Het was een prachtige ochtend. Er was haast geen enkel wolkje aan de lucht en de zon had om 8.30u al voldoende kracht om de jassen achterwege te laten. Wie weet was de zomer met de ingang van augustus nu echt begonnen? 

Van aan de start ging het, voor de vierde dag op rij, bergop en ook de fietsshirts met lange mauwen moesten er na een paar kilometer aan geloven. We zouden tot op zeshonderdvijfentwintig meter klimmen en in de loop van de klim, na een dikke vijftien kilometer, zouden we de grens met Zweden overschrijden. 
We wonnen al snel wat hoogte hetgeen resulteerde in een mooi zicht op enkele besneeuwde bergtoppen. Het landschap was zoveel mooier nu het gecombineerd werd met de blauwe lucht en de zon. We genoten met volle teugen van onze laatste kilometers Noorwegen en concludeerden dat de voorbije vier weken een geweldige ervaring waren geweest. 

Op een paar kilometer van de grens stond ik plots oog in oog met een kleine vos. Het duurde een fractie van een seconde voor we beiden beseften dat we mekaar in het vizier hadden en de vos aarzelde net lang genoeg zodat Katrien er ook nog een glimp van kon opvangen. Een paar honderd meter verder zagen we een hert de straat oversteken. We hebben de hoop op een eland nog niet opgegeven… 

We fietsten door een landschap dat Scandinavië ten voeten uit typeert; dennenbos, bergen en meren. Spontaan dachten we aan de bevers uit de Chaudfontaine reclames en het was in dit decor dat we ons tweede Noord-Europese land afvinkten. Uit het niets dook een groot grensbord op met Sverige. We zijn nu toch al wel even onderweg en Zweden is het negende land, maar het was de eerste keer dat we een officieel grensbord passeerden.

Met nog drieënnegentig NOK in onze portefeuille hoopten we dat de eerste Zweedse supermarkt onze muntjes zou aanvaarden. Van NOK of SEK naar euro omrekenen lukte ons aardig, maar van NOK naar SEK is een ander paar mouwen. We gokten dan ook dat we met een paar producten wel om en bij de negentig zouden uitkomen en op 0,77 NOK na slaagden we in onze missie. Gelukkig schold de kassier ons die centiemen kwijt, want onze buitenlandse bankkaart deed het niet in zijn machientje. 
In deze Coop in Storlien, lichtten ze ons in dat de volgende supermarkt in Duved was. Dat kan je je in België onmogelijk voorstellen, dat je aan een toerist moet vertellen dat de volgende mogelijkheid om inkopen te doen vijftig kilometer verderop is. Met een rustdag in het verschiet hadden we dan ook geen andere keuze dan te blijven trappen tot in dit kleine dorpje, net voor Åre. 

We klommen tot op de verwachte hoogte, maar een lange afdaling bleef jammer genoeg uit. Stevig op en af glooide het parcours verder en we waren blij toen we op het middaguur een goed plaatsje in de zon vonden om te lunchen.
Na een uurtje stapten we de trappers weer op en vervolgden we onze weg, nog steeds op de E14. In totaal zouden we honderdennegen kilometer lang deze baan onder onze wielen zien voorbijglijden, tot we net voor Duved konden overschakelen op de Sverigeleden.

De panorama’s waren waanzinnig uitgestrekt; zover het oog reikte zagen we bossen. Met de heldere lucht hadden we overigens een zeer scherp zicht dus reikte ons oog zéér ver.

De laatste kilometers kwamen we op het einde van onze krachten. We hadden stevig gefietst de voorbije dagen en het was alweer even geleden dat we een rustdag hadden genomen. 

De camping in Duved bestond gelukkig wel nog en ook de informatie over een supermarkt klopte (zelfs dat hij open was op zondag). Op ons picknickdeken in de zon genoten we nog voor het opzetten van de tent van een stukje zomer. Het was nog niet eens 17u dus we hadden alle tijd van de wereld. 

Met zicht op het skigebied van Åre sneed ik de wortelen en ajuin in stukjes die onze noodles met zoetzure saus moesten verrijken. Deze dag kon niet meer stuk. 

Na een woelige nacht was de wind ’s morgens gaan liggen. Het druppelde nog wat na, maar we zagen ook hier en daar wat blauwe lucht. 

We vervolgden onze weg over de Ladestien, maar het pad bleek meer geschikt voor wandelaars met stevige bergschoenen. Hoewel het ook wordt gepromoot als fietspad, had de toeristische dienst van Trondheim ons hiervoor gewaarschuwd en ons afgeraden het zeven kilometer lange traject met de fiets af te leggen. 
We wilden dit toch liever met eigen ogen zien alvorens te beslissen. De vorige avond hadden we namelijk al een mooi stukje gefietst en zo een prachtige slaapplek gevonden. Nu moesten we echter na enkele honderden meters zwoegen en zweten de dame van de toeristische dienst gelijk geven. Met een snelle blik op de gps construeerden we een alternatieve route. 

We lieten de derde grootste stad van Noorwegen achter ons en met de wind in de rug en over brede fietspaden hadden we deze voormiddag niet te klagen. Hoewel, na vijftien kilometer knepen we de remmen dicht aan een bushokje, waar we kort schuilden voor een stevige stortbui. Het was toen 10u en we combineerden de regenpauze met een gezonde voormiddagsnack in de vorm van - hoe kan het ook anders - een nectarine. 

Een paar honderd meter verder zagen we in het volgende bushokje een verzameling fluogele vestjes. Twee koppels Noorse fietstoeristen hadden duidelijk hetzelfde idee gehad als ons. We stopten voor een praatje en kregen prompt een stuk koek, wat het best te vergelijken viel met peperkoek. Lekker!

De zon deed een half uurtje goed haar best, maar bushokje nummer drie kwam geen moment te vroeg. Het weer was deze dag opvallend Iers: het ene moment baadde het landschap in de zon en hadden we het bergop veel te warm, het volgende moment was het aardedonker en kregen we een shower over ons heen.

Het was soms stevig klimmen geblazen, maar in ruil kregen we een mooi zicht op het Strindfjord, onderdeel van de Trondheimfjorden, vermoedelijk het laatste fjord van onze trip. Net voor het centrum van Stjordal vervolgden we oostelijk onze route en lieten we het water achter ons, een bosrijke vallei in. Kilometers lang zouden we door deze vallei fietsen, eerst op een rustige weg langs een spoorlijn en een rivier. 

Om 12u30 was de energie van ons ontbijt, de nectarine en de peperkoek opgebruikt. In de berm in de zon was het goed toeven. Na een paar stevige boterhammen met als topper eentje met banaan en zelfgesneden chocoladeschilfers (niet moeilijk dat we niet afvallen), deden we ons tegoed aan de warmte van de zon tijdens een klein middagdutje.

De kalme weg transformeerde zich na de middag in de niet zo kalme E14, de enige weg naar Zweden vanuit Trondheim. Zweedse campers die ons voorbijstaken gingen terug naar huis en de Noorse die vanuit tegenovergestelde richting kwamen waren hetzelfde lot toegedaan. Voor ons is de vakantie gelukkig nog lang niet over.

Stevig trapten we door langs de Stjordalselva met haar vele zijrivieren en watervallen. Het landschap had veel weg van dat in Zuid-Noorwegen toen we Larvik verlieten. Zelfs de houten opslaghuisjes die we in de fjordenregio niet zagen, stonden hier weer op de scène. Verder leerde een informatiebord ons dat herten, elanden, lynxen en zelfs beren hier met de nodige dosis geluk te zien waren. Onze fietsen zijn dan misschien niet het meest geschikte transportmiddel om de wildernis in te trekken, maar wie weet krijgen we er toch een van te zien. 

Af en toe kwam de zon er goed door (joepie), maar de regen was nooit ver weg. We trokken bergop een spurtje naar bushokje vier, maar de vlaag trok links van ons voorbij en op enkele spatten na hielden we het gelukkig droog.

Naar Noorse normen hadden we een marathonetappe. Na tweeëntachtig kilometer bereikten we ons einddoel te Meraker, waar een camping zou moeten zijn. Zou moeten zijn… Verschillende campings hadden blijkbaar in dit dorpje ooit hoogtij gevierd, maar tegenwoordig was er behalve leven in supermarkt Bunnpris niets te zien. Grote oranje stickers in de vorm van een kruis meldden voorbijgangers dat de campings niet langer bestonden. Ook het hotel naast de supermarkt bleek gesloten en er zat niets anders op dan aan de slotklim richting Zweden te beginnen.

Achttien kilometer klimmen zagen we niet meer zitten en we belden aan bij een oudere vrouw die enkel het Noors machtig was. Op haar vlakke gazon mochten we niet kamperen, dus probeerden we het bij de volgende waar we wel prijs hadden. De tent stond snel recht en op ons picknickdeken in de voortent bereidden we een klassieke spaghetti voor. Een grote portie voor elk en nog wat chocolade als dessert. 

In ons tentje op de Ladestien net buiten het centrum van Trondheim schreven we het verslag van 30 juli, hevig hopend dat we niet met tent en al zouden wegwaaien.

Twaalf uur eerder hadden we onze kletsnatte tent weggestoken en poetsten we vertrekkensklaar onze tanden. Voor vijftig NOK (omgerekend €5,5) een heel proper en mooi gelegen camping en dus een geslaagd verblijf.

Onze dag begon in stijgende lijn en we waren blij dat de eerste kilometers niet de laatste van de vorige dag waren. Gelukkig miezerde het maar een heel klein beetje en konden we de regenkledij in de tassen laten. Ja, we zijn zelfs al tevreden als het niet te hard regent. 

De leuze ‘na regen komt zonneschijn’ is in Noorwegen niet aan de orde, maar gelukkig doen ze wel mee aan ‘het kan niet blijven stijgen’.  We onderbraken onze afdaling om enkele Europese kraanvogels (weten we via via dankzij de blog) van dichterbij te bekijken. Dit zijn best uit de kluiten gewassen vogels en ze maken een hels kabaal. In Noorwegen zijn ze geen fan van deze indringers aangezien die de aardappelplanten oppeuzelen. 

We sloegen linksaf op een onverhard pad, een aangename verandering op de iets drukkere wegen van de voorbije dagen. We hielden onze ogen en oren open, want het kon bijna niet anders dan dat dit een biotoop was voor wildlife.
Onze zintuigen lieten ons niet in de steek en we spotten enkele herten in het veld. Elanden kregen we jammer genoeg niet te zien, ondanks verscheidene verkeersborden die ervoor waarschuwden. Het moet nochtans mogelijk zijn volgens Sivert, onze Noorse gastheer van een paar dagen geleden. Zij hadden twee maand terug zelfs het geluk om vanuit het keukenraam een eland en haar jong voorbij te zien wandelen. 

Dankzij de recente aanleg van de E39 fietsten we na Orkanger over een kalme parallelweg langs het fjord. We hadden goede benen en maalden de kilometers vlot weg. ‘Afstand gefietst: 40 km’, zagen we op het schermpje van de gps. Het was weeral even geleden dat we nog dergelijke afstand hadden afgelegd voor de middag. 

Op zoek naar een geschikte plek om te eten, werden we gestopt door een man met een grote camera. “I’m from the local newspaper. Do you have ten minutes?” Yes we did en zo geschiedde dat Katrien en Wouter hun eerste interview weggaven aan de internationale pers. Na een ereronde voor de foto’s (in de gietende regen) noteerden we de website van het dagblad.    Diezelfde namiddag nog zou ons verhaal te lezen zijn op www.tronderbladet.no. 
Hij vluchtte zijn wagen in en wij haastten ons naar het bushokje iets verderop. Onze lunch aan de bushalte naast een grote weg had niet veel sterallures en we stonden dus snel weer met beide voeten op de grond. 

De opgedane energie hadden we meteen nodig voor een lange, gematigde klim net voor Trondheim. Het fietspad was nog in aanleg, maar met het beperkte verkeer op de weg raakten we moeiteloos boven. Trondheim binnenfietsen was een plezier. De afdaling bood een breed, reeds afgewerkt fietspad, waardoor we een hoge en constante snelheid konden aanhouden. 

Trondheim was de eerste hoofdstad van Noorwegen, opgericht door de Vikingkoning Olav. Ter ere van hem kon je in het centrum over de koppen lopen. Elk jaar zijn er eind juli/begin augustus namelijk de Olavsfestdagene. Onze fietsen parkeerden we in het gratis en bewaakte ‘sykkelhotel’ en zo konden we zonder bagage op het gemak het centrum van de stad verkennen. Aan de dom en voor het aartsbisschoppelijk paleis was een markt met oude ambachten en in de hoofdstraat van het oude centrum kon je je tegoed doen aan proevertjes op de food market. 

Leuk en gezellig dat er eens iets te doen was op onze route, hoewel de bezienswaardigheden hierdoor iets minder tot hun recht kwamen. We passeerden de Stiftsgarden, maar vonden vooral de Gamble Bybru de moeite. Vanaf deze oude stadsbrug heb je een mooi zicht op de kleurrijke Bryggene, opslagplaatsen waarvan de oudste in 1700 gebouwd werden.

Over het water kochten we bij een fietsenmaker een tweede reserveketting en -cassette. Drie dagen later zouden we namelijk een poging wagen tot het vervangen van de oude onderdelen die na bijna zevenduizendvijfhonderd kilometer (de Belgische trainingskilometers inclusief) aan vervanging toe waren. Straf dat de Duitse ketting en cassette die we hadden gekocht om aan de dure Deense en Noorse prijzen te ontsnappen duurder waren! Hadden we dat geweten, hadden we het gewicht geen maand meegesleurd. 

We fietsten de stad uit naar de Ladestien, een fiets- en wandelpad langs het fjord. Bij felle wind slaagden we erin de tent relatief stevig op te zetten en we waren maar wat blij dat we ervoor gekozen hadden een broodmaaltijd te voorzien.

Het had ons duidelijk deugd gedaan om eens vroeg te gaan slapen. We moesten wel weer even wennen aan de wekker die om 7u het beste van zichzelf gaf, maar we waren beiden goed uitgeslapen. 

We begonnen de dag met een stevige gamel muesli. We zouden de brandstof goed kunnen gebruiken; de tent stond namelijk opgesteld op de klim en er was dus geen tijd om warm te draaien. 
We verteerden de eerste klim van de dag relatief vlot. Gemakkelijk zal klimmen wel nooit worden, maar we merken toch heel wat vooruitgang ten opzichte van de eerste klimmeters in Wales. We rusten minder en we recupereren sneller.

Het mooie weer van de dag ervoor had zich jammer genoeg niet doorgezet en met een strakke wind in de verkeerde richting en een dik wolkenpak waren onze jassen geen overbodige luxe. Regen bleef gelukkig uit en de wolken hingen hoog genoeg om ons vanop het uitzichtpunt op de pas een mooi zicht te gunnen over de Trondheimsleia. Tientallen kilometers ver konden we terugkijken en reconstrueerden we onze route van de vorige dag. 

Afdalen gaat sinds de eerste dag zonder problemen, maar hier ging het wel zeer goed vooruit. Lange, rechte stukken nieuw wegdek en nagenoeg geen verkeer voor of achter ons resulteerden in een vernieuwde topsnelheid van 65,7 km/uur. 

In tegenstelling tot het eerste luik van de dagetappe ging het na de afdaling continu op en af. De weg was er een stuk drukker en we waren blij toen we onze fietsen in Kyrksaeterora (Tsjiersittereura uitgesproken?) de parking van de Kiwi konden oprijden. Onthaasten in de supermarkt en een half uurtje later hadden we weeral middag- en avondeten in de tassen zitten. 

Langs het fjord zetten we op een secundaire weg onze trip richting Trondheim verder. Langs het water fietsen geeft hier - in tegenstelling tot in Vlaanderen - niet per definitie een vlak parcours. Het bleef venijnig heuvelen en de middagpauze kwam niets te vroeg. 
We rolden ons picknickdeken uit en installeerden ons enigszins beschut tegen de wind. De twee pistolets en het brood smaakten, maar na een half uur waren we helemaal afgekoeld. Jammer dat we daardoor niet de luxe hadden om nog wat te relaxen. Iets te snel naar onze goesting zaten we terug op onze tweewielers. 

De informatie uit OpenFietsMap, de kaarten die we in Basecamp gebruiken, is in Noorwegen veel minder uitgebreid en soms zelfs foutief in vergelijking met de informatie van bijvoorbeeld de Benelux of het Verenigd Koninkrijk. Toch proberen we elke avond de route van de volgende dag samen te stellen in termen van afstand, klimkilometers, winkels op het traject,… 
We zouden tot op 425 meter moeten klimmen en de laatste twintig kilometer bleef het, soms vrij steil, op en neer gaan. Onderweg was het dan ook soms gissen of we het hoogste punt al voorbij waren of niet, zeker omdat ook de gps niet altijd accurate hoogtemeters aangeeft. We geloofden in ieder geval gerust dat we die dag in totaal 1063 meter hadden geklommen.

Toen het begon te druppelen na een adempauze in de klim, keerden we net na vertrek op onze tellen terug en schuilden we onder de bomen. Het was duidelijk een bui die niet lang zou duren en wat later klommen we alweer gestaag verder. 
Het landschap was helemaal anders dan wat we in Noorwegen al hadden gezien. Zonder spectaculair te zijn was het mooi met weinig bebouwing en veel bos. 

Aan het Gangasmeer, zestig kilometer voor Trondheim, lag een camping op ons te wachten voor slechts vijftig NOK. Geen internet, maar by far onze goedkoopste camping ooit (wie zegt dat Noorwegen duur is). Door een defect aan de betaalautomaat voor de douches, konden we zelfs gratis en zolang we wilden van warm water genieten. 

De zalmfiletpromo uit de Kiwi leverde ons een smakelijke pasta met champignons, ajuin en kruidenkaas op. Lang niet zo lekker als de zalm bij Hokun en Annamaria, maar een mooie manier om een van onze laatste Noorse dagen te vieren. Na Trondheim nog honderd kilometer en dan steken we de Noors-Zweedse grens over!

Het had geregend ’s nachts en het druppelde nog wat na toen we opstonden, maar het weer zag er al bij al niet zo slecht uit. Ondanks het late uur van de vorige avond waren we reeds om 8u ’s morgens weer in de keuken te vinden. We wilden graag onze blog helemaal bijwerken en liefst van al nog een goed stuk fietsen. 

Het werk vorderde, maar we waren er nog lang niet. Op momenten als deze durven we onze website wel eens te vervloeken, maar als we dan terugkijken naar de mooie foto’s en alle herinneringen die zo worden samengevat, vinden we snel weer het plezier om de dagverslagen neer te pennen. 
De ontbijtcalorieën werden deze keer niet verbrand door hard labeur op de fiets, dan wel door onze intellectuele inspanningen. We hadden nog slechts anderhalf verslag te schrijven, maar ook de statistieken waren lang niet compleet en idealiter gingen we eveneens de staat van onze rekeningen eens na.

In de loop van de voormiddag raakten we weer aan de praat met Manon en Pablo. De gemeenschappelijke interesses en de vele ervaringen die langs beide kanten al werden opgedaan waren een stuk interessanter en de blog kon wel even wachten. Het was al bijna middag toen we nog enkele foto’s van ons vieren namen en zij omhoog de camping afreden richting Kristiansund. Benieuwd naar hun avonturen in Noorwegen hoopten we dat ze vlot de tunnel door zouden raken. 

We namen ons voor alle to do’s af te werken alvorens op de fiets te springen. Vroeg vertrekken kon toch al niet meer, dus stelden we beter niet langer uit. De lijst zou op een bepaald moment anders wel eens onaangenaam lang kunnen worden. Bijgevolg verorberden we ook onze lunch nog op de camping en was het uiteindelijk na 15u toen we met een volledig afgevinkte to-do-lijst vertrokken.

Onder een stralende zon en met de jassen mooi opgeborgen in de tassen begonnen we aan het pittige klimmetje van de camping naar de start van de route. Al snel gingen ook de truitjes uit en peddelden we in korte mouwen en met een zonnebril op de neus door deze mooie streek. Zalig!

Het bijwerken van onze statistieken eerder op de dag had ons overigens geleerd dat we iets speciaals te vieren hadden. We waren exact honderd dagen op pad en aan de eerste supermarkt trakteerden we onszelf op een ijsje. De frisco smaakte fantastisch, maar vooral het besef van onze ‘prestatie’ deed deugd. We waren toch maar mooi met onze fietsen helemaal tot in Noorwegen geraakt en na iets meer dan 5.250 kilometer en honderd dagen was de goesting om met z’n tweetjes op dit elan door te gaan alleen nog maar groter geworden. 
Behalve de traktatie leverde het winkelbezoek niet veel op. Er was weinig te vinden en na enkele rondjes door de rekken bestond ons feestmaal voor die avond uit twee potten yoghurt en wat fruit. Met het mooie weer zou een fruityoghurt ons wel smaken en zo’n futiliteit kon ons goede humeur niet verstoren.

De route ging goed op en af en Manon en Pablo, die dit traject de dag ervoor hadden afgewerkt, hadden niet overdreven toen ze zeiden dat het bij momenten best stevig fietsen was. De inspanningen werden echter beloond met vergezichten over helderblauwe meren en fjorden en de vele bruggen en enkele korte, goed verlichte tunnels maakten het parcours nog een tikkeltje specialer. 

Rond 18.20u begonnen we rond te kijken voor een geschikt plekje voor onze tent. Zoals eerder bleek dat opnieuw geen sinecure. We wilden graag in de natuur een mooie plaats uitkiezen, maar veertig minuten later stopten we toch maar aan een boerderij. 
Het was geen enkel probleem om er onze tent op te zetten, maar ze raadden aan nog een kleine kilometer van de klim af te werken tot waar hun land wat vlakker was. Zo gezegd zo gedaan en met de beschrijving in ons achterhoofd - links van de weg zie je heel wat in plastic verpakte strobalen en iets verder rechts vinden jullie zeker een plaatsje - begonnen we aan het laatste loodje van die dag. 
De beschrijving klopte perfect, maar veel potentieel om te kamperen was er niet: een stenen ondergrond, overwoekerd met onkruid en lang gras. We keken rond voor alternatieven en gelukkig hielp een andere boer die gras aan het maaien was ons verder. Hij zag het probleem en wandelde met ons een honderdtal meter verder waar hij een perfect stuk weiland aanwees. Meer hadden we niet nodig en niet veel later waren we volledig geïnstalleerd. 

Tegen enkele ingepakte strobaloten en met ons gezicht in de zon vermengden we het fruit met de yoghurt en omdat het een feestdag was, werd deze culinaire hoogvlieger zelfs afgewerkt met een krokantje van muesli. Moest er ooit een Blijven Trappen-fietskookboek komen, betwijfel ik of dit de selectie haalt, maar wij konden er best mee leven. 
De zon verdween na onze laatste hap zo goed als meteen achter de bomen en het koelde razendsnel af. Het perfecte excuus om effectief eens vroeg in de slaapzak te kruipen en nog voor tien uur vielen onze ogen dicht.

Het was een korte nacht, maar we hadden beiden goed geslapen. Rond 9.30u laadden we de fietsen op de mobilhome - wat een luxe en wat een gemak om zo aan de dag te kunnen beginnen. We moesten ons geen zorgen maken over hoe we de tunnel voor Kristiansund zouden kunnen passeren en we moesten geen schrik hebben dat onze fietsen beschadigd uit het ruim van een bus zouden komen. Bovendien konden we een kleine dertig kilometer lang gezellig verder babbelen met Uwe en Siglinde.

In het centrum van Krisitansund namen we over een kop thee en een stuk cake uitgebreid afscheid. Zij hadden al twee weken Noorwegen achter de rug en zouden na een bezoek aan de stad stilaan terug richting Duitsland fahren. 
Wat ze nog voor ons konden betekenen? We moesten lachen. Ze hadden ons al een hoop geregel bespaard dankzij deze lift en dat was meer dan genoeg. Toch konden ze het niet laten ons nog enkele Knoppers, een pak koekjes en een fles water toe te steken. Recht vielen Dank und wir treffen uns vielleicht wieder unterm Schwanz.

We stapten onze fietsen weer op toen het begon te regenen. Eerst miezerde het alleen en konden we nog enkele foto’s nemen aan het water, maar toen het harder begon te druppelen vonden we het toch een beter idee eerst wat te schuilen. Zo verloren we misschien wel wat tijd, maar met de gewonnen kilometers in de mobilhome hadden we meer dan genoeg marge. 

Met zicht op de mooie, gekleurde gevels fietsten we Kristiansund uit. Tien kilometer later maakten we een prachtige oversteek met de ferry naar Tommervag. Voor het eerst voelden we deining op het schip, wellicht door de invloed van de open oceaan waar we zo dichtbij voeren. Vanop het bovendek zagen we een vrachtwagen onder ons van links naar rechts wiegen. Gelukkig waren we niet enkel met goede fietsbenen, maar ook met zeemansbenen gezegend. 

Er stond een krachtige wind - in de goede richting -, maar lunchen konden we gelukkig ietwat beschut op ons picknickdeken achter een bushokje.
Het was kalm en mooi fietsen op het eiland Tunsta. Enkel wanneer er een ferry aanmeerde, passeerde een colonne auto’s ons waarna de rust terugkeerde. De afwisseling tussen zicht op de oceaan, bergen en meren wist ons te bekoren, zeker wanneer we vanop verschillende bruggen een goed uitzicht kregen. 

“Kijk, herten!” hoorde ik Wouter fluisteren. We hebben er sinds ons vertrek drie maand geleden dan wel al veel gezien, maar de elegante dieren blijven ons fascineren. Niet veel later zagen we ook nog een, zij het iets kleinere dan de vorige keer, white tailed eagle. Dit exemplaar vloog veel dichterbij, maar hij was ons te snel af waardoor we er jammer genoeg geen foto van konden nemen. 

Het begon opnieuw te regenen en we besloten voor die avond een camping te nemen. In de gemeenschappelijke ruimte installeerden we ons om de blog bij te werken, want er was veel om over te vertellen. 

Tijdens het diner maakten we kennis met leeftijdsgenoten Manon en Pablo, een francospaans koppel uit Munchen dat voor drie weken in Noorwegen kwam fietsen (Trondheim - Bergen). Na ons luxeverblijf bij de familie Sande-Loseth in het Engels en een Duitse avond in de mobilhome, schakelde de voertaal voor de gelegenheid om naar Frans. In mei 2016 willen zij graag van start gaan met een fietstocht van Barcelona naar Turkije. Wie weet kruisen onze paden ergens onderweg… 

Opnieuw was het veel later dan “we kruipen vanavond eens vroeg onder de veren”. Tegen 1u ritsten we het tentzeil dicht, met nog steeds veel te veel verslagen te schrijven.

Het was later geworden de dag voordien, dus was de ontbijtafspraak eveneens uitgesteld. Wat een heerlijke “we genieten van het leven”-filosofie hadden deze mensen. 

Wij vonden stilaan dat het welletjes was geweest. We hadden al zolang de rust en vrije tijd van onze hosts afgenomen, dat we met spijt in het hart besloten om toch maar eens afscheid te nemen. Weemoedig startten we met het pakken van de tassen. 

Boven hoorden we Sivert praten met Hokun die moest lachen toen hij ons zag binnenkomen. Hij vertelde enthousiast over zijn reizen naar Duitsland en Oostenrijk toen hij jong was. Samen met Annamaria had hij nog van Oslo gelift naar Milano Marittima, zo’n 2240 kilometer zuidelijker. Hij dacht niet dat we het plaatsje zouden kennen, maar dat ligt heel dicht bij Forli, waar ik nog studeerde in 2007. Toevallig!

Tegen de middag begonnen we aan het - wederom weelderig - ontbijt. Het afscheid kwam dichter en dichterbij en rond 14u stonden al onze tassen vertrekkensklaar.
Op het zonovergoten terras namen we afscheid in stijl met onze cake en krokantijs. Een ervaring en ontmoeting als deze was zelfs in onze stoutste dromen nog niet voorgekomen. We hebben er een familie bijgekregen en hier komen we zeker nog terug. 
Na een dikke knuffel sprongen we omstreeks 15u op de fiets en reden we de heuvel over. 
Dear Sivert, Torunn and Hallstein, we know you will try to understand the blog in Dutch, but maybe Google Translate will do the trick every once and a while. We cannot thank you enough for our wonderful stay in Kjorsvika. It's a memory we will treasure for life. 

Met de stevige oceaanwind die pal op de neus stond, was het weer even wennen, maar gelukkig hadden we veel om over na te praten waardoor zelfs de wind ons niet deerde. 

Door een prachtige omgeving kwamen we na vijfentwintig kilometer aan de Atlanterhavsvegen. Een spectaculair gebied met ruwe zee, kleine eilandjes en veel bruggen met als hoogtepunt de Storseisundbrua die reeds als decor voor enkele autoreclames werd ingezet.

Na een babbel met de vrouwelijke helft van een Pools koppel - de man sprak geen Engels -, werd het hoog tijd om een tentplaats te zoeken. Aan een parking waar tevens enkele mobilhomes hadden beslist te overnachten, vonden we een plekje gras net groot genoeg voor onze tent. We maakten er kennis met onze sympathieke Duitse buurman en Uwe en zijn vrouw Siglinde zouden later nog van goudwaarde blijken. 

Het weer liet toe een kleine avondwandeling te maken en na enkele lekkere gevulde pistolets met ajuin, gehakt, kaas en tomaat klommen we de heuvel naast onze tent op waar we getrakteerd werden op een heel mooi zicht over de baai, oceaan en de eilanden. 

We kwamen onze Duitse vriend nog tegen en ook zijn vrouw kwam erbij staan. Plots stelde hij ons een lift voor naar Kristiansund. Deze stad is vanaf Averoya enkel te bereiken via de Atlanterhavstunnelen, een onderzeese tunnel van zes kilometer verboden voor voetgangers en fietsers. De bus die ons enige alternatief was, klonk een stuk minder interessant en we gingen dan ook gretig op hun voorstel in. Het geluk stond werkelijk aan onze zijde. 

In hun mobilhome dronken we nog een biertje en een O-saft (sinaasappelsap) en tot  na 1u babbelden we in het Duits met deze leuke mensen uit Hannover. Plots bedacht Uwe zich dat hij fietsers had gefotografeerd die de brug afkwamen. Zouden wij dat zijn? Wat grappig dat we nu niet enkel onze eigen foto’s hebben, maar ook beeldmateriaal (zowel bewegend als statisch) van andere fotografen waarop we zelfs samen te zien zijn.

Lang opblijven en laat ontbijten was ons ding wel. Het bed en de verse lakens waren fantastisch om in te slapen en ons nog eens omdraaien ’s morgens was ronduit het beste wat er was. Rond 10u30 waren we boven en een uur later had iedereen zijn weg naar de ontbijttafel gevonden. 

Het ontbijt was al even uitgebreid als de vorige dag, aangevuld met een klein beetje zalm dat nog over was van het diner de vorige dag. We bleven lang babbelen en ik denk dat het al 15u was toen we de tafel afruimden. 

Ons plan was om na het ontbijt onze fietsen vanonder het stof te halen, maar aangezien het mooi weer was stelden ze voor om eerst naar het boothuis van Hokun te wandelen. Onder een blauwe hemel met enkele witte wolken was het eindelijk nog eens warm. Op het terras van Hokuns boothuis babbelden we gezellig in de zon en uit de wind. Het zat eraan te komen dat we die dag niet meer zouden vertrekken.
Wat een zalig gevoel. Het prachtige zicht op het fjord in de baai en de gezellige boothuizen zetten ons aan het ons dromen. Misschien moesten we maar in Noorwegen blijven…

Opnieuw bij hen thuis installeerden Wouter en Sivert spiegeltjes op ons stuur. Tot grote blijdschap van Torunn was hij erin geslaagd iets aan ons mee te geven uit zijn garage. De waterzakdouche zou hij aan iemand anders moeten slijten, want die woog te veel en was te groot om in onze tassen weggepakt te krijgen. 

Zonder thee (en de bijbehorende taart natuurlijk) mochten we niet vertrekken. Op het aanrecht stond een weelde aan lekkers: aardbeien, koekjes, taart, ijs,… Stuk voor stuk verrukkelijk en we waren dankbaar dat ze telkens opnieuw aandrongen om bij te scheppen.
“Zijn jullie hier nu nog?” vroeg Hokun lachend toen hij binnensprong. Voor zijn pensioen was hij, naast het werk op de boerderij, geschiedenisleraar en gaf hij Duits. Een slimme en sympathieke man die van alle markten thuis is. 

De klok had intussen 17u weggetikt en het begon te laat te worden om te vertrekken, maar we wilden hen eigenlijk niet langer storen. Toen we aangaven dat we onze bagage bij elkaar zouden zoeken, stelde Torunn voor dat als we per se wilden doorgaan, zij na zouden komen met de auto. Zo konden we in een restaurant ten minste afscheid nemen. 
Ze mochten dan wel hartstikke lief zijn, zo’n voorstel konden we niet aanvaarden. Na wat aandringen - deze keer van onze kant - gingen ze half in op ons tegenvoorstel. Wij zouden Belgisch koken om hen te bedanken, maar dat wij zouden betalen, daar wilden zij niet van weten.

Sivert bracht ons naar de winkel - we hadden ten minste een orchidee mogen kopen - en terug in de keuken rook het er al snel naar kip en béchamel en stonden de aardappelen op. Bladerdeeg hadden we niet gevonden, dus de traditionele vidé lieten we dan maar zien op Google Images.
Aangezien zij geen tiramisu kenden, wilden we oorspronkelijk dat als dessert maken. Helaas hadden ze in de supermarkt nog niet van mascarpone gehoord, dus pasten we het menu aan naar chocoladebananencake met kokos. 

Al zeggen we het zelf, de vol-au-vent was erg lekker en tegen half twaalf sneden we de cake aan. We babbelden over honderden dingen: de internationale werkreizen van Sivert, de families langs weerskanten, over Sint-Oda in België, Noorwegen, onze fietsreis, …
Het was 2u30u toen we uiteindelijk ons bed opzochten, maar wat een rugzak vol herinneringen zouden we aan deze ontmoeting overhouden.  

We lagen dan wel pas tegen half twee in bed, we sliepen heerlijk in het grote bed. Daarenboven, omdat we pas tegen 11u hadden afgesproken voor het ontbijt, konden we ’s morgens extra lang genieten van een geweldige douche met heet water. 

Graag stellen we jullie onze nieuwe familie voor.
Sivert is zevenenzestig en een goedlachse burgerlijk ingenieur. Hij werkte al over de hele wereld, houdt van extreme sporten (downhill biking, freeride skiing,…) en bouwt actief aan hun boothuis. Zijn garage staat vol overbodige spullen die hij van de hand probeert te doen aan passerende fietsers en eieren koken is een van zijn specialiteiten. 
Torunn is een eenenzestigjarige uiterst hartelijke vrouw die vroeger nog op een cruiseschip heeft gewerkt. Daarna werkte ze met mentaal gehandicapten, maar toen haar moeder Alzheimer kreeg, besloot ze thuis te blijven en voor haar en Hallstein te zorgen. Haar specialiteit is uit het niets heerlijke zoetigheden en sandwiches voorschotelen op elk tijdstip van de dag. 
Hallstein is de jongste van het gezelschap en het zonnetje in huis. Hij heeft het syndroom van Down en is op vlak van emotionele intelligentie veel mensen voor. Hij heeft een schitterend gevoel voor ritme en begrijpt niet dat Wouter het niet te koud heeft in een korte broek. Het charmeren van vrouwelijke passanten op de fiets is zonder twijfel zijn specialiteit.

Toen we boven kwamen had Sivert al thee gezet en eieren gekookt. Op het terras in de zon wachtten we op de rest en maakten we kennis met Hokun, de broer van Torunn. Omdat er een bacterie in de rivier huist die de wilde zalm aantast, mag er sinds enkele jaren slechts vier dagen per jaar gevist worden. Laat het toeval nu dat deze vier dagen net voorbij waren en dat Hokun er een twintigtal in zijn netten had weten te strikken. Wat zou ons dat smaken… Zalm was voor ons veel te duur en toen hij voorstelde om ’s avonds bij hem en zijn vrouw de vers gevangen vis te komen proeven, knikten we watertandend van ja. Het gevolg was dan ook dat we nog een nachtje langer zouden (mochten) blijven.

Intussen had Torunn het beste van zichzelf gegeven en stond een heerlijk ontbijt op ons te wachten. Wat een luxe: lekkere, Noorse kaas die met appel wordt gegeten, lokale worst (More), fruit, knackebrod, brood, thee, fruitsap,… 
Het was al een stuk in de namiddag toen we de brunch afrondden en aan de traditionele was-en-plastaken begonnen. Deze vroegen gelukkig niet al te veel inspanning van ons. We konden gebruik maken van de wasmachine en de droogkast en in geen tijd waren de karweitjes achter de rug. 

De neef van Sivert, diens vrouw en hun twee kinderen kwamen in de namiddag op bezoek. De gelegenheid bij uitstek om taart op tafel te zetten. De chocoladetaart, kaastaart en enkele Noorse lekkernijen waren om duimen en vingers van af te likken.

Naadloos sloot het diner bij Annamaria en Hokun erop aan. De lichtroze zalm zag er bijna te smakelijk uit om waar te zijn. Voor zeven man was de “kleine” vis - want grote zalmen worden gerookt - meer dan genoeg en op aandringen schepten we beiden met plezier meermaals bij.  De zalm had woensdag nog rondgezwommen en lag vrijdag op ons bord met sla, gekookte aardappelen en zure room. Voortreffelijk.
Geen maaltijd zonder dessert bij de Loseths en plots stond er een enorme kom met verse aardbeien voor onze neus. “Neem nog maar wat bij, want jullie moeten veel energie hebben om te fietsen.” Veel overtuigingskracht hadden ze niet nodig, want met de vanillesaus en het ijs dat erbij werd geserveerd was, smolt het nagerecht weg op onze tong.

Terug thuis hadden we een plezierige babbel met Hallstein in een combinatie van Noors, Engels en gebarentaal. Bij een stevige babbel hoort een snack, moet Torunn gedacht hebben. Toen zij en Sivert erbij kwamen zitten, stonden er plots chips, nootjes, sandwiches en fruit op tafel. Het was bijna niet te geloven. 
Met een biertje en Macquavit, een typische likeur van de regio waar Hallstein - maar nu ook Wouter - verzot op is, brachten we een toost uit op onze vriendschap. De tijd vloog voorbij en met een heel warm gevoel was het weer 1u30 vooraleer we naar de slaapkamer trokken. 

Wat zou het pijn doen om de dag erna te vertrekken. Deze mensen die zich over ons hadden ontfermd waren zo lief, leuk en interessant dat ergens in ons achterhoofd al het idee opborrelde om misschien toch nog een dagje langer te blijven.

Voor de verandering had het ’s nachts stevig geregend en ook nadat we opstonden regende het lustig verder. We hadden bijzonder weinig zin om in dergelijke omstandigheden aan de fietsdag te beginnen en deden het dan ook rustig aan. Onze strategie legde ons geen windeieren en uiteindelijk vertrokken we droog vanop de camping. 

Het eiland Ostroya was uitzonderlijk mooi. Met groen beboste bergen aan onze rechter- en de oceaan met haar vele eilandjes aan de linkerkant, zetten we koers richting ferry naar het vasteland.
Het is jullie misschien al opgevallen dat de meeste eilandjes een naam hebben eindigend op -oya. In het Noors betekent dat zoveel als ‘eiland’, leerden we van Hokun, maar daar komen we later nog op terug. 

De oversteek was er een om U tegen te zeggen. Oneindig veel bergtoppen doemden op aan den einder. Jammer dat we ze door het mindere weer niet iets scherper te zien kregen, maar je trekt natuurlijk niet naar Noorwegen voor subtropische temperaturen. 
Na een kwartiertje onze ogen te hebben uitgekeken, reden we de boot af en na een kort, pittig klimmetje hadden we een mooi zicht terug op het eiland. Meermaals zegden we tegen elkaar dat de mensen met een huis aan het water werkelijk gezegend waren met een prachtig zicht. Het was heel aangenaam fietsen en op enkele druppels na hielden we het zelfs droog. 

Lunchen deden we aan een picknicktafel in Jendem, vlakbij de supermarkt waar we ons net een vers brood hadden aangeschaft. Na onze middagpauze - veel te kort, want stilzitten stond gelijk aan kou lijden - verlieten we de hoofdweg voor een golvende, verkeersluwe straat. Het was langs deze weg dat we (eindelijk) voor het eerst wildlife zagen in Noorwegen; in het veld zat een hert op zijn dooie gemak wat groen weg te smullen.
Niet dat we herten niet meer speciaal vinden, maar het was een roofvogel die onze aandacht won. De impressionante spanwijdte van de vleugels liet ons onmiddellijk vermoeden dat dit wel eens een bijzonder exemplaar zou kunnen zijn. Toen we de witte staart duidelijk waarnamen, wisten we het zeker. Een grote ‘white tailled eagle’, die in deze streek voorkomt, vloog hoog boven ons hoofd. Euforisch volgden we de gracieuze bewegingen en trachtten we een foto te maken. Jammer genoeg was de arend net iets te ver weg om mooi op beeld te vatten, maar we hadden hem ten minste zelf gezien.

Voor we de Malmefjorden helemaal waren rondgefietst (geen ferry deze keer), zagen we nog enkele herten en een broedplaats waar tientallen reigers waren samengetroept. In de Kiwi in het dorpje dat dezelfde naam als het fjord draagt sprongen we nog snel even binnen om avondeten in te slaan. Hadden een koelkast of diepvriezer op onze fiets gepast, moesten we niet elke dag winkelen, maar eigenlijk is shoppen vaak een aangename afwisseling op het fietsen. 

Het was te denken dat er nog regen zou komen. Net toen we onze fiets weer wilden opstappen, viel het met bakken uit de lucht. Ons laten natregenen terwijl we ons in een goede schuilplaats bevonden, had dom geweest en in de Kiwi wachtten we uiteindelijk anderhalf uur vooraleer het weer opentrok. Via het wifi-netwerk van de supermarkt zochten we vluchten op naar warmere oorden. Het weerbericht in Noorwegen zag er niet veelbelovend uit en we waren het natte weer kotsbeu. 
Ik hoor sommigen denken “als je anderhalf jaar wil rondfietsen, moet je wel tegen wat regen kunnen,” maar na de aanhoudende regen van de voorbije tien dagen hadden we allesbehalve zin om af te koelen en natte regenkledij te drogen te leggen in de voortent. Tegen 16u30 fietsten we verder, maar nog geen uur later dwongen de weergoden ons toch tot stilstand en trokken we misnoegd onze regenkledij aan.

Stilletjes aan werd het tijd om ergens aan te bellen met onze standaardvraag of we ergens onze tent een nachtje kwijt konden. De eerste vrouw die ons te woord stond, sprak (eerder ratelde) enkel Noors en van wat we eruit opmaakten hadden ze dat weekend een trouwfeest en kwam het niet erg gelegen dat we er zouden kamperen. Op de oprit van de tweede woning waar we aanbelden, verwees de dochter des huizes ons door met “ik denk dat er in de volgende straat links een camping is”. Wisten wij veel dat we een paar uur later in haar oude bed zouden slapen enkele huizen verderop (want naar een misschien-camping fietsen doen we niet). 

In Kjorsvik werden onze gebeden verhoord. “Yes!” antwoordde de sympathieke Hallstein heel enthousiast toen we vroegen of hij Engels sprak. Engels leren spreken was een van zijn dromen, net als politieman worden of met de auto rijden. De man met het syndroom van Down woont samen met zijn zus Torunn en zijn schoonbroer Sivert en van ons verhaal begreep hij natuurlijk niet veel. Hij haalde Sivert erbij en die riep op zijn buurt Torunn erbij. Ze hadden onder hun huis een leegstaand appartement waarin we toch veel beter terecht konden dan in onze tent.

We kleedden ons snel om en maakten kennis met onze gastheren en -vrouw. Torunn toverde lekkere sandwiches tevoorschijn en aangezien net twee van haar zussen op visite waren geweest, stond er ook nog chocoladetaart op tafel. Heerlijk! We genoten als twee kleine kinderen. 

De klik met de familie Sande-Loseth zat meteen goed en omdat de kans bestaande was dat het zou regenen de volgende dag, namen ze ons met de wagen mee naar de Atlanterhavsvegen en de Storseisundbrua. Die indrukwekkende weg (zoek maar op met Google Images) zouden wij de dag erna fietsen - grapje, pas drie dagen later -, maar omdat de bijna ondergaande zon toen net doorbrak, wilden zij niet het risico lopen dat we de weg enkel bij slecht weer zouden zien. 

Op de terugweg zagen we nog een kudde van zeven volwassen herten. Wat een topdag! Omdat een broer van Torunn - ze waren met negen thuis, dus ze heeft wel wat broers en zussen - de dag erna op vakantie vertrok naar Kreta, passeerden we nog even om een goede reis te wensen. De aandachtige lezer heeft door dat er nog een puzzelstukje op zijn plaats moet vallen. We kenden het huis waar Sivert halt hield; daar had iemand ons namelijk doorverwezen naar een camping. Yvonne, het nichtje van de familie, had tot voor kort zelf in ‘ons’ appartement gewoond en zo kwam het dat wij in haar bed sliepen.

Pas tegen half elf kwamen we terug bij hen thuis aan en babbelden we honderduit na. “Jullie zullen wel honger hebben,” en voor we het wisten stond Torunn spek met eiren te bakken als midnight snack. Wat een ongelofelijk hartelijke en genereuze ontvangst. En dat was nog maar het begin…