We genoten niet van de beste nachtrust ooit op onze matjes in de bar. Er braks ’s nachts een storm los en het leek wel of het hele gebouw het meer van Koman zou invliegen. De schippers moesten in het holst van de nacht aan de bak om ervoor te zorgen dat hun boten niet wegdreven en er was dus heel wat heen-en-weergeloop. Maar goed, ons hoorde je niet klagen want voor een habbekrats (200 lekë) sliepen we droog en op een tiental meter van het startpunt van de ferry.

Al om 7.30u ’s morgens stroomde het volk toe. Raar, maar waar: zelfs op dit uur werd er niet getwijfeld over de bestelling aan de toog. Een raki, een koffietje en een glas water… blijkbaar de beste manier om de dag te beginnen. 

Net voor vertrek vreesden we even dat we nog een dag langer zouden vastzitten in Koman. Om vijf voor negen besloot de chef dat ze niet zouden varen die dag. Te weinig opvarenden en dus te duur! Gelukkig vertrok er op hetzelfde uur nog een boot en regelden onze nieuwbakken vrienden de transfer van de Rozafa naar de Berisha ferry.

Naar Albanese normen op schema, verlieten we de ‘haven’ van Koman en begonnen we aan de drie uur durende trip naar Fierze. Deze boottocht wordt alom geprezen en wordt misschien wel gezien als hét hoogtepunt van het land. Uit eerste hand kunnen we al onze lezers verzekeren dat de boottrip alleen meer dan de moeite waard is om naar de Balkan af te zakken! Hoewel we nergens een vergelijking met de Noorse fjorden lazen, kan die zonder problemen gemaakt worden. Wij vonden het zelfs nog net een tikkeltje beter wegens iets warmer, zonniger en soms spectaculairder. 

Het was bewolkt en we hielden het niet de volledige drie uur droog, maar het grootste deel van de overtocht bevonden we ons in het zonnetje op het bovendek en was het 360° genieten van dit prachtige natuurfenomeen. Beboste heuvels, appelblauwzeegroen water, reusachtige grillige rotswanden,… wonderlijk!

Eens in Fierze aangemeerd, haalde de regen ons weer in. We schuilden een tijdje in de bar aan de kade en kregen verontrustend nieuws te horen. Iemand vertelde ons dat de kans bestond dat we met een identiteitskaart alleen Kosovo niet zouden binnen geraken. Hij raadde ons aan de proef op de som te nemen, want de regels waren in tussentijd misschien versoepeld. We waren er in ieder geval niet gerust in. Het alternatief: helemaal terug richting Shkoder om daar rechtstreeks naar Montenegro te fietsen.

Het overgrote deel van de regenval werd opgespaard tot in de namiddag. We vertrokken dan wel droog, al snel viel het met bakken uit de lucht. We lieten ons verrassen en waren binnen de kortste keren doorweekt. Jammer, maar ons regenpak kwam rijkelijk te laat en dus lieten we ons helemaal natregenen.
De regen hield aan en met water in onze schoenen stopten we om te schuilen op een tiental kilometer van de grens. Een twintigtal minuten keken we de kat uit de boom totdat het wolkendek openbrak en we zelfs wat zon te zien kregen. 

Het werd zowaar een traditie, want ook nu weer was het klimmen naar de grensovergang. Met een klein hartje stopten we aan de grenspost en nog nooit ging het zo vlot. In Albanië deden ze bij het uitrijden zelfs niet eens de moeite om onze ID’s te bekijken en na een vliegensvlugge scan en de daaropvolgende ‘biep biep’ waren we legaal in Kosovo. Best speciaal, in een land dat tot voor kort eigenlijk nog geen land was. 

In het eerste dorpje na de grens informeerden we naar overnachtingsmogelijkheden. Het halve dorp stond al snel verzameld in de mini-market en de beste kans om een bankautomaat en hotel te vinden hadden we volgens hen in Junik, een achttal kilometer verderop. 
Na wat zoeken vonden we motel Gjeravica waar we voor twintig euro terecht konden in een mooie, ruime kamer. Bovendien aten we er ’s avonds nog een degelijke pizza en hadden we een gesprekje met enkele Kosovaren. Een eerste, zeer beperkte kennismaking met dit kleine land, maar we keken alvast uit naar meer.

Héérlijk geslapen en de vrijgevigheid van onze gastfamilie voor een dag kende geen grenzen. Een halve liter raki, een voorraadje kersen en een groot pak koeken gingen mee de tassen in. Zoals zo vaak moesten we ook nu weer andere lekkere spijzen weigeren wegens niet houdbaar en/of geen plaats in onze fietszakken. 

Van Zef, die reeds om 5u ’s morgens naar Shkoder was vertrokken om kersen te verkopen, hadden we de avond voordien al afscheid genomen. Angelina, wat een goedgehumeurde en grappige vrouw, en David, die voor de gelegenheid nog even was langsgekomen, gaven we net voor we op de fiets sprongen nog een dikke knuffel en drukten we op het hart om zeker eens naar België te komen. 

De enige vlakte die Albanië rijk is, lag nu onverbiddelijk achter ons en de veertig resterende kilometers naar Koman waren best pittig. Van hieruit zouden we de ferry naar Fierze nemen, slechts een boogscheut verwijderd van Kosovo. 

Steil op en steil af. Het parcours ging dan misschien constant omhoog en omlaag, het prachtige decor bewees nog maar eens de stelling dat de aantrekkelijkheid van het landschap recht evenredig was met het aantal getrokken foto’s.
Alleen jammer dat er zoveel gigantische elektriciteitspalen stonden. Die konden toch niet allemaal in functie van het schaarse aantal huizen zijn? Het stuwmeer bood antwoord op het raadsel. De vraag was niet waar de elektriciteit naartoe ging, dan wel waar zij vandaan kwam. 

In een onherbergzaam landschap zoals dit voelde BlijvenTrappen zich als een vis in het water, hoewel de warmte en de hellingsgraden ons stevig op de proef stelden. De lunch, op twee kilometer van het einddoel, kwam niets te vroeg en het artisanale brood met hespegebraad was meer dan welkom. 

Na een laatste intensieve krachtinspanning kwamen we aan op de kade. Van enkele mensen onderweg hadden we reeds vernomen dat de enige dagelijkse boot om 9u ’s morgens was. De opgestoken info bleek te kloppen en rond 14u strandden we aan het stuwmeer. Het was er dan wel een drukte van jewelste, geen enkele boot zou die dag nog uitvaren en er zat niets anders op dan te wachten. 

We hebben het voorbije jaar nog nooit in financiële problemen gezeten, maar op de kade van Koman knelde het schoentje even. Er stond nog geld genoeg op de rekening, maar uiteraard was er net nu een probleem met het elektronisch betalingsverkeer. Omdat we de prijs van de tickets verkeerd hadden ingeschat en we er niet op gerekend hadden dat we daar nergens onze tent zouden kwijt kunnen, werd het puzzelen met de 3.620 lekë die nog in de portefeuille zat.
Na enkele onderhandelingsrondes kwamen we tot de overeenkomst dat we voor 3.000 lekë de boot konden nemen én in de bar/restaurant aan het water op de vloer mochten slapen. Op deze manier hadden we zelfs nog een beetje geld over voor ontbijt en middageten op onze laatste dag in Albanië, wat een luxe!

De namiddag vulden we met een leuke babbel met een Duits-Frans koppel dat op rondreis was in Albanië en met het bijwerken van onze blog. Gelukkig had het vriendelijke personeel van de bar er geen enkel probleem mee dat we ons installeerden zonder iets te drinken, want daar was geen geld meer voor. Het was voor hen zelfs vanzelfsprekend dat we ons gasvuur bovenhaalden en in de veranda van het gebouw ons avondmaal bereidden. 
Stuk voor stuk geweldige kerels, zowel de barmannen als de medewerkers van de boten. We konden alle faciliteiten gebruiken en kregen na het eten een pintje aangeboden. Aangezien we geen rondje konden teruggeven, haalden we onze zak kersen en de raki boven. Een gouden zet, want de sfeer werd nog gemoedelijker en de gesprekken hartelijker. 

Wat op het eerste zicht een vervelende namiddag en avond wachten bleek te worden, mondde uit in een gezellige avond tijdens dewelke we ons, weeral, verbaasden over de goedheid van de Albanese bevolking. We zijn de laatsten om te zeggen dat het leven voor de mensen hier gemakkelijk is, maar wie beweert dat het land voor toeristen gevaarlijk of oncomfortabel is, kan er onmogelijk al geweest zijn!

Opvallend weinig auto’s in Tirana op 22 mei; van de chaos waarmee we de stad waren ingereden was geen spoor meer. Autoloze zondag, zo bleek, en we genoten ervan een rondpunt te kunnen nemen zonder gecoupeerd te worden.

Het was lekker warm ondanks de noordenwind die het ons vooral moeilijk maakte door in ons gezicht te blazen. Daardoor werden de lange, rechte stukken nog saaier en vervelender dan ze al waren.

Het duurde tot elf uur vooraleer de weg ietwat interessant werd en we Liza en Joël ontmoetten. Het was weeral lang geleden dat we zwaar beladen vakantiefietsers waren tegengekomen. Zij was Duits en hij kwam uit Zwitserland. Ze vergezelden elkaar tot het Griekse Igoumenitsa, waar ze elk hun eigen weg zouden gaan. Zij naar Zuid-Amerika met de fiets, hij naar China zonder.

Aan een hypermarkt (de grootte van een kleine Carrefour Market) speelden we twee pistolets naar binnen en vanaf de middag werd het landschap eindelijk mooier, grilliger en bergachtiger. Op een brug over de Mat begroetten we fietskoppel nummer twee: Anna et Xavier, de Grenoble. Geen lang project bij hen, maar een vakantie van veertien dagen door Montenegro, Albanië en Macedonië. Ze verwittigden ons voor de pittige wegen in Montenegro, en zij zijn dan nog de Alpen gewoon.

Ter hoogte van Troshan hadden we best al wat kilometers bijeen getrapt, maar nog geen avondeten kunnen inkopen. Stoppen was dus geen optie. Geloof het of niet, rond kilometer negentig deden we voor de derde keer ons fietsverhaal uit de doeken en vroegen we naar de plannen van Duitse fietsers Harry und Julianna. Net als wij wilden zij fietsen naar Koman om er de ferry naar Fierze te nemen. 
In tegenstelling tot de twee eerste ontmoetingen was er geen spontane klik en hadden we niet de indruk dat zij ervoor openstonden om samen verder te fietsen.

Wat verder vonden we ingrediënten om bij onze pasta te doen en aan de eerste de beste persoon onderweg vroegen we in gebarentaal of we onze tent in het veld mochten zetten. Zef zei aanvankelijk dat dit geen probleem was, maar al snel hadden we door dat hij iets beters voor ons in petto had. 
Zijn vrolijke vrouw Angelina kwam erbij en gevieren wandelden we naar hun huis. Ze spraken enkel Albanees en Grieks, maar met pen en papier en twee handen kwamen we een heel eind ver. Hun zes (of vier, want dat hebben we nooit helemaal begrepen) kinderen woonden allen in Italië, Zef had nog acht jaar in Griekenland gewerkt en ze hadden twee varkens, twee honden, twaalf kippen en 55 kersenbomen.
Elf kippen na ons bezoek, want meteen werden we onthaald als familie en stonden ze erop een diner voor ons te bereiden. Drie keer tsjak met de bijl en voor we het goed en wel beseften zat Angelina naast ons het kieken te pluimen.

We proefden kersen en aardbeien vers uit de tuin en terwijl we door de familiealbums bladerden, kwam hun zestienjarig neefje Davide erbij. Hij sprak wat Engels en dat maakte de zaken natuurlijk een heel stuk gemakkelijker. Jammer dat hij niet bleef mee-eten. 

Het voortreffelijke avondeten was volledig van eigen kweek: de kip, de eieren, de tomaten, sla en pepers, het brood, de kaas tot en met de raki toe. Om duimen en vingers bij af te likken. 

Zef deed ondertussen zijn uiterste best om ons te tonen hoe goed ze het hadden. We kregen twee zilveren schoteltjes om van te eten - zij namen geen bord -, hij vertelde tien keer dat onze fietsen zeker veilig stonden, wees alle schakelaars aan om het licht aan en uit te doen, toonde dat er warm water uit de douche kwam en verontschuldigde zich meermaals voor de betonblok die tijdelijk het logeerbed stutte.

Gastvrij, hartelijk en vrijgevig, beter kunnen we deze Albanese familie niet omschrijven. Na een hartverwarmende avond en een lange fietsdag duurde het rond 23u30 niet lang vooraleer we gelukzalig in slaap vielen.

Om het saaie en drukke traject vanuit Tirana te vermijden, hadden we ons geïnformeerd naar treinen. Op die manier konden we valsspelen op dit oninteressant stukje fietsen en zouden we niet al te lang door de voorspelde regen moeten. Twee vliegen in een klap.
Helaas werd ons meegedeeld dat omwille van werkzaamheden aan het station er voor onbepaalde tijd geen treinen reden. Stel je voor dat Brussel-Centraal gerenoveerd wordt en er daarom geen treinen meer zijn naar of vanuit Brussel. Wij konden het maar moeilijk geloven.

In ieder geval zagen we het niet zitten de regen te trotseren en daarom hadden we daags voordien beslist om nog een nachtje extra te blijven in Guesthouse Andrea. Het moest er ooit eens van komen: de weersvoorspellingen sloegen de bal volledig mis en het was een grijze, maar droge dag. Verdorie!

Veel activiteit in Tirana was er niet en we sleten de dag met een nieuwe serie, Bloodline. Rusten voor wat nog komen zou, zullen we maar zeggen.

Het enige wat vermeldenswaardig had kunnen zijn was het diner, maar de bestelde stoofpotjes waren allesbehalve wat we ervan verwacht hadden. Gelukkig konden twee ijsjes het leed verzachten.

Op aanraden van Alexandra, de CouchSurf-host waarmee we ’s avonds zouden afspreken, kreeg ons regenprogramma vorm met een bezoekje aan Bunk’ART. We deden ’s morgens op het gemak, maar konden niet vermijden dat we door de regen naar de bushalte moesten wandelen.

Met een byrek achter de kiezen en een voorraadje aan lokale zoetigheden in de rugzak, zaten we kort na de middag op de Porcelani-bus. Gelukkig toonde een jongeman waar we eraf moesten en hij wandelde met ons mee tot aan het eerste plakaatje dat naar het complex leidde. 

Helemaal uitgeregend en afgekoeld vonden we een kilometer verder de lange tunnel naar de ingang van de bunker die in de jaren ’70 gebouwd werd om een potentiële nucleaire aanval te overleven. We kwamen heel wat te weten over het Albanië onder Italiaanse en Duitse bezetting tijdens WO II en over de rol van Enver Hoxha na de bevrijding. Een dubbele rol, want hoewel hij als een tiran het land leidde, drong hij analfabetisme terug en investeerde hij in industrialisering en gezondheidszorg.
​Geen slecht museum, maar de naam van het complex doet een grotere kunstcollectie vermoeden. Behalve drie video-art installaties geen kunst te bespeuren. Een gemiste kans.

Bij het verlaten van de bunker regende het helaas nog steeds oude wijven. Zo snel als we konden stapten we weer de bus op om op te warmen op onze hotelkamer. We hadden nog wat tijd over voor onze afspraak ’s avonds en terwijl onze kleren droogden over het kacheltje doodden wij de namiddag met de warm aanbevolen film Flight met Denzel Washington.

Rond half acht stapten we Izzy Living binnen waar we al snel werden begroet door Alexandra en een Brazilaans-Portugese vriend. Niet veel later kwam haar Singaporese surfer Clarence erbij en samen met enkele Albanezen maakten we er een heel gezellige avond van. In een restaurantje met local food deelden we niet alleen de overheerlijke schotels, maar ook reisverhalen en toekomstplannen. Zo zie je maar dat CouchSurfing niet alleen voor overnachtingsplaatsen een interessant platform is.

Nog zo’n veertig kilometer scheidde ons van de Albanese hoofdstad Tirana. Volgens onze informatie was er in de grootste stad van het land niet al te veel te zien, maar zulke steden hadden al meer dan eens een aangename verrassing gebleken en ons inziens is het niet per se een nadeel dat er niet op elke hoek van de straat een bezienswaardigheid terug te vinden valt. 

Na enkele kilometers lieten we het strand links van ons en reden landinwaarts. Een weinig inspirerende etappe, maar we stootten wel op een wat oudere, Franse vakantiefietser. “Seulement un petit tour,” vertelde hij ons. Wij hebben dan al wel aanzienlijk wat afstand op de teller, een trip van Split over Ohrid naar Dubrovnik zouden wij bezwaarlijk omschrijven als een klein fietstochtje. Uiterst licht bepakt trapte hij rond en we bekeken samen met hem de kaart om onze bevindingen over de staat van de wegen te delen. “Je file” en weg was hij. 

Het inrijden van Tirana was misschien wel het spectaculairste moment van de dag. Lonely Planet had ons al gewaarschuwd voor het chaotische verkeer, maar hier moesten we effectief bij de pinken zijn om niet van onze fiets te worden gereden. De beste strategie was om onze plaats op de weg op te eisen en de automobilisten niet de kans te geven om toch nog een gaatje te vinden en zich tussen ons en een andere wagen in te wurmen. 

Rond 13u arriveerden we aan Pension Andrea waar we van vakantiefietser transformeerden naar citytripper. Gemakkelijke kledij, sandalen en een stadsplan, veel meer hadden we niet nodig. 

Het was lekker weer en over de wandelboulevard ging het richting het centrale Skanderbegplein, waar de meeste bezienswaardigheden terug te vinden waren. Statige gebouwen zonder al te veel franje, een groot standbeeld voor de nationale held, een moskee, een klokkentoren en het National Historical Museum met een grote wandtekening. Zo, de helft van de te bezoeken zaken konden we al afvinken. 
We slenterden door de levendige stad en genoten van het mensen kijken, van de vele monumenten die de geaccidenteerde geschiedenis van het land in kaart brachten en van een stuk byrek als namiddagsnack.

Als voetganger waren we overigens niet veel beter af dan als fietser. In de straten van Tirana was alles op minstens vier wielen koning. Zebrapaden waren er niet overal en door de overheid was duidelijk nog niet al te veel budget uitgetrokken voor campagnes rond sensibilisering van de zwakke weggebruiker. Het kwam er als voetganger op aan zoveel mogelijk samen te troepen bij het oversteken en de auto’s zo te dwingen om te stoppen. Zelfs bij groen licht was het aangewezen om steevast goed te kijken vooraleer over te lopen.

Na een douche met douchegordijn - overbodige luxe in de meeste balkanlanden - maakten we ons op voor een avondje uit in de hippe wijk Blloku. Op ons huwelijksreisbudget smulden we van een heerlijk menu in het enige Indisch restaurant van het land en vervolgens trokken we naar beursbar Checkpoint Charlie, waar de bierprijs bepaald wordt door vraag en aanbod. Ietwat teleurgesteld constateerden we een gebrek aan volk in de normaal zeer levendige bar en je moest geen economie gestudeerd hebben om te merken dat de (hoge) prijszetting niet veel te maken had met wat er besteld werd door het cliënteel.

Op de kleine valse noot als afsluiter na een meer dan geslaagde kennismaking met Tirana. Gezien de voorspelde regen hadden we een dag extra geboekt om deze stad wat meer in detail te leren kennen en als start van het weekend regelden we voor de volgende avond een ‘date’ met een Australische CS-host, haar gast uit Singapore en enkele Albanese vrienden.

De vele hoogtemeters (ca. vierduizend) en de etappe van drieënnegentig kilometer als afsluiter hadden hun sporen nagelaten en na vijf fietsdagen op rij hadden we wel een dag rust verdiend.

Terwijl Katrien nog prinsheerlijk lag te slapen was al ik vroeg wakker. Het was nog geen 7u toen ik startte met het inladen van foto’s. De blog bijwerken, foto’s van commentaar voorzien, de statistieken en route updaten,… onze website bezorgde ons best wat werk, maar als we na bijna vierhonderd dagen onderweg het resultaat bekijken, zijn we best trots.
Net voor de middag profiteerden we ervan om tijdens het wekelijkse bezoek van mama aan Oma en Opa nog even te Skypen en ook de fietsbroeken en truitjes hingen nog voor de lunch op de waslijn. 

Work done, time to enjoy! Ons hotel lag aan de kustlijn en na een sandwich in een van de weinige snackbars die zijn deuren al had geopend, installeerden we ons op twee strandstoelen. Er was geen wolkje aan de hemel, maar een strakke, koude wind die recht uit de zee kwam weerhield ons ervan om lang op het strand te blijven zitten. 
Toen een tractor dan ook nog eens opdaagde om het uitgestrekte zandstrand om te ploegen en klaar te maken voor de start van het zomerseizoen eind mei, was de boodschap duidelijk. 

In de loop van de namiddag sloegen we een praatje met de overvriendelijke hoteluitbater die meer dan twintig jaar in Italië had gewoond. De combinatie van het Italiaanse temperament en de Albanese hartelijkheid was een schot in de roos en na een drankje van het huis kregen we een lift van een van zijn zonen naar de dichtstbijzijnde bankautomaat, een vijftal kilometer verderop. 

De rode draad van de dag was platte rust en zonder een trap of stap te veel schoven we ’s avonds de voeten onder tafel voor een heerlijke Italiaanse pizza. Flinterdun en krokant deeg belegd met verse en smaakvolle producten… zo maak je ze niet als je niet zelf jaren in Bari in een pizzeria hebt gewerkt!

Er was veel lawaai ’s nachts en relatief vroeg hadden we onze tent ingepakt en stonden we vertrekkensklaar. In tegenstelling tot het leuke traject na Vlorë, bevonden we ons tot net buiten Fier tussen druk verkeer. Auto’s reden kriskras door elkaar bij gebrek aan een scheiding van twee vakken, mensen stonden in het midden van de straat te babbelen of een sigaret te roken, wagens werden geparkeerd waar het hen het beste uitkwam en van snelheidsbeperkingen had niemand ooit gehoord. Londen was hierbij een fietsparadijs.

Dat de wind tegenblies hielp ons niet echt vooruit. Daarnaast was het landschap allerminst boeiend: veel bebouwing en geen zicht op de zee noch op de bergen. Drieënnegentig kilometer hard werken zonder veel pret. Fietsen om te fietsen zal nooit ons ding zijn. 

Het was aan de frisse kant, dus vroegen we in een bar of we onze lunch er mochten opeten als we iets dronken. Natuurlijk! En Albanië liet zich weer van haar meest gastvrije kant zien. Drie broers betaalden onze consumptie en vroegen waar we vandaan kwamen. “Januzaj,” riep een enthousiast wanneer we hun vraag met “Belgium” beantwoordden. Gelukkig kwam wat later een vriend van hen die wat Engels sprak, anders was de conversatie snel voorbij geweest. 

Puur op wilskracht fietsten we verder tot in Golem, waar we hoopten een open hotel te vinden. Na de ervaring in Dhermi gingen we daar niet meer zomaar vanuit. Het eerste gebouw in een lange rij van hotels was nog in volle voorbereiding. “Vrijdag zijn we misschien open,” maar daar waren we niet mee geholpen natuurlijk. 
Nummer twee, Hotel Krenari, was wel een succes. Een heel sympathieke eigenaar die nog vijfentwintig jaar in Bari had gewoond hielp ons aan een kamer met elektriciteit, warm water en internet. Dat was lang geleden. 

Zo goed als alle restaurantjes en snackbars in het dorp waren gesloten, dus was de keuze snel gemaakt. Ik nam een lekkere pasta met zeevruchten en Wouter ging voor de tortellini met ham en room. Dik verdiend!

De Llogoraja pas, op 1025 meter hoogte en ‘a higlight of travels in Albania’ volgens Lonely Planet, was ons eerste doel van de dag. De weergoden waren ons gelukkig gunstiger gezind dan de dag ervoor en ondanks de dreigende, snel bewegende wolken spotten we vanaf het begin van onze etappe ook regelmatig wat blauw aan de hemel. 

Aan gematigd klimmen doen ze in Albanië niet mee. Van opwarming was geen sprake en voor we het wisten stonden we in het zweet en hadden we een spectaculair zicht over de witte stranden en de felblauwe zee. 
We hadden er dan misschien niet al te veel plezier aan gehad, de fietsloze namiddag had onze benen aangesterkt. Contadors of Froomes zullen we wel nooit worden, maar gestaag bedwongen we de col. Haarspeld na haarspeld werkten we af en met elke trap werd het uitzicht indrukwekkender. We klommen op het tempo van de optrekkende mist, want nooit zaten we echt in de wolken en op deze manier leek het wel of de berg telkens zijn geheimen prijsgaf net wanneer wij om de hoek kwamen piepen. 
Op drie kilometer van de pas speelden we een Snickers naar binnen om ook de laatste pittige strook succesvol weg te fietsen. Over een fantastische weg, op een dikke vijftien kilometer van 150 naar 1025 meter… weer een hoogtepunt in dit wonderlijke land erbij! “This moment, we own it,” zong Eminem net door de box. En gelijk had hij.

Ook in de afdaling was het genieten van het landschap en goed ingeduffeld zoefden we naar beneden. Regelmatig keek ik eens over mijn schouder of Katrien nog volgde en in paniek constateerde ik op een stuk zonder al te veel bochten dat dit niet langer het geval was. Vol in de remmen, op de hoogste versnelling terug omhoog, terugschakelen, hartslag pijlsnel de hoogte in… Gelukkig zag ik na de bocht Katrien te voet, met de fiets aan de hand naar beneden komen. Oef, geen zware val… platte band! 
Katrien beleefde bange momenten toen tegen vijftig per uur haar voortube pijlsnel leegliep en ze ei zo na de controle over het stuur verloor. Gelukkig hebben we al wat fietservaring en liep alles goed af!
Nu we bekomen waren van de schrik constateerde ik droogjes dat het nog wel eens spannend kon worden de komende maanden. De eerste platte band na de winterstop was niet voor mij en in plaats van een (onoverbrugbare?) 4-2 werd het 3-3. De bordjes hingen weer gelijk en alles kon terug. 

De rest van de afdaling werkten we probleemloos af en in Orikum, op een zucht van de zee, aten we een soort van kebab op het terras van een snackbar. Het vervolg van de route kondigde zich (naar Albanese normen) vlak aan en we dachten dat het zwaarste achter de rug was. Op de lange rechte stukken langs het water, met de wind in de zij, was het echter nog flink zwoegen om Vlorë te bereiken. 

Een goed stuk in de namiddag kwamen we aan in de havenstad die veel weghad van een grote werf. Hier was werkelijk niets te zien en het verkeer was een ware jungle. We hadden geen zin in dergelijke situaties op het minder interessante parcours tussen Vlorë en Tirana en dus laveerden we onze rijwielen richting station. 
Het gebouw was verlaten en vervallen en het perron was, op een afgedankte trein na, leeg. Een passant gaf aan dat er die dag sowieso geen treinen meer zouden rijden en dat het vermoedelijk geen evidentie zou worden om Tirana met de trein te bereiken. 

Fietsen dan maar en we kregen er geen spijt van. Eens we de drukke stad uit waren en we de oude verbindingsweg opdraaiden was het heel leuk trappen. Een licht golvende weg bracht ons door uitgestrekte velden en wijn- en olijfgaarden. Een welkome afwisseling van de grillige bergwegen. 

In een bar langs de kant van de weg vroegen we of het een probleem zou zijn om onze tent ergens te velde op te zetten. Volgens de vriendelijke jongemannen zou daar werkelijk geen enkele Albanees van wakker liggen. 
In het groen, onder een stralende zon en op een perfect vlak stuk gras zetten we onze Nordisk op. Het picknickdeken werd uitgerold en deed ook nu weer uitstekend dienst als tafel, bureau en ligbed. Veel meer hebben wij als nederige BlijvenTrappers niet nodig en moe maar voldaan ging het tegen zonsondergang de tent in.

Na het aangeboden bio-ontbijtje met verse melk, zelfgemaakte yoghurt, eigen honing en kaas vingen we onder een donkergrijze hemel de rit naar Dhermi aan. Daar begon de loodzware monsterklim naar het Llogaraja Pass National Park. Na de hoogtemeters die we voor Dhermi te verwerken zouden krijgen, kon die er sowieso niet meer bij.  

Van zodra we de afrit van het hotelletje waren afgereden was het klimmen geblazen. We zagen meer borden met 10% dan ons lief was, maar gestaag legden we de eerste vierentwintig kilometer tot in Himarë af.
In dit kuststadje vonden we gelukkig een bankautomaat en een café waar we met gebruik van de wifi een hotel konden boeken te Dhermi. De deal op Booking.com leek bijna te goed om waar te zijn. Twintig euro voor een ruime suite met zeezicht en ontbijt. We boekten er twee nachten en kregen onmiddellijk bevestiging van het hotel met de mededeling dat onze fietsen er veilig zouden zijn. 

Nadat we brood en worst hadden ingekocht zetten we de fietsmarteling verder. Steil, steil, steil, jongens toch wat was het steil. We verdachten de wegenbouwers ervan dat de bordjes van 10% geplaatst waren bij gebrek aan bordjes van 15%. Automobilisten en motards gaven blijk van bewondering met duimpjes, zwaaiende handen, claxons en nu en dan een “dit-kan-niet-waar-zijn”-gezichtsexpressie. 

De grijze wolken waren intussen alleen maar aangedikt en haalden ons in. Op regen zaten we nu niet onmiddellijk te wachten, maar de druppels waren eerlijk gezegd de minste van mijn zorgen. Blijven trappen en zien dat we boven geraakten. 

Eindelijk bereikten we Dhermi en fietsten we de laatste kilometer uit het dorp bergop naar het aangeduide hotel. Niemand te bespeuren, geen receptie,… misschien waren we wat te vroeg? Op de trappen aten we hongerig ons middageten toen de hemelsluizen volledig openbraken. 
We deden nogmaals de toer van het gebouw en liepen alle verdiepingen af. Op de bovenste étage deed iemand open die ons een Engelssprekend iemand opbelde. “I’m so sorry, the girl sent you a confirmation but we only open in June.” Godverdomme, hoe kan je nu in Booking beschikbare kamers aanbieden als je hotel nog niet eens open is? 

Het hotel next door was eveneens nog in afwachting van het drukkere zomerseizoen, maar zij zochten ten minste constructief mee naar een oplossing. Eerste poging: Wouter ging mee met de auto naar een hotel aan het strand. Ze begrepen niet echt dat wij dat niet zagen zitten. Honderdvijftig meter hoogteverlies en dat aan de voet van de monsterklim tot op 1025 meter. Tweede en succesvolle poging: ze maakten gewoon een kamer klaar voor ons. Eindelijk iemand die inzag dat hij er maar beter twintig euro uit kon slaan. 

Van onze halve extra rustdag kwam maar weinig tot stand. Er was in het hele dorp geen elektriciteit tot 18u, we hadden geen warm water en het beloofde internet liet het afweten. Behalve het schrijven van de blog was het verbreken van het ‘brickbreaker’ record op de BlackBerry het enige noemenswaardige wapenfeit.
​Tot slot was ook de aanpalende eetgelegenheid geen voltreffer. Hoe kan het nu ooit een goed idee zijn om enkel een mondelinge (Albanese of gebrekkig Engels dus) menukaart te hebben? Ere wie ere toekomt, de carbonara was zo slecht nog niet.