Een trein, een kerk en een nogal hobbelig terrein veroorzaakten een nacht waar het begrip ‘nachtrust’ ver te zoeken was. Telkens er een trein voorbij reed, donderden we van onze matjes en leek het alsof de wagons recht onze tent in zouden rijden; de laatste ergens rond middernacht, de eerste rond vijf uur ’s morgens. Akkoord, een grote verrassing was dat niet aangezien we niet nog dichter bij de sporen hadden kunnen staan.
De kerk daarentegen, wat was ons dat? Elk kwartier een, twee, drie of vier klokslagen en op het volle uur een gong per uur. Dat zijn zestien slagen om middernacht en dat duurt een eeuwigheid. Ook om 2u of om 3u45 gaf de kerk van jetje. Wie wil in godsnaam weten hoe laat het is op zo’n onchristelijk - en deze term is bewust gekozen - uur?

Veel te vroeg voor onze vijfhonderdste dag, een feestdag, waren we dan ook al druk in de weer met de ochtendroutine: ontbijten, slaapzakken wegproppen, tassen vullen, natte tent oprollen. Tot vier keer toe zouden we de tent zo wegsteken die dag.

We hadden ons voorgenomen te fietsen tot in Sigmaringen, een kleine vijftig kilometer verder. Daar zouden we vast en zeker een onderkomen vinden om ons BlijvenTrappen-jubileum te vieren. 
Door een sterk golvend landschap baanden we ons een weg naar het zuiden. Grappig, aangezien we eigenlijk onderweg waren naar België in het noordwesten.

Behalve in velden en bossen bevonden we ons vaak in ‘Naturschutzgebiet’. De Donau creëerde een ideale habitat voor roof-, zwem- en waadvogels. Meermaals kwamen we tot stilstand om ze te bewonderen. We denken trouwens een visarend te hebben gezien, maar zijn niet zeker. Misschien kan iemand dankzij de foto’s bevestigen welke roofvogel het precies was?

Onder een boom, net nadat we het centrum van Mengen achter ons hadden gelaten, aten we een lekkere lunch terwijl de tent lag te zonnen. Abrikozen als appetizer en steenovenstokbrood met Provençaalse salami, lente-uitjes en tomaat. Nog slechts een tiental kilometer en ons feest kon beginnen. 

In Sigmaringen ging de toeristische dienst pas open om 14u en dus vinkten we in afwachting een eerste to do af in de Eisstube om de hoek. Een lekkere Walnussbecher voor Wouter en een Coupe Dänemark voor mezelf. Mmmmmm! 
De vriendelijke dame van de toeristische dienst probeerde ons vervolgens te verbeteren toen we zeiden dat we onszelf wilden trakteren op een overnachting omdat we vijfhonderd dagen onderweg waren. “Fünfzig, meinen Sie nach aller Wahrscheinlichkeit.” “Nein, fünfhundert. Ein Jahr und vier Monate.”
Ze belde verschillende etablissementen op, maar de meeste hadden geen kamers meer vrij. In Gasthof Traube was gelukkig nog een dubbele kamer, met ontbijt en internet. 

De fietsen gestald, de nog steeds niet droge tent uitgerold in het verzamelkot beneden en alle tassen drie verdiepingen naar boven gedragen… we zakten afgepeigerd neer op het bed. En dan merk je dat het internet niet functioneert zoals het zou moeten. Grrrrrrrr!! Hoe kan dat nu in 2016?
Alles terug naar beneden en dus maar verder fietsen in de hoop dat we een andere verblijfplaats zouden vinden om te feiern. We probeerden ons niet te veel te ergeren aan het getsjol en stootten tien kilometer verder op Gasthaus Mühle. Dezelfde prijs voor een kamer dubbel zo groot, waar geen keffer in de naburige kamer het kot bijeen blafte telkens iemand passeerde, waar er zeer goede wifi was en waar tevens een ontbijtbuffet voorzien was. Top!

In het restaurant ‘s avonds waanden we ons in een aflevering van ‘Sturm der Liebe’. De ober liep erbij alsof hij in een sterrenzaak werkte en wanneer een lokale familie hun voetjes onder tafel kwam schuiven, kwam het voltallige personeel ‘hallo’ zeggen en werd de baby door iedereen vakkundig overstelpt met “oooh’s”, “aaaah’s” en andere “koetsjiekoetsjie”-taal. 
De Wiener Schnitzel met Pommes en de ratatouille met gevulde pannenkoeken met zalm uit het meer smaakten ons, maar konden niet tippen aan de overheerlijke Nusskuchen die we als dessert bestelden.

Nog een maal de tent oprollen, hoewel ze nog steeds niet kurk was, en we konden onder de lakens kruipen en aftellen naar de volgende feestgelegenheid: 17.000 km, ons vermoedelijk laatste ronde kilometeraantal.

We weten niet waaraan het lag, maar allebei hadden we een rotnacht achter de rug. Het was nochtans vlak, stil en niet te warm of te koud. Jammer, want zo stonden we geradbraakt op. Laten we ons echter concentreren op de positieve elementen van de ochtend: het weer was aan de beterhand en later vernamen we zelfs dat de voorspelling voor de volgende dag tegen de 30°C liep. Goed zo! 
Er stond nog best wat wind, maar aangezien we verschillende rivieren volgend zowat in elke windrichting moesten fietsen konden we nog niet meteen bepalen of dit gunstig was of niet.

We beseffen dat onze plaat blijft hangen, maar opnieuw bevonden we ons de hele dag tussen velden en akkers. Sommige leeg na de oogst, sommige geprepareerd voor het volgende gewas en sommige vol mais. Vermoedelijk zou dit landschap zo blijven tot we het Zwarte Woud bereikten. 

Via haar zijarm Iller fietsten we terug naar de Donau. We lieten Ulm achter ons en net buiten Ersingen installeerden we ons in de zon voor een gezonde lunch in het bijzijn van twee ooievaars. De tent was nog goed nat en na een uur in de vlakke zon was ze nog steeds klam. Achja, droog genoeg om terug te vertrekken, aangezien de kans groot was dat we weer zouden kamperen ’s avonds. 

De wind zat goed en tegen een uur of vier stonden er zeventig kilometer op de teller. Meer dan genoeg, anders kwamen we nog te vroeg aan in België. Naast het spoor, dank bij voorbaat Deutsche Bahn, schoven we de tentstokken in het zeil en stond ons onderkomen weer recht voor de nacht. 

In de zon bereidden we een heerlijke rijstsalade met avocado, galiameloen, tonijn, pijpajuintjes tomaat en komkommer. Een absolute aanrader. De vuurplaats aan de bankjes een paar meter verder was de ideale locatie om tot slot het dagverslag neer te pennen. Voor de niet-kampeerders die zich een idyllisch vuurtje met nonkel Bob en ‘Vrolijke Vrienden’ voorstellen, vergeet de tientallen agressieve muggen niet!

Maandagmorgen en dus was het na een uitstekend verblijf in Augsburg weeral tijd om afscheid te nemen van onze nieuwbakken Pakistaanse vriend Ali. Het kwik had ’s nachts een duik genomen en onder een grijze hemel, bij een graad of twintig, zetten we onze tocht verder naar het Zwarte Woud en vervolgens eindbestemming Zoersel. 

Het duurde niet lang vooraleer we de regenjassen nog eens moesten bovenhalen. Eerst nog schuchtere druppels, maar al snel een stortbui zonder gelijke. Als de bliksem schoten we onder een fietsenstalling van een niet nader gekend bedrijf en behoedden we ons voor een volledig natte outfit. 

Gelukkig was het regengeweld van korte duur en eens we de agglomeratie van Augsburg achter ons lieten en de bossen en velden indoken, kwam de zon bij momenten zelfs kortstondig piepen. Ook tijdens de picknick hielden we het droog en we hadden goede hoop op een zonnige namiddag. 

Echt zonnig werd het niet, maar het was niet koud en de veelheid aan spothutten zorgde voor twee alerte vakantiefietsers. We hielden onze oren en ogen open voor overstekend of grazend wild, maar kregen niets te zien, tenzij je enkele spitsmuizen meetelt. We lieten het niet te veel aan ons hart komen. Het was mooi en rustig fietsen en bovendien konden we door de aanleg van een nieuwe weg acht kilometer afsnijden en kregen we op die manier een stukje onbezoedeld natuurpark cadeau. 

In de late namiddag stak de wind op en hadden we onze kilometers bijeen getrapt. Rond 16u draaiden we een kleine veldweg in en installeerden we ons tentje naast een grote schuur temidden een enorm maisveld. 
Na het opzetten van de tent was chillen op het picknickdeken en het bijwerken van de blog ons eerste werk. Het zal vreemd zijn om binnen een kleine maand ons relaas van de dag niet meer neer te pennen. We vermoeden immers niet dat jullie zitten te wachten op een samenvatting van onze zoektocht naar werk. 

Het avondeten was zeker geen routinegerechtje. We hadden ’s morgens namelijk enkele lepels Pakistaanse kruiden overgeschept en waagden ons aan een vegetarisch rijstgerecht met Oosterse specerijen. Een pikant schot in de roos!

Na een cornflakesontbijtje namen we samen met Ali de tram naar het centrum van Augsburg. Hij was niet het type dat zelf poetste, noch kookte. Aan schoonmaken had hij een hekel - wie niet - en dus kwam elke week een kuisvrouw langs. Daarnaast gaat hij zijn keuken enkel in om de faciliteiten te tonen aan CouchSurfers. Voor ons niet gelaten, zo kende hij namelijk alle goede plekjes om lekker te eten. Eerste halte: de kleurrijke en levendige Erlebnismarkt voor een heerlijke kom vissoep. 

We wandelden verder door de oude stad en hielden halt aan de Rathausplatz voor de parade, startschot van de Augsburger Plaerrer Volksfeste. Onder een loden zon marcheerden een negentigtal groepen en wagens met veel gevoel voor traditie door de stad. Met het snoep dat gul werd uitgedeeld vulden we onze zakken en het was zeker dat we een gebrek aan suiker niet zouden kunnen gebruiken als excuus op de fiets.

Langs een stuk van de stadsmuur beëindigden we onze wandeling en tramden we terug naar het appartement. We hadden nog een en ander voor te bereiden voor het laatste stuk van de reis en schreven hoopvol enkele hosts aan in het Zwarte Woud. 

We horen jullie al denken “En die Plaerrer dan?” Wij zijn inderdaad de laatsten die zo’n kans zouden laten schieten. Tegen een uur of 18 sprongen we terug nummer 6 op en een half uur later wandelden we de poort van de Volksfeste door. Een vrolijke, verzorgde kermis met veel oog voor detail, eetkraampjes en drie grote biertenten als kers op de taart.
De meezingers die live door een coverband door de boxen knalden, werkten aanstekelijk en het hoeft niet te verbazen dat we al snel aan de houten tafels zaten met ein Maß bier voor onze neus. Te vermijden voor mensen zonder armspieren, want de volle vazen krijg je niet met een hand aan je lippen.
Liters bier, Lederhosen, feestmuziek en dansen op de banken. Hoe kan je nu ooit van de Duitsers zeggen dat het norse mensen zijn?

Op zondag was het uitslapen geblazen, veel hadden we toch niet gepland. Shwetabh, een Indische vriend van Ali - onze nationaliteitenstatistieken kregen hier nogal een boost - kwam op bezoek en bracht lunch mee. Een lekker Indisch gerecht doorspekt met grappige verhalen uit hun thuislanden en vanop hun werk. 

Over de namiddag kunnen we kort zijn. Zij hadden plannen met een derde vriend en wij hadden nog van alles te regelen voor de komende dagen en keken enkele afleveringen van Breaking Bad om de afwisseling erin te houden.

Het tropische weer bleef ook in Beieren aanhouden. Geen wolkje aan de lucht en onder de zomerzon genoten we van het ontbijt in onze luxueuze kampeerstoelen. 
Voor vertrek sloegen we nog een praatje met Augusta en Hans, hun dochter die met haar familie aan de overkant van de straat woont en met Frieda, oma 2 die toevallig die dag haar 71e verjaardag vierde. 

Over de Spargelradweg - nooit geweten hoe het gewas eruit zag waaronder asperges groeien - en vervolgens over de Paartal-Radweg ging het door het Beierse binnenland richting Augsburg. Niets om lyrisch over te zijn, maar het weer was perfect, de fietsfaciliteiten uitstekend, het centrum van Aichach gezellig en de mensen uitermate vriendelijk. Het cliché van norse, stuurse Duitsers ging hier net zoals in Noord-Duitsland allesbehalve op.

Kleine kanttekening was dat ik mij niet 100% voelde. Was het de warmte die in het hoofd en de benen kroop of was het een ziektekiem die gesmoord moest worden? Tijdens de lunch kreeg ik van Katrien platte rust in de schaduw voorgeschreven en na een deugddoende middagstop en een paracetamol bleek het grootste kwaad reeds geschied. 

Langs goed opgeschoten gewas en door eindeloze akkers vorderden we snel en na nog enkele lastige klimmetjes arriveerden we in de rand van Augsburg. Op de stoep wachtten we op onze CouchSurf-host Ali uit Pakistan. 
Al snel bleek dat we hier op het juiste adres waren aangekomen. Ali was een geweldige host, was een en al oor naar onze reisverhalen en vertelde vooral honderduit. Wat een plezier!

Reeds elf jaar woonde hij in Duitsland en na zijn studies werkte hij al vier jaar als software ingenieur bij Kuka, een toonaangevend bedrijf op vlak van robotica. Het waren echter voornamelijk de verhalen uit zijn thuisland Pakistan waarvan we - naast de pizza om de hoek -smulden. 
Zo leerden we bijvoorbeeld dat de officiële taal het Urdu is, maar dat ook het Punjabi wijdverspreid is. We stonden echter het meest versteld van het uithuwelijkstelsel (weliswaar met wederzijdse toestemming) dat nog steeds gangbaar is. Zo vertelde hij ons zonder enige schroom dat zijn moeder voor hem op zoek is naar een geschikte bruid en dat hij vermoedelijk tegen het einde van het jaar zal trouwen met iemand waarmee hij nog nooit op date is geweest. Fascinerend hoe raar dit klinkt als je het zo omschrijft, maar hoe aannemelijk als je het hele verhaal en de filosofie erachter meekrijgt.  

Tot slot leerden we nog dat Ali al enkele jaren zijn eigen bucket list (things to do before you die) heeft samengesteld. Nog voor hij zelf de term te horen kreeg had hij zijn excelsheet opgemaakt. Interessant gegeven: bij de meeste zaken op de lijst voegde hij ook een uiterlijke datum toe. Een ideetje dat we zeker meenemen richting België en dat ons weeral wat stof tot nadenken geeft voor de laatste fietsmaand. We surften alvast eens naar de website van de zeven moderne wereldwonderen…

Toen we ’s morgens de rolluiken optrokken was het meteen duidelijk wat voor een mooie dag het zou worden. Volop zon en niet het minste wolkje te bespeuren. We wisten het toen nog niet, maar zelfs de wind was van richting veranderd. Joepie!

We droegen alle tassen naar beneden en zochten Frau Bauer in haar kapsalon om af te rekenen. Tschüss en weg waren we. 

Het landschap was gelijkaardig aan dat van de vorige dagen: veel velden, nu en dan eens door een bos, wat charmante dorpjes hier en daar en heel vaak langs de Donau of een van haar zijarmen zoals de Altmühl of de Paar. 

Net voorbij Vohburg, spreiden we in de schaduw het picknickdeken uit om de overschot van onze chili con carne op te eten. Twee halve liters bier waren ook nog in de tassen blijven zitten en dat was onnodig gewicht. Het was van moeten dus. 
Tijdens het eten dwaalden onze gedachten af naar de toekomst een maand verder. 25 september zou de eerste dag zijn dat we niet meer op fietsreis waren. Ongelofelijk hoe snel de tijd voorbij was gegaan het voorbije jaar en vier maanden. Zoveel landen, zoveel magistrale panorama’s, zoveel ontmoetingen, zoveel onvergetelijke momenten.

In de namiddag wisselden half- en onverharde en geasfalteerde paden elkaar af. Heel erg rustig peddelen met nu en dan een andere fietser die ons kruiste. Velen onder hen hadden een ‘prise in hun gat’, zoals ze het in Zoersel zo mooi formuleren. Je hoort van ver het gezoem of je ziet dat een persoon op leeftijd iets te snel de heuvel op fietst. Valsspelers.

Een paar kilometer buiten Hohenwart sprak Wouter twee boerinnen aan met de vraag of we mochten kamperen op hun veld. Onverstaanbaar dat Beierse taaltje. Ons Duits is nochtans niet zo slecht - al zeggen we het zelf -, maar het was niet de eerste keer dat iemand begon te ratelen en we er werkelijk kop noch staart aan konden krijgen.
In ieder geval was het geen probleem om er onze tent op te zetten, maar een van hen vroeg of we niet liever in haar tuin zouden staan. Veiliger en minder lawaai. 

De twee oma’s - de dochter van de een was getrouwd met de zoon van de ander - werkten af waar ze mee bezig waren (manueel en met de tractor hooi bijeenharken) en vervolgens volgden we hen naar de boerderij. Daar kregen we niet alleen het beloofde stukje tuin, maar ook een parasol, een tuintafel, twee stoelen, een gigantische komkommer, tomaten, enkele eieren en twee flesjes bier. ’t Was opnieuw van moeten. 

We lieten ons het luxecamping-arrangement welgevallen en maakten een zeer degelijke salade met de vers gescoorde ingrediënten en wat pasta die nog in onze tassen zat. Zo eenvoudig kan het zijn.

Onze tent stond ’s morgens nog in de schaduw van een boom en we konden lang slapen. Fantastisch! Bovendien was het een rustdag en dat betekende niet veel fietsen. Slechts vijftien kilometer tot Kelheim waar we hoopten een betaalbaarder onderkomen te vinden.

Rond een uur of tien zaten we weer gepakt en gezakt in het zadel op der Donau-Radweg. Al 32 jaar is dit fietstraject een van de meest geliefde in Europa. We moeten er wel bij vermelden dat, in tegenstelling tot de Donau-route in Servië en Roemenië, de Duitse fietspaden effectief een waar plezier zijn. Beter gezegd: er zijn autoloze fietspaden, want in Oost-Europa loopt de fietsroute meestal over de weg.

De afstand tot Kelheim was snel gepiept en in de toeristische dienst hielpen ze ons met een grote glimlach verder. Met een precisie waar veel anderen nog iets van konden leren, wisten ze ons te vertellen wat de gemiddelde prijzen waren in het stadscentrum en net erbuiten. Of ze even moesten bellen naar een B&B om te vragen of er nog een kamer beschikbaar was? Wat een service!
Spijtig genoeg bood hun voorgestelde accommodatie geen internet. “Geen probleem, dan bellen we snel een andere Gaststätte op.” Waw! Zo zou het overal mogen zijn. 

Bij Frau Bauer kregen we een volledig appartement ter onzer beschikking voor slechts 45 euro. Na een deugddoende douche waarbij we alle stof, zand, zonnecrème, aftersun, muggenmelk,… van ons afspoelden, stortte wouter zich op het onderhoud van de fietsen en ik van de blog. Tegen 15u was al het werk achter de rug en trokken we naar de oudste Weissbierbrauerei van Beieren. Heerlijk degusteren - al konden de Kaiserschmarrn beter.

In de supermarkt vonden we nadien alles wat we nodig hadden voor een lekkere chilli con carne. Het recept zat nog in ons hoofd van tijdens ons verblijf bij WarmShowers-host Bertie in Kroatië en in geen tijd toverden we een grote schotel op tafel. Jummie!

Wanneer er niet te veel achtergrondlawaai is, je een vlak stukje gras kon bemachtigen en je niet om 5u40 wordt gewekt door het licht en/of de warmte van de zon, slaap je best goed in een tent. Zo ook in Walderbach.

Na onze dagelijkse portie cornflakes met yoghurt stapten we de trappers op richting Regensburg. Het was niet ver meer: slechts veertig kilometer en op een heuvel na zo goed als plat. Een eitje.

We zouden twee rivieren volgen. Eerst vijf kilometer langs de Regen en na een voormiddag door bos en veld werden we vanaf Regensburg herenigd met onze goede vriendin Donau. Dat we in de namiddag al an der schönen blauen zouden fietsen was niet gepland en al helemaal niet dat we een bbq-party zouden missen.

Voor we Regensburg inreden hielden we halt aan een schuilhut om de tent te laten uitdrogen. Een uurtje zalig niets doen. Gelukkig dat we een koek en wat fruit naar binnen konden spelen, want Wouter had het na twintig minuten al gezien. “Is die tent nu nog niet droog?”

In de toeristische dienst tien kilometer verder kregen we een brochure met alle accomodaties van de stad. De goedkoopste was een jeugdherberg waar je €24 per persoon betaalde voor een bed op een slaapzaal. We zijn dan misschien schandalig lage prijzen gewoon, dan kon je beter zestig euro betalen en op z’n minst een privé-kamer hebben. De goedkoopste privé-kamers waren echter vijf kilometer buiten de stad. Laat maar vallen. 
De camping, eveneens vijf kilometer buiten het centrum, hanteerde gelijkaardige buitensporige tarieven en dus besloten we na lang (een uur!!) wikken en wegen om Regensburg met de fiets te bezoeken en daarna verder te reizen. Onze benen en achterwerk schreeuwden nochtans om een rustdag.

Op zich misten we niet eens veel. Alles wat de moeite was, stond in de steigers: de brug, de kathedraal, enkele mooie gevels,… Op de trappen van een standbeeld aten we een stokbrood met beleg en zochten we de weg uit naar een supermarkt en de exit van de Beierse stad. 

Het warme weer lokte veel volk naar buiten. De mooie fietspaden, zowel halfverhard als geasfalteerd, werden goed gebruikt door wandelaars en (vakantie)fietsers. Naast elkaar fietsen lukte zelden langer dan zeshonderd meter. 

In Matting zag het terras van een Biergarten er te gezellig uit om zomaar voorbij te rijden. Bij een Apfelschorle en een halve liter Helles vom Fass puften we uit. De anticlimax kwam toen ik mijn gsm erbij nam. Bernhard van Regensburg had net eventjes laten weten dat hij ons kon hosten en dat we meekonden naar de bbq-party waar hij naartoe moest. Zuuuur!!! De enige troost was dat we niet toch voor een duur hotel hadden geopteerd.

We fietsten uiteindelijk door tot in Bad Abbach waar we op een mooi grasveldje de tent neerpootten. De pot schafte verse ravioli in zeer pikante tomatensaus met geraspte kaas. Het moet niet altijd haute cuisine zijn.

Een strategische rustpauze noemen ze zoiets; en of we er deugd van hadden gehad. Na het keizerlijke ontbijt - ons aangeboden door de vriendelijke, maar ietwat vreemde gastvrouw - waren onze batterijen weer helemaal opgeladen en was ons motivatiedipje verleden tijd. 

Last-minute hadden we onze route nog aangepast en daar kregen we geen spijt van. De eerste zestien kilometer naar Duitsland was genieten. Dennenbomen die tot aan de hemel reikten, glooiende weilanden vol bloemen,… top!

Ook Duitsland kon ons meteen bekoren. Beieren verwelkomde ons met een langgerekte afdaling tot in Furth im Wald, de Drakenstad. We waren weliswaar een dag te laat voor de Drakenfeesten, maar het centrum was ook zonder middeleeuwse steekspelen best gezellig. 

De sfeer sloeg echter snel om. Katriens derailleur werkte tegen waardoor uitbollen niet langer mogelijk was - en dat doe je vaker dan je denkt, besef je dan. Even zagen we ons genoodzaakt om de trein te nemen naar de eerstvolgende grotere stad waar een fietsenmaker was. Gelukkig verdween na een uurtje prutswerk (vermoedelijk veeleer een dosis geluk dan kunde) het probleem even snel als het was komen opdagen.

De heuvels lagen nu achter ons en over een biljartvlak fietspad snelden we door het Naturpark Ober Bayerischer Wald. Heel wat fietsers onderweg trouwens en de “Servussen” vlogen ons om de oren. 
Gezien ons laattijdig vertrekuur en de opgelopen vertraging door de herstellingswerken lunchten we pas na tweeën, maar de in de gps aangeduide schuilhut lag nog slechts een dikke vijfentwintig kilometer van ons verwijderd. 

Het bleef geweldig fietsen door Naturschutzgebiet, langs vrolijk kabbelende beekjes en de torens van de historische oude stad Cham. In Roding deden we inkopen en doken we terug het bos in. 

In gedachten zaten we al worstjes te grillen aan onze schuilhut, maar de realiteit draaide anders uit. De hut bleek een veredeld afdak en we zagen ons genoodzaakt door te gaan. Gezien het beschermd natuurgebied was wildkamperen geen optie en het was pas tien kilometer verder dat we uiteindelijk op de ideale plek stootten. 
Er was dan wel geen schuilhut, het vlakke grasveld - inclusief vuurplaats - leek ons perfect en een passant verzekerde ons dat het geen probleem was om hier te kamperen. “Hier gibt’s kein Problemen,” lachte hij. 

Wat een leuke fietsdag en wat een geweldige afsluiter: een knisperend vuurtje, gegrilde worstjes, vers geplukte appeltjes met kaneel en vanillesuiker,… de perfectie benaderd! En we hadden ook nog eens goede vooruitzichten. Nog slechts een kleine veertig kilometer tot Regensburg, een van de hoogtepunten van Beieren en dus de ideale stek voor een rustdag.

De regen die ’s nachts onophoudelijk tegen het dakraam tikte wekte ons dan wel een paar keer, de buien bevestigden telkens de keuze om binnen te slapen. Gelukkig was de hemel leeg geregend tegen het vertrekuur en stipt op tijd kwam de eigenaar om onze handtekening vragen. Geen internationale fan, maar blijkbaar moet elke gast die uitcheckt bevestigen dat hij niet langer in het pension verblijft. 

In lange mouwen en met dichte schoenen probeerden we rillend en met tegenzin het hoofd te bieden aan de gure wind. De Tsjechische heuvels persten ons uit als citroenen. Op zo’n momenten vraag je je af hoe we ooit in Albanië en Montenegro hebben rondgetoerd. In ieder geval verbaasde het ons niets dat Adrien, WarmShowershost in Grenoble en drinkebroer in Praag, tijdens zijn fietstrip tussen München en Praag voor een stuk de trein had genomen.

Elke pedaalslag was een marteling en de tegenwind deed onze gemiddelde snelheid kelderen. Er was niet overdreven veel verkeer, maar de auto’s die er waren hadden zoals de meeste Tsjechen last van een zware voet. We vonden genoeg redenen om er vroeger dan gepland een punt achter te zetten. Bovendien zouden we met het kruisen van de Tsjechisch-Duitse grens ons laatste goedkoop land achter ons laten. Beter nog een nachtje blijven dus. 

We pasten onze route aan zodat we door Domazlice zouden rijden. Volgens de gps waren daar minstens twee pensions. De toeristische dienst bezorgde ons een lijstje van betaalbare accomodaties en in het Pension Family vonden we wat we nodig hadden. De eigenares stelde - ongezien - zelf een korting voor omdat we al zoveel kilometers in de benen hadden. Allez dan!

Na het schrijven van de blog en uitsturen van enkele requests op WarmShowers en CouchSurfing voor Regensburg en Augsburg, genoten we van een warm en deugddoend bad en degelijke afhaalchinees. De avond kon wat ons betreft van start gaan.