In tegenstelling tot de vorige nacht koelde het tijdens de nachtelijke uren amper af en het was zweten in onze tent. Toen om zeven uur ’s ochtends de zon aan aan kracht begon te winnen, was het niet meer uit te houden. Zonder enige inspanning, helemaal bezweet de dag startten… Het dagdromen over een koude douche kon beginnen. 

Na enkele kilometers bollen stonden we plots aan de grens met Slovenië: fietsland nummer zevenentwintig. Stilletjes aan begon het toch te dagen dat we een serieuze prestatie aan het leveren waren. Bovendien zaten we op een zucht van 15.000 kilometer (!) en dus besloten we om in Trieste (Italië en daarmee fietsland achtentwintig) een leuke B&B te boeken en onszelf eens goed in de watten te leggen. 

We volgden nog steeds de Parenzana, maar ondanks de verzorgde fietspaden verloor het parcours hier zoals voorspeld wat aan charme. Iets vaker dan gewenst flankeerden drukke (autosnel)wegen de oude spoorlijn. 

Na een dikke vijftien kilometer fietsen verlieten we de route voor een kleine omweg naar Piran. Een juiste keuze, zo bleek. Het best bewaard gebleven culturele monument van Sloveens Istrië wordt vaak beschreven als ‘de parel aan de Adriatische Zee’. Met zijn nauwe Middeleeuwse straatjes, de Venetiaans-gotische gebouwen, het gezellige hoofdplein en de mediterrane sfeer, zouden wij er in ieder geval keer op keer voor omrijden. 

Onze détour leverde ons wel een hels stukje klimmen op. Een smalle kasseiweg bracht ons over achthonderd meter fietsen van 0 naar 100 meter hoogte, met uitschieters tot vierentwintig procent. De jus in de benen was voor even opgebruikt, maar ook dit varkentje werd - met enig duwwerk - gewassen.

Het was de warmste dag in de BlijvenTrappen-geschiedenis en na een kort rondkijkmoment in het eerder teleurstellende Izola vervolgden we onze weg langs de zee naar Koper of Capodistria. Op deze manier hadden we alle drie de kuststeden van Slovenië aangedaan en op luttele kilometers van de grens met Italië gooiden we ons in de schaduw op het gras voor het middagmaal. 
Met het prachtige weer op een zaterdag was er meer passage op de Parenzana en we zagen heel wat dagjesfietsers verrast kijken naar wat wij allemaal uit onze tassen toverden. 

Op het fietspad, onder een oude spoorwegbrug, staken we de grens met Italië over en nu restte ons juist nog het laatste stuk naar het centrum van de havenstad Trieste. We kregen nog enkele pittige heuvels te verwerken, maar die koude douche kwam nu wel heel dicht bij. 

In B&B Dai Muli werden we verwelkomd door de hartelijke Tomasso en na een uitgebreide toelichting over de te bezoeken quartieri, palazzi en monumenti draaiden we eindelijk de kraan open op zo’n 27°C. Aaahh!

15.000 kilometer, dat konden we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een aperitivo met Aperol Spritz en uitstekende hapjes in het hippe ghetto van Trieste was in ieder geval een schot in de roos. De aansluitende pasta met zeevruchten in een trattoria iets verderop eveneens. 
Ondanks het late uur was de warmte nog steeds erg laf en hadden we geen fut voor niets meer. De match waarin Portugal Kroatië letterlijk (jammer genoeg niet figuurlijk) naar huis speelde was nog net haalbaar vanuit de luie zetel in de B&B.

We hadden vernomen dat het zo mogelijk nog warmer ging worden. Dat betekende gevoelstemperaturen tegen de 40°C en zweten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. 

Na een snelle afdaling naar het Lim Fjord, klommen we naar ons startpunt van de Parenzana in Vizinada - het eerste en steilste stuk gelukkig in de schaduw. 
Deze oude spoorweg (een gouden suggestie van Bertie) liep van Porec (Parenzo) naar Triëste en is vandaag een aantrekkelijk fietspad. 123 kilometer, het laagste punt op 2 meter, het hoogste op 293, negen tunnels, elf bruggen, zes viaducten en 604 bochten… En dat allemaal op een traject dat voor het overgrote deel verboden is voor gemotoriseerd verkeer, gewéldig!

Onze eerste dag Parenzana ging over een prachtige, perfect aangeduide halfverharde weg door het binnenland van Istrië. Zo ver het oog reikte zagen we wijnvelden, olijfgaarden, bossen en kleine dorpjes op heuveltoppen die werden gekenmerkt door hun karakteristieke kerktorens. Een absolute aanrader voor iedereen die geen schrik heeft voor wat grint en stenen!

Voor de optimale beleving hoefde het wel geen 40°C te zijn. Frank Deboosere zou onze zware inspanningen bij dergelijke temperaturen vermoedelijk niet goedkeuren, wij redeneerden “beter zo, dan 15°C en regen”. 
We hielden voldoende halt en zeker op de zware en lange klim na de lunch probeerden we zo goed en zo kwaad mogelijk verkoeling te zoeken. De schaduw bracht maar matig soelaas en ons water, dat we nochtans zo vaak mogelijk probeerden te verversen, werd quasi instant warm. We vonden wat afkoeling toen we een klein beekje passeerden, maar het leek wel of ons lichaam dat na tweehonderd meter trappen alweer vergeten was. 

Het landschap en het pad bleven wondermooi en net na het hoogste punt ter hoogte van Groznjan konden we gelukkig onze flessen nog eens vullen. We zagen er blijkbaar helemaal uitgedroogd uit want we werden getrakteerd op een kan ijskoud water met citroen. 
Koud water - voor even dan toch - en een licht dalend traject tot in Buje. Stilletjes aan kwamen we weer bij positieven en de King Coco en de Chocolate Obsession-ijsjes die ‘per ongeluk’ mee in de winkelkar belandden, zorgden ervoor dat we weer helemaal op snee waren. 

De oude spoorweg zou nu meer en meer in de bewoonde wereld terecht komen en hoewel de kustroute er ook wel leuk uitzag, hadden we volgens ons het leukste en authentiekste stuk achter de rug
Na nogmaals een refill van onze waterflessen konden we ons tentje opzetten tussen de olijfbomen achter een hotel-restaurant. We maakten lekkere hot-dogs met de laatste druppels lampolie in onze omnifuel en besloten om nog iets te drinken in de bar. 

Deze laatste stap hadden we beter overgeslagen want deze keer konden we moeilijk spreken van een perfecte afsluiter. We zweetten ons te pletter en we betaalden ons blauw (14,2 euro) voor 4 drankjes.

We hadden niets om ons voor te haasten en dus deden we het rustig aan voor vertrek. Om 10.30u reden we met gepoetste fietsen de camping af en over een te drukke weg werkten we de eerste twaalf kilometer richting Pula af. 

Op de fruitmarkt vulden we onze tassen met lekkers en via de autovrije winkelstraat belandden we met de fiets aan de hand aan de oude stadspoort. Het gezellige stadje had heel wat in de aanbieding: leuke pleintjes, smalle steegjes, een tempel à la Maison Carrée en een prachtig amfitheater. 

De temperaturen waren nog wat verder opgelopen en bij 35°C was het puffen op de fiets. Gelukkig werden onze flessen in Fazana gevuld met ijsblokjes zodat we op z’n minst tijdens de lunch konden genieten van een koele slok water. Verfrissing vonden we daarnaast in de Adriatische Zee, net na onze middagpauze.

Van bij het middageten tot aan de rand van Rovinj - onze volgende toeristische stop - ging het over half- en onverharde paden. Dat was weeral een eeuwigheid geleden en we beseften hoe hard we het hadden gemist om autoloos te kunnen fietsen. 
Het holderdebolder-gehalte moesten we erbij nemen en de zeldzame auto die passeerde zorgde ervoor dat zowel wijzelf als onze fietsen getooid waren in een laag stof, maar dit traject zorgde er wel voor dat het fietsplezier weer helemaal naar boven kwam. 

Het oude centrum van het visserstasje Rovinj bleef grotendeels onontgonnen. Steile straatjes en trapjes maakten het ons moeilijk, maar zo goed en zo kwaad als het kon, probeerden we een goede indruk op te doen. 
Net buiten de stad trakteerden we onszelf op een King Caramel Adventure. Een fantastische frisco die net genoeg energie bevatte om de klim tot op 150 meter nog te kunnen ronden. 

Na Rovinsjsko Selo doken we het platteland in en gingen we op zoek naar vers water en een slaapplaats. Behalve water kregen we een upgrade naar een verkoelend glas overheerlijke en zelfgemaakte witte wijn en daarnaast verzekerden de mensen ons dat het geen probleem zou zijn als we ons tentje opzetten aan het minimale speeltuintje aan de rand van het dorpje (een tiental huizen groot). 

In het gezelschap van overenthousiaste Billy en Jean, twee geitjes van vijf dagen oud, zetten we de tent op en bereidden we een heerlijk avondmaal. Pasta met broccoli, roomkaas, gember, look en lokale chipolata. Een gerecht dat zonder twijfel een plaatsje verdient in het BlijvenTrappen-kookboek.

Bij het vallen van de avond werden we door een vriendelijke buurman, en eigenaar van de geiten, nog getrakteerd op een potje frambozen en een bosje lavendel tegen de muggen en zo ging het zorgeloos de tent in voor een rustige nacht.

Met temperaturen die rond 8u ’s morgens al tegen de 30°C gingen, was het vroeg warm in de tent. Gelukkig stonden we ietwat beschut onder de bomen en kon ik op deze rustdag toch uitslapen. Wouter die daar anders ook al moeite mee heeft, hield het niet langer dan 7u uit. 

Nadat hij in zijn pen was gekropen voor de verslagen van de voorbije dagen en we onze fietskleren ingezeept en uitgespoeld aan de wasdraad hadden gehangen, aten we op ons oranje picknickdeken voor ons tentje een lekkere gamel volkoren cornflakes met yoghurt en een banaan. 

We waren benieuwd naar Kaap Kamenjak, onze geplande daguitstap naar het zuidelijkste punt van Istrië. Het onbewoonde natuurpark is niet alleen een van de hoogtepunten van dit schiereiland, maar van Kroatië tout court. De verwachtingen van dit fietsparadijs - volgens meerdere sites en Lonely Planet - lagen dan ook hoog.

Al bij het inrijden van het reservaat waren we aan het vloeken op de paden die amper te fietsen waren. Overgroeide weggetjes, losse stenen, soms steile stukken en onduidelijke richtingaanwijzers. Grrrrr! Ergens hadden we gelezen dat zelfs ongeoefende fietsers er makkelijk hun hart kunnen ophalen… Met een gemotoriseerde mountainbike misschien.
“Dat we hieraan een rustdag verspelen,” dacht ik bij mezelf. Gelukkig beleefden we wat meer plezier aan onze excursie toen we aan de kaap arriveerden en ons op de rotsen konden installeren.

In de hitte duurde het niet lang vooraleer we met duikbril en snorkel de onderwaterwereld voor de kust bewonderden. Zee-egels, vissen, schelpen,… Het heldere water maakte het een plezier om overal om ons heen te kijken. 
Voor de lunch zochten we een schaduwrijk plekje op en vervolgens fietsten we verder naar de westkant van het schiereiland waar we opnieuw het water indoken. Heerlijk verfrissend. We dachten maar niet te veel aan de terugrit die ons nog te wachten stond. 

Opgelucht dat we terug de camping hadden bereikt, keken we alvast uit naar de pizzeria waar we ’s avonds zouden eten. Die bleek een succes: de boscaiola en crudaiola met een litertje huiswijn smaakten voortreffelijk. 

De bedenkelijke fietservaring in het park buiten beschouwing gelaten, hadden we nog slechts een ding nodig om van een perfecte dag te spreken: winst voor België tegen Zweden. Helaas zond de Kroatische nationale zender Italië-Ierland uit en ondanks Wouters oproep via Facebook naar mogelijkheden om te streamen, vonden we geen enkele manier om de Belgen live aan het werk te zien. 
Peter Vandenbempt dan maar via Radio 1.

Bertie lag nog te slapen, maar we hadden gelukkig de vorige avond afscheid genomen en een bedankbriefje deed de rest. De stralende zon en een prachtige, blauwe lucht resulteerden in een mooi zicht over de Adriatische kust en Cres en we begonnen met een heel goed gevoel aan de fietsdag. 

Even leek het na een dikke vijf kilometer toch (weer) mis te gaan. We hadden blijkbaar een mountainbike route genomen en na een afdaling waarin we al onze hoogtemeters prijsgaven, kwamen we al snel tot de constatatie dat het onverharde pad, recht tegen de berg omhoog, niet haalbaar was met onze bepakte fietsen.
We lieten ons echter niet kisten en maakten de juiste keuze door met een kleine omweg en wat extra hoogtemeters voor de geasfalteerde optie te kiezen. 

Na een tweede klim net voor de lunch hadden we het zware werk achter de rug. We opteerden voor een leuke, alternatieve route door groene velden en over rollende heuvels. De zee kregen we dan wel niet te zien, het was zalig rustig fietsen en we trapten goed door. 

In een grote supermarkt in Medulin vonden we alles voor een lekker avondmaal en in Premantura, aan het begin van het nationaal park Kamenjak, zochten we een slaapplaats.
Aan campings geen gebrek, maar het waren niet meteen het type campings dat wij verkozen. Daarnaast bleken de kleine wegjes die de campings moesten verbinden niet te bestaan en dus was het geen gemakkelijke opgave om uiteindelijk op Kranjski Camping te belanden. Geen topper, maar het was een goede uitvalsbasis, het personeel was vriendelijk en de ligging aan de zee was een plus. 

Aan ons tentje bereidden we nog eens een lekker gasvuurdiner. Spaghetti met rucola, kerstomaatjes, gedroogde ham, walnoten, mozzarella en de lekkere homemade olijfolie van bij Niko en Angelika. 
Het internet was dan wel niet eerste klas - we naderden duidelijk West-Europa - we sloegen er toch in enkele tekst- en beeldverslagen te uploaden en terwijl we de computer en het fototoestel konden opladen aan de receptie keken we naar de tweede helft van de voetbal, met verrassende winnaar en groepsleider Kroatië.

Het regende dat het goot ’s nachts en bijna ononderbroken werd ons tentzeil omgetoverd in een grote trommel. Gevolg: weinig slaap en het voornemen om vanaf het ontwaken de knop om te draaien en met een grote glimlach aan de dag te beginnen, werd meteen verbroken. 

We stonden vroeg op want we moesten nog een stuk fietsen en we wilden niet het risico lopen de ferry van 9.45u naar Krk te missen. Wonder boven wonder stopte het met regenen van zodra we ons hoofd uit de tent staken. Het was zwaar bewolkt en veel zon zouden we die dag niet te zien krijgen, maar het bleef op enkele druppels na de volledige dag droog.

Na een praatje met drie Ieren die voor twee weken op fietsvakantie waren en het ophalen van enkele mooie herinnering aan de ‘Wild Atlantic Way’ stapten we op de ferry. Tijdens de oversteek kregen we via WhatsApp instructies van Bertie (WarmShowers) over hoe we zijn woonst konden bereiken en stilletjes aan leek het alsof alles terug in zijn plooi begon te vallen. 

Ons verblijf op Krk was van korte duur, want vanop de zelfde plaats namen we een klein uurtje later de boot naar het eiland Cres. Tijdens het wachten maakten we kennis met twee Slovenen die voor een week op de eilanden rondfietsten en zo regelden we al een vermoedelijke slaapplaats ergens tussen Ljubljana en de grens met Oostenrijk. Handig en leuk!

De pistolets en de banaan tijdens het varen waren geen overbodige luxe. Onze passage op Cres was bijzonder zwaar en met stijgingspercentages van achtereenvolgens tien, zeven en negen procent ging het tot net boven vijfhonderd meter. 
Gelukkig hadden we onze klimmersbenen net op tijd terug gevonden en het was zowaar genieten. De uitzichten links en rechts over de Adriatische zee met al haar eilanden was verbluffend en door een verrassend groen landschap fietsen we naar Porozina in het noorden van het eiland. 

Na een verkwikkende afdaling terug tot op zeeniveau was het voor de laatste maal wachten op vertrek van de ferry. Het was tevens de laatste keer dat we ons een ticket moesten aanschaffen. Gelukkig, want island hopping was een dure hobby. Hoewel we steevast onze fietsen ergens aan de kant moesten wegmoffelen werd er minstens zoveel aangerekend voor onze tweewielers als voor onszelf. Een dikke zestig euro spendeerden we in totaal aan de overtochten, maar achteraf gezien waren we toch blij dat we voor deze route hadden gekozen - en niet voor de drukke weg naar Rijeka. 

Het steile klimwerk vanuit de aanlegplaatsen zouden we niet missen. Het orgelpunt van veertien procent tot aan de hoofdweg deed ons bijna de das om, maar we kwamen zonder duwen boven. 
Vijf kilometer verder zouden we Bertie zijn stekje moeten aantreffen. Langs de weg zou een zwarte Audi met Britse nummerplaat staan, met daarachter een steil padje naar zijn huis. De Audi vonden we en ook het padje was moeilijk te missen dankzij het papier waarop naast een grote pijl ‘Wouter’ stond geschreven. Hier moest het zijn!

We maakten kennis met een superkerel uit Londen. Veertig jaar oud, zijn bedrijfje in internetmarketing verkocht en ondertussen zijn geld verdienend als professioneel pokerspeler. Het huis met overweldigend zicht op zee had hij als investering gekocht en we hadden geluk dat we hier nu terecht konden aangezien hij er zelf op vakantie was. 

Tijdens een overheerlijke chili con carne vernamen we hoe hij zelf van Londen naar Iran was gefietst. Hij vond dat hij als host iets moest terugdoen voor alle gastvrijheid die hij toen had ervaren. In onze ogen was zijn missie gelaagd, met grote onderscheiding. 
Als afsluiter van de dag keken we bij een paar biertjes en een kom ijscrème samen naar de match Engeland-Slowakije.

Na ons meer dan geslaagd verblijf op Pag Island hadden we de smaak van de eilanden te pakken. Om half negen stonden we klaar aan de haven van Novalja voor een dagje ‘island hopping’, maar dat was buiten de crew van de ferry naar Rab (een grote catamaran) gerekend. 
“No bycicles.” We probeerden zowel in de ticket office als aan de boot zelf, maar de mensen waren onvermurwbaar. Wat een teleurstelling en tevens de start van een baaldag.

Het enige alternatief was tien kilometer fietsen en daar een ferry nemen naar het vasteland. Ons humeur was omgekeerd evenredig aan het aantal hoogtemeters dat moest worden overwonnen en gezien enkele pittige klimmetjes daalde de barometer snel. 
Twee minuten voor afvaart kochten we onze ticketjes en verafschuwden we tijdens de overtocht de klim van meer dan tweehonderd meter die ons stond te wachten. 

Hoewel we positief aan de dag waren begonnen, was de goesting ver te zoeken. Gelukkig maakten we op de kade kennis met de Spaanse Viktor. Hij was eveneens op de catamaran geweigerd en aangezien niemand zin had om te fietsen, stonden we gemakkelijk een half uur te babbelen. Hij kwam uit Zuid-Oost Azië en zou nu het laatste stuk van zijn trip tot in Valencia vervolledigen. 
Samen vatten we de niet te vermijden klim aan en ook de vijftien daaropvolgende kilometers werkten we samen af. We wisselden verhalen uit en vernamen dat ook hij de Spanjaard Alberto was tegenkomen (die wij net voor Dubrovnik ontmoetten). 

Het was leuk om nog eens samen te fietsen, maar wij wilden graag enkele eilanden aandoen en dus namen we afscheid op de splitsing waar wij terug naar beneden doken voor de ferry naar het meest zuidelijke punt van Rab Island.

Het eiland bracht ons niet het verhoopte plezier en we hadden het moeilijk. Het weer was matig, we hadden geen zin om te fietsen, de benen waren zwaar en het klimwerk stak tegen. Het leven op het appartementje in Novalja had ons doen beseffen dat het altijd onderweg zijn, het leven uit de fietstassen, het altijd maar voor 1 of 2 maaltijden inkopen kunnen doen, het zoeken naar (betaalbaar) onderdak,… niet alleen fysiek, maar ook mentaal begon door te wegen. Dat we door naar het eiland te komen het onszelf niet gemakkelijker hadden gemaakt, hielp niet. 

We hadden een serieuze dip en we bekeken de opties. Op een eiland van beperkte grootte waren die echter gelimiteerd. Door de wijziging van onze plannen met de catamaran was het overigens al een goed stuk in de namiddag nadat we even door het centrum van Rab hadden geslenterd.

Na een kleine tien kilometer tot in Kampor zat er niets anders op dan ons te installeren op een camping. De miserie duurde voort en we hadden het moeilijk om twintig euro te betalen voor een bedenkelijk stuk gras en povere faciliteiten. Bovendien was er in het kleine winkeltje in het dorp niets deftigs te vinden en waren de restaurants boven budget. 
Uiteindelijk ging het zonder avondeten de tent in en hoopten we vooral zo snel mogelijk terug op het vasteland te zijn. Nog drie dure ferry’s en heel wat hoogtemeters…

Het grote voordeel van de after beach party was dat we goed op tijd in ons bed lagen. Reeds om 8.30u zaten we verrassend fris aan de ontbijttafel en we hadden dus nog heel wat tijd alvorens de Duivels aan hun levensbelangrijke duel tegen Ierland begonnen.

Onderweg naar het strand, hielden we in een grote supermarkt halt voor de aankoop van nog een stranditem. Geen nieuwe zonnebril, want wie weet kwam die nog ergens uit, wel twee snorkels en duikbrillen. We wilden al lang eens snorkelen of duiken, maar na het bekijken van de torenhoge prijzen voor duikinitiaties schaften we ons toch maar twee snorkelsetjes aan op kosten van ons huwelijksreisbudget.

De strand- en voetbaldag had werkelijk alles. Het was fantastisch weer en ook de onderwaterwereld kende nu geen geheimen meer voor ons - hoewel. We kregen dan misschien nog geen spectaculaire zaken te zien, toch amuseerden we ons met de nieuwe speeltjes. 
Daarenboven speelden de Belgen in de namiddag de pannen van het dak en in het gezelschap van vier Franstalige landgenoten zagen we dat het goed was. 

Na een tweede passage op een strandje in de buurt van onze studio maakten we als afsluiter een heerlijke spaghetti en bedachten we ons dat een eigen stekje - al was het nu maar voor drie nachten - toch niet zo slecht is.

Een dagje Zrce Beach was eens iets anders dan tachtig kilometer fietsen. Nadat vooral Katrien rijkelijk uitsliep, wandelden we richting het gezellige centrum van Novalja. Het ontbrak mij alleen nog aan enkele strandaccessoires en in het bezit van een nieuwe groene zwembroek en een hippe zonnebril, installeerden we ons in eerste instantie op de kade voor een stevige lunch uit het vuistje, inclusief een biertje om al wat in de stemming te komen. 

In de loop van de namiddag stapten we op de bus richtig Zrce en als twee tieners die voor het eerst op stap mochten, stonden we geïmponeerd te kijken eens aangekomen op onze bestemming. Zes beach clubs, de ene nog groter dan de andere, een strand vol feestgrage jongeren en vooral veel pompende beats. 
Een droombestemming voor iedereen die graag eens stevig uit de bol gaat: schuimkanonnen, zwembaden als dansvloer, platformen waarvan je in de zee kan springen, gratis cocktails, de ene muzikale climax na de andere,… Wat een feest!

We zijn dan misschien geen achttien meer, we waren duidelijk nog niet te oud voor Zrce. We amuseerden ons kostelijk en dat niet alleen met onze Duitse vrienden van de dag ervoor. Onze vreemd gebruinde benen en armen zorgden namelijk steevast voor nieuwe conversaties met andere feestneuzen.
​
We hadden al onze kaarten ingezet op de after beach party en na zonsondergang ging het dan ook goedgeluimd terug naar ons appartementje. Jammer genoeg kostte ons uitstapje het leven aan twee dierbare partners. Een vermiste zonnebril (gelukkig niet de net aangekochte) en een not so waterproof Blackberry na een slipper op de dans/zwemvloer.

De tijd bij Angelica en Nico was veel te snel voorbij gegaan en samen keken we bedenkelijk door het raam naar buiten. Er stond een stevige wind (rukwinden tot vijftig km/h volgens internet) en we probeerden in te schatten of het zij-, tegen- of rugwind zou zijn. 

Na een hartelijk afscheid fietsten we richting feesteiland Pag. De wind kwam uit het zuidoosten en met onze regenjassen aan telden we de eerste kilometers af tot we linksaf sloegen op de D106 naar het noordwesten. De gemiddelde snelheid verdubbelde en nog nooit eerder fietsten we bergop tegen meer dan twintig kilometer per uur. Meestal is wind tegen een groter nadeel dan dat wind mee een voordeel is, maar niet vandaag. Het scheelde niet veel of we vlogen. 

Van zodra we via een brug het vasteland verlieten, veranderde het decor drastisch. Witte, lage heuvels met stenen en rotsen en weinig tot geen vegetatie. De dorre panorama’s hadden wat weg van een maanlandschap. 
De aparte vorm van het eiland zorgde ervoor dat we nu eens wel dan weer niet langs de zee fietsten. Op open zee was het echter wachten tot in Novalja. 

Middageten deden we in de oude stad van Pag, gelegen aan de gelijknamige baai. Hoewel we een uur later vertrokken waren dan anders, stonden er al zesenveertig kilometer op de teller. Dat zal wel niet alleen aan de wind gelegen hebben zeker? 

Tussen Pag en Novalja verlieten we de hoofdbaan voor de oude weg tussen beide stadjes. Dit alternatieve baantje liep langs het water, door het natuurgebied Dubrava Hanzine. Onverhard, maar zeer goed te fietsen was dit een absolute aanrader. 

We vorderden vlot en lieten rond een uur of twee het beruchte Zrce Beach links - eigenlijk rechts - liggen tot de volgende dag. Zes kilometer verder waren we ter plaatse. Wouter pikte de sleutels van het geboekte appartement op en we namen drie dagen lang onze intrek in een mooie, moderne studio. 

Gedoucht en gespijsd wandelden we langs het strand terug naar het centrum van Novalja voor de EK-wedstrijd Duitsland-Polen. Een troepje Duitse party animals had eveneens zijn weg gevonden naar de grote tv-schermen, maar met een saaie 0-0 babbelden we meer onderling dan dat we de match actief volgden.

Aquarius Club, daar moesten we heen volgens hen. Ze waren nog maar een dag op het eiland, maar hadden vanzelfsprekend al geprospecteerd op Zrce Beach. Daags nadien ondervonden wij dat onze voorkeur uitging naar Noa Beach Club.