Omdat Richie ons op het hart had gedrukt zeker gebruik te maken van het ‘servicehus’, douchten we nog voor het ontbijt zodat we fris in Finland zouden arriveren. Wouter nam de uitnodiging zelfs zo ernstig dat hij zich ook schoor. 

Met nog slechts dertig kilometer tot de ferry terminal, namen we uitgebreid de tijd om te ontbijten met een muesli die we nog niet eerder aten: crunchy met aardbeienstukjes en yoghurtflakes. Heel lekker en stiekem hoopten we dat we deze ook in de Finse winkelrekken zouden terugvinden. De buitentent was intussen zo goed als droog en met enkele handdoekvegen verzekerden we ons van een droge binnentent die avond.

Na een kleine tien kilometer staken we, over een mooie voetgangers- en fietsersbrug, de Umearivier over. We waren meteen in het centrum van de stad en hielden halt aan de toeristische dienst. 
We moesten onze tickets voor de ferry naar Finland nog boeken en waren opgelucht toen het meisje aan de balie ons verwees naar hun publieke computer met printer. Gelukkig maar, want op deze manier vermeden we de tien euro toeslag die wordt aangerekend als je tickets aan de terminal koopt.
De printer zou overigens nogmaals van pas komen. We hadden enkele mailtjes gekregen, waaronder een van Wouters neef Frans. Hij woont in Riga en is de laatste jaren een echte Balticumexpert geworden. We hadden hem gevraagd of hij in Vilnius een plekje kon regelen waar we onze fietsen en bagage een paar dagen veilig konden stallen. Na een positief antwoord duurde het dan ook niet lang voor we op de Ryanairwebsite een retourticket Vilnius-Brussel boekten en dit voor het luttele bedrag van negentig euro voor ons beiden uit de printer konden laten rollen.
We hadden geen heimwee, maar wel enkele goede redenen om voor even terug naar België te keren. Goede vrienden trouwen op zesentwintig september en hadden ons voor de start van de trip al gezegd hoe leuk ze het zouden vinden als we erbij konden zijn. Dat vonden wij natuurlijk ook en nu alle puzzelstukjes in elkaar vielen, twijfelden we niet. Daarnaast verwachten Wouter zijn beste vriend (en getuige op onze trouw) Pieter en zijn vrouw Elisabeth hun eerste kindje rond vierentwintig september; een tweede, uitstekende reden. Tot slot wordt volop bekeken hoe we zowel in Avelgem als in Zoersel met de families Verriest en D’Huys een gezellige familiedag/avond kunnen inplannen en zullen Wouter zijn grootouders blij zijn dat we na vijf maanden nog eens binnen kunnen springen. 

Opgetogen met de leuke vooruitzichten slenterden we met de fiets aan de hand door het centrum van Umea. De moderne bibliotheek aan de rivier was de moeite waard en rond het middaguur installeerden we ons aan het stadhuis op de tribunes van de Swedish Beach Tour. Het was gezellig druk voor enkele beachvolleymatchen tussen lokale bedrijven, de koffiekoeken smaakten en een zonnebril op de neus was nodig. 

We maakten nog een stop aan een fietsenmaker en vernamen dat een kleine tik in Wouter zijn fiets geen probleem was. Best vervelend, maar aangezien de tik in de pedaal geen kwaad kon en veel geld zou kosten om te verhelpen, hoopten we vooral dat het snel vanzelf zou verdwijnen. 

Ondanks onze ‘lazy wednesday’ kwamen we rond 16u toch nog een drietal uur te vroeg toe aan de Wasaline-terminal. Geen Calais-gevoel deze keer. Er was amper beweging, maar gelukkig was het wachtgebouw al open. Het was hier dat we ontdekten dat er tussen Zweden en Finland een uur tijdsverschil is. Dat verklaarde waarom we pas om 00u30 in Vaasa zouden toekomen ondanks een vier en een half uur durende overtocht. 

Bij het oprijden van de boot vreesden we dat we nog een stuk later zouden arriveren. De vrachtwagens moesten stuk voor stuk achterwaarts het ruim in. Wat een gedoe. Vele camions met oplegger moesten meermaals proberen en de coördinator aan wal gaf toe dat het aan te raden zou zijn moest aan weerszijden van het schip een toegangsluik zijn. Met een half uur vertraging - dat viel uiteindelijk nog mee - lieten we de Zweedse kust en daarmee ons negende land achter ons. 

Het was intussen na 19u30 en we hadden grote honger. Aan een tafeltje naast het à volanté buffet aten wij onze eigen broodjes met kaas en boterhammenworst en ik slaagde erin een beetje boter te bemachtigen zodat de sandwiches toch iets voller smaakten. 
Na het eten genoten we van een prachtige zonsondergang op het dek en probeerden we nog niet te veel te denken aan hoe we een paar uur later in het holst van de nacht ergens onze tent zouden moeten opzetten. 

In de bar van het schip, waar overigens een uitstekende internetverbinding was, zetten we nog een dagverslag online, maar genoten we vooral van de covers van Steve Webb die op de elektrische gitaar en aan de micro het beste van zichzelf gaf. BB King, Johny Cash, Bob Marley, Dire Straits,… ze kwamen alle aan bod.

We zaten al een goed stuk in augustus en ook in het Noorden begonnen de dagen akelig snel te korten. Om vijf voor tien was de zon ondergegaan en het was aardedonker toen we rond half een local time (de kapitein had de vertraging weten in te halen) van de boot reden. Het was een speciale ervaring en gelukkig hadden we met behulp van Basecamp en Google Streetview een viertal kilometer verderop een potentieel kampeerplekje in onze gps aangeduid. 
Aan de kleine jachthaven moesten we rechtsaf langs het water en anderhalve kilometer verderop laadden we de bagage af aan een klein strandje met een grasveld erlangs. Dat zou het toch moeten zijn, want we zagen niet veel verder dan de straal van onze hoofdlampen. Het opzetten van de tent was na bijna vier maanden kamperen een makkie en zou vermoedelijk zelfs met onze ogen dicht gelukt zijn. We voelden ons best avontuurlijk en om 1u30 vielen we onmiddellijk nadat we ons hoofd hadden neergelegd in een diepe slaap.

Het had dan wel niet geregend ’s nachts, maar door de dauw was de tent toch goed nat. Bij gebrek aan zon op deze dinsdagmorgen zat er dan ook niets anders op dan ze zo in de tassen te steken. 

Iets voor 9u vertrokken we richting Umea voor onze laatste volledige dag in Zweden. Na anderhalve week fietsen door de bossen, velden, heuvels,… hadden we nog steeds geen herten, noch rendieren gezien. We hadden de hoop erop eigenlijk al opgegeven toen ik dacht een autoband in het veld te zien liggen. Toen ik terug omkeek bleek het niets minder dan een hert met zwarte vacht. We posteerden vlug de fietsen langs de kant van de weg en wandelden zo stil mogelijk en met de camera in de aanslag vijftien meter terug. Naast het donkere exemplaar konden we tevens een bambi in het hoge gras bewonderen. Ze entertainden ons ettelijke minuten alvorens in de struiken te verdwijnen.
De twee herten waren het startsein voor een dol kwartier aan wildlife. Een zwarte eekhoorn, een haas, een konijn en enkele kraanvogels passeerden de revue en gaven de voormiddag kleur. 

Het was niet echt spectaculair fietsen, maar onze lunchplek was er wel eentje om in te kaderen. Op een strandje aan de Botnische Golf rolden we het picknickdeken uit tegen een kleine duin, met als achtergrondgeluiden de golfslag van de zee, enkele vogels en de wind die door het gras waaide. De polarbroodjes met hesp en tomaat en met brie en honing waren om duimen en vingers van af te likken en de perfecte energiebron voor een duik in de zee. Voor deze plons moest ik wel ver lopen, want de zee bleef lange tijd ondiep. Katrien greep de koele bries met beide handen als excuus om op het strand te blijven en fungeerde dan maar als fotograaf van dienst. 

We fietsten nog twintig kilometer door een gelijkaardig landschap als dat van de voormiddag vooraleer we aan een badplaats kwamen, een tiental kilometer voor Umea (uumeejoo uitgesproken). Voor het nudistenstrand twee kilometer eerder - mooie signalisatie overigens -, hebben we toch maar gepast. 
Het was de eerste keer dat aan een badplaatsje een verbodsbord stond om te kamperen. Dat viel tegen. Nog dichter bij de verstedelijkte rand van Umea zouden vrije kampeerplaatsen zeker niet voor het rapen liggen. 

We zochten wat rond naar buurtbewoners en stootten op een Let die al twintig jaar half in Zweden, half in Letland woont. Rinald, Richie voor de vrienden, verbleef tijdelijk op de camping waar zijn seizoenswerknemers wonen, en gaf ons toestemming om de tent op het terrein naast het strandje op te zetten. Omdat we ons laatste cash geld eerder die dag hadden opgedaan in de supermarkt, konden we zelfs gratis bivakkeren. Hij zou het wel regelen met de eigenaar… Top!

Richie had enkele vissen gevangen en was ze net aan het roken toen wij langskwamen. Een uurtje later, toen wij al aan de vuurton stonden om een stuk vlees te bakken voor op een sandwich, kwam hij ons prompt enkele stronken hout en twee vissen aanbieden. Lekkere appetizer, vers uit het meer! 

We babbelden nog enkele uren na met de gekke, doch vriendelijke en sympathieke man die er een vrouw en vriendin op nahield, via een online veiling voor elfduizend euro een niet eerder geziene cabin gekocht had en een grondige hekel had aan Poetin.

De hemel was de hele dag grijs geweest en spijtig genoeg vertoonde de avond geen verbetering, wel integendeel. Bijna dreigden onze broodjes met gemarineerd varkensvlees, tomaat en mozzarella in het water te vallen, maar de druppels vielen niet in voldoende grote getale om de tent op te zoeken.
Zo dicht mogelijk bij het vuur trotseerden we de kou en vooral de scherpe wind. Richie gooide in al zijn enthousiasme een halve boomstam in de vlammen en zo kwam het dat het vuur haar eerste slachtoffers maakte. Een grote genster boorde zich door Katriens fleece en t-shirt, maar gelukkig zonder brandwonde tot gevolg. 

Toen de klok 21u sloeg en de wind duidelijk geen aanstalten maakte om te gaan liggen, doofden we het vuur en begonnen we het avondritueel. Afwassen, tanden poetsen, toiletbezoek en dagverslag schrijven. De volgende dag zouden we om 19u Zweedse bodem verlaten en pas om 00u30 in Vaasa, Finland, aanmeren. 

We hadden allebei goed geslapen, maar werden relatief vroeg wakker. De zon warmde de tent snel op en slapen was er vanaf toen niet meer bij. 

Ontbijten konden we op het picknickdeken. Het was bewolkt, maar de zon kwam regelmatig piepen en gaf vroeg op de dag al heel wat warmte. Jammer genoeg zou het tot na 19u duren alvorens we op deze rustdag de zon weer te zien zouden krijgen. 

We deden het rustig aan en terwijl Katrien het boek uitlas waar ze de vorige avond aan begon, werkte ik de blog bij. Ook een was doen stond op het activiteitenlijstje en dus knoopten we, niet met volle goesting, alle drie onze waslijnen aan elkaar. Een wasmachine behoorde blijkbaar niet tot de faciliteiten dus werd er ‘old school’ met de hand gewassen. Minder efficiënt en best intensief, maar onze kleren zullen er toch deugd van hebben gehad.

Net voor de lunch selecteerden we onze foto’s en zorgden we ervoor dat de dagverslagen klaar waren voor (online) druk. Het middageten bestond (weeral) uit polarbrood, maar deze keer rijkelijk besmeerd met boter en belegd met dikke plakken brie en een toets honing. Bijzonder geslaagd, ja zelfs wat feestelijk. 

De camping bood, bij gebrek aan troubadours, te weinig entertainment om ons een hele dag te boeien en we besloten een kijkje te nemen in het centrum van Nordmaling. Na een kwartiertje fietsen waren we in de dorpskern beland waar bijzonder weinig te zien was. We volgden dan maar de wegwijzers naar de toeristische dienst in de hoop daar wifi aan te treffen.Het was een grijze dag dus onze blog updaten leek ons een uitstekende namiddagactiviteit.
Het had wat voeten in de aarde, maar we kregen uiteindelijk de code voor een zeer degelijk draadloos netwerk. Niet minder dan vijf dagen verslagen en foto’s werden op de website gezwierd en we stuurden zelfs nog enkele mailtjes en berichtjes naar familie en onze nieuwe Noorse, Duitse en Franco-Spaanse vrienden. 

Terug op de camping bereidden we een zigeunersalade. Het concept is even simpel als het groot is, maar altijd een succes. Je gooit gewoon alles samen wat er nog in de frigo zit - rack-packs in dit geval -: gekookte aardappelen, sla, Zweedse worst, fetakaas, tomaat, komkommer, nectarine en room met tomaat en basilicum. Lekker!

Zoals reeds aangegeven kwam na het avondeten de zon weer door de wolken en kregen we een mooie avond op een presenteerblaadje aangeboden. Het signaal om naar het strandje aan de camping te trekken en aan de vuurton nog een kampvuur in gang te steken. Gezelligheid troef en met marshmallows en appels met boter en vanillesuiker hadden we zelfs nog een topdessert voor het slapengaan. 

Het was een prachtige ochtend in Sjalevad aan het meer. Onder een volle zon, een stralend blauwe hemel en met een mooi zicht op de majestueuze kerk aan de overkant van het water begrepen we waarom dit de plek was waar lokale trouwers hun foto’s kwamen nemen. We hadden al in minder aangename omstandigheden opgekraamd en goedgeluimd ging het dan ook vlot. 

Om 8u zaten we reeds op de fiets en een tiental minuten later stonden we aan de supermarkt - die gelukkig op een zondagochtend al open was. We kochten enkel broodjes voor de lunch en stelden overige aankopen nog even uit tot in de namiddag. 

De door Basecamp voorspelde klim bleek goed mee te vallen en voor we het wisten waren we in het centrum van Ornskoldsvik. Deze stad aan het water werd gedomineerd door een grote kerk, een fel gekleurd appartementsgebouw met langs alle zijden uitstekende terrassen en een enorme schans voor waaghalzen in de winter. Er was met andere woorden niet veel te zien, noch te beleven al moesten we weer even gewoon worden aan het feit dat er meer dan een straat was om op te fietsen. Het duurde echter niet al te lang voor we het centrum weer uitreden en de rust op de weg terugkeerde. 

De zon bleef van de partij en dus konden we over het weer in Zweden voorlopig verre van klagen. Toen de zon achter de wolken verdween bleef de temperatuur aanvaardbaar en we kregen zelfs het gevoel dat het stilletjes aan zomer werd.

Af en toe passeerden we een klein dorp of eerder een verzameling van enkele huizen. Deze gehuchten waren zo klein dat de straten er zelfs geen aparte namen kregen, maar gewoon dezelfde naam als het dorp. De huisnummers lagen steevast boven de honderdvijftig en leken lukraak gekozen. Zo passeerden we Kvaved 220 en wat verder Kvaved 279, terwijl Kvaved slechts vijf huizen rijk was.
Als we - voor het overgrote deel van het traject - gewoon in het groen fietsten was het voornamelijk de bloeiende heide en de vele bloemen in de berm die onze aandacht trokken. 

Met de eerste pistolet al samengesteld in ons hoofd stonden we voor Husum plots voor een afgesloten voetgangersbrug. Er was geen doorkomen aan en we wilden graag tot aan de supermarkt fietsen voor het middageten. Er zat niets anders op dan om te rijden. De omweg viel met tweeënhalve kilometer gelukkig wel mee, maar met vijftig gefietste kilometers in de voormiddag waren we blij toen we aan de ICA stonden. 

Aansluitend op het broodnodige maal deden we inkopen. Niet voor de eerste keer moesten we noodgewongen ons menu aanpassen. Het was echter niet de prijs die roet in het eten strooide, dan wel het ontbreken van kip in de winkelrekken. Wraps zouden ook wel smaken met zalm en de (omgerekend) vijf euro voor een pak van tweehonderd gram bleek achteraf nog net in het dagbudget te passen. 

Er lagen in de namiddag enkele campings op het parcours en gezien, na vier fietsdagen, onze benen en ons hoofd klaar waren voor een rustdag zouden we sowieso op een van de drie halt houden. De eerste lag twintig kilometer verder en dus trachtten we onze volledige trip van dag tot dag te reconstrueren. Vermits we al honderdentwaalf dagen van huis waren niet zo’n eenvoudige opgave, maar we slaagden wonderwel in onze opzet. Voor elke dag konden we de plaatsnaam of een omgevingsschets maken van waar we geslapen hadden en van waar tot waar we toen fietsten. 

We zagen ons genoodzaakt in Denemarken het spel te onderbreken. Onze route liep namelijk enkele kilometers langs de te drukke en gevaarlijke E4 en dus moesten we ons ten volle concentreren op de weg. In eerste instantie vloekten we op onszelf dat we niet beter hadden gekeken om het parcours aan te passen, maar toen ook de nationale fietsroute deze weg bleek te volgen, verbaasden we ons vooral over het gebrek aan fietsfaciliteiten en verantwoordelijkheidsbesef bij de routemakers.

Het was langs deze weg dat onze campingzoektocht startte. Het eerste kampeerterrein lag aan de zee, maar het internet bleek er zo goed als niet te werken, er was amper gras om je tent op te stellen en na een korte inspectie liet ook het sanitair geen wow-gevoel op ons achter. We zijn niet zo kieskeurig, maar nu we een rustdag zouden nemen en we toch enkele opties hadden besloten we door te rijden naar de volgende. 
De tweede camping lag een paar kilometer verderop, eveneens langs de E4. Gelukkig konden we via een kleine, onverharde weg parallel fietsen, hoewel we bijna moesten terugkeren aangezien de weg met een groot hek was afgesloten - gelukkig zelf te openen na enig prutswerk. De prijs lag er een stuk hoger, er was helemaal geen internetvoorziening en hun grootste troefkaart, het optreden van een troubadour op zaterdag, hadden ze de avond ervoor verspeeld. 
Onze laatste optie lag nog eens vijftien kilometer verder en onze benen begonnen moe te worden. Een wandelaar lokte trouwens nog bijna een accident uit toen haar hond voor Katriens wielen liep en zij niet de reflex had de leiband tijdig in te korten.

Met succes rondden we ons plaatsnamenspel af en hoopten we vurig dat we in Nordmaling een topcamping zouden aantreffen. In ieder geval hadden we met zevenentachtig kilometer op de teller goed gefietst.

Een vriendelijke jonge kerel gaf mee dat er jammer genoeg ook hier geen wifi aanwezig was. Nu ja, dan liever geen internet dan een bedenkelijke verbinding waar je je de hele dag aan ergert. In tegenstelling tot de vorige twee campings waren hier de douches inclusief en los van de vijf of tien kronen die je anders betaalt, is het voornamelijk de (vaak zeer scherpe) tijdslimiet die het doucheplezier wegneemt. 

In de zon op het picknickdeken genoten we van een zak tortillachips alvorens we de tent opzetten op een mooi grasveld. We waren blij met onze keuze en het feit dat onze benen langer dan een avond konden rusten. Na een verkwikkende douche aten we de wraps aan de tent in de zon en het was al snel duidelijk dat we het die avond niet al te lang zouden trekken. Voor het slapengaan verslond Katrien nog een stuk van een Nederlandstalig boek dat ze in de gemeenschappelijke ruimte had gevonden en bekeek ik lukraak wat bestemmingen in onze Lonely Planet e-books voor de komende dagen, weken, maanden. 

We waren in dubio of we een rustdag zouden nemen op deze paradijselijke plek. Een felle wind uit het meer en net iets te veel wolken deden ons twijfelen en dus begonnen we de dag atypisch met het aanmaken van een vuurtje. Ontbijten en twee fietsbanden plakken moesten we sowieso, dus wat extra warmte voor de talrijke momenten dat de zon achter de wolken verdween was geen overbodige luxe. 

We waren in ieder geval niet gehaast, daarvoor was het hier veel te mooi. We maakten een praatje met Krista uit Stockholm, op wandel met haar hond, zorgden ervoor dat we bij bandenpech op z’n minst niet langs de kant van de weg moesten beginnen plakken en Katrien verzorgde een klein wondje dat ze overhield aan een van de talrijke muggenbeten. 

Door onze weinig strategische plek in de wind en het gebrek aan een winkel in de buurt, maakten we rond elf uur de hartverscheurende keuze om ons kamp toch maar op te breken. Vijftig minuten later zaten we op de fiets en met de wind in de rug en een licht dalend parcours was er sprake van een razendsnel eerste ‘wedstrijduur’. 

Het was ideaal fietsweer en in korte mouwen en sandalen hadden we na een dik uur fietsen bijna vijfentwintig kilometer bijeen gesprokkeld. Hoogtijd voor de lunch, die letterlijk met een sisser afliep. 
We zaten net op de fiets toen Katrien vroeg of er iets met haar achterband was. “Platten tuub!” Ik slaakte een zucht van opluchting; 3-1 in de tussenstand platte banden Wouter-Katrien en zo was de nul van het bord geveegd. We konden ermee lachen en waren vooral blij dat we in de voormiddag het plakwerk hadden verricht - Murphy zal waarschijnlijk net op het toilet gezeten hebben. Op deze manier worden we nog volleerde fietsenmakers, hoewel er voor ons niet per se elke dag geoefend moet worden. 

Met vier volle binnenbanden vingen we het traject weer aan voor veertig stevig heuvelende kilometers door het bos, langs het water en bovenal onder een heerlijk zonnetje. We zagen enkele mooie overnachtingsplaatsen, maar die lagen telkens te vroeg op het parcours. We waren bovendien nog geen winkels gepasseerd, maar wisten op basis van de gps-info dat we die in Sjalevad zouden vinden. 
In ditzelfde stadje hadden we eveneens een camping aangeduid waar we idealiter een dagje konden verpozen. We moesten hiervoor de brug over en aan de overkant van het meer een stukje terugfietsen. Het zag er allemaal redelijk sjofel uit, de douches waren betalend en er was geen internet. Dat ze aan de receptie niet overliepen van vriendelijkheid deed ons beslissen onze tent elders op te zetten.

Vriendelijke Zweden die onze flessen water bijvulden, gaven ons een ‘go’ om te kamperen aan het ponton aan het meer achter hun huis. Opnieuw een heel leuk plekje, maar het werd een tendens dat de zon tegen de avond achter de wolken verdween. Om te zwemmen was het iets te fris, hoewel enkele locals daar duidelijk anders over dachten. 
Onze tortelloni (vers uit een pakje) waren achter de kiezen en we hadden ons net in de tent aan het dagverslag gezet toen we een vrouw naar ons hoorde roepen. Ze kwam zwemmen met haar dochtertje en wees ons erop dat er hier niet gekampeerd mocht worden. We legden haar uit dat we toestemming hadden gekregen van de mensen die aan het plekje woonden, maar de vrouw foeterde dat de ‘kommun’ beslist had dat er geen tenten mochten staan en dat de buren de grond niet bezaten. Het was voor ons niet duidelijk wie dan wel de grond bezat, want haar eigendom was het evenmin. We beloofden de volgende ochtend vroeg te vertrekken en gelukkig liet ze het daarbij.
Vanuit de tent hoorde we haar discussiëren met de buurman, die naar ons aanvoelen aan het langste eind trok. We onderscheidden de woorden ‘kommun’, ‘cykel’ en ‘Belgia’ en zagen hem als het ware met zijn ogen draaien aangevende ‘wat maakt het uit dat zij daar staan voor een nachtje’.

Iets later hoorden we weer mensen aan de tent. We vreesden dat we ons boeltje nu wel konden pakken, maar het tegendeel was waar. We raakten aan de praat met een uiterst vriendelijke familie (man, vrouw en dochtertje) die ons verwelkomde in Zweden en blij was dat ze ons hier kon ontvangen. Ruim een half uur praatten we met hen, alvorens zij nog het meer indoken. Het plekje was blijkbaar eigendom van de gemeente, maar samen met enkele buren (de ‘kommun’) konden zij het gebruiken om bootjes aan te meren, te vissen, te zwemmen,… In ruil onderhielden ze het. Voor zij thuis gingen opwarmen, gaven ze ons nog mee dat we voor alles bij hen terecht konden. Het was dan ook met een gerust, maar bovenal heel positief gemoed dat ook wij de warmte van de tent terug opzochten.

Enkele kraanvogels vonden het een goed idee om rond 4u de hele buurt wakker te roepen, waaronder ons. Klaarwakker waren we en het duurde nog even vooraleer we terug de slaap vatten. Gelukkig hadden we de wekker een half uur later gezet omdat we hadden vernomen dat de ICA pas om 9u openging. 

Ons tentje was goed nat geworden door de dauw, maar het beloofde een mooie dag te worden. We haalden ons proviand uit de koelkast en trapten de eerste tweehonderd meter op het kleinste verzet naar boven, het dalletje uit waarin de camping lag. In sandalen! Dat was geleden van de eerste fietsdagen in Noorwegen, een maand terug. 

In de winkel kochten we voldoende zaken bij zodat we twee maal konden lunchen en ontbijten en eenmaal konden avondeten. Handig om alles bij te hebben, maar wel een gepuzzel om het in de fietstassen weggepakt te krijgen. 

We zetten de tocht verder met een klim. Hoog boven ons hoorden we het geroep van enkele roofvogels en we stelden ons de vraag of ze daar hun prooi niet net mee wegjagen. Twee jagers roepen toch ook niet naar elkaar dat er wat verder een hert zit.

Klimmend rijdt Wouter meestal voorop. Ik zag hem zich plots langs de kant van de weg plaatsen en hij tikte met zijn wijsvinger tegen z’n neus. Geen idee waarover hij het had, maar toen ik hem bijgetrapt was, had hij enkele smakelijke bosaardbeien in zijn hand. De geur van de aardbeien had hem de berm doen afspeuren, met succes. Een leuk en lekker tussendoortje!

We daalden tot op honderdvijftig meter en zetten bijna onmiddellijk daarna opnieuw een klim in tot op driehonderdvijftig meter. Met de zon die onze blote benen en armen verwarmde, best een leuke opgave.
Twaalf kilometer lang liep de weg over een onverhard en autovrij pad en stiekem hoopten we hier weer een eland te zien. Het was er het decor wel voor: kleine meertjes, hoog gras, bos,… volgens ons een prima plek voor elanden. We gaven onze ogen goed de kost, maar kregen jammer genoeg geen exemplaar in het vizier. 

Toen de gps aangaf dat we linksaf een drukkere baan moesten inslaan, waren we verbaasd dat deze weg - op haar breedte na - nagenoeg geen andere kenmerken vertoonde dan het paadje waarvan we kwamen. De kleurcode in onze kaarten was nochtans dezelfde als die van een steenweg in België. 

Langs de weg spreidden we het picknickdeken uit en smulden we het polarbrood op. De mieren roken meteen hoe laat het was en planden een invasie, maar met enkele welgemikte tikken konden we al bij al rustig genieten van onze middagpauze. Toen steeds meer muggen, vliegen en hommels zich ook met de lunch begonnen te moeien, was het mooi geweest en vonden we dat we voldoende uitgerust waren. 

Ellenlange kilometers fietsten we op en neer over de ‘expresweg’. Voor het eerst begrepen we waarom men ons had gewaarschuwd voor een saai stuk Zweden. Dat de weg halfverhard was, maakte de beleving er niet beter op. Toen een meertje zich aankondigde, was ik blij dat ik even verkoeling kon zoeken in het frisse water - met de benen welteverstaan. Om te zwemmen vond ik het water veel te koud.

Tot tweemaal toe moesten we van weg veranderen en telkens hoopten we dat er een mooie, nieuw geasfalteerde straat op ons zou liggen wachten. Tweemaal werden we teleurgesteld. Een mooie, rode vos met witte staart en een beverfort (zonder bevers) onderweg maakten de reis gelukkig een stukje spannender. 

Net toen we een respectabel aantal kilometers bijeen hadden gefietst en we stilletjes begonnen uit te kijken voor een overnachtingsplaats, hoorden we een sissend geluid. Ik dacht eerst dat het de muziek was of een blaadje dat zich tussen het spatbord en het wiel had vastgeklemd, maar we dokterden al snel uit dat het een platte band betrof… weeral bij Wouter.
Ook al duurt het geen eeuwigheid om een band te vervangen, leuk is anders, zeker op het einde van een fietsdag. Een stuk glas bleek ditmaal de boosdoener en na een half uurtje en met zwarte handen, vervolgden we onze weg. De positivo in ons zag in dat het op deze manier in de vingers blijft zitten. We zouden overigens dringend banden moeten plakken, want we hadden geen reserve-exemplaar meer op overschot. 

We hadden gehoopt al geïnstalleerd te zijn toen we gebeld werden door Viktor. Na een uitgebreide en leuke skype-sessie met Wouters ouders een kleine week terug, hadden we nu een heel stuk van de familie aan de lijn om zijn oma een gelukkige verjaardag te wensen. Het is altijd leuk om bekende stemmen te horen en natuurlijk ook via deze weg nog een dikke proficiat. We zijn er zeker van dat het een leuk feestje was. 

Langs het Myckelgensjösön vervolgden we onze weg en speurden we de oever af naar een leuk plekje. Slechts een paar kilometer later zagen we aan het uiteinde van het meer een strandje. We twijfelden niet en stonden al snel met onze voeten in het zand, op een van de meest idyllische kampeerplaatsen tot nu toe, compleet met vuurplaats, picknickbank en toilet. Gezien het allemansrecht was het geen probleem om onze tent hier op te slaan en er was in de verste verte niemand te bespeuren. 

Wegens een snel opkomend, dik wolkenpak stelden we de zwemsessie nog even uit en zouden we eerst avondeten. Ik nam die verantwoordelijkheid op mij en Wouter maakte ondertussen een gezellig vuur. De pasta met rode ajuin, champignons, spekjes en kruidenkaas met bieslook was lekker, maar viel ei zo na in het water. We zagen de plensbui over het meer aanstormen en onder de eerste druppels slaagden we erin alles tijdig in de voortent te gooien. Dat er hier en daar wat zand tussen zat moesten we er maar bij nemen. 
Op onze hurken aten we de laatste happen van de pasta en verwensten we de weergoden dat het een lieve lust was. Ze moeten ons daarboven gehoord hebben of in ieder geval gedacht hebben dat we onze portie ongeluk met het weer wel gehad hadden. De bui trok snel over en liet een stralende zon over een glinsterend meer achter zich. 

Alles was nat, maar ons vuur werd vakkundig gereanimeerd; het sein voor Wouter om zijn zwembroek aan te trekken en een duik te nemen. Het naar zijn zeggen heerlijk en relatief warm water overtuigde mij om ook mijn bikini aan te trekken. Naar mijn mening was het water toch redelijk fris en ik hield het bij een kniehoge wandeling tot aan het ponton en terug. 

Met de zon die steeds verder wegzakte en (jammer genoeg) voor haar spectaculaire ondergang weer achter de wolken verdween, waren we blij met de warmte van het kampvuur. De ideale gelegenheid om marshmallows op een zelf gefabriceerde spies te roosteren… leven als een god in Zweden!

We sliepen uit en met het alarm om 9.30u genoten we optimaal van het bed dat ongeveer de helft van ons gezellige huisje in beslag nam. Wat een fantastisch concept, die hutten! 
Het was wel even verschieten toen we na het ontwaken vernamen dat mijn broer Jeroen een zware hersenschudding had opgelopen op de voetbaltraining de dag voordien. Hij wist niet meer welke dag het was, wie wij waren en dat we op ons fietsje door Europa aan het toeren zijn. Iets later hoorden we dat hij er al wat beter aan toe was en dat een scan, gelukkig maar, geen schade had aangetoond. 

Het ontbijt, een uitstekende muesli met appel en kaneel, werd voor de gelegenheid aangevuld met een bolletje ijs. We konden het niet over ons hart krijgen om dat te laten staan en de doos van twee liter vanilleroomijs was na het ontbijt leeg. De uitbaters hadden de vorige dag laten vallen geïnteresseerd te zijn in de overschot van de bloem en suiker, dus gingen die bij het uitchecken naar hun volgende eigenaars. 

Het was na elf uur toen we onze fietsen onder een grijze hemel de camping afreden. De geselecteerde wegen waren uitermate rustig en we praatten na over het verhaal van de Nederlandse campinguitbaters. 
Op dit argeloze moment, in een kleine afdaling, ging ik plots in de remmen. “Ik denk dat ik een eland heb gezien!” “Was dat geen paard?” reageerde Katrien die ondertussen ook stilstond. We keerden op onze passen terug en zagen een gigantisch dier boven het hoge struikgewas uitkomen. Met haar donkere vacht was de eland goed verstopt en haast niet zichtbaar. Ze had ons echter snel in het snuitje (hoewel we hier eerder van een serieuze snuit kunnen spreken) en maakte rechtsomkeer het bos in. Er was geen twijfel meer mogelijk: in de typische elanddraf ‘dartelde’ het dier weg en zagen we dat naast de moeder ook een jong uit ons gezichtsveld verdween. Alles ging zo snel dat we het ons zelfs niet meer haarscherp herinneren en de enige foto die we konden nemen is jammer genoeg geen topper, maar onze to-do ‘elanden spotten’ werd in ieder geval afgevinkt. 

De weg bleef kilometerslang rechtdoor lopen en wij bleven in de boskant turen op zoek naar meerdere exemplaren van dit enorme dier, weliswaar zonder succes.

Tegen half twee placeerden we ons op het picknickdeken en zagen we tijdens het middageten nog een interessante verschijning. Een klein knaagdier kwam enkele keren piepen, maar verdween telkens weer even snel in het gras. Van dit wezentje slaagden we er wel in een mooie foto te nemen, dus neem gerust een kijkje op de fotopagina en laat niet na ons mee te delen wat we juist zagen. 

Het weer werd, zoals voorspeld, na de middag beter en we konden rond drie uur zelfs in korte mouwen verder rijden. We voelden ons alleen op de wereld en de uitgestrekte, ondoordringbare bossen gaven ons het idee dat we temidden van het dierenrijk rondfietsten. Het was de eerste keer dat we dit zo ervoeren en we zijn dan ook blij dat we voor dit stukje Zweden hadden gekozen. 

We stootten op een leuke kampeerplek aan een meer, maar het was nog iets te vroeg in de namiddag en we besloten door te gaan tot in Ramsele. Op de camping, met wederom Nederlandse uitbaters, konden we onze tent opzetten voor honderd SEK en kon er zelfs gezwommen worden. 

Terwijl Katrien foto’s trok vanuit een ligstoel, amuseerde ik mij kostelijk. Ik was dan wel de enige in het zwembad, de glijbaan en de drijvende zeehond maakten het een waar festijn. 

Na het uitwassen van onze fietsbroeken verorberden we de resterende zestien pannenkoeken op ons kleurrijke deken aan de tent. Met een gevulde maag, een kleine zeventig getrapte fietskilometers en een gunstige weersvoorspelling voor de volgende dag kropen we goedgeluimd de slaapzak in. 

Na een diepe slaap werden we kort voor de wekker goed uitgeslapen wakker. Het gegons net boven ons liet er geen twijfel over bestaan: de vliegen en muggen hadden zich ’s nachts geen weg naar buiten gebaand.

Zorgen voor later. We aten het ontbijt in alle rust in de gemeenschappelijke keuken en overliepen de planning. Onze route liep oorspronkelijk niet door het centrum van Hammerdal, maar omdat er - toch volgens de OpenFietskaarten in Basecamp - geen supermarkten waren tussen dat dorpje en Ramsele (zeventig kilometer verder), zagen we ons genoodzaakt acht kilometer om te rijden zodat we lunch, avondeten en ontbijt konden inkopen.

De tent was droog en stak na veel geschud zonder vliegen of muggen weggepakt. Een kleine dertig kilometer fietsten we druk babbelend langs de E45 die zo vroeg op de dag nog niet veel verkeer zag. 

Na de inkopen, sprongen we snel binnen in de apotheek voor iets tegen de verschrikkelijke jeuk van de opgelopen muggenbeten. Die vervelende rotbeesten slaagden er altijd in te prikken op de minst aangename plaatsen: de huidplooi onder je grote teen, in het midden van je voetzool, in je knieholte, net onder de rand van je sok of fietsbroek,… 
Snel, althans dat hadden we gehoopt. We trokken een nummertje en telden vier wachtenden voor ons. Niet veel later stond het halve dorp in de apotheek. Een zalfje rijker en wat kronen armer werden we teleurgesteld door het weer. Pijpenstelen regende het en dus besloten we op het bankje in de hal van de ICA-supermarkt te wachten tot de bui overwaaide. En we wachtten, en we wachtten, kochten een koffiekoek en wachtten nog wat langer. 
We wachten net lang genoeg tot het een aanvaardbaar tijdstip was om te lunchen. De net aangekochte pistolets en Zweedse polarbroodjes smaakten heerlijk met bieslooksmeerkaas en gerookte ham. 

Aangezien het eigenlijk een rustdag was, gooiden we de planning van ’s morgens om en keerden we in regenkledij een kilometer terug naar Camping Route 45. Het was van mijn verjaardag geleden dat we een cabin hadden genomen en dus spraken we ons trouwcadeaubudget nog eens aan. We kregen een ruim hutje toegewezen met dubbelbed, koelkast en kookplaten. Toen het na het inchecken nog harder begon te gieten, waren we dolgelukkig met onze keuze. 

We hadden de namiddag nog voor ons en terwijl ik het verslag schreef, ging Wouter terug naar de ICA. Een cabin zonder pannenkoeken is namelijk werkelijk not done. Met twee zware tassen kwam hij terug: onder andere twee kilo bloem en twee liter ijs waren goedkoper dan de respectievelijke verpakkingen van een kilo. Dat zouden véél pannenkoeken worden en de rest van de bloem schonken we aan de gemeenschappelijke keuken - het ijs zouden we zelf proberen weg te spelen. 

In een aanpalende ruimte van de receptie konden we gebruik maken van de internetverbinding. We maakten er kennis met de Nederlandse uitbaters die hun camping na vier jaar opnieuw te koop zetten om terug naar Nederland te trekken. 
Plots was het al een stuk in de vooravond en was het hoogtijd om aan de pannenkoekenslag te beginnen. Al vlug waren we goed op dreef toen het brandalarm luid loeiend de hele camping bijeen teisterde. Te veel pannenkoeken kon de cabin blijkbaar niet aan, maar met de batterij uit het alarmpje ging het verder prima. 

Met choco, confituur of suiker en boter smaakten de warme pannenkoeken heerlijk terwijl de regen tegen het raam tikte. Voor we het wisten was het al zes augustus en kropen we onder de dekens in het grote bed. Bij geen van ons duurde het lang vooraleer de ogen toevielen om pas de volgende ochtend weer open te gaan.

Het was een ijskoude nacht in Alsen aan het meer. De temperaturen kwamen naar ons aanvoelen niet veel boven het nulpunt uit en dit had geen al te beste nachtrust tot gevolg. We namen ons voor de komende dagen een laag extra aan te trekken. Aarzel niet, moest je een hogedrukgebied tegenkomen, dat richting noorden te sturen. 

Elk nadeel heb z’n voordeel: de koude nacht en het gebrek aan wolken resulteerden in een prachtig blauwe hemel toen we ’s ochtends uit de tent kropen. Het was dan misschien nog fris, de zon deed goed haar best.
De picknicktafel die we de avond ervoor zo dicht mogelijk tegen de vuurplaats hadden geschoven, plaatsten we in de zon aan het water... ‘breakfast with a vieuw’ noemen ze zoiets. Dat onze muesli meer weghad van kippenvoer vergaten we zelfs bij momenten. 

De wind had zijn kar gekeerd en stond in het nadeel, maar dit deed de glimlach op ons gezicht niet verdwijnen. We brainstormden over de toekomst zonder concrete uitkomst. Aan grootse dromen in ieder geval geen gebrek!

Velen, zowel online als mondeling, hadden ons gewaarschuwd dat dit wel eens een saai stuk op onze route kon worden, maar het was best leuk fietsen in het Zweedse binnenland. Het landschap was misschien niet adembenemend, maar het vele groen en de eindeloze meren waren meer dan voldoende. Bovendien werden we gespaard van steil klimwerk en konden we het grootste deel van het traject op ons dooie gemak naast elkaar fietsen. 

Rond elf uur stopten we in Krokom aan de supermarkt. We hadden alleen een stuk fruit en enkele pistolets nodig dus ik bleef buiten bij de fietsen. Groot was mijn verbazing toen ik Katrien, al babbelend in het Nederlands, naar buiten hoorde komen. In de ICA was ze aan de praat geraakt met een Nederlandse chirurg die in Antwerpen woont en werkt en in april een ziekenhuis had overgenomen. We keuvelden nog even na en verwonderden ons over het ambitieuze traject van hem en zijn zoon. In twee weken zouden ze met de mobilhome midden-Zweden-Trondheim-Bergen-Oslo-Stokholm  afleggen. 

Tegen vijf voor twaalf konden we de honger niet meer de baas en spreidden we ons picknickdeken open in de volle zon. Het was genieten geblazen en slechts anderhalf uur later hadden we het karakter om terug op ons stalen ros te kruipen. 

We bleven goed doorfietsen en deelden even de weg met een mooie roofvogel. In ons enthousiasme stonden we iets later zelfs langs de kant van de weg om met ons fototoestel in te zoomen op twee elanden aan de overkant van een meertje. Het bleken rotsblokken te zijn. 

In Lit zagen we de signalisatie van een eerste camping. We besloten er niet voor om te rijden en verder te fietsen naar de volgende camping in de gps. Het was te denken dat Murphy zich nog eens zou laten zien; zelfs de toegangsweg ernaartoe vonden we niet. 
Vijf kilometer verder, in Häggenas (of Häagen Dazs zoals wij het uitspraken), kochten we avondeten in en wisten ze ons te vertellen dat er nog enkele kilometers oostelijk een andere camping was. 

De kampplaats was zeer betaalbaar aan honderdtwinig SEK (nog geen dertien euro) en zag er leuk uit met een zwemvijver, gratis douches en een kookruimte. Dat er geen internet was, daar konden we best mee leven, maar de duizenden muggen, wespen en vliegen in alle vormen en maten deden ons al snel beslissen om er maar een in plaats van twee nachten te verblijven.
De plaatselijke insectenpopulatie had slechts luttele tellen nodig gehad om zich in de voortent en tussen de binnen- en buitentent te verzamelen. We dokterden een uitgekiende strategie uit om het gerief dat we in de binnentent houden muggenvrij naar binnen te krijgen en dat lukte vrij aardig. 

De bratwurst die eigenlijk een rookworst bleek te zijn smaakte voortreffelijk bij gestoofde stukjes appel met vanillesuiker en gebakken patatjes. Om beurt namen we na het avondeten nog een warme douche en zetten we een grote pot zoethoutthee op (we denken nog steeds aan jullie Nicole en Wybren). Hoe langer we onze terugkeer naar de insectentent konden uitstellen, hoe beter.

Hoewel we vertrouwen hadden in onze fietsenmakercapaciteiten, was het toch enigszins afwachten toen we de camping afreden. Met zelf gemonteerde nieuwe kettingen en cassettes hoopten we dat onze fietsen niet in stukken uiteen zouden vallen, maar we bolden bijzonder vlot richting het centrum van Are. 

Voor de zekerheid stopten we aan de fietsverhuur en -winkel net voor de dorpskern van het skigebied. Een jonge gast hielp ons verder en hing de fietsen op een statief. Na een korte controle werden we gecomplimenteerd; alles was naar behoren uitgevoerd en beide fietsen kregen groen licht.

Fier op onszelf en tevreden met het uitgespaarde budget van de uren van de fietsenmaker, deden we voor het eerst deftige inkopen in Zweden. In tegenstelling tot onze verwachting en hoop was er van een prijsdaling ten opzichte van Noorwegen niet echt sprake. Voor bepaalde producten, waaronder brood, crackers, muesli, vlees,… werd er zelfs fors meer aangerekend. Paul D’Hoore zou hier niet nalaten het begrip ‘daling van de koopkracht’ in de mond te nemen.
Het duurde even voor we ons middag- en avondmenu hadden samengesteld. Het resultaat was lokaal getint met een speciaal soort broodje als lunch en Zweedse balletjes in tomatensaus als diner. 

We waren blij met het vervolg van de Sverigeleden. Het fietsnetwerk opteerde immers voor een alternatief van de E14, die op deze plaats een stuk drukker was dan tussen Stjordal en Duved. Het was aangenaam fietsen, maar een kille wind verplichtte ons de jassen aan te houden.

Net voor lunchtijd stootten we op een bordje met de aanduiding van de Ristawaterval. Bij Katrien ging meteen een belletje rinkelen. Op de camping de vorige dag had een Deense vakantiefietser ons hierover vol enthousiasme verteld. We gingen op excursie en via een kort wandelpad bereikten we de impressionante waterval. Zweden moest met dit exemplaar zeker niet onderdoen voor de Noorse tegenhangers. 
Op de picknickbank aan het begin van het pad lieten we onze Zweedse broodjes smaken, belegd met kaas, worst met olijven (dit klinkt een stuk smakelijker dan het was) en confituur en choco voor de zoete afsluiter. 

We spraken de opgedane calorieën onmiddellijk aan. Het onverharde, sterk op- en neergaande parcours was gene kattenpis, om het bij de ex-vrt-medewerkers te houden. Na zestien kilometer was het dan ook een fijn weerzien met de asfaltweg, gelukkig eveneens vrij van verkeer. 

De gps gaf aan dat we in de buurt kwamen van een groot meer en enkele ogenblikken later overschouwden we het Alsensjon. De rust en het mooie zicht overtuigden ons al snel om bij een buurtbewoner te informeren of er kampeermogelijkheden waren aan het water. 
De man gaf ons een gouden tip en drie kilometer verder konden we de tent opslaan aan een verzorgde ligweide die bij zomerse temperaturen zonder twijfel overspoeld zou worden door dagjestoeristen. 

Met een povere vijftien graden, maar een doorbrekende zon hadden we het rijk voor ons alleen. Even overwoog ik een plons te maken - overenthousiast trok ik zelfs al mijn zwembroek aan - maar met mijn voeten in het koude water en de wind die maar niet wilde gaan liggen, zag ik toch maar af van mijn intentie. 
De betonnen vuurplaats zag er een stuk aanlokkelijker uit en nog voor we ons avondmaal startten, zorgde een knisperend vuur voor extra gezelligheid. Binnen de vijftien minuten stond een dampende pot Zweedse balletjes op de picknicktafel. Lekker! 

Als een geoliede machine deden we vervolgens de afwas, werd de voortent op orde gebracht en genoten we bij een stukje chocolade met nootjes (een van de producten die wel goedkoper waren dan in Noorwegen) van ons formidabel vuur. Wat een geslaagde avond en een heerlijke manier om de dag af te sluiten.