We zijn er zeker van dat Jamie in een warmere kamer zal zijn ontwaakt dan wij. De ochtendstond had deze keer niet alleen goud, maar ook nachtvorst in de mond. Even bibberen dus, maar wel een stralende, blauwe hemel.

Vandaag was een rustdag, maar aangezien de tuin een tijdelijke stopplaats was, hadden we geen andere keuze dan de dertig kilometer tot de eerstvolgende camping te vervolledigen. We verlieten het kanaal en merkten meteen het verschil in hoogtemeters. Dat een lichaam dat in beweging is, in beweging wil blijven geldt in ieder geval niet voor een fiets met 25 kilo bagage.

In deze een korte, maar prachtige tocht spotten we ons eerste wildlife! Enkele hazen in een gigantische weide, maar - veel spectaculairder nog - ook een hert dat toen het ons in de gaten kreeg wegsprintte tussen het struikgewas. 

Tegen de middag konden we dan toch aan de huishoudelijke taken beginnen. Ondertussen hebben we een paar uurtjes in een pub te Marlborough vertoefd, zodat we ook met de blog weer helemaal up to date zijn. 

Morgen rijden we verder naar Bath. De grens met Wales komt in zicht!

De weergoden waren ons gunstiger gezind dan verschillende websites hadden voorspeld. Stortbuien kregen we niet over ons heen en de verwachte gevoelstemperatuur van om en bij de 4° was stellig overdreven. Hoewel er een kille wind stond en we de hele dag onze windstopper aanhielden, was het best aangenaam fietsweer.

Aangezien onze camping aan de Thames lag, zaten we meteen terug op onze route. Al om 8u30 op een zondag - wanneer een normale ziel nog in zijn bed ligt of geniet van een warme koffie bij zijn krant en pistoletjes - zagen we tientallen roeiers het water doorklieven. Sommigen onder hen in t-shirt, wat ons toch wel wat overdreven leek. 

Gezien het vlakke parcours maakten we snel wat kilometers en bereikten we vlot Windsor Great Park, misschien wel het mooiste tot nu toe. Als je in België aan een park denkt, beeld je je een tiental bomen en een kleine vijver geflankeerd door een speeltuin in. In de Britse parken die wij kruisen kan je dagenlang wandelen en kilometers ver kijken. In dit pareltje van 20 km² zagen we vanop een heuvel - met twee cirkelende haviken boven ons - het statige Windsor Castle liggen. Als we ons niet vergissen, het grootste nog bewoonde kasteel ter wereld. (We vergissen ons niet, we hebben de info uit Lonely Planet.) De Queen hebben we niet gezien, maar gezellig was het er wel.

Na Windsor fietsten we verder richting Reading. Onderweg passeerden we een Rolls Royce gathering. Op z'n zachtst gezegd apart, die heren met hun hoge hoeden. Wij gingen onder een fietshelm verder op onze eigen Rolls op twee wielen.
Reading liet op ons geen noemenswaardige indruk na en bij het buitenrijden wisselden we de Thames in voor het Kennet and Avon Canal.
Op een onverhard en smal jaagpad reden we kilometers langs honderden woonboten en kleine, manueel te bedienen sluisjes. Het ganse traject gingen we van linker- naar rechter en van rechter- naar linkeroever via smalle brugjes die onze kuiten keer op keer danig op de proef stelden.

Rond km 75 keken we uit naar een slaapplaats. Vermits we in Google Maps en Basecamp (de navigatiesoftware van onze gps) geen aanduidingen van campings hadden gevonden, vroegen we aan verschillende voorbijgangers waar we konden bivakkeren. Van campings hadden zij in de verste verte geen weet en ze raadden dan ook aan om ons tentje ergens langs het kanaal op te slaan. 

20 km verder hadden we nog steeds geen geschikt plekje gevonden. Er stond intussen 97 km op de teller, en dat voor een dag die eigenlijk onze rustdag had moeten zijn.
Toen we een groot, omheind landgoed passeerden, zagen we onze kans schoon. Even aanbellen - we hadden toch niets te verliezen - en  grootgrondbezitter Jamie liet ons met veel plezier toe om onze tent op te zetten tussen zijn overdekt zwembad en tennisveld.

Op aanraden van onze landlord trakteerden we onszelf in de pub op een pint lokale ale. De ideale afsluiter van een stevige fietsdag.

Aangezien het altijd regent (of zelfs sneeuwt) in Londen wanneer ik er ben, voelden we de bui al hangen. We namen dan ook onze voorzorgen bij het aankleden en de extra, waterdichte laag deed wonderen toen we vanuit Greenwich het natte centrum van Londen binnenreden. We wisselden Route 1 voor Route 4 van het National Cycle Network en volgden de Thames langs haar oever en door prachtige tuintjes en parkjes.

Plots kwam vanachter een hoekje de Tower Bridge tevoorschijn. Wat een onbeschrijfelijk gevoel te beseffen dat we helemaal zelf met de fiets tot in het hartje van Londen waren gereden. Toen vervolgens ook Saint Paul’s en iets later de Big Ben naast Westminster Abbey opdoemden, wisten we het wel zeker: deze reis wordt steeds beter. Dat we zelf vaak het target van Chinese fotolenzen waren, had misschien ook wel een impact op onze beleving.

Wat een geluk trouwens dat Londen City niet een dag later op ons programma stond. We vernamen van een iets te praatgrage passant dat 26 april namelijk de London Marathon gepland stond. Dit betekent dat het volledige centrum zo goed als onbereikbaar is, ook voor voetgangers en fietsers. 

Als echte Londenaren werden we een met het verkeer en fietsten we van de ene naar de andere bezienswaardigheid. De campingwinkel, die host Ben voor ons had opgezocht, stond als laatste stop op de to-dolijst. We hoopten hier lampolie te vinden zodat we eindelijk onze worstjes met patatten konden prepareren. Gelukt!
‘All set’ en via Saint James Park, Green Park en Hyde Park reden we door Kensington het centum uit. De contradictie tussen het binnen- en buitenrijden van deze grootstad kon niet groter zijn.

Niet enkel op het platteland zijn de Britten vriendelijk. Ook in Londen werden we aangesproken op de meest originele manieren. Een selectie: “It seems that you’ve had your hot porridge this morning”, of “ You’re packed. Are you out here for the week?” of nog, “You’re off for an epic adventure!” 

Het viel ons op dat in de richting die we uitreden, steeds meer wielertoeristen ons voorbij zoefden. Aan een gesloten overweg leerden we van een onder hen waarom. Het iets verderop gelegen Richmond Park blijkt het Walhalla te zijn voor de fietsliefhebber. Het glooiende, uitgestrekte groen met wat herten hier en daar en goed geasfalteerde wegen (‘lanes’ zoals ze hier worden genoemd) is een uitstekende reden om op een blauwe zaterdag de fiets van stal te halen.

Eens Richmond voorbij veranderde de Thames van een geïndustrialiseerde grote stroom in een lieflijk riviertje. Het decor werd er steeds mooier op en aangezien de klok bijna 14u30 aangaf, was het hoog tijd voor een late lunch op de oever, net buiten het bruisende centrum van Kingston.

Door de sightseeing-voormiddag besloten we er na 60 km de brui aan te geven. Het was toen 17u en we botsten net op een mooie camping - niet zo’n holiday park zoals in Sheerness - waar we ons tentje konden zetten voor de nacht. Na wat onderhandelen over de prijs, konden we eindelijk beginnen aan onze worst met patatjes.

De weersvoorspellingen voor de volgende dagen deden ons besluiten de rustdag om te wisselen met een nieuwe fietsdag. Het zou immers regenen en dan fietsten we liever dan onder het getrommel op ons tentzeil een hele dag te moeten kaarten.

Met opgeladen batterijen vertrokken we in Sheerness voor toch al onze 4e fietsdag. Ondanks onze ‘lazy’ donderdag had Katrien al na enkele kilometers een lichte pijn in de linkerknie, zeker als het bergop ging. We besloten om even af te wachten omdat het normaal is dat je elke morgen de stramme spieren en gewrichten de kans geeft om te roderen. Het euvel was hiermee echter niet verholpen, maar een ibuprofen deed wonderen. De tocht werd verdergezet, maar die knie moet toch in het oog worden gehouden. 

Al snel merkten we dat het vervolg van Route 1 richting Greenwich in niets te vergelijken was met het stuk dat we de dagen ervoor hadden gefietst. Hoe lyrisch we nog berichtten over de eerste etappes, des te teleurgestelder waren we over het gebrek aan autoluwe wegen, de aanwezigheid van industrie en de eindeloze stukken fietspad langs drukke banen op deze dag. We vroegen ons af of we in die mate verwend waren geweest dat we nu te veel verwachtten.
We zagen automobilisten denken wat wij daar in godsnaam met onze zwaar beladen fietsen kwamen doen. Eerlijk gezegd, we dachten er exact hetzelfde over. Het toppunt werd bereikt toen we na kilometers autoweg eindelijk terug in de natuur terechtkwamen. Niets was minder waar. Na een kort intermezzo op een veldweg bevonden we ons zowaar op een fietspad naast de immense autostrade tussen Dover, Canterbury en Londen, van ons gescheiden door een smalle berm met vangrail.

Was het minder aangenaam fietsen? Absoluut. Maar dit wil zeker en vast niet zeggen dat het geen leuke, soms verrassende dag was. Wederom fietsten we onder een stralende zon. Reeds na een tiental kilometer gingen de warme kleren uit en werd een eerste laag zonnecrème aangebracht.
Het hoogtepunt van de dag was onze ontmoeting met twee andere wereldfietsers. Net voor Chatham zagen we van ver dat uit de andere richting ook twee zwaar beladen, kleurrijke fietsers kwamen aangereden. Uit het enthousiaste belgerinkel en de ‘yihaaaaaas’ van de tegenliggers konden we opmaken dat ook zij ons hadden gespot. Fran en Janis, twee dames van zestig, helemaal uit Australië afgezakt naar Europa om er zes maanden rond te trekken met de fiets. In tegenstelling tot ons waren zij al toe aan hun vierde grote avontuur. Een heerlijke babbel later en na het uitwisselen van de blogs trokken we met een grote glimlach op ons gezicht verder richting Londen.

Een vijftiental kilometer voor Greenwich verlieten we eindelijk de drukke wegen en konden we langs de Thames onze weg vervolgen. Opeens, uit het niets, verschenen de eerste wolkenkrabbers aan de horizon. Met de zon glinsterend op water en het silhouet van ‘the city’ dat zich steeds scherper aftekende, zetten we met hernieuwde krachten de eindspurt in richting Greenwich park.
Hoewel, eindspurt is veel gezegd. Op de steile klim richting het observatorium was er van spurten niet veel sprake. De beloning was er wel naar. Het uitgestrekte park met zijn mooie uitzichten over de stad was meer dan de moeite waard.

Ben Brown, onze host voor de avond verwelkomde ons met een frisse pint en met de vraag of we zin hadden in zelfgemaakte pizza. Dat lieten we ons geen twee keer vragen en na een gezellige apéro, waar nog enkele interessante biertjes de revue passeerden, smaakten de pizza’s overheerlijk.
Naast pizzabakker is Ben ook een fietsenverzamelaar. Maar liefst zes stuks heeft hij in zijn appartement staan, de een al exclusiever dan de ander, maar allemaal even zorgvuldig afgemonteerd met zelf uitgekozen onderdelen. Op deze fietsen heeft hij al prachtige tochten gemaakt door heel wat delen van de UK die voor ons nog op het programma staan. Zijn foto’s beloven alvast veel voor de komende weken!

Rustdag!
Voor wie zich afvraagt waarmee wij ons bezighouden op een rustdag: rustdagen zijn ideaal voor de was en de plas. Niet lang na het ontwaken en met een gamel cornflakes achter de kiezen, hingen onze fietsbroeken te wapperen in de wind.
Terwijl de zon en de wind hun werk deden, haalden wij de herinneringen aan de dagen voordien boven om ze vervolgens in onze blog te verwerken. Toch wel wat werk en een tweetal uurtjes later sprongen we onze fiets op - dit maal onbeladen, wat een luxe - richting het centrum van Sheerness voor inkopen en een glimp van de zee.

Aan de kassa beseften we dat de lampolie die ons kookvuur in gang moest krijgen bijna op was. Niemand in de supermarkt kon ons helpen en met hangende schouders legden we dan ook de worstjes, patatten en appelmoes terug en ruilden we ze om tegen brood en kaas. Jammer, maar de lampolie zullen we de komende dagen ook wel vinden.
Het brood hielden we voor ’s avonds en aangezien we 2 nachten gratis kampeerden, konden burgers en frietjes er wel van af. Even getwijfeld over McDonald’s, maar gelukkig geopteerd voor een authentieke, lekkere burger met blauwe kaas.

Na een korte wandeling langs de dijk, rustten we uit aan onze tent. Entertainment werd geleverd door onze fanatieke camperburen, die naast het ophangen van sfeerverlichting ook werk maakten van het maaien van hun 2 m² tuin (met grasmachine én kantmaaier om de boordjes proper af te werken!) om er nadien een enorme paravent rond te plaatsten om er zeker van te zijn dat hun privacy gerespecteerd wordt.


We hebben nog even de bar van Sheerness Holdiday Park uitgetest, maar toen een in een roze tutu geklede mascotte de gasten ‘ter animatie’ kwam knuffelen, hielden we het voor bekeken.
Conclusie, goed gerust en klaar voor de volgende fietsdagen.

We beginnen het gevoel te krijgen dat we voor het geluk zijn geboren. Voor de derde dag op rij kregen we prachtig weer! Sam zorgde voor breakfast for champions: een stevige portie hot porridge. Om 8.15u stonden we op de trappers en peddelden we langs de kust Deal uit. Hier pikten we terug in op de National Cycle Route 1, die we voor de rest van de dag zouden volgen. Na een paar kilometer veranderde de koers landinwaarts. In tegenstelling tot in België heb je hier echt weidse panorama’s zonder enige bebouwing.

Al snel merkten we dat we met onze zwaar beladen fietsen meer bekijks hebben dan in Frankrijk en België. Het valt daarnaast op dat de Britten graag even stoppen om met ons een praatje te slaan. “Well done” krijgen we steevast te horen, hoewel we nog maar drie dagen onderweg zijn. Heel enthousiast gaan ze mee in ons verhaal dat ons hopelijk in anderhalf jaar rond Europa brengt.

Behalve tractors en een enkele, hoffelijke passant kwamen we niet veel verkeer tegen. Zalig fietsen tot in Canterbury waar we reeds van in de rand van de stad de torens  van de kathedraal zagen opduiken. Door het gezellige centrum zochten we het plein voor dit majestueuze bouwwerk. Aan het bordje 'exit' reden we door, maar na wat en heen-en-weergefiets bleek dit tegelijkertijd de ingang te zijn. We waren echter niet van plan £10,5 te betalen voor een bezoek en jammer genoeg is van de kathedraal maar weinig te zien vanuit de rondliggende straten.
Ondertussen was de zon verdwenen en stak een frisse wind de kop op. Gelukkig zaten de warme fietskleren niet te ver weg en na een stevige klim naar de University of Kent, verlieten we weer helemaal opgewarmd de stad. Door fruitgaarden die meer en meer bloesem vertonen en langs charmante kerkjes met hun Keltisch aandoende graven, vonden we een picknicktafel, door de omstaande bomen toch wat beschut tegen de wind.

Hoewel we als vakantiefietser nog niet erg ervaren zijn, zijn we onder de indruk van de zeer duidelijk gemarkeerde Route 1 tussen Dover en Sittingbourne. Relatief vlakke en autoluwe wegen, regelmatig onverharde paden zonder verkeer en dit alles omgeven door prachtige natuur. Een absolute aanrader, zeker voor Belgen die Dover gemakkelijk kunnen bereiken met de ferry. De enige bemerking zijn de vele poortjes, hekjes en andere creaties die bedoeld zijn om motors, paarden en andere van de paden te weerhouden, maar die ook voor fietsers nu en dan uitdaging bieden. We moeten eerlijkheidshalve toegeven dat we bij een gesloten hek geen andere mogelijkheid zagen dan de tassen van de fietsen te halen en alles een voor een over de railing te zetten. Mijn fiets was net het hek over getild toen een vriendelijk Brit zei dat we gewoon iets harder aan het linkerpoortje hadden moeten trekken. Voor de fiets van Wouter ging het dan ook een stuk vlotter. 

De vooropgestelde 80 km stonden op de teller, maar in tegenstelling tot de vorige dagen hadden we nog geen slaapplaats geregeld. Ons avondmaal kochten we in de supermarkt in Sittingbourne en de zoektocht naar een camping kon beginnen. Geen evidentie. De functie op onze gps ‘zoeken naar nuttige plaatsen - logies - camping’ bleek erg handig. Jammer alleen dat de enige kampplaats die ietwat op de route lag pas zestien kilometer verder was.
De weg ernaartoe was allesbehalve aangenaam, maar eens op de camping aangekomen bleek dat we de juiste keuze hadden gemaakt. De vriendelijke mensen van de receptie - die eigenlijk al gesloten was - boden ons gratis een plaats aan voor onze tent. Het medelijden die onze zwaarbeladen fietsen opwekken, speelde in ons voordeel.

Het opstellen van de tent ging ondanks de wind behoorlijk vlot. Al moeten we erbij vertellen dat we zonder het hamertje van papa de vele piketten nooit zo snel in de grond hadden gekregen. Een eervolle vermelding voor Hugo Verriest! 
Met de zon die net was ondergegaan, waren we blij dat we onze pasta met gehakt, mozzarella en tomatensaus konden opeten in onze ruime voortent, tussen de bagage. Samen met de zon waren ook onze laatste krachten verdwenen en kropen we al om 21u15 in onze slaapzakken. Gelukkig was de volgende dag een rustdag!

De tweede dag van ons grote avontuur begon wederom onder een stralende lentezon. Wat een heerlijk gevoel om zo wakker te worden. Tijdens het ontbijt werd ons ‘zonnig enthousiasme' wel even getemperd toen we op de thermometer zagen dat het slechts 5 graden was buiten. Geen probleem, Katrien trok haar beenstukken en een warme windstopper aan en ik redeneerde dat de zon mijn blote benen wel snel zou opwarmen. Onze tocht richting Calais en oversteek naar Engeland was ingezet. 

Met 85 km voor de boeg tot aan de terminal van de ferry waren we toch niet helemaal gerust dat we op tijd ginder gingen zijn. Je weet immers nooit; meestal komt Murphy net op deze momenten even langs. De eerste fietsdag bleek echter goed verteerd en de wind blies nog steeds in de goede richting. We vorderden dan ook goed en als snel kreeg onze trip ook een internationaal karakter. Ondanks het feit dat we nergens een grenspaal of een bordje hebben gezien, op het café ‘A La Frontière Belge’ na, bolden we probleemloos Frankrijk binnen. Langs kleine, autoluwe wegen fietsten we door uitgestrekte velden richting zuidwesten. We voelden ons de koning te rijk en waren stiekem fier op onszelf. We hadden het toch maar mooi voor mekaar gekregen! 

De fierheid werd met de vlot weggefietste kilometers echter vergezeld door honger. We hadden goed ontbeten, maar na dik anderhalf uur begon onze maag al te grommelen. Een beginnersfoutje om geen voormiddagsnack in de stuurtas te hebben zitten - deze fout zouden we later niet meer maken - en iets vroeger dan gepland haalden we ons picknickdeken boven. Het opgespaarde stuk cake dat we van in Avelgem hadden meegekregen voor de eerste dag was dan ook meer dan welkom naast de pistoletjes met kaas en confituur. Er stonden op dat moment al 52 km van de 85 op de teller. De deadline voor de ferry om 17.55u zou dus geen probleem vormen. We begonnen dan ook te beseffen dat we ons serieus onderschat hadden en dat we vermoedelijk enkele uren te vroeg daar zouden zijn.
De namiddagetappe was er één met twee gezichten. Het eerste stuk langs het mooie Canal de Calais en vervolgens langs een klein zijriviertje met heel wat watervogels die ons enthousiast kwetterend aanmoedigden. Het tweede deel, tijdens het binnenrijden van Calais, ging langs een drukke weg met voorbijrazende (vracht)wagens. Al een geluk was dit tweede luik significant korter en reeds om 14.30u stonden we met onze paspoorten in de hand voor de British border control. Toen de vriendelijke dame van P&O ons enkele minuten later tijdens de check-in meegaf dat we kosteloos reeds met de eerstvolgende ferry meekonden, zeiden we nog maar eens tegen onszelf dat onze fietsvakantie niet beter had kunnen beginnen.

De overtocht naar Dover op de ‘Spirit of Britain’ verliep probleemloos. Weliswaar even zoeken hoe we al die fietstassen - zes elk - over onze schouders konden hangen, maar eens geïnstalleerd genoten we van de uitzichten en de rust voor onze benen. We wisten immers dat, eens aangekomen, de eerste steile klim tot boven op the white cliffs of Dover stond te wachten.
Best wel speciaal, samen met al het vrachtverkeer als twee petieterige verstekelingen het vrachtruim uitfietsen. "Just follow the red line" gaf één van de stewards mee… zo gezegd, zo gedaan. Piece of cake om zo de haven uit te rijden. Eens de rode lijn verdwenen, bleek het niet zo eenvoudig om op eigen houtje links te fietsen en rechts te kijken, maar zonder kleerscheuren vingen we de klim naar Dover Castle aan. Met 13% stijgingspercentage geen cadeau en de windstoppers gingen dan ook snel terug in de fietstas. Vanaf hier volgenden we Route 1 van het National Cycle Network. Glooiende, groene weiden, mooie vergezichten over de Noordzee en af en toe een glimp op de kliffen. Onze eerste kennismaking met Zuid-Engeland was ronduit fantastisch.

Een kleine 10 miles (ca. 16 km) later arriveerden we in Deal, waar we op 200 meter van de zee en met zicht op Deal Castle werden ontvangen door onze host Sam. Een jonge kerel van 23 jaar, gepassioneerd fietser en volop in voorbereiding van zijn eigen grote trip van een jaar door Centraal-Amerika. Na een welverdiende douche na 103 km fietsen, toverde hij in geen tijd een pittig Indisch gerecht op tafel. Heerlijk! Na een heel gezellige avond rolden we onze matjes uit in de woonkamer en een tweetal minuten later ging het licht uit.

Op 20 april was het dan eindelijk zo ver. Het afscheidsfeestje de dag ervoor met de familie en een met zon overgoten petanquetornooi waren het orgelpunt van een maandenlange voorbereiding.
En voorbereid waren we… Aangezien we ‘fietskaart op gps zetten’ steeds op onze to do-lijst hadden laten staan, moesten we ’s avonds nog aan de installatie beginnen. Met de melding ‘software installeren kan meer dan een uur duren’, wisten we meteen hoe laat het was. Moe maar voldaan gingen we slapen, voor het laatst in ons eigen, comfortabel bed.

Onze fietstassen stonden klaar en het optooien van de fietsen ging dan ook verrassend vlot voor de eerste ‘echte’ keer. Rond half tien druppelden de eerste leden van het uitwuifcomité binnen. Vooral opmerkingen over hoe we er toch in slaagden om al ons gerief voor het komende anderhalf jaar in enkele fietszakken te krijgen, bleven terugkomen. Wij waren er in ieder geval van overtuigd dat we niets vergeten waren. En tot op vandaag, dag 2 van ons project, blijkt dat te kloppen. Benieuwd wanneer we voor het eerst zullen bedenken dat er toch nog iets niet op onze paklijst stond!

Onder een stralende zon kon de eerste dag niet beter beginnen. Dankzij de opmerkzaamheid van tante Nelly vermeden we bovendien een eerste potentieel obstakel. Op 1 km van het begin van onze route werd namelijk de oude spoorwegbedding die we wilden nemen geasfalteerd. Yvette zag meteen een alternatieve route en zo konden we foutloos de rit aanvangen. Uiteraard niet zonder een ereronde zodat het uitzwaaiteam enthousiast zijn gang kon gaan.

De proloog van onze trip bracht ons door Vlaamse velden en langs idyllische waterwegen van Avelgem via Rollegem, over Menen, Zantvoorde en Ieper tot onze eindbestemming. De wind en de benen zaten goed en stuwden onze gemiddelde snelheid de hoogte in. Dit in combinatie met onze eerste etappe die slechts een kleine 70 km lang was, zorgde ervoor dat we al om 16u achter een blonde Leffe en een Ice Tea green van een Poperings terrasje konden genieten. Hier werd echter de eerste kapitale fout van de reis gemaakt… De opmerkzame lezer weet al waarover we het hebben: Wouter verkoos de sterk gecommercialiseerde Leffe boven het lokale Hommelbier. De veelvuldige banners in het straatbeeld onderweg naar onze slaapplaats strooiden extra zout in de wonde. 

Bij onze Couchsurfhosts Ludwig en Myriam aangekomen, bleek meteen dat zij - in tegenstelling tot ons - ervaren fietsreizigers zijn. Indonesië, Thailand, India, Bulgarije,… ze hadden al heel wat van de wereld gezien per fiets. We werden heel hartelijk verwelkomd en beleefden een supergezellig eerste avond boordevol tips voor de wereldfietser. Vooral het enthousiasme waarmee zij over hun reizen vertelden, werkte aanstekelijk. We kunnen dan ook niet wachten om ons eigen avontuur verder te zetten!

In de laatste rechte lijn naar ons trouwfeest op 14 maart, verdwenen de aftelneigingen naar ons vertrek steeds meer naar de achtergrond. Er was zoveel te regelen dat we er niet bij stilstonden dat er een anderhalf jaar durende reis voor de deur stond.
Tussen het schilderen van wasknijpers, verdelen van tafels en oefenen van de openingsdans door, waren we te vinden in de fitness en onder de zonnebank (Katrien dan toch voor dit laatste). Druk, druk druk! Maar goed, dat een goede basisconditie gratis bij een strakke buik kwam, was mooi meegenomen. En dat kleurtje zou ook niet slecht staan onder een fietspak!

Eenmaal het feest voorbij (wat een fantastische dag trouwens), was er eventjes het bekende 'zwarte gat'. Gelukkig vulde dit gat zich snel op met nieuwe voorbereidingen: inentingen plaatsen, routes optimaliseren, bankrekeningen stoppen, bankrekeningen openen, de verzekering regelen, bananendozen vullen met alles wat we wilden houden, verhuizen,... Gelukkig konden we alles tijdelijk stockeren op twee zolders te Zoersel en Avelgem, waar we tussen 1 en 20 april afwisselend logeerden. 

Op 31 maart overhandigden we de sleutels van onze woning in Vilvoorde terug aan de eigenaar. De fietsrit naar Avelgem was 92 km door weer, maar vooral door wind, zeer stevig. De 6 Beaufort vanuit het Westen - drie maal raden welke windrichting wij tegemoet gingen - speelde ons danig parten en 2 km voor de eindmeet kregen we er op de koop toe nog een hagelbui bij. De frietjes van de frituur 's avonds hebben nog nooit zo goed gesmaakt. 

Met een aantal verjaardagsfeesten, twee trouwfeesten, het laatste nazicht van onze fietsen en vele afscheidszoenen vloog de tijd vooruit. Jammer genoeg was onze tent nog steeds niet geleverd. "Normaal gezien is ze in de winkel tegen 1 maart" - "de tent zit vast bij de douane, maar we verwachten ze voor eind maart" - "de leverancier zegt dat 2 april haalbaar is" - "we kregen bevestiging dat de tent op 7 april verzonden wordt" - "volgens de leverancier zal de zending op 9 april verstuurd worden".
Dit spelletje kon blijven duren en onze vertrekdatum naderde met rasse schreden. We beslisten dan ook om ze elders te bestellen. Spijtig alleen dat net de tent waar wij onze zinnen op hadden gezet enkel nog voorradig was bij een Duitse firma. Fingers crossed en een week voor vertrek arriveerde de tent net op tijd om ze nog even te testen. Opzetten bleek een eitje. 

Intussen was de eerste overnachting via Couchsurfing geregeld. Maandag 20 april, de dag van vetrek, fietsen we tot Poperinge, om de tweede dag verder te reizen naar Calais waar we de oversteek maken. Ludwig en Myriam, nu al bedankt. Over enkele dagen komen we eraan!