Onze eerste werkdag in Puglia begon met een uitgebreide rondleiding en een gedetailleerde uitleg over onze job, de olijvenoogst. Wat een verschil met ons eerste project in Ispica, waar we bij momenten moesten gokken of wat we deden wel juist en/of nuttig was. 
Ons doel was om samen met David op een paar dagen tijd een goede tweehonderd kilo olijven uit de oeroude bomen te schudden, kloppen en plukken. ‘Secolari’ noemen ze de olijfbomen hier, omdat ze hier al eeuwen staan. Enkele dagen later zouden we naar de molen trekken, waar de olijven zouden verwerkt worden tot een eigen extra vergine olijfolie… iets om naar uit te kijken!

Leonie bleek een begenadigd kok en de lunch die we rond half drie kregen voorgeschoteld was een combinatie van het beste van de Britse en Italiaanse keuken. Heerlijk! Het was nu al duidelijk dat het wennen zou worden wanneer onze hosts een kleine week later voor tien dagen richting UK gingen voor de kerstvakantie. 
Het was al tegen vier uur alvorens we terug naar ons huisje trokken, waar we voor de eerste keer de houtkachel opstookten en Katrien zich met een van de honderden boeken uit de uitgebreide bibliotheek in een warm hoekje nestelde. De ‘koude’ kerstdagen zouden we hier zonder twijfel een sfeervolle invulling kunnen geven.

Ook zaterdag en zondag hadden we een goede oogst, waarmee we het totaal op tweehonderdtwintig (!!) kilo handgeplukte olijven brachten. Samenwerken met David was leuk. Hij maakte veel grapjes, had een droog gevoel voor humor en een rijke fantasie. Koppel daaraan de sublieme kookkunsten van Leonie en je begrijpt dat we het hier wel heel erg naar onze zin hadden.
Zaterdagavond namen ze ons mee naar Ostuni en kregen we een eerste indruk van de oude stad by night. De vele gezellige steegjes en mooi verlichte pleintjes onder kerstdeuntjes beloofden in ieder geval veel goeds.

Zondag laadden we de olijvenoogst in de oude ‘van’. De tand des tijds was niet mild geweest voor de Nissan. Je kon niet meer zien hoe snel je reed en de rechterspiegel was er ergens in de loop der jaren afgevallen en was nooit opnieuw gemonteerd.
In de lokale ‘mill’ kwamen alle olijfboeren hun oogst droppen. Wat een geur! We kregen een korte rondleiding van een medewerker en zouden de dag erna vijfendertig liter verse olio d’olive extra vergine kunnen overgieten in bewaarkruiken. Dat was wat anders dan de olijfolies uit de supermarkt.

In de namiddag bestelde Wouter een nieuwe bril in het nieuwe stadsgedeelte en aangezien David en Leonie andere plannen hadden, kookten we voor de verandering zelf ons potje. ’s Avonds waren we in hun bibliotheek terug te vinden waar we Marion Cotillard zagen schitteren in La Vie en Rose en Keira Nightley in Atonement. Niet de enige films die we zouden zien tijdens ons verblijf. Met de drie Godfathers, The Big Lebowski, Gladiator, enkele Jane Austen-verhalen en tientallen films met Julianne Moore, Clive Owen (Leonie is een fan) en Jennifer Anniston sleten we onze kleren in de fauteuils aan het gasvuurtje voor de flatscreen. 

Maandag had David diverse jobjes voor ons in petto. We maakten een van hun appartementen schoon na waterschade en timmerden een deur ineen. Leonie overtrof zichzelf met een zwarte-rijstgerecht met zeevruchten en zelf ingemaakte citroen; de kokoscake met sinaasappelsaus nadien was eveneens subliem. 

Omdat we enkele dagen later alleen voor het domein en zijn dierenbewoners verantwoordelijk zouden zijn, overliep David dinsdag wat er van ons verwacht werd. De dagelijkse routine van onze viervoeters op Masseria Impisi (Daisy dog en de katten TomTom, Bimba en Vita) en van het gevogelte (acht kippen) leek ons niet al te moeilijk. Zorgen dat ze niet verhongerden, het kippenpaleis schoonmaken en alle dieren op tijd en stond buiten laten, dat zou ons nog wel lukken. 
De rest van de voormiddag vulden we met het ineen knutselen van twee kerstkransen en een kerstboom. Al zeggen we het zelf: het resultaat mocht er zijn (al moeten we David eerlijkheidshalve het meeste krediet geven). 

Ze dachten toch ook aan alles, onze hosts! Woensdag troonde David ons mee naar Ostuni waar hij ons introduceerde bij al zijn connecties: in de viswinkel, de wijnwinkel, het supermarktje,… Niets wou hij aan het toeval overlaten. Daisy sliep bijvoorbeeld voor het eerst bij ons, en dat zouden we geweten hebben. Ze wist heel goed dat David en Leonie er nog waren en blafte ons de hele nacht wakker. Gelukkig was dat euvel verholpen eens onze hosts overseas waren en vonden we het best cool om onze eigen hond te hebben. 

Op 17 december vertrokken we iets na negen naar Brindisi Airport. Wij maakten van de gelegenheid gebruik om de havenstad te bezoeken, maar er viel bitter weinig te zien (noch in de haven, noch in het stadscentrum). Kerstmis, zo merkten we ook al in Sicilië, wordt veel minder commercieel gevierd dan in België. Geen kerstmarkten, geen kerstmannen die van de balkons bungelen, geen overdreven kerstversiering in de vitrines,… Gelukkig wel kerstlichtjes en soms muziek door de luidsprekers. De poging waard, zullen we maar zeggen.
Terug thuis, op ons domein, maakten we op basis van Andrea’s recept een lekkere frittata met verse eieren en dito kruiden uit de tuin. Jummie! 

De tijd vloog en Kerstmis kwam dichterbij. Het was dan ook hoog tijd om onze zelfgemaakte kerstboom te versieren. Slingers, ballen, lichtjes,… alles was voorhanden. Zelfs pakjes voor onder de boom! Zoals we reeds schreven: onze gastheer en -vrouw dachten aan alles! 

Elke morgen startte met dezelfde routine. Daisy blafte ons wakker, we lieten haar buiten en trokken vervolgens naar het kippenverblijf. Eten geven, stro verversen, eieren rapen,… we waren snel een kwartier bezig aangezien we in het hoofdgebouw ook de katten binnen lieten en van eten en drinken voorzagen. Tegen dat we aan ons eigen ontbijt begonnen was alle ochtendvermoeidheid verdwenen.  

Tijdens de afwezigheid van David en Leonie hielden we ons bezig met van alles en nog wat. De bibliotheek was de grootste troef, maar tussen boek en dvd waren we te vinden in de ‘cave’ onder hun huis om onze darts skills bij te spijkeren, in de boomgaard om olijven te plukken en die vervolgens te prepareren zoals we in Ispica geleerd hadden, in Alberobello om de beroemde trulli te bezoeken en langs de Pugliese kustlijn. De temperaturen waren doorgaans zacht en lieten zelfs nu en dan een lunch in buitenlucht toe. 

We leefden La Dolce Vita, maar op 24 december bereikte onze tolerantie voor de Italiaanse inefficiëntie zijn limiet. Dat ze dubbel en driedubbel parkeren, dat zijn we gewoon. Dat ze in het midden van de hoofdstraat stoppen om een praatje te slaan met de eigenaar van een winkel die toevallig buiten staat, dat verbaast ons ook niet meer. Dat we enkele dagen eerder vijfenveertig minuten moesten aanschuiven in het postkantoor en vervolgens zelf twintig minuten aan de beurt waren (elke envelop moest afzonderlijk gewogen worden, hoewel ze alle dezelfde postkaart bevatten), daar had David ons voor gewaarschuwd. Het toppunt was echter dat groenten in de supermarkt niet aan de kassa gewogen worden, noch aan de hand van zelfweegschalen. Neen, als je een stuk groente of fruit wil kopen, schuif je aan in de groenteafdeling, zodat een personeelslid jouw stuk groente of fruit kan wegen en het ticketje kan printen. De dag voor Kerst besefte natuurlijk iedereen plots dat ze nog heel wat nodig hebben en zo geschiedde dat we voor een ajuin een kwartier in de rij stonden.

Kerstavond werd er niet minder om. We mochten ons feest vieren in the Millhouse (het huis van David en Leonie) met de grote keuken, een salon en een grotere haard,… gezelligheid troef! We schonken ons een grote kuip Aperol Spritz uit en probeerden er niet te veel bij stil te staan dat onze families tweeduizend kilometer verder jaarlijkse tradities zonder ons verderzetten.
Eend zou het niet worden; dat aten ze hier niet. Na drie supermarkten en twee beenhouwers pasten we onze menu dan maar aan naar geit. Dat was eens iets anders op kerstavond (and for the record, helemaal niet slecht). Voor de rest was alles aanwezig: een kerstboom, veel lichtjes, lekker eten, pakjes, muziek, gezelschapsspelen en zelfs familie… via FaceTime weliswaar.

Op Kerstmis genoten we van een rijkelijke lunch in het centrum van Ostuni. Het meergangenmenu (we zijn de tel kwijtgeraakt) was zo overvloedig dat we ons bij het dessert moesten overtuigen om te proeven - wat we gelukkig toch deden. Het spreekt voor zich dat we in de namiddag niet veel meer waard waren. ‘Thuis’ ploften we in onze zetel en deden we ons uiterste best om een indigestie te vermijden.
Tegen 19u stapten we opnieuw de auto in naar Ostuni. In de kathedraal vond namelijk een optreden plaats van The Harlem Voices, een gospelkoor. Hoewel de dame van de toeristische dienst ons een paar weken eerder had verteld dat we niet echt op tijd moesten zijn en dat er zeker plaats genoeg zou zijn, zat de kerk nokvol en zagen we ons genoodzaakt achteraan met de rug tegen de muur enkel luisterend te genieten van het spektakel. 

De week als grootgrondbezitter en als house- and animalsitters vloog voorbij en voor we het wisten zaten we samen met David en Leonie aan tafel om verhalen uit te wisselen over de kerstperiode. Ze hadden het goed gesteld in de UK en gezien hun huis niet was afgebrand en alle dieren nog in leven waren, hadden wij onze taken goed uitgevoerd.
Een bevriend Brits koppel arriveerde de volgende dag op Masseria Impisi en wij zorgden voor de gelegenheid voor een Belgisch hoofdgerecht in de vorm van stoofvlees met gestoofd witloof vergezeld van een blonde Leffe (het enige Belgische bier wat hier in de wijde omtrek te vinden was).  

Na Kerstmis naderde vanzelfsprekend oudejaarsavond met rasse schreden. We hadden amper de tijd om veel werk te verrichten en meer dan wat snoeien hier en daar kregen we niet gedaan alvorens we weer aan de feestdis zaten. Meer Britse en Italiaanse vrienden kwamen langs en met z’n negenen genoten we van de avond. David haalde enkel goocheltrucs boven en verkreeg veel ‘aaah’s’ en ‘ooooh’s’ van ons allen. Leonie toverde eveneens, maar dan in de keuken. Een verbluffend lekker diner was de perfecte manier om een al even wonderbaarlijk 2015 af te sluiten. De kers op de taart was het uitstapje naar Ostuni-centrum waar we, in het Italiaans, aftelden op de piazza en honderden wensballonnen zagen opstijgen. Benieuwd welke wensen er in 2016 allemaal zullen uitkomen…

De volgende halte op onze trip langs de oostkust van Sicilië was Taormina, de drukst bezochte stad van het eiland. Wegens zijn spectaculaire ligging tegen de berg en de democratische prijzen voor de trein besloten we om gebruik te maken van het openbaar vervoer en stipt om tien uur - een uitzondering in Italië - lieten we Catania en een smeulende Etna achter ons. 
Tegen die tijd waren we al tweemaal ‘in’t zak gezet’ en dat zou niet de laatste keer zijn die dag: we betaalden teveel voor de peren op de markt, aten een matige croissant van €2, vloekten op een busrit van nog geen tien minuten voor €3,80, brachten een bezoek aan het Teatro Greco voor €20 dat de dag daarop gratis bleek te zijn en dronken tot slot te dure wijn en aten een pizza die slechts de helft van ons bord vulde. Je hebt zo van die dagen…
Desondanks was Taormina, dankzij de prachtige vergezichten over de Middellandse Zee, het betoverende amfitheater, het verrassende stadspark en de kronkelende steegjes en gezellige pleintjes het bezoek meer dan waard! 

Zondagvoormiddag startten we met een pittige klim naar de kasteelruïne hoog op de rotsen. Het uitzicht was spectaculair en de zee, met zijn duizend tinten blauw, zag er zo aanlokkelijk uit dat we besloten om tot op zeeniveau af te dalen en Isola Bella van dichtbij te inspecteren. De bus, die als vervangmiddel werd ingezet voor de defecte kabelbaan, was niet te bespeuren en dus was het zelfs in t-shirt goed zweten om onze wandeltocht af te ronden en terug in het centrum te geraken. 
Na een welverdiende gelato - ik koos voor de gelegenheid beter dan Katrien -, belden we tijdens de siësta met Moeke en kregen we een berichtje van de Sint uit Zoersel. Onze tweedaagse Taormina werd afgesloten met een lekkere karaf witte huiswijn en (volgens Katrien) de beste bruschetta die ze ooit had gegeten. Een boude uitspraak voor iemand die zes maanden in Italië heeft gewoond.

Liften was ons blijkbaar op het lijf geschreven. We moesten weliswaar een stuk wandelen alvorens we een geschikt plekje hadden gevonden, maar eens op post duurde het slechts een vijftiental minuten alvorens we mochten instappen bij Carmelo. De sympathieke dokter vertelde honderduit over Messina en zette ons om vijf voor twaalf af aan de dom. Precies op tijd voor het dagelijkse spektakel van de brullende leeuw, de kraaiende haan en de bewegende engelen, onder een instrumentale versie van Schuberts Ave Maria.

We dropten onze rugzakken bij de Polizia Provinciale, maar realiseerden ons al snel dat Messina niet veel voorstelde. Naast een geslaagde kennismaking met de granita (limoensorbet met brioche) en een blij weerzien met de Costa Fortuna, een van de cruiseschepen die eerder in Noorwegen ons pad kruiste, waren we relatief snel uitgekeken op de chaotische en vuile stad. Onze hosts, Hicham en zijn vriendin Franscesca, maakten het imago van de stad gelukkig ruimschoots goed en de eerste avond was het 1.30u alvorens we ons bed inkropen.

De altijd lachende Marokkaan die een heerlijke kok en polyglot bleek te zijn en de nieuwsgierige en enthousiaste neurochirurg in opleiding uit Sardinië bezorgden ons een hartverwarmend verblijf en vanaf het eerste moment leek het alsof we al jaren goede vrienden waren. Keer op keer blijven we ons verbazen over de generositeit en de hartelijkheid waarmee we door vreemden ontvangen worden en Hicham en Francesca kwamen zonder twijfel mee bovenaan in het lijstje van superhelden die ons doorheen onze trip hebben geholpen.

De twee dagen die we samen doorbrachten, genoten we van ontbijt in t-shirt en topje op hun zonovergoten terras (met zicht op zee en Calabrië), een trip naar de Etna, een gezellige avond in de pizzeria, een wandeling naar Dinnammare (jammer genoeg zonder overweldigend uitzicht wegens een plotse, dikke mist), heerlijke lokale dolci,… maar vooral van de eindeloze en interessante babbels over alles en niets.  

Met pijn in het hart namen we op donderdagmorgen dan ook afscheid van dit fantastisch koppel. Een laatste keer toonde Hicham zich een geweldige host door niets aan het toeval over te laten en ons niet alleen af te zetten aan de bushalte, maar pas terug te vertrekken toen hij ons op de bus zag stappen richting Puglia. 
Stipt om 10.45u vertrokken we voor een nieuw avontuur en lieten we Sicilië na een kleine maand achter ons. Doorheen Calabria en Basilicata, in weer en wind, bracht Interbus ons met een vertraging van vijfenveertig minuten tot in Brindisi, waar we werden opgewacht door David. Samen met Leonie woont hij al achtentwintig jaar in Italië en de twee Britse kunstenaars op rust hebben een prachtige B&B met een dito domein vol olijf- en fruitbomen. Na een korte rondleiding maakten we nader kennis tijdens een gezellige diner en voelden we meteen dat het hier wel goed zou komen: het huisje waarin we terecht konden was gezellig, het eten smaakte bijzonder goed, maar bovenal was de babbel uiterst hartelijk en hadden we vanaf het begin een goede klik.

Voor Albert was het nu weekend en we besloten om hem als extra bedankje een lekker en stevig ontbijt klaar te maken. We trokken het net iets breder dan Maltese Pastizzi, de filodeeggebakjes gevuld met erwtenpasta of ricotta die onderweg naar het werk meestal als snelle hap naar binnen worden gewerkt. We stapten dan ook met een goed gevulde maag de wagen in voor een excursie naar Gozo.
Naar Maltese normen was het een heel eind rijden en aangezien we een ferry moesten nemen, waren we toch even onderweg. Albert reed ons als volleerde gids het eiland rond en met ‘The Azure Window’, ‘Fungus Rock’, ‘The Inland Sea’, ‘Ramla Bay’ en de citadel van Rabat kwamen alle hoogtepunten aan bod. De uitstap was een schot in de roos en voornamelijk de ruwe rotskust en de wilde zee met zijn natuurlijke, archeologische bezienswaardigheden lieten op ons de grootste indruk na. 
Terug in Valletta gingen we naar een pizzeria en beseften we dat de trip ons danig had uitgeput. Bijgevolg geen stop meer in de pub zoals op vrijdagavond, maar de voeten omhoog in de home cinema en relax nog even genieten van enkele afleveringen van ‘Orange is the New Black’, onze nieuwe verslaving. 

Ook op zondag trokken we er met ons drietjes op uit. Eerste stop van de dag was het vissersdorpje Marsaxlokk, waar elke zondagmorgen een grote markt wordt opgetrokken. Jammer genoeg hebben ook de toeristen hun weg gevonden naar deze idyllische baai en werd er naast verse vis, groenten en lokale lekkernijen vooral veel rommel verkocht.
Tweede halte was de voormalige hoofdstad van Malta, Mdina. Net als rond elke andere zichzelf respecterende stad werd er ook hier een uit de kluiten gewassen vestigingswal opgetrokken en binnen de enorme muren vonden we een wirwar aan straatjes, mooie kerken en statige palazzi. Een bezoek aan Mdina kon niet anders dan gecombineerd worden met een stop in Crystal Palace,  geen luxueus paleis, maar een vooroorlogs barretje waar we de beste Pastizzi van het eiland proefden. 
Na een tussenstop ten huize Albert, waar het jammer genoeg alweer tijd was om onze spullen bijeen te zoeken, was de laatste stop van de dag een diner op het appartement van Maddie en Ruben, een bevriend koppel. Tijdens verhalen over onze trip en geanimeerde discussies over het reilen en zeilen in Malta, genoten we van het lekkere eten en goede gezelschap. De perfecte manier om een heerlijke vijfdaagse Malta af te ronden.

Om vijf uur ging de wekker en na een lift van Albert (held!) voeren we om iets voor half zeven de haven van Valletta uit. De file in de haven, gecreëerd door het gigantisch schip van de Britse marine dat voor het bezoek van The Queen naar Malta was afgezakt, zorgde ervoor dat we onze trein van Pozzallo tot Siracusa onmogelijk nog konden halen, maar dat bleek achteraf gezien een gouden zaak. Nadat we voet aan wal hadden gezet, sprak Katrien de eerste de beste persoon op de parking aan. Of hij niet toevallig naar Siracusa moest en of we misschien konden meerijden? Wonder boven wonder was dit het geval en veel sneller en goedkoper dan verwacht stonden we in het centrum van de stad.
De check-in op ons appartementje kon pas vanaf 16u, maar na het droppen van de bagage en een snelle switch naar een korte broek en t-shirt trokken we al het oude stadscentrum in. We zijn misschien wat veel gewoon tegenwoordig, maar we hadden meer verwacht van het kleine schiereiland (Ortigia), dat steevast hoog wordt aangeprezen in reisgidsen. Niettegenstaande genoten we van de heerlijke zon, kon het Italiaanse ijs ons wederom bekoren en vertoefden we nog steeds in het uitstekende gezelschap van elkaar. We rondden de dag af met een heerlijke, zelf klaargemaakte pasta die we samenstelden op de markt: venkel, ajuin, courgette, zongedroogde tomaten, okkernoten en gezouten ricotta… een uitstekende combinatie.

Of het aan de zelfgemaakte pasta of aan iets anders lag zullen we nooit weten, in ieder geval werd Katrien misselijk in de loop van de nacht. Het was de eerste keer in zeven maanden dat een van ons serieus ziek was en dan ben je blij dat je niet in een tent ligt ergens te velde of ver weg van sanitaire voorzieningen. Het geplande bezoek aan het Parco Archeologico della Neapolis, het hoogtepunt van Siracusa, stelden we uit naar de volgende dag en per sms boekten we een nachtje bij.

Woensdag ging het gelukkig allemaal al een stuk beter - het yoghurtregime en goed uitslapen hadden hun vruchten afgeworpen - en we namen de elektrische bus tot aan de ingang van het archeologisch park voor de luttele prijs van €0,50. Met het Romeins amfitheater, het Grieks theater, het Oor van Dionysus (een artificiële grot) en de tombe van Archimedes was de site echt de moeite. Met een beetje fantasie zie je Caesar na een gladiatorengevecht zo zijn duim omhoogsteken, terwijl hij denkt “brood en spelen, meer heeft het plebs niet nodig”. 
Het was bijna 15u ondertussen en we hadden honger als een paard. Met twee panini en wat lokale salami en gerookte kaas stelden we een late lunch samen en hielden we een extra lange siësta. Tijdens 14u en 17u vind je geen kat op straat en zo kon Katrien weer wat op krachten komen. ’s Avonds trokken we voor een kleine avondwandeling de gezellig verlichte steegjes terug in en at ik een oer-Siciliaanse arancino: rijst met ragu, in een gefrituurde korst, in de vorm van een omgekeerde tol. Jummie! 

Liften van Pozzallo naar Siracusa had ons geen windeieren gelegd en we waagden onze kansen opnieuw richting Catania. Op de achterkant van een Frostieskarton schreven we in grote letters onze eindbestemming en aan een tankstation staken we onze duimen omhoog. Na een kwartier raadde een oudere man ons aan wat verder te staan, omdat de kans er wellicht groter was dat iemand ons zou oppikken. Wie had dat gedacht, gelijk kreeg hij! Na enkele minuten op ons tweede plekje claxonneerde een jonge vrouw op weg naar haar werk. Ze was cipier in de gevangenis van Catania en dropte ons voor ons hotel. Wat een service! 
Catania is zeker niet de mooiste stad die we al bezochten, maar heeft toch heel wat bezienswaardigheden. Het Grieks theater moest dan wel onderdoen voor de tegenhanger in Siracusa, samen met de vele kerken (natuurlijk), de chaotische, maar gezellige vismarkt, het klooster van de Benedictijnen, de unief, il Duomo,… konden we toch de hele namiddag sightsee-end doorbrengen. Eens de zon weg was en wij klaar waren voor een terrasje, bleek het jammer genoeg niet zo’n evidentie om een goede bar te vinden. Uiteindelijk dronken we een Apérol Spritz in de bar van het hostel en ’s avonds dineerden we heerlijk Siciliaans op kosten van Lucie, Hugo, Jan, Bert, Gwendolien en Haike voor mijn verjaardag. 

De Etna. Je kan Catania niet bezoeken zonder een uitstap te maken naar de grootste, nog actieve vulkaan van Europa. De kostprijs is eerder hoog (€49 pp), maar deze lucky bastards kregen meer dan waar voor hun geld. Ten eerste hadden we wegens gebrek aan andere toeristen vijf uur lang een privé-gids ter onzer beschikking, maar voornamelijk een krachtige uitbarsting zorgde voor onverhoopt spektakel. Als zelfs de gids Paolo even enthousiast als wij foto’s staat te nemen en in de stad iedereen vraagt of je de uitbarsting hebt gezien, besef je van wat voor een unieke gebeurtenis je getuige bent geweest. 
Bij activiteit maakt de anders eerder stille vulkaan een geluid zoals donder. Tijdens onze uitstap hoorden we een constant gerommel in de buik van de berg en een gigantische stoomwolk vormde zich boven de krater. Bij daglicht ziet het vuur er donker uit (enkel ’s nachts zie je de rode gloed), maar toch zagen we af en toe een oranje kleur in de zwarte massa en leek het meermaals alsof er een raket werd afgeschoten. “It’s so, so powerful,” bleef de gids maar herhalen. Diezelfde gids drong er vervolgens op aan om het programma aan te passen en de lokale proevertjes om te ruilen tegen een wandeling op de Schiena d’Asino, hoewel een andere gids dit pad voor de zekerheid (vallende asblokken) net naar beneden was gevlucht. De uitbarsting nam op dat moment wat aan kracht af en dus vingen we met een helm op de wandeling aan. Je kon permanent de asdeeltjes horen en voelen vallen. Later, in de voorsteden van Catania, zagen we auto’s, straten en balkons volledig onder de assen. Het enige wat ontbrak was een kolkende lavastroom - van 14/12/1991 tot 30/03/1993 heeft er bijvoorbeeld meer dan vierhonderd dagen lang lava gevloeid. Maar goed, je kan niet alles hebben… wat een belevenis!