Voor de tweede nacht op rij genoten we van het heerlijke bed. Wat een luxe dat we van Helena ook nu weer gewoon onze voeten onder tafel mochten schuiven voor het ontbijt. Hoewel we de thermometer aan het raam slechts zes graden zagen aangeven, beloofde het een zonnige dag te worden. 

Na een hartelijke knuffel en een welgemeende ‘Alles Gute’ ging onze reis weer verder. Met nog slechts veertig kilometer in de eurozone spendeerden we onze laatste euro’s in de Maxima aan een nieuw noodrantsoen en - hoe kon het ook anders - een pak Milka oreo.

Op het eerste klimmetje van de dag gingen de jassen uit en aangezien de wind voor de verandering eens niet in het nadeel blies, vorderden we goed. Op slechts tien kilometer van de grens met Polen aten we onze lunch, waarvan we het overgrote deel hadden meegekregen van de vriendelijke oma van Jurate.

De laatste Litouwse kilometers bolden we over een aangename asfaltweg tot deze abrupt overging in een bedenkelijke combinatie van zand en kiezel. Hopelijk was dit geen voorbode voor wat we in Polen op ons bord zouden krijgen. 
Rond tien voor twee reden we temidden van het bos ons volgende land in. Er was  geen levende ziel te bespeuren, maar een grenspaal liet er geen twijfel over bestaan. 

Voor de tweede maal op ons fietsavontuur lieten we ons verrassen door de tijdzones. Na de oversteek van Zweden naar Finland - waar we een uur moesten prijsgeven - waren we ook nu verbaasd dat we in Polen een uurtje wonnen. Gelukkig schakelden de gps en onze gsm’s automatisch over en zo konden we het rustig aan doen in de namiddag. 

In Sejny, de eerste Poolse stad die naam waardig, haalden we voor de zekerheid Zloty’s uit de muur, deden we in een klein winkeltje inkopen voor het avondeten en gingen we vruchteloos op zoek naar een terras om van de zalige herfstzon te genieten. 
Het was pas een tiental kilometer glooiende velden verder dat we in een gehuchtje enkele houten banken met parasollen zagen staan voor een mini-bar/winkeltje. In de wetenschap dat het vanaf nu elke dag de laatste mooie dag kon zijn, lieten we dit terras niet aan onze neus voorbij gaan. Voor welgeteld 1,55 euro dronken we een halve liter bier, een watermeloensapje en deelden we een grote cornetto. 

Veel Pools spraken we nog niet, maar Katrien waagde toch haar kans om bij de jongens die de winkel openhielden te informeren naar het grote bord met pijl naar de agriturismo. In het huis aanpalend aan de winkel kon er worden overnacht in een kamer met douche voor zestig PLN, omgerekend vijftien euro. Met zevenzeventig kilometer achter de kiezen twijfelden we niet en wat later namen we onze intrek in de kamer. 
Het was er jammer genoeg een stuk kouder dan buiten en we zouden een klein uurtje moeten wachten op warm water. We bleven wel nog steeds een stuk onder ons dagbudget, we hadden een dak boven ons hoofd en er stonden twee opgemaakte bedden. 
De ruime kamer leende zich bovendien om onze pasta met tomatensaus klaar te maken en aangezien het reeds om kwart na zes begon te schemeren en rond kwart voor zeven pikdonker was, waren we wat blij dat we hier waren gestopt. 

Warm aangekleed keken we nog naar Wanderlust met o.a. Jennifer Aniston. De Litouwer die we eerder leerden kennen als dubber van CSI, sprak blijkbaar ook vloeiend Pools. Rond tien uur was de film eindelijk gedaan en kropen we de twee korte bedden in die elk aan een kant van de kamer stonden.

Hoewel we lang hadden geslapen en we aanstalten maakten om op te staan, foeterde Jurates oma lachend dat we er moesten van genieten en langer moesten uitslapen. Een gastvrouw kan je moeilijk iets weigeren natuurlijk…

Het ontbijt was veelzijdig en met een goede portie havermout, brood met beleg en enkele koffiekoeken waren we helemaal klaar voor onze rustdag. We waren van plan het Gruto Parkas te bezoeken, ook wel bekend als ‘Stalin’s World’ - hoewel wij er na ons bezoek eerder Lenin’s World van zouden maken.  
Via een acht kilometer lang bospad fietsten we naar het park waar monumentale beelden van Stalin, Lenin, Engels, Marx en andere sovjeticonen weelderig tierden.
There’s even a small zoo for the kiddies, schrijft Lonely Planet. Daarbij stelden wij ons twee lama’s, een pauw en een koppel geiten voor. We waren dan ook verbaasd toen we er volwassen beren met enkele jongen, een dromedaris, herten, twee bizons, een vos, papegaaien, een handvol roofvogels en een uitgebreide verzameling aan duiven en kippen aantroffen. De kooien zagen er nogal onverzorgd uit en de dieren keken droevig, maar nu hadden we ten minste een beer gezien tijdens onze reis. 

Terug in Druskininkai passeerden we op aanraden van Jurate langs de ‘zingende fontein’ in de wandelstraat en aten we een grote portie pannenkoeken met cottage cheese, bessencoulis en chocoladesaus. Lekker, maar best zwaar.
Nadat we onze blog onder handen hadden genomen, fietsten we terug naar ons adresje bij Helena. We zaten nog geen vijf minuten neer of ze schepte kordaat een groot bord dampende soep voor ons uit, gevolgd door een portie gebruneerde patatjes met worst. 

Gezellig praatten we met haar na, eerst in de keuken en nadien in de veranda die nog baadde in de zon. Helena heeft geluk dat ze voor haar pensioen kan rekenen op de Duitse overheid. Gepensioneerde Litouwers moeten het redden met een maandelijkse uitkering van tweehonderd euro. Tweehonderd euro! Daar stelden we ons toch alledrie vragen bij. Hoe kan men daar in godsnaam mee rondkomen - zelfs al is het leven er een stuk goedkoper? 

Nog voor 22u kropen we onder de lakens. Het was dan wel een rustdag geweest, we waren moe en ’s anderendaags was het weer fietsen geblazen.

Onder twee heerlijk dikke donsdekens sliepen we wonderwel. Wat een verschil met de nacht ervoor. Rond 8.30u stonden we zo fris als een hoentje op en konden we onze tent, die we voor de zekerheid toch hadden uitgelegd, kurkdroog wegsteken. 

De nacht had ons geen uitstekende kennis van het Litouws bijgebracht en het was nog steeds moeilijk om te begrijpen wat onze overvriendelijke gastvrouw ons wilde vertellen en/of duidelijk maken. Na een ontbijtje en honderden Aciu’s (bedankt) gaven we haar een dikke knuffel en beseften we dat dergelijke ontmoetingen onze reis zoveel authentieker maakt en zoveel meer waarde geeft.

Des te warmer het Litouwse moedertje, des te kouder en grijzer de fietsdag. De zon was in de verste verte niet te bespeuren en een kille wind blies ons venijnig om oren en poten. Onze dunne handschoentjes waren terug van weg geweest en het was duidelijk dat de korte broek zonder beenstukken aan zijn laatste successen bezig was.
De weersomstandigheden in combinatie met het eerder grauwe en eentonige landschap deden ons dan ook niet meteen kraaien van geluk.

Bij gebrek aan een bistro voor een warme maaltijd, voltrok de lunch zich die middag op het picknickdeken ergens te velde. Veel beschutting tegen de wind was er niet en uit ervaring - het was immers niet onze eerste frissere dag in vijf maanden - wisten we dat we best niet te lang bleven stilzitten. Vijftig keer kauwen op een hap zat er dus niet in, maar het verse brood met kaas, komkommer en honing smaakte er niet minder om. 

Het eerste stuk na de lunch was het lastigste van de dag. Het was zwoegen tegen de wind en na vijftig kilometer trappen overwogen we even om een bus te nemen tot in Druskininkai. We wisten immers dat we daar terecht konden bij de grootmoeder van Jurate, de vriendin van Dalia die we in Vilnius leerden kennen. Het had wat voeten in de aarde, maar op karakter bleven we doorgaan… en trappen!

Onze haat-liefdeverhouding met het het halfverharde pad, zoals mijn vader het tijden ons bezoek in Zoersel zo mooi verwoordde, bleef onverminderd aanhouden en kende deze namiddag een hoogtepunt. Spijtig genoeg niet in de vorm van een liefdesverklaring, dan wel een klaagzang. De grindweg, of beter zandweg, lag zodanig slecht dat onze wielen voortdurend wegslibden in het mulle zand. Zelfs het allerkleinste verzet bracht niet altijd zoden aan de dijk en meermaals moesten we van de fiets om onze logge tweewielers te voet door het zand te duwen. Vijfhonderd meter fietsen, tweehonderd meter wandelen, driehonderd meter fietsen, honderd meter wandelen,… Net toen we dachten dat Druskininkai niet meer haalbaar zou worden, belandden we op een asfaltweg die ons met een voornamelijk bergafwaarts parcours meer dan welgezind was. 

Na een serieuze hongerklop - gecounterd met een pruim, twee druivensuikers en enkele koekjes - maakten we rond 18.20u, na negenenzeventig kilometer, kennis met Helena, de grootmoeder van Jurate. Wat een hartelijke vrouw en enorm leuk dat zij ons wilde herbergen.
​Haar Duitse afkomst maakte het communiceren een stuk eenvoudiger en de heerlijke maaltijdsoep met brood, en de vele hartige en zoete snackjes achteraf zorgden ervoor dat we al snel weer helemaal op krachten kwamen. We mochten ons weer gelukkig prijzen met zoveel generositeit, zeker toen ze meteen akkoord ging om een tweede nachtje te blijven. Zo konden we onze benen wat rust gunnen en een uitstap inplannen naar het Gruto Parkas in de omgeving.

Is er een betere manier om de overgang naar een nieuwe maand te beleven dan alle uren van de klok te zien? Mijn voeten voelden aan als ijsklompen en verhinderden mij ervan de slaap te vatten. Wouter had dan misschien iets beter geslapen, ook hij gaf toe het redelijk koud te hebben gehad. ’s Morgens, toen de tent onder een waterzonnetje ietwat begon op te warmen, haalden we zo goed en zo kwaad als het kon wat schade in. Pas om 9u45 stonden we op en vijfenzeventig minuten later fietsten we weg van onze kampeerplaats.

De wind blies tegen, de ochtendzon was niet meer te bespeuren, maar na een tergend langzame veertien kilometer konden we wel een nieuwe mijlpaal vieren: achtduizend kilometer op de teller! Iets meer dan vijf maanden had het ons gekost om die afstand bijeen te fietsen, maar we hadden ontelbare mooie dingen gezien en meegemaakt. 

Heel wat meren, het ene al groter dan het andere, en een verdwaald moeras lagen langs ons traject. Het hoefde dan ook niet te verbazen dat onze lunchplek er eveneens een was aan het water. Eerst wilden we onze pistoletjes buiten op de picknickbank opeten, maar gelukkig kwamen we net op tijd op het idee om een warme maaltijd te bestellen in de bistro. Zo konden we ’s avonds brood eten, want koken in de kou en in het donker wilden we liefst zo veel mogelijk vermijden.
Voor slechts twaalf euro kregen we elk een drankje en een lekkere vleesbrochette met rijst en groenten. Geen slechte deal als je het ons vraagt. 

De lucht werd grijzer en grijzer en eerlijk gezegd ontzagen we het ons terug op de trappers te stappen. Uiteindelijk moest het er toch van komen en we trotseerden de kou voor het tweede deel van de dag.
Verharde en halfverharde paden wisselden elkaar af en het was lastig, maar mooi fietsen door velden en bos. De herfst deed ook in Zuid-Litouwen haar intrede en zorgde voor warme kleuren in de bomen. 

Na vijftig kilometer sloeg de klok vijf uur en belden we aan met “Palapine?” terwijl we met onze handen een tentje uitbeeldden. Veel langer moesten we tegenwoordig niet meer wachten om ons kamp op te slaan, want het koelde snel af ’s avonds en de zon verdween al voor 19u.
De man begreep in ieder geval onze vraag en gaf ons toestemming om in de boomgaard te verblijven. Jammer genoeg hadden het gebrek aan zon en onze lunch binnen ervoor gezorgd dat we de natte tent niet hadden kunnen drogen over de middag. Voortaan zou de binnentent droogwrijven  vermoedelijk een dagelijkse karwei worden.

Het stokbrood met kaas, appel en honing, die we van Dalia meekregen, was een lekkere aanvulling op de pistolets met worst, tomaat en rucola. De vorige dag waren we ’s avonds flink afgekoeld toen we onze tanden poetsten, maar we lieten ons geen tweede keer vangen. Meteen na ons avondmaal stonden we buiten in craft, long sleeves, t-shirt en fleece ons toilet te maken. Net op dat moment kwam het moedertje van de man die we eerder spraken ons tegemoet. Het duurde even, maar uiteindelijk begrepen we dat ze ons vroeg of we het niet te koud hadden in ons tentje. We konden namelijk ook binnen slapen als het van haar afhing. 

Na de slapeloze nacht gingen we daar maar al te graag op in. We braken de tent af en brachten al onze tassen naar het houten huisje zoals we er zovele kruisten op het platteland. Eindelijk zagen we er eentje van binnen. Een driedeurskast deed dienst als muur tussen eethoek en slaapkamer en behalve een tv hadden ze duidelijk niet veel luxe. Het toilet was bijvoorbeeld een droog toilet buiten. Ontroerend hoe deze mensen ons toch uitnodigden voor een warme slaapplaats en een kop thee. 

Samen keken we naar CSI, wat grappig! Een mannelijke, monotone stem vertolkte alle rollen. Zowel Horatio, zijn mannelijke én vrouwelijke collega’s, de dader, de slachtoffers en alle bijrollen werden door een en dezelfde persoon gedubd en ondertussen hoorden we op de achtergrond de oorspronkelijke Amerikaanse stemmen. 
​
Met een uitstekend gevoel en de wetenschap dat we geen kou zouden lijden ’s nachts, kropen we in de uitschuifzetel onder de dekens.

Na vier geweldige, maar vermoeiende dagen in België verkozen we om uit te slapen in plaats van voor dag en dauw te vertrekken. Desalniettemin spraken we af dat Dalia ons zou wekken alvorens naar haar werk te vertrekken. We konden immers niet anders dan haar duizend maal te bedanken voor de onbegrensde gastvrijheid waarmee ze ons had ontvangen.

Het was al na twaalf uur toen we naar de Maxima trokken om proviand in te slaan. Het was even aanpassen, nu we weer rekening dienden te houden met gewicht en omvang van de aangekochte producten. Het einde van een deugddoende fietspauze kwam nu we heel dichtbij en een half uurtje later stonden de fietsen vertrekkensklaar voor de deur.

Meer dan tien dagen geleden reden we langs het water via een prachtig fietspad Vilnius binnen. Het contrast kon niet groter zijn. Via een drukke hoofdweg, in een wolk van uitlaatgassen, lieten we de stad achter ons. Nu er in gans Europa commotie was ontstaan over de uitstoot van de VW-auto’s, werd het misschien tijd om dit debat in Litouwen ook te starten. 

Het weer was mooi en op de fiets was het net warm genoeg, maar daarmee was ook het meeste gezegd over de eerste vijfentwintig fietskilometers na onze ‘reprise’. Het was wachten op Trakai, maar daar kregen we wel meteen een parel op ons bord. 
Het rode bakstenen, gotische kasteel badend in de zon en omgeven door water was meer dan de moeite. Met de fietsen aan de hand wandelden we over de loopbruggen tot op de binnenplaats. Ondanks het prachtige herfstweer, was het duidelijk dat het toeristische hoogseizoen achter ons lag. Op ons dooie gemak konden we ongestoord rond het kasteel wandelen.
Buiten het sprookjesachtige gebouw en zijn houten huisjes is Trakai een aanrader omwille van de Kibinai die er in zowat elke eetgelegenheid werden aangeprezen. Dalia had ons het beste adresje meegegeven en we proefden drie verschillende soorten op het bankje voor bistro Kibinine.

Het begon in de tussentijd goed af te koelen. We konden dan ook best zo snel mogelijk op zoek naar een geschikte slaapplaats alvorens de zon achter de bomen zou verdwijnen en de temperatuur razendsnel de dieperik zou induiken.
​De tent sloegen we op aan de oevers van een meer net buiten het stadje en we prezen onszelf gelukkig dat we voor een broodmaaltijd hadden geopteerd. 

We werkten de blog bij en merkten meteen dat de zomer nu wel degelijk achter ons lag. Vermoedelijk zou het die nacht niet veel warmer worden dan het vriespunt en de handen en voeten gaven als eerste signalen dat er extra bescherming nodig was. De boodschap was duidelijk: genieten van de zon overdag, ons goed inpakken ’s morgens en ’s avonds en zo snel mogelijk naar het zuiden fietsen.

Voor de derde dag op rij genoten we van het uitgebreide ontbijtbuffet. Gelukkig was onze hotelkamer niet uitgerust met een weegschaal want met de fietsen op stal, miste onze bourgondische levensstijl zijn effect vermoedelijk niet - een lijn die in België de daaropvolgende dagen hoogstwaarschijnlijk zou worden doorgetrokken. 
Terwijl we onze kleren bijeen zochten, maakten we de balans op over ons verblijf in het Ecotel. Naar onze mening zeker een aanrader met een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding.

Iets voor twaalf zetten we koers richting het Museum of Genocide Victims, wederom een tip van Dalia. Aan de ticketbalie wisten ze ons te zeggen dat een bezoek die dag gratis was; een meevaller. Het museum is gevestigd in het voormalige KGB-hoofdwartier, waar de misdaden van het Sovjetregime gedurende vijftig jaar werden gepland en uitgevoerd.
Aangezien er in België op de schoolbanken zo goed als geen aandacht wordt besteed aan (de geschiedenis van) de Baltische staten waren we nieuwsgierig naar het incidentrijke verleden van Litouwen. Zo is het voor ons moeilijk te vatten dat Litouwen na WOII tot 1991 (!) werd bezet door de Russen. Onderschriften bij foto’s van deportatieslachtoffers leerden ons dat sommigen onder hen pas terugkeerden naar hun vaderland in 1989. Toen waren wij al drie en twee jaar…  
Daar waar in België de generatie van onze ouders geen oorlog meer kende, hebben in Litouwen ook jonge mensen nog eigen herinneringen aan de onderdrukking door de Sovjets.
’s Avonds zouden we kennis maken met Jurate, een vriendin van Dalia, wiens oudere zus nog uren in de rij heeft gestaan om een rol toiletpapier of een elektriciteitscoupon te kopen. Onvoorstelbaar.

Na het imponerende museumbezoek fietsten we richting de Hale Turgus, de centrale markthal van de stad. We slenterden er even rond en aten, op aanraden van topgids Dalia, een lekkere bagel in de Hale Bistro. Bij het naar buiten wandelen stootten we op Justas, waar we de eerste avond ook mee hadden opgetrokken. Hij wees ons een kruidenwinkeltje aan waar we voor Dalia een cadeautje uitzochten en toonde ons zijn zelfgemaakte vierenhalf meter lange fiets aan. Daar konden wij nog een puntje aan zuigen. 

Op weg naar huis passeerden we bij de fietsenmaker waar we onze fietsen enkele dagen veilig weg konden zetten. Indirect konden we dankzij hem naar het trouwfeest van Tom en Troyka. Dalia had laten weten dat er die avond ook een andere vriendin van haar zou blijven slapen en zo maakten we kennis met de Duitse Hannah die in Riga woont. De dames stonden erop te koken, dus wij keken gedwee toe en vroegen meermaals of we konden helpen. Meer dan een paprika snijden lieten ze niet toe, maar helpen konden we des te meer bij het opeten van een heerlijke quiche met pompoen en broccoli en een smakelijke pasta met kruiden uit ons cadeautje. Ook in Vilnius werd er goed voor ons gezorgd. 

Spijtig genoeg had Dalia de late shift bij de jongerenlijn, maar we maakten er nog een gezellige avond van met Hannah, Jurate, waarover we daarstraks reeds schreven, en Justas die ook nog kwam binnenwaaien.

De wijn uit de Alsace vloeide misschien net iets te rijkelijk in Gunther Stub (hoewel), maar rond 9u zaten we toch aan het ontbijtbuffet. Ook vandaag was er geen haast bij en na het ontbijt namen we uitgebreid de tijd voor een warm bad. 

We hadden al heel wat van Vilnius gezien, maar besloten die dag om de ontbrekende stadsdeeltjes te voet te ontdekken, hetgeen resulteerde in een cirkelvormige beweging rond de binnenstad. 
We begonnen onze trip aan ‘de witte brug’, waar we een mooi zicht hadden op het businesscentrum met zijn wolkenkrabbers en over de andere bruggen die de Neris-oevers met elkaar verbinden. Vervolgens gingen we door het Lukiskiupark naar de Vilniausstraat, stootten we op de appeltegel, passeerden we het stadhuis, de Poort van het Morgenrood en het verdedigingsbastion met een laatste stukje stadsmuur waar we, vanuit het zuiden, een mooi zicht hadden over de stad. 
Na een stuk appeltaart, een bessensap en witbier ging de wandeling verder langs de St. Anne’s Church, de Bernardinetuinen en eindigden we onze rondtrip op de heuvel met de oude burcht en de de Gediminastoren. Eindelijk zagen we hem van dichtbij en keken we, nu vanuit het noorden, opnieuw over de daken van Vilnius. 

Ondertussen baadde de stad in de zon en we waren net op tijd terug beneden aan Cathedral Square voor de flashmob die werd georganiseerd door de jongerenlijn ter preventie van zelfmoord. Dalia werkt er als vrijwilliger en op haar uitnodiging nam Katrien enthousiast deel terwijl ik fotograaf van dienst was. Met een van de hoogste zelfmoordcijfers wereldwijd was dergelijke actie broodnodig en met honderden deelnemers en de vele aanwezige pers werd het doel om awareness te creëren hopelijk bereikt.

Na het event dronken we in een leuke bar een biertje alvorens we aan de moeilijke zoektocht naar een geschikte eetplek begonnen. Voor die avond mocht het iets eenvoudig en goedkoop zijn en uiteindelijk belandden we in de Vapiano. Katrien was hier lovend over na haar bezoek aan de keten in Stockholm. Mijn carbonara was effectief lekker, maar haar ravioli met rucola was jammer genoeg minder geslaagd. 

De stevige wandeldag had onze benen danig vermoeid en terug op het hotel ging het al snel, voor de laatste maal, ons comfortabele bed in.

Ondanks de gezellige zaterdagavond en de goede nacht bij Dalia op het appartement waren we blij met onze keuze om enkele dagen op hotel te gaan. De bedden waren heerlijk en met een ontbijtbuffet tot 10u konden we voldoende lang blijven liggen. 
Het ontbijt was met verschillende warme bereidingen, een brede selectie van koud beleg, yoghurt en platte kaas, cornflakes, fruitsla, cake,… uitgebreid en best lekker. Het enige minpuntje bleek, weeral, het matige brood en het gebrek aan een toaster om dit te maskeren.

Het weer was niet erg denderend en de regenwolken die de avond voordien waren komen aanzetten, waren nog niet weggetrokken. Gezien de ‘kwakkel' weersomstandigheden waren we dan ook allesbehalve gehaast om de stad in te trekken en werkten we liever wat aan de blog.

Het was al na 14u toen we in het hart van de stad het centrale gebouw van de universiteit indoken. Met zijn dertien binnenplaatsen en mooie fresco’s zeker de moeite, maar het hoogtepunt was letterlijk en figuurlijk de klokkentoren, tevens het hoogste gebouw van de stad. Na een tip van Dalia wisten we dat de toren ons een uniek zicht over stad zou geven. Ook de tocht met de glazen lift die mooi was ingewerkt in het houten gebinte was een belevenis op zich.
Geen uitstapje voor mensen met hoogtevrees, maar eenmaal boven stonden we versteld van het zicht. We keken uit over de oranje daken, de oude burcht, het presidentiële paleis, de ontelbare kerken en de vele andere monumentale gebouwen die het centrum rijk is tot aan de skyline met moderne wolkenkrabbers. Een absolute aanrader voor al wie in de toekomst overweegt om naar de Litouwse hoofdstad af te zakken. 

De regen was voltooid verleden tijd en af en toe kregen we zelfs een streepje zon te zien. De wind bovenop de toren had ons echter goed afgekoeld en we besloten om op te warmen in een van gezellige drink- en eetgelegenheden in de buurt van het stadhuis. 

Het was in de supermarkt op het plein aan het stadhuis dat een verrassende avond werd ingezet. Sinds het ontbijt hadden we niets meer gegeten en in de Rimi zochten we ons een koffiekoek uit als namiddagsnack. Aan de kassa merkten we dezelfde chefkok op die we de dag ervoor in de bar in Užupis hadden gezien -  niet moeilijk aangezien hij opnieuw zijn genaamtekend kokshemd aanhad. Christian Mathis herkende ons ook en en français raakten we aan de praat. 
Hij was gehaast want hij had twee restaurants te runnen, maar hij trakteerde ons graag op une tarte flambée. Gewoon opdagen, naar de chef vragen en dat zou in orde komen. Hij was nog maar net de hoek om toen we beseften dat we niet wisten in welk restaurant we moesten zijn. We liepen hem snel achterna en vanaf toen ging het in een stroomversnelling. 

Hij nam ons mee naar zijn nieuwste resto, Gunther Stub, dat slechts enkele dagen eerder zijn deuren had geopend. Voor we het wisten zaten we in de gezellige restaurantkelder achter een glas wijn uit de Alsace, lurkten we van een sisha met appeltabak en smulden niet alleen van de heerlijke tarte flambée die hij had laten aanrukken, maar evenzeer van de smakelijk verhalen die de 49-jarige chef uit zijn mouw schudde. Negentien jaar lang had hij in een van de beste restaurants van Oekraïne gewerkt alvorens naar Litouwen af te zakken. 
Vanzelfsprekend installeerden we ons na het voorgerecht in het restaurant zelf om van een hoofdgerecht en dessert te genieten. Katriens visgerecht en mijn lamsvlees smaakten voortreffelijk en ook de fondant au chocolat et sa crème anglaise en de panna cotta avec coulis de framboises waren delicieus.
In de keuken liep alles blijkbaar op wieltjes want Christian had veel tijd om een babbeltje te komen slaan en gaf reeds aan dat we na het diner terug in de kelder welkom waren. We babbelden honderduit en op een bepaald moment stond hij erop ons een van zijn favoriete films te laten zien. Misschien maar een geluk dat net toen Massimo, een Italiaanse vriend, kwam binnengewandeld. Tontons Flingueurs, een zwart-witfilm uit de jaren stillekes, zouden we een andere keer moeten bekijken. Iets later vervoegde ons nog een Koreaanse vriendin en was het hartelijke, internationale gezelschap compleet. We amuseerden ons kostelijk en deze belevenis grifte zich à la minute in ons geheugen!

We hadden uitstekend geslapen op onze matjes in het appartement van Dalia en waren blij dat er enkele dagen rust - zelfs anderhalve week met ons mini-verblijf in België erbij - voor de deur stonden. Omdat we haar niet vijf dagen op rij wilden storen, boekten we toch maar een hotel zodat we van daar uit Vilnius zouden kunnen bezoeken. Het gerief dat we niet nodig hadden, kon bij haar blijven staan.

Het was gezellig druk ’s morgens omdat ook de twee flatgenoten erbij waren komen zitten. Hoe we ertoe kwamen weet ik niet meer, maar plots haalde Dalia enkele komkommers boven om ons te laten proeven van de nationale lekkernij “komkommer met honing”. Voor ons een niet voor de hand liggende combinatie, maar fris en lekker bevonden. 
Dalia’s vader heeft, zoals bijna iedereen op het platteland, enkele bijenkasten en we staken veel op over het maken van honing en de verzorging van bijen. Van wat we tijdens het imkerbezoek in de lagere school hadden geleerd was duidelijk niet veel blijven hangen. 

Met twee in plaats van twaalf fietszakken, reden we naar het andere deel van de stad waar we tegen 12u gelukkig meteen op de kamer konden. In tegenstelling tot enkele reviews die we hadden gelezen, kregen we een mooie, ruime en rustige kamer met bad toegewezen. Wat een uitzonderlijke luxe dat we hier drie dagen zouden verblijven!

Met enkele koffiekoeken in de hand wandelden we de oude stad in en kuierden we over “the fair of nations” die ervoor had gezorgd dat we niet eerder een betaalbaar hotel hadden kunnen boeken. Er heerste een leuke sfeer, er was veel volk op straat en we proefden wat lokale specialiteiten: wortel- en rode bietenchips, cake met chocolade in de vorm van paddestoelen, kaas,… Na wat geslenter dronken we een glas bier terwijl we wachtten op Dalia die in de namiddag op een vlooienmarkt had gestaan. De avond ervoor had ze ons voorgesteld ons rond te leiden en tegen een privégids zeiden wij natuurlijk niet nee.
Niet alleen liet ze ons een leuke, Italiaanse binnenplaats, de tuin van het presidentieel paleis, Literatų gatvė en ontelbare hoekjes, plekjes, gevels en torens zien, maar zat ze tevens boordevol weetjes en anekdotes. Zo moest ik met mijn ogen dicht drie maal ronddraaien op een wenssteen, konden we een echo horen in het midden van het plein (zonder muren) en wist ze gehurkt de juiste hoek aan te tonen waardoor het standbeeld van de stichter van de stad zijn zwaard in het achterwerk van een engel op de kathedraal stak. 
We eindigden de rondleiding in Užupis, waar we in een leuk cafeetje napraatten bij een pint bier. Dit deel van de stad wordt vaak vergeleken met Montmartre, maar dan krijgt de wijk naar onze mening net wat te veel krediet.

Zij moest naar een meeting en wij hadden honger. Het diner wat verder in de straat was jammer genoeg geen voltreffer. De bediening was onvriendelijk - als ze drie woorden gezegd hebben zal het veel zijn - en tot twee maal toe kreeg ik het verkeerde gerecht, waardoor Wouter natuurlijk al lang klaar was met eten toen ik kon beginnen.
Ietwat misnoegd wandelden we door de regen terug naar de andere kant van de Vilniarivier, waar we hoopten een café te vinden om de finale van het EK basket te bekijken. Helaas lagen er geen geschikte bars op onze route en belandden we in ons hotel waar we het moesten stellen met een Duits gedubde versie van The Dark Knight Rises. 

In tegenstelling tot de vorige nacht koelde het ’s nachts goed af en we moesten ons in de morgen een stuk warmer aankleden om comfortabel aan de dag te beginnen. Na enkele kilometers beslisten we om onmiddellijk door te fietsen tot in Vilnius. Met slechts vijfenvijftig kilometer lag de stad binnen handbereik en er zou veel meer te beleven zijn dan in de dorpjes en de weinig aanlokkelijke stadjes die nog op ons traject lagen. 

De ochtendkou was maar een façade want al snel brak de zon door het wolkenpak. Met de zonnestralen op onze bol was het niet alleen aangenaam fietsen - zeker nu eindelijk de wind was geluwd -, maar was het blijkbaar ook goed weer om aardappelen te rooien. Hele families zagen we zwoegen op hun ‘patattenveld’. 

Tegen de lunch kwamen we terecht in drukker verkeer. Het was overduidelijk dat de hoofdstad niet meer ver weg kon zijn. Gelukkig vonden we - toch als we ons in de juiste richting oriënteerden - een plekje met zicht op het bos en twijfelden we onder een warme zomerzon of we ons niet beter in de schaduw zouden zetten. Voor de tent was dit natuurlijk ideaal. Op een-twee-drie was deze volledig opgedroogd; cruciaal aangezien ze waarschijnlijk voor meer dan een week in de rack-pack zou worden opgeborgen. 

Via een prachtig, autoloos fietspad langs de rivier reden we rond 15u de stad binnen. Eens de oude stad in zicht kwam, zagen we meteen de vele kerken, maar vooral de Gediminastoren sprong in het oog. 
De binnenstad was een drukte van jewelste en met enkele events op een stralende zaterdag konden we de mensen geen ongelijk geven dat ze massaal de straten introkken. 

We startten online de zoektocht naar een leuk ho(s)tel aangezien we normalerwijze slechts dinsdagavond bij Dalia, een vriendin van Frans, zouden arriveren. Al snel bleek dat Vilnius midden september een populaire bestemming is en met 97% van de hotels op Booking die waren volgeboekt, bleef er niet veel keuze over. We hadden dan wel goed gespaard de afgelopen maanden, maar de suite van de Radisson Blu was wat overdreven. 
We stuurden een last-minute berichtje naar Dalia of we die nacht misschien toch al bij haar terecht konden, maar kregen niet meteen antwoord. Een uur later stonden we op de drempel van een hotel waar nog een eenpersoonskamer van vijf vierkante meter beschikbaar was toen we op de valreep een sms’je ontvingen. We konden zonder probleem bij haar verblijven en wat later stonden al onze fietszakken in de kamer van de supervriendelijke vijfentwintigjarige Dalia. 

Na een verkwikkende douche werden we enthousiast door de straten van Vilnius geleid. We hadden een zeer positieve eerste indruk en met de vele pleintjes en statige gebouwen zag de stad er veelbelovend uit. De Libanese kebab met falafel onderweg was bovendien ook culinair een leuke kennismaking.

Op zaterdag 19 september vierden de Litouwers de overgang van zomer naar herfst. Dag en nacht zijn dan even lang. Dit jaar stonden het woud en de natuur centraal en dat werd duidelijk aan de hand van een leuk schouwspel met duizenden kaarsen, wensbalonnen en bootjes die met lantaarns over de rivier voeren. 
Samen met enkele vrienden van Dalia trokken we naar Cathedral Square waar een lokale band vrolijke muziek speelde en na het optreden naar een café. De eerste bar die we aandeden, grossierde in oude zetels en tafeltjes en viel met lekker lokaar bier, goedkope cocktails en goede rockmuziek best in de smaak. Wat later ging het naar een wat hippere tent, waar een dj iets te luide (we worden oud) reggaedeuntjes op het publiek losliet. 

Een geslaagde eerste avond, maar vanaf een uur of een nam ons energiepeil razendsnel af. Het sein om terug richting appartement te trekken, waar we nog tot twee uur napraatten met Dalia.