Het bleef droog, maar toch voelden we al snel nattigheid. Met vragende ogen werden onze tickets voor de overzet niet een, niet twee, maar vier keer gecontroleerd. “Of er misschien een probleem was?”, vroegen we achterdochtig. De tickets waren ok, er was alleen geen boot om 13u. Het vriendelijke bootpersoneel wees ons erop dat elke dinsdag en zaterdag de ferry richting Corfu om 17u vertrekt.
We hadden het niet al te snuggere personeel van het reisagentschap dus correct ingeschat. Zij deden hun reputatie alle eer aan en ons beklag viel niet in goede aarde. Toen ze na enkele minuten de schuld bleven doorschuiven was ons geduld op.
Wel drie maal hadden we geïnformeerd naar het exacte vertrekuur en we waren dus niet gediend met een simpel excuus. De gemaakte plannen met onze host via CouchSurfing dreigden in het gedrang te komen en we gaven hen stevig onder hun voeten.
Na enige stemverheffing en enkele welgeplaatste argumenten krikten we onze compensatie op van vier, over tien tot achttien euro, de prijs van een ticket. Voor de klantenservice moet je in ieder geval niet bij Sarris Lines zijn - ze probeerden ons zelfs nog extra te laten betalen voor de fietsen -, maar we waren al lang blij dat we diezelfde dag nog in Griekenland zouden arriveren.
Na een lange namiddag op de dijk, inclusief een ijsje met onze allerlaatste Albanese Lekë, zagen we rond 15u45 mensen instappen op de boot. In allerijl snelden we naar de haven, waar het gelukkig om gezichtsbedrog leek te gaan.
Net voor vertrek - gelukkig zonder vertraging - maakten we kennis met Klode. De 31-jarige Albanees die reeds zeventien jaar in Engeland woont, was op bezoek bij zijn ouders en gedurende de hele overtocht hadden we een levendig gesprek over zeer uiteenlopende topics.
Het was pas om twintig na zeven dat we terug ‘incheckten’ in de Europese Unie. Al onze tassen moesten door de scanner en onze (stalen) fietsen door de metaaldetector, maar we werden goedgekeurd.
Onze CouchSurf-host Fonda had niet te veel van zich laten horen, maar we besloten op basis van een vaag adres toch die richting uit te fietsen in de hoop hem ergens te vinden. Tien kilometer verder aan een tankstation toonden we ons papiertje met zijn naam. “Of course I know him, it’s five minutes from here.”
Fonda bleek, ondanks de moeilijke communicatie voorafgaand aan ons verblijf, een supervriendelijke kerel waarmee het heel aangenaam babbelen was. De Griek van zesenveertig die nog in Duitsland en Engeland had gewoond zat vol interessante verhalen en de lamskoteletten op de bbq met een zelfgemaakte marinade waren wonderlijk.
Later op de avond maakten we nog kennis met drie Franse zetelsurfers en na enkele glazen zelfgemaakte wijn ging het rond kwart na twee richting zolder waar onze matjes al uitgespreid lagen op de biljarttafel.