Een strategische rustpauze noemen ze zoiets; en of we er deugd van hadden gehad. Na het keizerlijke ontbijt - ons aangeboden door de vriendelijke, maar ietwat vreemde gastvrouw - waren onze batterijen weer helemaal opgeladen en was ons motivatiedipje verleden tijd. 

Last-minute hadden we onze route nog aangepast en daar kregen we geen spijt van. De eerste zestien kilometer naar Duitsland was genieten. Dennenbomen die tot aan de hemel reikten, glooiende weilanden vol bloemen,… top!

Ook Duitsland kon ons meteen bekoren. Beieren verwelkomde ons met een langgerekte afdaling tot in Furth im Wald, de Drakenstad. We waren weliswaar een dag te laat voor de Drakenfeesten, maar het centrum was ook zonder middeleeuwse steekspelen best gezellig. 

De sfeer sloeg echter snel om. Katriens derailleur werkte tegen waardoor uitbollen niet langer mogelijk was - en dat doe je vaker dan je denkt, besef je dan. Even zagen we ons genoodzaakt om de trein te nemen naar de eerstvolgende grotere stad waar een fietsenmaker was. Gelukkig verdween na een uurtje prutswerk (vermoedelijk veeleer een dosis geluk dan kunde) het probleem even snel als het was komen opdagen.

De heuvels lagen nu achter ons en over een biljartvlak fietspad snelden we door het Naturpark Ober Bayerischer Wald. Heel wat fietsers onderweg trouwens en de “Servussen” vlogen ons om de oren. 
Gezien ons laattijdig vertrekuur en de opgelopen vertraging door de herstellingswerken lunchten we pas na tweeën, maar de in de gps aangeduide schuilhut lag nog slechts een dikke vijfentwintig kilometer van ons verwijderd. 

Het bleef geweldig fietsen door Naturschutzgebiet, langs vrolijk kabbelende beekjes en de torens van de historische oude stad Cham. In Roding deden we inkopen en doken we terug het bos in. 

In gedachten zaten we al worstjes te grillen aan onze schuilhut, maar de realiteit draaide anders uit. De hut bleek een veredeld afdak en we zagen ons genoodzaakt door te gaan. Gezien het beschermd natuurgebied was wildkamperen geen optie en het was pas tien kilometer verder dat we uiteindelijk op de ideale plek stootten. 
Er was dan wel geen schuilhut, het vlakke grasveld - inclusief vuurplaats - leek ons perfect en een passant verzekerde ons dat het geen probleem was om hier te kamperen. “Hier gibt’s kein Problemen,” lachte hij. 

Wat een leuke fietsdag en wat een geweldige afsluiter: een knisperend vuurtje, gegrilde worstjes, vers geplukte appeltjes met kaneel en vanillesuiker,… de perfectie benaderd! En we hadden ook nog eens goede vooruitzichten. Nog slechts een kleine veertig kilometer tot Regensburg, een van de hoogtepunten van Beieren en dus de ideale stek voor een rustdag.

De regen die ’s nachts onophoudelijk tegen het dakraam tikte wekte ons dan wel een paar keer, de buien bevestigden telkens de keuze om binnen te slapen. Gelukkig was de hemel leeg geregend tegen het vertrekuur en stipt op tijd kwam de eigenaar om onze handtekening vragen. Geen internationale fan, maar blijkbaar moet elke gast die uitcheckt bevestigen dat hij niet langer in het pension verblijft. 

In lange mouwen en met dichte schoenen probeerden we rillend en met tegenzin het hoofd te bieden aan de gure wind. De Tsjechische heuvels persten ons uit als citroenen. Op zo’n momenten vraag je je af hoe we ooit in Albanië en Montenegro hebben rondgetoerd. In ieder geval verbaasde het ons niets dat Adrien, WarmShowershost in Grenoble en drinkebroer in Praag, tijdens zijn fietstrip tussen München en Praag voor een stuk de trein had genomen.

Elke pedaalslag was een marteling en de tegenwind deed onze gemiddelde snelheid kelderen. Er was niet overdreven veel verkeer, maar de auto’s die er waren hadden zoals de meeste Tsjechen last van een zware voet. We vonden genoeg redenen om er vroeger dan gepland een punt achter te zetten. Bovendien zouden we met het kruisen van de Tsjechisch-Duitse grens ons laatste goedkoop land achter ons laten. Beter nog een nachtje blijven dus. 

We pasten onze route aan zodat we door Domazlice zouden rijden. Volgens de gps waren daar minstens twee pensions. De toeristische dienst bezorgde ons een lijstje van betaalbare accomodaties en in het Pension Family vonden we wat we nodig hadden. De eigenares stelde - ongezien - zelf een korting voor omdat we al zoveel kilometers in de benen hadden. Allez dan!

Na het schrijven van de blog en uitsturen van enkele requests op WarmShowers en CouchSurfing voor Regensburg en Augsburg, genoten we van een warm en deugddoend bad en degelijke afhaalchinees. De avond kon wat ons betreft van start gaan.

We hadden ons plekje goed uitgekozen en het vele mos in de tuin zorgde ervoor dat we sliepen als roosjes. Jozef en Petr zagen we ’s morgens niet meer terug en we sloten het grote hek zorgvuldig terug af voor vertrek. Heerlijk hoe eenvoudig gastvrijheid soms kan zijn. 

Na anderhalve kilometer verlieten we de hoofdweg en ging het stevig omhoog. We volgden nog steeds fietsroute 3 tussen Praag, Plzen en Regensburg en we waanden ons, zeker in de voormiddag, regelmatig in de Ardennen. Pittig klimwerk, uitgestrekte dennenbossen, kleine dorpjes met grote boerderijen,… de gelijkenissen waren treffend. 

Ondanks een aarzelende start, kwam de zon er toch volledig door. Het was perfect weer om te fietsen en de afwisseling in het landschap maakte het traject uitermate boeiend. Zowel de ondergrond als het decor varieerden voldoende en vooral het smalle pad door het bos voor Rokycany was van het mooiste wat we in Tsjechië al kregen voorgeschoteld. 

Lunchen deden we op een picknickbank in de schaduw, met op de achtergrond overstekend wild en op en neer skeelerende dames. We namen onze tijd want haast en spoed is zelden goed en voor we het weten zal ons grote avontuur erop zitten. 

De namiddag bracht minder spectaculairs, maar het bleef onderhoudend en de fietspaden bleven autoluw of autovrij. We reden in een grote bocht rond het industriële Plzen. De tweede stad van de Bohemen heeft met zijn brouwerij dan wel een grote troefkaart in handen, Pilsner Urquell hadden we al voldoende gedegusteerd.

Na zestig kilometer belandden we in het charmante centrum van Dobrany. Er werd regen voorspeld ’s nachts en na twee dagen fietsen konden we wel een douche gebruiken. Campings waren er niet te bespeuren en het enige hotel op de grote markt lag boven ons budget. Er zat niets anders op dan verder te fietsen.
​
Hoewel we goed uitkeken om de tent ergens kwijt te geraken, konden we toch nog een dak boven ons hoofd regelen. Met onze laatste Tsjechische kronen onderhandelden we in een pension/bowling een kamer voor minder dan twintig euro. Toen in de loop van de avond het wolkendek openbrak, waren we maar wat blij dat we hier nog terecht konden. Onze blog kon trouwens wel eens een update gebruiken.

Mooie liedjes duren niet lang en op vrijdagochtend bakten we voor het laatst zes eitjes en aten we toast met ham en kaas bij een glas appelsap. Na het afscheid van Korneel trok hij naar de luchthaven en vertrokken wij met de fiets naar Jan. Zonder stevige knuffel konden we niet uit Praag vertrekken, vond hij. 

De eerste dertig kilometer verliepen vlot, eerst door het centrum en vervolgens langs de Moldau. Van linker- naar rechteroever en omgekeerd en nu eens links dan eens rechts van het spoor dat Praag met Plzen verbindt. Onder een warme zon was het niet moeilijk ons fietsplezier terug boven te halen. 

De hoogtestatistieken in Basecamp hadden ons meer heuvels beloofd in het tweede deel van de etappe. Vooraleer we daaraan begonnen, stortten we ons dus maar eerst op een lekkere picknick op een bankje in de schaduw. 

De belofte werd ingelost en door een mooi en zeer groen landschap met velden en bossen kwamen we steeds dichter bij de Duitse grens. Het Tsjechische hoofdstuk zou achter ons liggen voor we het wisten. 

Uit het niets werden de rustige wegen die we volgden plots drukker en stak de wind op. Een vals platte klim leek eindeloos en na zeventig kilometer breiden we er een eind aan in Komarov. In de Lidl vonden we alles voor een pasta met gedroogde ham, kerstomaatjes, rucola, mozzarella en zonnebloempitten en vanaf dan was het uitkijken naar een geschikte plek. 

In gebarentaal probeerden we te vragen of we onze tent ergens kwijt konden in de grote tuin of het veld van een oud huis. Jozef en Petr wisten ons te vertellen - of uit te beelden eigenlijk - dat het huis leegstond en dat het absoluut geen probleem was moesten we er kamperen. Yes! Tegen negen uur hadden we onze buiken rond gegeten, ons toilet gemaakt en lagen we goed ingeduffeld in de slaapzakken. Slaaptekort inhalen: check!

Heel leuk dat Korneel besloot om een stukje van zijn laatste vakantieweken met ons in te vullen. We genoten met volle teugen en zagen het fantastische Praag in al zijn facetten. De parel van Centraal-Europa had na vijf nachten en vier volledige dagen nog maar weinig geheimen voor ons. 

Het minste dat we kunnen zeggen is dat we een gevarieerd programma in elkaar boksten: een degelijke dosis cultuur, maar vooral veel plezier, befaamde Tsjechische pintjes en lekker eten!
Toch verzaakten we niet aan onze plicht als goede toeristen en Prague Castle, de Karelsbrug, de astronomische klok, de Joodse wijk en het Wencesclasplein stonden bij deze op ons reis-CV. Daarnaast bezochten we verspreid over verschillende dagen ook minder druk bezochte plekjes zoals de Wallensteintuinen, het Brevnovskyklooster waar ze nog zelf geweldig bier brouwen, Vysehrad, de verstrekte vestiging waar volgens bepaalde legendes Praag ontstond en Letnapark met zijn metronoom en vele biergartens. 

Niet dat we het als typische toerist niet naar onze zin hadden, maar het zwaartepunt van de citytrip lag misschien wel op simpelweg samenzijn in de bruisende hoofdstad. Meer moest dat eigenlijk niet zijn.
​In plaats van gestresseerd ons stadsplan van noord naar zuid, van west naar oost te doorkruisen op zoek naar alle bezienswaardigheden, zorgden we ervoor dat we Praag te zien kregen door op het gemak rond te lopen en ons (vaak met het openbaar vervoer) te bewegen van het ene leuke adresje naar het andere. 

Cocktails in happy hour, ciders op het strand van Zlute Lasne (Yellow Bath), Gambrinus die in een trein tot op de tafel werd gereden, Pilsner Urquell omdat je niet anders kan, het goedkoopste bier van de stad toen we met Jan (erasmusvriend) afspraken,…
Naast de vele pretcilinders werd ook de maag op tijd en stond gevuld. Varkensknie, varkensnek, varkenssteak,… de Tsjechen weten als geen ander bijna het volledige varken op je bord te toveren. 

Al dat eten en drinken zonder een meter te fietsen. Dat vroeg natuurlijk ook om een actief randje. Wat gedacht van minigolf - ik gaf Korneel en Katrien na achttien holes het nakijken -, petanque - Korneel als verdienstelijke winnaar - en elke dag een paar maal de 113 trappen op en af naar ons appartement op het vijfde verdiep. 

Kortom een fantastische vierdaagse die we jammerlijk afsloten met de verloren finale van de Red Lions, maar met een gevoel alsof we elk net olympisch goud hadden gelopen, gezwommen of gesprongen.

Aangezien we met Korneel meer dan voldoende tijd zouden hebben om Praag als onze broekzak te kennen, deden we het kalm aan op vrijdag. Uitslapen (ja, ook Wouter) en daarna naar de winkel om de ingrediënten voor een uit de kluiten gewassen brunch. Spek met eieren, bonen in tomatensaus, lekker brood met beleg, een croissant, muesli, fruitsap,… Het hoeft niet te verbazen dat we nadien geen pap meer konden zeggen.

De dag erop vond de Prague Pride plaats en via Airbnb kregen we gratis t-shirts en gadgets. Dat moest je ons geen twee keer zeggen. Het was nu niet dat we outfits over hadden tijdens deze reis. Het kantoor lag jammer genoeg niet erg centraal en we hadden een flink stuk van de namiddag nodig om alles in orde te krijgen, maar zo waren we ten minste up and running voor het event. 

’s Avonds maakten we de lekkere aardappelstoofpot van mama klaar. De koude temperaturen rechtvaardigden niet alleen de hutsepot, maar ook de filmavond nadien. Gelukkig voorspelden ze voor de dag erop mooi weer. En ze kregen gelijk. 

Getooid in onze marcellekes (ze hadden enkel vrouwenmodellen) en met twee kleurrijke tattoos trokken we op zaterdag naar Wenceslas Square waar vrolijke trucks met luide muziek en duizenden mensen stonden te wachten om aan de parade te beginnen. De truck van Airbnb was aan de zwakke kant en dus sloten we aan bij die van IBM en Microsoft voor meer sfeer tijdens de tocht van het centrale plein naar Letnapark.
We maakten vol overgave deel uit van een bonte verzameling kleuren, vlaggen, ballonnen, verklede mensen en free hugs. Pret verzekerd; wij zijn namelijk in de wieg gelegd voor massa-events zoals deze.

’s Zondags verlieten we ons knusse kamertje op linkeroever en fietsten we een viertal kilometer zuidoostwaarts naar rechteroever. Daar hadden we een kamer voor drie personen, waar Korneel ons ’s avonds zou vervoegen. 
Eerste taak: alle tassen 113 treden omhoog dragen. Tweede taak: enkele handdoeken voor de ramen draperen, want in het dakappartement was het broeierig heet. Met ons systeem hoopten we daarnaast de lichtinval ’s morgens te beperken. Tevergeefs zou blijken. 

We haalden eten af bij de Vietnamees enkele straten verder en wachtten ongeduldig op bericht van Korneel. De kleine vertraging opgelopen toen hij verloren liep tussen metro en appartement, maakten we ruimschoots goed in een bruine kroeg om de hoek. Heerlijk bijbabbelen en pintjes drinken.

De overvloedige regenval van de voorbije avond had plaatsgemaakt voor een blauwe hemel en zonneschijn ’s ochtends. Toch mispakten we ons goed aan de temperaturen buiten. Korte mouwen waren geen optie, onze tenen kenden betere momenten in de sandalen en we twijfelden zelfs even om onze dunne handschoentjes aan te trekken.
De schrale wind uit het noorden bracht niet meteen aangename zomerse temperaturen met zich mee en wanneer de zon verdween keerden we in een flashback terug naar de eerste drie à vier maanden van onze trip. 

Toch zat het in het kopje allemaal goed. Slechts veertig kilometer scheidden ons van ons eerste Airbnb-adresje in het centrum van Praag. In de wetenschap dat we een dikke week op ons gemak de stad konden ontdekken en zouden kunnen genieten van een XL-citytrip, inclusief een weerzien met Korneel, deed ons de mindere weersomstandigheden vergeten. Bovendien was het traject, op een vijftal kilometer drukke weg na, zeker de moeite. Kleine, kronkelende straatjes, licht heuvelend, uitgestrekte velden, fruitbomen en veelal autoloze fietspaden om door het groen de Tsjechische hoofdstad binnen te rijden. 

Rond 13 uur werden we door de hartelijke Rus Valentin in zijn ruime appartement ontvangen. De fietsen werden gestald in de hal en wij konden onze intrek nemen in een mooie kamer. Perfect geregeld!

Ons appartement was gelegen in district Holesovice (Praag 7), vlak aan de grote openluchtmarkt. Geen versmarkt zoals in Turijn, maar een Walhala voor iedereen die op zoek is naar goedkope souvenirs, kledij, parfum, boksbeugels, bivakmutsen,… Namaakmerken zoals Giorgio Amaro of Hugo Brossi en de echte merken die van de boot waren gevallen. In verschillende kleine winkeltjes zocht Katrien naar het perfecte paar schoenen, licht genoeg om de laatste 1500 kilometer in de tassen mee te reizen.

Tijd om naar het centrum van Praag te trekken. Langs de Moldau en via een wirwar van straatjes belandden we in Praag 1, het historische hart van de stad. Na een döner kebab onderweg, probeerden we in Déjà-vu Music Club het happy hour uit. Kleurrijke en vakkundig gemixte cocktails voor om en bij de €2,5. You gotta love Eastern Europe. 

Via Facebook hadden we vernomen dat Adrien, onze WarmShowers-host van in Grenoble, ook in Praag was. Hij was in tien dagen van München naar Praag gefietst en genoot van zijn welverdiende rust. We dronken samen enkele biertjes in de Chapeau Rouge en bedachten ons dat dit na de Nederlandse familie van Duinen-Otten nog maar de tweede maal was dat we iemand terugzagen die we onderweg leerden kennen. 

Na een stevige nachtwandeling terug naar het appartement was het tijd om de eerste succesvolle dag Praag af te sluiten. Goed gefietst, goed geshopt, goed gedronken en goed gezelschap. Perfect!

De weersvoorspellingen waren niet rooskleurig en toen we ’s morgens het pension uitreden, gebeurde dat opnieuw onder een grijs wolkenpak. Met 15°C konden we bovendien onmogelijk spreken van hoogzomer en tot slot zat de wind ferm tegen. Zo spijtig!

Tussen de velden reden we eerst naar de oude zilverstad Kutna Hora, UNESCO-stad sinds ’95. Vooral de erg indrukwekkende gotische Sint-Barbarakathedraal en het statige jezuïetencollege springen er in het oog. 

Na dit stadje fietsten we verder omhoog en omlaag richting Praag. Het landschap dat op zich al niet erg speciaal was werd zeker niet extra in de verf gezet door het matige weer en het zag er allemaal wat troosteloos uit. Lege akkers lieten zelfs een winterse indruk na. 

Het begon te regenen en het was allesbehalve weer om buiten te eten. In Zasmuky hielden we halt voor een winkeltje dat ook soep serveerde. De kommen ajuinen- en broccolisoep warmden ons gelukkig terug wat op en omdat het ervan af kon, namen we nog maar een stuk taart als dessert.

In de namiddag konden we de jassen wegbergen, maar het bleef fris. De wind had absoluut vrij spel in de open velden waarin we ons bevonden. Onze muziekbox sleurde ons erdoor en we waren blij toen we in Kostelec nad Cernymi lesy onderdak vonden in het monumentale kasteel. Iets duurder dan de voorbije twee nachten, maar voor €30 nog altijd geen prijzen om van achter over te vallen.
Jammer dat een hevige stortbui losbrak toen we van de receptie naar het gebouwtje waar onze kamer was moesten. Uiteindelijk dus toch nog alles goed nat. 

We hadden intussen bevestiging gekregen van iemand in Praag dat we een kamer konden huren via Airbnb. Korneel zou er pas vanaf zondag zijn, dus konden wij alvast drie dagen langer de stad verkennen.

Het was dan misschien een beddenbak zonder franjes, we sliepen als roosjes in de kale kamer van het motel. De wekker en een overdosis daglicht dat langs de te kleine gordijnen de kamer binnen sijpelde, maakten een einde aan onze zoete dromen. Op naar Caslav, einddoel van de dag.

Caslav lag in vogelvlucht en via de drukke weg op een kleine vijftig kilometer van Hlinsko. De fietsroute die wij grotendeels volgden nam het echter niet zo nauw met de term ‘rechtlijnig’ en zo breiden we er zestien kilometer bij. 

We hadden Moravia achter ons gelaten en bevonden ons nu in de Bohemen. Dichte bossen, grote korenvelden, weides vol bloemen, enkele hertjes,… Vooral de vele wilde fruitbomen maakten het lekker peddelen: gele, rode en blauwe pruimen, appels en peren à volonté. De vieruurtjes waren gratis vandaag. Daarnaast lagen er meer dan voldoende heuvels op het traject om het landschap aantrekkelijk te maken, zonder adembenemend te zijn.

Na dertig kilometer was de hemel helemaal dicht getrokken en zakte het kwik op de thermometer naar temperaturen die bezwaarlijk als aangenaam konden worden omschreven. Enkele verdwaalde druppels hadden hun weg naar beneden gevonden en we namen dan maar het zekere voor het onzekere door onze fietsen aan een bushokje te stallen.
Onze picknick was overigens maar uit het zilverpapier te halen, want goed voorbereid hadden we onze pistoletjes ’s morgens al belegd. Lekker, behalve die met confituur, want die was al te veel in het brood getrokken.

Van opklaringen was geen sprake en in de namiddag was het zelfs aan de koude kant, zeker omdat een groot stuk van het parcours dalend was. Sinds lang moesten we onze fietstruitjes met lange mouwen nog eens aantrekken en laat ons duidelijk zijn: dat hoefde zeker geen trend te worden.

Toen het op tien kilometer van Caslav begon te regenen, schuilden we aan een overdekte picknicktafel. “Als we nu een even goedkope overnachtingsplaats vinden,” “het is echt wel zeer koud,” “wat gaan we nog de hele namiddag en avond doen als we kamperen en het blijft zo regenen,”… Het was al snel beslist dat we binnen zouden overnachten. 

De regenjassen aan en een half uur later stonden we te druppen in de toeristische dienst. De jongedame die twee woorden Engels had geleerd duidde enkele pensions aan en we herkenden de naam van het motel waar we in Hlinsko hadden overnacht. Dat was in ieder geval het proberen waard. 

Geloof het of niet, het kon werkelijk nog goedkoper. Voor slechts €13,30 (niét per persoon) konden we onze intrek nemen in een zo mogelijk nog kalere kamer. Maar wij waren blij dat we binnen zaten!

Dat het begin augustus zo koud zou zijn ’s nachts, hadden we niet verwacht. Nochtans goed voorbereid had ik een lange broek aangetrokken, maar eens je voeten ijsklompen zijn, helpt niets nog. Verdorie, dat had nog een maand mogen uitblijven wat ons betrof. 

Het veld waarin onze tent haar afdruk naliet was te nat om buiten te eten, en daarom speelden we onze volkoren cornflakes met yoghurt in de tent naar binnen. Het was nochtans al vroeg aan de warme kant. 19°C om 9u, da’s wat ze noemen perfect fietsweer. 

Noordwest fietsten we op zeer leuke, geasfalteerde fietspaden door een groot woud, beschut van de tegenwind die we later die dag te verwerken zouden krijgen. Op enkele geparkeerde auto’s van champignonnen- of kruidenplukkers na, hadden we het rijk voor ons alleen. Deze zonderlinge ‘bosmensen’, samen met het bosrijke landschap, deden ons meermaals denken aan de Baltische staten. 

In het slaperige dorpje Vortova vleiden we ons neer op het picknickdeken in de schaduw terwijl de natte matjes en tent uitdroogden in de zon. Wat een gemak dat we dit onder de middagpauze konden doen. Als we eraan terugdachten hoe vervelend het was in de eerste maanden om telkens de tent te moeten droogwrijven bij het opzetten ’s avonds… Brrr!

De volgende zeven kilometer naar Hlinsko verliepen voornamelijk in dalende lijn. Geen spectaculair dorp en behalve inkopen doen hadden we er eigenlijk geen grote plannen. Toen we echter op een motel stootten dat dubbele kamers had voor 15 euro per nacht, vonden we dat dat niet op kon tegen het gesleur van kamperen. Ziezo, bestemming bereikt. 

In de Lidl vonden we twee pizza’s alsook ontbijt en lunch voor de volgende dag en goed georganiseerd vingen we de avond aan. We zagen via FaceTime mama, papa, Bert en Haike - zij zagen ons in brokjes wegens een gammele verbinding - en optimaliseerden de route voor de volgende dag met Truus Druyts op de achtergrond. Meer moet dat niet zijn.