Van zodra we waren ingecheckt werden de hemelsluizen nog een graad extra opengezet. Onophoudelijk viel het met bakken uit de lucht en we waren maar wat blij dat we niet in de regen onze tent hadden moeten opzetten. Van slapen zou er in dat geval al helemaal niet veel terecht gekomen zijn. 

Rond half acht namen we de lift naar de ontbijtverdieping. Bij een tas warme chocolademelk deden we ons uitgehongerd te goed aan de pistolets, de muesli, de croissantjes, de yoghurt,… Amai, dat was nodig!

Het was dan misschien nog wel grijs, het regende niet meer en dat was veel waard. Na vier kilometer fietsen kwamen we aan de Rijn, de natuurlijke grens tussen Frankrijk en Duitsland. Met veel reigers, aalscholvers en zwanen in het vizier en de Vogezen aan onze linker- en het Zwarte Woud aan de rechterzijde, was het mooi fietsen, maar we genoten vooral van het vlakke parcours.

In Kehl staken we na een kilometer of vijfendertig de voetgangers- en fietsersbrug over naar onze zuiderburen. Jammer dat er geen grensovergang stond aangeduid, maar na een dikke 680 Duitse kilometers waren we eindelijk in het Franse Strasbourg.

De energie die we tijdens het ontbijt hadden opgedaan was intussen uitgewerkt en vooraleer we naar onze WarmShowers-hosts trokken, stopten we aan de supermarkt voor een snelle lunch in de vorm van enkele croissants en bananen. Meteen maakten we kennis met de vriendelijke Fransen. Een gepensioneerd man vroeg naar onze reis en begon zeker vier maal opnieuw te babbelen nadat hij had gezegd “Allez, je vous laisse. Bonne continuation.”

We werkten de laatste vijfhonderd meter af naar 31, rue Sleidan en werden in een mooi studentenhuis verwelkomd door Gaspard (18, drummer). Een half uur later vervoegde Laure ons (23, saxofoniste) en ’s avonds maakten we nog kennis met Noe (19, pianist) en een vriend van de groep, Julien (29, verpleger). 

Met zelfgemaakte pizza’s en bananes flambées werd het een heel gezellige avond. De mama van Gaspard brouwt eigen verveine (likeur op basis van citroenverbena) en wij trakteerden met een groot pak Leffe ter ere van onze 17.000 km. Eerlijk is eerlijk, er ontbraken ons eigenlijk nog drie kilometer om echt van kaapoverschrijding te kunnen spreken, maar daar leek niemand zich echt aan te storen.

Voor de tweede dag op rij een heerlijk ontbijt, nu zelfs aangevuld met gerookte zalm. Met de bergen in het Zwarte Woud in het verschiet wou Matthias geen risico’s nemen en hij stopte ons nog snel enkele appels en bananen toe voor vertrek. We zouden hem er nog héél dankbaar voor zijn. 

Onder een grijze hemel doken we het bekende middelgebergte in. Na een kleine vijftien kilometer klimwerk kregen we (eindelijk) een mooi zicht over het uitgestrekte, donkere woud en de velden. Tot dan hadden we eerder het gevoel dat het eender welk bos had kunnen zijn, maar vanaf de Kesselberg leek het ondoordringbaar. Jammer dat het weer het liet afweten, want goede foto’s trekken was haast onmogelijk. 
We daalden af tot in het toeristische Triberg dat bekend staat om het vele houtsnijwerk en koekoeksklokken. Grote bussen vol cameradragende mensen keken ons verbluft na toen we vanuit Triberg opnieuw naar 1000m moesten klimmen. 

Net zoals in België zijn Duitse supermarkten gesloten op zondag. Gelukkig hadden we onze fruitmand van Matthias nog en een stroopwafel als dessertje. Bovendien zat het klimwerk erop en naar beneden fietsen op een zo goed als lege maag zou ons nog wel lukken. 

Kort na de middag voerde de prachtige, halfverharde Schwarzwald-Radweg ons dwars door de bomen. De natuur op haar best! Dit was waarom we vanuit Praag naar Zuid-West-Duitsland waren gereden i.p.v. onmiddellijk naar België. Het pad liep overigens geleidelijk naar beneden en bezorgde ons hopen fietsplezier. Dat het nog steeds grijs was kon ons niet deren, want de hemel zien tussen die hoge dennenbomen was toch niet mogelijk. 

Na een dikke zestig kilometer zochten we naar een slaapplaats om de derde, en steilste, klim voor de volgende dag te houden. Helaas bevonden we ons in een dal waar vlak terrein onvindbaar was. Het was tandenbijten geblazen, maar we geraakten boven net voor het begon te druppelen. De buien, maar ook vallende bladeren en rood kleurende bomen, waren de eerste tekenen dat de herfst stilaan haar intrede begon te maken.

De druppels hielden aan en uiteindelijk moesten we echt van regen spreken waardoor ons enthousiasme voor een avondje kamperen een serieuze deuk kreeg. We hadden geen avondeten, noch ontbijt, en fietsten dan maar zover mogelijk door.
Onze zoektocht naar een betaalbaar pension in Lahr liep af op een sisser: vijf hotels waarvan vier te duur en een gesloten. Het regende harder en harder en onze schoenen en broeken waren intussen doorweekt. Na 85 km vonden we uiteindelijk toch een hotel voor €83. We moesten er flink voor in de buidel tasten, maar gelukkig hadden we net €10 gevonden. Het geluk zit in kleine dingen!

De laatste stroopwafel ging eraan en op een knorrende maag keken we alvast uit naar het ontbijtbuffet. Ze konden maar beter twee hongerige fietsers verwachten!

We pasten net op Matthias’ grote IKEA-zetel - Wouter op de lange kant van de L-vorm en ik op de korte - en goed uitgerust waren we benieuwd naar de geluiden die uit de keuken kwamen. Matthias eet ’s morgens namelijk nooit, had hij ons verteld, behalve wanneer hij gasten heeft. Kwam dat even goed uit. Een uitgebreid ontbijt met verschillende soorten beleg, omelet, pompelmoessap, zelfgemaakte confituur,… We wilden wel vaker zijn gasten zijn. 

In de late voormiddag deden we samen een uitstapje naar het centrum. Met de fiets gingen we eerst naar de uitkijktoren met zicht op het Zwarte Woud en op het deel Villingen van de stad Villingen-Schwenningen. Vervolgens reden we verder naar het historisch centrum met haar drie torens, de stadsmuur, de kleine kanaaltjes en uiteraard een terrasje. Hoewel Matthias oorspronkelijk van Sankt Märgen is (vijftig kilometer richting Freiburg), wist hij ons veel uitleg te geven en nam hij ons ook mee naar de hippere wijken van het stadje. 

Jammer genoeg moest hij ’s avonds werken op een festival waarvan de tickets voor ons te duur waren. Aan de Riettor scheidden ons wegen en trokken wij naar de supermarkt om inkopen. Het werd een Thaise curry met kip en rijst. Lekker!

Intussen begonnen onze laatste fietsdagen vorm te krijgen. Op 21 september werden we verwacht in Bassenge bij Pieter, Elisabeth en de kleine Matthis, Moeke was verwittigd dat we op 22 september bij haar zouden langsgaan in Tongeren en ook Oma en Opa waren op de hoogte dat we in Hasselt een tussenstop zouden maken. Goed geregeld allemaal.

September was ingezet en het was nog betrekkelijk fris toen we ’s morgens onze neus uit de tent staken. Ook de nachten begonnen beduidend af te koelen en de extra laag die we aantrokken was nodig. 
Onze stramme spieren werden dan maar opgewarmd met een partijtje badminton - met dank aan de spelende kinderen van de avond ervoor die hun materiaal niet hadden opgeruimd.

Eerste halte van de dag was de Donauzusammenfluss net buiten Donaueschingen. De Donau ontspringt immers niet, maar is een samenvloeiing van twee andere rivieren. Duitsers zouden geen Duitsers zijn als ze daar geen mooie spreuk voor hadden neergepend en inderdaad
Brigach und Breg bringen die Donau zuweg.
De tweede langste rivier van Europa is overigens een ‘specialleke’. Kilometer nul ligt aan de monding in Roemenië en kilometer 2799 aan de Zusammenfluss aan de rand van het Zwarte Woud. 

In verschillende landen kregen wij de Donau te zien in sterk uiteenlopende gedaantes. Statig en traag, grillig en mystiek, charmant en gezapig,… maar altijd een goede reisgezel. Aan de symbolische bron, gelegen in het centrum tussen het Schloss en de Heilige Drievuldigheidskerk, namen we dan ook met pijn in het hart afscheid. 

Langs de Brigach, onze nieuwe leidraad, aten we onze lunch in het groen en mijmerden we over onze avonturen van de afgelopen vijfhonderd dagen. Wat een bodemloos vat vol prachtige herinneringen!

De laatste vijftien kilometer brachten ons licht stijgend tot in het centrum van Villingen-Schwenningen, waar we via CouchSurfing een adresje hadden geregeld. Via zijn profiel wisten we dat onze host graag kookte en we vonden dan ook een lekker cadeautje in de vorm van een geslaagde appel-balsamico, gecombineerd met een flesje Italiaanse wijn. 

Na een korte eerste indruk van het stadscentrum en een wifi-stop in de stadsbibliotheek om onze aankomst te melden, fietsten we de berg op naar het appartement van Matthias. Heel hartelijk werden we ontvangen en ook nu weer babbelden we een hele namiddag en avond moeiteloos vol.
Zijn passie voor koken was overigens geen leugen want heerlijk gemarineerde en gegrilde groeten, een bonte salade met de perfecte dressing en een lekker stuk vlees lieten we ons als geen ander smaken. Leve de sociale netwerken!

Dag 501, maar het ontbijtbuffet van onze jubilee hadden we nog tegoed. We kregen waar voor ons geld en aten dat het een lieve lust was. We combineerden op die manier ontbijt en lunch want pas in de late namiddag konden we, in de vorm van een stroopwafel, terug aan eten denken. 

We fietsten misschien wel het mooiste stuk Donauroute in Duitsland. De tweede langste rivier van Europa wordt hier immers herleid tot een gemoedelijk kabbelende beek die zich een weg baant door dichte bossen en tussen grillige rotswanden.
De Donau-Radweg is hier een absolute aanrader voor elk type fietser. Het niveau is haalbaar voor iedereen en ook de bankkaartfietser komt met honderden Gaststätte ruim aan zijn trekken. We zagen dan ook heel wat fietsers passeren: jong, oud, sportief, e-bikers, met bagage, zonder, mountainbikers, tandems,…

Hoewel de Radweg de rivier volgt was het parcours allesbehalve vlak. Ettelijke malen moesten we naar het kleinste verzet teruggrijpen om de korte, maar venijnige kuitenbijters te overwinnen en na een kleine zestig kilometer stonden er toch 319 hoogtemeters extra in de statistieken. Ietwat contradictorisch aan onze vorige alinea, maar het was wel de enige lastigere dag van het hele Donau-traject in Duitsland. 
Het volgen van de rivier resulteerde daarenboven in heel wat kronkelwerk. In vogelvlucht hadden we er gerust een twintigtal kilometer kunnen afpitsen, maar vooralsnog blijven we met de wielen op de grond. 

Met de nakende thuiskomst waren we ook vandaag weer bezig met het leven na BlijvenTrappen. We maakten ‘to do-lijsten’ voor het zoeken naar werk, het zoeken van een woonst en de praktische zaken voor onze grote arrivée.
Over werk gesproken: een speciale dag op het thuisfront waar twee (schoon)broers en een schoonzus een nieuwe/eerste carrière startten. Succes!

In Basecamp stond een Radler-Zeltplatz aangeduid en we waren aangenaam verrast dat de burgemeester aan de hand van een groot bord trots aangaf dat je hier, in tegenstelling tot overal in Duitsland, voor een nacht legaal kon kamperen. Wel wat bekrompen van de burgervader om dan in de kleine lettertjes toch vijf euro per persoon op te eisen, af te rekenen in de bar aanpalend aan het grasperk. 
Na wat lobbywerk ‘vergat’ de vriendelijke dame van het eetbarretje echter ons ticket op te maken en zo spaarden we weer tien euro uit.

De speeltuin aan de tentplaats resulteerde in heel wat leven (zeg maar kabaal), maar we slaagden er toch in de verslagen weer neer te pennen. Bovendien realiseerden we ons na een blik op onze fietskaart dat we de volgende dag behalve de monding van de Donau in Roemenië (maart) nu ook het startpunt van de rivier aandeden. Mooi!
Met het Schwarzwald en een rustdag in Villingen-Schwenningen voor de deur hadden we in ieder geval goede vooruitzichten en dus ging het met een grote glimlach de tent in na zonsondergang.

Een trein, een kerk en een nogal hobbelig terrein veroorzaakten een nacht waar het begrip ‘nachtrust’ ver te zoeken was. Telkens er een trein voorbij reed, donderden we van onze matjes en leek het alsof de wagons recht onze tent in zouden rijden; de laatste ergens rond middernacht, de eerste rond vijf uur ’s morgens. Akkoord, een grote verrassing was dat niet aangezien we niet nog dichter bij de sporen hadden kunnen staan.
De kerk daarentegen, wat was ons dat? Elk kwartier een, twee, drie of vier klokslagen en op het volle uur een gong per uur. Dat zijn zestien slagen om middernacht en dat duurt een eeuwigheid. Ook om 2u of om 3u45 gaf de kerk van jetje. Wie wil in godsnaam weten hoe laat het is op zo’n onchristelijk - en deze term is bewust gekozen - uur?

Veel te vroeg voor onze vijfhonderdste dag, een feestdag, waren we dan ook al druk in de weer met de ochtendroutine: ontbijten, slaapzakken wegproppen, tassen vullen, natte tent oprollen. Tot vier keer toe zouden we de tent zo wegsteken die dag.

We hadden ons voorgenomen te fietsen tot in Sigmaringen, een kleine vijftig kilometer verder. Daar zouden we vast en zeker een onderkomen vinden om ons BlijvenTrappen-jubileum te vieren. 
Door een sterk golvend landschap baanden we ons een weg naar het zuiden. Grappig, aangezien we eigenlijk onderweg waren naar België in het noordwesten.

Behalve in velden en bossen bevonden we ons vaak in ‘Naturschutzgebiet’. De Donau creëerde een ideale habitat voor roof-, zwem- en waadvogels. Meermaals kwamen we tot stilstand om ze te bewonderen. We denken trouwens een visarend te hebben gezien, maar zijn niet zeker. Misschien kan iemand dankzij de foto’s bevestigen welke roofvogel het precies was?

Onder een boom, net nadat we het centrum van Mengen achter ons hadden gelaten, aten we een lekkere lunch terwijl de tent lag te zonnen. Abrikozen als appetizer en steenovenstokbrood met Provençaalse salami, lente-uitjes en tomaat. Nog slechts een tiental kilometer en ons feest kon beginnen. 

In Sigmaringen ging de toeristische dienst pas open om 14u en dus vinkten we in afwachting een eerste to do af in de Eisstube om de hoek. Een lekkere Walnussbecher voor Wouter en een Coupe Dänemark voor mezelf. Mmmmmm! 
De vriendelijke dame van de toeristische dienst probeerde ons vervolgens te verbeteren toen we zeiden dat we onszelf wilden trakteren op een overnachting omdat we vijfhonderd dagen onderweg waren. “Fünfzig, meinen Sie nach aller Wahrscheinlichkeit.” “Nein, fünfhundert. Ein Jahr und vier Monate.”
Ze belde verschillende etablissementen op, maar de meeste hadden geen kamers meer vrij. In Gasthof Traube was gelukkig nog een dubbele kamer, met ontbijt en internet. 

De fietsen gestald, de nog steeds niet droge tent uitgerold in het verzamelkot beneden en alle tassen drie verdiepingen naar boven gedragen… we zakten afgepeigerd neer op het bed. En dan merk je dat het internet niet functioneert zoals het zou moeten. Grrrrrrrr!! Hoe kan dat nu in 2016?
Alles terug naar beneden en dus maar verder fietsen in de hoop dat we een andere verblijfplaats zouden vinden om te feiern. We probeerden ons niet te veel te ergeren aan het getsjol en stootten tien kilometer verder op Gasthaus Mühle. Dezelfde prijs voor een kamer dubbel zo groot, waar geen keffer in de naburige kamer het kot bijeen blafte telkens iemand passeerde, waar er zeer goede wifi was en waar tevens een ontbijtbuffet voorzien was. Top!

In het restaurant ‘s avonds waanden we ons in een aflevering van ‘Sturm der Liebe’. De ober liep erbij alsof hij in een sterrenzaak werkte en wanneer een lokale familie hun voetjes onder tafel kwam schuiven, kwam het voltallige personeel ‘hallo’ zeggen en werd de baby door iedereen vakkundig overstelpt met “oooh’s”, “aaaah’s” en andere “koetsjiekoetsjie”-taal. 
De Wiener Schnitzel met Pommes en de ratatouille met gevulde pannenkoeken met zalm uit het meer smaakten ons, maar konden niet tippen aan de overheerlijke Nusskuchen die we als dessert bestelden.

Nog een maal de tent oprollen, hoewel ze nog steeds niet kurk was, en we konden onder de lakens kruipen en aftellen naar de volgende feestgelegenheid: 17.000 km, ons vermoedelijk laatste ronde kilometeraantal.

We weten niet waaraan het lag, maar allebei hadden we een rotnacht achter de rug. Het was nochtans vlak, stil en niet te warm of te koud. Jammer, want zo stonden we geradbraakt op. Laten we ons echter concentreren op de positieve elementen van de ochtend: het weer was aan de beterhand en later vernamen we zelfs dat de voorspelling voor de volgende dag tegen de 30°C liep. Goed zo! 
Er stond nog best wat wind, maar aangezien we verschillende rivieren volgend zowat in elke windrichting moesten fietsen konden we nog niet meteen bepalen of dit gunstig was of niet.

We beseffen dat onze plaat blijft hangen, maar opnieuw bevonden we ons de hele dag tussen velden en akkers. Sommige leeg na de oogst, sommige geprepareerd voor het volgende gewas en sommige vol mais. Vermoedelijk zou dit landschap zo blijven tot we het Zwarte Woud bereikten. 

Via haar zijarm Iller fietsten we terug naar de Donau. We lieten Ulm achter ons en net buiten Ersingen installeerden we ons in de zon voor een gezonde lunch in het bijzijn van twee ooievaars. De tent was nog goed nat en na een uur in de vlakke zon was ze nog steeds klam. Achja, droog genoeg om terug te vertrekken, aangezien de kans groot was dat we weer zouden kamperen ’s avonds. 

De wind zat goed en tegen een uur of vier stonden er zeventig kilometer op de teller. Meer dan genoeg, anders kwamen we nog te vroeg aan in België. Naast het spoor, dank bij voorbaat Deutsche Bahn, schoven we de tentstokken in het zeil en stond ons onderkomen weer recht voor de nacht. 

In de zon bereidden we een heerlijke rijstsalade met avocado, galiameloen, tonijn, pijpajuintjes tomaat en komkommer. Een absolute aanrader. De vuurplaats aan de bankjes een paar meter verder was de ideale locatie om tot slot het dagverslag neer te pennen. Voor de niet-kampeerders die zich een idyllisch vuurtje met nonkel Bob en ‘Vrolijke Vrienden’ voorstellen, vergeet de tientallen agressieve muggen niet!

Maandagmorgen en dus was het na een uitstekend verblijf in Augsburg weeral tijd om afscheid te nemen van onze nieuwbakken Pakistaanse vriend Ali. Het kwik had ’s nachts een duik genomen en onder een grijze hemel, bij een graad of twintig, zetten we onze tocht verder naar het Zwarte Woud en vervolgens eindbestemming Zoersel. 

Het duurde niet lang vooraleer we de regenjassen nog eens moesten bovenhalen. Eerst nog schuchtere druppels, maar al snel een stortbui zonder gelijke. Als de bliksem schoten we onder een fietsenstalling van een niet nader gekend bedrijf en behoedden we ons voor een volledig natte outfit. 

Gelukkig was het regengeweld van korte duur en eens we de agglomeratie van Augsburg achter ons lieten en de bossen en velden indoken, kwam de zon bij momenten zelfs kortstondig piepen. Ook tijdens de picknick hielden we het droog en we hadden goede hoop op een zonnige namiddag. 

Echt zonnig werd het niet, maar het was niet koud en de veelheid aan spothutten zorgde voor twee alerte vakantiefietsers. We hielden onze oren en ogen open voor overstekend of grazend wild, maar kregen niets te zien, tenzij je enkele spitsmuizen meetelt. We lieten het niet te veel aan ons hart komen. Het was mooi en rustig fietsen en bovendien konden we door de aanleg van een nieuwe weg acht kilometer afsnijden en kregen we op die manier een stukje onbezoedeld natuurpark cadeau. 

In de late namiddag stak de wind op en hadden we onze kilometers bijeen getrapt. Rond 16u draaiden we een kleine veldweg in en installeerden we ons tentje naast een grote schuur temidden een enorm maisveld. 
Na het opzetten van de tent was chillen op het picknickdeken en het bijwerken van de blog ons eerste werk. Het zal vreemd zijn om binnen een kleine maand ons relaas van de dag niet meer neer te pennen. We vermoeden immers niet dat jullie zitten te wachten op een samenvatting van onze zoektocht naar werk. 

Het avondeten was zeker geen routinegerechtje. We hadden ’s morgens namelijk enkele lepels Pakistaanse kruiden overgeschept en waagden ons aan een vegetarisch rijstgerecht met Oosterse specerijen. Een pikant schot in de roos!

Na een cornflakesontbijtje namen we samen met Ali de tram naar het centrum van Augsburg. Hij was niet het type dat zelf poetste, noch kookte. Aan schoonmaken had hij een hekel - wie niet - en dus kwam elke week een kuisvrouw langs. Daarnaast gaat hij zijn keuken enkel in om de faciliteiten te tonen aan CouchSurfers. Voor ons niet gelaten, zo kende hij namelijk alle goede plekjes om lekker te eten. Eerste halte: de kleurrijke en levendige Erlebnismarkt voor een heerlijke kom vissoep. 

We wandelden verder door de oude stad en hielden halt aan de Rathausplatz voor de parade, startschot van de Augsburger Plaerrer Volksfeste. Onder een loden zon marcheerden een negentigtal groepen en wagens met veel gevoel voor traditie door de stad. Met het snoep dat gul werd uitgedeeld vulden we onze zakken en het was zeker dat we een gebrek aan suiker niet zouden kunnen gebruiken als excuus op de fiets.

Langs een stuk van de stadsmuur beëindigden we onze wandeling en tramden we terug naar het appartement. We hadden nog een en ander voor te bereiden voor het laatste stuk van de reis en schreven hoopvol enkele hosts aan in het Zwarte Woud. 

We horen jullie al denken “En die Plaerrer dan?” Wij zijn inderdaad de laatsten die zo’n kans zouden laten schieten. Tegen een uur of 18 sprongen we terug nummer 6 op en een half uur later wandelden we de poort van de Volksfeste door. Een vrolijke, verzorgde kermis met veel oog voor detail, eetkraampjes en drie grote biertenten als kers op de taart.
De meezingers die live door een coverband door de boxen knalden, werkten aanstekelijk en het hoeft niet te verbazen dat we al snel aan de houten tafels zaten met ein Maß bier voor onze neus. Te vermijden voor mensen zonder armspieren, want de volle vazen krijg je niet met een hand aan je lippen.
Liters bier, Lederhosen, feestmuziek en dansen op de banken. Hoe kan je nu ooit van de Duitsers zeggen dat het norse mensen zijn?

Op zondag was het uitslapen geblazen, veel hadden we toch niet gepland. Shwetabh, een Indische vriend van Ali - onze nationaliteitenstatistieken kregen hier nogal een boost - kwam op bezoek en bracht lunch mee. Een lekker Indisch gerecht doorspekt met grappige verhalen uit hun thuislanden en vanop hun werk. 

Over de namiddag kunnen we kort zijn. Zij hadden plannen met een derde vriend en wij hadden nog van alles te regelen voor de komende dagen en keken enkele afleveringen van Breaking Bad om de afwisseling erin te houden.

Het tropische weer bleef ook in Beieren aanhouden. Geen wolkje aan de lucht en onder de zomerzon genoten we van het ontbijt in onze luxueuze kampeerstoelen. 
Voor vertrek sloegen we nog een praatje met Augusta en Hans, hun dochter die met haar familie aan de overkant van de straat woont en met Frieda, oma 2 die toevallig die dag haar 71e verjaardag vierde. 

Over de Spargelradweg - nooit geweten hoe het gewas eruit zag waaronder asperges groeien - en vervolgens over de Paartal-Radweg ging het door het Beierse binnenland richting Augsburg. Niets om lyrisch over te zijn, maar het weer was perfect, de fietsfaciliteiten uitstekend, het centrum van Aichach gezellig en de mensen uitermate vriendelijk. Het cliché van norse, stuurse Duitsers ging hier net zoals in Noord-Duitsland allesbehalve op.

Kleine kanttekening was dat ik mij niet 100% voelde. Was het de warmte die in het hoofd en de benen kroop of was het een ziektekiem die gesmoord moest worden? Tijdens de lunch kreeg ik van Katrien platte rust in de schaduw voorgeschreven en na een deugddoende middagstop en een paracetamol bleek het grootste kwaad reeds geschied. 

Langs goed opgeschoten gewas en door eindeloze akkers vorderden we snel en na nog enkele lastige klimmetjes arriveerden we in de rand van Augsburg. Op de stoep wachtten we op onze CouchSurf-host Ali uit Pakistan. 
Al snel bleek dat we hier op het juiste adres waren aangekomen. Ali was een geweldige host, was een en al oor naar onze reisverhalen en vertelde vooral honderduit. Wat een plezier!

Reeds elf jaar woonde hij in Duitsland en na zijn studies werkte hij al vier jaar als software ingenieur bij Kuka, een toonaangevend bedrijf op vlak van robotica. Het waren echter voornamelijk de verhalen uit zijn thuisland Pakistan waarvan we - naast de pizza om de hoek -smulden. 
Zo leerden we bijvoorbeeld dat de officiële taal het Urdu is, maar dat ook het Punjabi wijdverspreid is. We stonden echter het meest versteld van het uithuwelijkstelsel (weliswaar met wederzijdse toestemming) dat nog steeds gangbaar is. Zo vertelde hij ons zonder enige schroom dat zijn moeder voor hem op zoek is naar een geschikte bruid en dat hij vermoedelijk tegen het einde van het jaar zal trouwen met iemand waarmee hij nog nooit op date is geweest. Fascinerend hoe raar dit klinkt als je het zo omschrijft, maar hoe aannemelijk als je het hele verhaal en de filosofie erachter meekrijgt.  

Tot slot leerden we nog dat Ali al enkele jaren zijn eigen bucket list (things to do before you die) heeft samengesteld. Nog voor hij zelf de term te horen kreeg had hij zijn excelsheet opgemaakt. Interessant gegeven: bij de meeste zaken op de lijst voegde hij ook een uiterlijke datum toe. Een ideetje dat we zeker meenemen richting België en dat ons weeral wat stof tot nadenken geeft voor de laatste fietsmaand. We surften alvast eens naar de website van de zeven moderne wereldwonderen…