We sliepen beiden goed en ik herkende ’s morgens het opgewonden gevoel dat ik als kind had voor ik op schoolreis vetrok. Leuk dat die beleving ook na vier maanden nog steeds zo apart is! We stonden vroeg op aangezien ik niet meer te houden was voor het bezoek aan de twee hoofdsteden, die slechts door honderd ferryminuten van elkaar gescheiden zijn. Katrien ging vlot mee in mijn enthousiasme en al om kwart na acht zaten we op de fiets. 

Na een praatje met een vriendelijk Finse trokken we via bospaadjes en fietspaden naar deze hoofdstad die in 1550 werd opgericht door de Zweedse koning Gustav Vasa. We moesten de kelk in Finland blijkbaar tot op de bodem ledigen; ook de laatste twintig kilometer kregen we nog enkele bijzonder pittige klimmetjes te bedwingen. Door de hellingsgraad en voornamelijk als gevolg van het losse grind konden we niet anders dan een paar keer voet aan de grond te zetten. We kreunden, maar kraakten niet en rond kwart na tien reden we op goed gevulde fietspaden het centrum van de stad in. 

We weten niet welke offers we onbewust aan de Finse weergoden brachten, maar ze moeten er gediend mee geweest zijn. De zon brak ongeduldig door de wolken, net op het moment dat wij onze fietsen op het Senaatintori (Senate square) parkeerden. De imposante lutherse domkerk baadde in de zon en onze mini-citytrip kon niet beter beginnen. Erna trokken we in eerste instantie naar de toeristische dienst. Een stadsplan is immers altijd handig, maar we hoopten er voornamelijk onze tickets voor de ferry naar Tallinn te kunnen boeken en printen.
Met de tickets op zak ging onze hop-on-hop-off route - van onze fietsen wel te verstaan - verder via de orthodoxe Tuomiokirkko en de Kauppatori, een gezellig marktje aan de kade, geflankeerd door een oude markthal die nog steeds wordt gebruikt om (dure) koopwaar te slijten.

Onze tweede hoofdstad na Londen beviel ons en het was gezellig druk in het centrum. De zon was nu helemaal doorgebroken en gezien de langgerekte winters profiteren de locals optimaal als het warm en mooi weer is. We volgden hun voorbeeld en nestelden ons op de Esplanade, het langgerekte stadspark. Een getalenteerde violist maakte met gekende deuntjes het plaatje compleet en we genoten volop. De mensen keken even raar op toen ze ons de tent zagen uithalen, maar hun interesse ebde snel weg toen bleek dat ze enkel werd uitgehaald om op te drogen.

Na een uitgesponnen lunchbreak bezochten we een ander stadsdeel met als hoogtepunten de Chapel of Silence, een kerk uitgehouwen in de rotsen en enkele moderne musea omgeven door strakke parken.
Toen we ons op het plein aan het centraal station afvroegen op welk ander mooi gebouw we keken, werden we aangesproken door een uiterst vriendelijk man. Het bleek een Fin te zijn die op zijn negenentwintigste naar LA was verhuisd en nu in Helsinki op vakantie was. Onze kleurrijk beladen fietsen hadden zijn aandacht getrokken en we lichtten onze plannen toe. Het is altijd leuk als de mensen interesse tonen in onze tocht en deze maal kregen we er een leuk expatverhaal en enkele sightseeingtips bovenop. (Het mooie gebouw bleek trouwens het theater te zijn.)

Door de winkelstraat rondden we onze toer door de stad af en belandden we terug op het plein aan de kathedraal waar we in het begin van de dag onze rondtrip startten. Op een bankje in de zon en in onze gewone kleren zagen we eruit als doodnormale toeristen, weliswaar met ietwat speciale fietsen.
Dankzij het goede wifinetwerk vernamen we dat een D’Huys-delegatie reeds tickets geboekt had voor een trip naar Boedapest en dat ‘toevallig’ rond tien november. Dat wordt een verjaardag om naar uit te kijken. 

Tegen half zes begaven we ons naar de ferryterminal die pal in het centrum, een honderdtal meter van de markthal lag. We hadden voor de snelle Lindaline gekozen en in eerste instantie genoten we van het mooie zicht dat we vanop de boot kregen op de stad. Ook het zeefort Suomenlinna kregen we op deze manier nog te zien en zo hadden we in een dag de belangrijkste bezienswaardigheden kunnen afvinken.

Het brood dat in Helsinki gratis was uitgedeeld als marketingstunt diende perfect als avondeten met kaas en ham. Bij het afstappen honderd minuten later zagen we dat enkel eten en drinken dat in de bar werd aangekocht genuttigd mocht worden. Boetes tot honderd euro schreven ze ervoor uit. Overdreven, maar we zijn blij dat we onze engelengezichtjes niet hadden moeten bovenhalen.
Veel van onze snoezige aangezichten bleef trouwens niet over. We weten niet of het aan de snelheid van onze expresboot of aan de zee lag, maar er was verschrikkelijk veel deining. Het was zo goed als onmogelijk om deftig rond te wandelen in het schip en de zaken die op het tafeltje lagen moesten we wegsteken of vasthouden zodat we deze niet aan de overkant moesten gaan zoeken. Het duurde dan ook niet lang voor we last begon te krijgen van de wilde zee. Ondanks de overvloedige zon van de afgelopen week schoot er van Katrien haar bruine tint niet veel over en duizeligheid en een misselijk gevoel waren haar deel. Na enkele korte passages naar het buitendek - gelukkig enkel om frisse lucht te happen - ging het telkens iets beter. Veel plezier beleefden we deze maal niet aan onze overtocht.

Met een belabberd gevoel zetten we voet aan wal, maar de blikken die we al op het historische centrum van Tallinn konden werpen, deden het beste vermoeden voor de volgende dag. Vijf kilometer buiten het oude centrum lag het appartement van Kadri, een vriendin van mijn neef Frans. Wat vriendelijk dat we daar konden overnachten! Ze was er zelf niet, maar haar broer Raul ontving ons met open armen en overhandigde de sleutel. Met de lift stonden de twee fietsen en twaalf tassen in een wip boven in het appartement en trokken we onze ogen open voor een mooi zicht op de stad en de zee. Fantastisch! 

Als epiloog van een rijkelijk gevulde dag legden we ons in de zetel en terwijl ik de culturele citytrip van Tallinn voorbereidde - ik kan het niet laten -, keek Katrien enkele no-brains afleveringen van een MTV-show. 

De mist hing in dunne slierten over het meer en de tent stond er vanwege de rijkelijke dauw maar slapjes bij. Zolang er geen zaken de binnen- tegen de buitentent duwden, kon dit echter geen kwaad en de zon deed al aardig haar best om de waterdruppels te verdrijven. 
De eerste hindernis van de dag liet niet lang op zich wachten. Vol overgave hadden we een dikke twaalf uur eerder met behulp van onze hamer de piketten diep in de harde zandgrond geslagen. We stonden er toen niet voldoende bij stil dat we ze ook weer uit de grond zouden moeten krijgen. Het was een zware bevalling, maar zoals King Arthur in zijn gloriedagen toverden we al onze Excaliburs weer tevoorschijn. Ik heb het nooit in de verhalen gelezen, maar vroeg me af of Arthur ook bleinen overhield aan zijn prestatie. 

We hadden zware benen en vermoedden dat de zesduizendzevenhonderd getrapte kilometers begonnen door te wegen. Het nooit aflatende glooiende landschap hielp niet en we hadden een stevige banaan nodig om de voormiddag door te komen. 

De hoeveelheden bos en water namen af en we kregen weer meer koren op ons bord. Jammer genoeg begon naast de landschapswissel - zoals voorspeld - ook het weer zijn kar te keren. Uit het niets doken dikke wolken op en na een week helder, blauwe hemel moesten we terug wennen aan het feit dat de zon achter de wolken kon verdwijnen. 

Ondanks onze vermoeide benen legden we aardig wat afstand af. We trapten voor twaalf uur reeds vierenveertig kilometer bij elkaar en konden dan ook voldaan genieten van onze sandwiches, die een tikkeltje extra hadden met de resterende peterselie.

We zagen de figuurlijke bui al hangen en de namiddag was effectief zwaarder dan de voormiddag. De letterlijk bui bleef achterwege, het wolkenpak brak terug open en de zon was prominent aanwezig. 

Het was lastig fietsen. Elk heuveltje leek wel een tourcol en liefst van al stapten we van de fiets en zetten we ter plaatse onze tent op. De motivatie was ver te zoeken en onze kopjes hingen naar beneden. Ik trachtte Katrien en mezelf wat op te monteren met de belofte dat we in de eerstvolgende supermarkt een snackje naar keuze uit de rekken mochten halen, maar veel  zoden bracht mijn peptalk niet aan de dijk.
Net op tijd begonnen we te brainstormen over onze toekomst en met het verzetten van onze gedachten kwam, naast de zon, ook de kracht in onze benen terug. Voor we het wisten stonden we zestien kilometer verder aan de supermarkt in Sipoo en konden we de fietsen even laten voor wat ze waren. De beloofde snack had dan misschien toch zijn invloed gehad en de welverdiende Mars Ice Cream verrichtte wonderen. 

We zouden die dag tot op twintig kilometer van Helsinki fietsen aangezien we niet het risico wilden nemen om al in te verstedelijkt gebied te belanden. Althans, we hoopten dat we in de richting van de Finse hoofdstad aan het rijden waren. Geen enkele wegwijzer gaf ons op dat vlak bevestiging.

De laatste kilometers volgden we de Kuninkaantie aan de hand van bruine bordjes met een gouden kroontje. Er was bijzonder weinig te zien langs deze koningsweg en het was er trouwens aan te zien dat de koning zich liet ronddragen of -rijden, want anders zou hij wel een vlakkere weg hebben uitgekozen.

Aan een sportcomplex was er groen te over en na een korte check met enkele mensen aan de (outdoor) fitnesstoestellen was het snel duidelijk dat dit onze overnachtingsplaats zou worden. Er was plaats genoeg en naast ons picknickdeken spreidden we de tent open om ze helemaal te laten uitdrogen alvorens ze op te stellen. De tent moest nog wel heel nat zijn, minstens anderhalf uur luierden we onder een zalige zomerzon. 

Voor het avondeten hadden we ditmaal een eenvoudig eenpansgerecht voorzien. We haalden een zak diepvries nasi-goreng uit de tassen en zeven minuten later was het smullen geblazen. Knapperige groentjes, lekkere stukjes kip en met 100 kcal/100 gram best gezond voor een kant-en-klare maaltijd. 

Onze avondactiviteit bestond erin om nog eens door de Lonely Planet te ‘bladeren’ op zoek naar de highlights van Helsinki. De metropool aan de Baltische zee heeft wel wat te bieden en vol ongeduld kropen we voor de laatste keer in Finland de slaapzakken in. 

Onze platte rust behoorde tot het verleden, maar voor de rest van de campinggasten was het zondagmorgen en rond 7.30u was er dan ook nog niet veel beweging. We profiteerden van de kalmte in de sanitaire blok en namen nog een douche voor vertrek; je weet maar nooit hoe lang het zou duren vooraleer we terug op een camping of een wilde weldoener stootten. 

We besloten alsnog de laatste twee verslagen af te werken en waren trots op onszelf dat we weer helemaal up-to-date waren. Na het opbreken van ons kamp en met het ontbijt achter de kiezen was het kwart na tien toen we onze tocht verderzetten. 

Het eerste stuk fietsten we langs een iets grotere weg. Geen enkel probleem vermits Finland uitstekend werk heeft gemaakt van haar fietsinfrastructuur. In elk dorp en zeker in de steden is er een mooi aangelegd fietspadennetwerk; je kan zonder problemen naast mekaar fietsen en hoeft je geen zorgen te maken over het verkeer. Gelukkig maar, want op de wegen zonder fietsstroken werden we al meermaals rakelings voorbij gesneld door onvoorzichtige chauffeurs. Een groot verschil met de Noren en Zweden die altijd in een grote bocht om ons heen reden.

We konden in ieder geval op geen beter moment in Finland vertoeven. Het was wederom zomers warm en na een stevige klim trokken we onze craft uit - nog geen uur waren we weg. We vorderden goed, maar door het wat latere vertrekuur en de daginkopen was het al 14u voor we neerploften om te eten. We hadden wel al vijfenveertig kilometer gefietst en zaten dus goed op schema.

De groteren wegen lagen na de lunch ver achter ons en over prachtige, onverharde paden reden we, met enkel vlinders als compagnons, door het Finse binnenland. Uitgestrekte bossen, lage vegetatie, sierlijke rotspartijen, glooiende korenvelden, hier en daar een glinsterend meer… wat verwacht een mens nog meer?

Het was naar ons aanvoelen de warmste dag tot dan en ondanks het gebrek aan informatie over de exacte temperatuur zeiden onze rustpauzes in de schaduw voldoende. Het was puffen bij momenten en over de stoffige wegen slonk ons water zienderogen. De tractorsporen die gevormd waren in de natte julimaand waren intussen volledig verhard en zorgden voor een extra uitdaging en veel lawaai van rammelende tassen. 

Na achtenzeventig kilometer fietsen vonden we het welletjes en in Myrskylä vonden we een leuk plaatsje aan het meer. Ik val in herhaling, maar het duurde geen vijf minuten vooraleer ik verkoeling zocht in de aanlokkelijke plas. Het water was minder helder als elders, maar hier was de bodem dan weer niet bezaaid met grote rotsen. Katrien hield het bij pootje baden, maar had eveneens deugd van het frisse water. 

Onze passage op het wereldwijde web had ons de vorige dag geleerd dat het weer vermoedelijk slechter zou zijn de volgende dagen. Lagere temperaturen, meer bewolking - minder dan wolkenloos is dan ook niet mogelijk - en vanaf woensdag zelfs kans op een regendruppel. We profiteerden optimaal en ons picknickdeken klopte overuren. 

Terwijl ik de blog schreef - we lieten ons niet meer vangen en probeerden goed bij te blijven - begon Katrien aan het avondeten. De aardappelsalade met spekjes, ajuin, erwtjes, peterselie en mayonaise smaakte goed en het was eens iets anders. Na meer dan vier maanden kokkerellen op slechts een ‘kookplaat’ is het namelijk niet altijd gemakkelijk om origineel te blijven in de recepturen. Suggesties van ons lezerspubliek zijn via de blog, Facebook of per mail altijd welkom. 

Met nog honderd kilometer tot Helsinki waren onze dagen in het hoge Noorden bijna geteld. We stelden het programma zo samen dat we nog een volledige dag hadden om te fietsen en een dag extra om Helsinki te bezoeken. Tegen de avond zouden we vervolgens met de boot naar Estland oversteken. Wij waren in ieder geval benieuwd!

Ik was al vroeg wakker en reeds om 7u zat ik op het terras aan de receptie. Ik zorgde ervoor dat alle foto’s van de voorbij dagen geüpload waren en duidde daarnaast de highlights in Helsinki op onze gps-kaart aan.

Rond 10.30u vervoegde Katrien mij. Ze had lekker lang kunnen doorslapen door de uitstekende positie van onze tent tussen de bomen. De zon had geen vrij spel gekregen en zo bleef de temperatuur in de binnentent aanvaardbaar. 

Na het ontbijt wisselden we van positie en kroop Katrien achter de laptop om de blog verder bij te werken. Ik maakte mij in de tussentijd nuttig door de fietsen grondig te poetsen: eerst goed afspuiten, schoonmaken met een sopje met een focus op de ketting, tandwielen en velgen, een tweede maal afspuiten, droogwrijven en tot slot de ketting smeren. Een heel karwei, maar onder een zalig zonnetje geen opgave. 
Ook bij Katrien was het werk goed gevorderd en als beloning ‘trakteerden’ we onszelf op een smakelijke broodjeslunch op ons picknickdeken dat we voor de gelegenheid half in de zon, half in de schaduw hadden gelegd. 

Rond half drie trokken we naar het zomertheater van Heinola. Ter ere van het tweehonderdjarig bestaan van de plaatselijk fanfare stond er een concert ingepland van het blaasorkest onder leiding van Markus Johansson. Ook de Heinola Big Band gaf het beste van zichzelf en we lieten ons de sax- trompet- en gitaarsolo’s welgevallen. We sloten de muzikale namiddag af met een ijsje alvorens terug richting camping te trekken. 

Ik had het meer nog niet van dichtbij gezien en daar moest dringend verandering in komen. Terwijl Katrien verder aan ons reisverhaal werkte, zocht ik mij een weg tussen de rotsen die het opnieuw moeilijk maakten om te zwemmen, laat staan duiken. Er was op deze warme zaterdag veel leven op het water en de speedboten, jetski’s en andere vaartuigen zorgden voor een leuke golfslag. 

We hadden al goed geschreven en met nog twee dagen te gaan was het realistisch om de website te updaten tot en met twintig augustus. We wisselden opnieuw af en ik werkte het verslag van de laatste dag af. Katrien bereidde ondertussen de balletjes in tomatensaus en na het avondeten gooiden we alles online. Onze zucht van opluchting hoorden ze waarschijnlijk tot ver buiten de muren van de receptie. 
Net voor middernacht vonden we nog de tijd om enkele mailtjes te beantwoorden en het uurrooster van de ferry naar Tallinn op te zoeken. Luik drie, Scandinavië, lag op een paar dagen na volledig achter ons. 

Om tien voor negen waren we vertrekkensklaar en begonnen we aan de laatste dertig kilometer richting Heinola. Het was een koude ochtend en we waren beiden getooid in lange mouwen. Na een kwartiertje fietsen en twee pittige klimmetjes werden deze reeds naar de stuurtas verwezen en was het alweer volop zomer. 

De eerste tien kilometer bleef het flink op en af gaan, maar de volgende twintig waren gelukkig een stuk lichter. Vlot peddelend en keuvelend vorderden we goed en het was nog maar kwart voor elf toen we met een bang hartje de laatste rechte lijn naar de camping inzetten. We hadden onze zinnen gezet op een comfortabele anderhalve dag rust en dit wilden we niet in rook zien opgaan. We waren dan ook blij toen we effectief een camping zagen opduiken en er, ondanks het vroege uur, al heel wat beweging was in de receptie. 
Voor twintig euro hadden we een plekje op het ‘eiland’ inclusief douches, een ruime keuken, een vlotte internetverbinding en water in overvloed om een frisse duik te nemen. Jullie raden het al, we twijfelden geen seconde en nog geen kwartier later stond onze tent recht tussen de bomen. 

Allereerst genoten we van een goede douche. Ook onze fietskleren hadden de voorbije dagen heel wat stof verzameld en in tegenstelling tot onszelf hadden zij niet de luxe om af en toe een plons te maken in een Fins meer. De vier broeken, vier truitjes en twee crafts werden zonder pardon in een sopje gestoken en zouden met dit zomerse weer vlot drogen aan de waslijnen.

Er zat niet veel proviand meer in de tassen, maar voor we vertrokken naar het centrum van Heinola aten we de twee appelsienen en drie prinskoeken die nog in de rack-pack zaten. We dachten dit eerder povere middagmaal aan te vullen met een grote ijscoupe, maar moesten op zoek naar een alternatief nadat we vruchteloos verschillende etablissementen op en rond het centrale plein hadden aangedaan. We stelden ons dan maar tevreden met een selectie aan koffiekoeken - ook niet slecht -, die we in het park aan het water opaten.
Het was heerlijk om op het bankje gewoon even niets te doen, wat mensen te kijken en af en toe te sippen aan het frisse biertje (ikzelf) of de mango-passievruchtdrinkyoghurt (Katrien) die naast de koeken in het boodschappenmandje waren beland. 

Terug op de camping drong het onvermijdelijke zich op. De blogachterstand (tien dagen!) was er spijtig genoeg niet enkel online; ook enkele dagverslagen moesten nog van nul geschreven worden. De bullet points die we dagelijks noteerden waren een welkome geheugensteun en we deelden het werk op in stukjes. De eerste drie verslagen stonden op de website nog voor we naar de keuken gingen.
We hadden alle ingrediënten verzameld voor lekkere pizzabaguettes. Met als basis ciabatta, tomatensaus, mozzarella, ajuin en oregano kon dit niet misgaan en de afwerking met enerzijds rode paprika en salami en anderzijds ham en champignons was meer dan geslaagd. Smullen geblazen! De gekoelde biertjes matchten, geen verrassing, wonderwel. 

Uitgeput zochten we tegen 22u de tent op, maar met nog een zonnig dagje rust in het verschiet konden we allesbehalve klagen.

We sliepen zo goed als onder de blote hemel en we hadden ons goed aangekleed voor de nacht. Iets te goed bleek achteraf. Kort voor een uur werd ik wakker en speelde ik mijn lange broek en long sleeves uit. Ook Katrien werd wakker en al snel zagen we de prachtige sterrenhemel waaronder we lagen te slapen. We waren nu toch op en wandelden dan maar tot aan het meer waar de sterren nog beter tot hun recht kwamen. Du jamais vu! Van lichtpolutie hebben ze hier nog nooit gehoord; we zagen duizenden fonkelende sterren en zelfs de melkweg was duidelijk waarneembaar.
De rest van de nacht verliep vlekkeloos en bij het krieken van de dag was ik weeral wakker. Katrien lag nog vredig te slapen en rond 6.45u ik ging op excursie naar het meer op zoek naar elanden. Hoewel de ochtendnevel en -zon voor voldoende spektakel zorgden kwam ik terug van een kale reis. 

Het was nog goed koud en de oermens in mij besliste om ons kampvuur weer aan te wakkeren. Aan het vuur werkte ik nog wat aan de blog en tegen acht uur hoorde ik Katrien haar slaapzak openritsen. De zon zat nog steeds achter de bomen en het was goed dat we wat warmte hadden tijdens het ontbijt. 
We wilden hier eigenlijk nooit vertrekken, maar na een gamel muesli besloten we dat het beter was om op een hoogtepunt te vertrekken en op het gemak staken we onze spullen terug in de tassen. 

Het bleef volop zomeren en dus konden we al voor de zoveelste dag op rij starten in sandalen en korte broek. Met dergelijke weersomstandigheden en in zo’n mooie omgeving is het overigens geen opgave om ’s morgens terug op de fiets te kruipen. Door een ongerept en eindeloos woud reden we over bospaden richting zuiden. Het losse zand en de kiezel namen we er graag bij en we voelden ons de koning en koningin van Lakeland. 

Na een kleine twintig kilometer kwamen we terug in de bewoonde wereld en iets voor het middaguur deden we inkopen in de S-Market van Jousta. Even buiten het centrum vonden we een schaduwrijk plekje waar we lunchten en napraatten over onze fantastische hut en de visvangst van de vorige dag. 

Over merendeels halfverharde wegen bleef het flink op en af gaan en soms vroegen we ons af of Nederland effectief het enige vlakke land is. De heuvels waren van een kaliber dat we bijna altijd naar het kleinste verzet moesten teruggrijpen en voor de eerste maal in vier maanden hadden we het gevoel dat de warmte in ons nadeel speelde tijdens het fietsen. Het voordeel was dan weer dat we door onze eerder gematigde snelheid een goed zicht hadden op de vele libellen die ons op onze tocht vervoegden. 

Dorst, veel dorst hadden we en we stopten aan het huis van een vriendelijke Fin. Hij verontschuldigde zich voor het schuchtere Finse volk, maar bewees zelf het tegendeel. In vlot Engels babbelde hij vrolijk mee en wees ons op een geschikte kampeerplaats aan het meer een achttal kilometer verderop. 
Op tweehonderdvijftig meter na was hij correct en de plek was gelukkig inderdaad geschikt om onze tent op te slaan. Een ietwat verlaten zwemplaats, maar met alles wat we nodig hadden. Na het inslaan van de piketten dook ik het meer in, hoewel het opletten was voor grote rotsblokken die net onder het wateroppervlak verborgen lagen. Katrien keek ondertussen vanop een uitstekende rots toe en genoot op het droge van de zonnige vooravond. 

Op het strand, op een grote steen, maakten we een lekkere salade. Gezien het gebrek aan campings en het daarmee gepaard gaande overschot in ons dagbudget kon er in de winkel net iets meer vanaf en naast avocado sierden ook cashewnoten, rookworst, kaas, appel, sla en tomaat onze gamellen. Meteen na onze laatste hap begonnen we aan het dessert aangezien de witte, crunchy chocolade anders meer weg zou hebben van een krokante chocoladesaus. 

Dat we na een week nog steeds geen volledige rustdag hadden kunnen nemen - naar de schuilhut hadden we immers dertig kilometer gefietst en we hadden ’s morgens en ’s avonds alles in- en uitgepakt -, begon door te wegen en reeds tegen acht uur lagen we uitgeteld op onze matjes. We werkten de route voor de volgende dag bij, maar de motivatie om ook nog onze blog te schrijven was ver te zoeken. We liepen op die manier dan wel wat achterstand op, maar normalerwijze zouden we de volgende dag na dertig kilometer een camping kruisen (hoera) en konden we eindelijk wat uitrusten.

Reeds om 7u30 kwam een eerste zwemmer zich aanmelden aan de zwemplaats waar we hadden gekampeerd. Zonder verpinken stapte de oudere vrouw het koude water in voor een kortstondige passage in het meer. Moedig. 

We hadden al vier dagen op rij goed gefietst en wilden graag een rustdag inplannen. Die hoopten we door te brengen aan een schuilhut in de bossen, dertig kilometer buiten Toivakka. Onze verwachtingen lagen hoog na ons blitzbezoek aan de schuilhut de vorige dag. 

De zon scheen volop en al tijdens de eerste drie kilometer naar de supermarkt zagen we het potentieel van deze rustdag. Geen wolkje te bespeuren, temperaturen die in de loop van de dag zeker niet zouden zakken en lekker vlees voor op de vuurplaats waar we van uitgingen die te treffen tegen de middag. 
Omdat we de dag nadien wellicht even zouden moeten fietsen vooraleer op een winkel te stoten, kochten we voldoende eten voor tweemaal lunch, een ontbijt en een avondmaal. De K-Market was jammer genoeg iets duurder dan de Lidl of S-Market, maar bij gebrek aan alternatief moesten we daar toch alles zien te vinden. 

Het merendeel van het traject liep langs een grote weg die gelukkig niet overdreven druk was, maar waar weinig over te vertellen valt. Op een aantal kilometer van de bestemming schakelden we over op een ‘witte baan’. Je moet geen genie zijn om te begrijpen dat deze naam komt van de kleurcode op de gps. In België zijn dit doorgaans rustige, lokale wegjes, maar toch geasfalteerd. Dikke stippellijnen zijn halfverharde paden en dunne stippellijnen onverharde wandelpaden (of als je geluk hebt wegeltjes). In Finland zijn witte banen zelden of nooit geasfalteerd en we beten dan ook goed in het stof telkens een auto of soms truck ons passeerde. 
Op driehonderd meter van de schuilhut moesten we rechtsaf op een dun stippellijntje. Aangezien enkele bomen waren omgewaaid over het pad, ging Wouter te voet verder om te bekijken of de hut zo de moeite was als we hoopten. Met een lach op zijn gezicht kwam hij terug aangelopen en opgelucht tilden we de fietsen een voor een over de boomstammen.

De locatie was prachtig: aan een meer stond een enorme, half overdekte vuurplaats met grillrooster en voldoende hout om ons een week te verwarmen, er was een toilet, een breed ponton en geen andere mens in de verste verte. Maar het beste moet nog komen: ik vond een hengel gemaakt van een lange tak met een dobber en haakje. Wouter zou zo toch nog kunnen proberen zelf vis te vangen. Niet dat we geloofden daarin te slagen, maar het idee op zich was al voldoende. 

Op het ponton genoten we in alle rust van lekker (!) brood met kaas, salami en confituur op deze paradijselijke plek. Daarna begon de rustdag pas echt: de rest van de dag hadden we enkel onze zwemkledij aan en stonden we in het meer te hengelen. 
We gebruikten brood als aas en toen na een paar keer proberen bevestigd werd wat wij altijd dachten, namelijk dat vissen een redelijk saaie sport is, trok ik de dobber uit het meer naar omhoog. “Er hangt een vis aan! Er hangt een vis aan!” riep ik uit en met vooruit gestrekte arm hield ik de vislijn zover mogelijk van mij vandaan. We barsten in een lachen uit. Dit hielden we niet voor mogelijk. 
Nu was Wouter helemaal niet meer te houden. We probeerden nog eens en niet veel later bengelde opnieuw een visje aan onze haak. Vissen lukte veel beter zonder brood en uiteindelijk bestond onze buit uit vier vissen (visjes, maar goed, vissen klinkt beter) en een mossel van nog nooit eerder geziene grootte. 
Wat genoten we: warm weer, veel plezier en een prachtige plek. Het was eens iets anders dan in een busstation of taverne de blog updaten.

Volgens de gegevens in Basecamp zou een eerste camping nog twee dagen op zich laten wachten. Het stof was bij vorige zwembeurten in meren dan misschien wel weggespoeld, mijn haar kon toch eens een wasbeurt gebruiken. De vouwteil die al haar nut had bewezen voor de was, de afwas en om banden te plakken werd voor de gelegenheid ingezet als douche en stiekem dachten we terug aan de draagbare douche die Sivert ons had proberen te slijten. 

Veel sneller dan we wilden viel de avond en verhuisden we van het meer naar de vuurplaats. In geen tijd laaiden de vlammen hoog op en maakte Wouter de visjes schoon. Niet dat er veel van te eten viel, maar we moesten onze vangst toch minstens kunnen proeven. De mossel lieten we wijselijk links liggen, schelpdieren zijn toch iets delicater en het laatste wat we wilden was de nacht doorbrengen op het composttoilet. 
De weinige bite die we van de visjes wisten los te peuteren smaakte als voorgerechtje en wat later lagen drie mooie stukken varkenshaasje te garen op de rooster. Samen met wat kruidenkaas en tomaat-mozzarella op een broodje was dit een topgerechtje, nog smakelijker dan Sergio Herman het ooit zal kunnen uitspreken. 
Ons sterrendiner werd aangevuld met zelf geplukte blueberries en een reep chocolade met stukjes oreo. Niet slecht, maar niet per se om opnieuw te kopen. 

De zon verdween achter de bomen en daarmee kwamen meteen alle muggen tevoorschijn. Een riskante onderneming om ervoor te kiezen niet in de tent, maar op de banken van de vuurplaats te slapen, maar gewapend met muskietennet, lange broek en long sleeves gaven we hen geen kans. 

Of het aan de biergeur lag weten we niet, maar we sliepen iets langer dan anders vooraleer we wakker werden door de zon die de tent opwarmde. Wat kunnen meerdere dagen op rij goed weer een mens deugd doen!

Voor het eerst was het ook ’s morgens al goed warm en in het zonnetje aten we onze muesli vooraleer we aan de heuvel begonnen die we de dag ervoor niet meer hadden willen opfietsen. Wouter vertrok zelfs zonder craft en we keken dan ook raar op toen we aan een huis aanbelden om onze flessen bij te vullen en daar een kindje zagen ronddrentelen volledig ingeduffeld in skipak en muts. 

Tijdens onze routevoorbereidingen de vorige avond hadden we een schuilhut aangeduid op acht kilometer van Aänekoski. De dag nadien zouden we er namelijk ook een tegenkomen waar we wilden overnachten en we waren benieuwd hoe de Finse schuilhutten eruit zagen. Met vuurplaats, toilet, grote houtvoorraad en ruime slaapplaats zag deze eerste er veelbelovend uit en we hoopten vurig dat we evenveel geluk zouden hebben bij de volgende. 

Het was opnieuw afwisselend fietsen over grind, zand en kiezel en hoewel onze gemiddelde snelheid daardoor minstens vijf kilometer per uur lager lag, verkozen we deze kleine wegjes boven de drukte van de geasfalteerde wegen. Langs mooie meren werkten we in de voormiddag een eerder vlak parcours af en voelden we ons de koning te rijk vooraleer we in Laukaa aankwamen. Dit was het enige stadje dat we zouden passeren voor Toivakka, waar we die avond wilden zijn. In de Lidl, de enige supermarkt waar ze degelijk en betaalbaar brood verkopen, vonden we voor ’s middags lekkere pistolets en een soort rozijnenbrood en voor ’s avonds yoghurt en fruit. 

In de namiddag ging het traject veel meer op en neer en kregen we enkele zeer steile hellingen op ons bord. Ze persten ons uit als een citroen. Ik zou lang moeten nadenken over een keuze tussen fietsen in Noorwegen of Finland. In Noorwegen klim je misschien veel langer en hoger, maar de afdaling is ten minste de moeite. In Finland zijn er zoveel heuveltjes dat je je energie niet kan spreiden. Telkens opnieuw moet je jezelf naar boven weten te duwen en de afdaling is zelden voldoende om op adem te komen of daar is de volgende klim alweer.

Ik fietste intussen ook zonder craft en met het warme weer was onze 4,25 liter water tegen 16u op. Een drietal kilometer voor Toivakka zat iemand op zijn terras in de schaduw en zagen we onze kans schoon om naar water te vragen. Veel meer dan ‘water’ moest hij gelukkig niet kunnen in het Engels en meestal is eens zwaaien met een lege fles voldoende om onze vraag over te brengen. We hadden eigenlijk gedacht dat het niveau van Engels hier beter zou zijn. Behalve Maarit spraken we nog niemand die een degelijk woord Engels sprak.
Zijn makker nam ons mee naar de waterput en weer vreesden we dat we regenwater zouden voorgeschoteld krijgen, maar gelukkig diepte hij water uit een bron op. Heerlijk en fris!

Aan een zwemplaats net voor Toivakka wilden we na tweeënzeventig kilometer halt houden. Verschillende plakkaatjes wezen er ons echter op dat het er verboden was te kamperen. We wisten intussen dat deze er voornamelijk hangen om hangjongeren weg te houden en na meerdere “I don’t think anyone will mind's” van enkele zwemmers, zetten we er toch ons tentje op, hopend dat geen verzuurde agent ons zou beboeten. Maar die kans leek ons na de reacties van de omwonenden redelijk klein. 

Op het picknickdeken - wat een zegen dat we dat hebben meegenomen - gaven we onze benen de verdiende rust. Het duurde niet lang vooraleer we onze zwemkledij aantrokken en naar de rand van het meer afdaalden. De locals vonden het water dan misschien warm, ik vond het toch behoorlijk fris. Meer dan een half uur had ik nodig om Wouter in het water te vervoegen, maar eens ik erin zat, deed het best deugd. 

Het diner, yoghurt met banaan, nectarine en mandarijn, smaakte ons en was op zo’n warme dag meer dan voldoende. Niet veel werk en praktisch dat het gasvuur kon blijven zitten waar het zat. 

Na het avondeten zocht Wouter nogmaals de verkoeling van het meer op, maar bleef ik met beide voetjes op het droge ponton. Eenmaal per dag het koude water doorstaan vond ik meer dan voldoende.

We werden vroeg wakker ’s morgens. Niet door luidkeels roepende kraanvogels deze keer, maar door een lokale kraanman die om zeven uur met zijn baggerboot het meer kwam schoonmaken. Gelukkig begon zijn werkdag om zeven en niet om zes uur. 

Het was nog koud buiten en ook vandaag moesten we omwille van de vele dauw de tent nat opvouwen. De Finse zomer hield echter aan en tussen de bomen door zagen we de zon volop schijnen. In de schaduw was het even doorbijten in onze sandalen (koude tenen!), maar eens in de zon was het meer dan warm genoeg. 

De Noren vinden Finland misschien vlak, maar wij nodigen hen met plezier uit voor een fietstocht door ‘Järvi-Suomi’ of ‘Lakeland’. Het gebied heeft met zo’n vijfenvijftigduizend meren haar naam niet gestolen, maar het zijn de honderden drumlins en eskers (heuvelruggen gevormd door gletsjers) die fietsen door deze regio uitdagend maken. 
Geen langgerekte klimmen, noch hoge bergtoppen, maar pittige korte heuvels tekenden ons traject. Bij momenten leek het wel een rollercoaster - waar jammer genoeg het ratelende tandradwiel ontbrak om ons in het omhoog gaan naar boven te trekken. 

Op een eerste rustpauze rond kwart voor elf trok ook Katrien haar lange mouwen uit. Jammer genoeg werd een dikke rechterarm onthuld, duidelijk het gevolg van een insectenbeet. Sinds een tweetal jaar duikt deze allergie bij haar op tijdens onze kampeervakanties: een zwelling en grote rode vlek rond de beet, een harde en warme huid en heel veel jeuk. Tot dan hadden we er op ons avontuur van gespaard gebleven, maar nu moesten we toch naar de cortizonezalf grijpen die we uit voorzorg in ons medicijnenzakje hadden gestoken. 

Ondanks het zware parcours was het mooi en rustig fietsen. Over een pad dat eerder geschikt was voor mountainbikers legden we de laatste kilometers af voor de lunch. Tijdens de eerste dagen van onze trip zou een dergelijke weg ons waarschijnlijk gesloopt hebben, maar we merkten dat de meer dan zesduizend fietskilometers resulteerden in een sterker gestel en een beter uithoudingsvermogen. We zijn echter nog lang geen superatleten en we waren blij dat we iets na twaalf uur aan de rand van een veld konden neerploffen. Gelukkig heeft een natte tent ook voordelen: het beleg was goed fris gebleven en daarnaast werd een koud biertje uit de rack-pack getoverd. Schol!

Fietsen door Lakeland staat gelijk aan fietsen door een landschap met weinig tot geen bebouwing. Prachtig, rustig en stil, maar moeilijk als je door je watervoorraad heen zit. Onze poging om in het bos bij mensen aan te kloppen had enkel geleid tot een fles gevuld met regenwater. Uit een grote emmer schepten ze water in Katriens fles en we besloten dan ook om mijn fles en drinkbus voorlopig leeg te laten. Gelukkig konden we niet lang na het middageten bijtanken bij mensen die, ondanks hun gebrek aan kennis van het Engels, begrepen dat we dorst hadden. 
Het was goed warm en veel drinken was broodnodig. Op de stoffige wegen was het al snel duidelijk dat onze craft, onze onderste kledinglaag die ons in alle koude momenten zo nauw aan het hart lag, hier niet meer nodig was. Over een leuk pad door het bos vervolgden we onze weg en konden we niet anders dan op en top gelukkig zijn. 

We deden inkopen in de Lidl en vernamen tijdens het smullen van een ijsje dat de dichtstbijzijnde camping op zevenentwintig kilometer (in de verkeerde richting) lag. Het hardnekkig gebrek aan campings, maar vooraal aan hun faciliteiten, begon lang te duren en er zat niets anders op dan door te fietsen en voor de zoveelste dag op rij een kampplaats te zoeken ergens langs de route.

Net voor een serieuze heuvel zagen we de aanduiding naar een rastplatz langs een iets drukkere weg. De eettent was gesloten en behalve een paar plezierbootjes en een man die zijn hond uitliet was er niets te zien. Volgens hem was het in ieder geval geen probleem om er de tent op te zetten, want ook mobilhomes maakten vaak gebruik van de parkeerplaatsen naast de eetgelegenheid. 

We klikten de tassen van de fiets en begonnen met het opstellen van de tent. “Ruikt dat hier nu niet naar bier?” vroeg ik argwanend, want helemaal tevreden over het plekje was ik niet. Misschien kwamen hier hangjongeren of zwervers ’s nachts. Katrien rook niet onmiddellijk iets opvallends, maar al snel zag ik waar de geur vandaan kwam. In de rack-pack was een pintje bier uitgelopen en naast de tent hadden vooral Katriens regenkledij en handschoenen het zwaar te verduren gehad. 
In de vouwteil spoelden we alles zo goed en zo kwaad als het kon uit, maar aan de stinkende tent konden we jammer genoeg weinig verhelpen. We deden dan maar alsof we op een festival zaten en de burgers die op het menu stonden pasten daarmee volledig in het plaatje. 

De weekendbewoners van het vakantiehuisje hadden duidelijk geen volledige dag gefietst en feestten er tot in het holst van de nacht goed op los. Wat vriendelijk van hen om de hele buurt te laten meegenieten. Daarnaast werd de tent meer dan eens verlicht door autolichten; op zaterdagnacht was de zwemplaats blijkbaar een populaire plek om samen te troepen. Om wat te doen was ons niet duidelijk, want plonzen in het water hoorden we niet en geen van de bezoekers bleef lang. 

Een diepe nachtrust zat er duidelijk niet in en ’s morgens vroeg kon voor een keer zelfs het ontbijt het gebrek aan slaap niet verzachten. De melk was slecht geworden en dus moesten we vertrekken op droge muesli en een banaan. Met de zomer die ons eindelijk had gevonden zouden we beter moeten nadenken over de bewaring van voedsel. 

Tussen Alajärvi en Karstula kregen onze tweewielers allerlei ondergrond te verduren: zware kiezel, los zand, bospaadjes, grind en gelukkig ook een beetje asfalt. Heerlijk afwisselend en zeer autoluw fietsten we door de Finse bossen, heide en velden. De ideale achtergrondbezigheid overigens om Wouter zijn Italiaanse les van onder het stof te halen. Op een paar minuscule foutjes na, zat alles nog fris en dus gooiden we er maar een nieuw werkwoord tegenaan: venire - komen.

In een veldje aan een boerderij zagen we een geschikte lunchplek, alsook de mogelijkheid om onze tent open te leggen. Die hadden we namelijk ’s morgens doornat van de dauw moeten wegstoppen. De zon en een zwoel briesje creëerden de ideale omstandigheden om lang van de middagpauze te genieten. Konden we maar hetzelfde zeggen van de broodjes. Het zure brooddeeg (vergelijkbaar met Duits brood) was niet meteen onze meug, dus probeerden we er met de Noorse combo appel-kaas toch iets interessants van te maken. 

Over halfverharde paden zetten we rond 14u de tocht verder. We hadden nog een dertigtal kilometer te gaan en onder een clouseau-medley bestaande uit stukjes tekst die we kenden en “nanana” waar het ons aan lyrics ontbrak, vloog de tijd voorbij. 

In Karstula zochten we alles bijeen voor het avondeten en vanzelfsprekend ging daarmee een ijsje gepaard: een witte Magnum met aardbeienvulling, jummie! Op basis van enkele wegaanduidingen naar een zwemplaats, vonden we net buiten de stad een grasveldje met omkleedruimte en schommels aan het meer. Naast de ijsjes bracht ook een ijskoud aangekocht pintje verkoeling. Lang leve de zomer. 
Naast verkoeling onder de vorm van drank en spijs, deed ook het meer haar duid in het zakje. Wouter spartelde al snel rond terwijl ik centimeter per centimeter, voetje voor voetje dieper het water inging. Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk zwom ook ik na een tijdje rond als een vis in het water. 

Als avondeten stond een zomerse, koude pasta op het menu. Met heel wat ingrediënten hadden we een uitgebalanceerd en rijkelijk avondmaal: volkoren pasta, nectarine, gele paprika, tomaat, een noten-en-zadenmengeling, worst, kaas en mayonaise.

Op een bankje aan het meer genoten we in de avondzon na van een heerlijke zomerdag. Eens de zon verdween, waren we echter dadelijk in de tent terug te vinden vanwege een razendsnelle temperatuurdaling en de talrijk aanwezige muggen die zich aanboden.