Het was alweer lang geleden - gelukkig -, maar we moesten nog eens onze tent doorweekt wegstoppen bij vertrek. Niet omdat het ’s nachts geregend had, dan wel omdat er zoveel condens was dat de volledige binnenkant van het buitenzeil kon uitgewrongen worden. Achja, geen probleem. Het zag ernaar uit dat de ochtendmist zou wegtrekken en dat het wolkendek zou openbreken, dus we konden naar alle waarschijnlijkheid de tent en matjes te drogen leggen ’s middags.

De buurman had ons de vorige avond onze geselecteerde route naar de Oostenrijkse grens afgeraden omwille van de povere kwaliteit van de weg. Zijn alternatief, de drukke weg tot in Maribor, leek ons echter geen veelbelovend voorstel en dus bleven we bij ons eigen gedacht. Een terechte beslissing, want de 9,5 km lange gematigde klim naar Oostenrijk was erg leuk fietsen. Langs een wild kabbelend riviertje, tussen weides en met bonte bermbloemen aan weerszijden genoten we van het rustige decor.

Fietsland negenentwintig was een feit en van zodra we Slovenië vaarwel zegden, bevonden we ons in een wijnregio. Door steile wijngaarden daalden we af en passeerden we wijnhuis na wijnhuis - jammer genoeg, alle gesloten.
Na Schlossberg startten we een tweede, kortere maar des te pittigere klim. Het was op de tanden bijten om helemaal boven te geraken. Gelukkig hadden we eens daar het zwaarste deel van de dag gehad. 

We daalden af naar het gezellige Gamlitz, waar we dankzij de stadswifi vernamen dat we welkom waren bij CouchSurf-host Andreas te Graz. Joepi, dat was goed nieuws! Eerst maar wat krachten opdoen. In de Billa vonden we lunch en ernaast plaats om onze tent en matjes te laten drogen. 

De Murradweg, naar de gelijknamige rivier, bracht ons in de namiddag vijftig kilometer verder tot in Graz. Het parcours was vrij vlak en dat mocht ook wel eens. We fietsten door grote maisvelden, zonnebloemvelden en pompoenvelden. Wisten jullie trouwens dat deze regio bekend staat om haar pompoenolie?

De fietsroute was een absolute verademing. Geen enkele maal bevonden we ons in druk verkeer en het leeuwendeel van het traject deelden we enkel met andere fietsers of wandelaars. Zelfs de regen in de namiddag kon geen roet in het eten strooien. We lieten ons natregenen, een regenjas aantrekken had geen zin - veel te warm - en eens het stopte met regenen waren we zo terug droog.

In Graz was het opletten geblazen. De fietsvoorzieningen waren doorgetrokken tot in het hart van de stad en het was alsof iedereen er tegen elkaar aan het racen was. Mensen kwamen van hun werk, van school, gingen naar het park of naar de sportzaal,… zoef, zoef, zoef en we werden zelfs toegeroepen dat we achter elkaar moesten fietsen op het fietspad. 

In de Richard Wagner-Gasse werden we verwelkomd door Andreas uit Innsbruck. Hij studeert voor dokter en woonde sinds twee jaar in Graz. Hij bleek tevens een begenadigd kok en op het terras genoten we samen van een lekkere pasta met zelfgemaakte pesto en een slaatje met groenten uit zijn tuintje. 

De avondbui dwong ons terug naar binnen waar we napraatten bij een lekker glas rode wijn. Gelukkig konden we er ook onze rustdag doorbrengen, want we waren nog lang niet uitgepraat.

In het midden van de nacht schoten we beiden wakker van een enorme knal. Een denderend onweer trok over de camping en de regen viel met bakken uit de lucht. Bij het ontwaken was er van het geweld ’s nachts niet veel meer te merken en onder een aangenaam zonnetje fietsten we de week in. 

Ook nu weer voerden perfect aangelegde en geasfalteerde fietspaden ons door het groene landschap. Naast het VK en Nederland hoort Slovenië bij de meest geciviliseerde fietslanden van Europa en we kunnen dus niet anders dan dit mooie land aanraden bij collega-trappers. 

Na een gematigde klim van vijftien kilometer ging het een hele poos lichtjes naar beneden. Het was dan wel iets minder warm dan de voorbije dagen, toch leek het nog steeds of we tegen een blazende haardroger in fietsten. Bij momenten kregen we wat beschutting van de hoog opgebonden hopplanten, maar veelal was het kop in kas en beuken. Hop hop, kom op!

Het tweede luik van de dag bestond uit acht korte, maar zware beklimmingen. Net voor de top van de eerste aten we een heerlijke, zelfgemaakte sandwich. Olijfolie uit Kroatië, Oostenrijkse gedroogde ham, mozzarella, tomaat en veel peper van onze minimolen. Het eten smaakte zo goed dat we nog ruim een uur op ons picknickdeken bleven zitten/liggen en zelfs kort even indommelden.

Met een halve slaapkop startten we aan de zware fietsnamiddag. Op, af, op, af, op, af,… maar wel door een charmant landschap. Geen spectaculaire vergezichten of ruwe rotsformaties, maar een mooi groen decor waarin beboste heuvels en bewerkte velden doorsneden werden door de statig stromende Drava. 
Ondanks de hoge densiteit aan spothutten kregen we maar weinig wilde dieren te zien, op twee schuchtere vossen na die er als de kippen bij waren om de maïs in te duiken toen ze ons voorbij zagen rijden. 

Tegen 17u arriveerden we in het bescheiden Podvelka, aan de oevers van de rivier. Geen camping of ho(s)tel te bespeuren en dus zat er niets anders op dan net buiten het centrum een plekje te zoeken om onze tent op te zetten. Van een vriendelijk buurtbewoner die het Duits machtig was, kregen we toestemming om onze tent aan de kleine speeltuin te plaatsen. Andere passanten lachten ons vriendelijk toe en zorgeloos genoten we van onze noodles. 
Tijdens het eten sloegen we een praatje met een mama die aan het joggen was met haar twee kinderen. Blijkbaar hadden ze bij de grootouders ons verhaal verteld en prompt stopten ze ons op de terugweg twee cornetto’s in de handen. Leuk zo’n onverwacht dessertje. 

Net toen we ons goed hadden geïnstalleerd om een memorabel verslag neer te pennen begon het te druppelen en ging het noodgedwongen de tent in. Een gewoon blograpport dan maar en nog even de routes bekeken voor de dag erop. Nog 14 kilometer naar de grens met Oostenrijk, als 29e fietsland weer een mijlpaal.

Na een heerlijk verblijf in Ljubljana was het weer tijd om door te trekken. Persoonlijk afscheid nemen van Andraz en Jasna konden we niet en dus lieten we een brief en cadeautje achter, alvorens we hun sleutels zoals afgesproken in de brievenbus dropten. 

Zondag was deze week zeker geen rustdag. We hadden ons eindpunt 85 kilometer verder, in Velenje, geprikt. Gelukkig konden we gebruik maken van de uitstekende Sloveense fietsfaciliteiten en eens de fietspaden ophielden te bestaan lag de hoofdstad achter ons en bevonden we ons in het groen. 

Over kleine padjes, langs de Kamniska Bistrica-rivier, was het fietsen met een grote glimlach op het gezicht. Het was duidelijk dat Slovenië fietsvriendelijk gezien al een stuk voor stond op de andere Balkanlanden. 
De route bleef echter niet vlak en net buiten Kamnik ging het meer en meer omhoog. Door velden gevuld met mooie graanschuren, langs donkere bossen die hun geheimen aan fietsers niet prijsgaven en in het gezelschap van een koppel zeldzame zwarte ooievaars legden we de laatste kilometers af voor de lunch. 

We parkeerden onze fietsen net voor het allerlaatste en lastigste stuk van de klim. Niet meteen iets om naar uit te kijken, maar zo konden we wel met frisse(re) benen aan de opgave starten. We hadden de broodjes ’s morgens al belegd en dus hadden we ze maar uit het aluminiumpapier te pakken. Lekker, zo’n meergranenstokbrood. 

Hup, terug de fiets op en zoals het met 11% naar boven ging, ging evengoed met 11% naar beneden. “Ow fuck”, hoorde ik luid achter mij, maar toen ik achterom keek zag ik niemand. Wouters remmen hadden gefaald en met volle snelheid was hij een overgroeide veldweg, die nu gelukkig dienst deed als vluchtstrook, opgereden.
We laadden alle tassen af en wisselden ook de voorste remblokjes. Zo kon het eventjes verder, maar het was een gevaarlijke situatie die zo snel mogelijk opgelost moest worden. In Graz hoopten we dan ook dat de fietsenmakers al van hydraulische systemen gehoord zouden hebben. 

Het ging af en toe pittig omhoog, maar we genoten van de rustige wegen zonder verkeer. Ver van drukke autostrades fietsten we verder noordwaarts langs grote hopvelden. De streek waar we ons bevonden heette Spodnja Savinjska Dolina, maar een andere benaming is Dolina Zelenega Zlata, wat zoveel betekent als de vallei van het groene goud. We hadden wel een drankje van dat groene goud willen nuttigen, maar voorlopig was het enkel dromen van de Sloveense Hopus of Duvel Triple Hop. 

We waren nog een zestal kilometer van Velenje verwijderd en we voelden de gemaakte kilometers in onze benen. Puur op wilskracht en met de wetenschap dat er een camping was trapten we verder. 
Aan het meer van Velenje konden we voor 19,5 euro ons tentje kwijt en het duurde niet lang voor Wouter een plons nam in het verkoelende water. Het was een veel groter karwei om avondeten te vinden. Noch op de camping, noch in de aanpalende bars was eten te vinden en het restaurant een halve kilometer verderop was nogal aan de prijzige kant. Het werden uiteindelijk frietjes uit een stalletje en een pannenkoek als dessert. Het had erger gekund.

We mochten van Andraz en Jasna het hele weekend blijven en dus hadden we geen reden om ons te haasten. Rond 11.30u trokken we terug naar de alternatieve en zelfverklaarde autonome stad Metelkova. Er hing veel minder volk rond dan de vorige avond en de verschillende bars en undergroundclubs lagen er verlaten bij. We kwamen echter niet voor de sfeer, maar om de de prachtig bewerkte gevels en de vele straatkunst te bewonderen. Een pareltje!

Volgende stop was het Ljubljanski Grad dat boven de stad uittorent. Langs de Ljubljanicarivier en over de drakenbrug wandelden we naar de groentemarkt, aan de voet van de heuvel. Een steile klim bracht ons in een tiental minuten tot aan de dikke muren van het middeleeuwse kasteel. Het zicht over de rode daken van de stad, de glinsterende rivier en de groene heuvels was zeker de moeite, maar wij klommen voornamelijk naar boven voor de fototentoonstelling ‘Rarely seen’ van National Geographic. Een verzameling van prachtige foto’s die ons deed beseffen dat we nog zoveel van de wereld moesten zien en dat we misschien - na ons fietsavontuur - ook maar eens moesten investeren in een degelijk fototoestel.

Ook vandaag was het broeierig warm en bezweet daalden we terug af naar de binnenstad. We slenterden door de middeleeuwse straten Stari Trg en Gronskji Trg en konden de Sloveense hoofdstad zonder twijfel toevoegen aan ons lijstje met favoriete steden. Zeker toen we rond 14u de open kitchen food-market op het centrale marktplein ontdekten: tientallen stalletjes met gerechten van over de hele wereld. Uiteindelijk kozen we voor een groot bord met specialiteiten uit Zimbabwe, aangevuld met enkele krokante loempia’s uit Vietnam.

We wandelden nog wat rond in de binnenstad en trokken vervolgens terug naar het appartement waar we tegen 17u afscheid namen van Andraz en Jasna. Zij trokken er een weekend op uit met vrienden. Wat een geweldige, lieve mensen!

In de vooravond sleutelden we wat aan onze routes richting Wenen en hadden we contact met Korneel voor een ‘meet and greet’ in Praag. Een leuk vooruitzicht. ’s Avonds gingen we verder op in de internationale keuken. We aten een heerlijke falafel, maar sloten toch traditioneel af met een glas lokale wijn na een avondwandeling door de levendige en gezellig verlichte stad.

Bloedheet was het in de tent, en dat al om 6u33. Hoewel we het nog een uurtje trachtten uit te houden, zat slapen er toch niet echt meer in. Opkramen dan maar en de fiets op naar onze volgende hoofdstad.

Over Ljubljana hadden we al vele mensen enthousiast en vol overgave horen vertellen. We waren dan ook benieuwd naar een van de groenste en meest leefbare steden van Europa.

Door het platteland en met enkele kleine stadjes op het traject, hadden we nog slechts zevenenveertig kilometer af te leggen tot het centrum. De benen zaten goed en zelfs enkele kleine heuvels lachten we zo weg. Met mooie bergen aan weerszijden was het een plezier om te fietsen en we bevonden ons voor we het wisten in verstedelijkt gebied.

“Is het jou al opgevallen dat de Slovenen niet claxonneren?” vroeg ik aan Wouter. “Nu je het zegt.” Op vlak van toetergrage chauffeurs stak het laatste Balkanland met kop en schouders uit boven de andere. Niet langer het (soms ergerlijke) getuut om aan te geven ‘ik kom eraan’, ‘hallo’, ‘salut’, ‘bedankt’, ‘bravo’, 'vooruit, het is groen', ‘uit de weg of ik rijd je omver’,… 

Het was de moeite niet meer om nog een lunchbreak in te lassen voor Ljubljana en dus reden we verder tot aan het Tivolipark. Het stokbrood met kaas en hesp was op nog sneller dan dat we ‘stokbrood’ konden denken. Amai, dat smaakte!

In de gps hadden we het adres van Andraz geflagd. Andraz was een connectie van… we hoeven het al niet meer neer te pennen zeker? Frans natuurlijk. We hadden het eens uitgerekend: de familie Robert had ons al aan contactadresjes geholpen goed voor meer dan vier weken onderdak. We moesten hen misschien maar eens uitnodigen eens we terug waren in België. Wie ook naar exclusieve prime time met deze trappers wil meedingen, weet wat hem of haar te doen staat!

In de Holidays Pub wachtten we bij enkele biertjes op onze host. Van de eerste seconde zat het goed en Andraz bleek een meest attente, gezellige en easygoing persoon te zijn. Hij nam ons mee naar zijn mooie appartement waar we wat later zijn vriendin Jasna leerden kennen. Zij moest zeker niet onderdoen en drukte ons vrolijk op het hart te doen alsof we thuis waren.

In de loop van de avond gingen we met Andraz naar Metelkova, een gekraakte wijk en voormalige legerbasis in hun buurt. Het was pas de dag erna dat we bij daglicht het kluwen van kleurrijke graffiti en kunstzinnige gevels zouden ontdekken, maar we proefden alvast van een underground punk-optredentje.

In het centrum, aan het regenkunstwerk, vervoegde Jasna ons en samen wandelden we via de ‘drie bruggen’ naar een terrasje waar we gemakkelijk een paar uur vol praatten. Het was na een uur voor we er erg in hadden. 
Zij hadden plannen in het weekend, maar we konden eigenlijk blijven zolang we wilden. Van ongeremde gastvrijheid gesproken! Niet dat je we je vrienden willen inpikken, maar als Andraz en Jasna naar Brussel komen, zullen we erbij zijn, Frans!

De eerste haarspeldbocht richting de pas hadden we de avond ervoor al afgewerkt, maar er bleven er met vijfentwintig naar boven en nog eens vierentwintig naar bendeden nog meer dan voldoende over. Na een korte aanloop om de benen wat los te trappen, was het bijna negen kilometer snoeihard omhoog fietsen tegen een gemiddelde van om en bij de 10% (!). Voor elke fietsliefhebber die nog graag een mooie uitdaging aan zijn lijstje toevoegt, ‘be our guest’. 

Bij het krieken van de dag, om vijf na zeven om precies te zijn, zaten we op de fiets en begonnen we aan de klim. We prezen onszelf gelukkig met de keuze om zo vroeg uit de slaapzak te kruipen. De temperatuur was uiterst aangenaam en het leek wel of we de berg voor ons alleen hadden. 
Temidden van het Triglavski Narodni Park baanden we ons een weg naar boven.
Het was steil, heel steil, maar ook bovennatuurlijk mooi. Tussen de bomen door hadden we zicht op rotsmassieven die zelfs na exact een jaar en drie maanden op de fiets nog onze mond deden openvallen.
We deelden de klim goed in en het eerste echte hoogtepunt kregen we op een uitkijkpunt op twee en een halve kilometer van de top. In de verte zagen we de pas al liggen en de overige 250° bergzicht werden ingevuld door bergtoppen boven de 2000 meter, met als uitschieter Mount Triglav. Met 2864 meter de hoogste berg van Slovenië. 

Bijna hadden we te vroeg victorie gekraaid. De laatste twee kilometer waren bijzonder intensief. Percentages boven de vijftien procent en de zon die steeds meer warmte gaf, deden ons naar adem happen. Er zat echter nog net voldoende in de tank om, weliswaar al harkend maar zonder ook maar een keer te moeten duwen, boven te geraken. De hoogste bergpas van het land, check!

Op de pas stroomden toeristenbussen in de tussentijd toe en we talmden dan maar niet te lang alvorens de afdaling in te zetten. Coureurs die omhoog fietsten zagen er niet per se uit alsof ze het een eitje vonden. We voelden ons bij elke passerende fietser een beetje stoerder.
Tijdens het dalen was het zicht misschien wel nog spectaculairder. Honderden meters kaarsrechte rotswanden die in de voormiddagzon glorieus het  decor opsmukten. Jammer dat de zon net verkeerd stond om ze mooi in beeld te krijgen, maar in onze herinnering staan ze voor altijd gegrift. 

Aan het bergmeer in Jasna hadden we al negenhonderd hoogtemeters prijsgegeven. We keken nog een laatste maal over onze schouder alvorens rechtsaf te slaan op het prachtig aangelegde fietspad (D2) langs de rivier Sava Dolinka.
We hadden dan wel de wind tegen, de zwaartekracht zat mee. Een minimale hellingsgraad leverde ons net voldoende profijt om een aangename snelheid te ontwikkelen zonder ons in het groen van de alpenweides al te moe te maken. 

We waren al een hele poos onderweg en om 12.30u zegen we neer op een aangenaam terras in Jesenice, een stadje dat gerust kan meedingen naar de titel van lelijkste stad van Slovenië. Gelukkig maakte ons dat niets uit om er een welverdiende pizza te eten. We namen onze tijd en pas tegen 14u zetten we de resterende vijftien kilometer richting Bled in. 

Een twee kilometer lange muur met percentages tot 14% kreeg ons er net niet onder en goed zwetend daalden we af tot de oevers van het bejubelde meer van Bled. Een mooie plek, dat zeker, maar voor ons toch wat overroepen. 
Niettegenstaande genoten we in de schaduw een uurtje lang van het mensen kijken terwijl onze tent uitdroogde. Jammer genoeg mochten we op die plek niet zwemmen en dus verplaatsten we ons naar de zijkant van het meer.  Toegegeven, het kasteel zag er sprookjesachtig uit en het witte kerkje stak charmant af tegen de achterliggende bergen. Hetgeen wij vooral onthouden is de heerlijk verfrissende duik in het koele water. 

Het was al na 17u toen we weer op de fiets kropen en tegen dat we inkopen hadden gedaan voor de broodmaaltijd ’s avonds was het stilletjes aan tijd om een slaapplek te zoeken. Eens terug in het groen, net voor het kleine dorpje Mosnje waren een boer en zijn vrouw nog druk in de weer om gedroogd gras bijeen te rijven. Vijf minuten later waren we al tot aan de rand van het veld, tegen het bos, gewandeld om er onze tent op te stellen. Hvala!

De bijzonder mooie en gevarieerde dag, en vermoedelijk de 1300 hoogtemeters, eisten hun tol en we beperkten ons tot ons af en toe eens verzetten op het picknickdeken. Nog een vijftigtal kilometer scheidde ons van Ljubljana waar we naast de stad ook van de rust zouden genieten.

We sliepen verbazingwekkend lang in een tent die veel weghad van een hoogoven. Pas rond 8.45u werd het te heet onder onze matjes en begonnen we in allerijl onze spullen op te ruimen. Missie: alles zo snel mogelijk uit onze slaapvertrekken krijgen en buiten lucht happen!

Ook vandaag geen lange etappe, maar er moest wel deftig geklommen worden. We hadden gehoopt om geleidelijk te stijgen richting de voet van de Vrsic-col, maar niets was minder waar. Weliswaar door een wondermooi landschap, ging het continu op en af. We maakten bijgevolg veel hoogtemeters, maar schoten daar op lange termijn naar stijging toe weinig mee op.

Slovenië moest niet veel moeite doen om onze harten te winnen. De glooiende wijnvelden lieten we achter ons, maar ze maakten plaats voor de Junische Alpen en zoveel tinten groen dat we handen en vingers tekort kwamen om ze te tellen. Een actieve regio overigens: wandelaars, mountainbikers, rafters, kayakkers, paragliders en zweefvliegers kruisten onze weg en deden ons met veel plezier terugdenken aan de dag raften op de Tara in Bosnië. 

Met bijna een jaar en drie maanden op de teller hadden we al een mooi arsenaal aan prachtige momenten om terug boven te halen. We bedachten ons dat we vermoedelijk exact een jaar geleden in Noorwegen ook duchtig aan het zwoegen waren, genietend van een adembenemend decor, MAAR wel goed ingeduffeld in onze regenkledij. Het contrast kon niet groter zijn. Het was een warme dag, met een overvloed aan zonneschijn en korte rustpauzes die steevast in de schaduw moesten worden ingelast. Een heel andere insteek, maar wij wisten wel wat te kiezen!

Exact halverwege in de etappe stopten we in een alpenweide voor de lunch. Even de voeten in een ijskoud beekje en dan smullen van de grote pistolets met worst en kaas uit Sardinië die we van Silvano hadden meegekregen. We konden wel wat krachtvoer gebruiken want we hadden nog steeds 400 hoogtemeters te gaan.

Na inkopen voor het avondmaal ging het net buiten Bovec rechtsaf. Een groot bord met aanduiding van de Vrsic-pas bezorgde ons kippenvel. De hoogste bergpas van het land met zijn duizelingwekkende haarspeldbochten in het laatste gedeelte zou zonder twijfel spektakel opleveren. Het werd trouwens meteen duidelijk dat deze pas in menig internationale reisgids werd bejubeld. Een bond allegaartje van toeristen trok met de wagen, moto of camper naar boven of beneden.

Tijdens de eerder gematigde aanloop van de klim sloegen we een praatje met een Franse fietser die, net zoals de laatste tien kilometer naar de top, buiten categorie was. Gemiddeld fietste hij 180 à 200 kilometer per dag en vandaag had hij een rustdag - goed voor 80 km fietsen, inclusief de col.
Ieder zijn meug en wij redeneerden dat wie niet (zo) sterk is, slim moet zijn. We deelden het klimwerk op in twee delen en net voor het steilste stuk sloegen we ons tentje op, op Camping Trenta. 

Naast de kabbelende Soca en omgeven door bergtoppen spoelden we het stof van de voorbije dagen van ons af, sterkten we weer aan met een vegetarische pasta en bereidden we ons mentaal zo goed en zo kwaad als het kon voor op wat er komen zou. Dat het gasvuur het om onbekende reden meermaals liet afweten hielp jammer genoeg niet echt.
We dronken ons met een frisse Lasko nog wat moed in en kropen niet te laat de tent in. Onze wekker stond al om 6u zodat we de warmte en de drukte zouden vermijden. In onze dromen ging het alvast fluitend en ‘en danseuse’ van 700 naar 1600 meter.

Sinds lang stond de wekker nog eens om 7u. De voorbije drie weken waren voorbij gevlogen en samen met Giorgia maakten we tijdens het ontbijt plannen om elkaar opnieuw te zien in Brussel. Zij begon aan haar werkdag op kantoor en wij aan de onze op de fiets. Maar niet vooraleer we op de Piazza Grande langs Silvano passeerden. In zijn legertenue kwam hij ons lachend tegemoet en ook hij zei “a presto”, tot snel. 

Via een eerder drukke weg vertrokken we achter elkaar richting de Italiaans-Sloveense grens twintig kilometer verderop. Geen controlepost deze keer, maar het blauwe Europese verkeersbord dat aangeeft dat je een nieuw land betreedt. Toch minder cachet zonder norse grenswachters.

Een pittige klim van zes kilometer herinnerde ons eraan dat het al even geleden was dat we in het zadel hadden gezeten. Het landschap maakte het de inspanningen echter meer dan waard en een vergelijking met Toscane was niet overdreven. Groene heuvels met wijnranken, tuffende tractors en dorpjes die zelfs amateurschilders naar het penseel zouden doen grijpen.

Op het middaguur vonden we in Lozice een ‘pekarna’ voor brood. Kaas en hesp hadden we al voorzien en op het eerste het beste bankje in de schaduw ploften we uitgehongerd neer. Het was erg warm en de pauze kwam geen moment te vroeg.

Langs een appelblauwzeegroene rivier fietsten we vervolgens via Kanal en Most Na Soci naar Tolmin, zoals Tihi had uitgetekend. “Het zal toch niet al te lang meer duren vooraleer ik een duik neem,” maar dat het water van de Soca zo koud zou zijn had Wouter niet verwacht. Hij hield het bij twee korte plonsjes.

Op een terrasje in Tolmin genoten we na van onze fietsdag. Inkopen voor de salade ’s avonds vonden we in de nabijgelegen supermarkt en rond 17u legden we de laatste loodjes af. We zaten nu tussen de bergen en met tientallen paragliders boven ons hoofd - we telden er op een bepaald moment achttien - namen we het landschap in ons op. 

Een ezel stoot zich geen twee keer (drie eigenlijk) aan dezelfde steen en we waren afgeleerd ons te forceren op een ‘eerste’ fietsdag. Zeventig kilometer was ruim voldoende en aan een man die zijn grasmaaier aan het repareren was vroegen we of we nergens onze ‘Šator’ (tent) kwijt konden. Een telefoontje later was het gepiept en konden we ons languit uitstrekken op het picknickdeken. Dat hadden we weeral goed gefikst.

In tegenstelling tot de vorige nacht koelde het tijdens de nachtelijke uren amper af en het was zweten in onze tent. Toen om zeven uur ’s ochtends de zon aan aan kracht begon te winnen, was het niet meer uit te houden. Zonder enige inspanning, helemaal bezweet de dag startten… Het dagdromen over een koude douche kon beginnen. 

Na enkele kilometers bollen stonden we plots aan de grens met Slovenië: fietsland nummer zevenentwintig. Stilletjes aan begon het toch te dagen dat we een serieuze prestatie aan het leveren waren. Bovendien zaten we op een zucht van 15.000 kilometer (!) en dus besloten we om in Trieste (Italië en daarmee fietsland achtentwintig) een leuke B&B te boeken en onszelf eens goed in de watten te leggen. 

We volgden nog steeds de Parenzana, maar ondanks de verzorgde fietspaden verloor het parcours hier zoals voorspeld wat aan charme. Iets vaker dan gewenst flankeerden drukke (autosnel)wegen de oude spoorlijn. 

Na een dikke vijftien kilometer fietsen verlieten we de route voor een kleine omweg naar Piran. Een juiste keuze, zo bleek. Het best bewaard gebleven culturele monument van Sloveens Istrië wordt vaak beschreven als ‘de parel aan de Adriatische Zee’. Met zijn nauwe Middeleeuwse straatjes, de Venetiaans-gotische gebouwen, het gezellige hoofdplein en de mediterrane sfeer, zouden wij er in ieder geval keer op keer voor omrijden. 

Onze détour leverde ons wel een hels stukje klimmen op. Een smalle kasseiweg bracht ons over achthonderd meter fietsen van 0 naar 100 meter hoogte, met uitschieters tot vierentwintig procent. De jus in de benen was voor even opgebruikt, maar ook dit varkentje werd - met enig duwwerk - gewassen.

Het was de warmste dag in de BlijvenTrappen-geschiedenis en na een kort rondkijkmoment in het eerder teleurstellende Izola vervolgden we onze weg langs de zee naar Koper of Capodistria. Op deze manier hadden we alle drie de kuststeden van Slovenië aangedaan en op luttele kilometers van de grens met Italië gooiden we ons in de schaduw op het gras voor het middagmaal. 
Met het prachtige weer op een zaterdag was er meer passage op de Parenzana en we zagen heel wat dagjesfietsers verrast kijken naar wat wij allemaal uit onze tassen toverden. 

Op het fietspad, onder een oude spoorwegbrug, staken we de grens met Italië over en nu restte ons juist nog het laatste stuk naar het centrum van de havenstad Trieste. We kregen nog enkele pittige heuvels te verwerken, maar die koude douche kwam nu wel heel dicht bij. 

In B&B Dai Muli werden we verwelkomd door de hartelijke Tomasso en na een uitgebreide toelichting over de te bezoeken quartieri, palazzi en monumenti draaiden we eindelijk de kraan open op zo’n 27°C. Aaahh!

15.000 kilometer, dat konden we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een aperitivo met Aperol Spritz en uitstekende hapjes in het hippe ghetto van Trieste was in ieder geval een schot in de roos. De aansluitende pasta met zeevruchten in een trattoria iets verderop eveneens. 
Ondanks het late uur was de warmte nog steeds erg laf en hadden we geen fut voor niets meer. De match waarin Portugal Kroatië letterlijk (jammer genoeg niet figuurlijk) naar huis speelde was nog net haalbaar vanuit de luie zetel in de B&B.