Eindelijk was het zover… we mochten terug de fiets op en we brandden van verlangen om de rest van Europa op onze tweewieler te ontdekken. 
Om 7.15u hadden we al afscheid genomen van Ferenc, maar toen we om 8.30u gepakt en gezakt de oprit wilden afrijden waren we aangenaam verrast dat hij nog even terug over huis was gekomen om ons samen met Gyöngyi uit te zwaaien. Wat een geweldige mensen… we kunnen hen echt niet genoeg bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan hebben!

Aan enthousiasme geen gebrek, maar toen het enkele minuten voor vertrek begon te regenen, moesten we toch even slikken. Hadden we in Deel I nog niet genoeg nattigheid over ons heen gekregen? We lieten het echter niet aan ons hart komen en de optimist in ons redeneerde dan maar dat dit meteen een uitstekende gelegenheid was om onze nieuwe Vaude regenjassen (model: Drop III) uit te testen.

Gelukkig waren we het fietsen nog niet verleerd, hoewel we eerlijkheidshalve moeten toegeven dat het stuurwerk in de eerste kilometers toch wat stroever verliep dan verwacht. Het was weer even wennen aan het logge gevaarte dat onze bepakte fiets nu eenmaal is, maar zonder kleerscheuren laveerden we richting platteland.

Ook voor BlijvenTrappen zijn er nog zekerheden. De hele voormiddag fietsten we in de regen door een, stevig heuvelend, grijs en grauw landschap. Het verdict wat betreft onze regenjas was jammer genoeg niet onverdeeld positief. Hoewel we het gevoel hadden dat de jas beter water afstootte, hielden we het niet volledig droog en dit voornamelijk door de condensatie die aan de binnenkant ontstond. Na enkele uren regen zijn conclusies misschien voorbarig, maar zou het dan echt zo zijn dat de combinatie van een waterdichte en ademende jas niet bestaat?

Het regende dan wel, maar dat weerhield ons er niet van om goed door te trappen. We weten niet of het aan de met Isostar gevulde drinkbussen lag (bedankt Korneel), maar toen we ons tegen lunchtijd in een bushokje installeerden, stond er reeds vijftig kilometer op de teller. De broodjes met typisch Hongaarse worst die we in Kaposvar hadden meegekregen waren dan ook meer dan welkom. 

Door de overvloedige regenval besloten we om onze route na het middagmaal licht te wijzigen. De kleine zandweggetjes waren herschapen in een grote modderpoel en we kozen ervoor om enkele kilometers om te rijden over geasfalteerde wegen. Die les hadden we tijdens het eerste deel van onze trip wel geleerd. Ook via dit traject aan hoogtemeters geen gebrek en even vreesden we ervoor dat we onszelf hadden overschat. Op de steile klim na Bonyhad kraakten we, maar we braken niet. 

Na een kleine acht uur, zevenhonderd hoogtemeters en zesentachtig kilometer, kwamen we rond 16.15u aan in Szalka waar we via CouchSurfing een adresje hadden geregeld. We konden het dus toch nog, wat een opluchting! 

Eszter, haar ouders en twee zussen verwelkomden ons met open armen. Meteen werd de houtkachel opgestookt voor warm water voor een deugddoende douche en voor we het wisten zaten we achter een bord dampende soep en smulden we van vers gemaakte ‘dumplings’ met pruimen. Na het eten speelden we nog enkele gezelschapspelletjes, maar al snel merkten we dat de stevige fietsdag zich niet onbetuigd zou laten. Ons gestel had nood aan rust en rond half tien kropen we met een gelukzalige glimlach in bed, klaar voor al het moois wat nog komen zou.

Het was een lange dag geweest en bijgevolg schoof iedereen laat aan de ontbijttafel aan. We lieten ons de verwennerij welgevallen, maar konden niet anders dan opnieuw onze fietsen van stal te halen. Ze konden namelijk duidelijk een poetsbeurt gebruiken. Ferenc en Gabor rukten allerlei sponsjes, vodden en borstels aan en keken geamuseerd toe terwijl ze hielpen waar ze konden. 

Als je denkt dat het werk er toen op zat, zit je mis. De fietstassen vullen was verrassend moeilijk en tijdrovend. Onze routine was - na vier maanden zonder fiets - ver te zoeken, maar gelukkig hielp onze schets. Op een tekening, bevestigd in onze stuurtassen, hadden we aangeduid waar alles weggepakt zat en zo gingen al onze spullen een voor een terug op hun plaats. Olijfolie, wasmiddel en Nesquick werden bijgevuld en tegen de lunch omstreeks 14u30 stond alles klaar voor vertrek. 

Wat voor lunch trouwens; Ferenc moest zeker niet onderdoen voor Gyöngyi. Als begenadigd kok schotelde hij ons sappig varkensvlees met puree en goulash met pasta voor… na een verplicht shotje palinka uiteraard. De klok had niet stilgestaan en Gabor en Veronika maakten zich na het dessert klaar om terug richting Budapest te treinen.

Time flies when your having fun… Voor we het wisten hadden we er een heuse wijnproeverij op zitten met Ferenc. De kers op de taart was een Tokaji wijn: the king’s wine, ook wel the wine of kings zoals de Hongaren grappen. Ideale drank om na te praten over het weekend en enkele van hun reizen en hen op het hart te drukken dat ze zeker een keer naar België op bezoek moesten komen.

Drie intense dagen hadden hun sporen nagelaten en moe maar voldaan gingen we een laatste keer slapen in Kaposvar. Ze moeten het hierboven geweten hebben dat we terug zouden beginnen fietsen, want we vielen in slaap onder het ritmisch getik van regendruppels tegen het raam.

Het ontbijt op zaterdag was al even luxueus en gezellig als het avondmaal de vorige dag. De ultieme eindspurt naar de optimale opbouw van onze winterreserves was bij deze ingezet. Dat we ons op maandagochtend terug in fietskledij zouden moeten wurmen, daar stonden we wijselijk nog niet bij stil.

In de fietsenwinkel vier km verderop kregen onze tweewielers een nazicht en groen licht om weer het beste van zichzelf te geven. De ideale gelegenheid om onze benen eens los te gooien… vooral op de slotklim naar casa Reffi. Puffen!

Iedereen heeft vast al eens twee Italianen met elkaar zien (en horen) praten. Soms lijkt het alsof ze elkaar de huid vol schelden en loeihard ruzie maken. Het viel ons op dat Hongaren daarentegen praten alsof er iets heel ergs aan de hand is. Toen de fietsenmaker uitlegde aan Gabor dat onze kettingen nog zeker 2000 km zouden meegaan, dachten wij dat de hele fiets de schroothoop op kon. 

In de namiddag bezochten we Pécs, de vroegere Romeinse nederzetting Sopiana en culturele hoofdstad van Europa in 2010. De imposante Ottomaanse moskee op de grote markt is het grootste gebouw in Hongarije daterend uit de Turkse bezetting in de zestiende eeuw.
​De weergoden waren ons goed gezind en gevieren kuierden we door de kleine straatjes naar de dom (de Sint-Pietersbasiliek). Via Kiraly utca (Koningsstraat) wandelden we vervolgens verder naar de Zsolnay cultuurwijk, waar industriële schoorstenen van de oude Zsolnay tegel- en porseleinfabriek mooi in harmonie staan met het moderne kleedje van het district.

Terug thuis werd een lekkere broodmaaltijd afgerond met een zelfgemaakte cheesecake en dito aardbeiensaus. Om duimen en vingers bij af te likken!
Twee kaartspelletjes en enkele biertjes later, wisten we wie Hongarije zou vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival en hield ik het voor bekeken. Wouter schaafde zijn Hongaars bij tijdens de gedubde versie van de film Shooter en vervoegde mij anderhalf uur later.

Om 11u30 werden we verwacht aan Keleti Pályaudvar, een van de vele treinstations die Budapest rijk is. Gabors zus Veronika zou er samen met ons de trein nemen naar Kaposvar. Het weerzien met onze fietsen kwam nu wel heel dicht bij!
Gedurende een drie uur durende treinrit babbelden we honderduit met de goedlachse Veronika die economie studeert in de hoofdstad. Gabor zou pas de trein kunnen nemen om 20u. 

Aangekomen in Kaposvar, kregen we een guided tour van Veronika. Haar moeder had haar op het hart gedrukt dat we langs alle bezienswaardigheden moesten passeren en niets werd aan het toeval overgelaten: de opera, de kerk, de markt, het shoppingcenter,… Daarnaast waren het de vele standbeelden in het straatbeeld die onze aandacht trokken. 
Om 16u hadden Gabor en Veronika een kappersbeurt voor mij geregeld. Het was dringend tijd dat de schaar er werd ingezet en voor, omgerekend, €8 kon ik er weer een tijdje tegenaan.

In de Gerle utca was het een uiterst hartelijk weerzien met Gyöngyi en Ferenc. In geen tijd stond de tafel gevuld met goulashsoep en Hongaarse pannenkoeken met vanillepudding en kaneelsuiker. Wat een gouden mensen!
Tegen 23u30 vergezelde Gabor ons. De fles palinka werd nogmaals bovengehaald en gelukkig zei hij op een bepaald moment “Let’s call it a day”, anders hadden we er ’s morgens vroeg waarschijnlijk nog gezeten.

Alles in een kleine reistas proppen die beantwoordt aan de afmetingen van Ryanair’s handbagage was makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig kregen we met een beetje duwen en trekken toch ons gerief in de ‘wegwerptas’ die we in Ostuni cadeau hadden gekregen van David en Leonie. 

Hoewel we pas tegen 18u20 hadden afgesproken met Wim, een vriend van Wouter waar we konden overnachten, namen we al tegen 15u30 de bus naar Antwerpen. Enkele kleinigheden mochten we namelijk zeker niet over het hoofd zien. Aan Gabors ouders hadden we bijvoorbeeld Belgisch bier en Belgische chocolade beloofd en Wim, daar waren we zeker van, wist eveneens een lekker biertje te pruimen. Daarnaast hadden we tijdens het eerste deel van onze fietsreis gemerkt dat de luidsprekers van onze ipod niet voldoende sterk waren. In de Mediamarkt deden we onszelf dan maar een portable speaker cadeau.

De treinrit naar Brussel-Zuid was zo voorbij en na tien minuten wandelen kwamen we aan op de Parvis de Saint-Gilles, het gezellige plein waar Wim samenwoont met zijn Duitse vriendin Katja. Ons ‘laatste avondmaal’ bestond uit - hoe kon het ook anders - een goed pak friet en een frisse pint. We hadden wel eindeloos kunnen doorbabbelen over het leuke huis dat ze huren, hun reis naar IJsland, ons fietsavontuur en hun geplande reis naar de Azoren, maar de wekker stond om 6u35 en dus bleef het slechts bij enkele lokale biertjes tijdens een gezellig cafébezoek. Vroeger dan gebruikelijk rondden we dan ook de avond af en met kriebels in de buik kropen we onder de dekens. 

Zo stil mogelijk trokken we de volgende ochtend de voordeur achter ons dicht en lieten we ons wekken door de Brusselse ochtendkou. De tickets voor de pendelbus naar de luchthaven hadden we al op zak, dus het was enkel een kwestie van de bushalte te vinden. We wandelden dezelfde route terug naar Brussel-Zuid, liepen het station door naar de voorkant en stipt op tijd verliet de blauwe bus haar standplaats in de Frankrijkstraat.

Een uurtje later ging onze bagage al door de security check op de luchthaven. Ons flesje iso-Betadine alarmeerde voor de tweede keer (ook in Brindisi) het veiligheidspersoneel, maar mocht meereizen naar Hongarije. Na een ‘drugs swab’ over onze ietwat stoffige wegwerptas, kregen we groen licht en mochten ook wij het vliegtuig op. Zonder vertraging deze keer. 

De regenachtige namiddag in de hoofdstad zaten we uit in een cafeetje waar we een regenprogramma in elkaar wilden steken. De cinema? Alle niet-gedubde films waren jammer genoeg enkel ’s avonds. Musea? Te ver om naartoe te wandelen in de regen. Een tentoonstelling die je liet ervaren hoe het is om blind te zijn? Anderstalige gidsen moest je een dag op voorhand boeken… Uiteindelijk hielden we ons bezig met Couchsurfers en Warmshowers aan te schrijven en probeerden we zo wat slaapplaatsen te versieren voor de eerste dagen. Met succes! In Szalka, Mohacs en Bac stond alvast een bed voor ons klaar. 

We waren ‘thuis’ in Budapest; ik was er voor de vierde, Wouter voor de derde keer. Het openbaar vervoer had dan ook geen geheimen meer voor ons en tegen 18u30 wandelden we de Karpat utca in, naar Gabors residentie. Altijd een enthousiast weerzien met één constante: Palinka, de nationale sterke drank. Vaak zelf gebrouwen en gebotteld, ook in dit geval. 

Zoals steeds bleef het niet bij een glaasje en tussen Buritto’s en pint werden de verhalen van de afgelopen maanden gedeeld. Naarmate de avond (en de palinka) vorderde, groeide ook ons enthousiasme. Twee weddenschappen rijker gingen we naar bed. Gabor zou zijn tickets boeken voor de erasmusreünie in Barcelona en wij engageerden ons om samen met hem in mei volgend jaar de twintig kilometer van Brussel te lopen. We waren nog niet eens begonnen aan onze tweede tienduizend fietskilometers… wat hadden we ons nu weer op de hals gehaald!

Na het Ryanairavontuur Brindisi-Keulen-Eindhoven, trokken we bij het krieken van de dag naadloos en zonder slaap verder van Zoersel naar Avelgem. Het leuk weerzien met verschillende familieleden was vertrouwd, alsof we nooit waren weggeweest. De frietjes van de frituur ’s avonds smaakten daarentegen alsof we héél lang waren weggeweest. 

Onze trouwe lezers zijn op de hoogte van ons ongenoegen over onze Gore regenjassen. Het valt dan ook niet te verbazen dat we van onze vrije tijd in België gebruik maakten om bij A.S. Adventure onze garantie te claimen. Plots klonk het niet langer “dit is het beste wat er te vinden is”, maar “voor een reis zoals die van jullie bestaat ‘waterdicht’ eigenlijk niet”. Na wat aandringen namen ze de jassen toch terug en enkele bezoekjes, telefoontjes en mailtjes later kregen we een tegoedbon waarmee we twee nieuwe Vaude regenjassen bestelden. Tenzij we de komende zes maanden geen regen krijgen (fingers crossed), lezen jullie wel hoe tevreden we zijn over deze exemplaren. 

Met het openbaar vervoer pendelden we tussen provincies Antwerpen en West-Vlaanderen (vier uur van deur tot deur, ppfffff). Toen we in Avelgem mama en papa hun vakantiefoto’s van de Picos de Europa bekeken, beseften we dat we het reizen nog lang niet moe zijn. Het was aftellen naar het weerzien met onze fietsen. 

Terug in Zoersel, bij de familie D’Huys, pikten we de draad op waar we die woensdagochtend hadden laten liggen. Na een gezellige aperitief keuvelden we honderduit bij tijdens een gourmet- en raclettediner. Het was duidelijk dat niemand het risico wilde lopen dat we te mager en zonder reserves aan BlijvenTrappen 2.0 zouden beginnen. 
​
Gelukkig deden we ook nog wat aan sport. Zaterdag vertrokken we samen met Jeroen en Stefanie met de slaapbus naar Alpe d’Huez voor een weekje snowboarden. Met een flinke portie stortregen, zon en 22°C, een storm, wat mist, vrieskou, sneeuw en een hagelbui kregen we vier seizoenen in zes dagen over ons heen. Goed gesnowboard, goed gedronken, goed gelachen en voor we het wisten lagen we alweer bij chauffeurs Mark en Carl in de bus op de omgebouwde slaapzetels. 

Terwijl ik opnieuw naar Avelgem en Brussel afzakte voor een verrassingsdrink ter gelegenheid van Gwendoliens 23ste verjaardag en om Marieke en Jürgen te helpen met hun verhuis, bleef Wouter in Zoersel om met enkele vrienden af te spreken.
Terug herenigd verblijdden we Moeke met een bezoekje in Tongeren en zagen we de kleine Mathis, flink gegroeid, voor de tweede keer toen we bij Pieter en Elisabeth langsgingen. 

De tijd stond niet stil en aan de vooravond van ons vertrek naar Budapest beseften hoe snel het verblijf in België aan ons voorbij was gegaan. Met een filmavondje met Katrien, een caféavond met Dieter, een gourmetavond met onze zwangere vriendengroep Troyka, Tom, Hermien en Felix, een housewarming in Deinze, twee spelletjes bowling ter ere van papa’s 59ste en Gwendoliens 23ste, een D’Huysreünie in Leuven, een bezoekje aan Oma en Opa, pintjes in het Licht der Dokken en een boswandeling in de Kempen met de mosselbende, was onze agenda goed gevuld.
Mama en papa zakten op zondag af naar Zoersel, zodat we in stijl afscheid konden nemen en aangezien Michael het licht in de dokken niet gezien had, aten we daags nadien gezellig sushi met hem en zijn wederhelft Melanie. Aan lekker eten absoluut geen gebrek; dinsdag stonden namelijk nog zelfgemaakte Viktorpizza’s op het menu. Iets te veel reserves opgebouwd, zagen we op de weegschaal, maar we gingen ervan uit dat die de volgende weken/maanden zouden worden weggetrapt.