1 augustus, weeral een nieuwe maand ingezet! Het besef dat onze reis stilletjes aan op zijn laatste benen begon te lopen werd groter en groter. Ook ons materiaal begon meer en meer tegen te pruttelen en onze laatste dag Wenen stond dan ook in het teken van herstellingen en de aankoop van reserveonderdelen. 

Als eerste werk reden we samen met Eva, Bens mama, naar de fietsenmaker wat verderop. Jammer genoeg was deze gesloten en dus konden we met dank aan onze fantastische Oostenrijks-Engelse surrogaatouders de fiets in de auto stoppen om elders ons geluk te beproeven. Ik trok samen met Eva naar Seestadt en Katrien werkte ondertussen de blog bij.
Mijn hydraulische remmen werden onder de loep genomen en we hoopten dat ontluchten en het verversen van de olie de kopzorgen zou wegnemen. Vanaf dan was het bang afwachten of de fiets zonder reserveonderdelen kon worden opgelapt en wat ons dat zou kosten. 

Eens terug thuis hadden we een leuke babbel met Gerald, de Britse vader van Ben. Toch een pluspunt dat we met de familie Raho in het Engels konden communiceren want ons Duits zat ergens ver weg onder het stof. 

De routes naar Brno werden geoptimaliseerd, de website geüpdatet, de rekening gespekt en toen kwam de sms van de fietsenmaker dat de fiets klaar was. Pijnlijk om 112,9 euro te moeten neertellen, maar op veiligheid kan je nu eenmaal niet besparen.

Met de metro trokken we in de loop van de namiddag naar het centrum van Wenen. Ook ons gasvuur werkte niet meer mee en bij Bergfuchs schaften we ons voor een kleine dertig euro nieuwe lampolie en een servicekit met reserveonderdelen aan. Het kon niet op. 

Veel kregen we van Wenen niet te zien, want voor we aan het avondluik begonnen trokken we door de winkelstraat op zoek naar een cadeautje voor Ben en zijn ouders. We snuffelden nog even rond op de Maria Theresienplatz en in het Museumskwartier alvorens we in Zentimeter afspraken met Ben en zijn Spaanse vrienden voor authentieke Oostenrijkse kost en karaktervolle huisbieren. Het was leuk babbelen en de Blunzengröstl, de Fleckerl en de Kaiserschmarrn smaakten geweldig. 

Een atypische dag ‘citytrippen’, maar onze muizenissen waren naar de achtergrond verwezen en zo waren we na meer dan twee geweldige dagen en avonden Wenen weer helemaal klaar om op de fiets te kruipen.

Met de ouders van Ben konden we uren praten en het ontbijt op hun terras verliep uiterst hartelijk en onderhoudend. Tegen dat Ben - die zelf in het centrum woont - ons kwam oppikken, waren we volledig op de hoogte van het reilen en zeilen van de familie Raho.

In het centrum deden we het kalm aan. Via de statige universiteit wandelden we langs het Burgtheater en genoten we van een drankje in de buurt van het Rathaus. Twee andere vrienden van Ben kwamen later die dag aan en terwijl hij hen oppikte, slenterden wij wat rond en strekten we ons naast Mozart uit in de Burggarten.

Angel en Tamara bleken twee heel sympathieke Spanjaarden en om een fikse regenbui te verschalken, glipten we de 1516 binnen voor een lekkere pint bier. Volgende halte: het barokke paleizencomplex ‘Slot Belvedere’. Het feit dat we eventjes moesten wachten in de wagen voor de regen, zorgde ervoor dat we het domein zo goed als voor ons vier hadden. 

Ben troonde ons vervolgens mee naar de indrukwekkende Karlskirche en het Heldendenkmal der Roten Armee alvorens we ons in de Fischerbräu tegoed deden aan een stevige burger en jägerpfandl. Fantastisch dat we samen met een lokale vriend de stad konden (her)ontdekken.

De honderd getrapte kilometers van de dag ervoor leverden ons wat extra marge op, en dus vertrokken we rond 10.15u op ons dooie gemak. Bovendien hadden we met Ben, een Weense Erasmusvriend van Katrien, afgesproken rond 12u in Himberg en moesten we daar niet per se te vroeg zijn.
Ben is zelf een fervente fietser met al enkele langeafstandstochten op zijn palmares en hij stond erop ons ‘on the road’ op te pikken. Super!

Code geel in de weersvoorspelling betekende dat de temperaturen flink boven de dertig graden zouden uitstijgen. We vertrokken dan ook gewapend met gevulde waterflessen en de hoop dat er nu en dan wat schaduw te rapen zou vallen. Een briesje zorgde ervoor dat het best aangenaam fietsen was op de Triestingau-Radweg en om 11.30u spreidden we ons picknickdeken op de plaats van afspraak. 

Het weerzien met Ben was erg prettig en hij was uiteraard benieuwd naar de fietsbeleving met onze tweewielers. Hij en Wouter wisselden van ros en de laatste vijfentwintig kilometer fietsten we gezellig samen naar zijn ouderlijke thuis. Langs en over het artificiële Donauinsel en door het nationaal park Donau-Auen was het vlakke parcours een eitje. (Gelukkig, want Ben rijdt ons er zo af.)

Na een frisse douche en gezellige lunch met Gerald en Eva, zijn Brits-Oostenrijkse ouders, trokken we het centrum in. Eerste stop: de Donauturm die ons vanop 150 meter hoogte een geweldig zicht over Wenen en regio bood. We konden zelfs Bratislava in de verte zien liggen. De bungeejump die je er kon doen lieten we aan ons voorbij gaan. Toekijken hoe iemand de dieperik insprong vonden we meer dan genoeg.

In het centrum deden we te voet enkele highlights aan van het eerste district. De kathedraal, de fancy winkelstraat Graben en de Hofburg,… en vanzelfsprekend moet men in Wenen taartjes eten. Niet noodzakelijk de saaie Sachertorte, maar wel enkele lekkere creaties van bijvoorbeeld Café Schwarzenberg. In het wijnhuis Heuriger werden onze magen weer gevuld en de eerste succesvolle dag werd afgesloten in stijl onder de lampionnetjes van het zeer gezellige terras van café Fischerbräu.

Prinsheerlijk werden we wakker in het kingsize bed met de gedachten al bij het ontbijt dat op ons stond te wachten. Of dat eigenlijk inbegrepen was bij de kamer, hadden we de vorige avond nog gepolst. “Als de burgemeester betaalt, zou het maar beter inbegrepen zijn hé,” zei de eigenares met een knipoog. En daar waren wij het roerend mee eens.

We moeten het geweten hebben dat we stevig moesten ontbijten, want we fietsten exact honderd kilometer. Nochtans was niet het volledige traject vlak, integendeel. De eerste eenentwintig kilometer klommen we tot de bergpas Feistritzsattel op 1286m, op de grens tussen de twee deelstaten Steiermark en Niederösterreich.

Je zou denken dat we met de veelvoud aan bossen en velden nog eens een hert (of beter) zouden zien, maar we moesten het stellen met een klein kikkertje dat de straat overstak. Rond een uur of elf bereikten we de top en zetten we met lange mouwen de afdaling in. Zeventien kilometer afwerken op dertig minuten, dat was niet slecht en zo zaten we wat verderop al op een subtotaal van vijfenveertig bij de lunch. Een gamel yoghurt met muesli deze keer, want dat hadden we kunnen recupereren dankzij Thomas Heim.

In de namiddag volgden we de EV9 tussen de Baltische en de Adriatische Zee. Met de wind in de rug en een licht dalend parcours tikten de kilometers snel aan. Gelukkig gunden we onszelf een terrasje, want van zodra we onze bestelling kregen trok een hevige stortbui over.

Er stonden intussen een dikke zeventig kilometer op de teller en we beslisten verder te fietsen. Nog een uurtje, stelde Wouter voor. Het werden er uiteindelijk twee, want de wind was om onverklaarbare reden gedraaid en langs het pad dat we volgden vonden we allesbehalve beschutting. Zwoegen, zwoegen, zwoegen.

Het was al tegen zessen en we hadden nog geen avondeten voorzien. Daarenboven bleken er geen campings in de buurt - toegegeven, heel hard ons best hebben we niet gedaan om ernaar te zoeken. Bij gebrek aan een gulle burgemeester trakteerden we onszelf dan maar op een kamer in Günselsdorf. ’t Kan niet alle dagen feest zijn, zegt men, maar wij vinden van wel.

Rond 9u zaten we na een hartelijk afscheid van Andreas weer op onze fietsen voor de eerste van drie etappes richtig Wenen. Het beloofde een pittige dag te worden en dus kregen de kettingen net voor vertrek nog een likje olie. 

De fietsdag had twee maal twee maskers. Enerzijds was het bij momenten warm en zonnig, wat verder zaten we in de gietende regen. Anderzijds wisselden we de mooie Mariatroster Radweg, Apfellandtour en Feistritztalradweg (R8) af met de te drukke weg tussen Graz, Weiz en Ratten.

In de voormiddag ging het goed op en af en we trapten tegen de lunch al vijfhonderd hoogtemeters bij elkaar. Gelukkig waren we net op tijd boven om in een bushokje, voorzien van een comfortabele houten bank, te schuilen voor de regen en onze uitstekende lunch uit de Hofer (Aldi) op te smikkelen. Op het menu: meloen als voorgerecht, olijvenciabatta met alpenkaas als hoofdschotel en een stuk chocolade dat we van Andreas cadeau hadden gekregen als dessert.

Het bleef regenen en we brainstormden over de toekomst. Een eigen zaak, terug aan de slag als werknemer, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid terug naar België,… of toch niet? Een beslissing kwam niet uit de bus en toen het nog slechts sporadisch druppelde, reden we verder. De hervatting was echter van korte duur. Nog geen tien minuten later zaten we weer in een buskot, schuilend voor de volgende stortbui. Net als de regen duurde de brainstorm voort en het was al na 14.30u tegen dat we terug op de fiets kropen.

De hoofdweg lieten we in de namiddag gelukkig grotendeels links liggen en door bossen en velden ging het over een halfverhard fietspad steeds hoger de heuvels/bergen in. Door de regenval lag het pad er uiterst zwaar bij. Soms leek het wel of we met twee platte panden naar boven fietsten, maar met de nodige wilskracht - en een stop om de andere helft van onze meloen te verorberen - geraakten we tot in het centrum van Ratten.

Aan de supermarkt liepen we per toeval de burgemeester tegen het lijf. Gezien het mindere weer en de zware etappe (+/- 1000 hoogtemeters) hadden we al halvelings beslist om ergens binnen te slapen. Toen hij dan ook vroeg of hij ons met iets kon helpen, informeerden we naar overnachtingsmogelijkheden. Een gouden vraag, zo bleek. Nog voor we het zelf goed en wel beseften, stelde hij voor om ons op kosten van de gemeente te huisvesten in Alpenpension Weltsprachen. 
Een kwartiertje later konden we inchecken in een ruime doppelzimmer met heerlijk bed en badkamer. Wat een luxe, wat een gastvrijheid en wat een meevaller! Een welgemeende vielen Dank aan Thomas Heim, de goedhartige burgervader van het dorp.

Andreas’ wekker stond al rond een uur of vijf omdat hij op de universiteit moest zijn, maar gelukkig stoorde het hem niet dat wij wat langer bleven ronken. Drie uur later kwamen wij ook onder de dekens vandaan en zetten we ons aan de administratieve orde van de dag. Blog updaten, bankzaken regelen, mails sturen, routes maken, afspreken met Erasmus-vrienden Ben in Wenen en Andrea en Jan in Praag,… Hoewel het op voorhand nooit veel werk lijkt, neemt het toch altijd wat tijd in beslag. 

Tegen de middag trokken we Graz in, de tweede stad van Oostenrijk. Op de Karmeliterplatz hielden we al meteen halt om, zoals de locals, onze voeten in de fontein te steken terwijl we de wandelroute bepaalden. Onze letterlijke honger won het van de culturele en dus liepen we eerst via de Hauptplatz naar de Spar. 
Toen we net onze pistoletjes hadden opgesmikkeld, liet Andreas weten dat zijn werk erop zat en dat we dus samen de Schlossberg konden verkennen. Prima idee!

Niet zo steil als de weg naar het kasteel in Ljubljana, maar toch omhoog, gingen we over een leuk wandelpad naar de Uhrturm, symbool van de stad. Het zicht over de rode daken en het moderne Kunsthaus (niet onze stijl) kregen we er gratis bij en Andreas gaf tekst en uitleg bij alles wat we zagen. Handig, zo’n privé-gids. 

Bij een verfrissende pint bier voor de heren en een Almdudler voor mezelf, genoten we boven op het terras van een deugddoend briesje alvorens onze wegen voor even scheidden. Andreas moest huiswaarts en wij hadden de rest van de stad nog tegoed. Eerste halte: de dictators in de Stadtpfarrkirche. Jullie lezen het goed! Achter het altaar, in het linker glas-in-loodraam, zijn Hitler en Mussolini afgebeeld in het publiek dat de doornkransopzetting gadeslaat. 

Het briesje van eerder was intussen aangezwollen tot een stormachtig weertje en door de buien en in regenjas gingen we naar het park en de universiteit. Zo was er natuurlijk niet veel aan en we besloten dan maar terug naar Andreas’ appartement te wandelen. We hadden er overigens een goede reden voor, hij zou namelijk pfirsichknödel maken. En smaken dat ze deden!

Tijd voor een biertje. De CouchSurf-meeting die plaatsvond aan de andere kant van de stad lieten we varen, want geen van ons drie had zin om er in de regen naartoe te trekken. Een Zuid-Afrikaans getint café in de buurt dan maar, en dat was minstens even gezellig.

Het was alweer lang geleden - gelukkig -, maar we moesten nog eens onze tent doorweekt wegstoppen bij vertrek. Niet omdat het ’s nachts geregend had, dan wel omdat er zoveel condens was dat de volledige binnenkant van het buitenzeil kon uitgewrongen worden. Achja, geen probleem. Het zag ernaar uit dat de ochtendmist zou wegtrekken en dat het wolkendek zou openbreken, dus we konden naar alle waarschijnlijkheid de tent en matjes te drogen leggen ’s middags.

De buurman had ons de vorige avond onze geselecteerde route naar de Oostenrijkse grens afgeraden omwille van de povere kwaliteit van de weg. Zijn alternatief, de drukke weg tot in Maribor, leek ons echter geen veelbelovend voorstel en dus bleven we bij ons eigen gedacht. Een terechte beslissing, want de 9,5 km lange gematigde klim naar Oostenrijk was erg leuk fietsen. Langs een wild kabbelend riviertje, tussen weides en met bonte bermbloemen aan weerszijden genoten we van het rustige decor.

Fietsland negenentwintig was een feit en van zodra we Slovenië vaarwel zegden, bevonden we ons in een wijnregio. Door steile wijngaarden daalden we af en passeerden we wijnhuis na wijnhuis - jammer genoeg, alle gesloten.
Na Schlossberg startten we een tweede, kortere maar des te pittigere klim. Het was op de tanden bijten om helemaal boven te geraken. Gelukkig hadden we eens daar het zwaarste deel van de dag gehad. 

We daalden af naar het gezellige Gamlitz, waar we dankzij de stadswifi vernamen dat we welkom waren bij CouchSurf-host Andreas te Graz. Joepi, dat was goed nieuws! Eerst maar wat krachten opdoen. In de Billa vonden we lunch en ernaast plaats om onze tent en matjes te laten drogen. 

De Murradweg, naar de gelijknamige rivier, bracht ons in de namiddag vijftig kilometer verder tot in Graz. Het parcours was vrij vlak en dat mocht ook wel eens. We fietsten door grote maisvelden, zonnebloemvelden en pompoenvelden. Wisten jullie trouwens dat deze regio bekend staat om haar pompoenolie?

De fietsroute was een absolute verademing. Geen enkele maal bevonden we ons in druk verkeer en het leeuwendeel van het traject deelden we enkel met andere fietsers of wandelaars. Zelfs de regen in de namiddag kon geen roet in het eten strooien. We lieten ons natregenen, een regenjas aantrekken had geen zin - veel te warm - en eens het stopte met regenen waren we zo terug droog.

In Graz was het opletten geblazen. De fietsvoorzieningen waren doorgetrokken tot in het hart van de stad en het was alsof iedereen er tegen elkaar aan het racen was. Mensen kwamen van hun werk, van school, gingen naar het park of naar de sportzaal,… zoef, zoef, zoef en we werden zelfs toegeroepen dat we achter elkaar moesten fietsen op het fietspad. 

In de Richard Wagner-Gasse werden we verwelkomd door Andreas uit Innsbruck. Hij studeert voor dokter en woonde sinds twee jaar in Graz. Hij bleek tevens een begenadigd kok en op het terras genoten we samen van een lekkere pasta met zelfgemaakte pesto en een slaatje met groenten uit zijn tuintje. 

De avondbui dwong ons terug naar binnen waar we napraatten bij een lekker glas rode wijn. Gelukkig konden we er ook onze rustdag doorbrengen, want we waren nog lang niet uitgepraat.

In het midden van de nacht schoten we beiden wakker van een enorme knal. Een denderend onweer trok over de camping en de regen viel met bakken uit de lucht. Bij het ontwaken was er van het geweld ’s nachts niet veel meer te merken en onder een aangenaam zonnetje fietsten we de week in. 

Ook nu weer voerden perfect aangelegde en geasfalteerde fietspaden ons door het groene landschap. Naast het VK en Nederland hoort Slovenië bij de meest geciviliseerde fietslanden van Europa en we kunnen dus niet anders dan dit mooie land aanraden bij collega-trappers. 

Na een gematigde klim van vijftien kilometer ging het een hele poos lichtjes naar beneden. Het was dan wel iets minder warm dan de voorbije dagen, toch leek het nog steeds of we tegen een blazende haardroger in fietsten. Bij momenten kregen we wat beschutting van de hoog opgebonden hopplanten, maar veelal was het kop in kas en beuken. Hop hop, kom op!

Het tweede luik van de dag bestond uit acht korte, maar zware beklimmingen. Net voor de top van de eerste aten we een heerlijke, zelfgemaakte sandwich. Olijfolie uit Kroatië, Oostenrijkse gedroogde ham, mozzarella, tomaat en veel peper van onze minimolen. Het eten smaakte zo goed dat we nog ruim een uur op ons picknickdeken bleven zitten/liggen en zelfs kort even indommelden.

Met een halve slaapkop startten we aan de zware fietsnamiddag. Op, af, op, af, op, af,… maar wel door een charmant landschap. Geen spectaculaire vergezichten of ruwe rotsformaties, maar een mooi groen decor waarin beboste heuvels en bewerkte velden doorsneden werden door de statig stromende Drava. 
Ondanks de hoge densiteit aan spothutten kregen we maar weinig wilde dieren te zien, op twee schuchtere vossen na die er als de kippen bij waren om de maïs in te duiken toen ze ons voorbij zagen rijden. 

Tegen 17u arriveerden we in het bescheiden Podvelka, aan de oevers van de rivier. Geen camping of ho(s)tel te bespeuren en dus zat er niets anders op dan net buiten het centrum een plekje te zoeken om onze tent op te zetten. Van een vriendelijk buurtbewoner die het Duits machtig was, kregen we toestemming om onze tent aan de kleine speeltuin te plaatsen. Andere passanten lachten ons vriendelijk toe en zorgeloos genoten we van onze noodles. 
Tijdens het eten sloegen we een praatje met een mama die aan het joggen was met haar twee kinderen. Blijkbaar hadden ze bij de grootouders ons verhaal verteld en prompt stopten ze ons op de terugweg twee cornetto’s in de handen. Leuk zo’n onverwacht dessertje. 

Net toen we ons goed hadden geïnstalleerd om een memorabel verslag neer te pennen begon het te druppelen en ging het noodgedwongen de tent in. Een gewoon blograpport dan maar en nog even de routes bekeken voor de dag erop. Nog 14 kilometer naar de grens met Oostenrijk, als 29e fietsland weer een mijlpaal.

Na een heerlijk verblijf in Ljubljana was het weer tijd om door te trekken. Persoonlijk afscheid nemen van Andraz en Jasna konden we niet en dus lieten we een brief en cadeautje achter, alvorens we hun sleutels zoals afgesproken in de brievenbus dropten. 

Zondag was deze week zeker geen rustdag. We hadden ons eindpunt 85 kilometer verder, in Velenje, geprikt. Gelukkig konden we gebruik maken van de uitstekende Sloveense fietsfaciliteiten en eens de fietspaden ophielden te bestaan lag de hoofdstad achter ons en bevonden we ons in het groen. 

Over kleine padjes, langs de Kamniska Bistrica-rivier, was het fietsen met een grote glimlach op het gezicht. Het was duidelijk dat Slovenië fietsvriendelijk gezien al een stuk voor stond op de andere Balkanlanden. 
De route bleef echter niet vlak en net buiten Kamnik ging het meer en meer omhoog. Door velden gevuld met mooie graanschuren, langs donkere bossen die hun geheimen aan fietsers niet prijsgaven en in het gezelschap van een koppel zeldzame zwarte ooievaars legden we de laatste kilometers af voor de lunch. 

We parkeerden onze fietsen net voor het allerlaatste en lastigste stuk van de klim. Niet meteen iets om naar uit te kijken, maar zo konden we wel met frisse(re) benen aan de opgave starten. We hadden de broodjes ’s morgens al belegd en dus hadden we ze maar uit het aluminiumpapier te pakken. Lekker, zo’n meergranenstokbrood. 

Hup, terug de fiets op en zoals het met 11% naar boven ging, ging evengoed met 11% naar beneden. “Ow fuck”, hoorde ik luid achter mij, maar toen ik achterom keek zag ik niemand. Wouters remmen hadden gefaald en met volle snelheid was hij een overgroeide veldweg, die nu gelukkig dienst deed als vluchtstrook, opgereden.
We laadden alle tassen af en wisselden ook de voorste remblokjes. Zo kon het eventjes verder, maar het was een gevaarlijke situatie die zo snel mogelijk opgelost moest worden. In Graz hoopten we dan ook dat de fietsenmakers al van hydraulische systemen gehoord zouden hebben. 

Het ging af en toe pittig omhoog, maar we genoten van de rustige wegen zonder verkeer. Ver van drukke autostrades fietsten we verder noordwaarts langs grote hopvelden. De streek waar we ons bevonden heette Spodnja Savinjska Dolina, maar een andere benaming is Dolina Zelenega Zlata, wat zoveel betekent als de vallei van het groene goud. We hadden wel een drankje van dat groene goud willen nuttigen, maar voorlopig was het enkel dromen van de Sloveense Hopus of Duvel Triple Hop. 

We waren nog een zestal kilometer van Velenje verwijderd en we voelden de gemaakte kilometers in onze benen. Puur op wilskracht en met de wetenschap dat er een camping was trapten we verder. 
Aan het meer van Velenje konden we voor 19,5 euro ons tentje kwijt en het duurde niet lang voor Wouter een plons nam in het verkoelende water. Het was een veel groter karwei om avondeten te vinden. Noch op de camping, noch in de aanpalende bars was eten te vinden en het restaurant een halve kilometer verderop was nogal aan de prijzige kant. Het werden uiteindelijk frietjes uit een stalletje en een pannenkoek als dessert. Het had erger gekund.

De Ljubljanica staat ook wel bekend als de rivier met zeven namen. Dit komt omdat ze meermaals ondergronds verdwijnt en telkens onder een andere naam terug opduikt. Met linkeroever reeds op ons palmares, lag rechteroever nog onontdekt op ons te wachten.

Rechteroever zou echter nog eventjes geduld moeten uitoefenen, want we hadden dringender zaken aan ons hoofd. Korneel zou ons komen opzoeken in Praag en samen bekeken we de mogelijke data. Uiteindelijk spraken we af van 14 t.e.m. 19 augustus.

Na het organisatiewerk, trokken we eerst naar twee kampeerwinkels waar we hoopten reserveonderdelen te vinden voor ons gasvuur. Wegens geen officiële verdelers van Primus, boekten we bij geen van beide succes. Hopelijk hadden we in Graz of Wenen meer geluk. 

Op aanraden van Andraz aten we ’s middags bij de Indiër. De bediening liet te wensen over, maar het eten was gelukkig wel lekker en authentiek. In de namiddag begonnen we eindelijk aan het culturele gedeelte, maar er was niet erg veel meer te zien. Op het centrale plein had de stad een grote waterglijbaan geplaatst en dus relaxten we tussen honderden anderen op ons picknickdeken op de achtergrondmuziek van het evenement. 

Toen we naar de winkel wilden fietsen om avondeten in te kopen, merkten we dat mijn band plat stond. Wouter juichte in ’t geniep, aangezien ik hiermee de leiding nam (3-4), maar het was toch vervelend. Hij ging dan maar alleen naar de supermarkt, terwijl ik de achterste binnenband eruit haalde en plakte. Klus geklaard, of niet? De fietspech was namelijk nog niet achter de rug. Wouters remmen vertoonden al langer mankementen en we slaagden er niet in deze zelf op te lossen. Het voordeel van hydraulische remmen is dat het veel eenvoudiger is om de remblokjes te vervangen dan bij V-brakes, maar niet om het systeem zelf te repareren. Daar heb je een fietsenmaker voor nodig. 

Terwijl de oven een lasagne uit de Lidl voor ons bereidde, losten we het remprobleem tijdelijk op door nieuwe remblokjes op te steken. Veel meer keuze hadden we niet. 
De avond vloog voorbij en nadat we met Korneel een appartement boekten in Praag, stortten we ons op het nieuwe seizoen van Orange is the New Black. Een mens moet rusten, niet waar?