We hadden de nachtrust duidelijk nodig. We sliepen negeneneenhalf uur door en werden gewekt door het alarm van de gsm. Met de lange klim voor de boeg - we zouden in een stuk van zeventig tot vierhonderd meter klimmen -, konden we goed uitgerust aan het harde labeur beginnen. 

Door een mooi en verlaten landschap en met redelijk weer fietsten we omhoog. Jammer genoeg sloeg het weer om eens we de kam over waren. We kregen wind op kop, regen en de temperatuur zakte met een paar duidelijk voelbare graden. De speciale vogels die boven ons zweefden, waaronder ook enkele met mooie kuifjes, lieten het niet zo aan hun hart komen. Wij moesten echter hard zwoegen om de berg terug naar beneden (!) te fietsen. 

Eens we het dal bereikt hadden in Innerleithen, werd het weer opnieuw beter. We kochten lunch in een bakkerij en sloegen een praatje met drie generaties Britten (grootvader, zoon en kleindochter) die enorm onder de indruk waren van onze reis en onze bagage. Zelf ook fietsers, maar de oudste van de drie was momenteel ‘out’ door een ernstig mountainbike-accident.

Langs de Tweed vervolgden we onze route. Behalve het schoonheidsfoutje in de voormiddag kregen we een zonnige en eerder warme dag en met ons gezicht in de zon lunchten we zonder opgejaagd te worden door kou of regen. 

Off road tracks brachten variatie in de route en net nadat we onze flessen ergens met drinkwater hadden laten bijvullen, dook uit het niets Melrose Abbey op. Ze bezoeken was niets voor ons, maar het was leuk om er voorbij te fietsen. 

In de late namiddag kwam ons uit tegengestelde richting een vakantiefietser tegemoet. Alastair is een gepensioneerde Brit verzot op Duitsland. Kamperen was niet langer aan hem besteed en voor die avond had hij een B&B geboekt. Zelfs zonder tentje op zijn bagagedrager sleurde hij toch vrij veel gewicht mee, en dat had niet alleen met zijn omvangrijke buikstreek te maken.

In Kelso kochten we avondeten en net buiten het centrum belden we - na negenentachtig kilometer - ergens aan met de vraag of we ons tentje bij hen kwijt konden. 

Margareth overlegde snel met haar wederhelft, boer in hart en nieren, en gaf ons groen licht. Haar man was net een veertigtal koeien en kalveren aan het schoonspuiten voor een van hun grootste verkopen ooit. Drukke tijden overigens, want de dag ervoor waren ze voor het eerst grootouders geworden van een kleindochter, nog zonder naam. 

We konden ons huis opzetten in de schapenweide, “between a few sheep”, en voor het eerst sinds lang aten we ’s avonds onder een stralende zon, buiten onze tent.

Alles ging die morgen iets trager dan anders en dat had ongetwijfeld te maken met het plezierige feestje van de dag ervoor. We hadden al ooit frisser ons boeltje gepakt, maar we namen het er graag bij. 

Na zoveel gastvrijheid de avond voordien, passeerden we voor vertrek graag nog even bij de helden op rust en hun vrouwen. Na een gemeend, zelfs pakkend, afscheid vertrokken we onder applaus en in de zon voor wat een prachtige, gevarieerde fietsdag zou worden. 

Het was warmer er dat lag niet enkel aan de consumpties van de avond voordien. De temperaturen gingen langzaam maar zeker de hoogte in en de zon kwam regelmatig piepen. Op de stevige klim die we meteen na het buitenrijden van Kinross op ons bord kregen, gingen de windstoppers en jassen dan ook snel in de tas en zetten we met een mooi zicht over Loch Leven koers richting Edinburgh.  

Via de tweeënhalve kilometer lange Forth Road Bridge staken we de riviermonding Firth of Forth over met een prachtig zicht op de indrukwekkende Forth Bridge. De weg ging verder op een mooi pad langs de kust en aan een klein strandje aten we onze lunch op. Edinburgh was nu niet ver meer. 

We waren benieuwd naar de manier waarop we deze keer de grootstad zouden binnenfietsen. Opnieuw stelde het National Cycle Network ons niet teleur. Langs the Water of Leith en door het groen zagen we de eerste statige gebouwen opduiken. Een voorbijrijdende fietser wachtte ons een paar honderd meter verder op om te informeren naar onze plannen. De jaloezie droop van zijn gezicht en hij rondde het gesprekje af met een ‘vuistje’.

Verschillende mensen hadden ons al gezegd dat Edinburgh zo de moeite was. Ze kregen geen ongelijk en dankzij een overload aan monumentale gebouwen en bezienswaardigheden bedwongen we de pittige hellinkjes met plezier. 
Veel toeristen namen, terwijl ze toch bezig waren, tegelijk een aantal foto’s van ons. Sommigen staren je ongegeneerd aan alsof je een dier in de zoo bent, maar als we eerlijk zijn vinden we dat niet eens zo erg. 

De cycleway leidde ons langs de heuvels die Edinburgh omkaderen de stad uit en vijfentwintig kilometer verder konden we inkopen doen en op een veldwegje onze tent opslaan. Het avondeten werd een lekkere pasta met zalm, cashewnoten, mozzarella, kerstomaatjes, lente-uitjes en nectarines. Veel meer dan avondeten deden we niet. Rond 21u vielen we als een blok in slaap.

De regen van de dag ervoor was volhardend en ook die ochtend regende het pijpenstelen. Er was dus tijd genoeg voor een praatje in het sanitaire blok en Katrien maakte er kennis met Anne. 

Het thuisfront had laten weten dat het normalerwijze tegen 11u droger zou worden. Het spel kaarten dat al een dikke maand ver weg in onze tassen zat, leverde ons eindelijk plezier op en in de striemende regen legden we een kaartje in onze - gelukkig maar - waterdichte tent. Het spelletje Duvelen bleef echter onbeslist aangezien we rond 11u15 inzagen dat de regen alleen maar erger werd. In regenkledij startten we dan toch maar met een broodnodig fietsonderhoud: de remblokjes waren aan vervanging toe en de aandrijving (ketting en tandwielen) konden dringend een poetsbeurt gebruiken. 

In tegenstelling tot de weermodellen werd het er allesbehalve droger op en na een uurtje stonden we op het punt om uitgeregend terug onze tent in te kruipen toen Anne en haar man John langsreden met de wagen. Ze hadden duidelijk medelijden met deze twee arme fietsers en nodigden ons uit voor een koffie in hun caravan. 

We zeiden later te passeren, aangezien we doorweekt waren en even terug in de plooi moesten komen, maar toen John een paar minuten later aan onze tent kwam informeren waar we bleven, gingen we met veel plezier onmiddellijk in op de vriendelijke uitnodiging. Onze lunch die we net hadden uitgehaald konden we zonder probleem meenemen en in hun warme caravan opeten bij een kom lekkere kippensoep. 

Het was absoluut geen weer voor een uitje dus genoten we van de hartelijke babbel met John en Anne, een militair en tandartsassistente uit Engeland op rust. Voor we het wisten waren we uitgenodigd voor het avondmaal en stonden ze erop ons een lift te geven naar het centrum van Kinross om inkopen te doen en geld af te halen. Zoveel generositeit konden we niet zomaar voorbij laten gaan. We spraken af dat wij het dessert voor onze rekening zouden nemen en kozen voor een raspberry cheesecake en Belgian triple chocolate cookies als presentje. 

Terug op de camping werden we na een deugddoende warme douche om 17u30 verwacht in de caravan van Anne en John. We lieten ons het diner (garnalencocktail gevolgd door stoofvlees met Jersey Royal potatoes en worteltjes) smaken. Onze cheesecake bleek eveneens een voltreffer en we genoten met volle teugen.

John vertelde gepassioneerd over zijn tijd als physical trainer in het Britse leger en al snel bleek dat hun aanwezigheid op de camping te maken had met de ‘Royal Army Physical Training Corps Reunion’. Elk jaar begin juni is er een galadiner voor ex-militairen en zij spreken al enkele dagen op voorhand af met een paar ex-collega’s en ondertussen beste vrienden om ‘op te warmen’ en samen te golfen.

Na het diner verhuisden we naar de ruime voortent waar we kennis maakten met de rest van de groep. Zij waren tijdens het avondeten op de camping toegekomen. Stuk voor stuk fantastische mensen met wonderbaarlijke verhalen en een passie voor reizen. 
Ray en Mary waren net terug van Las Vegas en reisden na het reünieweekend door naar Barcelona. Ray is trouwens nog caddie geweest van enkele van de best presterende spelers in de World Golf Tour. John en Maureen verkochten enkele jaren geleden al hun hebben en houden en wonen de ene helft van het jaar in hun camper in Nieuw-Zeeland en toeren de andere helft rond in het Verenigd Koninkrijk en Europa. Tot slot waren er Stewart en Patt uit de Schotse Highlands. Stewart had ons blijkbaar de dag ervoor al gespot in Aberfeldy en was benieuwd naar onze avonturen. 

John speelde zijn rol als gastheer voortreffelijk en op geen enkel moment die avond hadden we een ongevuld glas in onze handen. McEwans (een schots bier), Carlsberg, Stella, gin-tonic, whiskey,… zonder vragen werden onze glazen keer op keer bijgevuld. De sfeer werd alleen maar hartelijker en toen enkele verdwaalde Duitsers de tent binnen doken met een flesje schnaps en Ray zijn mondharmonica bovenhaalde, was de avond compleet. Wat een geweldige belevenis! Honderduit werd verteld over avonturen uit hun legertijd, maar eveneens vanop de talloze reizen die ze allen reeds ondernamen. 

Als het aan hen had gelegen waren we nog een paar dagen gebleven en we hadden onze uitnodiging voor de bbq op donderdag reeds op zak, maar gezien onze aanstaande ontmoetingen in Nederland hadden we jammer genoeg niet de flexibiliteit om nog een paar dagen extra uit te rusten. Rond middernacht gingen we terug richting tent en na een wonderlijke rustdag, die initieel in het water dreigde te vallen, vielen we met een grote glimlach op ons gezicht razendsnel in slaap. 

In het mooie bos ontwaakten we onder ruisende bomen en het gekwetter van vogels. Wij sliepen gelukkig nog iets langer door, maar reeds rond 4u30 begonnen zij aan hun ochtendparlé. Waar ze het precies over hadden was ons een raadsel, maar ze hadden mekaar in ieder geval veel te vertellen. 

Ondanks ons rijkelijk avondmaal hadden we ook die ochtend grote honger. “Approximately 18 portions per pack”, dat staat tussen de suggesties op ons pak oat granola van 850 gram dat we de dag ervoor hadden gekocht als ontbijt. Wij doen gemiddeld twee dagen met onze muesli, veertien porties minder dus voor onze stevige honger deze expeditie. 

De zon die initieel nog de tent verwarmde, verdween razendsnel en maakte plaats voor een dik wolkenpak en een koude wind. Onze dikke winterhandschoenen waren geen overbodige luxe en mijn korte fietsbroek was veel te optimistisch. 

Met de zon ruilden we ook de bergen tegen groene heuvels en bossen, een heel ander decor dan de dag ervoor. Het vele groen trok wel veel dieren aan: verschillende herten, tientallen fazanten, konijnen, roofvogels… in tegenstelling tot Carrick-a-Rede was er hier wel een abundance of wildlife aanwezig, gratis en voor niets.

Vanaf kilometer vijfentwintig won de wind nog aan kracht en begon het met de regelmaat van de klok te regenen. Gezien onze koerswijziging richting zuiden was dit geen goed nieuws en met de wind vol op kop was het werken geblazen. De eenzame fietser van Boudewijn De Groot flitste door ons hoofd, maar jammer genoeg scheen de zon niet en was er wel regen. 

We zwoegden ons tot in Perth waar we aan de rand van het stadje onze lunch naar binnen werkten. In de laatste kilometers van de voormiddag viel op dat we beiden enigszins last hadden van ons achterwerk. Had dit te maken met de combinatie van felle wind en regen of waren het toch de hoeveelheid aan fietskilometers die zich stilletjes aan begonnen te manifesteren?
Het feit dat dit de eerste keer is dat we dit euvel (en dan nog in beperkte mate) vermelden, toont aan dat onze Assos-fietsbroeken in ieder geval een goede investering waren.

Katrien vertrok na de middagpauze op uitzondering van de lange winterfietsbroek in volledige wintertenue. Dit wil zeggen een craft, een fietstrui met lange mouwen, een windstopper, een regenjas en dikke handschoenen in combinatie met een korte fietsbroek, beenstukken en een regenbroek. Niet echt normaal op 1 juni, maar voor de eerste vlakke kilometers was dit de perfecte uitrusting. Eens het begon te stijgen werd dit wel te warm, maar dan zit gelukkig alles weer snel weg in de tassen. 

Het bleek beuken tegen een onaflaatbare wind en het tweede luik van de dag bevatte heel wat meer klimwerk. Pittige heuvels werden bedwongen en we waren blij toen we na een kleine 80 kilometer het bordje van de camping zagen opduiken. 

Na een onderhandelsessie wisten we nog vier pond van de oorspronkelijke zestien af te pitsen en konden we onze tent opzetten. Niets te vroeg, ons paleis stond nog geen vijf minuten recht of het begon serieus te gieten. 

Gebruik makend van een kleine opklaring haasten we ons naar de winkel een tweetal kilometer verderop, waar we net voor een stortbui toekwamen. Ons plan om lang genoeg te winkelen zodat we droog terug konden keren viel in duigen. De regen bleef met bakken uit de lucht komen en er zat niets anders op dan, gewapend met zakjes voor het fruit over onze schoenen, de terugtocht aan te vatten. 

Uitgeregend bereikten we de camping. Met dit weer was koken op een gasvuur geen optie, dus stelden we ons voor de tweede dag op rij tevreden met een variatie aan brood met beleg, deze maal gecombineerd met tomaat en mozzarella. 

We maakten het gezellig in onze tent en per sms spraken we met het thuisfront af voor de meet & greets in Nederland een tiental dagen later. Zeker en vast iets waar we naar uitkijken. Wij schrijven immers elke dag ons verhaal neer, maar zijn ook benieuwd naar wat er sinds ons vertrek allemaal in België is gebeurd. 

In tegenstelling tot de vorige dag, haalde het deuntje van de wekker ons uit een diepe roes. Voor de regen, die blijkbaar de hele nacht had doorgezet, hadden we duidelijk onze slaap niet gelaten.

Na twee potten yoghurt (mango/passievrucht en aardbeien) schudden we de tent zo goed en zo kwaad als het kon uit, en rolden het kletsnatte zeil op. We vertrokken in regenkledij en zouden die dag tot het - voor ons toch - noordelijkste punt in Schotland fietsen.

Het moet gezegd: het Britse belastinggeld wordt in het National Cycle Network zeer goed besteed. We konden er maar niet genoeg van krijgen. De hele voormiddag fietsten we autoloos over onverharde wegen tussen de bergen, langs meren en door prachtige, ongerepte wouden.

Schotland liet een onbeschrijfelijke indruk op ons na. Zelfs de foto’s geven bijlange niet weer wat wij onderweg ervoeren. Het geluid van de watervallen, zwevende roofvogels boven ons, besneeuwde bergtoppen, de geur van dennenbomen en nat mos,… Het was werkelijk fenomenaal. 

Tot aan de lunch was het een goede keuze geweest om in regenkledij te fietsen. Motregen die aan ons bleef plakken verlaagde de gevoelstemperaturen en we waren dan ook blij toen de zon rond de middag eindelijk doorbrak. 

Aan de Dochart Falls belegden we onze Scottish Morning Rolls (ook prima als lunch hoor) met kaas, ham, tomaat en gekookte eitjes van de dag ervoor. Lekker en zo was onze motor weer van voldoende brandstof voorzien voor de tweede helft van het geplande traject. 

Kort na de lunchpauze ontmoetten we een koppel uit Edinburgh. Zij hadden hun wagen vastgereden in de gracht en hadden net een tractor geregeld die hen uit de brand zou helpen. Ze leerden ons dat de besneeuwde bergtoppen uitzonderlijk zijn voor mei, laat staan aan de vooravond van juni. We overdreven dus niet toen we schreven dat het veel te koud is voor de tijd van het jaar. Ook de Schotten klagen steen en been over de rampzalige meimaand, maar wij hadden de indruk dat het stilletjes aan begon te beteren. 

Langs Loch Tay zetten we onze route verder. Kilometers lang (drieëntwintig om precies te zijn) volgden we de flanken omhoog en omlaag en flirtten we constant met de hoogtelijn van tweehonderd meter. Vanaf de autoluwe weg genoten we van een fantastisch zicht op verschillende bergen van meer dan duizend meter. 

In het dorpje Kenmore, aan het einde van het meer, was geen noemenswaardige supermarkt te bekennen. We zouden elders ons avondeten moeten inslaan. Jammer genoeg was de volgende optie Aberfeldy, een stadje dat voor ons aan de verkeerde kant van de rivier Tay lag. Dat zouden extra kilometers worden. 

Het kon ons niet echt deren. De wind die uit het niets was opgestoken, blies in de goede richting en de laatste loodjes verteerden we met gemak. Na negenentachtig kilometer kwam een perfect stukje bos in ons gezichtsveld. Onze tunneltent kon er uit het zicht van de weg worden opgezet en we waren gelukkig met onze keuze om een broodjesmaaltijd zonder gasvuur te bereiden.

Veel te vroeg voor een rustdag werden we beiden wakker met het gevoel dat we ooit al beter hadden geslapen. De kou had ons verschillende keren gewekt ’s nachts en na een paar vruchteloze pogingen om opnieuw in slaap te vallen, begonnen we - minder uitgerust dan gehoopt - rond 10u aan de huishoudelijke verplichtingen van de dag. 

In de laundry room konden we voor £2,5 een was draaien. Het beloofde (eindelijk) een zonnige dag zonder regen te worden en daar profiteerden we van. Door twee waslijnen vol te hangen met slaapkledij, ondergoed, joggings en handdoeken en in het droogkot de liners, fietstruitjes, fleeces en crafts op te hangen, spaarden we £1,5 uit voor een droogkast. Die zouden we later opsouperen op het zonnige terras van een lokale pub. Een veel betere besteding als je het ons vraagt!

Een pond wordt trouwens fonetisch uitgesproken als “a poent” en niet als “a paunt” zoals wij vroeger altijd zeiden. Tegenwoordig tellen wij in de winkel dan ook als echte Britten in poents. 

Vooraleer we van onze pint en hot chocolate in de beer garden genoten, haalden we lunch in de supermarkt. Het was de ideale dag voor een ongezonde lunch, dus werden het custard doughnuts en scones die we onder een blakende zon, aan de oever van de rivier oppeuzelden.

Van de twee terrassen van de Riverside Inn, kozen we vanzelfsprekend datgene aan de zuidkant. Als er geen wolken voor de zon kwamen, was het er echt genieten. De internetverbinding liet spijtig genoeg geen upload toe van grote hoeveelheden foto’s, maar de blog kon ten minste online gegooid worden. 

In dezelfde supermarkt als eerder, Tesco, kochten we spek, eieren, room en geraspte parmiggiano. Je hoeft geen kenner te zijn om te achterhalen dat er pasta carbonara op het menu stond.

Net toen alle was, kurkdroog overigens, van de lijnen was gehaald, kwam een grote regenwolk op het terrein af. Van timing gesproken! Helaas zou de regen volgens de voorspellingen aanhouden de daaropvolgende dagen, maar deze mooie dag namen ze ons alvast niet meer af.

De wekker stond om 6.13u omdat we, gezien onze minder legale kampeerplaats, zo vroeg mogelijk wilden opbreken. Niet dat we iemand stoorden of sporen achterlieten, maar we namen liever geen risico.

Om 7.30u zaten we op de fiets en zetten we koers richting het - tot nu toe enkel uit de studentencodex gekende - Loch Lomond. De dag werd ingezet met een regenbui, maar in de zon genoten we van ons ontbijt aan de oevers van het meer. Helderblauw water en in de verte de eerste besneeuwde bergtop van onze trip… wat moet je nog meer hebben?

We volgden nog steeds Route 7, maar het verstedelijkte gebied had plaatsgemaakt voor prachtige, uitgestrekte natuur. Met de Highlands recht voor ons kon het niet anders dan dat we wat klimkilometers op ons bord zouden krijgen. Vanaf de oever van Loch Lomond was het zweten geblazen en het duurde niet al te lang voor we de regenkledij uittrokken. De voorspelde light showers waren er dan wel, maar gelukkig niets in vergelijking met wat we de voorbije dagen van regen hadden gehad. 

Na de eerste pittige klim en een mooie afdaling kwamen we aan in Aberfoyle, een charmant klein stadje. Net ervoor passeerden we een mooie camping, maar het was nog te vroeg op de dag en in Callander, het einddoel van deze etappe, wachtten twee campings op ons. 

De klim uit Aberfoyle was wondermooi, maar loodzwaar. Een keurig aangelegd en geasfalteerd fietspad was tegen de berg geschilderd, langs meerdere watervallen. Jammer genoeg veranderde het pad al snel in een met keien en scherpe stenen bezaaide weg die overduidelijk was aangelegd om transport van hout te vergemakkelijken. Voor de daarop voorziene trucks rijdt dit misschien gemakkelijker, maar onze twee zwaarbeladen fietsen en wijzelf verkozen tarmac.
Spijtig van de vele houtkap, maar wel schitterend fietsen. Alleen op de wereld, tussen adembenemende meren geflankeerd door bossen en bergen. Deze uitzichten zetten extra in de verf hoe jammer het is dat we niet helemaal tot in het noorden van Schotland kunnen fietsen, maar als we in de zomermaanden in Scandinavië willen zijn, moeten we hier knippen. Een trip naar de Highlands kan in ieder geval op ons verlanglijstje voor als deze fietstrip ooit gedaan is. 

Aan de oevers van Loch Drunkie spotten we twee herten alvorens een bospad in te slaan dat ons langs de oevers van Loch Venachar naar Callander leidde. We keken uit naar de eerste camping die hopelijk meteen de goede zou worden. Onze laatste, echte rustdag dateerde al van in Westport en we keken ernaar uit om zowel de fietsen als de tent voor een dagje te kunnen laten staan. 

De vele trailers die we vanop de straat zagen staan beloofden niet veel goeds en al snel bevestigden twee medewerkers hun ‘no tent policy’. Opnieuw een oude bekende, dit keer geen prettig weerzien. Toen ze aangaven dat de andere camping eveneens geen tenten aanvaardt, zonk de moed ons in de schoenen. “Negen mijl verder is er een camping”… Dat was geen optie! Gelukkig passeerde er net een dame die net buiten het stadje een kampeerterrein wist zijn zou zijn. Toen dit even later bevestigd werd door de toeristische dienst kon ons geluk niet op. Met gevulde fiets/boodschappentassen en hernieuwde moed werd de laatste anderhalve mijl verrassend vlot weggetrapt. 

Op een mooie, verzorgde camping zorgden vriendelijke uitbaters en een aanvaardbare prijs (douches inclusief) ervoor dat we met een gelukzalig gevoel onze dag konden afsluiten. Het enige minpuntje was het ontbreken van wifi, maar dat kon de pret absoluut niet bederven. 

Na een lange douche maakten we een curry met kip, nectarine en rijst. Het voornemen om de laatste twee verslagen voor de blog nog bij te werken werd door dichtvallende ogen uitgesteld naar de dag erop. Voor we er zelf weet van hadden, waren we vertrokken in een diepe slaap. 

Toen we ’s morgens onze ogen openden, merkten we meteen dat er iets veranderd was. Het tentzeil kleurde felgeel en we stonden niet net onder een lantaarn. Bij het openritsen van de tent scheen de zon recht in ons gezicht. Het was zeker geen zonovergoten ochtend, maar na dagen onder een grijze hemel was dit al een hele verademing. 
Ons enthousiasme kreeg wel meteen een serieuze deuk toen ik merkte dat mijn zadel beschadigd was tijdens de nacht. De fietsen stonden samen tegen een boom en het gelzadel moet vermoedelijk tegen een scherp uitsteeksel zijn geschuurd. We probeerden de schade te depanneren met een bandenplakker, maar dit was duidelijk slechts een oplossing op korte termijn. 

Via een prachtige cycleway (Route 7 - National Cycle Network) reden we richting Glasgow een vijftigtal kilometer verderop. Wat een verschil met Ierland dat op dat vlak in onze ogen een serieuze onvoldoende krijgt. Het Verenigd Koninkrijk daarentegen is een echte aanrader en een paradijs voor (vakantie)fietsers. 
Op speciaal aangelegde fietspaden, oude spoorwegbeddingen en voor fietsers gereserveerde wegen reden we langs rivieren, kanalen en door de velden. Een pluim voor het Cycle Network aangezien we de hele dag het gevoel hadden dat we door de natuur fietsten, terwijl drukke wegen, industrie en een hoge bevolkingsgraad in deze regio dat niet gemakkelijk maakten. 

Het was een dag zoals we die in de eerste dagen in Ierland ook enkele keren beleefd hebben. Op het ene moment fietsten we onder een stralende zon en was het heerlijk genieten, luttele minuten later was het kop in kas in de gietende regen. Telkens moesten we afwegen of het de moeite was om onze regenkledij uit of aan te trekken en op den duur besloten we om van tactiek te veranderen. Onze nieuwe slogan luidde: ‘Don’t buy Gore-Tex, just shelter’. Aangezien de buien zelden langer duurden dan tien minuten, was het minder vermoeiend om gewoon een plekje te zoeken om te schuilen.

Ook voor de lunch anticipeerden we op een eventuele regenbui en installeerden we ons in een wind- en regenbestendige wachtruimte aan een klein treinstation in Paisley. 

Glasgow was nu nog slechts een klein uurtje trappen en we wisten niet goed wat te verwachten. De dag ervoor hadden we nog even overwogen om de stad in dit geval rechts te laten liggen en een stuk van de route af te snijden. We beslisten echter om de grootste stad van Schotland toch een kans te geven en gelukkig maar! 

We reden Glasgow binnen via een groot park en even later staken we The River Clyde over met zicht op twee hypermoderne, futuristische gebouwen. Een knap staaltje moderne architectuur en in combinatie met de zon en de blauwe lucht was onze eerste indruk van de stad dik OK. Langs de Clyde vervolgenden we onze weg en aan het centraal station doken we de stad in.

Via mooie, verzorgde winkelstraten reden we zigzag tot op het centrale George Square. Onze adempauze op een bankje in de zon mocht blijkbaar niet te lang duren want de volgende stortbui was alweer daar. We schuilden in de hal van een gebouw, met onze fietsen netjes gestald tegen een van de zuilen. Het was duidelijk niet naar de zin van de portier. Met de gevleugelde woorden “People might tripple over your bikes”, stuurde hij ons de laan uit. Hoe mensen over onze fietsen zouden kunnen struikelen, was ons een raadsel maar intussen was de hevigheid van de bui in ieder geval al afgenomen.

Af en toe een grote(re) stad op het parcours is een leuke verandering van decor. We genoten er ook nu weer van om door het drukke verkeer te laveren en de stad per fiets te ontdekken. Op een bepaald moment begin je echter weer te verlangen naar de rust en de kleine wegen en in Glasgow was het fietspad langs het water net op het juiste moment daar.
Ondanks de ver uitgestrekte buitenwijken fietsten we via het Forth & Clyde-kanaal door het groen de voorsteden uit. Het was een prettig weerzien met een oude bekende: de manuele sluizen waar we enkele weken geleden reeds over schreven kleurden ook hier het kanaal. 

Het viel ons op dat de Schotten minder vriendelijk overkwamen dan de Ieren. Een stuk bescheidener in het begroeten van andere mensen en in vele gevallen was zelfs een hoofdknik al teveel gevraagd. Klopt het cliché van hartelijke Ieren en kille Schotten dan effectief?
In en rond het stadscentrum is het natuurlijk niet abnormaal dat je niet iedereen even enthousiast begroet. De vriendelijke uitzondering die de regel bevestigde en een praatje met ons sloeg langs het kanaal verzekerde ons dat dit zou beteren eens we de stad uit waren. We leerden van hem dat je je tent in principe overal mag opslaan zolang je niet te dicht bij wegen of bebouwing staat. 

We keken al even uit voor een geschikte plaats, maar stootten niet meteen op een goede plek. Het was al bijna 19u en met honderd fietskilometers snakten onze benen naar rust. Loch Lomond was nog net iets te ver om door te fietsen en toen we aan enkele aaneengesloten weien kwamen, bekeken we de opties. Het was weliswaar een afgesloten land, maar het zag er droog uit en er werd niets verbouwd.

Katrien hakte de knoop door en we zouden hier bivakkeren. Net voor een serieuze plensbui stond ons opvouwbaar huis recht. Zonder enige voorzieningen, maar met een rackpack vol lekkers smaakte onze schotel met aardappelen, gehakt, champignons en tomatensaus uitstekend. Een groot stuk chocolade was een welkom dessert om onze eerste geslaagde fietsdag in Schotland af te sluiten.