Onze citytrip zat er weeral op en langs de oevers van de Wisla reden we met een mooi zicht op de Wawelberg de stad uit. Ons gemoed was uitstekend, het weer daarentegen een heel stuk minder. Onder een grijze hemel was het simpelweg afwachten tot de eerste druppels naar beneden kwamen. 

De eerste dertig kilometer waren relatief vlak, zeker in vergelijking met wat we daarna voor onze wielen kregen geworpen. Stevig fietswerk, en voor de laatste maal in Polen grepen we terug naar een vergelijking met een Belgisch landschap. Na de Vlaamse Ardennen en de Voerstreek was de vergelijking met de Ardennen nu het best op zijn plaats. De heuvels werden hoger en pittiger en we kregen het gevoel dat de bergen nu niet meer ver weg konden zijn. 

Ondertussen waren de hemelsluizen effectief geopend en toen de neerslag intenser werd, twijfelden we niet om ons regenpak aan te trekken. We hadden misschien beter wat langer geaarzeld want we hadden ons pak nog maar goed en wel aan of de bui was weeral over. Voor de zekerheid hielden we alles toch aan, maar op een steile, iets langere klim net voor lunchtijd werd het veel te warm en gespten we de regenbroeken en de overschoenen op de rack-pack. 

De bushoklunch werd stilletjes aan traditie, maar met de broodjes die reeds belegd waren en de zon die tien minuten doorbrak, was dit meer dan voldoende. 
De namiddag begon met een stevige klim en een fikse bui. De regen hield nu jammer genoeg wel aan en tot tweemaal toe schuilden we in bushokjes voor de felle regenval. 

Onze benen hadden reeds meer dan zevenhonderd hoogtemeters verwerkt toen we aan de slotklim begonnen. ‘Buiten categorie’ is de enige juiste term die op deze verschrikkelijk steile klim van toepassing was. We kunnen het maar moeilijk geloven, maar we twijfelden zelfs of deze tweeënhalve kilometer niet nog steiler waren dan de Stalheimskleiva in Noorwegen. In Polen geen verkeersborden die percentages aangaven, maar in Basecamp zagen we achteraf dat op geen enkel punt de hellingsgraad onder de tien procent ging en dat we met uitschieters tot achttien procent effectief over een heroïsche bult waren gereden.
Onze benen hebben het in ieder geval geweten en als afsluiter van de fietsdag was het op twee stukken net iets te zwaar voor Katrien, die wel bijzonder veel wilskracht toonde door telkens terug de fiets op te kruipen en tot boven te klauteren. We waren bijzonder trots dat we het gehaald hadden, maar het dikke wolkenpak en de mist die het uitzicht volledig belemmerden temperden onze euforie op de top. 

Het hotel dat we in de gps hadden aangeduid bestond wel degelijk, maar was in renovatie. De jonge eigenaar sprak ons aan in werktenue en was aan de slag om alle kamers van eigen sanitair te voorzien. Even vreesden we dat we verder zouden moeten fietsen, maar de vriendelijke man garandeerde ons dat hij in geen tijd een propere kamer met dubbel bed kon klaarmaken. De prijs? Vijftig zloty. Deal!
Na een passage in de mini-supermarkt next door bereidden we een pasta met spek, ajuin en tomatensaus. Niets bijzonder, maar toch interessanter dan de homp brood die als noodoplossing in de tassen stak. 

De avond sloten we af met het wikken en wegen van het vervolg van onze route. Na een gedetailleerde blik op onze kaart bleek dat we het indrukwekkendste deel van het Tatragebergte (High Tatras) links lieten liggen. Dit wilden we niet laten gebeuren, maar dan moesten we wel een stuk oostelijker geraken. Gezien de nakende winter, zeker in de bergen, en onze date in Boedapest op 7 november moesten we een oplossing zoeken. Na wat gepuzzel zouden we over Zakopane gaan en vervolgens rond de bergketen fietsen, met op verschillende plaatsen de mogelijkheid om de bergen in te duiken. Dilemma: reden we met de fiets tot in Zakopane of namen we de trein… bij het slapengaan was de knoop nog niet doorgehakt en de beslissing zou de volgende morgen worden genomen.

Vier jaar geleden hadden we er tijdens onze korte citytrip voor gekozen een daguitstap naar de concentratiekampen van Auswitch en Birkenau te maken. Voor een bezoek aan de zoutmijn van Wieliczka was toen geen tijd, maar dit jaar stapten we om 9u39 de trein op naar Wieliczka Rynek Kopalnia. Enkele reis: drie zloty per persoon.

Hoewel onze goede vriend Felten, zoals enkel Felten dat kan, via Facebook liet weten “Ook nog gedaan…. Saaaaaaaiiiii :-)”, vonden wij de uitstap een absolute aanrader. Vooral de grootte imponeerde ons. Bijna driehonderd (!) kilometer lang zijn de gangen in de mijn. Over zo’n afstand fietsen wij bijna vier dagen.
De toer begon in de Danilowicz schacht, waar we 350 treden per 7 afdaalden. Er zouden nog 450 andere treden volgen, waarvan de meeste dalend. Terug naar boven kon gelukkig met een lift. 
Prachtige zalen, in steenzout uitgegraven door mijnwerkers, zoutmeren en houten constructies die jaar na jaar miljoenen toeristen dragen. We waren onder de indruk. In de mijn gebeurt alles vanzelfsprekend ondergronds: wandelen, de zouten standbeelden bewonderen, luisteren naar Chopin, naar het toilet gaan. Maar je kan er ook naar de kerk (je kan er zelfs trouwen) en naar de cinema. 
Na anderhalf uur hadden we slechts 1% van de volledige mijn gezien. De ingestudeerde mopjes van de gids waren op en na de 5D-film zochten we onze weg naar de lift. Ze had dan misschien al lachend gezegd dat we haar altijd goed moesten volgen, want ze was de enige die de weg naar buiten wist. Wel, ze had niet overdreven. We volgden een troepje Duitsers, maar kregen na een kwartier wandelen samen onder onze voeten van een andere gids waarbij we verzeild waren geraakt. Gelukkig wist ze ons wel de lift aan te tonen naar de bewoonde wereld.

In de regen namen we de trein terug naar Krakau en we stapten dan ook stevig door naar onze wodkabar, die we - nu goed voorbereid - hadden opgezocht. Niets was er veranderd en aan hetzelfde tafeltje als de vorige keer lieten we enkele nieuwe proevertjes aanrukken. Wouter koos achtereenvolgens voor vijg, zure appel, walnoot en limoen/chili en ik ging voor framboos, peer, limoen/munt en granaatappel. Onze voorkeur: limoen/munt. 

Het was dan misschien allemaal betaalbaar in Polen, ons budget liet niet toe alle dagen uit eten te gaan. In het hostel bereidden we op onze laatste avond een lekkere pasta met kip, champignon, rode ui, noten en kruidenkaas. Binnen, op deftige kookplaten en met een afwasbak. Dit was al luxe genoeg voor ons.

We keken beiden reikhalzend uit naar onze tweedaagse in Krakau. Het is altijd leuk om naar een stad terug te keren die je al wat kent en onder het motto ‘niets moet, alles mag’, zouden we nog relaxter door de stad kunnen trekken. 
Het geplande bezoek aan de zoutmijn van Wieliczka stelden we met een dag uit. De weersvoorspellingen voor de dag erop waren minder gunstig en het zou zonde zijn om met zonnig weer onder de grond te zitten en met regen erboven. Zou het mooie weer trouwens gerelateerd zijn aan het feit dat we pas na zes maanden fietsen voor de eerste keer zuidelijker zaten dan ons exotische vertrekpunt Avelgem? 

Vooraleer we aan een toertje Krakau begonnen, profiteerden we van de prima keukenfaciliteiten in het High Life Hostel. De waterkoker zorgde in geen tijd voor een lekkere kop thee en de broodrooster roosterde heerlijk krokante toasts met kaas en confituur. 

Eerste halte van de dag: de Joodse wijk Kazimierz. De wijk net buiten de oude stad heeft ontegensprekelijk een bewogen geschiedenis, maar net als vier jaar geleden bleven we dezelfde mening aangedaan dat er niet bijzonder veel te zien is, behalve veel onopvallende synagoges. Wel opmerkelijk was dat er ten opzichte van enkele jaren geleden veel meer leven was in de straten. Hippe bars en leuke eetgelegenheden waren er als paddestoelen uit de grond geschoten en omwille van die reden is het absoluut een aanrader, zeker ’s avonds. Onze timing in de late voormiddag was dan misschien niet al te best, een zonnig terrasje lieten we ons toch welgevallen. 
Door een wirwar van kleine straatjes belandden we aan de Wawelberg. We besloten om eerst rond de muren te lopen tot aan de rivier Wisla, om op die manier de kathedraal en het kasteel langs alle kanten te bewonderen. 
Na een passage langs Smok Wawelski (de vuurspuwende draak en het symbool van de stad) wandelden we de berg op en waren we opnieuw verbaasd over zoveel pracht en praal, verzameld op zo’n kleine ruimte.

Oktober is blijkbaar hoogseizoen voor een bezoek aan Krakau en in de oude stad was het dan ook over de (toeristen)koppen lopen. Met zoveel toeristen verwacht je natuurlijk wel meer dan een toeristische dienst, maar hier vind je een ‘tourist office’ op de hoek van elke straat. Na een inspectie van enkele van deze zogenoemde informatiecentra bleek dat ze ons van bitter weinig info konden voorzien. Hun enige oogmerk is het verkopen van tickets voor een bezoek aan Auswitch, de fabriek van Schindler of de zoutmijn. 

Na een passage op de Rynek Glowny,  gingen we in de omliggende straten op zoek naar de wodkabar waar we na vier jaar nog steeds zo’n leuke herinneringen aan hebben. We slaagden er echter niet in ze te lokaliseren en ietwat teleurgesteld trokken we richting hostel. Onderweg hoorden we het Hejnal. Elk uur speelt vanaf de hoogste toren van de Mariakerk een trompetblazer een melodie die plotseling wordt afgebroken. Dit gaat terug op een legende waarbij een torenwachter alarm sloeg toen hij de Tataren aan zag komen. Zijn trompetspel werd  echter plots afgebroken omdat hij door een pijl geraakt werd, maar hij redde wel de stad.  

De zon was jammer genoeg na de middag achter de wolken blijven zitten en het was dringend tijd om op te warmen. Geen betere manier om terug op temperatuur te komen dan met een warme chocomelk… met een scheutje Soplica hazelnoot, onze favoriet. 

We werkten op het gemak onze blog bij en gingen online op zoek naar een restaurantje. We stonden immers aan de vooravond van een bijzondere dag. Zes maanden, exact 183 dagen, geleden zadelden we voor de allereerste keer onze twee fietsen op. Een half jaar onderweg, dat moest op gepaste wijze gevierd worden en in Bistro Zazie trakteerden we onszelf op een driegangenmenu. Hoewel we een heerlijke avond met z’n tweetjes hadden, zouden we het eethuisje niet TripAdvisors hoogste score ‘uitstekend’ toekennen. Het eten was daarvoor net iets te gewoon - en we kunnen nu ook niet zeggen dat we de laatste zes maanden vaak gastronomisch verwend zijn geweest. Hoe dan ook, onze trip smaakt in ieder geval wel naar meer en we doen er met plezier nog zes of twaalf maanden bij. 

We hadden gegokt en gewonnen! Het weer was omgeslagen en tussen de wolken door was er op zondagochtend al heel wat blauw te bespeuren. 

Van bij de start van de etappe ging het stevig omhoog en sinds lang zouden we nog eens meer dan zevenhonderd hoogtemeters bij elkaar fietsen. Het intensieve klimwerk in combinatie met de hoogst aangename, zachte herfstdag zorgde er zelfs voor dat handschoenen niet nodig waren en dat ik meer dan blij was met mijn keuze voor een korte fietsbroek. 
Naar landschap toe hadden we de Vlaamse Ardennen achter ons gelaten en had de omgeving steeds meer weg van de Voerstreek. De klimmetjes waren langer en regelmatig overschreden we hoogtelijn van driehonderdvijftig meter. Geen idee hoe het met de koolteelt zit in de Voeren, maar vanuit het niets schoten er op elke akker kolen uit de grond alsof het grassprieten waren. Rode kool, groene kool, bloemkool,… zover het oog strekte. 

Ons gestel moest zich weer wat aanpassen aan de veranderde fietsomgeving en we vorderden minder snel dan de voorbije twee weken. Net voor de lunch babbelden we bovendien nog een kwartier met de vriendelijke Poolse motard Andrzej die ons in sappig Frans heel wat uiteenlopende verhalen vertelde. 
Middageten deden we nog eens buiten, zij het in een bushokje. De pistolets met kaas en hesp smaakten en de banaan als toemaatje zorgde ervoor dat de veertig kilometer die nog op het programma stonden geen probleem vormden. 

Het was dan wel mooi weer die dag, door de overvloedige regenval van de voorbije dagen lagen de veldwegen er bijzonder zwaar bij. Het overgrote deel van de dag toerden we over mooi geasfalteerde wegjes, maar na vijftig kilometer moesten we toch op onze passen terugkeren. De asfaltweg ging immers over in een onverhard pad en een paar honderd meter verder stonden we met onze voeten in het slijk. We voelden er niets voor om twee kilometer door de modder en de klei te ploeteren en namen dan ook liever het zekere voor het onzekere. 

Krakau, de stad die we vier jaar geleden reeds aandeden met het vliegtuig, lag nu nog slechts op een boogscheut verwijderd. Via een kleine omweg door veertien Europese landen waren we terug in de tweede stad van Polen, maar ditmaal op eigen kracht. Met de fiets! Het was genieten, enerzijds omdat we de stad al wat kenden, anderzijds omdat we heel wat respectvolle blikken van andere toeristen kregen toegeworpen. 

Na een ereronde over de Rynek Glowny, het centrale marktplein en het kloppend hart van de stad, trokken we richting het High Life Hostel slechts een kilometer verderop. De fietsen konden we kwijt op de afgesloten binnenplaats en onze kamer, met als thema de New Yorkse yellow cab, was leuk ingericht en ruim. 
Na een verkwikkende douche in het propere, gemeenschappelijke sanitair trokken we naar de winkel waar we alles insloegen om nog eens vers te koken. De spaghetti smaakte wonderwel, zeker in combinatie met een glaasje rode wijn. Zelf koken hadden we gemist en we hoopten dat we dat de komende dagen en weken af en toe zouden kunnen herhalen, nu we genoopt zijn om ’s nachts onze toevlucht te zoeken in ho(s)tels.
​
Na een korte babbel met twee Duitsers uit München merkten we dat we net iets meer inspanning hadden moeten leveren dan anders en gingen we terug naar onze gele taxi. De twee geprogrammeerde rust/bezoekdagen in Krakau zouden ervoor moeten zorgen dat we met hernieuwde energie aan het Tatragebergte konden beginnen.

De ganse nacht regende het pijpenstelen en ook ’s morgens na het ontwaken regende het lustig voort. De voorspellingen bleken uit te komen en we besloten een extra nacht in het Zlota Roza hotel te blijven. Ervaring heeft ons namelijk geleerd dat een mens niet vrolijker wordt van een ganse dag door de regen te fietsen. 

Lazy Saturday dus, en we maakten van de gelegenheid gebruik om ons winterprogramma vorm te geven… of dat was toch de bedoeling. Het ene obstakel na het andere dook op. De beoogde ferry tussen Kroatië en Italië bleek tussen november en maart niet te varen, buslijnen die wij voor ogen hadden accepteerden geen fietsen en vliegen met twaalf stukken bagage en een trekkingfiets bleek niet meteen ‘cost-efficient’. 
We vatten het plan op om onze fietsen voor enkele maanden in Boedapest of omgeving te stallen en er tijdens de winter zonder onze trouwe tweewielers op uit te trekken. We zouden een stuk flexibeler zijn om te reizen en op deze manier konden we na het winterreces starten waar we nu strandden.

In de tussentijd bleef communiceren met hotelpersoneel een probleem. De jongeman die ons de vorige dag in het Engels verder hielp was nergens te bekennen en zijn moeder (?) sprak enkel Pools. Bij gebrek aan leuke eetadresjes in Sedziszow overwogen we om in ons hotel een hapje te eten ’s avonds. In de namiddag een menukaart versieren om al eens ‘in de potten’ te kijken, bleek echter een hele opgave. Een kaart kregen we niet in onze handen, wel een hele resem Pools waaruit we enkel ‘de volaille’ en ‘kotlet’ begrepen. We gaven dan maar aan dat we wel onze plan zouden trekken, we konden toch moeilijk een keuze maken uit een mondelinge, Poolse menu.
Toen we in de loop van de avond aan de eetzaal passeerden, werd er prompt een bord soep voor ons neergezet. We hadden geen idee waar dit vandaan kwam, we hadden niet aangegeven dat we zouden komen dineren, laat staan een bestelling geplaatst. Een zeer vreemde situatie, zeker gezien de borden er twee uur later nog stonden. 

Na een uitje in het kleine centrum belandden we terug op de kamer waar we vrij snel ons bed in kropen. Slapen was er echter niet meteen bij, het hotel was rumoerig en ook de regen gaf het beste van zichzelf met een ritmisch geroffel op de twee veluxen.

Het had ’s nachts veel geregend; telkens ik wakker werd hoorde ik het getik tegen het raam. Op dat moment vervelend, maar achteraf gezien waren we blij dat het van 22u tot 6u en niet van 6u tot 22u uit de lucht kwam gevallen. 

Wouter was zoals gewoonlijk als eerste wakker en vloekte lief en leed bijeen toen er, weer, geen elektriciteit bleek te zijn. We begonnen ons geduld te verliezen. Zonder enige waarschuwing zou er blijkbaar tussen 7u45 en ergens in de namiddag geen licht, verwarming, internet,… zijn. Dat laatste element was betrekkelijk belangrijk, aangezien we niet konden controleren of we al overnachting in Krakow hadden gefixt. 

Het ontbijt was gelukkig lekker. Geen buffet deze keer, maar een verzorgd bordje met enkele boterhammen, kaas, hesp, confituur en een kop thee. 

Het was warmer dan de voorbije dagen en al snel ging onze windstopper terug naar waar hij vandaan kwam. In de namiddag kwam de zon er zelfs even door en konden we in onze truitjes fietsen. Op zestien oktober, daar zou men voor tekenen. 

Nog voor half tien hoorden we plots een ijskar. Het was dan misschien wel warmer, het was nu ook geen hoogzomer. Een slager had een ijskar omgebouwd tot mobiele slagerij, maar had wel de tunetjes behouden. Op een tetrisversie van ‘Altijd is Kortjakje ziek’ en ‘When the Saints go marching in’ fietsten we de eerste heuvels omhoog. Het heuvelde trouwens wel vaker die dag en het landschap had veel weg van dat van de Vlaamse Ardennen. 

Op een bepaald moment gaf de gps aan dat we linksaf moesten slaan. Dat zou moeilijk worden, aan onze linkerhand was er namelijk geen enkele straat te zien. We fietsten verder en waagden onze kansen op een andere weg, die niet in de gps stond. Het driehoekje dat onze locatie aanduidde bewoog in het niets op het scherm en we reden wat verdwaald rond in een mooi herfstbos. Louter op kompas reden we dan maar verder tot we uiteindelijk weer op een geasfalteerde weg kwamen. Het zou ons in totaal vierenhalve kilometer extra opleveren.

Na vierenveertig kilometer kwamen we tegen lunchtijd aan in het onuitspreekbare Wloszczowa. Een tearoom was precies wat we nodig hadden en een lekkere warme chocolademelk en wat koffiekoeken verschaften ons voldoende energie om de volgende veertig kilometer af te leggen. 

In de namiddag zagen we veel roofvogels en best wat herten. De afstand om ze goed te kunnen zien was jammer genoeg altijd groot, maar het smukte het parcours zeker op. En dat was nodig, want de laatste vijf kilometer zetten we in op een modderige veldweg met kleigrond. De wielen slibden dicht en fietsen ging nog slechts moeizaam. We keken al op tegen het poetswerk, want dat hadden we in België ook al enkele keren te verteren gehad. Anderhalf uur schrobben, wielen eruit halen en met een drinkbus proberen een ‘krachtige’ waterstraal te produceren. Met stokjes probeerden we alvast de ergste schade te beperken toen we terug een degelijke weg bereikten. 

De goden moeten ons goed gezind geweest zijn. Ons hotel lag aan een self-carwash en tien zloty stond gelijk aan tien minuten hogedrukreiniger. Pfieuw, dat was goed geregeld. De vriendelijke kerel van het hotel sloeg alles met een glimlach gade en hielp ons waar mogelijk. Toen we incheckten had hij in de grote zaal al twee vuilniszakken op de grond gelegd, zodat we onze fietsen binnen konden wegzetten. En hij sprak wat Engels, dat was nieuw. 

Een snelle blik op onze inbox leerde ons dat we minder geluk hadden dan in Warschau. De reacties die we hadden gekregen op onze requests waren negatief en de tijd begon te dringen. Hotels in Krakow waren vrij duur voor het BlijvenTrappen-budget en dus bekeken we ook enkele appartementen op Airbnb. Het volgende verslag zal uitwijzen wat de uitkomst was, want bij het ter perse gaan van de blog was de finale knoop nog niet doorgehakt.

We hadden geen warm water de vorige avond en ’s morgens was het probleem nog niet de wereld uit. Spijtig, douchen zou er niet inzitten. We wilden het meisje aan de receptie informeren, alsook vragen of het mogelijk was om melk bij het buffet te zetten voor de cornflakes, maar ze sprak geen Engels. Ze belde haar manager en gaf me de gsm zodat ik kon uitleggen wat het probleem was. De eigenares zou twintig minuten later zelf ter plaatse zijn en gaf de boodschap van de melk alvast door aan haar collega.
Even later stond er een grote kan melk op het aanrecht. Enthousiast schonk ik mijn kop cornflakes vol, maar de damp verraadde dat het warme melk was. Dju toch. Toen ze passeerde probeerde ik uit te leggen dat het beter koude melk zou zijn en ik wees naar de cornflakes. “Aaahh,” zei ze en ze knikte terwijl ze de kan nam en terug wegliep. Om een of andere reden had ze ervan gemaakt dat we de melk niet warm genoeg vonden. Hete melk kregen we nu en daar hebben we het dan maar bij gelaten. 

Gepakt en gezakt ontmoetten we een half uur later de eigenares en betaalden we ons verblijf. Ze zat verveeld met de situatie van de boiler en bood spontaan een mooie compensatie aan. Topservice!

De lucht zat grijs met hier en daar lichtblauw en we concludeerden verkeerdelijk dat het beter weer zou zijn dan de dag ervoor. Al na vijftien kilometer zetten we ons stalen ros aan de kant om de windstopper voor de regenjas te ruilen en onze overschoenen en regenbroek aan te trekken. Viel dat even tegen! In de open velden hadden we weinig natuurlijke beschutting en aangezien onze route oostelijker liep dan gepland, fietsten we regelmatig tegen de wind in wat het niet alleen lastiger maar ook natter en kouder maakte. 

Bij gebrek aan restaurants, cafés, bars en andere etablissementen die voor een lunch in aanmerking komen, aten we een banaan, een peer en een koekje op een bank in een bushok. Onze lichaamstemperatuur zakte nog voor we goed en wel een hap hadden genomen en weer vertrekken was met gevoelloze vingers. Van koude tenen gelukkig geen last dankzij de overschoenen. (Noot aan onszelf: aantrekken op koude dagen, zelfs als het niet regent.)

Over de fietsnamiddag valt bitter weinig te zeggen. Het bleef regenen, we zagen een paar koeien in de wei en we probeerden zoveel mogelijk stripfiguurtjes uit Kiekeboe op te noemen. Je moet iets doen op de fiets.

Na zestig kilometer kwamen we aan in Falkow, waar ons hotel lag. Het meisje aan de receptie zou vestimentair niet misstaan bij de majoretten en sprak jammer genoeg geen woord Engels. Gelukkig had ze vrij snel door dat wij geen Pools spreken en haalde ze er een collega bij. De nieuwe vrouw sprak effectief iets meer Engels, want ze kon onze vraag “Do you speak English” beantwoorden met “No”. Daar stonden we dan met ons vieren, gescheiden door de toonbank, naar elkaar te staren.
We probeerden duidelijk te maken dat we graag een kamer wilden boeken voor een nacht. We beeldden het cijfer een uit, legden onze handen tegen elkaar gedrukt tegen onze wang en wezen naar elkaar om aan te duiden dat het voor twee personen was (want die vraag kregen we standaard alsof we nog een rits kinderen uit onze fietstassen zouden toveren). Helaas brachten onze toneelkunsten geen zoden aan de dijk. Ik weet niet wat ze dachten dat we aan het vragen waren aan de balie van een hotel, maar ze bleven naar ons kijken als een hond op een zieke koe. 

Plots slaakten ze beiden opgelucht een zucht toen een derde persoon de zaal binnentrad. Die zou dan wel Engels spreken dachten we. Dat deed ze ook, of toch haar smartphone die dienst deed als vertaler. Onbegrijpelijk dat mensen die verondersteld zijn aan de receptie van een hotel te staan geen enkel woord Engels spreken. Dat ze de terminologie om een complex economisch vraagstuk op te lossen niet beheersen, tot daar aan toe, maar ‘room’, ‘breakfast’, ‘one night’ of ‘what is the price’ zouden ze toch mogen begrijpen - en dan praatten we nog ‘kindjes-Engels’, want volzinnen of moeilijke woorden (hmm) waren al helemaal niet aan de orde. 

Google Translate liet ons weten dat er geen elektriciteit was tot 18u. En we keken zo uit naar een warme douche! Tja, er was weinig aan te doen aangezien dit het enige hotel in de buurt was en met “Dobre” bevestigden we ons verblijf. (Neen, een omhooggestoken duim in combinatie met ‘Good’ begrepen ze ook niet.)

De vertaalsite had ons op het idee gebracht een menukaart mee naar boven te nemen zodat we ten minste zouden weten wat te bestellen ’s avonds. Ik ging voor een aardappelpannenkoek met varkensvleesstoofpot en een klodder zure room en Wouter voor ribbetjes met honing, zuurkool en aardappelpuree. Typische keuken en erg lekker klaargemaakt.
Toen Wouter om pen en papier ging vragen, kreeg hij prompt het toetsenbord in de handen gedrukt zodat ze op het scherm kon lezen waar hij naar vroeg. Ze sprak dan misschien geen Engels, maar ze deed haar uiterste best het ons naar de zin te maken en dat steeds met een grote glimlach. Zo moet het zijn.

Terug op de kamer was de internetverbinding verdwenen. Lap, daar ging ons plan om nog enkele WarmShowers hosts te contacteren. Plan B, de Poolse ‘Music and Lyrics’ met Hugh Grant en Drew Barrymore in de hoofdrollen, kon ons slechts weinig boeien en vroeger dan gepland gingen we slapen.

Van een hele dag niets doen, word je moe. Dat we de veren van de matras in onze rug voelden prikken en de man in de kamer naast ons een half regenwoud hoorden vellen, verhielp de vermoeidheid ’s nachts niet en met kleine oogjes vertrokken we dan ook verder naar het zuiden. 
Ik had mijn lange winterfietsbroek van Castelli aangetrokken en merkte meteen het aanwezige verschil met de topkwaliteit van de Assos-fietsbroeken die we de voorbije maanden hadden gedragen. Het prijskaartje was er dan misschien naar, het comfort evenzeer.

Ondanks de iets betere voorspellingen, was het weer niet geweldig. Er hing veel smog en het was grijs. Gelukkig bleef de hevige regenval die een website had voorspeld uit. Van Bolimow naar Skierniewice was het druk fietsen en de uitlaatgassen lieten een indringende stank na. Ook Skierniewice uitrijden was niet om over naar huis te schrijven - ironisch, met deze blog - en we bevonden ons in een stuk Polen dat allerminst aantrekkelijk was. Saaie, lange stukken tussen bruine velden en veel bebouwing. 
Plots zag Wouter twee herten en werd het allemaal weer wat idyllischer. Uiteindelijk bleek het een groepje van vijf te zijn en we zagen ze mooi wegrennen naar de bossen wat verderop.

In enkele van de kleine dorpjes die we passeerden, hoopten we een eetgelegenheid te vinden. Het bleef echter kin kloppen en we legden een dagafstand van bijna zeventig kilometer af op ons ontbijt, een banaan en een koekje. 

Het parcours in de namiddag glooide meer dan le plat pays waarin we de voorbije week hadden rondgecrosst en de grafieken in Basecamp toonden later die avond dat het een voorbode was voor wat nog komen zou. Polen zou van vlak, over glooiend naar heuvelend en tot slot bergachtig gaan, wanneer we na Krakau het Tatragebergte zouden bereiken. 

In Tomaszow Mazowiecki checkten we in in het goedkoopste hotel dat we via Booking hadden opgezocht. Het was duurder dan wat we gewoon waren, maar nog altijd betaalbaar met €28,5 per nacht voor een kamer met eigen badkamer, zwembad, sauna en ontbijt.
Op het ontbijt was het nog even wachten, maar het zwembad en de sauna wilden we toch graag uitproberen. Ijskoud was het water en ik verkoos dan ook de houten bankjes van de sauna. Wouter liet zich beide welgevallen. 

Ons avondeten bestond voor een keer niet uit brood, want dat waren we wat beu gegeten. Toch moesten we ons gasvuur niet bovenhalen. In de winkel hadden we ons op tijd bedacht dat koken in een hotelkamer niet bijster slim was. Het brandalarm, niet dat er een was, zou waarschijnlijk afgaan en dan zat het spel op de wagen. We stelden ons meer dan tevreden met een lekkere salade met zalm, avocado, nootjes, rucola, kerstomaat, komkommer en honing.

Krakau kwam in zicht en we schreven hoopvol weer enkele WarmShowers hosts aan. Verblijven bij locals geeft altijd een extra tintje aan de belevenis en we waren dan ook benieuwd waar we tijdens het weekend zouden belanden. 
Om de tweede grootste stad van Polen te bereiken, moesten we wel onze routes danig aanpassen. Diegene die al gemaakt waren bleken namelijk nooit op het juiste moment langs ho(s)tels te passeren. Omdat we toch zeker wilden zijn van overnachtingsplaatsen op het traject, lieten we na onderzoek op Google Maps en Booking de route iets oostelijker lopen dan gepland.

De voorspelde (lichte) sneeuwval was ’s nachts uitgebleven, maar bij het opstaan was duidelijk dat we van de weersomstandigheden die dag niet bepaald vrolijk zouden worden. Het was koud, grijs en het regende.
Het zat vermoedelijk al ergens in ons achterhoofd, maar we twijfelden niet (lang) vooraleer we besloten om een nachtje langer in Bolimow te blijven. De matras van het bed liet dan wel te wensen over, de kamer was best in orde en voor 69 PLN (omgerekend €16,5) was het prijskaartje geen bezwaar. 

Kwestie van niet de hele dag op onze hotelkamer te blijven, trokken we het centrum van Bolimow in. Een tien minuten durende excursie volstond om het volledige stadscentrum te ontdekken. Niet verbazend dat er in LonelyPlanet van dit stadje geen gewag werd gemaakt.
Een bezoekje aan de bibliotheek en het postkantoor zorgde er wel voor dat we het finale document voor de terugvordering van onze laatste schijf btw van SalesEssentials (meer dan zes maanden na datum!) konden opsturen naar België.

Terug op de hotelkamer schreven we nog enkele WorkAway-projecten aan. De eerste winterprik in Polen maakte immers pijnlijk duidelijk dat een volledige winterperiode op de fiets geen optie zou zijn en we hoopten dan ook dat er spoedig een interessant project uit de bus zou komen in (Zuid-) Italië. 
In de late namiddag keken we naar de box-office hit ‘The Wolf of Wall Street’. Het eerste halfuur waren we bijzonder geboeid, maar het tweeënhalf uur durende vervolg vroegen we ons vooral af hoe deze film zo’n kaskraker had kunnen worden. The Boiler Room of Wall Street zijn, naar onze mening, in dit genre toch een stuk sterker. 
We sloten onze rustdag af met Peter Vandenbempt en Eddy Snelders die op Radio1 verslag gaven bij de overwinning van de Duivels en keken voor het slapengaan nog twee afleveringen van 2 Broke Girls.

Dit was een rustdag uit het boekje! Eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat wifi dankbaar bijdroeg aan het succes ervan. We kunnen moeilijk altijd OXO spelen en de trilogie van Stieg Larsson paste niet in onze tassen bij vertrek.

Goedgeluimd uit een heerlijk warm bed kruipen, de gordijnen opentrekken en dan genadeloos met je neus op de harde feiten worden gedrukt. Gevoelstemperatuur onder nul, de zon spoorloos en een nijdige wind die niets weghad van de voorspelde ‘gentle breeze’. 
We lieten niets aan het toeval over en het volledige winterassortiment aan fietskledij werd uit de tassen opgediept. Zelfs in onze hoogst opvallende winteroutfit was het niets te warm en Katrien besliste om de komende dagen voor de lange fietsbroek te opteren. 

Het duurde niet lang voor we onze fietsen weer het Kampinoskipark instuurden. Ook in dit deel was het woud betoverend mooi, maar de fietsomstandigheden waren loodzwaar. Het gemarkeerde fietspad had veel weg van een mountainbikeparcours. Met zijn lange zandstroken, uit de kluiten gewassen boomwortels en pittige hellinkjes zou ik mij op een vederlichte mountainbike rot amuseren… op een zware trekkingfiets met vijfentwintig kilo bagage was het echter onmogelijk om heel het traject in het zadel te blijven.  
De waarschuwing op de website van de Kampinos Cycling Trail, ‘Remember that it is more suitable for experienced cyclists rather than for the ones who look for relaxation’, hadden we misschien beter op voorhand gelezen. 

Na een kleine twintig kilometer lieten we het uitgestrekte park achter ons. In de velden had de wind vrij spel en we koelden razendsnel af. Ondanks de wollen kousen en de dikke handschoenen schreeuwden onze tenen en vingers rond 12.30u om een verwarmde middagpauze.
Gezonde lunchadresje zoals Exki hadden hun weg nog niet tot op het Poolse platteland gevonden. In Pizzeria Pierrot installeerden we ons zo dicht mogelijk bij de pizzaoven en trachtten we het moment van vertrek zolang mogelijk uit te stellen. 

Tot overmaat van ramp was het tijdens onze break lichtjes beginnen miezeren. Het landschap zag er troosteloos uit en onze goesting verdween, net als het gevoel uit onze vingers, als sneeuw voor de zon. De motregen ging over in serieuze neerslag en na tweeënvijftig kilometer gaven we er in Bolimow verkleumd de brui aan. 

Als men mij achteraf zal vragen wat ik tijdens ons fietsavontuur heb leren appreciëren dan staat een lange, warme douche zonder twijfel ergens in de top drie. Zalig genieten! Om kwart na zes was het al zo goed als donker en we prezen onszelf gelukkig met de democratische prijzen van hotelletjes in Polen. We konden ons immers niet voorstellen dat we nu nog ergens te velde onze tent zouden moeten opzetten, zeker nu er in het weerbericht sprake was van kans op lichte sneeuwval tijdens de nacht.