De ochtend begon met een heerlijke afdaling die ik de dag ervoor had verkend aangezien de supermarkt op een paar kilometer bergafwaarts van de camping lag. Jammer genoeg moesten de kilometers toen ook terug bergop getrapt worden, maar daar hadden we deze morgen geen last van. 

Het was nog vroeg op de dag, akkoord, maar het was verdorie koud! Handschoenen waren geen overbodige luxe en we mijmerden over warmere oorden. 

Onze laatste fietsdag in Noord-Ierland had met de Antrim Coast wel nog een serieuze troefkaart in de hand. Al snel verlieten we de hoofdweg en via de scenic route, ongeschikt voor bussen en caravans wegens te steile percentages en scherpe bochten, klimden we gestaag naar boven. De kou was op deze manier snel verleden tijd en met het bereiken van de hoogtelijn van 250 meter hadden we een briljant zicht over de oceaan. Niet zo gek ver zagen we zelfs reeds de kust van Schotland.

De eerdere, meer gestage, klim was niets vergeleken met hetgeen we de daaropvolgende acht mijl op ons bord kregen. Met zicht op Torr Head doken we naar beneden, met enkele lepe haarspeldbochten op ons parcours. Hoewel ik duidelijk had aangegeven dat we snelheid moesten minderen, kon de eerste tuimelperte van onze reis niet vermeden worden. Katrien nam een van de bochten iets te breed en belandde in de berm, gelukkig zonder stoffelijke of materiële schade.

In geen tijd hadden we minstens de helft van onze geklommen hoogtemeters prijsgegeven en bijna onmenselijk steil ging het terug omhoog... harken en puffen! Tot de allerlaatste dag duurde het alvorens we het lastigste stukje (Noord-)Ierland voorgeschoteld kregen.
Op een bepaald moment ging het zo steil dat Katrien voor een tweede keer de grond kuste. Opnieuw speelde de snelheid haar parten… het gebrek eraan deze keer. Een echte val was het niet, maar de fiets lag toch op de grond.
Lastig, maar wondermooi. Het genot toen we bovenkwamen was bijzonder groot en de vergezichten navenant. 

Boven verbroederden we met een groepje van zes Engelsen die voor enkele dagen op fietstrip waren door Noord-Ierland. Even gekeuveld, maar ze waren gehaast. Zij hadden van enkele bewoners vernomen dat er stevige regen verwacht werd in de namiddag en wilden zoveel mogelijk gefietst hebben voor de hel losbarstte. 

Wij waren er ook niet gerust op en toen we in Cushendun de mensen naar elkaar hoorden roepen dat ze nog vlug wat zaken wilden afhandelen voor de regen kwam, voelden we de bui letterlijk hangen. In Cushendall, net voor lunchtijd, begon het te druppelen en in de inkomhal van de lokale Spar aten we ons brood op en trokken we de regenkledij aan. 

In de gietende regen zetten we de resterende veertig kilometer richting Larne in. Het traject leidde ons langs een prachtige kustweg, maar echt genieten konden we niet. Weggedoken in onze regenjas en met verkleumde handen wilden we liefst zo snel mogelijk op de bestemming zijn. De niet aflatende regen zorgde zo voor een valse noot, maar zou ons niet veel later een serieus voordeel opleveren. 

Vanwege de regen stopten we niet onderweg en trapten we stevig door. Reeds om 15.15u waren we aan de camping in Larne die vlakbij de ferry terminal lag. Het plan was immers om de volgende morgen de boot richting Troon (Schotland) te nemen. Aangezien de receptie van een, wederom niet erg charmant aandoende camping, onbemand was, besloten we om meteen een kijkje te nemen aan de ferry om ons te informeren over de prijzen en de precieze check-in uren.

In de vertrekhal zagen we tot onze verbazing dat de ferry naar Troon - volgens ons opzoekingswerk elke dag om 8u ’s morgens - op schema was en klaar voor afvaart om 16u. Een blik op de klok leerde ons dat we net vijfentwintig minuten voor vertrek daar waren en op de valreep kochten we onze tickets en konden we een paar minuten voor het sluiten van het ruim onze fietsen binnenrijden. Wat een meevaller!

We nestelden ons in een van de comfortabele zetels van de ‘quite area’ en hoopten dat de twee uur durende overtocht soelaas zou bieden voor onze natte handschoenen, mouwen, en voor mij dan toch, kousen en schoenen (gevolg van het verkeerd aantrekken van mijn overschoenen).

Als het van ons afhangt is Gore-Tex regenkledij (Gore Bike Wear) allesbehalve een aanrader. Zowel onze 100% waterdichte fietsjassen als handschoenen voldoen niet aan het label dat ze zichzelf opspelden. De handschoenen waren doorweekt en beiden hadden we last van verkleumde ledematen. Zeker gezien het forse prijskaartje zouden wij opteren voor een alternatief moesten we opnieuw overgaan tot een aankoop.
De regenbroeken en overschoenen van Vaude doen dan weer wel waarvoor ze gemaakt zijn en houden ons steevast droog. Jammer genoeg had ik, gezien mijn korte fietsbroek, de overschoenen over de fietsbroek aangetrokken en sijpelde door mijn eigen schuld het water alsnog in mijn schoenen. 

Het moet een grappig zicht zijn geweest voor de andere toiletbezoekers op de ferry. Op blote voeten en met schoenen volgepropt met toiletpapier stond ik aan de blazer mijn kousen te drogen. Dat is wat ze noemen nuttig gebruik maken van de faciliteiten, zoals een pientere Schot terecht opmerkte. 
Net zoals de voorgaande keren hebben we op de ferry niets aan te merken. Perfect op schema, attent en behulpzaam personeel en een aangename manier om te reizen. 

In Troon aangekomen beseften we dat we de routes van Schotland nog niet in de gps hadden geladen. We deden dan maar eerst inkopen en informeerden ons daar naar de dichtstbijzijnde camping. Een tweetal kilometer verderop zou een camper en caravan park moeten zijn dat ietwat in de juiste richting lag. 
Een camping kon je het bezwaarlijk noemen, maar in andere tijden had hier blijkbaar ooit wel eens een mobilhome gestaan. Faciliteiten, behalve een toilet, waren er niet, maar we mochten onze tent opzetten en daar konden we best mee leven.

Onder een daverend geroffel van de regen op ons tentzeil smaakten de broodjes met mild cheddar en honey roasted ham bijzonder goed en bestudeerden we de routes voor Schotland in detail. Met Glasgow, Loch Lomond en de uitlopers van de highlands in het verschiet hadden we in ieder geval genoeg inspiratie voor een nacht vol rijke dromen. 

Normaal had 26 mei een rustdag in Portrush moeten worden. De camping waar ons haar van recht kwam, zegden we dan ook met een gemengd gevoel vaarwel. Onze benen konden wel eens wat rust gebruiken, maar op die camping viel niets te beleven en het beloofde opnieuw een grijze dag te worden. We besloten dan ook ons geluk een twintigtal kilometer verder opnieuw te beproeven. 

Op onze weg lagen zowel the Giant’s Causeway en the Carrick-a-Rede Rope Bridge, twee van Noord-Ierlands topattracties. We namen dan ook rustig onze tijd om beide te bezoeken.
Ter hoogte van Bushmills - waar tevens de oudste, legale distilleerderij ter wereld ligt - vind je een spectaculaire rotsformatie van dicht opeengepakte, hexagonale, stenen kolommen. Niet slecht, ware het niet dat de tonnen toeristen het speciale effect van de duizenden stenen wegnamen - al waren we zelf ook twee van de zovelen. 
Nog eens tien kilometer verder stond de touwbrug Carrick-a-Rede op het programma. Deze verbindt het vasteland met Carrick Island en overspant twintig meter, dertig meter boven de grond. Behalve door toeristen, wordt de brug in het seizoen nog steeds door zalmvissers gebruikt. In het foldertje dat we samen met ons ticket kregen, werd ons ‘an abundance of wildlife’  beloofd. Die abundance moesten we erbij dromen - tenzij ze er een overvloed aan meeuwen mee bedoelden -, maar het gevoel toen we over de bewegende brug liepen was zeker apart.

Tussen Portrush, de Causeway, de touwbrug en Ballycastle moest de kustlijn van Noord-Ierland zeker niet onderdoen voor de Westkust van haar zuiderbuur. Mooie rotsformaties, veel groen en op geregelde tijdstippen een eiland in zicht. 

Op vijf km voor Ballycastle konden we onze tent opslaan. De laatste route in Noord-Ierland stond de dag erna gepland: Ballycastle-Larne, waar we de oversteek zouden maken naar Troon, Schotland. 

We wilden graag tegen de avond aan de noordkust zijn, dus hadden we de wekker vroeg gezet. Niet dat dit nodig is, de biologische klok doet ondertussen goed zijn werk en aangezien we de vorige avond vroeg ‘onder de wol’ lagen, waren we goed uitgeslapen. 

Toen we uit onze tent kwamen, maakten we voor het eerst kennis met midges. We zijn niet helemaal zeker of het werkelijk de kleine vliegjes die in Schotland en Scandinavië voorkomen waren, maar ze gingen in ieder geval door voor uiterst vervelende, in grote zwermen aanwezige, venijnig stekende beestjes. 
Onze tent werd nog nooit zo snel weggestopt en om 8u zaten we in de trappers. Omdat we aan de voet van de berg ons kamp hadden opgeslagen, wisten we dat de dag zou beginnen met een stevige klim. De nachtrust had ons goed gedaan en door een prachtig woud bekleed met paarse boshyacinten verteerden we de stijgende weg vrij goed.

In het eerste dorpje op onze weg kochten we onze lunch. Omdat er maar een stokbrood meer overschoot en het er een van de dag ervoor was, kregen we het gratis mee. Ze waren zelfs zo vriendelijk om het nog een paar minuten in de oven te steken.

Het laatste wat we willen is overkomen als klagers, maar het weer zat echt niet mee. Vraag maar aan alle (Noord-)Ieren. Het was koud, heel koud, en met gevoelstemperaturen van 2 à 3 graden hadden we niet het gevoel dat juni voor de deur stond. Regen kregen we in alle vormen en maten die dag; het woord 'druilerig' werd zeker en vast uitgevonden voor dagen zoals deze. 
Het weerhield ons er niet van om goed door te trappen. Omstreeks 15u overschreden we de kaap van 2.000 km. Aangezien er een Lidl op de weg lag en we toch inkopen moesten doen, was dit een prima moment om nog een triple chocolate cookie te eten! We anticipeerden maar om later die avond onze puike prestatie in iets meer stijl te vieren met een lekkere fles Spaanse rode wijn. 

We lieten het drukke Coleraine achter ons en vervolledigden de route tot in Portrush. Een blij weerzien met de Atlantische Oceaan, maar tegelijkertijd het besef dat Wouter er nog steeds geen duik in had kunnen nemen. Met de barre weersomstandigheden zat dat er spijtig genoeg ook niet meteen aan te komen. 

Ierland en Noord-Ierland bevielen ons. Op de campings na dan toch. Daar hadden we veel meer van verwacht. We hebben natuurlijk niet altijd de luxe om, zoals dat met de wagen wel kan, op zoek te gaan naar de perfecte camping, maar Portrush was spijtig genoeg bezaaid met toonvoorbeelden van het type camping dat we op andere vakanties proberen te vermijden.

Het was pas 16u, dus probeerden we vier verschillende campings - de ene al onpersoonlijker dan de ander. De rode draad: grote trailerparken met een miniem stukje gras voor tenten, dure toegangsprijzen met douches apart te betalen en beperkte sanitaire voorzieningen (want trailerbewoners hebben natuurlijk zelf alles in hun barak).
Na een rondrit van vijf km, kwamen we terug terecht op de eerste. We konden de tent opslaan in de ‘glamping area’, met als gevolg dat we tussen vijf op glasbollen lijkende iglo’s er het beste van moesten maken.

Het besef van tijd en welke dag het juist is, durft op een onderneming als de onze wel eens verloren te gaan. Ik was mij er echter goed van bewust dat het zondagmorgen was en aangezien ik, weeral, vroeg wakker was, besloot ik zo stil mogelijk naar buiten te sluipen om op het gemak de tent op te ruimen. Katrien kon op deze manier nog wat langer genieten van het zalige bed en voor onze gastheer en gastvrouw was het natuurlijk ook zondag. 

Tegen 8.30u waren de tassen geladen en was de afwas gedaan. Ondertussen was er al wat leven in huis en iets later konden we onze voeten onder tafel schuiven voor een lekker ontbijt: hot porridge met rozijnen, kaneel en honing en zelfgebakken brood. De Noord-Ieren moesten op vlak van gastvrijheid zeker niet onderdoen voor de Ieren, ook al waren het in dit geval Fransen. Dat belooft voor volgend jaar, wanneer Frankrijk op de route ligt.
Françoise en Yann zijn heel hartelijke mensen en hebben een breed interesseveld. De gespreksonderwerpen waren dan ook gevarieerd en boeiend. Rond 10.15u namen we afscheid en stapten we op de fiets. 

We pikten meteen terug in op route 92 van het National Cycle Network en waren net als in Engeland en Wales aangenaam verrast door de uitstekende signalisatie en de leuke wegen die werden geselecteerd. De keerzijde waren de hoogtemeters die je er gratis en voor niets bijkreeg, maar die namen we er - zeker in het begin van de dag - met plezier bij. 

We waren intussen vijf weken onderweg zonder iets te schrijven over de terugrij-index. Dit is een term die onder vakantiefietsers wordt gebruikt om aan te geven hoeveel kilometer je bereid bent terug te fietsen wanneer je iets vergeet. Jullie horen ons vast al komen…
Na een dikke tien kilometer zwoegen over steile wegjes kruisten we een grotere baan. Toen ik overstak, kraakte mijn ketting nogal luid en we keken beiden bezorgd naar de kettingkas. Niets aan de hand, maar ineens riep Katrien: “Waar is je slot?”
Ik begon stante pede te vloeken, want ik wist meteen waar het lag. Ik had mijn slot op het muurtje gelegd toen ik dat van Katrien opende na het opbreken van de tent. Heel zuur, maar er zat niets anders op dan terug te rijden. In de terugrij-index staat ons, best prijzig, slot immers hoog op de lijst. Ik besloot alleen terug te keren langs de hoofdweg en in mijn adrenaline zat ik al bijna op de fiets toen Katrien snugger suggereerde dat ik best eerst mijn tassen kon afladen. 

Net voor ik aan mijn tijdrit begon, vroeg een nieuwsgierige bewoonster of alles in orde was en na ons verhaal kon Katrien gerust bij haar binnen wachten tot ik terug was. Het was zwoegen en zweten, maar een klein uurtje later was ik al heen en weer gefietst. 
In de tussentijd had Katrien de volledige familie van Angela leren kennen. In volgorde van verschijning kwamen achtereenvolgens haar man, het zoontje van haar nicht, haar zus, de tweelingzusjes van het zoontje van haar nicht, haar nicht en haar broer binnen. Telkens opnieuw vertelde Angela enthousiast het volledige verhaal over ons fietsavontuur en de reden waarom Katrien bij hen op de thee zat en er een heleboel rode, gekke tassen in de hal stonden. 

Met nog een kleine stop om een geblokkeerde ketting er terug op te leggen was het al bijna 15u toen we in Omagh arriveerden. We vorderden een stuk trager dan de voorbije dagen, maar we lieten het niet aan ons hart komen - al heb ik het daar soms moeilijker mee dan ik zelf zou willen. Katrien wijst me er dan telkens op dat het geen race is en dat we wel zullen zien waar we arriveren. Het groeit er nog wel uit…

Met de ‘pech’ die we al hadden gehad en de wetenschap dat sommige dagen gewoon mindere fietsdagen zijn dan andere, namen we dan ook uitgebreid de tijd voor een praatje toen we net buiten de stad Gene en Karlene, twee iets oudere fietsers uit Idaho, ontmoetten. Zij waren drie dagen eerder uit Belfast vertrokken en zouden een volledige rondrit maken langs de West- en Zuidkust van Ierland tot in Dublin (een groot stuk van het traject dat wij in de omgekeerde richting hadden afgelegd).

We namen ons voor om nog een stuk verder te fietsen, maar aan de voet van de Sperrin Mountains gaven we er toch de brui aan. Zeker aangezien er hier in de bossen en vlak op onze route een camping moest liggen. Er was effectief een kampeerterrein, maar daar was alles dan ook mee gezegd. Een verlaten en vervallen receptie, deuren waar spinrag aanhing, geen andere gasten en in de games room een vending machine met allemaal lege spiralen op twee zakjes chips (roasted chicken bbq) na. Nochtans was er warm water en elektriciteit. We hadden geen zin om nog verder te fietsen en besloten om onze tent op te zetten, ondanks de ietwat lugubere omgeving. 

De spaghetti die nog restte werd bereid met spekjes, cottage cheese en groene pesto. De kool die Katrien had gekocht veronderstellende dat het iets van sla was, hadden we er achteraf gezien beter niet bij gedaan, maar het kan er niet altijd ‘boenk’ op zijn. 

Net voor het vallen van de duisternis reed er toch nog een wagen op en the warden inde tien pond voor de nacht. We vloekten dat we alsnog moesten betalen, maar wisten dan tenminste dat we niet op een spookcamping waren beland. Met een gerust hart doken we onze slaapzak in. 

Als diabeet zijn de ontbijtmogelijkheden voor Jerry beperkt. Hij stond er echter op om ons iets aan te bieden en de thee en toast met boter hebben gesmaakt. Toch was er aan zijn gulheid nog geen einde gekomen. Net voor vertrek dook hij de moestuin in voor een krop sla en een koppel verse lente-uitjes.

Na een hartelijk afscheid en met een uitermate warm gevoel zetten we de laatste rechte lijn in richting grens met Noord-Ierland. Hoewel we nog steeds onder een grijze hemel fietsten, klommen de temperaturen naar een aanvaardbaar niveau en viel er die dag geen regen uit de lucht. Korte fietsbroek dus en de regenjassen en windstoppers werden naar de achtertassen verwezen. 

Toen de aanduidingen van de fietsroutes van het National Cycle Network meer en meer in het straatbeeld opdoken, wisten we dat we weldra afscheid zouden nemen van Ierland. 
We bedachten ons net op tijd dat de laatste vijf postkaartjes waarvoor we al Ierse postzegels hadden gekocht nu dringend moesten worden geschreven en na een langgerekte afscheidslunch aan de tourist information van Blacklion konden ook deze op de bus. Na een fantastische rondtrip van bijna drie weken was het tijd voor een nieuw hoofdstuk. 

We vroegen ons af of de Noord-Ieren fel zouden verschillen van hun zuiderburen, maar dat bleek op het eerste zicht nog wel mee te vallen. Ook het landschap veranderde niet drastisch eens we de grens waren gepasseerd - opvallend onopvallend overigens - en van een schokeffect was dan ook geen sprake. 

Hoewel… bij het binnenrijden van Enniskillen, de eerste stad na de grens, bemerkten we een groot sportveld vol in kilt gekleden mannen, vrouwen en kinderen. Wij dachten dat de kilt Schots was, maar blijkbaar halen ook Noord-Ieren dit kledingstuk regelmatig uit de kast. Bij voorkeur als zij met hun muziekgroep deelnemen aan een groot kampioenschap voor de beste doedelzak- en trommelgroep van hun County. Een sfeervol gebeuren, zoveel was zeker. 
Wel bizar dat we tussen honderden in kilt uitgedoste Noord-Ieren zelf nog het meest bekijks hadden. Zelfs de plaatselijke fotograaf stond erop om een foto te nemen toen we aan een groep hadden gevraagd of we met hen even op de foto mochten. 

Net buiten Eniskillen zaten onze vooropgestelde tachtig kilometer erop en we besloten ergens een plekje te zoeken om onze tent op te zetten. Campings lagen niet in de buurt van de route dus we moesten onze charme maar weer bovenhalen. Bij het eerste huis waar we stopten was er jammer genoeg geen tuin en dus geen plaats voor een tent, maar werden wel onze waterflessen gevuld. Even later kregen we onze eerste echte ‘nee’. Vriendelijk, maar kordaat, werden we verwezen naar een boerderij iets verderop. Geen probleem, het was nog niet laat op de avond en we hadden nog wel wat reserve. 

Na enkele huizen waar niemand thuis gaf, belden we aan bij Françoise. Heel even twijfel, maar uiteindelijk gaf ze groen licht om onze tent in de voortuin op te stellen. Haar naam en accent deden ons al snel vermoeden dat zij geen Noord-Ierse was. Françoise bleek een Bretoense die met haar man Yann 37 jaar geleden naar Ierland was verhuisd. Na vier weken uitsluitend Engels, switchten we naar het Frans. Niet evident, mais bon… on s’est débrouillé. 
Na een korte babbel, zetten we onze tent op in de regen. Niets is minder leuk, maar ondertussen zijn we in die mate geroutineerd en op mekaar ingespeeld dat we na een kleine tien minuten alle tassen droog konden wegzetten. Nadien begint telkens iemand aan het avondeten, terwijl de andere het slaapvertrek in orde brengt. 

Na een stevige portie spaghetti met verse champignons, aubergine, paprika en lekker rundergehakt viel ik al om acht uur als een blok in slaap. Een klein half uurtje later hoorde ik Katrien babbelen met de vrouw des huizes. Zij en Yann nodigden ons uit voor un ver de vin à l’intérieur en om nader kennis te maken.
Wat een toeval dat we na drie weken Ierland eindelijk nog eens een flesje wijn - want opnieuw betaalbaarder - hadden gekocht (Bordeaux) en we net op die dag belandden bij een Frans koppel dat ons een glas lekkere Franse wijn aanbood. We babbelden honderduit over onze avonturen, over hoe Yann en Françoise in (Noord-)Ierland belandden et de la pluie et du beau temps. En het is net de regen die voor ons nog iets in petto had die avond. Net toen we onze tent terug wilden opzoeken, kwam de kat terug binnen van een kleine excursie. Helemaal uitgeregend nestelde ze zich in de zetel en Francoise vond het niet kunnen dat we in dat weer terug onze tent in moesten, dus bood ze ons de logeerkamer aan. 

We konden het zelf haast niet geloven. Twee nachten op rij in een dubbel bed, zonder de wind die over de tent raast en de regen die het tentzeil bespeelt als de betere trommelaar op het festival die namiddag. We geven altijd aan dat we de mensen niet tot last willen zijn, maar gaan toch dankbaar op hun aanbod in. Niet om acht uur, maar na een uitgesponnen en gezellige babbel, vallen uiteindelijk om kwart voor een de ogen definitief dicht.