Met een byrek achter de kiezen en een voorraadje aan lokale zoetigheden in de rugzak, zaten we kort na de middag op de Porcelani-bus. Gelukkig toonde een jongeman waar we eraf moesten en hij wandelde met ons mee tot aan het eerste plakaatje dat naar het complex leidde.
Helemaal uitgeregend en afgekoeld vonden we een kilometer verder de lange tunnel naar de ingang van de bunker die in de jaren ’70 gebouwd werd om een potentiële nucleaire aanval te overleven. We kwamen heel wat te weten over het Albanië onder Italiaanse en Duitse bezetting tijdens WO II en over de rol van Enver Hoxha na de bevrijding. Een dubbele rol, want hoewel hij als een tiran het land leidde, drong hij analfabetisme terug en investeerde hij in industrialisering en gezondheidszorg.
Geen slecht museum, maar de naam van het complex doet een grotere kunstcollectie vermoeden. Behalve drie video-art installaties geen kunst te bespeuren. Een gemiste kans.
Bij het verlaten van de bunker regende het helaas nog steeds oude wijven. Zo snel als we konden stapten we weer de bus op om op te warmen op onze hotelkamer. We hadden nog wat tijd over voor onze afspraak ’s avonds en terwijl onze kleren droogden over het kacheltje doodden wij de namiddag met de warm aanbevolen film Flight met Denzel Washington.
Rond half acht stapten we Izzy Living binnen waar we al snel werden begroet door Alexandra en een Brazilaans-Portugese vriend. Niet veel later kwam haar Singaporese surfer Clarence erbij en samen met enkele Albanezen maakten we er een heel gezellige avond van. In een restaurantje met local food deelden we niet alleen de overheerlijke schotels, maar ook reisverhalen en toekomstplannen. Zo zie je maar dat CouchSurfing niet alleen voor overnachtingsplaatsen een interessant platform is.