We hadden met Olev en Hedwig afgesproken dat we rond 9u zouden vertrekken. We waren nog maar net op toen Olev kwam aankloppen om ons een kan vers gezette thee en een pot zelfgemaakte honing aan te bieden. Lekker! Het paste bovendien perfect bij ons broodontbijt; geen degelijke ontbijtgranen gevonden in de winkel en dus overgeschakeld op boterhammen met confituur ’s morgens. 

Aangezien al ons slaapgerief nog in de fietstassen zat hadden we zo goed als geen werk. Onze kleren die nog wat moesten nadrogen, waren intussen kurkdroog en konden zonder probleem weggepakt worden. 

Na het ontbijt kwam Olev op bezoek met een kaart van Letland om ons de meest interessante steden op onze route aan te tonen. Cecis en Sigulda mochten we zeker niet missen en Valmiera was naar het schijnt ook een grote, mooie stad, maar lag jammer genoeg iets te ver van ons traject. 

Rond 9u stonden we bepakt klaar om te vertrekken. Wat een hartelijk afscheid na weeral een fantastische ontmoeting met deze lieve en genereuze mensen. Hedwig sprak honderduit, al begrepen we nog steeds geen Ests, maar Olev vertaalde dat ze onze reis heel interessant vond. 

Zo vroeg op de dag hing er nog wat dunne mist en we fietsten een twintigtal kilometer door een mooi bos tot aan de grens met Letland. Valga, in het Ests, of Valka, in het Lets, ligt letterlijk op de grens en we vroegen ons af door wie en hoe deze stad bestuurd wordt. In de Rimi deden we voor de laatste keer inkopen op Ests grondgebied en vijftig meter verder fietsten we om klokslag 11u20 Letland binnen.
Van aan de onbemande grenspost moesten we drieënveertig kilometer lang dezelfde baan richting Smiltene volgen. Van te veel verkeer hadden we gelukkig geen last en het was mooi fietsen door een uitgestrekt woud. Nu en dan zagen we een verdwaalde ziel langs de kant van de weg en we bedachten ons telkens wat die daar deed; geen huis te zien in de wijde omtrek.

Honderd meter van de weg vonden we tussen twaalf uur en half een een leuke plaats aan een rivier met verzorgde picknicktafels. Met de zon die regelmatig door de wolken kwam piepen, was het best warm en na het middageten reden we zelfs kortgemouwd verder. De iPod werd erbij gehaald en luidkeels zongen we mee tot de batterij het opgaf. Wouter herhaalde enkele dingen uit de Italiaanse les en voor we het wisten bereikten we het centrum van Smiltene op una bicicletta blu con borse rosse. 

Korte mouwen? Dat vroeg om een ijsje. Het was trouwens nog maar 15u dus we hadden zeeën van tijd. De supermarkt had een enorm aanbod aan verse bakkerijproducten en het deed pijn om geen strudel, croissant of rozijnenkoek mee te nemen. Een cirkelvormig brood voor de lunch de volgende dag en twee ijsjes voor onmiddellijk gebruik haalden de selectie dan weer wel.
Terwijl we ons ijsje smulden raakten we aan de praat met een groepje van vier Deense motards. Of België nog een land was? Voor zover wij wisten wel. 

De laatste vijftien kilometer fietsten we over een halfverhard pad door de velden in the middle of nowhere - we hebben er zelfs geen idee van hoe het plaatsje noemt waar we onze tent hebben gezet, maar het was op een paar kilometer van Rauna.
Van de weinige huizen die we passeerden, sloegen we er twee over om aan te bellen vanwege hun waakhond die zijn taak wel erg serieus nam. In het derde huis was niemand thuis en in het vierde was het raak. De vriendelijke vrouw sprak geen Engels, maar haalde er haar dochter bij die waarschijnlijk ooit al een Engelstalige film heeft gezien. Het was in ieder geval geen probleem om onze tent op te zetten op hun enorme domein, tussen twee vijvers in het groen.

Over het avondeten zouden we prozaïsch kunnen zijn, maar laten we het kort houden. De pasta met groene pesto, kerstomaatjes, ham en parmezaanse kaas was een geslaagde keuze, maar gaf een vervelende afwas - zeker zonder stromend water. Over de Milka-Oreo chocolade kunnen we dan weer wel in superlatieven spreken. Een gouden combinatie, een streling voor de tong, het genot van echte Alpenmelk,…

De tweede van drie Baltische hoofdsteden kwam razendsnel dichterbij. De laatste twee fietsdagen tot Riga zouden we Olev’s aangeduide steden passeren en we bekeken dan ook in Basecamp en Lonely Planet hoe we de ritten zouden aanpakken. 

Ons luxeleven in Tartu liep stilletjes op zijn einde. Na contact met mijn neef Frans hadden we afgesproken om tegen 7 september in Riga te arriveren en dus moesten we die dag wat kilometers maken. 
De wekker stond tijdig geprogrammeerd, zodat we onze tocht richting de grens met Letland konden verderzetten. Het wasrek hing nog vol en aangezien op een rustdag alles in de tassen overhoop wordt gehaald, hadden we wel wat tijd nodig om ons te organiseren. Niet alles was indroog en dus trachtten we met de haardroger de laatste kantjes en hoekjes te drogen en namen we ons voor niet te vergeten deze zaken ’s avonds uit te leggen - hoewel dit in een tent niet altijd veel oplevert, soms zelfs integendeel. 

Mari-Liis was weeral op post in het eethuisje in het centrum en dus ging ik, zonder bagage, nog even op en af naar de stad om haar sleutel terug te geven. Wederom fantastisch dat we op deze manier de stad hadden kunnen bezoeken en beleven. 

Het was grijs, maar gelukkig regende het niet en we hadden zin in de fietsdag. Na een korte stop aan de winkel voor ontbijt uit het vuistje (een koffiekoek en een banaan) en lunch, waren we er helemaal klaar voor. Via een grote weg met een mooi fietspad lieten we de studentenstad achter ons. De nationale fietsroute volgde de weg iets te lang naar onze zin en we hadden zelf een alternatief in elkaar gestoken dat over kleinere wegen en paden door de velden liep. 

Net toen we aan het bekijken waren waar we ons konden installeren voor het middageten begon het zachtjes te druppelen. Slechte timing, maar een paar minuten later bleek het slechts vals alarm. Voor de zekerheid zetten we ons toch maar in een verdwaald bushokje. Het rozijnenbrood met boter smaakte en deed mij mijmeren over het rozijnenbrood dat papa vroeger maakte toen we op zondag terugkwamen van de scouts - waar is de tijd? 

We waren blij met onze alternatieve route, hoewel die ons vermoedelijk extra hoogtemeters opleverde. Stevig heuvelend slingerde de weg zich door velden en bossen. We zagen voor het eerst in Estland enkele herten wegspringen en klommen tot op tweehonderd meter. 
Vanop de Harimäe uitkijktoren op de top hadden we een prachtig zicht over de Otepää heuvels en de vallei. Driehonderdzestig graden woud en velden, zover we konden kijken. Het bruisende stadsleven in Tartu was hier plots heel ver weg. 

Toen we terug in de bewoonde wereld kwamen, was het al na 17u. Een eerste huis waar we overwogen aan te bellen viel af want de oprit vonden we te lang. Dat heeft dan zevenduizend kilometers in de benen…
Wat verder zagen we een vrouw in haar tuin en besloten we onze kans te wagen om een plaatsje te versieren op het grote grasveld aan de stallen. Ze sprak geen woord Engels, maar des te meer Ests. De vriendelijke vrouw vertelde honderduit, maar we begrepen er geen sikkepit van. 
Toen we met gebaren aangaven dat we op zoek waren naar een plekje om te slapen, werd ze nog enthousiaster. Ze nam ons mee naar de tuin achteraan en gebood ons daar te wachten. Ze stapte de auto in en als we het goed begrepen hadden, kwam ze met iemand anders terug die ons verder zou kunnen helpen. Een paar minuten later kwam haar man aangereden die vijf woorden Duits sprak en kort deden we ons verhaal. Prompt werden we mee naar binnen genomen, de trap op, waar een volledig ingerichte studio - compleet met slaapkamer, keuken, woonkamer en pc met internet ter onzer beschikking was. Wat een gastvrijheid; daar blijven we telkens versteld van staan!

Voor de derde dag op rij moesten we onze tent niet opzetten en konden we in een bed slapen. Ook het gasvuur bleef in de tas en op de kookplaten bereidden we onze fishsticks met broccolipuree, verrijkt met kruidenkaas en boter. 

Op de pc werkten we onze blog bij en in de loop van de avond sloegen we nog een praatje met Olev, onze 78-jarige gastheer. Onze laatste avond in Estland was er in ieder geval een om nog lang te herinneren. 

Slapen in een bed vereist uitslapen en dat deden we met plezier. Hoewel het gebrek aan verduisterende gordijnen het appartement al vroeg op de dag verlichtte, werden we maar langzaam wakker en draaiden we ons nog eens om bij het horen van de wekker. 

Mari-Liis was al weg, maar ze had ons gezegd dat we zeker de wasmachine moesten gebruiken. Zelf was ze namelijk ook aan het reizen geweest en ze wist hoe moeilijk dat soms kon zijn. Terwijl de trommel draaide, hingen we onze tent uit over de waslijn buiten. Ze te lang nat in de zak laten zitten zou wel eens vervelende gevolgen kunnen hebben en daar hadden we niet meteen zin in. 
De weersvoorspellingen waren rampzalig (een grijze wolk met het maximale aantal druppeltjes) en dus hielen we nauwgezet het raam in de gaten. Wonder boven wonder bleven de buien uit en konden we de tent zo goed als droog terug wegsteken net voor we naar het centrum vertrokken. 

Krempel, het adresje waar Mari-Liis werkt, lag in een zijstraat van het Raekojaplein. We kozen er, net zoals in Tallinn, voor een granola met vers fruit en Griekse yoghurt en namen daarnaast een zeer verzorgd bordje English breakfast. Geweldig, zo’n ontbijt waarbij je gewoon je voeten onder tafel moet schuiven!

Voorlopig hadden de meteorologen de bal volledig misgeslagen. Van zware regenval was nog geen sprake geweest en het was dé kans bij uitstek om zonder fiets Tartu te verkennen. Aan de hand van een stadswandeling die we in de toeristische dienst hadden gekregen, konden we in twee en een half uur alle highlights passeren. 
Het absolute hoogtepunt was, naar onze bescheiden mening, de ruïne van een kathedraal op de heuvel Toomemägi. De goed bewaarde hoge muren en steunberen in rode baksteen waren prachtig. Daarnaast zal Tartu ons altijd bijblijven als the city of statues. Meer dan een derde van de aangeduide bezienswaardigheden op ons kaartje waren standbeelden, waarvan het ene al mooier of zelfs interactiever dan het andere. Een kon je bijvoorbeeld om zijn verticale as draaien en bij een bronzen componist kon je verschillende gongs aantikken die zijn muziek lieten horen. Kunst in de stad zagen we verder onder de vorm van enkele mooi beschilderde gevels.

We hielden het droog tot net na ons blitzbezoek aan de botanische tuin, waarmee de wandeling tot zijn einde kwam. De ideale timing om een cafeetje op te zoeken en de stad te evalueren. Onze conclusie: Tartu liet met minder toeristen en meer leven op straat een authentiekere indruk op ons na dan Tallinn.

Met de goede internetverbinding werkten we bij een pint en een grote, verse smoothie (aan de nooit eerder geziene prijs van €1,7) de blog bij en probeerden we enkele administratieve zaken te regelen. In de winter willen we namelijk graag een WorkAway-project doen in Zuid-Italië. WorkAway brengt mensen met te veel werk (vb. boerderijen, b&b’s, renovaties, nieuwe scholen,…) en reizigers die het low budget willen houden met elkaar in contact. Zo krijg je in ruil voor enkele uren arbeid per dag kost en inwoon, word je ondergedompeld in de plaatselijke cultuur, leer je de taal en vermijd je dure overnachtingsplaatsen. Een goede deal lijkt ons. 
Tot ons ongenoegen kon een registratie bij WorkAway enkel via PayPal en daar wrong het schoentje. Om een of andere reden slaagden we er niet in een functionerende PayPal-account aan te maken, waardoor we nog geen hosts konden contacteren en dus ons winterprogramma niet konden beginnen voorbereiden. 

Omdat we enkel gebruncht hadden, wilden we graag ergens een kleine snack eten, maar na vijf minuten slenteren viel de regen met bakken uit de lucht en zagen we iedereen het straatbeeld uitvluchten. Een barman moet medelijden met ons gehad hebben en zei dat we gerust binnen konden wachten, hoewel zijn café pas een half uur later openging.
Een blonde Leffe en een Alexander later regende het nog harder, maar het leek ons toch een beter idee het ongure weer even te doorstaan en goedkopere oorden op te zoeken. In de Illegaard troepen sinds jaar en dag studenten samen voor goedkope cocktails, bier en burgers. Wij konden best nog doorgaan voor de studerende generatie, vonden we, en dus brachten we daar de rest van de avond door.

Rond 22u30 trokken we ons regenpak aan, compleet met overschoenen, en kwamen we tien minuten later goed nat aan bij Mari-Liis. Samen maakten we er nog een gezellige avond van en praatten we honderduit over de stad, haar studies, het leven in Estland, onze reis,… 

Omdat we nog slechts twee uurtjes moesten fietsen tot Tartu, vonden we het de moeite niet onze fietskledij boven te halen. Tartu is als universiteitsstad de tweede grootste stad van Estland en ook daar had Frans zijn netwerk aangesproken. We konden er ’s avonds terecht bij Mari-Liis en waren blij dat we in de stad niet zelf naar slaapplaats moesten zoeken. 

Tien kilometer voor aankomst passeerden we Kõrveküla. Niet vermeldenswaardig, ware het niet dat zich daar vermoedelijk het meest oostelijke punt van onze reis bevond. Ons winterprogramma stond dan wel nog niet volledig vast, maar de kans was klein dat we het zouden halen tot aan de Zwarte Zee. 
Na de verplichte foto - ditmaal met een bagel die de letter O moest voorstellen -, bereikten we relatief snel het centrum van Tartu. Mari-Liis zou pas tegen 17u beschikbaar zijn, dus besloten we al een deel van de stad te bezichtigen.

Op een september was het gezellig druk op het centrale plein; er stond een podium waar enkele uren later optredens geprogrammeerd stonden in het teken van de eerste schooldag. Vreemd, want kinderen en jongeren van alle leeftijden zagen we de hele dag overal wat doelloos rondlopen. Aan hun dresscode kregen we kop noch staart; sommigen liepen erbij alsof ze op het punt stonden te trouwen, anderen konden niet meer casual gekleed gaan op Allstars en in short. Of er nu uiteindelijk naar school werd gegaan, konden we niet uitdokteren.
In de regen fietsten we langs de Emajõgi naar een overdekte en niet-overdekte markthal. Aan de overkant zagen we het leuke standbeeld van een baby op het getal 100.000 dat ter ere van de geboorte van de honderdduizendste inwoner van Tartu onthuld werd.
Op de trappen, onder het afdak van een gebouw aan de Raekoja Plats (Stadhuisplein) aten we onze lunch en werkten we een deel van onze resterende tomatenvoorraad weg - nog twee te gaan. Het weer liet niet onmiddellijk toe de rest van de stad te ontdekken, dus besloten we over een drankje onze blog bij te werken. In de grote steden vind je, veel meer nog dan in België, overal gratis wifi met een vrij snelle verbinding. 

Intussen waren de optredens begonnen en keken we kort naar enkele van de dance acts. De dansende tieners lieten zich in ieder geval niet storen door de gietende regen. Stipt om 17u waren we aan de ingang van het hoofdgebouw van Tartu University te vinden. Onze host herkende ons uiteraard zonder probleem aan onze fietsen en we ontmoetten de zeer open, enthousiaste en met een drukke agenda gezegende Mari-Liis. Ze kende Frans via het tijdschrift The Baltic Scene en uit het kleine wereldje van bandmanagers in Estland, Letland en Litouwen. 
Ze gaf ons de sleutel van haar appartement - want ze trof ons vlak na haar les en holde al naar een meeting - waar we ons opfristen en onze bagage dropten. 

Na een verkwikkende douche fietsten we de tien minuutjes terug naar het centrum voor het diner. We maakten er opnieuw een citytrip van en waren niet van plan zelf te koken. Het restaurant was al geselecteerd uit Lonely Planet en tegen 19u stapten we Café Noir binnen. Teleurgesteld door het magere aanbod, zeven salades en drie pasta’s als hoofdgerecht, zochten we andere oorden op. Gelukkig stak er nog een sterk aanbevolen Italiaan in ons achterhoofd. De keet zat vol en een tafeltje voor twee zou pas vrij zijn tegen 20u.
We lieten onze naam noteren en genoten van een gezellige apéro om de hoek in een wine bar. Wouter nam rood, ik wit en veertig minuten waren zo voorbij. De avond was alvast prima gestart en opnieuw aangekomen in La Dolce Vita kregen we het enige vrije tafeltje aangewezen.
De menukaart was een stuk uitgebreider dan die van Café Noir en het nam enige tijd in beslag om een keuze te maken. Uiteindelijk selecteerden we lekkere bruschette met bresaola en olijventapenade en een bord met pecorino en vijgenconfit als antipasti. De pizza’s met blauwe kaas, rode ajuin en pikante salami (voor Wouter) en mascarpone, gedroogde ham en gegrilde aubergine (voor mezelf) smaakten formidabel bij de fles rode huiswijn.
Wouter had nog net plaats voor een dessertje en koos er de torta della casa met appel en ijs uit. Ik kon beamen dat het lekker was na twee hapjes te hebben geproefd. Zo’n avondmaal konden we wel gewoon worden!

Mari-Liis had laten weten rond 22u30 thuis te zijn en voor we gingen slapen babbelden we nog even met haar na. ’s Morgens moest ze vroeg uit de veren om tegen 7u15 op haar ochtendshift in het eethuisje te zijn, waar we haar daags nadien zouden zien voor een late breakfast. 

De tent was jammer genoeg niet op miraculeuze wijze opgedroogd en ’s morgens werden we dan ook wakker met nog steeds een sporadische druppel die van het zeil de tent binnen drupte. Het was de eerste keer dat we zelfs voor vertrek de binnentent moesten droogwrijven. 

We lieten er ons goed humeur niet door verpesten en na een zak bosbessenyoghurt - verandering van spijs doet eten - haalden we de tent leeg. Het regende niet, maar er hing weer heel wat mist, en onze overschoenen deden ditmaal dienst om het natte, lange gras te trotseren. Het laatste waar een gemotiveerde vakantiefietser op zit te wachten, is met natte kousen aan de fietsdag beginnen. 
Onze strategie werkte en droogvoets vingen we de tocht aan. We hielden onze Vaude-overschoenen voor de zekerheid nog even aan, gezien de dikke mist een hoge vochtigheidsgraad teweegbracht. 

We hadden spijtig genoeg, net als de nationale fietsroute, geen alternatief gevonden voor de drukke weg tot in Jõgeva. We zagen geen dertig meter ver en we stonden ervan versteld dat heel wat auto’s en zelfs vrachtwagens zonder lichten reden. Gevaarlijk en geen aangename situatie, maar het enige wat we konden doen was blijven trappen. 

Gelukkig trok de mist op net voor we de stad binnenreden en opgelucht staken we de regenjassen en overschoenen weg aan de supermarkt. We deden ditmaal inkopen in de discountwinkel Maxima. Zo goedkoop waren we ze nog niet tegengekomen: minder dan een euro voor een kilo druiven en negenentachtig cent voor een pak Milka-chocolade (daarvan wisten we ten minste zeker dat het eetbaar was). 

Een donut kreeg de hoofdrol in onze voormiddagsnack - het moet niet altijd gezond zijn - en we fietsten nog tien kilometer vooraleer we een stoppelveld zagen waar we konden picknicken. Een stuk ervan was platgereden waardoor het zacht zitten was en ideaal om de natte tent open te leggen. Enkele donkere wolken deden ons meermaals raden of het droog zou blijven, maar gelukkig trokken ze telkens over ons heen. 
Twee koffiekoeken elk, druiven, een banaan en enkele mini-sandwiches die Wouter op het einde nog in de zakken had gestopt, stelden het menu samen. Het was een verrassing toen de sandwiches gebakken spek bleken te bevatten en daarmee iets weg hadden van quiche. 
De tent moest drogen, dus bleven we verplicht lang uitrusten op het deken. Met trui toen de wolken voor de zon schoven, en zonder toen het blauw was. 

Na de middagpauze heuvelde het parcours meer, maar konden we gelukkig terecht op iets rustiger wegen en hier en daar halfverharde paden. Aan een oude man die zijn gras aan het maaien was, vroegen we zwaaiend met onze flessen of we ze konden bijvullen. Hij verwees ons in het Ests naar de waterput aan de overkant van de straat en het zou hem een worst wezen dat er geen emmer stond. Zonder succes fietsten we verder en bij poging twee slaagden we gelukkig wel in onze opzet.
De vrouw, die eveneens enkel het Ests machtig was, diepte water op uit hun put in de tuin en bleef maar ratelen. We konden haar bijbrengen dat we uit België kwamen en meer dan zevenduizend kilometer hadden gefietst, maar begrepen bitter weinig van wat zij allemaal vertelde. Plots nam ze ons mee naar de serre. Niet minder dan zeventien tomaten, een handvol kerstomaten en twee baby-komkommers kregen we mee!

Ze woonde niet ver van het Saadjärv meer en wat verder vonden ook wij er onze woonplaats voor een dag. In de zon schreven we aan de blog en genoten we van een heerlijke broodmaaltijd met tomaten die smaakten zoals ze roken: vers. Zonder twijfel de lekkerste die ik ooit at. 

We bleven aan het meer zitten zolang de zon het toeliet en keken naar de mensen die de laatste duik van de zomervakantie kwamen maken. Op twintig kilometer voor Tartu hadden we hier een prima plekje versierd.

Vertrekken op een lege maag is nooit een goed idee, maar vertrekken op een ontbijt dat je niet smaakt evenmin. De ontbijtgranen met stukjes banaan en chocolade die we in de Konsum hadden gekocht, hadden niets weg van de smakelijk crunchy die op de verpakking stond. Tonnen calorieën, hoewel we niet het gevoel hadden dat er suiker in zat, en een gekke textuur. Niet voor herhaling vatbaar, zoveel was zeker. 

Het veld waarin we stonden lag aan het huis waar we hadden aangebeld en bereikte je via een lange oprit. Er was zoveel mist ’s morgens dat we de straat zelfs niet konden zien. De tent was nat en onze kledij voelde klam aan, maar goed ingeduffeld met craft, t-shirt, lange mouwen en regenjas vlogen we erin. 

Na een kleine tien kilometer deden we inkopen in het shopping center van Rakvere - gelukkig ook op zondag al vroeg open. Straf dat alle grote supermarkten in de landen die we al aandeden ’s zondags de hele dag geopend zijn, en dat dat in België eerder zeldzaam is.
Nu we al in verschillende supermarkten inkopen hadden gedaan, konden we objectief over het prijsverschil met Noord-Europa praten. Vleeswaren en kaas zijn in Estland merkelijk goedkoper (€1,70 voor 350 gram gehakt en €2,19 voor 400 gram kaas), maar confituur is dan weer eerder aan de dure kant (€3,20).
Wat ons echter vooral blij maakte naast goedkoop shoppen, was dat Esten vers brood weten te appreciëren. Een lekker - dat hoopten we toch -, bruin brood stak meteen in ons winkelmandje. Daarnaast kochten we eveneens de ingrediënten voor spaghetti bolognese en kozen we voor yoghurt als ontbijt aangezien ze enkel hetzelfde merk hadden van de crunchy die we twee alinea’s geleden de grond inboorden.

Op plastic flessen zit leeggoed. Normaal kan je die flessen inwisselen in de supermarkt, maar hier was de automaat goed verstopt. Buiten, aan de achterkant van het shoppingcenter, was een hall waar twee automaten stonden. Niet erg praktisch aangezien we onze inkopen al hadden gedaan, maar blijven rondfietsen met een lege fles Nestea van twee liter was nu ook niet bepaald handig. Om een of andere reden werd de fles niet aanvaard en uiteindelijk verloren we veel tijd en lieten we de tien cent waarvoor ze was. Wat een gedoe!

Ondertussen was de mist opgetrokken en wisselden wolken en zon elkaar af. Snel verzonnen we een alternatieve route voor de saaie straat die we, tegen de wind in, volgden. Wat gemakkelijk dat je met een beetje in- en uitzoomen op de gps kan kijken hoe je anders kan rijden. De nieuwe weg was veel mooier en over een halfverharde landbouwweg fietsten we licht glooiend door velden, bos en struikgewas. 

“Is het aan het donderden?” vroeg ik, maar Wouter dacht dat het een auto was. De dreigende hemel met zwarte wolken deed nochtans iets anders vermoeden. En ik kreeg gelijk. We werden op de hielen gezeten door donderslagen en de wolken hadden veel weg van de Harry Potter-scène waarin dooddoeners het zwerkbaltornooi komen verstoren. 

Net op tijd diende een aftands bushok zich aan en konden we beschut tegen de regen lekker lunchen. Het brood was namelijk effectief zeer smakelijk - wat hadden we dat gemist, een goede, ouderwetse snee brood - en met champginonnenworst, kaas, tomaat en frambozenconfituur als beleg waren de combinaties legio. 
De bui duurde net zolang als we tijd nodig hadden om te eten en we stapten onze fietsen weer op om langs een iets drukkere weg het traject af te werken. Elf kilometer ging zo voorbij en we sloegen linksaf, een veldwegje in. Dreigende wolken, the sequel, kondigden zich aan en naast donder kregen we nu ook bliksem om het plaatje af te maken. Vanop een afstand sloegen we de regenvlagen gade en het was mooi om te zien, zolang we het droog hielden. Het was een liedje dat niet kon blijven duren. De regen haalde ons in en met een spurtje zetten we de laatste honderd meter naar een schuur in. 
We herinnerden ons maar half de berekening die je kan maken door de seconden te tellen tussen donder en bliksem. Een fractie was het slechts en de decibels bevestigden hoe dicht het onweer bij ons was. 

Toen het ergste voorbij was, stapten we na een half uur op de pedalen en net toen we onze regenjassen wilden uittrekken, begon het weer te druppelen. We stonden net op de hoek van een kruispunt en konden onze flessen bijvullen bij de bewoners van het huis waaraan we stonden. We maakten maar van de gelegenheid gebruik om een kwartiertje onder hun afdak te schuilen. 
Een uur verder herhaalde het verhaal zich opnieuw. Gelukkig troffen we net op tijd een bushokje en vermaakten we ons drie kwartier met het beluisteren van de ipod tussen het getik van de gietende regen op het golfplaten dak. 
Net toen we begonnen te overwegen onze tent achter het bushok op te zetten, zagen we in de verte witte wolken en blauwe lucht. We wachtten lang genoeg tot ze ons bereikten en fietsten droog de laatste kilometers van die dag. 

Onderweg voorzag een appelboom ons van kleine, lekkere appeltjes. We aten er eentje en plukten er nog vier voor de volgende dag. Een weide aan een zomerhuisje wat verder leek ons een geschikte bivakplaats. De eigenaar was thuis, sprak vloeiend Engels en zag er absoluut geen graten in dat wij daar zouden kamperen. Net voor de volgende regenbui - waar het water vandaan bleef komen weet ik niet -, zetten we de tent recht en schuilden we voor de vierde keer die dag. 

In de binnentent stonden plasjes doordat we ze ’s morgens zo nat hadden weggestoken en ze niet hadden kunnen uitleggen die middag. Druppels vielen van het zeil naar beneden en het was letterlijk dweilen met de kraan open. Waarom zou je ook op huwelijksreis gaan naar de Caraïben als je in een natte tent kan kamperen? 

Koken moest noodgedwongen in de voortent. Geen ideale situatie, aangezien de damp zich een weg naar buiten probeerde te banen tussen de binnen- en buitentent. De spaghetti was wel erg lekker en smaakte ondanks de povere middelen minstens zo goed als thuis. Bovendien was ons avondmaal voor de tweede dag op rij niet alleen noodzakelijk als voedingsbron, maar tevens als opkikker. 

Doordat het vroeger en vroeger donker werd, werden ook onze dagen korter. Nog voor 22u lagen we in onze slaapzak, klaar voor de nacht die aan het vallen was. 

In een warm bed, onder een zijdezacht donsdeken hadden we een comfortabele nacht. Fris als een hoentje zaten we om 8.30u aan het ontbijt en deden we ons tegoed aan de Estse specialiteiten. Geen typisch continentaal ontbijt, maar gitzwart zuurbrood met haringsalade, lookbroodjes met gesmolten kaas, omelet met kruiden en pruimensap. Niet voor elke morgen, maar voor deze keer best smakelijk. 

Het weer zag er al een stuk beter uit dan de dag ervoor, hoewel een spat regen volgens het weerbericht binnen de mogelijkheden viel. We waren in ieder geval hoopvol en rond kwart voor elf mistten we de eerste voorspelde spat net toen we de betaling in orde brachten. 

We volgden de kustroute langs de drie schiereilanden door het Lahemaa Rahvus National Park, in mooie herfstkleuren. We hadden slim besloten om de vorige dag de regen uit te zitten, want nu de zon door de wolken brak was het volop genieten van dit prachtige stukje Estland. 
De kustlijn werd getypeerd door de rotsen in het water en het immense dennenbos dat op veel plaatsen tot op het strand doorliep. De enorme wolkenformaties die door de strakke wind continu in beweging waren, gaven het decor nog wat extra cachet. 
De schiereilanden zorgden ervoor dat we regelmatig land aan de overkant van het water zagen. Ook in het kleine dorpje Viinistu zagen we in de verte dennenbomen, maar die bleken op een verdwaald eiland te staan. Buiten een kleine vissershaven, waar tevens een museum, hotel en restaurant waren, was er hier niets te zien en in geen van de voorgaande vernoemde etablissementen was er veel leven te bespeuren. 

Na vierentwintig kilometer waren we opnieuw op drie kilometer van ons beginpunt. De eerste ‘bult’ op de kaart was bij deze gerond. We lieten de kust even links van ons en door het bos reden we verder richting Vosu, waar we hoopten inkopen te kunnen doen voor die dag. Het was al na een uur toen we het kleine supermarktje binnenwandelden en ons mandje gretig vulden. We hadden honger en wilden ons er zo snel mogelijk vanaf maken. 

Vosu was een gezellig dorpje aan het strand en even buiten het centrum vonden we een leuke plek om te lunchen. Pal in de duinen, maar bovenal beschut tegen de strakke zeebries. Wat een verschil met de dag ervoor, toen we in zeven haasten en in de gietende regen onze stritsel naar binnen werkten. 
Na het middageten reden we nog een stukje verder langs de kust alvorens onze weg door bos en veld, landin- en zuidwaarts verder te zetten. De wind blies volop en aangezien we reeds in alle richtingen hadden gefietst, hadden we ze zowel mee als tegen. Langs het vlakke parcours zwiepten de toppen van de dennenbomen hevig heen en weer en de stammen kraakten dat het een lieve lust was.

De laatste tien kilometer zat de wind, duidelijk voelbaar, in de verkeerde richting. We reden nu door de akkers en hadden geen bomen die ons wat bescherming boden. Een zestal kilometer voor Rakvere, een stuk verder dan we ingeschat hadden en na een heerlijke en heel mooie fietsdag, gaven we er de brui aan. 
In het eerste huis waar we aanbelden was het meteen prijs. We konden onze tent opzetten in het veld, uit de wind en ietwat privé achter de struiken. De zon scheen nog uitbundig, maar de bomen die ons beschutting gaven, hielden ook de zonnestralen tegen. 

Het was wat frisjes, maar van regen was geen sprake en dus aten we buiten op het picknickdeken. Naar aanleiding van onze oproep hadden we van Lucie, de mama van Katrien, een goede tip gekregen voor het avondeten en we waren benieuwd naar het resultaat. De wortelstamppot met hesp- en kaasblokjes was een voltreffer! Het smaakte geweldig en warmde ons op. We sloten de dag af met enkele lekkere citroenwafeltjes (neen, geen chocolade) en hoopten vurig dat het ook de dag erop mooi weer zou blijven. 

Rond 1u werden we wakker door het ritmisch getik van regen op het tentzeil. Het klonk alsof het nog uren kon aanhouden en helaas werd onze voorspelling profetisch omgezet in realiteit. ’s Morgens regende het nog steeds en zo langzaam mogelijk werkten we onze ochtendtaken af. De matjes waren opgerold, de slaapzakken en liners staken in hun hoezen en de muesli hadden we opgegeten. Wouter schreef zelfs nog de blog van de vorige dag.
We hadden nog uren kunnen wachten, maar daar schoten we niets mee op. Tegen 11u braken we, getooid in regenkledij, de tent af. Dat mijn regenpak enkele weken ervoor een bierdouche had gekregen waren we vergeten, maar die herinnering kwam snel terug toen ik mijn broek en overschoenen uit de zak nam. 

Het seizoen was ’s nachts bruusk van zomer op herfst overgeschakeld. Het duurde niet lang vooraleer we uitgeregend waren en van het mooie bos en de kustlijn konden we niet genieten zonder dat koude druppels langs onze nek de jas binnen sijpelden. Slecht weer, daar kan men nu eens nooit aan wennen. 

In Loksa, slechts twintig kilometer verder dan onze kampplaats, hielden we verkleumd halt aan de Konsum om lunch te kopen. Het magere aanbod maakte ons er niet vrolijker op en na drie kwartier ijsberen door de vijf rayons die de winkel rijk was - het regende nog altijd - stelden we ons tevreden met een voorverpakte strudel. 
Aan de overkant van de straat aten we ons feestmaal onder het afdak van het busstation, onze opties wikkend en wegend. Verder fietsen en kamperen viel al snel af, zeker omdat onze tent sinds die ochtend was uitgerust met een vijver.

Toen het alleen nog maar harder begon te regenen, besloten we uitzonderlijk van ons we-rijden-niet-terugprincipe af te wijken en anderhalve kilometer rechtsomkeer te maken. De uitbater van een café had ons verteld dat daar een hotel was. Zijn omschrijving “nice in the woods but not renovated for a long time” zat niet ver van de waarheid af en de locatie leek ons meer geschikt voor bosklassen dan voor toeristen, maar we waren tevreden met de kamer die ze ons aanboden.

Na een warme douche hingen we onze tent uit over een balustrade en installeerden we ons, helemaal alleen, in de gigantische gemeenschappelijke ruimte die veel weg had van de eetzaal van een klooster. De internetverbinding was er een met gebruiksaanwijzing, maar eens we op de juiste plaats zaten, ging het best goed.

Korneel, de jongste telg van de D’Huyzen, hadden we sinds ons vertrek niet meer gezien en het was dan ook fijn om via Skype bij te praten. Stefanie, de vriendin van Jeroen - voor de niet-ingewijden, de tweede jongste - was ook van de partij en samen keken we uit naar het weerzien in september en in november. Griet en Viktor zwaaiden eveneens voor de webcam en toen het tijd was om te eten, spaghetti in Zoersel en yoghurt in Loksa, namen we afscheid. 

Terug op onze kamer kwam een nieuwe skype-call binnen. De tamtam had zijn werk gedaan en Sander - de derde van vier zonen - belde ons op van in Leuven. Leuk dat we anno 2015 ondanks de afstand zo gemakkelijk met iedereen in contact kunnen blijven.

Tegen 20u lokale tijd tuneden we onze vanilleyoghurt met een notenmengeling, sinaasappel en banaan. Het traditionele stuk chocolade viel voor de tweede dag op rij dik tegen. Moeilijk te omschrijven wat er deze keer was misgegaan, maar de smaak zat volledig fout. Een ezel stoot zich geen drie keer aan dezelfde steen; in Estland zouden we een ander dessert moeten verzinnen. 

Met het Estse bier en de Malibu-ananas die rijkelijk hadden gevloeid, permitteerden we het ons om wat langer in bed te blijven liggen. Het zou doodzonde zijn om niet van het heerlijke bed te genieten, vermits we vanaf nu weer voor even op de slaapmat zouden moeten liggen. 

We roosterden brood - wat een luxe - en rond 11u verzamelden we alle tassen en de fietsen aan de lift. We verlieten het appartement niet zonder een klein presentje achter te laten en hoopten dat Kadri van een glas rode wijn houdt. We zijn haar, en mijn neef Frans als fixer, in ieder geval heel dankbaar. We dropten de sleutel zoals afgesproken in postbus 188 en daarmee lag de eerste van drie Baltische hoofdsteden alweer achter ons. 

Na een vijftal kilometer deden we voor het eerst inkopen in het Balticum. Een nieuwe winkel, nieuwe taal, nieuwe producten,… dat is altijd even zoeken en aangezien ik aan de fietsen bleef, stond Katrien er op onontgonnen terrein alleen voor. Het nam iets meer tijd in beslag dan anders, maar met een mooi gevulde boodschappentas hadden we voor elf euro lunch, avondeten, een dessertje, fruit en melk voor het ontbijt. De prijzen liggen in ieder geval lager dan in Scandinavië en dat gaf ons weer wat meer flexibiliteit om een menu samen te stellen. 
Na een smakelijke nectarine - gelukkig kennen ze dat ook in Estland - volgden we over een vlak parcours de Eurovelroutes tien en elf (Baltic Sea Cycle Route en East Europe Route) die op dit stuk gelijk lopen. Het was leuk fietsen en in eerste instantie verlieten we het drukkere Tallinn en haar buitenwijken via mooie fietspaden. Vervolgens ging het over autoluwe wegen door de velden richting oosten, waar we nog een stuk van de kustlijn zouden meepikken.

Onderweg hadden we een nieuwe bezigheid gevonden: we stelden elkaar om de beurt de vraag “Hoe zou het nog zijn met…?” Illustere figuren zoals Ingeborg Marx, Margriet Hermans, Luc Steeno, Eva Pauwels, Donaat Deriemaeker,… passeerden de revue. Vragen waar we onmogelijk zelf het antwoord op konden geven, maar onze verbeelding deed goed haar best. Abonnees op Dag Allemaal mogen ons overigens altijd een verslagje opmaken. 

Onze lunch was die dag Noors getint: brood met appel, kaas en een beetje mayonaise. Jammer genoeg niet de lekkere, typische bruine kaas waar we bij Sivert en co zo van smulden, maar je kan niet alles hebben. 

In de namiddag wisselden zon en wolken elkaar af, maar aangezien we beiden nog in korte mouwen rondfietsten, was het weer meer dan behoorlijk. Met de ipod op luidspreker kregen we dan wel geen wildlife te zien - niet dat daar anders overschot aan is -, we amuseerden ons kostelijk en liedjes van Boudewijn de Groot, Bart Peeters, AC/DC en The Levellers werden luidkeels meegezongen.
Gelukkig was onze batterij net op tijd plat aangezien we in het nationaal park onze ogen en oren toch maar spitsten op zoek naar het eerste Estse wilde dier. We kregen nog niets te zien, maar het zeer zacht glooiende, bosrijke gebied en de autoluwe wegen maakten veel goed. 

Plots dook de zee op en snel hadden we een mooi plekje op het oog voor die avond. We hadden nog net voldoende water en tussen de bomen, met zicht op zee, hadden we het weeral goed getroffen. 
De Baltische Zee stond nog niet op mijn palmares en ik haalde mijn zwembroek meteen boven. De zon glinsterde uitbundig op het water en na een minuutje watergewenning was het heel aangenaam.

Terwijl ik opdroogde, begon Katrien aan het avondeten. Het pastagerecht met broccoli, kip en kruidenkaas met gorgonzola deed ons terugdenken aan onze laatste avond in Ierland bij Jerry thuis. Hoe zou het nog zijn met… Jerry? 

De keerzijde van inkopen te doen in een nieuw land is dat je al eens voor een verrassing kan komen te staan. De aangekochte chocolade bleek gemaakt op basis van koffie en we trokken allebei onze neus op na het eerste stuk. Gelukkig was het maar een lat van honderd gram.

Na het diner zagen we ons in de tent genoodzaakt om onze lampjes boven te halen. Dat was al een hele tijd geleden, maar rond 21u begon het akelig donker te worden. Met de steeds korter wordende dagen zouden we ons weer wat moeten aanpassen, maar ook dat ritme heeft zijn charme. 

Met een citytrip in Tallinn konden we bezwaarlijk van een rustdag spreken, maar geen van beiden had het moeilijk om op te staan toen de wekker aangaf dat het tijd was. Wat een luxe; precies of we hadden een appartementje gehuurd voor ons bezoek aan de stad, met dat verschil dat we er niet voor moesten betalen. Goed geregeld, Frans!

Zoals de Noorse website www.yr.no - die men ook in Zweden, Finland en blijkbaar Estland aanbeveelt om het weerbericht te consulteren - had voorspeld, kregen we een regenachtige voormiddag. Toen we de deur achter ons dichttrokken en naar de bushalte wandelden, waren onze verkreukte regenjassen dan ook geen overbodige luxe. 
Busje kwam effectief zo en aangezien alle bussen die passeerden naar het centrum reden, konden we niet missen. 

Door de regen wandelden we van de bushalte naar de toeristische dienst, waar we ons informeerden naar een goed adresje om te ontbijten. De medewerkster duidde Must Puudel (zwarte poedel) aan op de kaart en aangezien dit eethuisje ook door Lonely Planet werd aangestipt, trokken we met de verjaardagscadeau die ik van Griet en Viktor had gekregen naar de Müürivahe 20.
De yoghurt met notengranola en bananenpannenkoeken met vers fruit waren voortreffelijk en de bediening was uiterst vriendelijk. Of het nog wat te vroeg was om de wijnkaart aan te bieden? Toch wel; het was nog geen 11u dus hielden we het maar bij een warme chocolademelk en rode smoothie.
Vanaf 13u zou er meer zon te zien zijn, zonder regen. We namen dan ook alle tijd van de wereld om te genieten en het citytrip-gevoel naar boven te halen. Ontbijten op verplaatsing vinden we altijd leuk en dat was ditmaal niet anders. Bovendien gaven de regen buiten en de wifi binnen ons de gelegenheid om de blog bij te werken. Onder een aangenaam muziekje had mooi geweest, maar de eclectische muziekkeuze van de uitbaters stond in schril contrast met onze muziekvoorkeur.

Met een stadsplan in de hand wandelden we goedgemutst de kleine steegjes van het oude centrum in. Via het Vrijheidsplein en de kanonnentoren ‘Kiek in de Kök” - omdat er vanuit de ramen in de keukens van de benedenstad gekeken kon worden - kwamen we eerst in de upper town terecht. De prachtige Russisch-orthodoxe Alexander Nevsky-kathedraal met haar uivormige torens is een parel op de Toompeaheuvel waar de bovenstad zich bevindt. Wat verder, langs de Dom Saint Mary’s, krijg je een verbluffend zicht op de benedenstad met haar vele rode daken, de zesentwintig resterende torens van de stadsomwalling die er ooit zesenveertig had en de ontelbare spitse kerktorens.

Langs de stadsmuren begaven we ons naar beneden en struinden we door Pikk (lange straat) met Fat Margaret, het Broken Line Monument dat de slachtoffers herdenkt van een ferryramp in 1994, het voormalig hoofdkwartier van de KGB en de Sint Olafskerk met haar 124 meter hoge toren die we al vanop de boot zagen de vorige avond.
Raekoja Plats is het epicentrum van het lager gelegen gedeelde van het oude centrum. Toeristenkraampjes met spullen waarvan we ons afvroegen wie die ooit koopt, vullen het gezellige plein dat huis biedt aan het enige nog bestaande gotische stadhuis van Noord-Europa.

Meermaals prezen we onszelf gelukkig dat we onze fietsen op stal hadden kunnen laten staan in het appartement van Kadri. Met alle toeristen, de kasseien en het op- en afgaande straatbeeld was hier van fietsplezier geen sprake geweest. 

In een niet-toeristische bar die we eerder per ongeluk vonden dronken we een biertje en een malibu-ananassap (je kan wel raden wie wat dronk) en overliepen we de opties voor het diner. Iris, een eenzame vrouw op zoek naar gezelschap, deed haar best met enkele suggesties, maar toen ze McDonald’s voorstelde bedankten we haar voor bewezen diensten.

Onbewust moet ze ons toch geïnspireerd hebben, want uiteindelijk kwam de Estonian Burger Factory uit de bus. Op zevenhonderd meter van het cafeetje aten we de allerbeste burgers ooit: heerlijk vlees saignant gebakken met bacon voor mezelf en blauwe kaas voor Wouter. De frietjes waren teleurstellend genoeg geen frietjes, maar slappe, in reepjes gesneden aardappel in de schil uit de oven. Ook voor de bediening hoef je niet per se naar hier te trekken. We waren nog aan het eten toen ze al kwamen vragen of we de dessertkaart wilden zien. Gelukkig deed niets af aan de beleving van de uitstekende burgers. 

Op een woensdagavond was rond 21u niet veel beweging in het centrum en de cafés waren akelig leeg. In de Labor profiteerden we van een happy hour en serveerde men ons een cocktail en een bier in een maatbeker, maar bij gebrek aan ambiance trokken we terug naar de kroeg waar we eerder die avond waren geweest. Een goede keuze!
Een greep uit de taferelen waar we getuige van waren: Iris was nog steeds van de partij, al was ze niet meer eenzaam. We zagen haar een half uur later, gearmd met de gelukkige van die avond, waggelend het etablissement verlaten.
Zatlap 1 danste vrolijk en wild zwaaiend met armen en benen op de opzwepende muziek van een live-accordeonist die de Estse muziekgeschiedenis tot leven bracht. We hadden snel door wie van de gasten zich het meest aan hem stoorde en niet veel later zagen we hem door de kale kleerkast bij de schouders gegrepen worden om naar buiten begeleid te worden. De kleerkast die luidkeels alle liedjes meebrulde van begin tot eind kon zo weer rustig genieten van het repertoire.
De vriend van zatlap 1, laten we hem voor het gemak zatlap 2 noemen, vertoonde andere symptomen en viel met zijn hand nog rond zijn pintje in slaap aan de toog. Dertig minuten later - we vermoeden dat de vriendin van zatlap 1 de vriendin van zatlap 2 verwittigd heeft - kwam een in tijgerprintpyjama geklede vrouw hem bruusk wakker maken. Hij wist meteen hoe laat het was, zijn pintje bleef onaangeroerd staan en als de wiedeweerga volgde hij haar slaafs naar buiten. 

Het spektakel was over en na een derde malibu-ananas en halve liter besloten we karaokebar Helsinki een kans te geven. Helaas grepen zij met hun beperkte scala aan Finse, Estse en Russische nummers niet de kans om ons talent te aanhoren en namen we dan maar de bus terug naar het appartement. 

Tallinn was meer dan de moeite en een absolute aanrader voor iedereen die van een citytrip houdt. Voor ons was deze ‘reis op reis’ een welkome verandering in de fietsroutine en gelukzalig kropen we onder de lakens die we de dag nadien alweer zouden moeten achterlaten.