Wij vonden stilaan dat het welletjes was geweest. We hadden al zolang de rust en vrije tijd van onze hosts afgenomen, dat we met spijt in het hart besloten om toch maar eens afscheid te nemen. Weemoedig startten we met het pakken van de tassen.
Boven hoorden we Sivert praten met Hokun die moest lachen toen hij ons zag binnenkomen. Hij vertelde enthousiast over zijn reizen naar Duitsland en Oostenrijk toen hij jong was. Samen met Annamaria had hij nog van Oslo gelift naar Milano Marittima, zo’n 2240 kilometer zuidelijker. Hij dacht niet dat we het plaatsje zouden kennen, maar dat ligt heel dicht bij Forli, waar ik nog studeerde in 2007. Toevallig!
Tegen de middag begonnen we aan het - wederom weelderig - ontbijt. Het afscheid kwam dichter en dichterbij en rond 14u stonden al onze tassen vertrekkensklaar.
Op het zonovergoten terras namen we afscheid in stijl met onze cake en krokantijs. Een ervaring en ontmoeting als deze was zelfs in onze stoutste dromen nog niet voorgekomen. We hebben er een familie bijgekregen en hier komen we zeker nog terug.
Na een dikke knuffel sprongen we omstreeks 15u op de fiets en reden we de heuvel over.
Dear Sivert, Torunn and Hallstein, we know you will try to understand the blog in Dutch, but maybe Google Translate will do the trick every once and a while. We cannot thank you enough for our wonderful stay in Kjorsvika. It's a memory we will treasure for life.
Met de stevige oceaanwind die pal op de neus stond, was het weer even wennen, maar gelukkig hadden we veel om over na te praten waardoor zelfs de wind ons niet deerde.
Door een prachtige omgeving kwamen we na vijfentwintig kilometer aan de Atlanterhavsvegen. Een spectaculair gebied met ruwe zee, kleine eilandjes en veel bruggen met als hoogtepunt de Storseisundbrua die reeds als decor voor enkele autoreclames werd ingezet.
Na een babbel met de vrouwelijke helft van een Pools koppel - de man sprak geen Engels -, werd het hoog tijd om een tentplaats te zoeken. Aan een parking waar tevens enkele mobilhomes hadden beslist te overnachten, vonden we een plekje gras net groot genoeg voor onze tent. We maakten er kennis met onze sympathieke Duitse buurman en Uwe en zijn vrouw Siglinde zouden later nog van goudwaarde blijken.
Het weer liet toe een kleine avondwandeling te maken en na enkele lekkere gevulde pistolets met ajuin, gehakt, kaas en tomaat klommen we de heuvel naast onze tent op waar we getrakteerd werden op een heel mooi zicht over de baai, oceaan en de eilanden.
We kwamen onze Duitse vriend nog tegen en ook zijn vrouw kwam erbij staan. Plots stelde hij ons een lift voor naar Kristiansund. Deze stad is vanaf Averoya enkel te bereiken via de Atlanterhavstunnelen, een onderzeese tunnel van zes kilometer verboden voor voetgangers en fietsers. De bus die ons enige alternatief was, klonk een stuk minder interessant en we gingen dan ook gretig op hun voorstel in. Het geluk stond werkelijk aan onze zijde.
In hun mobilhome dronken we nog een biertje en een O-saft (sinaasappelsap) en tot na 1u babbelden we in het Duits met deze leuke mensen uit Hannover. Plots bedacht Uwe zich dat hij fietsers had gefotografeerd die de brug afkwamen. Zouden wij dat zijn? Wat grappig dat we nu niet enkel onze eigen foto’s hebben, maar ook beeldmateriaal (zowel bewegend als statisch) van andere fotografen waarop we zelfs samen te zien zijn.