Het nieuwe jaar werd voor de verandering eens niet ingezet met een kater. Daarentegen profiteerden we van onze rustdag op 1 januari om lang uit te slapen en trakteerden we onszelf op een uitgebreid ontbijt. Met een goed gevulde maag trokken we naar het Riserva Naturale Marina di Torre Guaceto, dat zich langs de kust uitstrekt en zich uitstekend leende tot een mooie wandeling. Terug aanbeland op Masseria Impisi, installeerden we ons aan de haard met de overschot van onze fles Apérol en het scrabblebord. Een atypische manier om 2016 in te zetten, maar meer dan geslaagd!
Op de tweede dag van het jaar werden we nog eens in onze werktenue verwacht. Samen met David snoeiden we olijfomen. In een aangename (winter)zon zeker geen onoverkomelijke job, maar niet altijd even gemakkelijk om te weten waar er juist gezaagd, gekapt of geknipt moest worden. We kunnen onze hosts trouwens onmogelijk omschrijven als slavendrijvers… in de loop van de voormiddag namen we een break om samen met Maureen en Stephen - het bevriende Engelse koppel dat nog een paar dagen op vakantie was - naar de markt af te zakken.
Onze rustdag (het leven is hard) op zondag viel letterlijk in het water en de geplande uitstap naar de bowling werd wegens onduidelijke openingsuren geen succes. Gelukkig hadden we de fenomenale bibliotheek die op dagen zoals deze eens te meer zijn troeven bewees.
Toen voor het gros van de mensheid de vakantieperiode genadeloos werd afgesloten, stond voor ons het grootste feest nog voor de deur. David had ter ere van de winterequinox een groot beeld van een feniks gemaakt. Dit beeld zou tijdens het feest worden voorgesteld.
Heel wat vrienden waren uitgenodigd en ook wij mochten van de partij zijn. De ‘mill house’ was niet groot genoeg en dus hielpen we in de voormiddag om alles klaar te zetten in de keldergrot onder hun huis. Eens de gasten arriveerden, schonken we bubbels en wijn en hielpen we bij het opdienen. Het was echter vooral genieten van de gezellige babbels met hun vrienden en van de heerlijke maaltijd - vissoep, kwartels en lekkere dolci - die Leonie op tafel had gezet.
Het hoogtepunt van de dag was naast al dat lekkers de rituele verbranding van onze wensen die geofferd werden aan de feniks. Duimen dat al die mooie wensen werkelijkheid worden!
De volgende dag maakten we in de voormiddag een wandeling naar Ostuni om het gemarkeerde pad voor de gasten bij te werken en op te smukken. Van een variatie aan werk gesproken! Voor Stephen en Maureen was het al hun laatste dag vooraleer ze weer naar Londen trokken en daarom werden we getrakteerd op een overheerlijke lunch in Santa Sabina. De eindeloze reeks antipasti kwam recht uit zee en smaakte fantastisch. Ons leven als een WorkAway’er kon bezwaarlijk kommer en kwel genoemd worden.
De daaropvolgende dagen gingen we terug naar de orde van de dag. Er werd lustig gesnoeid, hout gekapt en gestapeld, we repareerden fietsen, staken Daisy in bad,… Het werk was gevarieerd en leuk en vanaf 8.30u gaven we steevast het beste van onszelf aan David zijn zijde. Rond 11u luidde Leonie de bel voor een traditionele English teatime, hoewel wij onze thee verkozen zonder melk. Bij momenten was het stevig werken, maar tegen 14u beloonde Leonie ons altijd met een heerlijke driegangenlunch.
Toen David op tien januari voor een kleine week richting Boedapest vertrok, hadden wij twee dagen voor onszelf. De eerste dag brachten we ‘thuis’ door en op maandag trokken we met de trein naar Lecce, ook wel eens het Firenze van de barok genoemd.
We hadden hoge verwachtingen, maar deze werden jammer genoeg niet volledig ingelost. Er was inderdaad heel wat mooie barok terug te vinden, maar sfeer in de stad was afwezig. Weinig volk op straat, vele gevels in renovatie en misschien was onze goesting in een dagtrip minder groot dan we aanvankelijk dachten.
Tijdens Davids afwezigheid, lieten we de olijfbomen even voor wat ze waren en verlegden we het werkterrein naar de (groente)tuin. Agaven, Opuntia’s (prickly pear cactus) en palmbomen gingen we te lijf met zagen en kapmessen, onkruid werd met engelengeduld tussen de rotsen vandaan gehaald en de moestuin spitten we krachtig om. Daarnaast plukten we appelsienen en citroenen en keken we nauwlettend toe hoe Leonie deze verwerkte tot verse marmelade, arancello en limoncello. De winter leek deze week overigens ver weg en de temperaturen lieten verschillende dagen toe om in t-shirt te werken.
Na onze datenight op zaterdagavond (bowling en pizza) was het op zondag alweer tijd om David op te pikken in Bari. De overvloedige regen van de dag ervoor had alle warmte van de voorbije week weggespoeld en een nijdige noorderwind maakte het bitter koud.
David landde rond 14u en zo hadden wij voldoende tijd om in de voormiddag de havenstad aan de Adriatische Zee te ontdekken. In tegenstelling tot Lecce kon Bari ons wel bekoren. Het Castello, de Cattedrale di San Sabino en de Basilica di San Nicola met hun mooie crypten waren zeker de moeite. Daarnaast was het - ondanks de wind - leuk wandelen doorheen de oude stad en bood de oude omwalling een mooie zicht over de baai en de majestueuze gebouwen die Mussolini er liet optrekken.
De winter leek nu ook aangebroken in Ostuni en op achttien januari begonnen we met een dikke jas, handschoenen en een muts aan de werkdag. Nog niet alle bomen waren gesnoeid, dus waren we opnieuw met zagen en kniptangen te vinden in de boomgaard - we werden stilletjes aan experts. Terwijl ik met een zware graskantenmaaier het domein rondging, had Katrien meer geluk. Gezien de weersomstandigheden mocht zij in de Mill House de strijk voor haar rekening nemen.
Onze tijd op Masseria Impisi begon te korten en het was dringend tijd om plannen te maken voor de daaropvolgende weken. We boekten een skivakantie, planden heel wat vrienden- en familiebezoekjes in België en na wat wikken en wegen hakten we de knoop door en besloten we om eind februari in Hongarije terug op onze fietsen te kruipen. Het zou dan misschien nog wat aan de frisse kant zijn, onze tweewielers stonden nu wel lang genoeg stof te vangen in Kaposvar en we misten het fietsen en het in beweging zijn.
De laatste werkdagen in Ostuni verliepen zoals altijd in een gemoedelijke sfeer en we kusten voor de zoveelste maal onze beide handen met zo’n geweldige hosts. Ons verblijf in Puglia was meer dan geslaagd en als kers op de taart kregen we van Leonie en David de laatste drie dagen vrijaf om naar eigen goeddunken in te vullen.
We genoten met volle teugen van de levendige zaterdagmarkt, de laatste van vele films die we verslonden, een georganiseerde wandeling met gids naar ‘La Grotta dei Millenari’, het bezoek aan Monopoli (een van de hoogtepunten tijdens ons verblijf) en tot slot van een lekkere zeevruchtenlunch in Savelletri.
Dinsdag zesentwintig januari was het na zes weken effectief tijd om afscheid te nemen. Ze lieten ons niet vertrekken zonder lunch en voor de laatste maal werden we verwend met heerlijke antipasti, een dampend bord pasta en Leonies befaamde appelsien-kokosnootcake als dessert. Na een dikke knuffel en een uit de grond van ons hart geformuleerde ‘thanks for everything’ werden we door David afgezet aan de luchthaven van Brindisi met de idee dat we rond iets na 22 uur in Eindhoven zouden arriveren.
Zouden inderdaad… na een technisch mankement, een vertraging van vier uur en een omleiding via Keulen, arriveerden we uiteindelijk om 4.30u (!) met de bus op Eindhoven Airport. Gelukkig hebben we ook in België heel wat mensen voor wie we onze ‘pollekes’ mogen kussen en papa stond in het holst van de nacht paraat om ons naar Zoersel te voeren.
Op de tweede dag van het jaar werden we nog eens in onze werktenue verwacht. Samen met David snoeiden we olijfomen. In een aangename (winter)zon zeker geen onoverkomelijke job, maar niet altijd even gemakkelijk om te weten waar er juist gezaagd, gekapt of geknipt moest worden. We kunnen onze hosts trouwens onmogelijk omschrijven als slavendrijvers… in de loop van de voormiddag namen we een break om samen met Maureen en Stephen - het bevriende Engelse koppel dat nog een paar dagen op vakantie was - naar de markt af te zakken.
Onze rustdag (het leven is hard) op zondag viel letterlijk in het water en de geplande uitstap naar de bowling werd wegens onduidelijke openingsuren geen succes. Gelukkig hadden we de fenomenale bibliotheek die op dagen zoals deze eens te meer zijn troeven bewees.
Toen voor het gros van de mensheid de vakantieperiode genadeloos werd afgesloten, stond voor ons het grootste feest nog voor de deur. David had ter ere van de winterequinox een groot beeld van een feniks gemaakt. Dit beeld zou tijdens het feest worden voorgesteld.
Heel wat vrienden waren uitgenodigd en ook wij mochten van de partij zijn. De ‘mill house’ was niet groot genoeg en dus hielpen we in de voormiddag om alles klaar te zetten in de keldergrot onder hun huis. Eens de gasten arriveerden, schonken we bubbels en wijn en hielpen we bij het opdienen. Het was echter vooral genieten van de gezellige babbels met hun vrienden en van de heerlijke maaltijd - vissoep, kwartels en lekkere dolci - die Leonie op tafel had gezet.
Het hoogtepunt van de dag was naast al dat lekkers de rituele verbranding van onze wensen die geofferd werden aan de feniks. Duimen dat al die mooie wensen werkelijkheid worden!
De volgende dag maakten we in de voormiddag een wandeling naar Ostuni om het gemarkeerde pad voor de gasten bij te werken en op te smukken. Van een variatie aan werk gesproken! Voor Stephen en Maureen was het al hun laatste dag vooraleer ze weer naar Londen trokken en daarom werden we getrakteerd op een overheerlijke lunch in Santa Sabina. De eindeloze reeks antipasti kwam recht uit zee en smaakte fantastisch. Ons leven als een WorkAway’er kon bezwaarlijk kommer en kwel genoemd worden.
De daaropvolgende dagen gingen we terug naar de orde van de dag. Er werd lustig gesnoeid, hout gekapt en gestapeld, we repareerden fietsen, staken Daisy in bad,… Het werk was gevarieerd en leuk en vanaf 8.30u gaven we steevast het beste van onszelf aan David zijn zijde. Rond 11u luidde Leonie de bel voor een traditionele English teatime, hoewel wij onze thee verkozen zonder melk. Bij momenten was het stevig werken, maar tegen 14u beloonde Leonie ons altijd met een heerlijke driegangenlunch.
Toen David op tien januari voor een kleine week richting Boedapest vertrok, hadden wij twee dagen voor onszelf. De eerste dag brachten we ‘thuis’ door en op maandag trokken we met de trein naar Lecce, ook wel eens het Firenze van de barok genoemd.
We hadden hoge verwachtingen, maar deze werden jammer genoeg niet volledig ingelost. Er was inderdaad heel wat mooie barok terug te vinden, maar sfeer in de stad was afwezig. Weinig volk op straat, vele gevels in renovatie en misschien was onze goesting in een dagtrip minder groot dan we aanvankelijk dachten.
Tijdens Davids afwezigheid, lieten we de olijfbomen even voor wat ze waren en verlegden we het werkterrein naar de (groente)tuin. Agaven, Opuntia’s (prickly pear cactus) en palmbomen gingen we te lijf met zagen en kapmessen, onkruid werd met engelengeduld tussen de rotsen vandaan gehaald en de moestuin spitten we krachtig om. Daarnaast plukten we appelsienen en citroenen en keken we nauwlettend toe hoe Leonie deze verwerkte tot verse marmelade, arancello en limoncello. De winter leek deze week overigens ver weg en de temperaturen lieten verschillende dagen toe om in t-shirt te werken.
Na onze datenight op zaterdagavond (bowling en pizza) was het op zondag alweer tijd om David op te pikken in Bari. De overvloedige regen van de dag ervoor had alle warmte van de voorbije week weggespoeld en een nijdige noorderwind maakte het bitter koud.
David landde rond 14u en zo hadden wij voldoende tijd om in de voormiddag de havenstad aan de Adriatische Zee te ontdekken. In tegenstelling tot Lecce kon Bari ons wel bekoren. Het Castello, de Cattedrale di San Sabino en de Basilica di San Nicola met hun mooie crypten waren zeker de moeite. Daarnaast was het - ondanks de wind - leuk wandelen doorheen de oude stad en bood de oude omwalling een mooie zicht over de baai en de majestueuze gebouwen die Mussolini er liet optrekken.
De winter leek nu ook aangebroken in Ostuni en op achttien januari begonnen we met een dikke jas, handschoenen en een muts aan de werkdag. Nog niet alle bomen waren gesnoeid, dus waren we opnieuw met zagen en kniptangen te vinden in de boomgaard - we werden stilletjes aan experts. Terwijl ik met een zware graskantenmaaier het domein rondging, had Katrien meer geluk. Gezien de weersomstandigheden mocht zij in de Mill House de strijk voor haar rekening nemen.
Onze tijd op Masseria Impisi begon te korten en het was dringend tijd om plannen te maken voor de daaropvolgende weken. We boekten een skivakantie, planden heel wat vrienden- en familiebezoekjes in België en na wat wikken en wegen hakten we de knoop door en besloten we om eind februari in Hongarije terug op onze fietsen te kruipen. Het zou dan misschien nog wat aan de frisse kant zijn, onze tweewielers stonden nu wel lang genoeg stof te vangen in Kaposvar en we misten het fietsen en het in beweging zijn.
De laatste werkdagen in Ostuni verliepen zoals altijd in een gemoedelijke sfeer en we kusten voor de zoveelste maal onze beide handen met zo’n geweldige hosts. Ons verblijf in Puglia was meer dan geslaagd en als kers op de taart kregen we van Leonie en David de laatste drie dagen vrijaf om naar eigen goeddunken in te vullen.
We genoten met volle teugen van de levendige zaterdagmarkt, de laatste van vele films die we verslonden, een georganiseerde wandeling met gids naar ‘La Grotta dei Millenari’, het bezoek aan Monopoli (een van de hoogtepunten tijdens ons verblijf) en tot slot van een lekkere zeevruchtenlunch in Savelletri.
Dinsdag zesentwintig januari was het na zes weken effectief tijd om afscheid te nemen. Ze lieten ons niet vertrekken zonder lunch en voor de laatste maal werden we verwend met heerlijke antipasti, een dampend bord pasta en Leonies befaamde appelsien-kokosnootcake als dessert. Na een dikke knuffel en een uit de grond van ons hart geformuleerde ‘thanks for everything’ werden we door David afgezet aan de luchthaven van Brindisi met de idee dat we rond iets na 22 uur in Eindhoven zouden arriveren.
Zouden inderdaad… na een technisch mankement, een vertraging van vier uur en een omleiding via Keulen, arriveerden we uiteindelijk om 4.30u (!) met de bus op Eindhoven Airport. Gelukkig hebben we ook in België heel wat mensen voor wie we onze ‘pollekes’ mogen kussen en papa stond in het holst van de nacht paraat om ons naar Zoersel te voeren.
