Zon! Dat was de eerste gedachte die door mijn hoofd ging toen ik mijn ogen opende. Jammer genoeg was het nog maar 5.30u en door het totale gebrek aan verduistering in de kamer kon ik de slaap niet meer vatten. 

Tegen 8.30u was de zon volledig verdwenen en moesten we onder een grijs wolkendek aan de dag beginnen. Er hing duidelijk regen in de lucht en een striemende wind blies vol in het aangezicht. De goesting om te vertrekken was dan ook niet bijzonder groot en toen het meer van Blidinje dan ook nog bleek tegen te vallen, verwensten we onze keuze om hier helemaal naar boven te zijn gefietst. 

Na een korte regenpauze rondden we het laatste klimmetje tot 1257 meter waarna het in vliegende vaart naar Tomislavgrad ging. Het scheelde geen haar of we vlogen echt. De baan was kaarsrecht, het wegdek droog en spiksplinternieuw en dus noteerden we met 75,5 km/u een nieuw snelheidsrecord. 

Veel opwinding viel er daarnaast in de voormiddag niet te rapen. Het was veel te koud voor de tijd van het jaar, het landschap was niet wow en de weg te druk. Een motivatiedip was het gevolg en gelukkig kregen we net op tijd een lange afdaling naar het meer van Busko. 

We vonden dat we een lekkere lunch wel hadden verdiend en daarenboven moesten we onze laatste Bosnische marken spenderen. De twee pizzeria’s op de route serveerden echter geen pizza (!) en dus zagen we ons genoodzaakt na 61,5 kilometer een sandwich met kaas en salami te eten. 

De namiddag bracht gelukkig beterschap en een nieuwe primeur: voor de derde keer fietsten we eenzelfde land in: Hongarije-Kroatië, Montenegro-Kroatië en Bosnië-Kroatië. Het weer werd beter en de wegen kleiner en kalmer. Met mondjesmaat vonden we ons fietsplezier terug tot Katrien in een afdaling opeens ‘aw aw aw’ riep.
Een grote bij had door haar fietsbroek gestoken en ik bracht als een volleerde EHBO’er de eerste zorgen toe. Gelukkig geen allergische reactie en al snel konden we verder. 

Over idyllische wegjes ging het zuid-west richting Split. In Blato Na Cetini, stopen we na vijfennegentig kilometer en met een ijsje in de hand besloten we het daarbij te houden en een kampeerplekje te zoeken.
De eigenares van de minimarket raadde ons aan een paar honderd meter verder aan de rivier te gaan kijken. Een gouden tip want we posteerden ons tentje prachtig aan de Cetina en konden bovendien gebruik maken van de faciliteiten van het aanpalende grill-barretje. We hoefden zelfs ons trouwe picknickdeken niet boven te halen dankzij een comfortabele kampeertafel. De pasta vegetariana die we bereidden herlaadde onze batterijen en de avondactiviteit bestond eruit de volgende routes te analyseren.

Veertig kilometer verder lag Split en in tegenstelling tot onze twee vorige passages in Kroatië zouden we er nu wat langer vertoeven. De kustroute leek ons ideaal om ons verblijf hier vorm te geven.

De man die ons de vorige avond in Jablanica had afgezet had op zijn telefoon geen veelbelovende weericoontjes laten zien en effectief… de hemel zat dicht met grijze tot donkergrijze laaghangende wolken. Het kon niet anders dan dat daar regen in schuil ging en we vertrokken iets later dan anders in de hoop dat het wat zou opklaren. 

Het bleek ijdele hoop en na een ontbijt uit het vuistje trapten we rond tien uur de eerste klimmeters omhoog. We stonden al snel terug stil; het begon te hard te regenen om zonder regenbroek verder te gaan. Gevolg: niet nat door de regen, maar wel door de inspanningen. Drieëntwintig kilometer lang duizendvijftig hoogtemeters maken in een hermetisch regenpak… we kunnen jullie verzekeren dat er aangenamer zaken zijn. De truitjes en t-shirts werden nat gezweet en van zodra we stil stonden om even op adem te komen, koelden we af. 

Van het landschap zagen we niets en dat was zonde. Fietsen zonder beloning is niet fijn. Bovendien schommelden de stijgingspercentages constant, waardoor het moeilijk was een goed ritme te vinden. Toen het geasfalteerde wegdek een paar kilometer voor de top niet langer bleek te bestaan werd het er al helemaal niet gemakkelijker op. 

Na vier uur klimmen hadden we de col bedwongen en bevonden we ons op een winderig plateau in het Park Prirode Blidinje, naar het gelijknamige meer. De donkergrijze wolken kleurden zwart en dertig kilometer verder fietsen naar Tomislavgard - ons oorspronkelijke plan - zag vooral ik niet meer zitten.
Wildkamperen was niet alleen omwille van de weersomstandigheden geen optie. Verscheidene informatieborden waarschuwden voor landmijnen en dus stapten we het Hajducke Hotel binnen. Duurder dan onze maatstaf, maar goed, het kon niet alle dagen (bijna) voor niets zijn. 

Een warme douche zorgde ervoor dat we terug op krachten kwamen en we profiteerden van ons verblijf in het berghotel. Tegen de vooravond installeerden we ons strategisch in het gezellige restaurant, waar we in eerste instantie onze blog bijwerkten. 
Na een heerlijk avondmaal - kip in pancetta met kroketjes (K) en gegrilde forel met frietjes (W) - zaten we perfect gepositioneerd voor de openingsmatch van het EK voetbal. Jammer dat we de zeemzoete Bosnische/Servische/Kroatische schlagers als achtergrond erbij moesten nemen, maar in ons tentje hadden we er niets van meegepikt. 

Na een meer dan geslaagde avond doken we al duimend voor beter weer ons bed in. Nog een dikke zestig kilometer fietsen en het was weeral tijd om Bosnië-Herzegovina vaarwel te zeggen.

We hadden het plan opgevat om de trein te nemen van Sarajevo naar Jablanica. Op deze manier zouden we het drukke verkeer op deze doorgangsweg vermijden en hadden we de mogelijkheid om later op de dag Mostar nog te bezoeken. 
Voor de tweede maal in de Balkan kregen we echter te horen dat er geen enkele trein reed van en naar de hoofdstad. Ditmaal niet door renovatie aan het station - zoals in Tirana - dan wel door vernieuwingen aan de lijn Mostar-Sarajevo… Bummer!

Er zat niets anders op dan de 83 kilometer gewoon weg te fietsen en reeds om 8.15u waren we op pad. Aan onze rechterzijde zagen we eerst het Ottomaanse, vervolgens het Habsburgse en tot slot het Communistische Sarajevo voorbijglijden. Een tiental kilometer later draaiden we aan de rand van de stad de M-17 op, de rode draad van de dag. 

Vooral het eerste stuk was het druk fietsen en de uitlaatgassen vlogen ons om de oren. Tot overmaat van ramp kregen we wind tegen en moest er tot kilometer vijfenveertig deftig geklommen worden. 
Net na de top doken we de eerste - en niet de laatste - tunnel van de dag in. Op een fiets, in een matig verlichte tunnel met de brullende motoren van een vrachtwagen achter je… geen pretje. 

In de afdaling maakten we kennis met het Duitse koppel Anna en Lukas. Net zoals de Zwitserse Sämmy & Sabine en de Spaanse Alberto zouden zij naar het Oosten trekken. Iran stond hoog op hun verlanglijstje, maar een specifiek einddoel hadden ze niet. 

Ondanks het weinig interessante parcours trapten we dat het een lieve lust was. Niet minder dan zestig kilometer konden we noteren toen we om half een onze fiets tegen de oude, stenen brug van Konjic parkeerden. 
De resterende tweeëntwintig kilometer denderden we langs het langgerekte meer van Jablanica. In licht dalende lijn, met zicht op het felblauwe water was het eigenlijk best leuk fietsen. Hier viel het verkeer beter mee, maar we waren toch blij toen we tegen twee uur ter plaatste waren. 

Ter plaatste was in dit geval een povere kamer in het centrum van Jablanica. We hadden geen grote luxe nodig, want veel van ons pension zouden we niet zien. We laadden vliegensvlug onze tassen af, doken in een andere outfit en een twintigtal minuten later stonden we met onze duim omhoog een lift te regelen naar Mostar, veertig kilometer verderop. 

Na amper vijf minuten werden we opgepikt door Robert, een militair die in Sarajevo werkte en in Mostar woonde. Door een adembenemende canyon reden we richting het zuiden, naar de stad met de indrukwekkendste (oude) brug van het land. 
Over smalle kasseistraatjes struinden we door de Stari Grad (oude stad) op zoek naar de Stari Most (oude brug) over de Neretva. Na tien minuten kleurrijke toeristenwinkeltjes dook de brug plots op. Wat een pareltje! Negentien meter boven het kristalheldere rivierwater, met aan weerszijden imposante torens. Een absolute must-see, zeker in combinatie met het gezellige centrum rondom rond. 

Ook in het terugkeren liftten we relatief vlot. We moesten iets langer wachten, maar konden uiteindelijk mee met een chique Mercedes waarvan de eigenaar nog in Antwerpen had gewoond. In het weekend werkte hij in het nationale park waar we de volgende dag zouden doorrijden en hij maakte ons meteen warm voor het prachtige landschap dat we te zien zouden krijgen. 

We sloten deze overvolle dag af in een typisch Bosnisch restaurant waar ze lam van het spit serveerden. Niet slecht, maar voor ons geen aanrader en naar onze ervaring zijn er in de balkenkeuken betere specialiteiten te vinden.

Met het grote succes van de Free Walking Tour Sofia in het achterhoofd, stonden we om 10u30 paraat aan het National Theatre van Sarajevo waar gids Neno zijn troepen opwachtte. Neno was geboren en getogen in Sarajevo en had als kind de oorlog meegemaakt.
Aangrijpend om te horen hoe hij van hun appartement op het achtste verdiep vierenveertig maanden lang verhuisde naar de kelder, samen met alle buren en familie. Hij kreeg les in diezelfde kelder, herinnerde zich hoe zijn moeder de vreselijke smaak van canned beef probeerde te verdoezelen met een overdosis zout en vertelde over de manier waarop iedereen probeerde om het leven in een belegerde stad ‘normaal’ te laten lijken.

De positieve eerste indruk van de stad werd tijdens de tweeënhalf uur durende wandeling alleen maar bevestigd. Bij de kerk, synagoge, meerdere moskeeën, de brouwerij, het stadhuis, de oude bazaar en de klokkentoren die aangeeft wanneer de zon ondergaat, kregen we uitleg over de geschiedenis van de stad en het leven na de oorlog met en zonder Tito. Een aanrader voor iedereen die Sarajevo bezoekt. 

We ervoeren trouwens verrast dat onze fanclub internationale proporties begon aan te nemen. “I have the feeling I saw you guys before,” zei Emilija plots. We herkenden de Litouwse onmiddellijk. Zij reisde indertijd mee met de man die ons had gewaarschuwd voor het feit dat we wellicht Kosovo zonder paspoort niet zouden binnen mogen. Een plezierig weerzien en leuk gezelschap tijdens de rondtoer. 

Net na de middag liep de wandeling ten einde in de Turkse wijk. We aten een snelle falafel en teleurstellende tabouleh, maar maakten het goed met een traditionele tufahija. Dit is een met walnoten gevulde gestoofde appel met slagroom. Wie krijgt daar nu niet het water van in de mond? 

Genoeg cultuur voor een dag. Tijd om een terrasje te doen, want het dorstige weer vroeg erom. We passeerden de namiddag met mensen kijken en deden inkopen voor het avondmaal. Het was dan misschien wel betaalbaar, altijd op restaurant gaan (zelfs al was het vaak fast food) kon ook vervelen. Met de ingrediënten voor een lekkere spaghetti stonden we al gauw terug in onze studio. Van fast food geen sprake; de kookplaten waren zodanig traag dat het anderhalf uur duurde vooraleer we eten konden. Maar het smaakte wel. 

Neno had ons ’s morgens nog de pub van de Sarajevsko Brewery aangeraden en was die nu toch niet net achter onze studio gelegen? Een slaapmutsje op wandelafstand. Perfect!

Door ritmisch tromgeroffel op ons tentzeil werden we gewekt. Het was dan wel een hele tijd geleden, we wisten meteen hoe laat het was… regen! We staken de tent doorweekt weg, maar tegen dat we klaar waren voor vertrek, was het opgeklaard en brak de zon door de wolken. 

We hadden zes kilometer om dé knoop van de dag door te hakken. We wisten namelijk nog steeds niet of we de langere - en een stuk intensievere - route via het skioord Jahorina zouden nemen of toch de iets drukkere weg over Pale. We twijfelden tot aan de splitsing, maar besloten links af te slaan… de zeshonderd extra hoogtemeters zouden ons vermoedelijk toch meer fietsplezier opleveren. 

De klim begon geleidelijk, maar toen we op een bepaald moment de kilometerteller niet meer boven zes km/h zagen uitkomen en het leek alsof er iemand aan onze achtertas zat te trekken, wisten we dat de percentages boven de tien procent moesten uitschieten. We zaten al lang genoeg op ons stalen ros om onze eigen krachten te kennen en hier was het echt stevig klimmen. 
Mooi, dat wel. Auto’s passeerden er amper (een drietal over twintig kilometer) en uitgestrekte bergweides, dichte bossen en rotsformaties kleurden de omgeving. Voor echt spectaculaire vergezichten moesten we het echter niet doen. Eens boven, keken we op verdorde skipistes en op enkele draken van hotels die vermoedelijk meer konden charmeren in een sneeuwlandschap. 

In Jahorina was helaas geen minimarket te vinden en moesten we rond 12.45u op een lege maag aan de afdaling beginnen. We lieten ons danig verrassen door de twee bulten die het parcours nog in petto had. Onze tank was leeg en alweer fietsten we meer dan 1000 hoogtemeters bijeen. 
Het was wachten tot op acht kilometer van Sarajevo om op een traditioneel restaurant te stoten. Gelukkig zat er nog net genoeg cash geld in de portefeuille om een deftige lunch te bestellen. We smulden van het lokale gerecht Ustipci: gebakken gezouten oliebollen geserveerd met verschillende soorten kaas en gedroogd vlees. 

Met een gevulde maag, een gedeeltelijk opgedroogde tent en hernieuwde energie zetten we het laatste stuk in richting de hoofdstad. We moesten nog een heel stuk dalen en meermaals hadden we een prachtig zicht over de stad die zich in een langgerekt dal tussen de bergen uitstrekte. De laatste kilometers ging het over kleine, smalle steegjes aan duizelingwekkende percentages (tot 26%) naar beneden. Onze remblokjes kregen het hard te verduren, maar zonder enige verkeersoverlast fietsten we tot aan de deur van Bistrik Studio.

We werden hartelijk welkom geheten door de vriendelijke eigenaar en kregen voor een zacht prijsje (13 euro/nacht) een volledig uitgeruste studio op een steenworp van de oude stad. Na een verkwikkende douche trokken we richting het levendige Bascarsija (het oude, Ottomaanse centrum).  

We dwaalden wat rond door de smalle straatjes en in geen tijd had de stad ons hart gewonnen. De smeltkroes van religies werkte aanstekelijk en naast de aanwezige toeristen viel het op dat ook voor locals de oude stad nog een plek was om actief te leven. 

Op een gezellig terras lieten we de eerste (positieve) indrukken bezinken tot we opeens werden aangesproken. “I think I met you guys before.” Armin was aanwezig op het seminarie dat werd georganiseerd door Ilja en Miloc in Belgrado en hij herkende ons meteen. Wat een toeval!

Na de drankjes waren we toe aan een lekkere hap, maar de zoektocht bleek geen evidentie. Het overaanbod aan cevabdzinica was voor ons geen troef aangezien we de cevapi (kleine, gekruide worstjes en alomtegenwoordig in de Balkan) beu waren gegeten. Kriskras door de stad gingen we op zoek naar lekkers en uiteindelijk aten we in een klein restaurantje Klepe (een soort van ravioli) en Kolacici (kleine gehaktballetjes), beide geserveerd met pitabrood en een yoghurtsaus.

De adrenaline van de voorbije raftdag verdween als sneeuw voor de zon toen we de eerste achtendertig kilometer een saaie weg langs de Drina volgden. Er was werkelijk niets te beleven en er valt dan ook niets te melden. 

Na inkopen in Gorazde werd onze route pikanter en dat betekende dat er geklommen moest worden. De hoofdbaan werd vaarwel gezegd en over een kronkelende weg trokken we de beboste bergen in. 
Na vijf kilometer klimmen, vleiden we ons in de graskant voor een traditionele lunch. Voor vier Bosnische Mark (twee euro) hadden we ons drie stevige stukken burek (vlees), sirnica (kaas) en krompirusa (aardappel) aangeschaft. Stevig, maar smaakvol!


We hadden gerust nog wat langer op ons picknickdeken kunnen blijven liggen, maar enkele verdwaalde regendruppels riepen ons tot de orde. We waren nog lang niet boven en onze Fahrradmanufakturs gingen niet vanzelf tot op 1200 meter hoogte geraken. Hoe hoger we klommen, des te mooier het uitzicht over de eindeloze rij heuvels, de rivier en de stad die steeds kleiner werd. 

Met de geklommen kilometers werd de lucht dreigender. Op een bepaald moment zagen we de regen letterlijk afkomen en niet veel later stonden we getooid in onze regenjassen aan de kant van de weg, zo goed en zo kwaad als het kon te schuilen onder een boom.
De bui trok snel over, maar de trend was gezet. Geen twintig minuten later hingen we er weer aan en we besloten uiteindelijk toch maar ons regenpak aan te trekken.

Jammer dat het mooie zicht op de pas aan het oog onttrokken werd door de donkere wolken en regengordijnen, maar we waren er toch maar weer geraakt. We maanden elkaar aan tot voorzichtigheid in de natte afdaling en weg waren we. 
Onze woorden waren nog niet koud of we beleefden de schrik van ons leven. In een van de eerste haarspeldbochten ging Katrien voor mijn ogen met een geweldige smak tegen de grond. Een klassieke val uit de koers zoals ik er doorheen de jaren zoveel op televisie had gezien. In ‘real life’ was het toch serieus schrikken.
Net voor de bocht gleed haar achterwiel weg over een modderspoor en nadat ze op haar zij van de fiets viel, knalde haar helm tegen het asfalt. Even paniek, maar wonder boven wonder kwamen zowel Katrien als de fiets er met enkele schrammen vanaf. Aan alle fietsers die zonder helm op pad gaan: laat het een waarschuwing zijn, want zonder helm hadden we dit geschreven vanuit het ziekenhuis.
De regenbroek- en jas zaten volledig onder de modder, maar dat kon ons een worst wezen. Na een kwartiertje bekomen in de berm bleek alles goed te gaan en met een bang hart werkten we de rest van de afdaling af. 

Na een kleine tachtig kilometer trappen - en bijna 1200 hoogtemeters - vroegen we aan de rand van Praca waar we ons tentje konden opzetten. Een Duits koppel uit Dortmund met Bosnische connecties hielp ons aan het perfecte plekje in een ruime voortuin. Routineus werd de tent opgezet en we waren nog maar net geïnstalleerd toen het begon te gieten, wat een timing!
We lazen ons al wat in over Sarajevo en bekeken de routes voor het vervolg van de trip. Hét gespreksonderwerp bleef echter de valpartij en de beschermengel die - gelukkig maar - op Katrien haar schouder naar beneden was meegereden.

Met de routine van iemand die op schoolreis vertrekt, maakten we ’s morgens onze rugzak klaar. Twee handdoeken, ondergoed, zonnecrème, portefeuille en een dikke trui. We waren er helemaal klaar voor. 

Rond tien voor negen werden we opgepikt door een jongeman die enkel Servisch sprak en een half uur later werden we netjes afgezet aan het Rafting Center Tara-Drina. Van de organisatie sprak niemand veel Engels en elke vraag werd beantwoord met “yes, yes”. 
Het duurde vrij lang voor er eindelijk schot in de zaak kwam en de wetsuits en schoenen werden uitgedeeld. Het was al na elf uur toen iedereen werd toegewezen aan een bootje met skipper. Veel Servische, Bosnische, Kroatische en Montenegrijnse vriendengroepen, dus vlogen wij bij de ‘overschot’ in een bootje met vier Bulgaren en twee Canadezen. Niet slecht, zo konden we ten minste communiceren. 

In het busje dat ons naar de startplaats bracht - terug over de grens met Montenegro - vernamen we dat Peter en Kristen net zoals ons in hun late twintigerjaren waren. Wat een fervente reizigers! We hoorden over hun avonturen in Maleisië, Nieuw-Zeeland, Australië en drie maand geleden namen ze ontslag back home om door Europa te backpacken.

Verrassend genoeg belandden we niet met hen in het bootje. Net voor vertrek herkende ik het t-shirt van een van de Belgen die in het hotel hadden gelogeerd waar wij verbleven. Zij waren er de vorige dag geweest en wij hadden vanop ons balkon de Belgische manier van praten en lachen herkend. 
Zes Gentenaren waren voor de derde keer in Foca om de Tara te raften. Dirk, Luc, Patrick, Filip, Maurice en Jo wonden er geen doekjes om: we zouden met hen in de boot meevaren. Super!

Met Danilo, de skipper, raftten we vijfentwintig kilometer de Tara en vervolgens de Drina van Montenegro terug naar Bosnië. Wat een avontuur! Aan adrenaline geen gebrek op de rapids. Wouter lag in de passage door ‘de put’ na een kilometer al bijna in de Tara en toen ik ongeveer halverwege vooraan plaatsnam, hield Patrick me in de boot wanneer nodig. 
Op de iets gezapigere stukken bleek de vriendengroep behalve sympathiek vooral heel grappig: moppen tappen en elkaar voortdurend voor schut zetten en dat in het sappig Gents. Voor we het wisten stonden we terug aan het rafting centrum en wilden we eigenlijk niets liever dan opnieuw aan het parcours beginnen. 

Of de Tara-canyon nu de tweede diepste ter wereld is of niet, dat weten we nog altijd niet zeker. Hier beweren ze in ieder geval van wel. Tijdens het raften zagen we er niet heel veel van, beseften we achteraf. Je merkt dat je door een impressionant decor stroomt, maar je kijkt er op een andere manier naar omdat je te geconcentreerd bezig bent met peddelen, water slikken en proberen niet overboord gekieperd te worden.

Samen met onze nieuwe vrienden genoten we van de lekkere maaltijd (soep met zelfgemaakt brood en een stevige aardappelschotel). We wisselden gegevens uit, namen hartelijk afscheid en werden zoals afgesproken weer afgeleverd in het Bavaria Hotel.

Wanneer je in de regen aankomt, niet meteen een hotel vindt en uiteindelijk toch ergens betaalbaar je intrek kan nemen, ben je enthousiast. Eens geïnstalleerd komen vaak de kleine minpuntjes aan de oppervlakte. ’s Avonds werkte het internet voor geen meter meer en er was geen toiletbril. Het was echter vooral de kilte in de vochtige kamer die ons parten speelde. De dekens voelden klam aan en ’s morgens was het niet erg aangenaam om onze kleren aan te trekken. 

Gelukkig scheen de zon, dus eens de tassen op de fietsen geklikt waren en we aan de eerste klim van de dag begonnen, warmden we op. Het was alsof we ons in de Alpen bevonden: grote, glooiende weides in de bergen, Milka-koeien inclusief. Tegelijkertijd moesten we ons eraan herinneren dat we al op meer dan duizend meter hoogte waren. De vallei die we achter ons lieten had namelijk net zo goed op zeeniveau kunnen liggen. 

De weg was niet erg druk en we genoten van de mooie landschappen en de natuur. Al na vier kilometer waren we op de eerste top van de dag en daalden we lichtjes af langs het Klinjemeer. Voor de tweede klim hadden we meer schrik, aangezien Basecamp ons gewaarschuwd had voor stukken tot 18%. Gelukkig verklaarde een twee kilometer lange tunnel de foute info.

Uit de tunnel fietsen was subliem. Verschillende bergtoppen creëerden een magistrale skyline vooraleer we het Sutjeska National Park inreden. Bomen groeien er verticaal omhoog uit kale rotsen - die parabel van de zaaier kan men dus met een korrel zout nemen - en zo’n achttien kilometer lang volgden we in dalende lijn de kabbelende Sutjeska, zijrivier van de Drina.

De laatste was zonder twijfel de pittigste van de drie klimmen. Een Snickers als krachtvoer en hup, nog voor de middag zaten we weer op 850 meter hoogte waar een overdekte picknickbank en drie Italiaanse motards op ons stonden te wachten. “Complimenti ragazzi,” herhaalden ze minstens vijf keer. Nu en dan eens bewonderd worden, dat is leuk.

De laatste kilometers waren een eitje. We daalden zo’n dikke driehonderd meter en gingen in de remmen bij het Motel Bavaria waar hun raft-pictogram onze aandacht had getrokken. We wilden ons eigenlijk in Foca informeren, maar het kon geen kwaad hier alvast ons licht op te steken.

De eigenaars spraken zeer goed Duits en na een half uurtje informatie inwinnen hakten we de knoop door. We zouden er blijven en de volgende dag de Tara raften. Niet slecht, in de tweede grootste canyon ter wereld.

We waren benieuwd naar het binnenland van Bosnië-Herzegovina en begonnen met veel goesting aan de eerste - maar niet de laatste - klim van de dag. We fietsten over een iets grotere weg, maar echte verkeersdrukte bleef gelukkig uit. Toch was het op deze baan, tussen Trebinje en Bileca dat we ons eerste geval van verkeersagressie meemaakten. 

Een dikke Audi vond dat het niet snel genoeg ging en haalde roekeloos zijn voorganger in toen wij in de tegenovergestelde richting voorbij reden. Rakelings scheerde hij langs onze tassen en in reflex foeterden wij dat het een lieve lust was en maakten we met handgebaren duidelijk dat we dit niet konden smaken. Zo gehaast was hij blijkbaar niet want tweehonderd meter verder maakte hij rechtsomkeer en met piepende remmen reed hij voor ons in.
Een beer van een vent stapte briesend uit en maakte duidelijk dat hij onze reactie maar matig kon appreciëren. We probeerden hem aan zijn beperkte verstand te brengen dat hij een wel zeer gevaarlijk manoeuvre had uitgehaald, maar bonden al snel in toen bleek dat de blok testosteron amper voor rede vatbaar was. Het feit dat hij dacht dat we Duitsers waren hielp overigens niet en het scheelde niet veel of we hadden een pak rammel vast. We gaven aan dat het al lang goed was en nadat hij als afsluiter met zijn vinger over zijn keel ging, dook hij snuivend terug zijn wagen in om met gierende banden zijn weg te vervolgen. 

We moesten even bekomen, maar met zicht over het Bilecameer daalde onze hartslag weer naar een aanvaardbaar toerental. Veel rust was ons echter niet gegund; slechts luttele minuten later werden we achternagezeten door een grote hond. Agressieve mensen én honden… van een verwelkoming in Herzegovina gesproken!

De weersvoorspellingen beloofden dan wel niet veel goeds, we hadden geluk. De zon was wel degelijk van de partij, al zij het niet zo uitbundig als de dag ervoor. Toch begon het tijdens de laatste hap van onze sandwich lichtjes te druppelen. We kraamden vlug op, maar het was gelukkig vals alarm. De donkere wolken kwamen wel steeds dichterbij en met een langgerekte klim tot op 1050 meter hadden we niet meteen de mogelijkheid om een tandje bij te steken. 

Omsingeld door aardedonkere regenwolken fietsten we Gacko binnen en toen het effectief begon te regenen, besloten we om hier ons onderkomen te zoeken. We zaten in de bergen, stonden aan de voet van een nieuwe klim, en met het voorspelde onweer voelden we er niet veel voor om ergens op 1300 meter onze tent op te zetten.

Opnieuw vroeg uit de veren, want Alberto’s wekker stond al om 6u en eens je wakker bent in een tent, ben je wakker. De drie tenten waren afgebroken en het was een gezellige drukte in de ochtendzon voor Marko’s huisje.
Alberto zou richting Shkoder fietsen en had 140 km gepland (wat zijn wij mietjes in vergelijking met hem), Anton zou naar Dubrovnik fietsen en er de ferry nemen naar Split en wij gingen naar Bosnië.

Plots hoorden we de enthousiaste toeter van Jean-Pierre die afscheid kwam nemen. “Aaah filou,” en hij gaf Wouter een dikke knuffel en “Eeeh, ma poule,” en ik kreeg vier hartelijke zoenen. Wat een heerlijk taaltje en wat een flamboyante man. “J’ai encore une petite surprise,” en hij haalde een Frans-Polynesische munt uit zijn portefeuille. Held. 

Toen iedereen iedereen gedag had gezegd, ging elk z’n eigen weg. Veertien kilometer lang volgden we een golvend baantje ergens boven de mooie kust langs de Adriatische Zee. De volgende vijftien waren we eraan voor de moeite en moesten we genadeloos het drukke vracht- en fietsverkeer ondergaan.
Frédéric had al verteld dat dit stukje kust een ware fietsautostrade was, en hij had niet gelogen. Vakantiefietser na vakantiefietser kruiste ons pad en we waren blij toen we eindelijk rechtsaf konden slaan naar de grens met Bosnië.

Net zoals de vorige keer - toen we de Donau volgden van Hongarije naar Servië - was ons verblijf in het mooie Kroatië slechts van korte duur. Ons plan was eerst een lus te maken in Bosnië-Herzegovina vooraleer we voor de derde maal de Kroatische grens zouden oversteken.

Tot vervelens toe moeten we schrijven dat het weeral klimmen geblazen was naar de grenswachters. Deze maakten er (letterlijk) geen woorden aan vuil en nog voor de lunch konden we een zesentwintigste fietsland op ons palmares noteren.

De leuke afdaling tot Trebinje, het eindpunt van onze dag, was zo voorbij. We vonden een hotelletje voor vijftien euro per nacht en trokken de stad in om iets te bikkelen. Via de Ottomaanse, 16e-eeuwse brug waarvoor men vroeger tol moest betalen, wandelden we onder de avondzon naar het kleine oude centrum. Het contrast met Dubrovnik kon niet groter zijn: locals op de terrassen en prijzen die ieders verbeelding tartten. In de positieve zin deze keer. Na een pljeskavica aten we als dessert een grote coupe in een ijssalon. Voor €2,25… in totaal.