Na een snelle afdaling naar het Lim Fjord, klommen we naar ons startpunt van de Parenzana in Vizinada - het eerste en steilste stuk gelukkig in de schaduw.
Deze oude spoorweg (een gouden suggestie van Bertie) liep van Porec (Parenzo) naar Triëste en is vandaag een aantrekkelijk fietspad. 123 kilometer, het laagste punt op 2 meter, het hoogste op 293, negen tunnels, elf bruggen, zes viaducten en 604 bochten… En dat allemaal op een traject dat voor het overgrote deel verboden is voor gemotoriseerd verkeer, gewéldig!
Onze eerste dag Parenzana ging over een prachtige, perfect aangeduide halfverharde weg door het binnenland van Istrië. Zo ver het oog reikte zagen we wijnvelden, olijfgaarden, bossen en kleine dorpjes op heuveltoppen die werden gekenmerkt door hun karakteristieke kerktorens. Een absolute aanrader voor iedereen die geen schrik heeft voor wat grint en stenen!
Voor de optimale beleving hoefde het wel geen 40°C te zijn. Frank Deboosere zou onze zware inspanningen bij dergelijke temperaturen vermoedelijk niet goedkeuren, wij redeneerden “beter zo, dan 15°C en regen”.
We hielden voldoende halt en zeker op de zware en lange klim na de lunch probeerden we zo goed en zo kwaad mogelijk verkoeling te zoeken. De schaduw bracht maar matig soelaas en ons water, dat we nochtans zo vaak mogelijk probeerden te verversen, werd quasi instant warm. We vonden wat afkoeling toen we een klein beekje passeerden, maar het leek wel of ons lichaam dat na tweehonderd meter trappen alweer vergeten was.
Het landschap en het pad bleven wondermooi en net na het hoogste punt ter hoogte van Groznjan konden we gelukkig onze flessen nog eens vullen. We zagen er blijkbaar helemaal uitgedroogd uit want we werden getrakteerd op een kan ijskoud water met citroen.
Koud water - voor even dan toch - en een licht dalend traject tot in Buje. Stilletjes aan kwamen we weer bij positieven en de King Coco en de Chocolate Obsession-ijsjes die ‘per ongeluk’ mee in de winkelkar belandden, zorgden ervoor dat we weer helemaal op snee waren.
De oude spoorweg zou nu meer en meer in de bewoonde wereld terecht komen en hoewel de kustroute er ook wel leuk uitzag, hadden we volgens ons het leukste en authentiekste stuk achter de rug
Na nogmaals een refill van onze waterflessen konden we ons tentje opzetten tussen de olijfbomen achter een hotel-restaurant. We maakten lekkere hot-dogs met de laatste druppels lampolie in onze omnifuel en besloten om nog iets te drinken in de bar.
Deze laatste stap hadden we beter overgeslagen want deze keer konden we moeilijk spreken van een perfecte afsluiter. We zweetten ons te pletter en we betaalden ons blauw (14,2 euro) voor 4 drankjes.