Verwarmd door de zon en zoveel gastvrijheid van de vorige dag, werkten we de rest van de klim af. Nog tien kilometer haarspelden uit de boekjes en net voor de pas (1550 meter) vingen we een eerste glimp op van het imposante, besneeuwde rotsmassief waar we nog regelmatig een mooi zicht op zouden hebben.
Minder open vergezichten in het eerste deel van de fietsdag en ook de lange afdaling ging door uitgestrekte bossen. Na inkopen in een bescheiden mini-market begonnen we aan de tweede, kortere en meer geleidelijke klim van de dag. Stroomopwaarts volgden we door een groen landschap de rivier en op een leuk plekje aan het water aten we onze lunch.
Het pittige einde van de tweede klim was het begin van een wonderlijke fietsnamiddag door een berglandschap dat we nog maar zelden mochten aanschouwen in de afgelopen vierhonderd dagen. De enige smet was de aanwezigheid van een Chinese bouwfirma die rond hun afgrijselijke betonfabrieken hele Chinese dorpen had opgetrokken. Waarom ze per se voor de archilelijke en veel te in het oog springende blauwe daken opteerden, daar hadden we het raden naar.
De derde en laatste klim van de dag was zonder twijfel de mooiste. We hadden superbenen en het klimwerk leek wel kinderspel. Door een magnifiek rotslandschap, met een geweldig zicht op heel wat toppen boven de 2000 meter bracht het Montenegrijnse binnenland helemaal wat we ervan verwacht hadden.
Het beste moest dan echter nog komen. Meer dan twintig kilometer dalen van 1200 meter naar 0! Niet te steil, niet te technisch en vooral in een bovennatuurlijk decor! Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar wie echt wil weten hoe mooi het was, zal gewoon tot hier moeten komen.
De laatste vijftien kilometer tot de hoofdstad Podgorica moesten we delen met heel wat verkeer over een drukkere weg, maar de route door het Moraca-kloofdal bleef bekoren. Jammer genoeg hadden we geen positieve feedback gekregen op onze berichtjes naar WarmShowers- en CouchSurf-hosts en dus boekten we een hostel om onze verdiende dag rust door te brengen.
Na negentig kilometer fietsen en enkele dagen met +1000 hoogtemeters besloten we pompaf om die avond gewoon in het hostel te blijven. Podgorica zou er de volgende dag ook nog wel zijn en de warme avondzon op het terras maakte onze keuze geenszins een tegenvaller.