Zoals dat gaat op een werk- en schooldag, was het ’s morgens al vroeg druk aan de ontbijttafel. Rond 7u30 zaten we gezellig te keuvelen en werd er gelachen met enkele taalverschillen. Confituur of jam, chauffage of verwarming, droogkast of droger, goesting of trek,… Het gekst vonden Tessa en Hylke toch dat wij ‘muizenstrontjes’ op onze boterhammen strooien in plaats van hagelslag. Hopelijk kunnen zij ervoor zorgen dat dit linguïstisch pareltje ook bij onze Noorderburen ingeburgerd geraakt. 

Behalve ontbijt kregen we nog lunch en fruit mee voor onderweg. Wat een gastvrijheid! Wybren en Nicole, we weten dat jullie de blog lezen; nogmaals willen we jullie graag bedanken voor een fantastische ontmoeting. We wensen jullie het allerbeste en van zodra wij ons ergens settelen, zijn jullie uiteraard van harte welkom bij ons. 

Rond 9u30 verlieten we Oosterhesselen en gleden de laatste Nederlandse kilometers onder onze wielen weg. Het landschap was neutraal, uitgestrekt en vlak. In Ter Apel zegden we Nederland al na zes dagen vaarwel; een passage die ons vooral door de vele leuke ontmoetingen zal bijblijven. 

Net na de grens vonden we om te lunchen een aftands bushokje dat ons beschutte tegen een koude wind. Ik hield het bij kaas en muizenstrontjes op mijn boterhammen, maar Wouter had Tessa’s voorstel - hoewel ze er zelf maar niets aan vindt - om pindakaas met hagelslag te combineren gevolgd. Niet slecht, maar toch niet voor elke dag blijkbaar. 

Het landschap in Duitsland veranderde amper. We passeerden enkele kleine gehuchten zonder veel beweging en zelfs geen noemenswaardig centrum. De mensen die we tegenkwamen waren zeer vriendelijk en begroetten ons steevast met ‘moin moin’. 

In Börgerwald vonden we gehakt, courgette, wortelen, pasta (en gelukkig ook chocolade). De, nagenoeg lege, camping vijfhonderd meter verder lag perfect op de route, tweeënveertig kilometer voor onze volgende kampeerplaats waar we Jeroen, Stefanie en Sander (twee van Wouters jongere broers en een respectievelijke schoonzus) zouden treffen.

Hoewel de receptioniste van de camping ons een dag eerder had gewaarschuwd voor slecht weer, kregen we een prachtige dag. Wouter vertrok in korte mouwen en beiden vonden we het meer dan warm genoeg om onze voeten net iets meer bewegingsvrijheid te gunnen in onze comfortabele Teva-sandalen. 

Op aangename fietspaden zetten we koers richting Oosterhesselen. Wybren en Nicole, onze nieuwe vrienden die we leerden kennen tijdens onze eerste avond op Iers grondgebied, hadden ons uitgenodigd en het leek ons alvast fijn hen terug te zien na anderhalve maand. 

Voor vertrek kregen we soms de vraag waarover wij zouden babbelen onderweg en of we ons niet zouden vervelen tijdens het fietsen. Voorlopig hebben wij nog altijd voldoende gespreksstof. Die dag kreeg Wouter, misschien wat voorbarig, zijn eerste les Italiaans. Tegen het einde van de dag had hij drie volzinnen onder de knie en kon hij foutloos zeggen wat we aan het doen zijn, hoeveel kilometer we hebben gefietst en dat we een plaats zoeken om onze tent op te zetten. Ook tellen tot zestien lukte al aardig. 

Door velden en bos en met de wind voornamelijk in de rug maalden we de kilometers gemakkelijk weg. Om wat tegengewicht te bieden aan onze calorierijke avondsnacks, bestond de lunch die keer slechts uit een stokbrood, aangevuld met een sappige meloen

Onze gezonde trend hielden we niet lang vol. In het centrum van Coevorden, waar we reeds om 14u toekwamen, konden we niet weerstaan aan de ambachtelijke Italiaanse ijsjes van ijssalon La Dolce. Via de beschikbare wifi konden we Wybren berichtten dat we op schema zaten en niet veel later liet hij ons weten dat we vanaf 17u iemand bij hen thuis zouden aantreffen. 

Toen we onze fiets terug opstapten, reed een andere vakantiefietser het plein op. Een Belg! Na Ludwig en Myriam, onze hosts in Poperinge, de eerste Belg die we ontmoetten. Veelfietser Rik was op zijn Koga toe aan zijn tweede toer rond Nederland. In zestien dagen fietst hij 1500 km. Met meer dan negentig kilometer per dag en zonder rustdagen ligt zijn gemiddeld tempo net een stukje hoger dan het onze. 

Vanuit Coevorden was het, via onze route, nog een twintigtal kilometer richting Oosterhesselen. Onze koers wijzigde, die van de wind spijtig genoeg niet. Tot de laatste kilometer werd het nog zwoegen, maar door deze tegenwind kon de timing niet beter zijn. Net voor aankomst zagen we de kampeerbus, waar we in Ierland zo gezellig in hadden gebabbeld, de oprit oprijden. 

De ontvangst kon niet hartelijker. Langs beide kanten was iedereen blij dat de afspraak - in tegenstelling tot zo vaak - niet enkel bij woorden was gebleven. We waren onder de indruk van hun prachtig opgemaakte hoeve in de natuur en we hoefden zelfs onze tent niet op te zetten. Dat we in de logeerkamer terecht konden lieten we ons geen twee keer zeggen. 

In de mooie living praatten we bij. Tessa en Hylke, hun kinderen, zouden binnenkort het schooljaar beëindigen en stonden aan de vooravond van een aantal weken zomervakantie. Na een gezellige apéro en een frisse douche zakten we af naar het terras waar intussen de pizzaoven was opgestookt. Het zelfgemaakte deeg en verschillende ingrediënten stonden klaar om de beste pizza’s ooit te maken. Wat een geweldige ervaring om onze eigen pizza te kunnen maken (deeg uitrollen, beleggen, op de pizzaschep trachten te krijgen - onmogelijk zonder ervaring -, in de oven leggen - ook niet evident overigens - en eruit halen) en met veel smaak op te eten. 

Net op tijd had iedereen zijn buik rond gegeten en voor een regenbui namen we opnieuw plaats in de living waar we enkele fotoboeken van hun vakanties in Noorwegen en Schotland doorbladerden. Waw! Ons verlangen naar Scandinavië werd nog maar eens aangewakkerd. 
Over zoethoutthee (voor Nicole en Katrien), een whiskey (Wybren) en een La Trappe (Wouter) praatten we na over de avond, de fietsreis en hun toekomstige reisplannen. 

In een kingsize bed vielen we heel snel in slaap met opnieuw een hele lading fijne herinneringen.

Gezien de familienamiddag in Amersfoort waren we er niet toe gekomen om ontbijt in te slaan en vermits we de ochtend ervoor het tweede deel van onze kilo muesli hadden verorberd, moesten we ’s morgens op onze kin kloppen.

We hoopten snel iets tegen te komen in de vorm van een bakkerij of supermarkt, maar de route kenmerkte zich door een aaneenschakeling van woonwijken en industriegebieden. Voor de tweede dag op rij was het eerste stuk fietsen bijzonder teleurstellend.

Het hoeft niet te verbazen dat er hier in Nederland veel gefietst wordt, maar soms kan veel ook te veel worden. In de drukke ring rond Amersfoort was het rijtjes fietsen tijdens de ochtendspits en het fietsplezier verdween even naar de achtergrond. We moesten bij de zaak blijven om, zeker met onze brede stalen rossen, het fietsend woon-werkverkeer niet te verstoren. 

Eens we de drukte achter ons lieten werd het een drukte van jewelste in de lucht. Niet dat we langs een grote luchthaven reden, maar langs het water zwermden duizenden insecten ons rond het hoofd. Praten zonder vliegjes in je mond te krijgen was niet evident. 

Plots gaf een geel verkeersbord aan dat de brug die wij over moesten was afgesloten; er was een omleiding voorzien van zes kilometer. Binnensmonds vloekten we. Zou er toch geen manier zijn om de brug over te geraken? Stilletjes probeerden we de hekken door te zigzaggen. Een werkman sloeg ons zonder opmerkingen gade en wij maakten dat we snel genoeg verder fietsten zodat hij ons niet kon terugfluiten. 

Onze maag begon serieus te grommen en rond een uur of elf konden we in Putten proviand inslaan. Niet slecht om voor ons ontbijt al tweeëndertig kilometer in de benen te hebben. Het tij keerde en de route werd eindelijk aangenamer. Door veel bossen met mooie en leuke fietspaden ging het op en neer. Jullie lezen het goed, in Nederland gaat het ook soms op en af. Tegen het einde van de dag zouden we net geen tweehonderd hoogtemeters gedaan hebben. Niet weinig voor de lage landen. 

Het weer was niet echt denderend en misschien was dat de reden dat heel wat mensen nors en zelfs onvriendelijk door het leven gingen. Het was ons naar Gouda en Amersfoort toe ook al opgevallen: in Nederland vinden ze het precies moeilijk om een begroeting te beantwoorden. Op onze enthousiaste ‘hallo’s of goeiedags’, aangeleerd in Ierland en Engeland, werd zelden gereageerd. Gelukkig maakten de uitzonderingen het goed.

Over de Hoge Veluwe en door het Zwolse bos ging het door een mooi en bosrijk landschap richting Zwolle. Aan de rand van de stad waren we blij dat we na zesennegentig kilometer onze tent konden opzetten aan een meer op camping De Agnietenberg. De temperaturen bleven me er jammer genoeg van weerhouden een plons te maken. 

Onze pasta met zalm en paprika smaakte voortreffelijk, maar de gezonde noot werd vrijwel meteen gecounterd door een grote reep chocolade per persoon. 595 calorieën opnemen (elk) gaat duidelijk een stuk gemakkelijker dan ze eraf fietsen de dag nadien. 

Met een vat boordevol energie vertrokken we op maandagmorgen naar Amersfoort. De Verriest-reünie en het weerzien met Marieke zaten nog vers in het geheugen en slechts een kleine zestig kilometer scheidde ons van de ontmoeting met de D’Huys-delegatie die kort na de middag in Zoersel zou vertrekken.

Het enthousiasme werd in eerste instantie getemperd door een on-Nederlands stuk fietsen. We volgden een weg zonder fietspad waar we naar onze zin door veel te veel auto’s werden voorbijgesneld en vervolgens belandden we op een rijksweg richting Utrecht. Hoewel we knooppunten aaneen regen, betekende dat niet per definitie ‘fietsen in het groen’.

Met de wind op kop waren we blij toen we het centrum van Utrecht binnenreden. Langs de kade van de Oudegracht drongen we door tot op het Domplein in het hart van de stad. Het was nog net iets te vroeg op de dag om de stad in volle glorie te zien bruisen, maar het potentieel was zeker en vast aanwezig. 

Eens Utrecht achter ons, veranderde het parcours en ruilden we drukkere wegen voor verlaten bospaden en uitgestrekte bosduinen. Wat een verschil! Het was zoveel leuker om te fietsen, zeker omdat de zonnestralen ons net voldoende verwarmden om ook onder het felgroene bladerdek in sandalen en korte mouwen rond te peddelen. Niet enkel de kleuren, maar ook de geuren van het bos waren betoverend. Een felle harsgeur met een vleug citrus - zou niet misstaan als douchegel - deed ons mijmeren naar een eindeloze, lange en warme zomer.

Mooi op tijd arriveerden we aan de rand van Amersfoort, maar de geselecteerde stadscamping bleek jammer genoeg niet meer te bestaan. We hadden gelukkig voldoende marge ingebouwd en twee kilometer terug installeerden we ons op een camping in het bos. Tijd voor een duik in het aanwezige zwembad was er niet, maar dat was vlug vergeten toen mama, papa en Katrien rond 15u arriveerden.

Amersfoort bleek met zijn gezellige centrum en vele terrasjes een schot in de roos voor onze ontmoeting. De perfecte locatie om niet alleen terug te blikken op onze eerste acht weken, maar ook om de verhalen van het thuisfront onder de loep te nemen. 

Katrien (D’Huys) trakteerde, een dikke maand na datum, voor haar dertigste verjaardag en op een zonovergoten terras genoten we van enkele speciale biertjes en een goed glas wijn. Na een tweede lus door het centrum en een tweede terrasje - de zon moest maar niet zo schijnen - vonden we een tafel in een pizzeria. De verwelkoming in het Italiaans was authentiek en de pizza’s smaakten bijzonder goed.
Ook deze avond genoten we met volle teugen en waren we heel dankbaar voor het fijne bezoek. Ik maakte van de gelegenheid en papa’s gsm gebruik om naar mijn grootouders te bellen en zowel in Hasselt als in Tongeren werd verrast en verheugd gereageerd op het telefoontje.

Alsof we nog niet genoeg waren verwend, werden we afgezet aan de ingang van de camping en konden we met een gelukzalig gevoel onze tent inkruipen.

We genieten volop van deze trip met ons tweetjes, maar het is een formidabel gevoel om te weten dat we altijd en overal kunnen rekenen op onze fantastische families en beste vrienden. 

Intussen kenden we de route van en naar Gouda als onze broekzak en tegen 11u zakten we af naar het centrum van de kaasstad bij uitstek. De grote markt lag er, in tegenstelling tot zaterdagnamiddag, verlaten bij waardoor het mooie stadhuis beter tot zijn recht kwam. 

Rond 11u30 zagen we bekende gezichten het plein op wandelen. Mama, papa, Jan, Bert, Haike en Gwendolien waren mooi op tijd op onze afspraak en het was fantastisch om iedereen terug te zien. 

Na enkele hartelijke knuffels werden tijdens een gezellige apéro - Wouter maakte van de gelegenheid gebruik om nog eens een Westmalle Triple te drinken - zes verjaardagspakjes over en weer uitgedeeld.
Het was even zoeken geweest naar een geschikte lunchplaats overigens. In Nederland eten ze ’s middags niet warm en veel restaurants waren op zondag pas ’s avonds open. In de brasseries die wel open waren kon je vaak enkel van de koude kaart eten met croques, broodjes en uitsmijters. Het voorbereidende werk van papa leverde op en in brasserie Belvedere genoten we van steak, beenham en quiche. 

Verjaardagstaart bestellen of meenemen was moeilijk, maar met Nederlandse poffertjes stelde mama een uitstekend alternatief voor. Tussen de vele keuzes vonden Haike en ik niet onze gading. De ober keek raar op toen we vroegen of het mogelijk was om Nutella bij de poffertjes met slagroom en banaan te serveren, maar we garandeerden hem dat het een hit zou worden. 

Het deed ons deugd iedereen terug te zien en we genoten van de babbels en de nieuwtjes van het thuisfront. Met een goed gevoel namen we afscheid en installeerden wij ons in een café op het marktplein waar we met een ultrasonische verbinding de laatste foto’s op de blog konden plaatsen.

In tegenstelling tot in onze tent de voorbije nachten was het in onze kajuit ’s nachts goed warm geworden. We hadden de verwarming dan ook beter dichtgedraaid alvorens onder de lakens te kruipen, maar al bij al hadden we degelijk geslapen. Er was weinig deining en buiten het ronken en trillen van de motoren was er niet veel van te merken dat we ons op een gigantisch schip bevonden.
Om 7u ’s ochtends kregen we een eerste dienstmededeling en rond tien voor acht gaf de kapitein vanop ‘the bridge’ mee dat de boot perfect op schema was en om 9u in Europoort zou aanmeren.

De passagiers waarvan het voertuig op 'deck seven' stond mochten als eersten afdalen en zwaarbeladen - wat een geluk dat normaal onze fiets al die tassen draagt - zochten we de weg  naar onze tweewieler. In het gezelschap van tientallen motards werd alles weer netjes vastgesjord en een tiental minuten later reden we het ruim uit. 

Na een vluchtige paspoortcontrole reden we onder een grijze hemel, op een statige fietslaan onze eerste meters in Nederland. Na een kleine acht weken ‘overseas’ weer even aanpassen om rechts te fietsen. Aan het eerste kruispunt moesten we de basis - links, rechts, links - terug opfrissen en was het zoeken waar we nu weer juist moesten rijden en kijken. Het principe van voorrang van rechts werd weer geactiveerd en zonder accidenten belandden we op de fietsroute. 

We kregen jammer genoeg het gevoel dat wij het slechte weer meebrachten. We waren nog geen kwartier onderweg toen we noodgedwongen moesten stoppen om de regenjassen aan te trekken. Het was gelukkig niet koud en de korte fietsbroek en de sandalen konden we aanhouden.     

Naast de regen was het wel vlot fietsen tot aan de volgende stopplaats waar we, net voor Maassluis, een veerpont moesten nemen. Een iets minder uit de kluiten gewassen schip dan ‘The Pride of Hull’ bracht ons deze keer naar de overkant.

De regen hield gelukkig niet te lang aan, maar de zon verschool zich voorlopig vakkundig achter een dik wolkendek. Door een typisch Nederlands landschap werd onze tocht richting Gouda verdergezet. Windmolens, kleine kanaaltjes gevuld met waterlelies, pittoreske brugjes en gezellige dorpjes sierden de route. 

Delft was de eerste grotere stad die we kruisten en met de fiets aan de hand kwamen we via een vlooienmarkt terecht op het statige marktplein. Fotogeniek, dat zeker, maar in onze herinnering vooral de plek waar we een hele leuke babbel hadden met een ander fietsend koppel. Joe en Amie, 30 en 25 jaar oud en een dikke week geleden uit Engeland vertrokken voor minstens een jaar fietsen.
Al snel bleek dat er heel wat gelijkenissen waren. Naast het feit dat ze generatiegenoten zijn, was dit voor hen ook hun eerste fietsavontuur en waren zij op voorhand - net zoals wij - niet echt fervente fietsers. Ook zij fietsten rond met heel wat nieuw aangekocht materiaal.
Goed gelachen toen zij vertelden over hun kennismaking met het knooppuntennetwerk. Van Amsterdam naar Leiden waren ze een stuk langer onderweg geweest dan gepland. Begrijpelijk toen we hoorden dat ze dachten dat een nummer een volledige route was en ze dus enkele uren in rondjes hebben gereden vooraleer ze doorhadden dat de punten aan elkaar konden worden geknoopt tot een lange route. Jammer dat zij hun tocht verderzetten in de andere richting want anders hadden we zeker een stukje samen kunnen fietsen. 

Na het uitwisselen van gegevens was het tijd om verder te trekken richting Gouda, het decor voor enkele vrienden- en familiebezoeken. Later die avond hadden we afgesproken met onze goede vriendin Marieke en we moesten ons nog installeren op de camping. 
Op camping Streefland werden we teleurgesteld door het gebrek aan verzorgd sanitair. Dit hadden we in Nederland anders verwacht, maar gelukkig zouden we zowel zaterdagavond als zondag doorheen de dag voornamelijk in het centrum van Gouda vertoeven. 

Na het opzetten van de tent stonden we snel weer op het mooie marktplein en doken we de winkelstraat in om nog enkele cadeautjes te kopen voor de vele verjaardagen die gevierd zouden worden de volgende dag. 

Niet veel later was het aan de trappen van het stadhuis een hartelijk weerzien met Marieke en al snel bleek dat er in acht weken veel gebeurd was om over bij te praten. In het gezellige eethuis Vidocq genoten we van smakelijke spare-ribs (nog eens bedankt Marieke!), maar vooral van het samenzijn. Na het eten doken we een volks cafeetje in - André Hazes door de boxen, Elvis Presley aan de muur en een tapijt als tafelkleed - om de verhalen verder uit te diepen. Op zo’n avond zou de tijd gerust wat trager vooruit mogen gaan!