Voor wie eraan twijfelde, we sliepen heerlijk in de trekkershut. Het gebrek aan deuren en ramen stoorde allesbehalve. We hadden het warm genoeg en van insecten of ander (on)gedierte hadden we geen last. Een zalig vrij gevoel en heel leuk wakker worden met de eerste zonnestralen die ons gezicht verwarmden. 

Aan onze pop-up desk besloten we om voor vertrek onze route voor Noord-Denemarken onder de loep te nemen. We pasten de initiële route - van Flensburg recht omhoog door het binnenland naar Hirtshals - aan zodat we ook een stuk van de merenregio en de westkust konden meepikken. Op deze manier zouden we van alles wat zien en leren we de verschillende gezichten van het land kennen.  

Ook deze fietsdag begon veelbelovend. Door een mooi decor ging het na een goed stuk dalen steil omhoog. Niet iets wat je meteen in Denemarken zou verwachten, maar de route die wij de laatste twee dagen volgden was allesbehalve plat. De hoogtelijnen van vijftig en honderd meter werden meermaals langs beide zijden overschreden en zorgden voor een leuk landschap. 

Hier kreeg je een echt uitgestrekt gevoel. Bijgevolg waren er niet op elke hoek van de straat winkels en dus vreesden we dat we een grotere supermarkt pas in de loop van de namiddag zouden passeren. Dit was niet per se een probleem, maar we merkten dat de prijzen op het platteland een stuk hoger lagen. Om ons budget niet te zwaar te belasten, hielden we het bij een pistolet en besloten we deze als lunch te combineren met een nectarine die nog in de tassen zat - viel het jullie al op dat de nectarines goedkoop staan en we die best lekker vinden? 

Niet lang na onze eerder karige lunch kwamen we wederom Nederlandse vakantiefietsers tegen. Ditmaal kruisten we een koppel, Jos en Marjo, dat naar Bergen (Noorwegen) was gevlogen en van daaruit in vier weken terug fietste naar Leiden. We kregen van hen mee dat Noorwegen echt de moeite was, maar dat de clichés (duur en heel zwaar fietsen) effectief kloppen. 

Na een korte pauze aan het grote meer Hald So - dit wordt geschreven met een schuine streep door de o, maar ik heb geen idee hoe je dat uit dit toetsenbord tovert - kwam Viborg snel dichterbij. Van hieraf zouden we de Jutlandroute en de pelgrimsroute (EV3) verlaten en overschakelen op onze nieuwe route richting kust. 

Net voor de stad deden we inkopen en trakteerden we onszelf op een ijsje uit de supermarkt, aangezien we intussen ook in Denemarken het eerste hert hadden gespot. Het weer was er trouwens wel naar, de wolken van ’s morgens waren nagenoeg allemaal verdwenen en de zon scheen volop. 

Viborg, de eerste Deense stad de naam waardig, was niet echt de moeite. Hoewel er enkele historische gebouwen op onze route lagen, waren we niet overdonderd en misten we toch wat animo. 

Ook het eerste stuk van onze nieuwe route was geen aanrader. Langs een weg met zwaar vrachtverkeer ging het noordwest richting de fjorden van Denemarken. Wegens een gebrek aan hoogte stellen deze uitlopers van de zee niet veel voor en zijn ze niets vergeleken met de Noorse fjorden, maar zo kwamen we er toch al een beetje in. 
Eens we van de drukke weg af waren was het opnieuw aangenaam fietsen, maar soms kregen we heimwee naar de grindwegen van de Jutlandroute (we beginnen verwend te geraken). 

In Skive, waar we een camping hadden geselecteerd voor een dagje rust, zouden we die dag niet meer geraken en na exact tachtig kilometer stopten we aan een boerderij. Een bel was er niet, maar we hoorden de boer rommelen in de stal. Bent Nielssen was een zeer vriendelijke man, maar naast Deens geen andere talen machtig. Met de nodige gebaren trachtten we uit te leggen dat we simpelweg een klein stukje gras nodig hadden om onze tent op te zetten. Gelukkig had Katrien al ergens het woord tent geleerd en zonder ons helemaal te begrijpen ging de man akkoord. We weten nu wel hoe we in het Deens moeten bedanken en na meerdere ‘Tak’s’ zetten we onze tent op achter de stallen. Op deze manier heeft het zeker ook zijn charme en de uitkomst is hetzelfde.

Op het menu voor die avond stond een pastasalade met rookworst, feta, komkommer, tomaat, nectarines en pijpajuin. We aten zeer lekker, maar kropen nadien toch maar tijdig de tent in. Katrien had al de hele dag last van een loopneus en er was ook een lichte hoofdpijn opgedoken. We hoopten beiden dat het binnen de perken zou blijven en dat we daags nadien, na een dikke twintig kilometer fietsen, zouden kunnen genieten van een zonnige dag rust. 

We hadden nog een verslag te schrijven om volledig bij te zijn met onze blog en het kriebelde dan ook om dit af te werken alvorens de fiets op te springen. Katrien had zo de luxe om iets langer te blijven liggen en ondertussen blikte ik in de tent terug op onze eerste volledige dag in Denemarken.

Het internet op de camping was ronduit geweldig. Dit getuigen de mails die van in de tent over en weer werden gestuurd met onze ex-boekhouder Eric. Wegens een fout in onze fiches konden we de belastingen niet eenvoudigweg via tax-on-web indienen. Gelukkig stelde Eric voor om de aangifte zelf in orde te maken en voor 9u ’s morgens zat de bevestiging in onze mailbox dat de FOD Financiën alles goed had ontvangen.

We ontbeten iets later dan normaal en door de happen ‘frosted flakes' door werden de laatste foto’s ingeladen. Ook de dagetappes waren dringend aan een update toe. Op onze webpagina ‘gefietste route’ zaten we immers nog steeds in The Gap of Dunloe. 

Ondertussen was de zon doorgebroken en was het zwemgerief dat we de hele nacht hadden laten buiten hangen droog. Tegen dat alles weer netjes in de fietstassen zat, was het 12.30u en een stuk later als gebruikelijk begonnen we aan onze fietsdag. Niet erg natuurlijk, we waren blij dat onze website bijgewerkt was en de belastingen in orde. Deze flexibiliteit is net de luxe van onze trip. 

Aan de rand van Vejen aten we, als lunch, tegen de muur van de Lidl onze net aangekochte portie fruit (nectarines, appels en bananen) aangevuld met een chocoladescone voor mezelf en een appelflap voor Katrien. 

Langs een druk bereden weg, gelukkig voorzien van een mooi fietspad, fietsten we de stad uit. Het duurde niet lang vooraleer de route weer het groen indook en via een onverharde weg het geraas van gemotoriseerd verkeer achter zich liet. 
Het was langs deze grindweg dat we een prachtige schuilhut/shelter tegenkwamen. Zoiets hadden we twee dagen eerder gehoopt tegen te komen. Temidden van het bos een mooi grasveld om de tent op te zetten, een vuurplaats, een picknicktafel,… Het was nog te vroeg op de dag om ons bivak al op te slaan, maar dit zag er wel heel leuk uit. Over zo’n stekje zouden we binnen een veertigtal kilometer niet twijfelen. 

Onze conclusie van het eerste stuk Denemarken was ‘heel aangenaam om door te fietsen, maar geen streek waar iemand speciaal zijn vakantiebestemming van zou moeten maken’. Na een stop voor de nodige brandstof in de vorm van enkele granenkoekjes belandden we echter in een prachtig stuk natuur en begonnen we over onze stelling te twijfelen. Het landschap vertoonde meer glooiing en was wondermooi. Heide, wild bloeiende brem, wuivend koren, alle tinten groen in een loofbos,… en dit onder een blauwe hemel, opgesmukt met stapelwolken die zich in allerhande formaties uitrolden. 

Ondanks ons latere vertrekuur wilden we graag Norre Snede passeren. Ons opzoekingswerk ‘s morgens had ons namelijk geleerd dat er net buiten dit stadje een groot bos was waar vrij kamperen was toegestaan. Iets na zes reden we het woud in, maar al snel viel het ontbreken van toelating om te kamperen op. Op verschillende plaatsten stond zelfs duidelijk vermeld dat het ten stelligste verboden was om de tent op te slaan. 

Er zat niets anders op dan door te fietsen; het laatste wat we wilden was een gepeperde boete van een overijverige boswachter. Na een korte klim zagen we dan toch een bordje waarop stond dat vijfhonderd meter naar links een plaats was om te kamperen. Ideale timing want de maag begon stevig te grommen. We weken af van de route, maar een kilometer verderop waren we nog steeds geen kampplaats en/of schuilhut gepasseerd. Teleurgesteld maakten we rechtsomkeer en reden we (bergop!) terug naar ons parcours. 

Het was nu al na 19u en ondertussen hadden we ook onze tachtig kilometer gefietst. Aan het eerste huis dat we tegenkwamen belden we aan om te vragen of we dan maar onze tent ergens in het veld konden opzetten. Toeval bestaat niet, maar net in dit huis woonde de ‘beheerder’ van de schuilhut in de weide aan de overkant van de straat. Voor dertig DKK (ca. vier euro) konden we gebruik maken van de kampeerplaats en konden we onze flessen met water vullen. 

Wat een geluk! We installeerden ons in de open hut en besloten om de tent in de zak te laten zitten. We zaten volledig beschut tegen de wind en onze matjes en slaapzakken zouden met dergelijke weersomstandigheden zeker volstaan. Voor de zekerheid haalden we wel de muskietennetten uit (verjaardagscadeautje van Jan, Bert en Haike) die we ’s nachts over ons hoofd konden trekken. 

Hoewel we grote honger hadden, wilden we eerst kijken hoe het gesteld was met onze capaciteiten om een vuur te maken. De Neanderthaler in ons zat nog wat onder het stof, maar na heel wat blazen (en puffen) zat er tijdens het verorberen van een broodmaaltijd toch vlam in ons kampvuur. Wat een formidabel gevoel en wat een leuke afsluiter van de dag! Tegen 22u30 besloten we om ons vuur(tje) te doven en de slaapzak in te duiken. Dit was zeker een van de hoogtepunten van onze trip. Hopelijk komen er nog veel van deze kampeerplaatsjes, want deze maken het allemaal toch net iets specialer.

In Denemarken mag je, in tegenstelling tot in Noorwegen, Zweden en Finland, niet vrij kamperen. We waren dan ook vroeg uit de veren aangezien we ons tentje in het wild hadden opgezet. 
Gezien ons plekje verscholen was in het struikgewas, waren we er redelijk gerust in, maar het is toch altijd afwachten of we de ochtend op die plek halen. Je weet immers nooit of een boze boer of een nieuwsgierige voorbijganger zich zou storen aan onze aanwezigheid en we bijgevolg zouden moeten opkrassen. 

Telkens wanneer we wildkamperen maken we voor onszelf een tijdlijn. Ook nu begonnen we, eens de tent opstond, punten te zetten. “We hebben op zijn minst al kunnen avondeten”, “We hebben tenminste al goed geslapen” en als laatste punt “Nu hebben we toch al ontbeten, als ze ons nu wegsturen, hebben we dat toch al gehad”. Tot nu toe hebben we nog nooit problemen gehad, laat ons hopen dat dit zo blijft.

Rond 8.15u draaiden we onze fietsten weer het halfverharde pad op. Deze weg werd wel degelijk gebruikt door wagens, maar was best zwaar. De iets te losse kiezel zorgde regelmatig voor een wiel dat wegslibde en dus moesten we goed bij de zaak zijn zo vroeg op zondagmorgen. 

De dag begon grijs, maar we zagen al snel beterschap. In het westen was het blauw en aangezien de wind uit deze richting blies duurde het niet al te lang alvorens we de zon mochten verwelkomen. Een vriendelijke Deen bevestigde dat het weer normalerwijze zou beteren. In het midden van de volgende week zou het kwik zelfs over de vijfentwintig en wie weet richting de dertig - hoorden we dat goed? - graden gaan. 
Deens staat jammer genoeg niet op ons lijstje met talen die we machtig zijn. Na een poging in het Engels konden we zonder problemen converseren in het Duits en vernamen we naast de weersvoorspelling dat de winkels in Denemarken op zondag bijna alle geopend zijn. 

Het was hier best aangenaam fietsen zonder spectaculair te zijn. De variatie tussen autoluwe geasfalteerde wegen en onverharde veldwegen en bospaden in het licht heuvelende landschap beviel ons wel.

Vanaf Emmen (NL) volgden we de Jutlandroute. Deze fietsroute volgt het spoor van de Vikingen, maar blijkbaar - weliswaar iets later in de geschiedenis - lieten ook de Duitsers hier in WOI hun sporen na. Van west naar oost trokken zij in Denemarken in die tijd een van de sterkste verdedigingslinies in Europa op en enkele bunkers in de velden zijn hier vandaag nog steeds stille getuigen van. 

Ook die dag kwamen we weer andere vakantiefietsers tegen. In Vojens, net voor de lunch, stootten we op een verzameling van Noren en Denen. Het was ons niet duidelijk wat de connectie tussen hen juist was, maar twee dames en twee kinderen waren samen op pad voor een weekje fietsen. Zij deden het net iets rustiger aan als ons, maar hun tripje richting het zuiden van het land zag er in ieder geval leuk uit. 

Middageten konden we die dag in ideale omstandigheden. Tegen een stevig houten bushokje, uit de wind en met ons gezicht vol in de zon genoten we van een stevige homp brood. Met hernieuwde krachten vatten we de namiddag aan. We hadden reeds achtenveertig kilometer gefietst en wilden tot in Vejen rijden, een kleine dertig kilometer verderop. We moesten ons dus voor niets of niemand haasten en hadden rustig de tijd om rond te kijken en te genieten. Zo vielen we bijna van onze fiets toen we in een van de voortuinen plots een kameel zagen zitten. Op het bordje naast de tuin stond behalve haar lengte, hoogte en draagtijd ook haar status aangegeven: ‘gedomesticeerd’. Een hond, een kat, paarden,… maar een kameel als huisdier?

Niet veel verder op onze weg kwamen we Dirk uit Nederland tegen. We hadden een hele gezellige babbel en net als ons was hij heel enthousiast over fietsvakanties. Hij was op zijn terugweg vanuit Zweden richting Groningen. Na vier weken trappen was zijn reis al over de helft, maar hij zou - als alles goed gaat - nog een drietal weken in het zadel zitten vooraleer terug thuis te komen. Dirk gaf ons nog mee dat we naast het binnenland zeker een stukje kust moesten meepikken. Later die avond bekeken we de opties en dit zou zeker mogelijk moeten zijn in het noord-westen van het land.

Rond 15.30u arriveerden we in Vejen aan een groot sportcomplex waar een camping was. We waren benieuwd naar de prijzen en hoopten dat onze portemonnee een overnachting zou toelaten. Na een kleine inspectieronde begaven we ons met een bang hartje naar de receptie, maar onze vrees was ongegrond. Voor honderdtachtig DKK (omgerekend een goede vierentwintig euro) konden we onze tent opzetten. Dit is iets meer dan we gewend zijn, maar is zeker niet onze duurste camping tot nu toe. Voor de aanwezige faciliteiten - een binnenzwembad met sauna, een volledig uitgeruste keuken en supersonisch internet - was dit zijn geld meer dan waard. 

Zoals altijd maakten we ook nu optimaal gebruik van de aanwezige voorzieningen. Niet lang nadat onze tent was opgesteld zaten we in het zwembad en als afsluiter doken we nog even in de sauna… wat een luxe!

Na een korte fietstrip naar de Lidl - ook hier vielen de prijzen mee, hoewel iets duurder dan bij ons - staken we als avondeten een pizza in de oven. Het flesje Chianti dat we in Flensburg hadden gekocht en waarvoor we nu zelfs wijnglazen ter beschikking hadden, combineerde hier uitstekend bij. 

Vervolgens slaagden we erin om onze volledige achterstand op de blog weg te werken. We werkten tot bijna middernacht door en waren blij dat we gebruik konden maken van de gemeenschappelijke ruimten aangezien het ondertussen regende dat het goot. Moe, maar voldaan ging het tegen half een richting tent waar we niet veel later in dromenland konden terugblikken op een eerste geslaagde fietsdag in Denemarken. 

Wat klam was, was nog steeds klam en wat nat was, was in ieder geval niet klam geworden. Opkramen deden we dan ook op ons dooie gemak, hopend dat elke seconde die we later vertrokken onze kledij een klein beetje droger zou maken. 
Na een warme douche zat er uiteindelijk niets anders op dan de kledingstukken te selecteren die we nat in de tassen zouden steken en welke we zouden uithangen op onze rackpacks. 

Terwijl ik druk in de weer was met het vastknopen van kledij achterop, riep Wouter het plots uit. Er zat een klein, schattig muisje verstopt onder ons grondzeil. Hij fantaseerde er meteen een heel nest bij en dat we toch zeker moesten opletten dat we niet per ongeluk een muis mee verhuisden naar de volgende camping. 

Veel later dan anders, rond 10u, hesen we onszelf in het zadel en fietsten we naar Flensburg, de laatste grote stad voor Denemarken. De toeristische dienst bood een uur gratis wifi aan en dus hopten we snel even online voor een kleine update. Onze blogachterstand nam namelijk ongekende proporties aan die we dringend moesten inperken.
“Are you cycling” haalde ons uit onze concentratie. Martyn, een Schot uit Glasgow, onderscheidde ons snugger - onze fietshelm moet ons verraden hebben - van de niet-fietsende toeristen. Hij was reeds vijf weken van huis en fietste van Noorwegen terug. Ook hij had al dagenlang slecht weer te slikken gekregen. 

Ons plan was om in Flensburg enkele noodzakelijke fietsonderdelen te kopen omdat deze in euro een stuk goedkoper zijn dan in Deense of Noorse kronen. Voor honderd euro kochten we bij een plaatselijke fietsenmaker een nieuwe Deore XT-ketting en LX-cassette. Omdat deze best wat extra gewicht opleverden hielden we het bij een stuk, maar als we binnenkort materiaalpech hebben, zijn we er tenminste op voorbereid. 

In de levendige hoofdstraat botsten we op het ene na het andere optreden. Linedancers, matige toneelopvoeringen, zang, drum, poëzie,… om de dertig meter was een nieuwe act te bewonderen. 

Wouter had nog steeds zijn ijscoupe tegoed, de overwinningsprijs van de ‘omheteersteenhertzien-wedstrijd’. Alleen is maar alleen, dus bestelden we een coupe Rocher en een coupe Haselnuss en maakten we van de wifi gebruik om blogupdate verder af te werken. Onze frank was daarnaast gevallen dat juni de periode is om je belastingen aan te geven. Goed voorbereid haalden we onze e-id-reader tevoorschijn en logden we in via Taxonweb. ‘Ga naar vooraf ingevulde fiche’… We hadden het kunnen denken, Murphy had natuurlijk niets vooraf ingevuld. 
Gelukkig kunnen we op zo’n momenten altijd terecht bij de beste mama ter wereld. Met een mailtje naar het thuisfront hoopten we een en ander te regelen. Fiscale fiches, pensioenspaarfiches,… waar hadden we die ook alweer gelaten? Hopelijk kregen we tegen een volgende internetgelegenheid de antwoorden die we nodig hadden om voor vijftien juli in orde te zijn met de online aangifte. 

Door het mooie centrum reden we langs de oude haven naar de Lidl waar we de laatste inkopen in euro’s deden. Gut und günstig sloegen we nog een voorraadje tandpasta, tandenborstels, scheerzeep, wijn en koekjes in. Met een beetje geluk zouden we toch nog in Denemarken geraken!

Na vijf kilometer bereikten we de grens, opnieuw opvallend onopvallend, tot Wouter een vlaggenstok met een dunne rood-witte vlag opmerkte. Dus toch! Ook aan het volgende huis en het daaropvolgende en daaropvolgende zagen we de Deense vlag wapperen in alle vormen en maten. Jammer dat we behalve vlaggen niets van leven opmerkten: er was niemand te bespeuren en de eerste kilometers in Denemarken gaven ons een doods gevoel.

Michaël, de Oezbekische Duitser, had ons ‘Shelter’ aanbevolen. Dit is een app die o.a. aangeeft waar je gratis bivakplaatsen vindt. Omdat onze blackberry die app niet ondersteunt, hadden we via een website twee shelters aangeduid in onze gps. Hoopvol en benieuwd reden we naar de eerste schuilhut. Met de pech die we tijdens het zoeken naar campingplaatsen al hadden gehad, durfden we niet al te luid te dromen over een knapperend kampvuur. Bij de eerste poging begon het al. Geen enkele hut of zelfs maar aanduiding ervan te vinden. De hoop om bij de tweede meer succes te hebben zakte zienderogen. Terecht jammer genoeg. Vijfhonderd meter verder, ging Wouter het gras in om te kijken of er iets te zien was, maar wederom vruchteloos.

We fietsten terug naar onze route en besloten te rekenen op onze succesformule ‘aanbellen en vragen naar een stukje weiland of tuin’. Alle huizen die we passeerden zagen er leeg uit en ook onderweg was er geen kat. Waar waren alle Denen?

Iets na 20u hadden we het gehad en in een verlaten veld, afgeschermd van de weg door hoge struiken, zetten we onze tent op. Het omelet met paprika, pijpajuintjes, champignons en hesp smaakte goed en niet veel later lagen we beiden uitgeteld in onze slaapzakken.

Wanneer je dag in dag uit op een dun matje slaapt, apprecieer je eens te meer de waarde van een comfortabel bed. Dat merkten we opnieuw toen we goed uitgeslapen wakker werden met het gsm-alarm. Niet dat we anders slecht slapen, maar er is toch een verschil!

Het ontbijtbuffet was vrij volledig met cornflakes, broodjes, verschillende soorten vlees en kaas, confituur, yoghurt, eieren en fruitsap, maar de pistolets smaakten alsof ze de dag ervoor al waren klaargelegd. Jammer, maar we hebben er geen broodje minder om gegeten. 

De zon scheen en in sandalen en korte mouwen vertrokken we naar onze volgende halte: Jarplund, een tiental kilometer voor Denemarken. We hadden beslist om de grens nog niet over te steken. We hadden immers nog wat tijd nodig om op de laatste Duitse camping nog een was te kunnen doen, het gasvuur te repareren en onze fiets een poetsbeurt te geven.

Heel mooi fietsten we door een bos via wandel- en fietspaden. Gelukkig waren de wandelpaden niet te veel off road en konden we overal blijven trappen, ook op de paar heuvels die we aangeboden kregen. Het traject was overigens zeer rustig met slechts een enkele voetganger die ons pad kruiste.

Ook na het bos bleef het landschap glooiend. Onze spieren moesten een stuk harder aan het werk dan in Nederland en het eerste stuk van Noord-Duitsland, maar eerlijk gezegd hebben we het liever zo. Klimmen en dalen betekent gevarieerder fietsen en doordat de fietshouding vaker verandert, worden onze polsen, nek, rug en achterwerk minder belast. 

Intussen gingen de lessen Italiaans gestaag verder. Wouter kon, met een kleine verbetering hier en daar, tot honderd tellen en de reeds geoefende werkwoorden kwamen er bijna automatisch uit. 

Rond de middag installeerden we ons op de camping. Wat later ging onze was voor drie euro de machine in en hing deze na drie kwartier al aan de wasdraad. Toen nog onder de zon, maar helaas verdween die zo goed als meteen van zodra alles netjes was opgehangen en vreesden we het ergste. Alles droog krijgen zou op die manier in ieder geval niet lukken. 
Het gasvuur kregen we met wat geduld, oefening en grondig nalezen van de gebruiksaanwijzing opnieuw aan de praat. Niet dat we het ’s avonds nodig zouden hebben, de camping was voorzien van een keukentje met enkele kookplaten. 
De poetsbeurt van onze fietsen tot slot verliep niet van een leien dakje. Wouter had net mijn fiets schoongespoten, toen de onvriendelijke uitbaatster hem op de vingers tikte dat het water daar niet voor diende. Vooral de manier waarop stoorde ons. Toen hij de tuinslang uiteindelijk niet terughing zoals Mevrouw de Koningin het wenste, nam ze het met een korte snuk van hem over. Zij was duidelijk geen uithangbord van de Duitse vriendelijkheid die we elders ervoeren.

Het bleef regenen en omdat het er niet naar uitzag dat de zon het duel zou winnen, haalden we onze was van de lijnen en spanden we onze eigen wasdraad onder het afdak van de sanitaire blok. Wat we niet konden ophangen wegens plaatsgebrek legden we verspreid over ons picknickdeken in de voortent.

In onze tassen staken nog steeds, op ham na, onze ingrediënten voor macaroni. De hesp was snel bijgekocht en in de keuken rook het even later naar een lekkere, gepeperde kaassaus. Hoewel het ons zeer goed smaakte en dit eigenlijk een heel eenvoudig gerecht is, zal het hoogstwaarschijnlijk bij deze ene keer blijven. Bloem weegt veel en een niet-klonterende béchamel/kaassaus maken zonder garde is quasi onmogelijk. Bij warmere temperaturen zou boter bovendien te snel smelten en als er iets is wat we kunnen missen is het een met vet besmeurde rackpack. 

’s Avonds maakten we kennis met Michaël, een vakantiefietser uit Oezbekistan die sinds tien jaar in Duitsland woont. Hij had een week rondgefietst in Denemarken en zou de dag erna in Flensburg de trein huiswaarts nemen naar Düsseldorf. Hij vertelde ons dat je in Denemarken een lidkaart nodig hebt om te kamperen. Deze is een jaar geldig en kost in DKK het equivalent van vijftien euro. Omdat hij niet van plan was dit jaar nog naar Denemarken te gaan, kregen we zijn kaart cadeau. Als ze ons geen identiteitskaart vragen, kunnen wij als Michael Merimov binnenkort onze tent op Deense bodem opzetten. 

Na een kopje zoethoutthee (bedankt Nicole, smaakt altijd lekker en doet ons terugdenken aan de gezellige babbels in Ierland en Oosterhesselen) was onze was tegen 22u spijtig genoeg nog steeds niet droog. Onder de handblazer in de toiletten probeerde ik dan maar kledingstuk per kledingstuk droog te blazen terwijl Wouter aan de blog werkte. Kurkdroog kon je de was bezwaarlijk noemen en toen Wouter me na 23u kwam halen hadden we nog steeds veel te veel natte dingen. Volgens de filosofie van Jean-Luc Dehaene “men moet de problemen oplossen wanneer ze zich stellen”, gingen we zonder zorgen slapen en zouden we ’s morgens wel zien hoe we ons klamme en natte gerief zouden transporteren. 

Het was toch een speciaal gevoel: in het midden van een groot bos wakker worden in de volle natuur met vogels die het allerbeste van zichzelf gaven. Het ontbreken van de macaroni de vorige avond was nog niet volledig verteerd, maar de ochtend maakte veel goed.
We genoten van een gamel cornflakes en zagen bij momenten zelfs de zon schuchter proberen het wolkendek te doorbreken. Geroutineerd braken we de tent op en zetten we onze weg door het Sorgwold verder. 

De zandpaden op onze route waren heel mooi, maar wel zwaar. De start van de dag was een stuk lastiger dan verwacht en onze zware fietsen zakten diep weg in het mulle zand. Het traject zouden we niet aanraden voor een zondagse familietrip, maar wij verkiezen deze paden boven drukke autowegen. 

Normaal stond vandaag een rustdag gepland dus zouden we een goede vijfentwintig kilometer verderop in Schleswig het hotel zoeken dat we de dag ervoor niet hadden gevonden. Het regende nog in de voormiddag, maar tegen 11.30u klaarde het op en zagen we de Dom van de stad aan de overkant van het water opduiken.  

We splitsten ons in dezelfde straat op om in twee kleinere hotelletjes te informeren naar de voorwaarden. Vlak aan Schloss Gottorf had Katrien een leuk pension gevonden met een vriendelijke uitbaatster. De prijs was aanvaardbaar, badkamer op de kamer, ontbijt inclusief, de fietsen konden achteraan worden gezet… en er was wifi. Dit ging wel bijzonder vlot voor ons doen en we installeerden ons op de kamer.
Het was te denken natuurlijk dat Murphy in hetzelfde hotel zijn intrek had genomen. We haalden de computer uit, maar de verbinding met het netwerk kon niet tot stand worden gebracht. Met een achterstand van bijna anderhalve week hadden we wifi nodig en aangezien het ook na de tiende keer proberen niet werkte, annuleerden we alsnog onze kamer. 

Onze verdere zoektocht in het centrum van de stad verliep een stuk minder vlot. Peperdure b&b’s, volgeboekte hotels, ondermaatse pensions,… ze passeerden allemaal de revue en twee uur later stonden we zonder dak boven ons hoofd terug aan het Schloss. Een beetje jammer dat we op deze manier niet echt van de stad hadden kunnen genieten. Niet dat het een toeristische hoogvlieger was, maar de Dom en zijn omringende straatjes en het kasteel met mooie tuin waren best de moeite waard. 

Met een laatste tip van een local hadden we nog een kaart te spelen. Een paar kilometer buiten de stad en zo goed als op onze route zou hotel Ruhekrug moeten liggen. We kwamen niets te laat want op een haar na misten we de allerlaatste kamer. Aan alle voorwaarden was voldaan dus konden we nu wel met een gerust hart onze tassen afladen en ons op de kamer installeren. Na drie dagen kamperen in tuinen en bossen was een douche overigens meer dan welkom. 

Er was wel degelijk wifi in het hotel, maar zoals zo vaak liet het te wensen over. We konden een update geven op Facebook - mits wat geduld -, voerden enkele betalingen uit en sturen wat administratieve mails. Een update van onze blog met verslagen en foto’s was niet mogelijk, maar elk nadeel heb zijn voordeel. In plaats van zo dicht mogelijk bij de router achter de computer, zaten we iets later achter een grote pint en een fles appelsap in de Biergarten met onze neus in de zon. 

De zon deed wonderen en goedgeluimd trakteerden we onszelf die avond nog op een schnitzel in het restaurant van het hotel. Met hernieuwde energie zakten we af naar de kamer en na een komisch gedubde aflevering van Criminal Minds vielen de ogen dicht. 

Tijdens het opstaan merkten we meteen dat de wind nog niet gaan liggen was. De ijzige wind deed de temperaturen geen goed en ook onze gastheer voor een nacht vertelde ons net voor het doorgaan dat de verwarming bij hen in huis nog op volle toeren draaide. 

Het slechte weer begon mentaal door te wegen. Het weer zat al te lang tegen en nu het officieel zomer was, werd het steeds moeilijker om de regenvlagen, de tegenwind en de kou te relativeren. Een ding was zeker, we hadden dringend nood aan zon!

Het fietsen warmde ons wel wat op en gelukkig was de route mooi. Via kleine landbouwwegen -de Britse fietser Alastair die we in Engeland ontmoetten had hier al vol lof over verteld - doorkruisten we een leuk stuk Noord-Duitsland en wederom deelden herten en hazen met ons het pad. 

Relatief vroeg op de dag gingen we op zoek naar lunch aangezien we lange stukken door de natuur voor de boeg hadden. De zoektocht verliep niet van een leien dakje en bijna een volledig uur later kwamen we pas terug de supermarkt uit. In de regen staken we de inkopen weg en we namen ons voor om op het einde van de dag een Gaststätte te zoeken voor die nacht. We hadden immers al twee dagen op rij in een tuin geslapen en eens we in Denemarken zouden zijn, zou het er zeker niet goedkoper op worden. 

Het was een lastige fietsdag en met nog maar zevenendertig kilometer en onze lunch al achter de kiezen vreesden we voor een mager dagtotaal. In de mooie bossen en glooiende velden lanceerden we dan maar een wedstrijdje herten spotten om de moraal wat op te krikken.   Katrien had het eerst prijs, maar ik had het niet gezien en dus betrof het geen geldige trofee. Iets later zag ik twee prachtexemplaren (met groot gewei, goed voor een extra bol ijs), maar ze doken net het bos in alvorens Katrien op haar passen was teruggekeerd. Nog geen kilometer verder knepen we allebei gelijktijdig onze remmen dicht voor een vinnig exemplaar dat slechts op een tiental meter tussen de bomen door te bewonderen viel. Opnieuw geen winnaar. Iets later op het pad trok ik dan toch aan het langste eind toen ik, in tegenstelling tot Katrien, niet de koeien in de weide, maar een goed gecamoufleerd hert kon ontwaren in het struikgewas. 

Een Gaststätte waren we nog niet tegenkomen, maar ondertussen hadden we toch weeral wat kilometers weggetrapt en Rendsburg was nu niet ver meer. We waren ervan overtuigd dat we daar een leuk onderkomen konden vinden voor de nacht, maar niets was minder waar. Een pension waar niemand opendeed, een volgeboekt hotel, prijzen van boven de €100 per nacht,…Gedesillusioneerd reden we verder en hoopten we in Fockbek meer geluk te hebben. 

Net voor het centrum van het stadje stopte een dame in Mercedes om ons te vragen of ze kon helpen. We zeiden haar dat we op zoek waren naar een slaapplaats en voor we het wisten had ze niet alleen het hele kruispunt geblokkeerd, maar had ze ook een van de plaatselijke hotels opgebeld. Alles volzet, buiten een eenpersoonskamer zonder douche waar ze een bed konden bijplaatsen. Heel vriendelijk van de vrouw, maar als we dan toch betalen voor een bed willen we dat het in orde is. De twee overige opties vielen af wegens veel te duur en Rühetag en dus doken we het Sorgwold in. 

We hadden het tijdens onze lunch niet gedacht, maar de gps gaf negentig kilometer aan en we wilden ons liefst zo snel mogelijk installeren. Toen we in het woud een mooie plek zagen, twijfelden we dan ook niet. 
Meer in de natuur konden we niet zitten en aangezien er een soort van hut stond, vermoedden we dat het hier geen kwaad zou kunnen dat we onze tent zouden opslaan. Soms moet het ook eens tegenzitten om dan vervolgens extra geluk te hebben. Wat een wondermooie plek! 

Net toen we dachten dat de avond perfect zou worden afgesloten met een macaroni met ham en kaas - we hadden toch nog bloem over van de pannenkoeken - sloeg het noodlot toe. Het gasvuur begon te sputteren en gaf de geest. Geen man overboord, we wisten dat de fles niet eindeloos kon meegaan en hadden al een nieuwe bus lampolie in de tassen zitten. Met de pasta reeds half gekookt en de mis-en-pace volledig uitgevoerd, veranderde Katrien de olie en de aansluiting. Tot onze grote frustratie gebeurde er echter niets meer. In tegenstelling tot ons gemoed was de torch oil allesbehalve ontvlambaar en na enkele verwoede pogingen gaven we er de brui aan. 
Dit konden we er op een dag als vandaag niet meer bij hebben en zonder avondeten kropen we grommelend de slaapzak in.

Na een lange en deugddoende nacht, braken we relatief vroeg de tent op. De dochter van onze gastheer kwam nog aangeven dat we de badkamer mochten gebruiken, maar alles zat ondertussen in de fietstassen en wij waren klaar voor vertrek. De flessen water werden nog gevuld en we trokken verder Noord-Oost. 

Onze sandalen wisselden we in voor dichte schoenen, maar ondanks het nog steeds koude en grijze weer, was het traject heel wat leuker en mooier dan ons eerste stuk Duitsland. De wegen waren niet langer kaarsrecht en weiland, akkers en bos wisselden elkaar af. Ook de wind zat goed dus het beloofde een mooie fietsdag te worden. 

Het groene landschap viel blijkbaar niet enkel bij ons in de smaak. We spotten heel wat wild en naast diverse roofvogels zagen we ook een ooievaar, een rode eekhoorn, hazen en tientallen herten - van bambi’s tot hertenkoningen - die schichtig opkeken en vervolgens wegschoten als we ze probeerden te fotograferen. 

Tijdens onze Noord-Duitse safari werd ook de les Italiaans verdergezet. Naast tellen tot zestien en bondig uitleggen wat onze trip inhoudt, dreef Katrien het niveau op tot het vervoegen van ‘hebben’ en ‘zijn’ en de regelmatige werkwoorden op -are en -ire. Het duurt wel nog even vooraleer we oversteken naar de laars dus wie weet schotelen we jullie de blog dan in het Italiaans voor. 

Net voor de lunch kregen we nog een stuk bos te verwerken waar het meer mountainbiken en ploeteren was dan fietsen. Onze Fahhradmanufakturs bleken echter wederom betrouwbaar en zonder kleerscheuren konden we ons vers brood aansnijden. 
Lekker brood, maar wel duur. Voor een brood van vijfhonderd gram betaalden we €2,6 en een groot brood van achthonderd gram gaat hier over de toonbank voor €3,95; best veel voor een basisproduct. Wie weet wilden de Duitsers ons al wat voorbereiden op de hoge prijzen in Scandinavië. 

Het bleef de hele dag frisjes en we hielden onze jassen en beenstukken (Katrien) de ganse dag aan. Door een licht heuvelend landschap schoten we goed op en we zaten weeral een stuk boven de tachtig kilometer toen we het veerpont opreden dat ons over de Elbe zou brengen. 
Op de ferry raakten we aan de praat met Mika, een Duitser die voor het eerst een iets langere fietstrip maakte - dit is relatief aangezien hij slechts een weekje kon uittrekken. Ook hij had een tijdje geleden een VSF Fahradmanufaktur TX-800 aangekocht en was hier voorlopig best tevreden over. 

Even na de oversteek naar Glückstadt stopten we voor een koppel dat pech had met hun elektrische fietsen. We konden niet echt helpen, maar beseften in ieder geval dat onze batterijen voor die dag ook waren opgebruikt. We belden aan bij het eerstvolgende huis en net als de avond voordien kregen we meteen een volmondige ‘ja’ toen we vroegen of we onze tent konden opzetten. We moeten het onszelf nageven: we slagen er altijd in de huizen te selecteren die wat groen rondom hebben, maar we staan toch versteld van onze succesratio. 

De tent stond gelukkig goed uit de wind die met een enorme kracht door de bomen raasde en een hels kabaal maakte. We lieten het niet aan ons hart komen. In onze rack-packs zaten alle ingrediënten voor een waar pannenkoekenfeest. Het beslag werd in no time gemaakt en al snel genoten we van pannenkoeken met choco, suiker en confituur. Niet slecht; op een gasvuur op fietsvakantie en na een welverdiend schouderklopje voor onszelf viel ik al snel in slaap terwijl Katrien onze achterstand op de blog wat probeerde terug te dringen.

Zoals het wel vaker gaat was het ook nu de ochtend van vertrek stralend weer. Jammer dat de zon niet iets vroeger op het weekend van de partij was, maar wel leuk en gemakkelijk om op het gemak in het zonnetje te kunnen opbreken. 

De ‘goedweereuforie’ was van korte duur en toen we tegen het middaguur een laatste drankje bestelden als afsluiter van een geweldig weekend samen, voorspelden dreigende regenwolken niet veel goeds. 

Het kon ons op dat moment weinig schelen. Met een heerlijk gevoel fietsten we in sandalen de camping af. Nogmaals en ook via deze weg een dikke merci aan Jeroen, Stefanie en Sander om tot in Nordloh af te zakken en er zo’n memorabel weekend van te maken!

We planden veertig kilometer te fietsen, maar uiteindelijk stonden er rond 18.30u toch zesenzeventig kilometer op de teller. Het was een saai stuk en eigenlijk is er niet veel meer over te vertellen dan dat de keuze voor sandalen veel te optimistisch was gebleken.

Toen we op een veerpont over de Weser (tussen Golzwarden en Sandstedt) dan ook nog eens goed uitregenden en de twee campings er vlakbij ons niet wisten te bekoren, beproefden we ons geluk aan het eerstvolgende huis een stukje verder op de route. 

We werden uiterst vriendelijk ontvangen en de tent opzetten in de ruime tuin was geen enkel probleem. De dochter, Jana, had vermoedelijk voor ons gelobbyd want iets later vertelde ze ons dat zij net terug was van een reis van negen maanden door Australië. We kunnen niet anders dan nogmaals aankaarten hoe vriendelijk de Duitsers hier waren.

De avond eindigde nog in mineur toen we een gamel soep tot tweemaal toe over het picknickdeken morsten en we kropen dan maar snel de slaapzak in om het iets zwaardere weekend dan anders te verteren. 

Zondagmorgen sliepen we effectief uit. De grasmaaiers bleven op stal en pas tegen elf uur werden de tentzeilen opengeritst. 
Na een rijkelijk ontbijt met overschotten van de vorige dag namen we afscheid van Sander. Met nog een stevige rit voor de boeg wilde hij immers liever niet te laat terug richting België vertrekken. 

We hadden het plan opgevat om er een rustige dag van te maken op de camping. Met een pingpongtafel, minigolf en grote zwemvijver was er aan mogelijkheden geen gebrek. Jammer dat het weer - voor de zoveelste keer - niet echt mee wilde. 

We lieten ons echter niet kennen en met de golfsticks in de aanslag begonnen we aan de veertien holes. Het spel minigolf duurde iets langer dan gepland vermits we op regelmatige tijdstippen een regenpauze dienden in te lassen. In de gezellige Stube speelden we dan maar wat gezelschapspelletjes tot het stopte met druppelen. Jeroen maakte trouwens ook kennis met de lokale dranken toen hij een Vitamalz bestelde, maar in plaats van het gehoopte fruitsap een alcoholvrij bier verrijkt met granen (en volgens hem potgrond) voorgeschoteld kreeg. 

Ere wie ere toekomt. De Yahtzee werd gewonnen door Katrien, Jeroen was de koning van de minigolf en Stefanie en mezelf wonnen elk een spel Uno. Na wat heen en weer gepingpong, besloten Jeroen en ik om ondanks het regenachtige en koude weer toch onze zwembroeken aan te trekken. De belofte van de vorige dag maakte schuld en op die manier maakten we op en top gebruik van de faciliteiten op de camping. Heel lang hielden we het niet uit en een warme douche was nodig om terug in de plooi te komen. 

Als laatste avondmaal schoven we onze voeten onder tafel in de Moin Moin voor drie maal Bratwurst XXL en een Schnitzel. Met een stevige pint bier erbij kon het niet veel Duitser worden. Na een enorme regenbui haastten we ons naar de tent om te kijken of er niets was ondergelopen en in de voortent keuvelden we nog gezellig na.