Meer dan de klok rond geslapen, werden we pas na elf uur wakker. Hoog tijd om wat praktische zaken te regelen en enkele knopen door te hakken in verband met onze laatste etappe richting België. Op aanraden van Tihi, de truckchauffeur die ons meenam tussen Genova en Verona, pasten we last minute alsnog onze route aan. 

In de late namiddag spraken we af met Silvano, onze allereerste chauffeur toen we Palmanova achter ons lieten. Hij bleek een kennis van de familie waar wij verbleven, dus het plaatje was helemaal compleet aangezien Giorgia ons ’s avonds kon vervoegen tijdens het diner dat hij had voorzien. 
De uiterst sympathieke Silvano gaf ons een rondleiding in het militair museum en door het versterkte fort. Als maarschalk had hij de sleutels van delen die niet toegankelijk zijn voor het publiek en zo kregen we heel wat uitzonderlijke zaken te zien: tunnels onder het fort, loges, torens,… 

Bij hem thuis werden we getrakteerd op oesters en prosecco. Giorgia kwam er ook bij en we aten heerlijke pasta met tomaat, ricotta en basilicum en geitenbrochettes op de grill als secondo. Vegetariër Giorgia kreeg een rijkelijke visschotel voorgeschoteld. De lekkere zoetigheden uit Zuid-Italië die ze had meegebracht, waren net als de vorige keer een schot in de roos.

Met het verstrijken van de tijd was het plots zestien juli geworden. Wouter gaf het beste van zichzelf en tegen dat ik opstond, stond een uitgebreid verjaardagsontbijt op tafel. Heerlijk wakker worden op die manier.
In de namiddag maakten we samen met Giorgia een uitstap naar Cividale dei Friuli, een charmant Unesco-stadje. Met een verjaardagsijsje achter de kiezen, reden we vervolgens verder naar de rivier om te zwemmen en ’s avonds spraken we opnieuw af met Silvano voor een diner in de heuvels net over de grens met Slovenië. 
Ik moest zeker de Ljubljanska proberen. Hadden ze er maar bij verteld dat dit een cordon bleu van anderhalve meter was. Als we op dit elan verder gingen zonder te fietsen, zouden we voor we het wisten tien kilo aankomen.
Onze gemaakte plannen om op zondagvoormiddag te vertrekken lieten we varen toen zowel Giorgia als Silvano bleven aandringen om nog een dagje langer te blijven. De mensen moesten maar niet zo vriendelijk zijn, en de dagen niet zo leuk. Bovendien leek het ons geen slecht idee om helemaal uitgerust aan het laatste fietsgedeelte van onze trip te beginnen. 

Een lazy Sunday uit het boekje. We sliepen uit, hadden een relaxed ontbijt samen met Giorgia, updateten onze blog en finaliseerden de routes. Rond 16.30u pikte de immer enthousiaste Silvano ons op, want hij wou absoluut dat we zijn vers gemaakte ‘saba’ proefden, een typisch Sardeens dessert. Moeilijk uit te leggen wat het precies was: gekookte granen in zoete, gekookte rode wijn. Jummiee!
Een terrasje later werden we netjes terug afgezet aan Giorgia’s appartement waar we een rustige avond hadden om daags nadien goed uitgerust aan de laatste drie fietsmaanden te beginnen. 

Het was met een klein hartje dat we aan de terugtocht richting Palmanova begonnen. Lies was dan wel zo vriendelijk om ons aan een tankstation naast de autostrade af te zetten, 1400 km liften was toch een heel eind. 

Spanjaarden worden niet meteen gezien als de meest enthousiaste chauffeurs wanneer het op lifters aankomt. Dat er twee anderen op hetzelfde punt elke auto aanspraken en bedelden om een lift, hielp ons niet meteen.
Toen een camionette voor ons neus parkeerde en we het bordje ‘Montpellier’ toonden, draaide Radouane gelukkig zijn raampje naar beneden. Hij twijfelde even, maar gaf ons uiteindelijk toch een lift helemaal naar Nîmes. Met zijn twee kindjes was hij op weg van Marrakech naar Zurich, waar hij woont. Een lange rit. 

In Nîmes werden we opgepikt door Marie en Loic, twee Parijzenaars die begonnen aan hun wandelvakantie in de Alpen. Zij zetten ons af in Aix-en-Provence en tien minuten later nam de vrolijke Marie-Pierre ons honderdvijftig kilometer mee.
Tot Nice werden we meegenomen door de Duitse soldaat-ingenieur Julius. Helaas dachten we er niet op tijd aan ons te laten afzetten op de autostrade, met als gevolg dat we in het stadscentrum belandden. Het zou niet lang meer duren voor de zon wegzakte en tegen dat we te voet aan de andere kant van de stad waren, was het al donker. In een budgethotel informeerden we naar kamers, maar alles was volzet.
Achteraf bekeken gelukkig, want anders hadden we zeker besloten de Franse nationale feestdag mee te vieren in deze mooie kuststad en iedereen weet wat daar gebeurd is. 

Met de moed der wanhoop trokken we dan maar naar de péage waar we wonder boven wonder nog werden meegenomen door een vader met twee kinderen. We belandden in het mondaine Monaco en met zicht over de baai en onder begeleiding van een prachtig vuurwerk deden we tegen middernacht ons best om nog over de Italiaanse grens te geraken waar een groot servicestation zou zijn.
Tegen half een werden we door een Italiaan afgezet, maar het restaurant en tankstation boden jammer genoeg geen 24/24h service. Slapen zat er niet meteen in en voor de deuren van het winkeltje wachtten we tot het weer licht werd en we aan de tweede dag konden beginnen. 

Zot zijn doet geen zeer en om 6u stonden we breed glimlachend te pronken met ons papier ‘Genova’. Een Roemeen die al jaren in Italië woonde en werkte, gaf ons de eerste lift… de voorbode van een wel zeer vlotte dag. 
Aan de Autogrill deden alle Italianen ‘neen’ met hun wijsvinger. Liften werd duidelijk niet gedoogd. Gelukkig konden we ook nu weer rekenen op een halve Italiaan. De Servo-Kroatische vrachtwagenchauffeur uit Gorizia zag er geen graten in dat we meereden en nam ons helemaal mee tot na Verona. Nog slechts 200 kilometer te gaan, maar onze ogen hadden het steeds moeilijker om niet dicht te vallen. 

We fristen ons wat op, namen de tijd om te lunchen en na nog geen tien minuten waren we weeral vertrokken. Alessandra en haar negenjarige dochtertje Leda waren onderweg naar Triëste en stonden erop ons voor de deur af te zetten. Grazie mille! 

We hadden niet verwacht dat het zo vlot zou gaan, maar toch we waren helemaal op. Giorgia (onze host) was nog op het werk, maar we werden hartelijk verwelkomd door haar mama (Giulia) en na een korte trip naar de winkel voor een cadeautje en wat inkopen doken we ons bed in. 
We zetten onze wekker nog om wat bij te praten met Giorgia, maar kregen bericht dat zij vermoedelijk pas na middernacht thuis zou zijn. Geen nood, wij konden alle slaap gebruiken en het duurde slechts seconden vooraleer we weer in een diepe slaap verzonken waren.

Een constante naast de gezelligheid en de leuke momenten, was de loden zon die de temperaturen in de stad steevast deed oplopen tot 35°C. Toen de Erasmussers terug naar huis vlogen/treinden, zochten wij in de namiddag met Lies verkoeling op het strand. De stadsstranden leken ons wat druk en dus ging het met de auto een vijfenveertig minuten richting noorden, naar Sant Pol de Mar.
Het water en de zeebries zorgden voor verfrissing en onder de parasol was het ook op het strand zelf best aangenaam. Zeker toen de zon langzaam begon te zakken en de snackjes uit de koeltas tevoorschijn werden gehaald, was de ideale strandnamiddag- en avond niet veraf meer. Een heerlijke manier om tijdens een gezellige babbel een zalig weekend af te ronden. 

De reünie zat er dan wel op, wij bleven nog enkele dagen in Barcelona. De fietsen zouden niet weglopen en de stad viel ons enorm mee. We sliepen lang uit en trokken vervolgens naar een groot winkelcentrum met Mediamarkt. Katriens gsm was na de plonspartij op Pag Island (Kroatië) namelijk nog steeds niet terug tot leven gekomen.

Van aan de rand van de stad en net buiten het verfrommelbare stadsplan dat we meehadden, wandelden we langs de zee terug naar het centrum. We hadden de afstand dan wel wat onderschat - zeker gezien de middagzon -, het was wel leuk wandelen. De keurige stadsstranden, de olympische haven, de stalen walvis, de wijk Barcelonetta, Port Vell,… we keken onze ogen uit en stonden ook nu weer versteld van de diversiteit die Barcelona aan haar bezoekers te bieden heeft.

In de vooravond spraken we stapsgewijs af met Albert (die net als ons wat langer in de stad was blijven hangen), Txell (die woont en werkt in Barcelona) en Lies, die ons vervoegde voor het avondeten bij de ietwat tegenvallende Indiër. 

Op onze laatste dag Spanje lieten we de stad achter ons en deden we het Parc Natural de Zona Volcanica de la Garrotxa aan. De eerste stop in Cantonigros bracht ons na een halfuurtje wandelen over een leuk pad tot aan de Fontanada-waterval. Een prachtige plek, alleen jammer dat de waterval was opgedroogd. We lieten het niet aan ons hart komen en hadden een heerlijke lunch. Lies had er namelijk voor gezorgd dat alle ingrediënten voor Pa Amb Tomaquet voorhanden waren en in combinatie met Jamon Iberico en lokale kaas was het smullen geblazen. 
Tegen 17u reden we verder naar Rupit. Het kleine bergdorp met zijn smalle straatjes, huizen gebouwd op en tegen de rotsen en zijn rustieke hangbrug kon ons zeker bekoren en op deze manier kregen we behalve de hoofdstad en het strand ook een andere kant van Catalunya te zien.

Onze passage in en rond Barcelona zat er nu echt bijna op, maar we sloten af in stijl. In een uitstekend Mexicaans restaurant trakteerden we Lies om haar te bedanken en was het bij tortillas, guacamole en tacos perfect napraten over de heerlijke zesdaagse.

Vanuit verschillende hoeken van Europa kwamen we met een tiental Erasmus-vrienden samen in Barcelona. Gabor - bij wiens ouders onze fietsen vier maanden winterslaap genoten - was de eerste die we ontmoetten en waarmee we de stad introkken. Gaudi’s Pedrera en casa Batllo, de Ramblas, de Boqueria, het standbeeld van Colombus, de Sagrada Familia,… we gaven onze ogen goed de kost en moesten meermaals onze dorst lessen met een biertje onderweg. 

Om 17u was de grote ontmoeting gepland in het Parc de la Ciutadella. Geweldig om iedereen - sommigen onder hen na acht jaar! - terug te zien. De sfeer zat goed, iedereen had ongelofelijk veel te vertellen en voor we het wisten was het 22u, Spaanse tijd om aan het diner te beginnen denken. 

Op zaterdag had het wat voeten in de aarde om na een lange nacht de groep weer bijeen te krijgen. In eerste instantie doolden we samen met Ulli, Eva en Gabor door de smalle straatjes van de oudste wijken van de stad (Gotic en El Born). 
Rond 17u werden we op een terras vervoegd door Matti en Juan en na een stop in een typische tapasbar trokken we richting Gracia voor de aperitief.
Tegen 20u was na enkele drankjes de groep eindelijk compleet en sloten we de dag af met de zonsondergang op Los Búnkers Antiaéreos del Carmelo en een heerlijk traditioneel diner in een klein restaurantje. Jammer dat de bar waar we nog na keuvelden al om 3u de deuren sloot, want we waren nog lang niet uitgepraat.

Zo belabberd en inefficiënt het afspreken van zaterdag, zo vlot en geolied ging het op zondag. Aangezien de meesten alweer huiswaarts keerden in de loop van de namiddag of ’s avonds, stond iedereen tegen 11.30u paraat aan het Teatro Liceu op de Ramblas. De versmarkt waar we initieel wat wilden rondsnuffelen was gesloten, maar we vonden een schaduwrijk terras op een pleintje wat verderop. Niet te geloven dat het na een overheerlijke burgerlunch alweer tijd was om afscheid te nemen.

In tegenstelling tot de eerder vlotte lifts de vorige dagen, verliep het traject Béziers-Barcelona moeilijk. Zoals Google Maps had voorgesteld, wandelden we vanuit het appartement richting de oprit van de autostrade. Een dame die ons met een bordje “Autostrada A9” zag staan, wist ons echter te vertellen dat dit niet de meest voor de hand liggende manier was, en nam ons een viertal kilometer verder mee. De rest tot aan de péage, nog steeds vier kilometer, legden we onder een blakende zon te voet af. 

Aan de péage versierden we een lift tot in Narbonne van een gepensioneerd man die jarenlang voor het Belgische Ziegler had gewerkt, vervolgens een van een jonge kok tot juist voor Perpignan en nadien nam Hassan ons mee tot iets na Perpignan. Twee rasechte Catalanen brachten ons naar Figueres en uiteindelijk was er onze laatste helpende hand die ons afzette in het centrum van Barcelona, waar we de metro namen naar Joanic.

Op vijf minuten wandelen van deze halte woont Lies, de nicht van Wouter. Een hoeraatje voor de familie Robert die ons voor de zoveelste keer uit de brand hielp door ons zes dagen lang van onderdak te voorzien. 
Al hadden we Lies onlangs gezien toen we in België waren ter gelegenheid van Opa’s 90ste verjaardag, het was erg leuk om haar terug te zien in haar eigen stekje in de wijk Gracia. Haar mooie, grote appartement is gebouwd op het dak van een appartementsgebouw. Jullie kunnen wel raden wat voor indrukwekkende views dat gaf. Ideaal om bij een hapje en een drankje op het terras bij te babbelen en te horen hoe ze het stelt op haar werk aan de universiteit van Barcelona.

’s Avonds namen we haar mee uit naar een typisch restaurantje op haar aanraden. Zoals gangbaar is in Catalunya, deelden we raciones van inktvis, kroketjes van kip, gegrilde groene pepers en uiteraard patatas bravas. Afsluiten deden we met, eveneens gedeelde, crème catalan, cheesecake en profiteroles.

In Béziers werd meer dan achthonderd jaar geleden een bloedige pagina geschreven in de geschiedenis van de Katharen. Vandaag de dag is het er vredevol en beleefden we er een zonnig dagje in het zuiden van Frankrijk.

Door straatjes kleurrijk gedecoreerd met parasolletjes, wandelden we naar de toeristische dienst met incompetente bediendes die onze (nochtans basis-) vragen niet konden beantwoorden. Toch een stadsplan rijker, trokken we vervolgens naar de kathedraal Saint-Nazaire waar we in de schaduw van een boom onze lunch aten met zicht op de vallei van de Orb voor ons. 

Nadat we de kloostergang en bisschoppelijke tuinen hadden bezocht, vervolgden we onze weg naar het tweede hoogtepunt: les neuf écluses. De sluizen waren echter alle in werkzaamheden en bijgevolg niet te bezoeken. Hadden ze ons dat nu eens verteld in de toeristische dienst, hadden we ons deze moeite kunnen besparen. 

De warmte maakte ons loom en tijdens een stadsbezoek leg je al snel enkele kilometers af. Redenen genoeg dus om met een rugzak vol fruit en wat yoghurt terug naar ons appartementje te gaan. Het stadspark Plateau des Poètes aan ons deur hielden we voor ’s avonds. 

“Het meisje op de trein” van Paula Hawkins dat een Vlaamse toerist voor ons moet hebben achtergelaten las ik nog uit terwijl Wouter in een bar de match Portugal-Wales volgde. Weer niet de ploeg die we hoopten dat zou winnen, we moesten dringend onze strategie aanpassen!

Omdat de studenten al vroeg op pad waren voor hun stage, hadden we de avond ervoor al afscheid genomen en konden we zonder problemen gewoon de deur van het appartement achter ons dichttrekken. Een heel leuk verblijf in Grenoble, nu nog zien dat we er ook terug weg geraakten. 

Aanvankelijk ging dit iets minder gemakkelijk dan gehoopt. Aan de oprit naar de autostrade was er net iets te weinig ruimte voor passerende auto’s om te parkeren en dus was het een dikke drie kwartier wachten alvorens er schot in de zaak kwam. Een jonge Fransman nam ons enkele kilometers mee tot aan de péage en dat was een gouden zet.

Na vijftien minuten enthousiast gezwaai met onze bordjes ‘dir. Montpellier’ en ‘Merci’ zaten we voor we het wisten in de camionette van Yassin. Zelden ontmoetten we zo’n optimistische en positief ingestelde persoon. De Franse leeftijdsgenoot met Marokkaanse roots die een klein renovatiebedrijf runde, vertelde honderduit over het leven en wist ons keer op keer te verrassen met inspirerende verhalen. 
Yassin moest helemaal tot in Salon-de-Provence en nam ons mee tot aan de splitsing van de A7 en de A9. Over de Autoroute du Soleil gingen we vlot tot aan de Aire de Mornas-Village, een groot tankstation waar het vermoedelijk een eitje zou zijn om een vervolglift richting het zuiden te fiksen. 

Over die lift maakten we ons geen zorgen, een slaapplaats… dat was een ander paar mouwen. We hadden geen (positieve) reacties gekregen vanuit Montpellier en Perpignan en twijfelden over wat we zouden doen. Iets boeken vonden we riskant, aangezien we al liftend niet wisten waar en om hoe laat we zouden arriveren. 
Booking had geen betaalbare opties voor ons in petto en het probleem met Airbnb was dat voor de meeste kamers/appartementen je eerst een aanvraag moest indienen en dan moest wachten op een bevestiging. Die tijd hadden we niet, dus trokken we zonder boeking en met een papier ‘dir. Perpignan’ naar de oprit van de snelweg. 

We stonden nog geen tien minuten te wachten toen een wagen onderweg naar Béziers stopte. Het bleken Belgen te zijn die al jaren in Frankrijk werkten en woonden. Tijdens de leuke babbel mochten we zelfs hun telefoon gebruiken om een appartement in het centrum van Béziers vast te leggen.

Na een vlekkeloze dag liften waren we in het zuiden van Frankrijk aanbeland en hadden we met Béziers een leuke verblijfplaats op de koop toe om een dagje te blijven hangen. Tegen dat we goed en wel waren ingecheckt, naar de winkel waren geweest en eten hadden gemaakt, was de avond al goed gevorderd. Slaapwel, want we besloten onze batterijen wat te sparen voor de dag sightseeing en de reünie. 

Grenoble, de grootste stad van de Franse Alpen, wachtte ons geduldig op en we namen rustig de tijd voor een douche, een typisch Frans ontbijt bestaande uit stokbrood en zoet beleg, en het voorbereiden van de komende dagen. 

Pas rond de middag trokken we naar het oude centrum van de stad. Grenoble is zeker geen toeristische trekpleister en het waren dan ook vooral locals die op de vele gezellige pleintjes en de terrassen in de levendige straatjes van hun lunch of een drankje genoten. Net zoals in Turijn een pluim voor de medewerkers van de toeristische dienst die ons uiterst vriendelijk te woord stonden en ons enkele nuttige plannetjes en brochures aanboden.

Het hoogtepunt van Grenoble is de Bastille. Aan de overkant van de Isère torent dit versterkte fort hoog boven het centrum uit. De wandeling ernaartoe was een aanrader volgens Adrien en zijn kotgenoten - “jullie gaan toch niet met de téléphérique?” - en dus begonnen we vanaf de fontein met de leeuw en de slang aan de steile klim naar boven. 

Via een leuke weg met vele trappen en kleine padjes ging het op, onder en over de versterkte vestiging tot op het Terrasse des Géologues, waar ook de kabelbaan toekomt. Van hieraf hadden we niet alleen een geweldig zicht op de omliggende bergen, maar ook over de stad. We gaven onze ogen de kost en ontdekten dat we vanop het hoogste uitkijkpunt zelfs een formidabele kijk hadden op de Mont Blanc in de verte. 

Na een kleine omweg naar de Grottes de Mandrin begonnen we aan de afdaling. Meer dan tweehonderd meter dalen, over bijna uitsluitend trappen… met knikkende knieën en trillende benen, letterlijk, stonden we wat later terug aan de Isère en op de Place Victor Hugo gunden we ons wat rust en amuseerden we ons met mensen kijken. 

We hadden Adrien, Baptiste en Magali beloofd voor hen te koken en na een ontdekkingstocht door de Intermarché waren we terug op kot. Onze lange lijst aan verzoeken op social networks in Perpignan en Montpellier had nog niets opgeleverd en we hoopten dat er in de loop van de avond nog een bevestiging zou binnenkomen. 

Onze variant op de succespasta uit Turijn (salsiccia en tomaten) was ook met Franse ingrediënten een voltreffer. De blonde Grimbergens - les Grims, want de Fransen korten alles af - die we voor een wel zeer zacht prijsje in de winkelrekken hadden gevonden smaakten eveneens en we hadden een uiterst gezellige avond. Leuk om eens met studenten op te trekken en we sloten de avond studentikoos af met enkele rondjes Jungle Speed en een genepi (lokale sterke drank).

We maakten ons liftklaar en met drie papieren - ‘autostrada’, ‘dir. Grenoble’ en het gerecupereerde ‘grazie mille’ - konden we aan de uitdaging beginnen. Geen markt op zondag en dus kochten we alvast een zoete lunch bij de Arabier om de hoek alvorens we op de Corso Regina Margherita onze duim de lucht in staken. 

Op onze eerste lift moesten we met een kleine twintig minuten het langst wachten. Net nadat een passant ons had aangegeven dat er ons nooit iemand zou meenemen, stopte een vriendelijke jongeman. Hij zette ons enkele kilometers verder af op een schaduwrijk en strategisch plekje net voor het op- en afrittencomplex van de autostrade. 

We stonden nog maar een paar minuten te pronken met ons papier voor Grenoble toen op de zijweg een auto stopte en vroeg wat er op ons blad stond. Valentino (Roemenië) en Valentina (Oekraïne/Moldavië) woonden al jaren in Turijn en genoten van hun vrije zondag. Ze hadden ons zien staan en hadden speciaal rechtsomkeer gemaakt om te informeren of ze ons niet konden helpen. Ze moesten dan wel niet meteen onze richting uit, na wat wikken en wegen besloten ze ons tot aan de grens met Frankrijk te brengen. Woooow!! Wat een geweldige geste en wat een geweldige mensen. 

Terwijl we honderduit babbelden reden we via de ‘scenic route’ dwars door de Alpen (in plaats van over de autostrade) richting Frankrijk. 
Door de Val Valdese ging het over de Strada Statale 23 del Colle di Sestriere - what’s in a name - in een prachtig landschap tot boven tweeduizend meter en langs verschillende locaties van de winterspelen in Turijn in 2006. Dankzij Valentino en Valentina konden we eens genieten van adembenemende vergezichten over de bergtoppen zonder enige inspanning. 

Net over de grens maakten we in Montgenèvre een lunchstop. We waren nog lang niet uitgebabbeld en voordat we de afdaling naar Briancon inzetten, toonden wij op een grote kaart van Europa onze fietsroute en zij hun autovakanties van de afgelopen jaren.
Op deze manier was liften helemaal geen opgave. Het leek wel of we op een dagtrip waren met oude vrienden. We kuierden samen een klein halfuur door het gezellige centrum van Briancon en vergaapten ons aan de besneeuwde bergtoppen, de middeleeuwse straatjes en het fort dat op de grillige rotsen was opgetrokken. 

Tijd voor Valentino en Valentina om rechtsomkeer te maken en wij hadden nog een dikke honderd kilometer te liften. We moesten ons niet haasten want Adrien, onze host in Grenoble, zou na een dagtocht in de bergen zeker niet vroeg thuis zijn. 

We stonden nog maar tien minuten op post toen Jean-Bernard op onze locatie zijn garagebox uitreed. Of hij niet toevallig naar Grenoble moest? “Affirmatief”. 
De rijstijl van de negenentwintigjarige Fransman was net iets sportiever dan die van de Roemeens-Italiaanse Valentino en het was duidelijk dat het niet de eerste keer was dat hij de Col du Lautaret op- en weer afreed. 
Wat een prachtige bergpas overigens. Opnieuw ging het tot boven tweeduizend meter en 360° hadden we zicht op grillige rotsen, spectaculaire watervallen, mooie alpenweides en als kers op de taart een gletsjer. 

Jean-Bernard zette ons voor de deur af in de Rue Paul Janet en om de hoek aten we enkele brioches. Aangezien Adrien en zijn flatgenoten hadden laten weten enigszins verloren te zijn gelopen tijdens hun bergtocht, trokken we maar alleen naar een café au coin waar we Les Blues over IJsland zagen walsen. 
Meteen na affluiten maakten we kennis met Adrien, Baptiste en Magali. De drie jonge Franse studenten liepen allemaal stage in Grenoble en waren vol lof over de stad, maar nog meer over de omliggende bergen. Ze waren op z’n zachtst gezegd enthousiast over onze trip en onze verhalen en gelukkig mochten we een nachtje langer blijven zodat we de volgende dag nog wat van Grenoble konden zien en de Bastille konden bezoeken.

Ongelofelijk maar waar, we sliepen beiden lang uit. Een Brexit, de Duivels uit het EK, Wouter die pas opstond om 9u45… Waar ging de wereld toch naartoe?

We werkten de blog bij en trokken enthousiast naar de P.zza della Repubblica om er net zoals de vorige dag ingrediënten te kopen voor een lekkere pasta. Wat een zaligheid om deze markt aan je voordeur te hebben!
Simpliciteit is het sleutelwoord van een goede, Italiaanse pasta. Terwijl de ‘pipe rigate' kookten, ging de salsiccia in de pan met wat sjalotjes en verse tomaten. Dit smukten we op met pikante rode peper, versneden basilicum en de rest van onze provolone. Pronto in een vingerknip en een van de beste pasta’s uit het BlijvenTrappen-repertoire.

Turijn had nog heel wat voor ons in het verschiet en gewapend met een uitstekend stadsplan trokken we richting het Palazzo Reale en vervolgens door de Via Po over verschillende pleintjes naar de Piazza Vittorio Veneto. Hier zouden we ’s avonds op groot scherm de Italianen steunen tijdens hun match tegen Duitsland.

Uit het niets brak een onweer los. Een volledig terras (tafels, stoelen, grote parasols en alles wat nog op de tafels stond) zagen we door de wind vijftien meter meegesleurd worden. Jammer voor de cafébazin die in een poging te redden wat er te redden viel hard neerkwam op de poten van een omgekeerde tafel. 
De Ponte Vittorio Emanuele I bracht ons naar de andere kant van de Po en langs de oevers smulden we een lekkere gelato met kokos en torroncino (ik) en noten en pistache (Wouter). 

Voor de match waren we misschien wat aan de vroege kant, maar zo verzekerden we ons van een goed plekje. Traag maar zeker kleurde het plein blauw en daagden meer en meer verkopers van Italiaanse vlaggen, toeters en koud bier uit een IKEA-zak of winkelkar op.
Net als op vrijdag kende onze voetbalavond een tragische afloop. We hadden nochtans de eerste twee zinnen van het volkslied goed meegezongen. 
De mondiale sympathie voor IJsland ten spijt, zouden wij het ons de volgende dag niet kunnen permitteren de Fransen tegen de borst te stoten. Via CouchSurfing was immers een bevestiging binnengelopen van Adrien uit Grenoble en we hoopten dan maar dat onze derde poging in de kwartfinales een positief einde zou opleveren.