Net voor de wekker werden we wakker en startten we onze laatste dag op Deense bodem. We hadden voldoende tijd en nog voor het opkramen spoten we onze fietsen af in de mobilhome car wash. De betaalde zevenentwintig euro hadden we er in ieder geval uitgehaald. 
We waren iets langer bezig dan verwacht aangezien ons tijdens de poetsbeurt opviel dat Katrien haar remblokjes niet helemaal goed waren afgesteld. Het voor- en achterwiel haalden we er snel uit en een tiental minuutjes later zat alles weer zoals het hoorde. 

De ferry terminal lag slechts zeven kilometer verderop, maar het leek ons snugger nog enkele inkopen te doen alvorens naar het duurste land van onze trip af te varen. Rond 9u bolden we de camping af en onderweg namen we de tijd voor een toeristische stop aan de vuurtoren van Hirtshals. We hadden er een mooi zicht op de baai en liepen nog even rond tussen de Duitse bunkers op het strand. Van daaruit konden we overigens zeer goed enkele uitzonderlijke zeilboten zien die voor de kust lagen. Niemand kon ons vertellen voor welke gelegenheid deze knappe driemasters waren uitgevaren, maar het leverde in ieder geval mooie plaatjes op. 

De idee om in Denemarken nog enkele zaken in te slaan was natuurlijk om, eens overgestoken, ons budget niet meteen te zwaar te belasten. Een Lidl en/of Aldi was in de havenplaats niet te bespeuren waardoor ons nog een vergelijkende studie te wachten stond om de meest voordelige winkel te selecteren. Na een blitzbezoek aan Superbrugsen, Fakta en Netto kozen we uiteindelijk voor Rema1000. Met volgeladen tassen reden we richting het hoofdgebouw van Colorline om onze tickets voor de boot te bemachtigen. 

Wat een geluk dat we op onze winkelkar nog wat DKK hadden kunnen besparen. Omgerekend honderdzestig euro moesten we neertellen voor twee volwassen en twee fietsen! Met de start van de zomervakantie was de vraag naar tickets en bijgevolg jammer genoeg tevens de kostprijs gestegen. Online boeken had ons vermoedelijk de ‘admin fee’ bespaard, maar daar was het te laat voor. De flexibiliteit om de dag zelf te kunnen beslissen om over te steken of niet heeft zijn prijs en er zat niets anders op dan de volle pot te betalen. 
De CFO van Blijven Trappen gaf gelukkig mee dat er goede kwartaalcijfers konden worden voorgelegd en met een mooi begrotingsoverschot kon de iets duurdere ferry zonder problemen worden ingeboekt. 

Ondanks onze rondtrip langs de lokale supermarkten waren we ruim op tijd aan de check-in. We babbelden zeker een uur met een Zuid-Afrikaan met Britse nationaliteit die momenteel in Noorwegen werkt en woont. Hij was met zijn zoon een week op fietsvakantie in Denemarken en keerde terug richting thuisfront. Een leuk tijdverdrijf tijdens het wachten, zeker gezien de vele interessante, internationale ervaringen die de man op zijn cv had staan. 

Rond 12u konden we dan toch boarden en reden we de muil in van wederom een reusachtig schip. We bemachtigden een goed plekje aan het raam en werkten met veel smaak onze lunch naar binnen. 

Het eerste deel van de drie en een half uur durende reis besteedden we aan het optimaliseren van de fietsroutes en het doornemen van onze e-Lonely Planet van Noorwegen. Nadien verkenden we de ferry die, gezien de periode en de weekenddag, afgeladen vol zat. We konden er niet naast kijken, het overgrote deel van de passagiers was te vinden in de tax-free-market. We hoeven jullie niet te vertellen dat Noorwegen duur is, maar alcohol is daar zo goed als onbetaalbaar. Noren slaan, op hun terugweg vanuit Denemarken, dan ook massaal drank in. Ondanks de restricties lijkt het wel alsof het hier gratis wordt weggeven. Winkelkarren vol worden afgerekend en we kunnen ze geen ongelijk geven. Een fles gin kostte op de ferry een dikke €20 terwijl diezelfde fles in Noorwegen €50 kost.

Perfect op schema voeren we om 16.30u de haven van Larvik binnen. Met de krachtige zomerzon en de vele kleine eilandjes voor de kust deed het ons eigenlijk meer denken aan Kroatië of Griekenland dan aan Noorwegen. 
Ons hoorde je niet klagen, zelfs al kregen we meteen na het uitrijden van de haven een stevige klim op ons bord. Voor de gelegenheid waren we niet getooid in fietsoutfit en het was dan ook zweten. Een praatje met een gezellige Noor in de helft van de klim kwam als geroepen en we maakten van de gelegenheid gebruik om onze flessen bij te vullen.

We lieten het iets drukkere Larvik al snel achter ons en op een landweg merkten we meteen dat we niet meer in Denemarken waren. Grillige rotspartijen doken tussen de bomen op en het ging steil op en af. 

We hadden op onze gps een schuilhut in het bos gemarkeerd, maar deze lag een kleine kilometer van de fietsroute. Via een pad was de hut dan wel te bereiken, al snel bleek dat we deze overnachtingsplaats op onze buik zouden moeten schrijven. Het wandelpad ging steil omhoog en was bezaaid met putten, stenen en dikke boomwortels. Jammer, maar een goede les voor de komende dagen. Deze ervaring bepaalde meteen onze routewijziging voor de volgende dag, aangezien we initieel van plan waren geweest enkele kilometers via dergelijke paden te overbruggen. 

We vervolgden onze weg en keken links en rechts naar geschikte slaapplaatsen. Een klein meer zag er aanlokkelijk uit, maar met onze fietsen niet te bereiken door de steile paden naar de oevers. 

Een tweetal kilometer verderop stootten we op een verzameling aan blokhutten in het bos. Er was niemand aanwezig, maar het grasveldje en enkele picknicktafels oogden aanlokkelijk. Twee ruiters die passeerden gaven ons de bevestiging dat het geen enkel probleem was om de tent hier op te zetten aangezien de accommodatie enkel gebruikt wordt in de wintermaanden tijdens de jacht. 
We waren blij dat we ons konden installeren, maar stootten onmiddellijk op vermoedelijk de grootste uitdaging in Scandinavië. Grote zwermen muggen en allerhande andere insecten zagen in ons een dankbare prooi en verwelkomden ons hartelijk in Noorwegen. Het was nog warm, maar in een lange broek en long sleeves en gewapend met onze insecten spray kookten we ons potje. Voor de gelegenheid hadden we een gemakkelijke maaltijd gekozen: tortellini met spinazie en ricotta (uit een pakje) met tomatensaus (uit een pot) en een verse courgette. Geen haute cuisine, maar aangevuld met de half gesmolten kaas van de lunch best smakelijk. 

Onze eerste indruk van Noorwegen, hoewel nog zeer beperkt, was in ieder geval positief en we waren uiterst benieuwd naar wat de komende dagen en weken ons zouden brengen. 

Bij het ontwaken waren groene dennenbomen gesluierd in mist het eerste wat we zagen. Wat een fijne manier om wakker te worden. Tijdens deze reis beleven we werkelijk dingen waar we als kind al over droomden: een eigen kampvuur maken waarboven je worsten kan grillen, in een hut in het bos slapen, ’s morgens niet weten waar je ’s avonds belandt,…

De mist bracht een hogere vochtigheidsgraad als anders met zich mee en onze kleren voelden ietwat klam aan. Niets geklaagd en om 8u30 duwden we onze fiets het padje naar beneden om vervolgens richting Hirtshals, onze laatste stop in Denemarken, te vertrekken.
De Kollerup Plantage was mooi en best speciaal. De combinatie van duinen, dennenbos en heide wist ons aangenaam te verrassen. Het was in dit decor dat we een hertje zagen wegspringen toen het onze luidruchtige fietsen hoorde aankomen. 

Na de plantage - we weten niet waarom dit plantage noemt - zagen we op de gps dat de zee op vijfhonderd meter van ons moest liggen, maar de route liet spijtig genoeg niet toe om ze te bewonderen. In Slettestrand (we verzinnen dit niet) stalden we toch maar onze fietsen op de parking zodat we ten minsten een keer in de Deense Noordzee konden pootje baden. De boten op het strand maakten het plaatje af. Achteraf bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt om hier een kuststop in te lassen; het pad liep nadien terug de duinen in tot in het veel te toeristische Blokhus.

De fietsroute van EuroVelo (12) loopt na Blokhus over een afstand van veertien kilometer over het strand. Wij dachten over een verhard pad of via knuppelbruggetjes, maar helaas bleek bovenstaande verwoording ‘over het strand’ letterlijk te nemen. Onze wielen slibden meermaals weg op plaatsen waar het zand te mul was en het plezier was ver te zoeken. Wouter vloekte dat het een lieve lust was. “Hoe kunnen ze hier nu een fietsroute laten lopen, ze kunnen toch wel een alternatief verzinnen.” Ik kon hem geen ongelijk geven, maar eens je een stuk gefietst hebt (nu ja, fietsen…), keer je niet meer op je stappen terug. 
Na negen kilometer hard labeur vonden we op de gps een alternatief en kozen we het hazenpad. De mist was intussen nog steeds niet weggetrokken, integendeel. In een dikke smog aten we onze lunch op - het was intussen 14u - en koelden we sterk af. Ik trok bij vertrek boven mijn lange fietstruitje zelfs opnieuw mijn regenjas aan. 

Het traject in de namiddag liep voor het grootste deel door een toeristisch stuk Denemarken. Vakantiehuisjes schoten als paddestoelen uit de grond en elk van hen had een Deense vlag in zijn tuin staan. De duinen ertussen waren mooi, maar we waren toch blij dat we op een bepaald moment het bos weer indoken en de toeristen achter ons lieten.

Tijdens een sanitaire stop aan de voorzieningen van een schuilhut kwamen we onze Zwitserse vrienden van de vorige dag opnieuw tegen. Zij zouden hun intrek hier nemen terwijl wij een tiental kilometer verderop een camping op het oog hadden. Zo was het de dag nadien nog slechts tien kilometer naar de ferry die ons naar Noorwegen zou varen. 

Het laatste stukje fietsen, door de bossen van Tornby, was mooi en verdrong de domper van de fietsen-op-het-strandervaring naar de achtergrond. Onze doortocht in Denemarken was meer dan een succes en werd op een verzorgde camping afgesloten. De prijzen liggen hier dan misschien iets hoger, maar wat je ervoor krijg is om U tegen te zeggen: een ruime keuken - met koelkast om de hier nog betaalbare pintjes te koelen, vult Wouter aan -, heel proper sanitair, een zwembad, een gezellige eetplaats,… Wij zijn fan!

Opnieuw sliepen we zeer vast in de ‘shelter’ en werden we pas wakker met het deuntje van de gsm. Over kou moesten we ons geen zorgen maken, de blokhut was zeker niet minder warm dan onze tent, integendeel.

Omdat we wisten dat er tachtig kilometer verder een andere blokhut te vinden was, talmden we niet ’s morgens. Hoe vroeger we daar zouden aankomen, hoe groter de kans dat de hut nog niet bezet zou zijn. 

Nog voor 8u30 vingen we onze route langs de Deense westkust aan. Hoewel grote stukken van de route zo goed als op de kustlijn liepen, liet de zee zich slechts zelden zien. Hoge duinen beletten het zicht erop, maar boden wel een prima alternatief. Fietspaden door een prachtige streek voerden ons tot in Hanstholm. Net voor het binnenrijden van het stadje - waar voor de rest niets noemenswaardig te zien was -, ontdekten we enkele bunkers verscholen tussen de duinen. Ook in WOII achtten de Duitsers het nodig om in Denemarken de grenzen te verdedigen, vandaar dat hier vandaag nog steeds overblijfselen van the Atlantic Wall te zien zijn. 

Omdat de gps ons liet vermoeden dat Hanstholm wel eens de enige gelegenheid zou kunnen zijn waar we lunch en avondeten zouden vinden, namen we het zekere voor het onzekere. In de plaatselijke Aldi kochten we brood, beleg en alles voor een pasta met broccoli, spekjes en blauwe kaas. 

We hadden al twee dagen fantastisch weer gekregen en onze regenjassen zaten ver weg ingepakt. Het was dan ook te denken dat er die dag, hoewel warm, regenbuien op ons af zouden komen. Initieel bleven we fietsen, hopend dat de vlaag van korte duur zou zijn, maar toen de regen aanhield, stopten we toch om de regenjassen uit onze tassen op te delven. 

Kort voor onze lunch, en opnieuw droog, botsten we nog op een groepje Noren dat anderhalve week in Denemarken rondfietste. Na de uitwisseling van enkele standaardvragen en de veel-mooi-weer-en-geen-platte-bandenwensen aten we we onze boterhammen op vierendertig kilometer van de eindbestemming voor die dag. 

We volgden sinds Klitmoller EV12, the North Sea Cycle Route. Helaas is het soms onvermijdelijk om drukkere banen te nemen, zo ook in dit traject. Dat de zomer begonnen was, merkten we op de weg aan het feit dat behalve DK-nummerplaten ook verschillende D’s, F’en, N’en en NL’s ons voorbijstaken. 

Het parcours in de namiddag was bij momenten onbeschrijfelijk mooi. Dit hadden we in Denemarken niet verwacht - maar wat moet een mens van Denemarken verwachten? We moesten eerlijk toegeven dat we tout court bitter weinig over het land wisten. Ik kon niet een bekende Deen opnoemen en ook Wouter kon op Kopenhagen als hoofdstad na geen weetjes bedenken. 

Tot in Thorupstrand klommen en daalden we acht kilometer lang over een een zwaar kiezelpad. Deze zijn - we kunnen het niet genoeg herhalen - zo leuk, maar wanneer je nadien terug op asfalt rijdt, is het alsof je een elektrische fiets hebt. 

We waren nog slechts tien kilometer verwijderd van de schuilhut die we hoopten te betrekken en we hoopten vurig dat er nog niemand zijn intrek in zou hebben genomen. Iets na 16u zagen we het bordje met de hutaanduiding. Wouter reed voor mij het pad naar boven en werd als eerste teleurgesteld toen hij de fietsen van twee Zwitsers tegen de hut geparkeerd zag. Jammer! De volgende lag drieëntwintig kilometer verder en was geen optie. 

We wilden toch een praatje slaan en ongewild maakten we hen wakker. Zij hadden er de vorige nacht geslapen en hadden niet door de voormiddagregen willen vertrekken. Hoeveel geluk kan je hebben: de kerel zei dat onze wake-up call perfect getimed was en dat zij hun biezen zouden pakken naar een volgende stopplaats. 
Twee uur later waren we geïnstalleerd, brandde ons kampvuur en stond er water op om pasta te koken. De hut was fenomenaal gelegen: in het bos op een heuveltje, uitkijkend op de weg die we daags nadien zouden verderzetten, het kampvuur voor de ingang. Het leek wel alsof we in de bergen zaten, alleen op de wereld. 

De lekkere pasta lieten we voor de gelegenheid volgen door een reep chocolade - in de Aldi verkopen ze geen ijsjes per stuk. Het vuur brandde goed en Wouter sprokkelde erop los zodat we nooit zonder voorraad brandhout zaten. Tegen zonsondergang (lees: de zon die achter de bomen wegzakte), lieten we het vuur doven en na alle losliggende kledij, liners en slaapzakken te hebben uitgeschud - want de wind zat wat in de verkeerde richting waardoor kleine asdeeltjes de hut waren binnengedrongen -, kropen we uiterst gelukkig onze slaapzakken in. 

Met een volle batterij in onze laptop, fototoestel, gps en gsm’s maar ook voor onszelf, lieten we Skive rond 8u40 in ons kielzog. Het weer was minstens even goed als op onze rustdag: geen wolkje te zien en temperaturen die opliepen tot tegen de dertig graden. Gelukkig stond er iets meer wind, wat nu en dan voor broodnodige afkoeling zorgde. 

In tegenstelling tot wat we in vele blogs van fietsers in Denemarken hadden gelezen, kwam de wind niet vanuit het noorden. Veel beter nog, omdat we onze koers veranderd hadden van noord naar west was onze gevreesde vijand die dag onze beste vriend. 

Salling Natursti voerde ons vanuit de camping drieëntwintig kilometer lang door mooie velden op een zeer tof gravelpad. Een licht stijgende lijn weerhield ons niet van een stevig tempo - daar zal de wind ongetwijfeld voor een stukje aan hebben bijgedragen - en al snel kwamen we in Glyngore.
Aan dit typisch Deense dorpje (rode huisjes aan een klein haventje) kwam dezelfde fjord voorbij waar we de dag ervoor hadden gekampeerd. Hier echter geen kwallen op de oever en het koele water waarin ik pootje baadde bracht mij verkoeling terwijl Wouter liever op de kant bleef en zo steentjes en zand in zijn sandalen vermeed. 

Via de Sallingsundbroen staken we het water over en bereikten we Nykobing Mors. Ons dagelijks stuk chocolade vervingen we door een frisco, dus telkens wanneer we inkopen deden - hoe laat dan ook - waren we genoodzaakt een ijsje te nemen.
Dit keer waren de ijsjes die we wilden uitverkocht in de sectie 'losse eenheden', maar pakken van zes waren er nog meer dan voldoende in voorraad. We vonden er dan ook niets beter op dan zo’n doos open te maken en in het schap van de losse stuks te plaatsen. Zo werkte het blijkbaar niet, want aan de kassa hadden onze ijsjes geen barcode. De kassier maakte er geen punt van, integendeel. Hij verzon een ander product met een gelijkaardige prijs (een nog iets goedkopere donut) en zo kregen we onze ijsjes aan drie kronen per stuk, wat zoveel is als veertig cent. 

Hoog tijd trouwens voor een ode aan de groenten- en fruitzakjes. Al tien weken lang gebruiken we die voor werkelijk alles. Uiteraard eerst om groenten en fruit in op te bergen, maar ze krijgen altijd een tweede en soms zelfs derde leven. Vuilniszakje, tijdelijke overschoen, zadelhoes, vershoudzakje voor opengemaakte pakken beleg, mini-toiletzak tegen eventuele lekken van shampoo,… zelfs als serre! De peterselie was nog niet op en dus reisde deze in zo’n zakje mee; verder deden de zon en nu en dan wat water het werk. 

Net buiten Nykobing Mors legden we ons picknickdeken uit in de schaduw. Het was enorm warm en we mochten de zon niet onderschatten. In de luwte mijmerden we over ons avontuur. Had iemand ons drie jaar geleden verteld dat we een eigen zaak zouden opstarten, weer sluiten en anderhalf jaar op fietsreis zouden vertrekken, hadden we waarschijnlijk eens hard gelachen.

We hadden ons al twee keer laten vangen door de website die vrije kampeerplaatsen aanduidde en dat zou ons niet nog eens overkomen. Het toeval wil dat Wouter in Basecamp (de software van onze gps) had ontdekt dat er schuilhutten waren aangeduid, inclusief indicaties van vuurplaatsen, toilet en watervoorziening. Het was in ieder geval de moeite waard om te proberen. 
Met een nieuwe laag zonnecrème zetten we dan ook de laatste dertig kilometer van ons traject naar een schuilhut in. De hut zou zich op een vijftal kilometer van de kust, middenin een nationaal park moeten bevinden. 

Ter hoogte van Vilsund moesten we voor een tweede keer de fjord over. Wouter had er spijt van dat hij in de voormiddag niet het water was in geweest en dus stopten we net voor de oversteek nog kort om onze voeten en benen te laten afkoelen.

Het landschap was nog steeds glooiend en we hadden het in de hitte soms moeilijk om de vele heuvels, hoewel niet stijl en lang, te bedwingen. Het Thy National Park kwam geen moment te vroeg en we verwelkomden maar wat graag de schaduw van de bomen. 

Vier kilometer diep in het park, zagen we - hoera - het verlossende plakaatje dat toelating gaf om te kamperen en een schuilhut met vuurplaats aanduidde. Een kilometer verderop stonden twee mooie blokhutten op een ruim grasveld. De eerste hut was bezet door twee amazones die een tocht van een paar dagen maakten per paard. Heel babbelziek waren ze niet, dus trokken we verder naar de tweede hut die ons stekje voor de nacht zou worden. 

We waren snel geïnstalleerd en omgekleed en niet veel later waren we kleine, droge takjes aan het verzamelen voor de basis van ons kampvuur. Het foldertje van het Thy National Park dat we aan een informatiebord hadden meegenomen deed uitstekend dienst als opvulling van de houtpiramide en toen we eindelijk vlam kregen - de wind blies de aansteker telkens uit - zat het meteen goed. De piramide vatte vuur en met een paar dikkere takken erop hadden we een mooi resultaat. 
De rooster die was voorzien om te grillen zetten we er terug over en onze vier witte pensen gaarden boven de vlammen. Intussen zette ik op ons gasvuur de aardappelen op en zorgde ik voor een sla-met-tomaatbijgerecht. Behalve het feit dat onze worstjes op een grillplaat lagen in plaats van geprikt op een stokje, vonden we dit toch redelijk stoer.

De rest van de avond passeerden we door het vuur te onderhouden. Een grote stronk erop was voldoende om de hele avond lekker warm te hebben en met wat poken nu en dan was het plots 22u geworden. 
Als de hut die de dag erop op ons traject zou moeten liggen even waardevol is als deze, kan onze stop in Denemarken helemaal niet meer stuk.

Veel te vroeg op de dag werden we gewekt door de zon die krachtig onze tent verwarmde. Binnen was het niet te houden en snel vluchtten we we naar buiten. Niet dat je ons hoort klagen: het was de allereerste dag sinds ons vertrek dat het bij het krieken van de dag al zo warm was. Er was niet het kleinste wolkje aan de hemel te bespeuren en van deze dag wilden we dan ook zo lang mogelijk genieten.
Snel kraamden we de tent op en om 8u fietsten we de laatste twintig kilometer naar Skive, waar we onze rustdag zouden doorbrengen. Zelfs onze crafts, het thermisch ondergoed dat we zo goed als elke dag dragen, bleven voor het eerst in de tassen zitten. 

Na een leuk stukje fietsen op een grindweg (onze gebeden waren verhoord), aten we ons ontbijt op een bankje naast een dennenboomplantage. Wat een heerlijke manier om de dag op die manier in te zetten. 
Niet veel later zagen we het fjord voor ons opduiken met aan de overkant onze eindbestemming.  Toen was het nog een tiental kilometer en we zetten er een stevige tred in. De blauwe hemel maakte het traject langs, alweer, korenvelden kleurrijker dan anders. 

In de Lidl van Skive kochten we lunch en avondeten. Gelukkig verkochten ze daar ook ijsjes per stuk; goedkoop en lekker. We kozen beiden voor een witte magnum met aardbeienvulling en aten die iets verder aan het water op. Het was toen nog maar 10u10.

De camping was nog slechts een kilometertje fietsen en we stonden dan ook al snel in de receptie te informeren of we onze tent voor de nacht konden opzetten. Voor tweehonderdtwintig DKK konden we van alle faciliteiten gebruik maken. Iets duurder dan anders, maar het was wel in orde: zwembad, wifi, keuken, warme douches, minigolf,… 

De tent stond snel op en omdat het te warm was om de matjes al op te blazen (ze zouden kunnen knappen door de hitte), aten we onze lunch op en wandelden we naar het fjord voor een plons. Jammer genoeg draaide dat plan uit op een sisser. Tientallen kwallen (we vermoeden dode) dreven op de oever en maakten het onmogelijk en onaantrekkelijk om het water in te gaan. 
We wandelen terug omhoog de camping in en genoten dan maar van de comfortabele ligstoelen aan het zwembad. Het water was voor mij veel te koud en het duurde dan ook vrij lang vooraleer ik er helemaal in zat. Wouter zat al lang terug op zijn stoel en draaide met zijn ogen toen hij mij zag sukkelen om aan de temperatuur van het water te wennen. Maar zelfs ik moet toegeven dat het water verkwikkend werkte.  

Rond 16u hielden we het voor gezien en trokken we terug naar onze tent. De remblokjes van mijn achterwiel moesten vervangen worden en als we dan toch bezig waren konden we even goed beide fietsen eens grondig onder handen nemen. Met oude tandenborstels, wattenstaafjes en een sopje probeerden we zo goed en zo kwaad als het kon het smeer van onze ketting en tandwielen te krijgen. 

Voor we het wisten was het 18u gepasseerd en dus hoog tijd om aan het avondeten te beginnen. gebakken patatjes met spekjes in champignon-tomatenroomsaus en peterselie. Het smaakte beter dan verwacht en na de afwas en een laatste blogupdate wandelden we onder een volle maan terug naar de tent.

Voor wie eraan twijfelde, we sliepen heerlijk in de trekkershut. Het gebrek aan deuren en ramen stoorde allesbehalve. We hadden het warm genoeg en van insecten of ander (on)gedierte hadden we geen last. Een zalig vrij gevoel en heel leuk wakker worden met de eerste zonnestralen die ons gezicht verwarmden. 

Aan onze pop-up desk besloten we om voor vertrek onze route voor Noord-Denemarken onder de loep te nemen. We pasten de initiële route - van Flensburg recht omhoog door het binnenland naar Hirtshals - aan zodat we ook een stuk van de merenregio en de westkust konden meepikken. Op deze manier zouden we van alles wat zien en leren we de verschillende gezichten van het land kennen.  

Ook deze fietsdag begon veelbelovend. Door een mooi decor ging het na een goed stuk dalen steil omhoog. Niet iets wat je meteen in Denemarken zou verwachten, maar de route die wij de laatste twee dagen volgden was allesbehalve plat. De hoogtelijnen van vijftig en honderd meter werden meermaals langs beide zijden overschreden en zorgden voor een leuk landschap. 

Hier kreeg je een echt uitgestrekt gevoel. Bijgevolg waren er niet op elke hoek van de straat winkels en dus vreesden we dat we een grotere supermarkt pas in de loop van de namiddag zouden passeren. Dit was niet per se een probleem, maar we merkten dat de prijzen op het platteland een stuk hoger lagen. Om ons budget niet te zwaar te belasten, hielden we het bij een pistolet en besloten we deze als lunch te combineren met een nectarine die nog in de tassen zat - viel het jullie al op dat de nectarines goedkoop staan en we die best lekker vinden? 

Niet lang na onze eerder karige lunch kwamen we wederom Nederlandse vakantiefietsers tegen. Ditmaal kruisten we een koppel, Jos en Marjo, dat naar Bergen (Noorwegen) was gevlogen en van daaruit in vier weken terug fietste naar Leiden. We kregen van hen mee dat Noorwegen echt de moeite was, maar dat de clichés (duur en heel zwaar fietsen) effectief kloppen. 

Na een korte pauze aan het grote meer Hald So - dit wordt geschreven met een schuine streep door de o, maar ik heb geen idee hoe je dat uit dit toetsenbord tovert - kwam Viborg snel dichterbij. Van hieraf zouden we de Jutlandroute en de pelgrimsroute (EV3) verlaten en overschakelen op onze nieuwe route richting kust. 

Net voor de stad deden we inkopen en trakteerden we onszelf op een ijsje uit de supermarkt, aangezien we intussen ook in Denemarken het eerste hert hadden gespot. Het weer was er trouwens wel naar, de wolken van ’s morgens waren nagenoeg allemaal verdwenen en de zon scheen volop. 

Viborg, de eerste Deense stad de naam waardig, was niet echt de moeite. Hoewel er enkele historische gebouwen op onze route lagen, waren we niet overdonderd en misten we toch wat animo. 

Ook het eerste stuk van onze nieuwe route was geen aanrader. Langs een weg met zwaar vrachtverkeer ging het noordwest richting de fjorden van Denemarken. Wegens een gebrek aan hoogte stellen deze uitlopers van de zee niet veel voor en zijn ze niets vergeleken met de Noorse fjorden, maar zo kwamen we er toch al een beetje in. 
Eens we van de drukke weg af waren was het opnieuw aangenaam fietsen, maar soms kregen we heimwee naar de grindwegen van de Jutlandroute (we beginnen verwend te geraken). 

In Skive, waar we een camping hadden geselecteerd voor een dagje rust, zouden we die dag niet meer geraken en na exact tachtig kilometer stopten we aan een boerderij. Een bel was er niet, maar we hoorden de boer rommelen in de stal. Bent Nielssen was een zeer vriendelijke man, maar naast Deens geen andere talen machtig. Met de nodige gebaren trachtten we uit te leggen dat we simpelweg een klein stukje gras nodig hadden om onze tent op te zetten. Gelukkig had Katrien al ergens het woord tent geleerd en zonder ons helemaal te begrijpen ging de man akkoord. We weten nu wel hoe we in het Deens moeten bedanken en na meerdere ‘Tak’s’ zetten we onze tent op achter de stallen. Op deze manier heeft het zeker ook zijn charme en de uitkomst is hetzelfde.

Op het menu voor die avond stond een pastasalade met rookworst, feta, komkommer, tomaat, nectarines en pijpajuin. We aten zeer lekker, maar kropen nadien toch maar tijdig de tent in. Katrien had al de hele dag last van een loopneus en er was ook een lichte hoofdpijn opgedoken. We hoopten beiden dat het binnen de perken zou blijven en dat we daags nadien, na een dikke twintig kilometer fietsen, zouden kunnen genieten van een zonnige dag rust. 

We hadden nog een verslag te schrijven om volledig bij te zijn met onze blog en het kriebelde dan ook om dit af te werken alvorens de fiets op te springen. Katrien had zo de luxe om iets langer te blijven liggen en ondertussen blikte ik in de tent terug op onze eerste volledige dag in Denemarken.

Het internet op de camping was ronduit geweldig. Dit getuigen de mails die van in de tent over en weer werden gestuurd met onze ex-boekhouder Eric. Wegens een fout in onze fiches konden we de belastingen niet eenvoudigweg via tax-on-web indienen. Gelukkig stelde Eric voor om de aangifte zelf in orde te maken en voor 9u ’s morgens zat de bevestiging in onze mailbox dat de FOD Financiën alles goed had ontvangen.

We ontbeten iets later dan normaal en door de happen ‘frosted flakes' door werden de laatste foto’s ingeladen. Ook de dagetappes waren dringend aan een update toe. Op onze webpagina ‘gefietste route’ zaten we immers nog steeds in The Gap of Dunloe. 

Ondertussen was de zon doorgebroken en was het zwemgerief dat we de hele nacht hadden laten buiten hangen droog. Tegen dat alles weer netjes in de fietstassen zat, was het 12.30u en een stuk later als gebruikelijk begonnen we aan onze fietsdag. Niet erg natuurlijk, we waren blij dat onze website bijgewerkt was en de belastingen in orde. Deze flexibiliteit is net de luxe van onze trip. 

Aan de rand van Vejen aten we, als lunch, tegen de muur van de Lidl onze net aangekochte portie fruit (nectarines, appels en bananen) aangevuld met een chocoladescone voor mezelf en een appelflap voor Katrien. 

Langs een druk bereden weg, gelukkig voorzien van een mooi fietspad, fietsten we de stad uit. Het duurde niet lang vooraleer de route weer het groen indook en via een onverharde weg het geraas van gemotoriseerd verkeer achter zich liet. 
Het was langs deze grindweg dat we een prachtige schuilhut/shelter tegenkwamen. Zoiets hadden we twee dagen eerder gehoopt tegen te komen. Temidden van het bos een mooi grasveld om de tent op te zetten, een vuurplaats, een picknicktafel,… Het was nog te vroeg op de dag om ons bivak al op te slaan, maar dit zag er wel heel leuk uit. Over zo’n stekje zouden we binnen een veertigtal kilometer niet twijfelen. 

Onze conclusie van het eerste stuk Denemarken was ‘heel aangenaam om door te fietsen, maar geen streek waar iemand speciaal zijn vakantiebestemming van zou moeten maken’. Na een stop voor de nodige brandstof in de vorm van enkele granenkoekjes belandden we echter in een prachtig stuk natuur en begonnen we over onze stelling te twijfelen. Het landschap vertoonde meer glooiing en was wondermooi. Heide, wild bloeiende brem, wuivend koren, alle tinten groen in een loofbos,… en dit onder een blauwe hemel, opgesmukt met stapelwolken die zich in allerhande formaties uitrolden. 

Ondanks ons latere vertrekuur wilden we graag Norre Snede passeren. Ons opzoekingswerk ‘s morgens had ons namelijk geleerd dat er net buiten dit stadje een groot bos was waar vrij kamperen was toegestaan. Iets na zes reden we het woud in, maar al snel viel het ontbreken van toelating om te kamperen op. Op verschillende plaatsten stond zelfs duidelijk vermeld dat het ten stelligste verboden was om de tent op te slaan. 

Er zat niets anders op dan door te fietsen; het laatste wat we wilden was een gepeperde boete van een overijverige boswachter. Na een korte klim zagen we dan toch een bordje waarop stond dat vijfhonderd meter naar links een plaats was om te kamperen. Ideale timing want de maag begon stevig te grommen. We weken af van de route, maar een kilometer verderop waren we nog steeds geen kampplaats en/of schuilhut gepasseerd. Teleurgesteld maakten we rechtsomkeer en reden we (bergop!) terug naar ons parcours. 

Het was nu al na 19u en ondertussen hadden we ook onze tachtig kilometer gefietst. Aan het eerste huis dat we tegenkwamen belden we aan om te vragen of we dan maar onze tent ergens in het veld konden opzetten. Toeval bestaat niet, maar net in dit huis woonde de ‘beheerder’ van de schuilhut in de weide aan de overkant van de straat. Voor dertig DKK (ca. vier euro) konden we gebruik maken van de kampeerplaats en konden we onze flessen met water vullen. 

Wat een geluk! We installeerden ons in de open hut en besloten om de tent in de zak te laten zitten. We zaten volledig beschut tegen de wind en onze matjes en slaapzakken zouden met dergelijke weersomstandigheden zeker volstaan. Voor de zekerheid haalden we wel de muskietennetten uit (verjaardagscadeautje van Jan, Bert en Haike) die we ’s nachts over ons hoofd konden trekken. 

Hoewel we grote honger hadden, wilden we eerst kijken hoe het gesteld was met onze capaciteiten om een vuur te maken. De Neanderthaler in ons zat nog wat onder het stof, maar na heel wat blazen (en puffen) zat er tijdens het verorberen van een broodmaaltijd toch vlam in ons kampvuur. Wat een formidabel gevoel en wat een leuke afsluiter van de dag! Tegen 22u30 besloten we om ons vuur(tje) te doven en de slaapzak in te duiken. Dit was zeker een van de hoogtepunten van onze trip. Hopelijk komen er nog veel van deze kampeerplaatsjes, want deze maken het allemaal toch net iets specialer.

In Denemarken mag je, in tegenstelling tot in Noorwegen, Zweden en Finland, niet vrij kamperen. We waren dan ook vroeg uit de veren aangezien we ons tentje in het wild hadden opgezet. 
Gezien ons plekje verscholen was in het struikgewas, waren we er redelijk gerust in, maar het is toch altijd afwachten of we de ochtend op die plek halen. Je weet immers nooit of een boze boer of een nieuwsgierige voorbijganger zich zou storen aan onze aanwezigheid en we bijgevolg zouden moeten opkrassen. 

Telkens wanneer we wildkamperen maken we voor onszelf een tijdlijn. Ook nu begonnen we, eens de tent opstond, punten te zetten. “We hebben op zijn minst al kunnen avondeten”, “We hebben tenminste al goed geslapen” en als laatste punt “Nu hebben we toch al ontbeten, als ze ons nu wegsturen, hebben we dat toch al gehad”. Tot nu toe hebben we nog nooit problemen gehad, laat ons hopen dat dit zo blijft.

Rond 8.15u draaiden we onze fietsten weer het halfverharde pad op. Deze weg werd wel degelijk gebruikt door wagens, maar was best zwaar. De iets te losse kiezel zorgde regelmatig voor een wiel dat wegslibde en dus moesten we goed bij de zaak zijn zo vroeg op zondagmorgen. 

De dag begon grijs, maar we zagen al snel beterschap. In het westen was het blauw en aangezien de wind uit deze richting blies duurde het niet al te lang alvorens we de zon mochten verwelkomen. Een vriendelijke Deen bevestigde dat het weer normalerwijze zou beteren. In het midden van de volgende week zou het kwik zelfs over de vijfentwintig en wie weet richting de dertig - hoorden we dat goed? - graden gaan. 
Deens staat jammer genoeg niet op ons lijstje met talen die we machtig zijn. Na een poging in het Engels konden we zonder problemen converseren in het Duits en vernamen we naast de weersvoorspelling dat de winkels in Denemarken op zondag bijna alle geopend zijn. 

Het was hier best aangenaam fietsen zonder spectaculair te zijn. De variatie tussen autoluwe geasfalteerde wegen en onverharde veldwegen en bospaden in het licht heuvelende landschap beviel ons wel.

Vanaf Emmen (NL) volgden we de Jutlandroute. Deze fietsroute volgt het spoor van de Vikingen, maar blijkbaar - weliswaar iets later in de geschiedenis - lieten ook de Duitsers hier in WOI hun sporen na. Van west naar oost trokken zij in Denemarken in die tijd een van de sterkste verdedigingslinies in Europa op en enkele bunkers in de velden zijn hier vandaag nog steeds stille getuigen van. 

Ook die dag kwamen we weer andere vakantiefietsers tegen. In Vojens, net voor de lunch, stootten we op een verzameling van Noren en Denen. Het was ons niet duidelijk wat de connectie tussen hen juist was, maar twee dames en twee kinderen waren samen op pad voor een weekje fietsen. Zij deden het net iets rustiger aan als ons, maar hun tripje richting het zuiden van het land zag er in ieder geval leuk uit. 

Middageten konden we die dag in ideale omstandigheden. Tegen een stevig houten bushokje, uit de wind en met ons gezicht vol in de zon genoten we van een stevige homp brood. Met hernieuwde krachten vatten we de namiddag aan. We hadden reeds achtenveertig kilometer gefietst en wilden tot in Vejen rijden, een kleine dertig kilometer verderop. We moesten ons dus voor niets of niemand haasten en hadden rustig de tijd om rond te kijken en te genieten. Zo vielen we bijna van onze fiets toen we in een van de voortuinen plots een kameel zagen zitten. Op het bordje naast de tuin stond behalve haar lengte, hoogte en draagtijd ook haar status aangegeven: ‘gedomesticeerd’. Een hond, een kat, paarden,… maar een kameel als huisdier?

Niet veel verder op onze weg kwamen we Dirk uit Nederland tegen. We hadden een hele gezellige babbel en net als ons was hij heel enthousiast over fietsvakanties. Hij was op zijn terugweg vanuit Zweden richting Groningen. Na vier weken trappen was zijn reis al over de helft, maar hij zou - als alles goed gaat - nog een drietal weken in het zadel zitten vooraleer terug thuis te komen. Dirk gaf ons nog mee dat we naast het binnenland zeker een stukje kust moesten meepikken. Later die avond bekeken we de opties en dit zou zeker mogelijk moeten zijn in het noord-westen van het land.

Rond 15.30u arriveerden we in Vejen aan een groot sportcomplex waar een camping was. We waren benieuwd naar de prijzen en hoopten dat onze portemonnee een overnachting zou toelaten. Na een kleine inspectieronde begaven we ons met een bang hartje naar de receptie, maar onze vrees was ongegrond. Voor honderdtachtig DKK (omgerekend een goede vierentwintig euro) konden we onze tent opzetten. Dit is iets meer dan we gewend zijn, maar is zeker niet onze duurste camping tot nu toe. Voor de aanwezige faciliteiten - een binnenzwembad met sauna, een volledig uitgeruste keuken en supersonisch internet - was dit zijn geld meer dan waard. 

Zoals altijd maakten we ook nu optimaal gebruik van de aanwezige voorzieningen. Niet lang nadat onze tent was opgesteld zaten we in het zwembad en als afsluiter doken we nog even in de sauna… wat een luxe!

Na een korte fietstrip naar de Lidl - ook hier vielen de prijzen mee, hoewel iets duurder dan bij ons - staken we als avondeten een pizza in de oven. Het flesje Chianti dat we in Flensburg hadden gekocht en waarvoor we nu zelfs wijnglazen ter beschikking hadden, combineerde hier uitstekend bij. 

Vervolgens slaagden we erin om onze volledige achterstand op de blog weg te werken. We werkten tot bijna middernacht door en waren blij dat we gebruik konden maken van de gemeenschappelijke ruimten aangezien het ondertussen regende dat het goot. Moe, maar voldaan ging het tegen half een richting tent waar we niet veel later in dromenland konden terugblikken op een eerste geslaagde fietsdag in Denemarken. 

Wat klam was, was nog steeds klam en wat nat was, was in ieder geval niet klam geworden. Opkramen deden we dan ook op ons dooie gemak, hopend dat elke seconde die we later vertrokken onze kledij een klein beetje droger zou maken. 
Na een warme douche zat er uiteindelijk niets anders op dan de kledingstukken te selecteren die we nat in de tassen zouden steken en welke we zouden uithangen op onze rackpacks. 

Terwijl ik druk in de weer was met het vastknopen van kledij achterop, riep Wouter het plots uit. Er zat een klein, schattig muisje verstopt onder ons grondzeil. Hij fantaseerde er meteen een heel nest bij en dat we toch zeker moesten opletten dat we niet per ongeluk een muis mee verhuisden naar de volgende camping. 

Veel later dan anders, rond 10u, hesen we onszelf in het zadel en fietsten we naar Flensburg, de laatste grote stad voor Denemarken. De toeristische dienst bood een uur gratis wifi aan en dus hopten we snel even online voor een kleine update. Onze blogachterstand nam namelijk ongekende proporties aan die we dringend moesten inperken.
“Are you cycling” haalde ons uit onze concentratie. Martyn, een Schot uit Glasgow, onderscheidde ons snugger - onze fietshelm moet ons verraden hebben - van de niet-fietsende toeristen. Hij was reeds vijf weken van huis en fietste van Noorwegen terug. Ook hij had al dagenlang slecht weer te slikken gekregen. 

Ons plan was om in Flensburg enkele noodzakelijke fietsonderdelen te kopen omdat deze in euro een stuk goedkoper zijn dan in Deense of Noorse kronen. Voor honderd euro kochten we bij een plaatselijke fietsenmaker een nieuwe Deore XT-ketting en LX-cassette. Omdat deze best wat extra gewicht opleverden hielden we het bij een stuk, maar als we binnenkort materiaalpech hebben, zijn we er tenminste op voorbereid. 

In de levendige hoofdstraat botsten we op het ene na het andere optreden. Linedancers, matige toneelopvoeringen, zang, drum, poëzie,… om de dertig meter was een nieuwe act te bewonderen. 

Wouter had nog steeds zijn ijscoupe tegoed, de overwinningsprijs van de ‘omheteersteenhertzien-wedstrijd’. Alleen is maar alleen, dus bestelden we een coupe Rocher en een coupe Haselnuss en maakten we van de wifi gebruik om blogupdate verder af te werken. Onze frank was daarnaast gevallen dat juni de periode is om je belastingen aan te geven. Goed voorbereid haalden we onze e-id-reader tevoorschijn en logden we in via Taxonweb. ‘Ga naar vooraf ingevulde fiche’… We hadden het kunnen denken, Murphy had natuurlijk niets vooraf ingevuld. 
Gelukkig kunnen we op zo’n momenten altijd terecht bij de beste mama ter wereld. Met een mailtje naar het thuisfront hoopten we een en ander te regelen. Fiscale fiches, pensioenspaarfiches,… waar hadden we die ook alweer gelaten? Hopelijk kregen we tegen een volgende internetgelegenheid de antwoorden die we nodig hadden om voor vijftien juli in orde te zijn met de online aangifte. 

Door het mooie centrum reden we langs de oude haven naar de Lidl waar we de laatste inkopen in euro’s deden. Gut und günstig sloegen we nog een voorraadje tandpasta, tandenborstels, scheerzeep, wijn en koekjes in. Met een beetje geluk zouden we toch nog in Denemarken geraken!

Na vijf kilometer bereikten we de grens, opnieuw opvallend onopvallend, tot Wouter een vlaggenstok met een dunne rood-witte vlag opmerkte. Dus toch! Ook aan het volgende huis en het daaropvolgende en daaropvolgende zagen we de Deense vlag wapperen in alle vormen en maten. Jammer dat we behalve vlaggen niets van leven opmerkten: er was niemand te bespeuren en de eerste kilometers in Denemarken gaven ons een doods gevoel.

Michaël, de Oezbekische Duitser, had ons ‘Shelter’ aanbevolen. Dit is een app die o.a. aangeeft waar je gratis bivakplaatsen vindt. Omdat onze blackberry die app niet ondersteunt, hadden we via een website twee shelters aangeduid in onze gps. Hoopvol en benieuwd reden we naar de eerste schuilhut. Met de pech die we tijdens het zoeken naar campingplaatsen al hadden gehad, durfden we niet al te luid te dromen over een knapperend kampvuur. Bij de eerste poging begon het al. Geen enkele hut of zelfs maar aanduiding ervan te vinden. De hoop om bij de tweede meer succes te hebben zakte zienderogen. Terecht jammer genoeg. Vijfhonderd meter verder, ging Wouter het gras in om te kijken of er iets te zien was, maar wederom vruchteloos.

We fietsten terug naar onze route en besloten te rekenen op onze succesformule ‘aanbellen en vragen naar een stukje weiland of tuin’. Alle huizen die we passeerden zagen er leeg uit en ook onderweg was er geen kat. Waar waren alle Denen?

Iets na 20u hadden we het gehad en in een verlaten veld, afgeschermd van de weg door hoge struiken, zetten we onze tent op. Het omelet met paprika, pijpajuintjes, champignons en hesp smaakte goed en niet veel later lagen we beiden uitgeteld in onze slaapzakken.