Maandagmorgen en dus was het na een uitstekend verblijf in Augsburg weeral tijd om afscheid te nemen van onze nieuwbakken Pakistaanse vriend Ali. Het kwik had ’s nachts een duik genomen en onder een grijze hemel, bij een graad of twintig, zetten we onze tocht verder naar het Zwarte Woud en vervolgens eindbestemming Zoersel.
Het duurde niet lang vooraleer we de regenjassen nog eens moesten bovenhalen. Eerst nog schuchtere druppels, maar al snel een stortbui zonder gelijke. Als de bliksem schoten we onder een fietsenstalling van een niet nader gekend bedrijf en behoedden we ons voor een volledig natte outfit.
Gelukkig was het regengeweld van korte duur en eens we de agglomeratie van Augsburg achter ons lieten en de bossen en velden indoken, kwam de zon bij momenten zelfs kortstondig piepen. Ook tijdens de picknick hielden we het droog en we hadden goede hoop op een zonnige namiddag.
Echt zonnig werd het niet, maar het was niet koud en de veelheid aan spothutten zorgde voor twee alerte vakantiefietsers. We hielden onze oren en ogen open voor overstekend of grazend wild, maar kregen niets te zien, tenzij je enkele spitsmuizen meetelt. We lieten het niet te veel aan ons hart komen. Het was mooi en rustig fietsen en bovendien konden we door de aanleg van een nieuwe weg acht kilometer afsnijden en kregen we op die manier een stukje onbezoedeld natuurpark cadeau.
In de late namiddag stak de wind op en hadden we onze kilometers bijeen getrapt. Rond 16u draaiden we een kleine veldweg in en installeerden we ons tentje naast een grote schuur temidden een enorm maisveld.
Na het opzetten van de tent was chillen op het picknickdeken en het bijwerken van de blog ons eerste werk. Het zal vreemd zijn om binnen een kleine maand ons relaas van de dag niet meer neer te pennen. We vermoeden immers niet dat jullie zitten te wachten op een samenvatting van onze zoektocht naar werk.
Het avondeten was zeker geen routinegerechtje. We hadden ’s morgens namelijk enkele lepels Pakistaanse kruiden overgeschept en waagden ons aan een vegetarisch rijstgerecht met Oosterse specerijen. Een pikant schot in de roos!
Het duurde niet lang vooraleer we de regenjassen nog eens moesten bovenhalen. Eerst nog schuchtere druppels, maar al snel een stortbui zonder gelijke. Als de bliksem schoten we onder een fietsenstalling van een niet nader gekend bedrijf en behoedden we ons voor een volledig natte outfit.
Gelukkig was het regengeweld van korte duur en eens we de agglomeratie van Augsburg achter ons lieten en de bossen en velden indoken, kwam de zon bij momenten zelfs kortstondig piepen. Ook tijdens de picknick hielden we het droog en we hadden goede hoop op een zonnige namiddag.
Echt zonnig werd het niet, maar het was niet koud en de veelheid aan spothutten zorgde voor twee alerte vakantiefietsers. We hielden onze oren en ogen open voor overstekend of grazend wild, maar kregen niets te zien, tenzij je enkele spitsmuizen meetelt. We lieten het niet te veel aan ons hart komen. Het was mooi en rustig fietsen en bovendien konden we door de aanleg van een nieuwe weg acht kilometer afsnijden en kregen we op die manier een stukje onbezoedeld natuurpark cadeau.
In de late namiddag stak de wind op en hadden we onze kilometers bijeen getrapt. Rond 16u draaiden we een kleine veldweg in en installeerden we ons tentje naast een grote schuur temidden een enorm maisveld.
Na het opzetten van de tent was chillen op het picknickdeken en het bijwerken van de blog ons eerste werk. Het zal vreemd zijn om binnen een kleine maand ons relaas van de dag niet meer neer te pennen. We vermoeden immers niet dat jullie zitten te wachten op een samenvatting van onze zoektocht naar werk.
Het avondeten was zeker geen routinegerechtje. We hadden ’s morgens namelijk enkele lepels Pakistaanse kruiden overgeschept en waagden ons aan een vegetarisch rijstgerecht met Oosterse specerijen. Een pikant schot in de roos!
