Je zou denken dat we onze portie aan wind en regen gehad hadden, maar niets bleek minder waar. Hoewel onze tent stevig stond opgespannen, hielden weer en wind lelijk huis en kon ik zowat elk uur van de klok volgen op de melodie van zwiepende struiken en kletterende regendruppels tegen onze buitentent. Ons tentje heeft duidelijk zijn eerste echte stormtest goed doorstaan.

Wouter wilde graag tijdig in Fishguard zijn, dus stonden we op rond 6u30 en vertrokken we dik anderhalf uur later richting kust. Onze voormiddag fietsen ging volledig de mist in, letterlijk. Van het, naar het schijnt, prachtige Wales kregen we maar weinig te zien. Dikke mist hield de natuur van het Pembrokeshire Coast National Park voor ons verborgen. Wat een zure appel, nadat we al het eerste stuk van Wales hadden moeten missen in de trein. Met elke trap die we deden, hoopten we dat de zon door de wolken zou breken en de mist zou verdrijven, maar telkens keerden we van een kale trap terug. We zagen zowat tien meter rondom ons met nu en dan een schaap en een pluk heide.

In de helft van ons traject kwamen we opnieuw vakantiefietsers tegen, zij het van een iets lichter kaliber dan wijzelf en de vorige week ontmoete Janis en Fran. Debby en Nath wonen in Carmarthen en waren voor het verlengd weekend (in tegenstelling tot bij ons was niet vrijdag voor 1 mei, maar maandag een bank holiday) afgezakt naar Saint David’s. Eerder waren ze al naar Parijs gefietst en ze droomden ervan ooit een gelijkaardige trip te kunnen doen als die van ons. Hopelijk zien zij in ons voldoende inspiratie en motivatie…

Toen we op vierhonderd meter hoogte zaten, op een zevental km van Fishguard, wisten we dat de laatste loodjes dit keer niet het zwaarst zouden wegen. De afdaling naar de kust kon worden ingezet. Van een dubbele beloning was deze keer spijtig genoeg geen sprake: de mist was nog steeds te zeer van de partij en vertolkte zijn rol als spelbreker met glans.
Over de afdaling kraaiden we wel wat te vroeg victorie. Anderhalve kilometer voor het centrum kregen we nog een heuvel voorgeschoteld van 20%. Wat een afknapper! Toch een pluim voor mezelf: ik reed de berg op zonder mijn fiets te voet omhoog te moeten duwen. 

Per sms vernamen we dat Griet en Viktor eerder van de bus waren gestapt om het laatste stuk wandelend af te leggen. Ze zouden pas een uur later in Fishguard zijn. We zochten dan maar meteen een camping om ons te installeren. Alweer strooide een holiday park met de intussen befaamde ‘no tents policy’ roet in het eten. Zucht. De routebeschrijving van de manager in het Welsh begrepen we niet, dus zat er niets anders op dan terug te fietsen naar het town center. Viktor had namelijk laten weten dat er nog een camping stond aangeduid op hun wandelkaart. Later hoorden we dat papa en Korneel ook hun antennes hadden opgezet. Via WhatsApp en Facebook waren kampeersuggesties binnengestroomd. Wat een team!

Het was een grappig zicht: aan het kleine pleintje stonden wij, met onze zwaarbeladen fietsen, twee even zwaar bepakte wandelaars op te wachten. Wat een fijn weerzien! Na de eerste omhelzingen en anekdotes leek het ons toch slimmer om de camping op te zoeken en nadien rustig bij te praten. 
De tent stond snel recht en de matjes en slaapzakken zouden we ’s avonds wel in orde leggen. We trokken comfortabele kledij aan, maar moesten die al gauw verhullen met een regenbroek want de neerslag, die zich even uit de voeten had gemaakt, was alweer terug van weggeweest.

In een lokale pub genoten de mannen van een pint of Guiness en de vrouwen van half a pint of ale. Terug opgedroogd, zakten we met de fiets aan de hand af tot het kleine haventje in Lower Fishguard waar volgens Viktor enkele restaurantjes hadden moeten zijn… hadden moeten zijn dus. Bij de aanblik van de verlaten straatjes, gokten we op meer succes door opnieuw naar boven te klimmen en aan de ander kant van het centrum af te dalen naar de zee. 

In de B&B waar Griet en Viktor enkele dagen later zouden overnachten, genoten we van een lekker, maar meer dan gemiddeld gefrituurd diner. De vier verschillende voorgerechtjes (champignons, witte vis, sardientjes en kroketten) hadden alle duidelijk de frietpot bezocht voor ze op ons bord waren beland.
Het was niet het diner, maar vooral het terugzien en de verhalen van het thuisfront die ons nog meer zin gaven om dit fantastisch avontuur verder te zetten.

De stevige wind van de vorige nacht had spijtig genoeg niet aan kracht ingeboet, integendeel. Om 5u43 werd Wouter dan ook wakker van de bewegende tent en hij vond er niets beter op dan in de ‘games room’ verder te werken aan onze blog en foto’s te uploaden. Ik vond het allemaal best, zo lang ik mij nog maar eens kon omdraaien. Niet dat daar nog veel van in huis kwam, de wind hield ook mij vanaf dan uit mijn slaap.

Omdat er opnieuw slechts een korte route gepland stond (ca. 40 km), deden we het ’s morgens wederom op ons gemak. Toen we pas omstreeks 11u voor het eerst die dag de pedalen om hun as lieten draaien, wisten we nog niet dat we ons zouden mispakken aan dit korte traject.

Al meteen na het verlaten van de camping doemde voor ons de zee op, geflankeerd door enkele mooie heuvels. Het klimmen kon beginnen! De trend van de dag was gezet met enkele venijnige hellingen.
De stijle percentages waren we al gewoon van in de Vlaamse Ardennen, maar de lengte van een klim was hier beduidend langer. Onze bagage liet zich voelen. Telkens het bergop ging, voelde het aan alsof een of andere kwelduivel een elastiek aan onze fiets had gebonden en ons probeerde terug te trekken.
De beloning op de top was tweeledig: mooie vergezichten enerzijds en vervolgens een langgerekte, aangename afdaling anderzijds. Jammer dat zo’n afdaling telkens abrupt werd afgebroken door de volgende bult die zich aankondigde. 

De weersomstandigheden waren jammer genoeg niet ideaal om de panorama’s volledig tot hun recht te laten komen. Grijze, grauwe lucht en dikke wolkenpakken die op tijd en stond de sluizen openzetten verklaren het gebrek aan goede foto’s van deze dag. 

Na twintig km kruisten we Carmarthen, de laatste ‘grote’ stad die we zouden passeren voor Fishguard. We sloegen dan ook proviand in voor de lunch, het avondeten en het ontbijt. 
Als we winkelen, blijft telkens iemand bij de fietsen. De tassen zijn voor met mensen met slechte bedoelingen immers relatief gemakkelijk van de fiets te lichten. Deze keer deed ik de boodschappen. Het werd een Marokkaanse en mediterraanse tabouleh voor ’s middags en broodjes voor ’s avonds, aangezien we een sterk vermoeden hadden dat we geen camping zouden vinden. Zo konden we ons het uithalen van ons gasvuur en een afwas besparen.

Eens we Carmarthen waren uitgereden begon het echte werk. Stevige hellingen, meestal met een stijgingspercentage van meer dan 10%, zelfs tot 15% en uitzonderlijk 20%. Het advies voor Wouter om zo klein mogelijk te trappen om zijn knie te ontlasten werd hier zonder problemen opgevolgd. Regelmatig was het voor ons beiden op het allerkleinste verzet tergend traag naar boven kruipen. Ik moest zelfs voor de eerste keer voor enkele tientallen meter van de fiets. De afdalingen nadien waren minstens even steil waardoor we soms stevig in de remmen moesten. Zeker gezien het natte wegdek wilden we geen risico’s nemen. 
Dit was toch even aanpassen! Na anderhalve week vlot te hebben rondgefietst op relatief vlakke fietspaden, beseften we dat dit de standaard zou worden voor de komende weken. Met Ierland in het verschiet zullen de venijnige heuvels er immers niet minder op worden.

Ondanks het frisse en regenachtige weer zorgden de hoogtemeters ervoor dat we ons goed in het zweet fietsten. Dit blijft het eeuwige probleem voor fietsers en wandelaars. Je kan je goed beschermen tegen de regen, maar 100% waterdicht betekent meestal dat de jas een stuk minder ademend vermogen heeft. Van zodra je even stopt, koel je snel af en we waren dankbaar toen we in de gietende regen, op een kleine weg met amper huizen, een bushokje zagen. Op deze manier zaten we droog en uit de wind voor onze lunch.

Ons parcours bleef steil op en neer gaan en van de verwachting om die veertig km zoals de dag ervoor even snel weg te fietsen bleef niet veel over. We vorderden langzaam, maar genoten ondanks het mindere weer van de prachtige natuur, van de rust en van de kalme wegen. 

Net op zo’n rustige landweg hadden we onze eerste aanvaring met een viertal honden. Deze honden namen de bewaking van hun erf zeer serieus en de openbare weg viel in hun ogen duidelijk onder hun territorium. Alsof het nog niet erg genoeg was dat er gelijktijdig vier stuks op ons afstormden, hadden ze nog een uitgekiende tactiek ook.
Twee keffers liepen ons voor de wielen waardoor we bijna tot stilstand kwamen en vervolgens kwamen de twee grote exemplaren op ons af. Toen een van hen luid blaffend en grommend in volle vaart tegen Wouter zijn fietstas opliep, kregen we het toch even warm. We kwamen er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf, maar dit zijn zonder twijfel taferelen die we nog zullen meemaken. 

Rond 17u30 begonnen we uit te kijken naar een geschikte plaats om te slapen. We wisten dat we niet op een camping hoefden te rekenen, dus zouden we moeten bekijken waar we onze tent best opstelden. De meeste weiden werden ingenomen door honderden schapen en we besloten aan de volgende boerderij even te informeren of zij een stukje land voor ons hadden waar onze tent op zou passen. 
Op het eerste adres gaf niemand thuis. Terug de fiets op en dan maar de volgende proberen. Hier hadden we meer geluk. Boer David zag er absoluut geen graten in dat we onze tent in een van zijn weiden zouden opzetten. “Make yourselves comfortable”. Gezien de opkomende mist, de regen en de gure wind was comfortabel nu niet meteen het eerste woord dat in ons opkwam, maar met meer dan duizend hoogtemeters in de benen waren we heel gelukkig dat we hier voor de nacht ons viersterrenhotel konden neerpoten.
Enkele struiken waren de enige vorm van beschutting en we deden ons best om onze tent er zo dicht mogelijk tegen te zetten. Eens alle stormlijnen waren uitgezet en de piketten in de grond waren geslagen, iets té dicht zo bleek. De ingang stond - hoe kan het ook anders - langs de verkeerde kant en de struik was voorzien van vlijmscherpe doorns. De tent opbreken en twee meter verder opnieuw opzetten zagen we niet zitten. Met wat gemanoeuvreer zouden ook wel in die tent geraken.

Het werd een gezellige avond met lekkere broodjes, een flesje wijn en wat goede muziek met dank aan Jan en Bert. Nog een dag fietsen, en we zouden de kust aan de andere kant bereiken, klaar voor de oversteek naar Ierland

Met de stevige wind die ’s nachts woedde, sliepen we minder vast dan de dag voordien. Stiekem had ik er al schrik voor dat als we een te felle tegenwind zouden voorgeschoteld krijgen, Wouter z’n knie niet de rust zou krijgen die hij nodig had, ook al stonden er slechts een dikke dertig km gepland. 
Toen Wouter even zijn neus buiten stak, bleken we het geluk aan onze kant te hebben. De wind stond gunstig en zou net zijn knie ontlasten! Ons ochtendritueel kon dan ook rustig van start gaan; pas rond 10u zaten we in het zadel. 

Gedurende tien km volgden we het Millenium Coastal Path, dat deel uitmaakt van Route 4. Het platte en goed geasfalteerde traject tussen de duinen van South Wales smaakte naar meer. Wat verderop veranderde het decor plots van zee naar bos. Precies alsof iemand ons in de Ardennen had gedropt. Hoge dennenbomen sierden de route. Toen de gps aangaf dat we op slechts vijfhonderd meter van het strand af waren, was dat moeilijk te geloven. Toch maar even een kijkje nemen. We parkeerden onze fietsen in de duinen en een paar minuten later stonden we op een gigantisch zandstrand met in de verte de branding. Geen betere plaats om een boterham met cheddar en een tomaatje naar binnen te werken.

Ondanks de korte route, kwamen we op een kleine tien km van de eindbestemming voor de derde maal in een totaal verschillende omgeving terecht. Weilanden met koeien en in de verte de opdoemende heuvels die morgen moeten worden overwonnen. Wederom werden we geremd door hekjes en poortjes allerlei, maar dit keer begrepen we de reden. Het fietspad ging immers dwars door de weiden. Toen we merkten dat er niet alleen koeien, maar ook enkele stevige stieren alert onze bewegingen volgden, waren we niet helemaal op ons gemak met de felrode en -gele tassen die holder de bolder tussen de putten door zigzagden.

De veelbesproken knie hield stand, maar de pijn was toch niet volledig verdwenen. We besloten bij ons oorspronkelijke plan te blijven en met een rackpack gevuld met inkopen zetten we koers richting camping. Het is moeilijk te geloven, maar ook hier wimpelden ze ons af met een kordate “I’m sorry, we don’t do tents I’m afraid”.
Wat de bewoners van zo’n holiday park charmant vinden aan de gemilimetreerde standplaatsen in rijtjes op grind of asfalt blijft ons een raadsel. Vaak geven ze aan die buitenverblijven op wieltjes, zo zagen we bij onze buren in Llanelli, nog een extraatje aan de hand van tuinverlichting, standbeelden, een terras in teak of zelfs - we verzinnen dit niet - een gepersonaliseerd toi toi-toilet.

Aangezien het nog maar kort na de middag was en we nood hadden aan de faciliteiten was wild kamperen geen optie. Gelukkig stootten we nog geen halve kilometer verderop op een campsite waar ze ons wel met open armen ontvingen. 
Om 14.15u reden we het ruime grasveld op dat was voorbehouden voor tentjes. Op een blauw tentje van twee Welshmen na hadden we plaats zat. Bekijken waar onze was kon ophangen, positie voor onze tent bepalen en in no time stond de tent op en waren onze fietszakken gestructureerd neergepoot in de binnen- en voortent.
We waren intussen best goed georganiseerd en aangezien het nog vroeg in de namiddag was, hadden we ruim de tijd voor een frisse douche en een update van de blog en foto’s. We bedachten ons meteen dat de rustige aanpak ook wel zijn voordelen heeft.

Vanavond staan er zelfgemaakte burgers op het menu en wie weet is er in de ‘games room’ wel een automaat waar Wouter een fris pintje uit kan toveren.

We sliepen wonderwel. Voor het eerst sinds ons vertrek, maakte Wouter me niet wakker tussen 6u en 7u. Uiteindelijk ontbeten we pas rond 9u, en genoten we van breakfast with a view: zee (of toch een uitloper ervan), groene heuvels aan de overkant en een combinatie van zon en wolken. Dit was het mooiste plekje waar onze tent al had gestaan, maar met nog anderhalf jaar (minus twee weken) te gaan, waren we er vrij zeker van dat we het nog zouden overtreffen.

Wouters kniepijn was jammer genoeg nog niet verdwenen, dus stond er voor hem platte rust op het programma. De band, die hij eerder had platgereden, konden we dan ook op het gemak plakken. We haalden onze vouwteil boven en zoals het echte fietsenmakers betaamd lokaliseerden we al snel de speldenprik die de doorn had veroorzaakt. Even schuurpapier erover, solutie erop, stickertje goed aanduwen en klaar.

Terwijl Wouter de blog updatete, fietste ik naar de winkel vijf km verderop. In de Tesco vond mijn gsm wifi-verbinding en sloeg de familieachterban aan het werk via WhatsApp voor medisch advies. Ik kwam terug op de camping met eten en twee mogelijke oorzaken van de kniepijn: een ontsteking van de patellapees of een ‘spring knee’, beide veroorzaakt door overbelasting. Het was duidelijk dat Wouter het kalmer aan zou moeten doen. De overige 120 km tot in Fishguard, waar we Griet en Viktor zouden zien, besloten we dan ook verdelen over 3 dagen. De volgende dag zouden we proberen te fietsen tot net buiten Kidwelly, waar volgens Basecamp een camping aan zee zou moeten liggen.

We werden ’s morgens vroeg (6u) wakker door het geroep van fazanten. Dat is eens wat anders dan die vervelende wekkers. Aangezien we vroeg in de slaapzak waren gekropen, waren we goed uitgerust en na een gamel stevige muesli, aanschouwden we de donkere regenwolken die kwamen aanwaaien. Dat beloofde niet veel goeds en eens alles was opgebroken, vertrokken we effectief in de regen.

Dat was echter het minste van onze zorgen. Mijn knie had precies minder van de nachtrust genoten dan wij en we begonnen ons stilletjes aan zorgen te maken. We besloten om te proberen, want op die landweg konden we toch niet blijven staan. In mijn achterhoofd rinkelde evenwel de alarmbel. Als ik me zou forceren, zou het waarschijnlijk veel langer aanslepen.

We startten de dag op het mooie fietspad langs de oude spoorwegbedding richting Bristol. Het fietste vlot en de opmerkingen van de vele fietsers die naar hun werk reden deden de pijn even vergeten. “You’re not cycling to work this morning, are you?” of “Are you sure you have everything with you?” kregen we al lachend toegeroepen in het voorbij rijden.

Hoewel de pijn niet ondraaglijk was, besloten we toch maar ergens medisch advies in te winnen. Een dokter was niet meteen te vinden, maar een vriendelijke apotheker en zijn assistente hielpen ons verder. Ik probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk uit te leggen waar en wanneer het pijn deed. De apotheker opperde meteen dat het wel eens een kraakbeenletsel tussen twee gewrichten in de knie zou kunnen zijn. Wanneer hij begon over een MRI-scan en een mogelijke operatie, vonden we toch dat hij iets te snel van stapel liep. De gelokaliseerde pijn kwam niet helemaal overeen met wat hij in eerste instantie dacht en we hielden het op een ontsteking die we zouden proberen terug te dringen met een combinatie van paracetamol, ibuprofen en voltaren emulgel.

Bristol was nog een kleine tien kilometer fietsen en we besloten om daar een plan van aanpak op te maken voor het verdere verloop van de dag en week. Aangezien mijn ouders waren vertrokken voor een weekje wandelen in Wales en we in principe op zondag 3 mei een ‘meet and greet’ hadden ingepland, wilden we toch graag dan in Fishguard zijn.

Bristol bleek een aangename stad met vele statige pakhuizen en een gezellig centrum. Hier zou je nu geen week willen doorbrengen, maar om te passeren is het best leuk. In de Subway aan de oude haven bekeken we de opties. We vatten het plan op om de trein te nemen tot Swansea. Op die manier konden we de knie een dag of twee rust geven en de medicatie de kans geven om aan te slaan. We behielden zo tegelijkertijd nog het mooiste stuk van onze fietsroute in Wales, waar we zo naar uitkeken. 

Een kwartier later stonden we aan het prachtige station van Bristol. Op nog geen twee uur konden we met slechts een overstap in Swansea geraken. Jammer dat we ons reisbudget hieraan moesten besteden, maar de gezondheid primeert en we hadden de voorbije dagen al wat kunnen ‘sparen’.
Vriendelijke spoorwegbedienden hielpen ons op weg en overal waren er liften die we konden gebruiken om vlot op de juiste sporen te geraken. Op de trein vielen onze ogen dicht, maar Swansea was het eindstation en we wisten dat de fietsen veilig stonden opgeborgen in een afgesloten ruimte. 

We kunnen niet ontkennen dat we in Swansea zwaar teleurgesteld terug op de fiets kropen. We hadden gehoopt om ons volledige traject fietsend te kunnen afleggen. Het voelde niet goed aan om al na tien dagen een tweetal fietsdagen te schrappen door op de trein te zijn gestapt. Daarnaast stond er een koude zeebries en wanneer het dan nog eens goed begon te regenen, hadden we voor de eerste keer een moeilijk moment. Naast de omstandigheden was het echter vooral de onzekerheid over mijn knie die ervoor zorgde dat onze kopjes even naar beneden gingen.

Wanneer de zon na een tiental minuten al terug door de wolken brak en we opmerkten hoe mooi de kustlijn was, konden we al terug relativeren. Het zou al bij al wel meevallen en anders vonden we wel een oplossing. Deze fantastische trip met op korte tijd al zoveel prachtige ervaringen en herinneringen willen we kost wat kost verderzetten. Als we daarvoor af en toe eens een trein, bus, boot of hotel moeten nemen, zullen we dat zeker doen. 

Een vrij lange, maar gematigd oplopende klim door een prachtig woud bracht ons op een plateau waar er een camping op onze gps-kaart stond gemarkeerd. We kwamen net na sluitingstijd van de receptie aan, maar gelukkig was de deur nog open. “We are very sorry guys, but we don’t accept tents”. We probeerden nog, maar de dame was onvermurwbaar. We vloekten eens goed; dit konden we er vandaag niet meer bijhebben.

De volgende camping was nog een kleine vijftien km trappen. Met de sterke wind en de zwakke knie was dit geen cadeau, maar we hadden geen andere keuze. We waren dan ook heel blij toen we al een paar kilometer verder, naast de cycleway langs een uitloper van de Noordzee, een camping zagen liggen.
De moed zakte ons in de schoenen toen we merkten dat in het Gateway Holiday Park uitsluitend caravans en mobilhomes stonden opgesteld. De eigenaar die zich uitdrukte in een mix van Engels en Welsh was voor ons dan wel amper verstaanbaar, maar hij zag er gelukkig geen graten in dat we onze tent voor twee of drie nachten zouden opslaan op het uitgestrekte grasveld met zicht op de zee.

Het opzetten van de tent vormde het laatste obstakel van de dag. Op het grote grasveld was niet al te veel beschutting en ons huis bestaande uit 3 stokken en een groot zeil leek op een bepaald moment meer op een parachute uit de turnlessen van vroeger. Na een verwoede poging besloten we opnieuw te beginnen helemaal aan de rand, bijna tegen de haag. Hier lukte het wel en wat later fabriceerden we een pasta met pesto, ricotta, spek, kerstomaatjes en rucola… helemaal niet slecht!