Fietsen: check! Fietstassen: check! Gps: check! Fietskledij: check! Regenjassen:... not so much!

De gore tex jassen waar iedereen zo lovend over is en die volgens verschillende verkopers als 100% waterdicht worden verkocht, bleken eerder waterdoorlatend. "Dat kan niet," zeiden ze. "Een fabricagefout," zeiden ze. "We ruilen ze om," zeiden ze. En zo werden onze rode regenjasjes omgewisseld met dezelfde, zwarte jasjes.
Een tweede poging leverde helaas hetzelfde resultaat op: natte mouwen, natte borst, natte rug. "Ongelofelijk," zeiden ze. En daar stonden we dan met hun tegoedbon, want een beter alternatief dan de jassen die wij hadden getest was er niet.
Een trekkingjas dan? Het was al snel duidelijk dat dat geen optie was. Dit type jassen was twee maal zo duur en belangrijker: twee maal zo zwaar en omvangrijk. Het zou niet mogelijk zijn deze in onze stuurtas te proppen en er in drie seconden terug uit te halen wanneer nodig. Ze in de achtertassen wegbergen zou bovendien te veel tijd vragen. Start timer: stoppen, afstappen, achtertas losklikken, achtertas openrollen, jas eruit, achtertas terug dichtrollen, dichtklikken, opstappen. Stop timer: natgeregend!

De opties slonken zienderogen dus besloten we de tegoedbon te gebruiken voor dezelfde jas. Als dit het beste op de markt was, dan moesten we hier maar vrede mee nemen. Nu nog een regenachtige dag en we kunnen ze - derde keer, goede keer - opnieuw testen.

Enkele andere spullen kwamen jammer genoeg niet minder feilloos uit onze testperiode: na 600 km trainen kwam Wouters ketting op de grootste versnelling tegen de voorderailleur en de logo's op zijn fietsbroek kwamen los (precies alsof we namaak-Castelli hadden gekocht).
Het vervelendste was echter dat de battery pack niet naar behoren werkte. Dit toestel moest de door te trappen opgewekte energie opslaan en bij stilstand doorsturen naar de gps. Dit speeltje dat ervoor zou zorgen dat we niet zonder gps vallen wanneer we dagen achtereenvolgens geen dorp - laat staan elektriciteit - tegenkomen, liet ons in de steek. Onze sympathieke fietsenmaker Stefan (Casa de Ciclistas) vond na kilometers testritten gelukkig de oplossing. Na wat gepruts aan de amperage en voltage van het E-werk (vormt de wisselstroom van de dynamo om naar gelijkstroom), lukte het uiteindelijk om feilloos de gps al fietsend op te laden. 

Behalve materiaalpech, zou fietspech evenmin uitblijven. Daarom schreven we ons in voor een fietsherstelcursus. Zo gezegd, zo gedaan en op 13 december leerden we hoe we versnellingskabels vervangen, hoe een ketting hersteld wordt, hoe we de derailleur afstellen en hoe we het best onze fietsen schoonmaken om slijtage te vertragen. Fluitje van een cent... als je het iemand anders ziet doen. 
Een band vervangen en de ketting smeren, dat konden we nog net. Daarnaast staan er hydraulische remmen (en geen v-brakes) op onze fietsen, dus het cursusonderdeel 'remkabels vervangen' konden we overslaan. Toen we echter zelf een spaak of tandwiel moesten vervangen, hoopten we beiden dat de ander het wel zou onthouden voor als het ooit zover komt.
Gelukkig is de vader van onze schoonzus een gediplomeerd fietsliefhebber. Volgende agendapunt: onze kennis opfrissen bij Geert!

"Waarom gaan we niet met de fiets op reis?" En zeggen dat het vroeger al te veel gevraagd was om met de fiets naar de Chiro te gaan. Maar fietsblogs en wereldreisverhalen deden ons watertanden en voor we het wisten hadden we elk een VSF Fahrradmanufaktur besteld: een TX800.

Trainen. Daar moesten we ook maar eens mee beginnen. Alle windrichtingen vanuit Vilvoorde passeerden de revue en de wind uit diezelfde windrichtingen trotseerden we nu eens met veel, dan eens met weinig gemak.
Telkens dezelfde gemeentes, dezelfde koeien langs de weg, dezelfde bruggen over of onder, maar vooral altijd opnieuw terug naar huis eens halverwege... Het ging vervelen. Op 14 mei 2014 gingen we voor het eerst van A naar B. Vilvoorde-Zoersel: geen lus!

Het weer zat niet mee en uitgerust waren we allesbehalve. Na 10 min. stortregen bedachten we ons dat we toch maar moesten investeren in waterdichte regenkledij, onze fietsen waren nog niet geleverd dus onze 15 jaar oude 'communiefietsen' deden dienst en onze droge kledij plus picknick zat bij Wouter op de rug. 63 km later kwamen we, stiekem een beetje trots, aan.

Half september kregen we bericht dat onze nieuwe fietsen waren aangekomen. Een lineair en vlak parcours van Gent naar Vilvoorde onder een aangename zon. Wat wou een mens nog meer? Niet veel later kwamen de Ortliebs toe. Nu hadden we pas echt wereldfietsen!

Hoog tijd voor een fietsmeerdaagse: Vilvoorde-Hillegem-Aarsele-Avelgem. Met ons niet zo lightweight gerief (ik denk aan onze luchtmatras van 3,7 kg) doorkliefden we de Vlaamse Ardennen. Enkele cols tussen 11% en 19% en een paar druppels regen weerhielden ons er echter niet van om op en top te genieten en tevreden terug te kijken op onze beslissing.

Ook de Ardennen moesten eraan geloven. Voor eind oktober gaf de zon het beste van zichzelf. Het aangename fietsweer in combinatie met de prachtige vergezichten en natuur maakte van Vilvoorde-Tongeren-Banneux-Eupen een heerlijk verlengd weekend. 
Fietsen in oogstseizoen had voor- en nadelen. De geur van de Haspengouwse pluk was fantastisch. Echter, van de anders zo aangename en geasfalteerde landweggetjes was maar weinig terug te vinden. Het slijk kwam vast te zitten tussen banden en spatbord en meermaals moesten we halt houden om met stokjes te proberen de wielen terug roteerbaar te krijgen. 
De tweede dag was stevig. Tongeren-Banneux bleek een route te zijn die telkens op en neer ging. (Een gebrek aan vlakke wegen, we hadden het kunnen weten.) Het 'gevoelsgewicht' van de bagage bergop was dubbel zo zwaar als de werkelijk kilo's. Bovendien bleven modder en bladeren zich ophopen onder ons spatbord, waardoor de gemiddelde snelheid kelderde. We waren dan ook opgelucht toen we, na zonsondergang, in ons hotel konden inchecken en de door de eigenaar aanbevolen pizzeria slechts op 100m bleek te liggen.
De structuur van de derde en laatste dag was helemaal anders. Het eerste deel van de route was een constante, stijgende lijn. De vermoeide en onvoldoende getrainde spieren hadden de wilskracht nodig om niet de trein naar huis te nemen in Spa, in plaats van in het voorziene Eupen. Het overwinningsgevoel op het hoogste punt van België - ja, we zijn tot in Botrange gefietst - was een verdiende beloning. Daarna ging het enkel nog heerlijk bergafwaarts tot net voor Eupen. Waarom moest het station in godsnaam op een berg liggen? Voor Katrien was het genoeg geweest: te voet zou het ook wel lukken.