Nu de kou niet langer een spelbreker was, sliepen we beiden goed in ons tentje. Het was pas toen er enkele regendruppels op het buitenzeil tikten dat we wakker werden. Gelukkig bleef het daarbij, want de rest van de dag hadden we zon met afwisselend grote wolken. 

De eerste zestien kilometer waren vlak en vooral bijzonder mooi. Door een natuurgebied fietsten we langs de Griekse noordwestkust waar we zelfs een afwezige van ons Donaudeltalijstje konden afstrepen: de lepelaar. Komieke vogel. 

Bergop reden we vervolgens verder naar de grens met Albanië. “Dat moet vlot gaan,” dachten we, “we zijn hier pas geweest.” Niet dus, ’t was te denken. Zeker een kwartier stonden we te wachten tot de grenswachter ons na veel gezucht en gepuf groen licht gaf om het land te betreden. Hij had er dan misschien wel zijn collega bijgehaald die met mijn identiteitskaart fronsend naar een ander kantoortje liep, maar we hebben zo’n vermoeden dat ze uiteindelijk hun fiat gaven omdat ze geen zin hadden in extra werk. 

Op de kaart zagen we weemoedig dat ons rode lijntje terug richting België neigde. De laatste vijf maanden van ons grote avontuur waren begonnen en voor het eerst deden we iets voor het laatst: om klokslag 11u12 wisselden we van tijdzone naar 10u12. 

De route voltrok zich door een landschap dat gekenmerkt werd door kale rotsen met lage vegetatie. Kort voor de lunch waren we ter hoogte van het reeds afgevinkte Butrint. Die omweg hoefden we gelukkig niet meer te maken.
Na veertig kilometer rolden we ons picknickdeken uit in een groot veld. Ook onze tent werd weer opgediept zodat de natte stof in de zon kon drogen. De pistoletjes met salami, peper en lente-uitjes smaakten en zorgden vooral voor de nodige brandstof voor het tweede deel van de fietsdag. 

In de namiddag beleefde BlijvenTrappen een primeur toen we in Sarandë onze eigen fietsroute kruisten. Een speciaal gevoel. Van lang genieten was er geen sprake want we startten er meteen aan de lange en steile klim naar Lukovë.
Lonely Planet omschrijft de kustroute tussen Vlorë en Sarandë als een traject dat elke reiziger in Albanië op zijn palmares moet hebben. Het uitzicht op de Ionische Zee was inderdaad prachtig en wellicht zouden de vergezichten vanop de Llogaraja pas vijftig kilometer verder nog mooiere superlatieven uit onze pen halen.

In Lukovë was er helaas enkel een viersterrenhotel en een vakantiewoning die per week werd verhuurd. In Piqeras hadden we meer geluk en stelden we ons tevreden met een matig hotelletje. In de douche kwam (weinig) ijskoud water uit de slang in plaats van uit de sproeier. De zonneboiler van het waterreservoir op het dak was blijkbaar kapot, maar de eigenaars boden hun eigen badkamer aan. Opgelost… of niet? Daar was geen licht en in het bad moest je gebukt met een hand de knop voor de sproeier vasthouden en met de andere de sproeier zelf. 

Het avondeten was gelukkig wel een succes: mama’s aardappelwortelrecept met een soort bergkaas en picknickworstjes (bij gebrek aan beter, maar eigenlijk best lekker). Heerlijk!

Vroeg uit de veren want om 16u wilden we graag per boot de overtocht maken vanuit Lefkimmi (Zuid-Corfu) naar het Griekse vasteland. Door het prachtige groene en rotsachtige binnenland begonnen we aan de dikke zestig kilometer zuidwaarts. Nu pas konden we zeggen dat we echt gefietst hadden op Corfu. 

Het was ook wachten tot deze laatste dag om een glimp op te vangen van wat er rest aan authentieke levensstijl op dit met toeristen overladen eiland. De wegen waren soms zo smal dat het onmogelijk was voor een fiets en een auto om mekaar te kruisen en de vele tavernes afficheerden hier in het Grieks de lokale specialiteiten in plaats van de te spelen matchen in de Premier League of de Bundesliga. 

Massatoerisme is dan misschien niet meteen onze dada, we moeten eerlijk toegeven dat we de vele toeristen geen ongelijk kunnen geven. Corfu is een prachtig eiland met een kustlijn die zeker in het westen extraordinair te noemen is. Toen we na een pittige klim, net voor Aspaï, kilometers ver over het azuurblauwe water konden turen en de grillige rotsen pompeus in het water zagen neerzijgen, konden we niet anders dan met open mond te kijken.

Na twaalf dagen relatieve rust was het bij momenten stevig afzien op de steile wegen, maar de beloning was navenant. Toen we de rotskust in het westen achter ons lieten en doorstaken naar de vlakke(re) oostkust vonden we een fenomenaal mooie lunchplek. Op een staketsel in zee, over het superheldere water - je zou een euro op de bodem zien liggen - aten we onze sandwich op. 
Het weer was uitstekend en dus trok ik mijn zwembroek aan voor een heerlijke duik na het eten. Katrien was fotografe van dienst en hield het op kniehoog pootje baden. 

Ook na het middageten bleven we over kleine wegen fietsen waar we zo goed als geen verkeer tegenkwamen. Op de contouren van het eiland leek het bij momenten alsof we in de zee fietsten en de talloze tinten blauw en groen bleven maar lonken naar ons fototoestel. 
Helaas liep er geen weg langs het water tot aan de haven van Lefkimmi en dus moesten we in het laatste kwart van de etappe nog eenmaal vol aan de bak; landinwaarts betekende immers bergop.

Perfect op schema verliet de ferry de haven en voor zeven euro per persoon (inclusief de fiets) arriveerden we een uur later in Igoumenitsa. Ook nu volgden we in eerste instantie de kust en na enkele kilometers stopten we aan de camping die we in de gps hadden ‘geflagd’. 19,5 euro voor een plek om ons tentje neer te poten. Dat was meer dan twee euro duurder dan onze volledig uitgeruste studio op Corfu… neen bedankt!

Een kleine tien kilometer verder versierden we in ons beste Grieks (lees: gebarentaal in combinatie met enkele woorden die Katrien zich herinnerde uit een liedje van Bassie en Adriaan) een plekje in een mandarijnenboomgaard aan de rand van het dorpje Kestrine. Het had wat voeten in de aarde, maar we stonden mooi, gratis en volledig op de route.

Gelukkig hadden we in Lefkimmi al inkopen gedaan en terwijl ik de tent slaapklaar maakte, bereidde Katrien een lekkere pastasalade met zalm, pijpajuin, komkommer, tomaat en nootjes. Alles in kannen en kruiken zou je denken, tot de broer van de vriendelijke eigenaar ons nog even kwam waarschuwen voor slangen. “Snails?” vroegen we nog hoopvol, maar nee hoor hij had het wel degelijk over slangen. Niet de meest geruststellende boodschap om de slaapzak mee in te kruipen en meer dan een maal controleerden we of de rits van de tent goed dicht was.

Bizar hoe ook een dag op de brommer uitputtend kan zijn. Ondanks de vermoeidheid sliepen we beiden uitermate slecht. Dit in combinatie met de regenachtige voorspellingen van AccuWeather deed ons beslissen op onze laatste ‘vakantiedag’ wat langer in bed te blijven liggen. 
Toen we rond een uur of tien uiteindelijk de luiken openden, bleek het alvast geen verloren zonnige morgen. Het regende en de hemel zat potdicht. Jammer voor al wie hier een weekje zon- en strandvakantie had geboekt… voor ons gewoon een dagje regen in een eerder zonnige maand. 

Met de bus van 11u15 reden we naar Kerkyra of Corfu Town. Bij aankomst was het gelukkig gestopt met druppelen en de toeristen hadden hun weg gevonden naar de winkeltjes in de hoofdstraat.
We volgden deze tot aan het oude fort, strategisch gebouwd op twee rotsen aan de oostkust van het eiland. Een zielige blik naar de ticketverkoper leverde ons een toegangskaartje aan halve prijs op en we stapten de poort door naar het Byzantijns-Venetiaanse bouwwerk.
Aan de vuurtoren op de acropolis heb je een mooi zicht over de oude stad, de haven en enkele eilandjes. De grijze lucht leverde dan wel geen spectaculaire foto’s op, we hadden het toch maar weer gezien. Het volledige complex is groot en huisvest een kleine, authentieke mozaïekcollectie, maar spijtig genoeg is een aanzienlijk stuk van de site (Brits hospitaal, buskruitopslagplaatsen, de zeetoren,…) niet toegankelijk voor het publiek. 

Zware regenval verplichtte ons langer in het fort te blijven dan we wilden. Een voorbereid man is er twee waard - we hadden de laptop bij - en toen het op z’n minst geen ‘blazen’ meer regende, zochten we door een wirwar van kleine straatjes een adresje om onze blog bij te werken.

Het klaarde wat op en we slenterden nog een uurtje door de oude stad vooraleer we naar de busterminal trokken. Oude vrouwtjes die op hun dorpel een tafelkleed haken zijn hier geen rariteit. Jammer dat de laatste bus al vertrok om 17u, anders hadden we er gerust wat langer rondgekuierd. 

In onze studio maakten we een lekkere pasta met worst en stelden we een fietsroute samen die ons Zuid-Corfu zou leren kennen. Niet alleen vanuit Kerkyra, maar ook in Lefkimmi konden we een ferry nemen naar Igoumenitsa, op het Griekse vasteland. Twaalf dagen lang hadden we niet meer gefietst, de Corfiotische heuvels zouden maar best niet té pittig zijn.

Na onze stranddag hadden we nood aan actie. We wilden graag wat kilometers maken en een goed stuk van het eiland zien, maar wegens het weinig fietsvriendelijke karakter opteerden we voor de scooter. We zouden nog genoeg hoogtemeters op ons bord krijgen in de overige Balkanlanden en een dagje ‘rondcruisen’ vonden we wel passen in het plaatje. 

Om 10u reden we op een knalrode scooter het centrum uit. Een heerlijk vakantiegevoel en zeker in de voormiddag beklaagden we ons de keuze voor een gemotoriseerd voertuig allerminst. Ook nu opteerden we voor de kleine baantjes, maar zelfs met een motor onder ons gat was het niet altijd een sinecure om boven te geraken - we hebben zelfs twee maal moeten duwen. 

Na een pittige klim naar het gezellige dorpje Lakones hadden we een prachtig zicht over de baai van Paleokastritsa. Het weer zat dan wel niet voor de volle honderd procent mee, de uitzichten en de ruïnes van het imposante kasteel van Angelokastro kleurden de eerste kilometers. 

Terwijl Katrien vanop het passagierszitje navigeerde met de gps zorgde ik dat de scooter mooi binnen de lijntjes bleef op de kronkelige wegen. Wat een verschil trouwens tussen de voorzichtige, snelheidsbeperking volgende en verkeersregels respecterende toeristen en de rondscheurende locals die te herkennen waren zonder helm en op teenslippers.

We reden naar het uiterste puntje van het eiland in het noordwesten waar we de brommer parkeerden voor een korte excursie naar ‘Cape Drastis’. Indrukwekkende kliffen die loodrecht de dieperik instorten en water van de helderste soort. Een prachtig natuurfenomeen dat de korte wandeling meer dan waard was. 
Voor de lunch reden we door tot het strand van ‘Canal d’Amour’. Ook hier rotsformaties die zelfs door de beste beeldhouwers niet gecreëerd zouden kunnen worden. Het liefdeskanaal zelf kregen we niet te zien, maar de legende gaat dat al wie de tunnel door zwemt de eeuwige liefde zal vinden. Gelukkig is deze zoektocht voor ons al afgerond.

In de namiddag nam ook Katrien even plaats achter het stuur en zetten we koers richting de oostkust van het eiland. Langs stranden die rechtstreeks uit de Sunweb- en Neckermannbrochures leken te komen, was het echt genieten. Het huwelijksreisgehalte lag hier toch net iets hoger dan op een regenachtige fietsdag.
Een lekker ijsje aan het strand van Ipsos maakte het helemaal af en na een dikke honderd kilometer en een zo goed als lege tank reden we rond 17u de heuvel op naar het klooster van Paleokastritsa, de laatste stop op deze topdag.

Geen dag op Corfu zonder een duik in de zee en eens we de scooter hadden ingeleverd daalden we af naar het laatste strandje dat nog niet op ons palmares stond. Heerlijk verfrissend!

’s Avonds gingen we in taverne Spiros op een honderdtal meter van ons appartement nog typisch Grieks tafelen. De keuze voor het voorgerecht was snel gemaakt. De aangeraden Griekse saganaki van locale worst en feta werd geserveerd inclusief een ouzo. Als hoofdgerecht lieten we een moussaka en souvlaki van varkensvlees aanrukken. De borden waren rijkelijk gevuld met verse ingrediënten en de smaken zaten helemaal goed. Leven als twee verwende goden in Griekenland, een mooie samenvatting van een nog mooiere dag!

We hadden de vorige avond de plannen voor ons verder verblijf op Corfu geconcretiseerd. We moesten maar niet te veel hooi op de vork nemen na onze Belgische platte rust, dus hadden we een korte etappe van 17 km naar het noordelijker gelegen Paleokastritsa in elkaar gebokst.

’s Morgens hadden we toch een uurtje nodig om al ons gerief in de juiste tassen te ordenen. Tegen dat alles beneden stond, hadden we al pijnlijk ervaren waar we verbrand waren. Nog uitbundiger smeren op de plaatsen die normalerwijze onder de fietstenues verborgen zijn, was de boodschap. 

Het was een mooie dag en al snel stonden onze fietszakken in het appartementje dat we voor drie nachten geboekt hadden. Voor 17 euro per dag hadden we er alles wat we nodig hadden: een keukentje, eigen badkamer, wifi, terras, een supermarkt in het gebouw en we konden zelfs gebruik maken van het zwembad van een naburig hotel. 

De vriendelijke uitbater vertelde over ‘La Grotta’, een idyllische rotsbaai onderweg naar de stranden van het stadje. We moesten er 160 treden voor afdalen, maar hij kreeg gelijk: het was de moeite en de ideale plek om onze sandwichen op te eten.

Het hoofdstrand van Paleokastritsa ligt aan de voet van een heuvel waarop een klooster gebouwd is. Veel toeristen gaan ernaartoe met de quad of scooter. Voor twee onder hen liep het bijna fataal af toen ze met quad en al de afgrond indoken. Wonder boven wonder leken ze er op het eerste zicht zonder al te veel kleerscheuren vanaf te komen. 
We installeerden ons even op het zandstrand en in het water leken de bootjes wel te zweven. Het is er zo helder dat je meters diep kan kijken. Bij gebrek aan golfslag kon het toeristische strand ons echter niet erg boeien en dus trokken we terug naar La Grotta.

De turkooizen kleur in het azuurblauwe water zorgde samen met de ruwe rotspartijen voor paradijselijke taferelen. Ondanks het koude water konden we het niet over ons hart krijgen er niet te zwemmen en een rondje rond een hoge formatie in het midden van het baaitje creëerde een eerste hoogtepunt op Corfu.

We hadden erover gelezen in zijn reviews op CouchSurfing en maandagochtend maakten we kennis met het ochtendhumeur van Fonda. Van de vriendelijke host die we dinsdagavond voor vertrek naar België hadden leren kennen, bleef niet veel over en we moesten het stellen met beeld zonder klank. 

Tegen de middag leek hij wat te ontdooien en bracht hij ons naar het strand twee kilometer verder. Er was weinig volk, maar het kristalheldere water was perfect om te zwemmen - zelfs voor mij. De golven waren leuk en veel hadden we niet nodig om ons de hele namiddag te amuseren. Pelekas Beach bezorgde ons een echt vakantiegevoel, zonnebrand inclusief. 

Toen het te warm werd, verplaatsten we ons naar het barretje waar Fonda naar eigen zeggen de hele zomer te vinden was. We ontmoetten er zijn Nederlandse buurvrouw Heleen en genoten van een koud drankje met uitzicht over de baai. De humeurbarometer van onze host was in de loop van de namiddag niet omgeslaan en we besloten de volgende dag andere oorden op te zoeken.

Ook op 3 mei geen zonovergoten taferelen, maar de regen bleef uit en we hadden goede hoop op wat zonneschijn in de loop van de namiddag. De afvaart naar Corfu was pas om 13u, dus we hoefden ons allerminst te haasten en op ons dooie gemak trokken we tegen de middag naar de nabijgelegen haven. 

Het bleef droog, maar toch voelden we al snel nattigheid. Met vragende ogen werden onze tickets voor de overzet niet een, niet twee, maar vier keer gecontroleerd. “Of er misschien een probleem was?”, vroegen we achterdochtig. De tickets waren ok, er was alleen geen boot om 13u. Het vriendelijke bootpersoneel wees ons erop dat elke dinsdag en zaterdag de ferry richting Corfu om 17u vertrekt. 

We hadden het niet al te snuggere personeel van het reisagentschap dus correct ingeschat. Zij deden hun reputatie alle eer aan en ons beklag viel niet in goede aarde. Toen ze na enkele minuten de schuld bleven doorschuiven was ons geduld op. 
Wel drie maal hadden we geïnformeerd naar het exacte vertrekuur en we waren dus niet gediend met een simpel excuus. De gemaakte plannen met onze host via CouchSurfing dreigden in het gedrang te komen en we gaven hen stevig onder hun voeten.
Na enige stemverheffing en enkele welgeplaatste argumenten krikten we onze compensatie op van vier, over tien tot achttien euro, de prijs van een ticket. Voor de klantenservice moet je in ieder geval niet bij Sarris Lines zijn - ze probeerden ons zelfs nog extra te laten betalen voor de fietsen -, maar we waren al lang blij dat we diezelfde dag nog in Griekenland zouden arriveren.

Na een lange namiddag op de dijk, inclusief een ijsje met onze allerlaatste Albanese Lekë, zagen we rond 15u45 mensen instappen op de boot. In allerijl snelden we naar de haven, waar het gelukkig om gezichtsbedrog leek te gaan.
Net voor vertrek - gelukkig zonder vertraging - maakten we kennis met Klode. De 31-jarige Albanees die reeds zeventien jaar in Engeland woont, was op bezoek bij zijn ouders en gedurende de hele overtocht hadden we een levendig gesprek over zeer uiteenlopende topics.

Het was pas om twintig na zeven dat we terug ‘incheckten’ in de Europese Unie. Al onze tassen moesten door de scanner en onze (stalen) fietsen door de metaaldetector, maar we werden goedgekeurd.
​
Onze CouchSurf-host Fonda had niet te veel van zich laten horen, maar we besloten op basis van een vaag adres toch die richting uit te fietsen in de hoop hem ergens te vinden. Tien kilometer verder aan een tankstation toonden we ons papiertje met zijn naam. “Of course I know him, it’s five minutes from here.”
Fonda bleek, ondanks de moeilijke communicatie voorafgaand aan ons verblijf, een supervriendelijke kerel waarmee het heel aangenaam babbelen was. De Griek van zesenveertig die nog in Duitsland en Engeland had gewoond zat vol interessante verhalen en de lamskoteletten op de bbq met een zelfgemaakte marinade waren wonderlijk. 
Later op de avond maakten we nog kennis met drie Franse zetelsurfers en na enkele glazen zelfgemaakte wijn ging het rond kwart na twee richting zolder waar onze matjes al uitgespreid lagen op de biljarttafel.