Voor 35,2 zloty of €8,40 rijden twee personen en twee fietsen anderhalf uur mee met een moderne trein met free wifi. De tarieven van de NMBS zijn ridicuul laag, meneer Cornu? In België zouden we voor een gelijkaardig traject 41 euro betalen.
Rond kwart na elf laadden we in de regen onze fietsen uit de wagon. We hadden dan wel de afstand en enkele hoogtemeters gecoverd, het zicht was er zeker niet beter op geworden. Het sprankeltje hoop dat we hadden op zon in de namiddag, verdween als sneeuw voor de zon met de weinigbelovende woorden van de dame van de toeristische dienst. Pas vanaf zaterdag zou het weer misschien beter worden en de uitstap die we overwogen te doen naar Morskie Oko was niet mogelijk met de fiets omwille van twee redenen: er lag op dat stuk al vijfentwintig centimeter sneeuw en fietsen is er altijd verboden.
Zakopane zelf is niet erg de moeite met meer hotels, hostels, accomodation, noclegi, rooms, pokoje,… dan wat anders. Gelukkig was er ook een supermarkt waar we onze laatste zloty konden opsouperen. Enkele kilometers verder was het alweer in euro te doen.
Met goede moed vingen we de eerste klim van de dag aan. Dat de Tatra onderdeel zijn van de Karpaten, dat wisten we niet. We konden nu in ieder geval wel zeggen dat we in de Karpaten gefietst hadden. Dat doet niet iedereen ons na.
De hellingsgraad was aangenaam en we gingen relatief vlot naar boven. Jammer genoeg - het zat eraan te komen - veranderde de motregen in regen en zat er niets anders op dan ons regenpak aan te trekken. Te warm om te klimmen, maar onontbeerlijk om niet doorweekt aan een afdaling te moeten beginnen. Dat je een brain freeze kan krijgen van snel fietsen in koude wind en regen, dat waren we vergeten.
Uit het niets - we zaten wel al boven de duizend meter - dook onderweg de eerste, verse sneeuw op. De berm was wit en wat later zagen we - wazig, maar toch - besneeuwde bergtoppen. Ondanks het weer was het leuk fietsen en smaakte wat we te zien kregen van het berglandschap naar meer. De loofbomen tussen hun naaldbroeders hadden mooie kleuren in ontelbare tinten en het was voor ons beiden de eerste keer dat we een gebergte zagen in de herfst.
We reden Polen uit met een fantastische afdaling (deze keer met hoofdband) en reden Slovakije in al klimmend. We genoten met volle teugen, maar beseften keer op keer hoeveel mooier het had kunnen zijn bij mooi weer. De zon probeerde er dan wel af en toe door te komen, langer dan twee minuten hield ze het zelden vol. We bleven in ieder geval onze vingers kruisen opdat we de daaropvolgende dagen meer geluk zouden hebben.
Onze etappe eindigde in Zdiar, de oudste Tatravestiging. In een guesthouse konden we terecht bij twee vriendelijke Slowaken en we kregen na het inchecken meteen een hartelijke lach, een schnaps en een stuk taart voorgeschoteld. Daar konden veel hotels nog van leren.
We waren de enige gasten en maakten met plezier gebruik van de ‘gemeenschappelijke’ keuken. Ons plan om ergens een pizza te eten lieten we varen - dat was terug bergop fietsen -, en in plaats daarvan belegden we een breed stokbrood met tomatensaus, mozzarella, salami, ajuin en paprika. Dus toch een beetje pizza.