Johan Strauss laat al decennia lang mensen walzen An der schönen blauen Donau, maar wij hielden het bij fietsen. Langs de statige rivier pikten we in op de Eurovelo 6, een fietsroute die van aan de Atlantische Oceaan tot aan de Zwarte zee loopt en voor een groot deel van dit traject de Donau als leidraad heeft. 

Het prachtige herfstweer hield aan en in het gezelschap van menig sportende Hongaar lieten we de glinsterende zonnestralen op het water tot hun recht komen. We passeerden heel wat gezellige terrasjes, maar het was nog wat vroeg voor een verfrissing. Bovendien hadden we nog niet ontbeten en de verhoopte winkels om ontbijt uit het vuistje in te slaan, lagen niet dik gezaaid langs het fietspad.

Net voor het binnenrijden van Budapest, stootten we op een verlaten dorpsplein met enkele leuke standbeelden. We waren beland op het Fo Ter van Obuda Overos en verbaasden ons over het feit dat er geen levende ziel te bespeuren was. Het leek wel of we in een zonovergoten filmdecor beland waren, maar slechts luttele minuten later werden we uit ons Hollywoodscenario weggerukt toen we een druk kruispunt over moesten. 

We zouden het centrum van de Hongaarse hoofdstad niet inrijden, maar vanop de oever van de Donau kregen we toch heel wat bezienswaardigheden te zien. Door het tegenlicht zag de skyline er heel mooi uit, als een wazig silhouet. Hoe dichter we kwamen, hoe duidelijker we de contouren van de gebouwen konden waarnemen, met als hoogtepunten de gevel van het Országház (het prestigieuze parlementsgebouw), de kettingbrug en de burcht van Boeda.

Toen we in de de stad van de fietsroute afweken, konden we na een kleine dertig kilometer trappen eindelijk ontbijten. Aangezien het al bijna middag was, hielden we het op een banaan en een zandkoek en kochten we meteen lunch voor een half uurtje later. 

De namiddag was een stuk minder spectaculair. In eerste instantie baanden we ons door het drukke verkeer een weg naar de buitenwijken van de stad. Zo vaak als mogelijk stuurden we onze route langs kleine parallelwegen, maar we konden niet vermijden dat we de laatste twintig kilometer over een drukke weg tot in Velence moesten. 
Gelukkig fietsten we met de zon op ons gezicht en bleven we gespaard van vrachtverkeer. Op dertien kilometer van onze eindbestemming gaf Katrien plots aan dat er iets mis moest zijn met haar fiets. In eerste instantie werd het slechte wegdek verweten - want ook ik ondervond hinder - tot bleek dat we met een platte voorband te maken hadden. Het was van in Zweden geleden dat we de fietsenmaker in ons hadden geactiveerd en er zat wat roest op de handelingen. Het duurde allemaal net iets langer en enigszins afgekoeld konden we onze tocht verderzetten.

De race tegen de zon werd tot een goed einde gebracht en net toen de roodgloeiende bol achter de horizon verdween, parkeerden we onze fietsen aan pension Marko Panzio. 
Uitgeput ploften we neer op het bed en wegens een gebrek aan winkels, budget en motivatie om nog buiten te komen, stelden we ons tevreden met een gamel muesli. Vermits het ontbijt inbegrepen was in de prijs konden we op z’n minst uitkijken naar een gevarieerd ochtendmaal. 

We organiseerden ons voor de allerlaatste fietsdagen voor de winterstop en boekten een appartement aan het Ballatonmeer voor onze laatste rustdag van het jaar, plakten twee binnenbanden - je weet maar nooit - en bekeken nog enkele opties voor WorkAway-projecten.

We hadden de avond ervoor ons volledige rantsoen erdoor gejaagd dus had Wouter voorgesteld om ’s morgens ontbijt te halen. Met wat voor een fantastische man ben ik toch getrouwd. Het ontbijt was zeker niet het beste dat we al gegeten hadden, maar won met voorsprong voor wat betreft suikergehalte. De croissant was er een met een dikke, zoete laag choco in, de suisse - iets te veel krediet, maar die vorm komt het dichtst in de buurt - was niet lekker maar des te mierzoeter en het pateetje - bij gebrek aan deftige koffiekoeken een après-midi gekocht - was precies suikerspin met een laag chocoladeglazuur errond. 

De sugar rush wierp wel zijn vruchten af. Tegen 12u30 hadden we al vijftig kilometer in onze benen en dat halen we niet elke dag. Drie uur eerder waren we vertrokken in de mist, maar het was meteen duidelijk dat we een mooie dag zouden krijgen. De miljoenen zonnebloemen die we passeerden zouden ons heliotropisch zeker en vast zijn gevolgd, ware het niet dat ze er zo dor als de woestijn bijstonden. Een van de weinige flora die niet kleurrijker wordt met de overgang van zomer naar herfst. 

Het parcours had een stevige klim en enkele kleine heuveltjes voor ons in petto. Je zou denken dat we die tegenwoordig met de vingers in de neus wegfietsen, maar stijgingspercentages van acht à tien procent voelen we toch nog steeds. 
We zagen heel wat roofvogels onderweg en sommige van vrij dicht. Het was alleen jammer dat ze precies roken dat we ze wilden fotograferen want van zodra we het ritsje van de hoes openden, sloegen ze zonder uitzondering hun vleugels uit. 

In Vac moesten we een veerpont nemen over de Donau. Hoewel we graag in het gezellige centrum hadden willen picknicken - zonovergoten bankjes all over the place -, leek het ons slimmer meteen door te fietsen naar de boot. We hadden namelijk geen benul van het tijdsschema en het zou dom zijn eerst te eten en daarna te ontdekken dat we de overzet net gemist hadden.
De boot lag  al te blinken in de zon aan onze kant, maar voer pas een half uur later uit. Op de oever van de Donau aten we dan maar onze pistolets met kaas en boterhammenworst en zo was het picknickdeken ook blij dat het nog eens werd bovengehaald. 

In Tahitofalu zetten we weer voet aan wal en begonnen we aan de laatste veertien kilometer naar Szentendre waar we een pension hadden geboekt. Toen we vorig jaar Budapest bezochten, stond dit stadje vermeld in onze reisgids als leuke uitstap. Toen namen we niet de moeite om de bus ernaartoe te nemen want het was slecht weer en een bezoek aan de baden leek ons een beter regenprogramma. Gelukkig, want nu kregen we een stukje reisgids te zien dat we nog niet kenden. 

Het pension waar we verbleven was ietwat verouderd, maar de uiterst vriendelijke uitbaatster compenseerde. Ze sprak goed Duits, wees ons aan waar we de fietsen konden wegzetten, gaf ons een plannetje van het centrum en een gouden tip voor het diner. Door kleine, pittoreske straatjes met kasseien wandelden we naar het driehoekige Fő tér (grote markt) en de omliggende steegjes en pleintjes. Negen kerken is het stadje rijk, maar we zijn niet zeker of we ze allemaal gezien hebben. Op een bepaald moment koelt het af en wil je gewoon ergens binnen zitten.  

Tegen een uur of zes maakten we aanstalten om naar Maharaja te wandelen. Volgens onze landlady kon je er heerlijk Indisch eten en kocht de eigenaar zijn specerijen en andere ingrediënten rechtstreeks aan in India. We kregen drie menukaarten: een Indische, een Nepalese en een drankenkaart. Gelukkig was het restaurant nagenoeg leeg en kregen we veel tijd om alle gerechten door te nemen alvorens een keuze te maken. Als voorgerecht bestelden we sekuwa (gemarineerde kip) en samosa (deeg gevuld met aardappelen en erwten) met drie dipsausjes: mango, munt en soja. Moeilijk uit te leggen wat er zo speciaal aan was, maar in ieder geval om duimen en vingers bij af te likken. Het hoofdgerecht ging op hetzelfde sublieme elan verder. Wouter had een soort Indisch stoofvlees met rijst en ik had een Nepalees kipgerecht met gekruide wrongel en naan. Doordat het werd opgediend in aparte potjes konden we beiden naar hartelust proeven van alle smaken. Yummie! Het dessert dat we deelden was een kokosgerecht en eveneens een winner. 
Jammer dat het in Hongarije blijkbaar de gewoonte is om tien procent extra aan te rekenen voor de service, maar we lieten er onze wining & dining experience niet door vergallen. (Dom systeem overigens; als je toch standaard de service aanrekent kan je dat evengoed meteen in de prijs doorrekenen. Zo weet de klant ten minste waar hij zich kan aan verwachten.)

We verdwaalden in het naar huis wandelen in de slechts door de maan verlichte straten, maar kwamen met behulp van het plannetje en een omweg toch terug thuis. Een fantastische dag met een geweldig diner als afsluiter.

Sinds een kleine maand sliepen we voornamelijk in ho(s)tels en het was dan ook aanpassen op onze matjes en in de slaapzak. Laat het ons erop houden dat het niet onze beste nacht was, maar we waren Marek meer dan dankbaar voor het onderkomen en de gezellige avond de dag voordien. 

Traditiegetrouw werkten we ’s ochtends een portie muesli weg, ditmaal in een grote mok, en Marek hielp ons om het eerste stuk van onze route aan te passen zodat we enkele kilometers drukke weg vermeden en we langs het kasteel van Bzovik, een oud Benedictijnenklooster, zouden passeren. 
Bijna van de start zaten we in de velden en de groene suggestie legde ons geen windeieren. We zagen een prachtige vos bijna een volledig veld oversteken, zijn gracieuze staart zwiepend van links naar rechts. De laatste vijfenveertig kilometer Slowakije stonden overigens bol van wildlife. Naast Reinaert zagen we enkele roofvogels, maar voornamelijk de overvloed aan reeën was frappant. Zonder overdrijven zagen we een veertig- of vijftigtal herten, vaak in groep, verspreid over de ganse voormiddag. Zonder omheining deze keer. 

We bleven trouw aan onze keuze om de kleine wegjes te volgen, maar het was meer dan eens op de tanden bijten wanneer nijdige hellingen ons dwongen om op het allerkleinste verzet naar boven te ‘kruipen’. De vele hoogtemeters van de voorbije dagen wogen door en onze benen begonnen moe te worden. 
Ik denk dat het moeilijk is om je in te beelden hoe het voelt om dag in dag uit een zwaarbeladen trekkingfiets honderden meters omhoog te trappen, maar we raden iedereen aan het eens te proberen. 

Na een snelle lunch en een vliegende afdaling zetten we om 13.45u voet aan de grond in ons zestiende land. De grens tussen Slowakije en Hongarije wordt gevormd door de rivier Ipel en vlak na het oversteken ervan reden we Balassagyarmat binnen. 
De eerste vijftien kilometer in Hongarije liepen teleurstellend langs een drukke weg, maar er was geen alternatief voorhanden. We waren dan ook blij toen we na zestig kilometer in Ersekvadkert aankwamen. We hadden voor de zekerheid een kamer geboekt, aangezien er maar een slaapgelegenheid was terug te vinden in de wijde omtrek. Gelukkig maar: bij aankomst gaf de vriendelijke gastvrouw aan dat alles volzet was. 

De avond was er niet meteen een voor de geschiedenisboeken. De keuken van het pension was niet veel soeps en dit konden we ook zeggen van de winkel een paar honderd meter verderop. Resultaat: een avondmaal bestaande uit een overblijvende pistolet, een pruim, een banaan, twee yoghurtjes en een halve lat chocolade. 

In tegenstelling tot de vorige dag lagen heel wat heuvels tussen ons vertrek- en eindpunt. Met een grote portie muesli achter de kiezen begonnen we dan ook al kort na 9u gestaag te klimmen tot Ocova. Dat onze host Marek ’s avonds ongelovig uitriep “you went to Ocova?” toont aan dat we niet gemakkelijkheidshalve voor de grote weg Zvolen-Krupina hadden geopteerd. Dat had ons 29,5 km en heel wat hoogtemeters uitgespaard, maar had ons zeker niet het mooie landschap en de daarmee gepaard gaande rust geboden.

Het hooggebergte lag dan wel achter ons, de hoogtemeters die we te verwerken kregen - ok, we hadden het zelf gezocht - waren er niet minder om. Opnieuw net geen duizend en we waren blij dat de laatste kilometers een dalende lijn vormden. 

Het was erg koud die dag. Het gebrek aan zon had de gevoelstemperatuur fors doen zakken en we koelden af van zodra we stopten voor een drink- en/of eetpauze. Het grootste nadeel van de kou is dat je het bergop snel warm krijgt van de inspanning en dat het zweet afkoelt door de ijzige wind. Geen aangename combinatie en al zeker niet bevorderlijk voor verkleumde spieren. 

Ergens te velde werden we plots rakelings voorbij gescheerd door een bus die ons op een haar na miste. Hoewel een tegenligger al van mijlenver te zien was, had de buschauffeur duidelijk niet de reflex om te vertragen. Ons tegelijkertijd met de wagen kruisen zou ook wel lukken. Gek dat er niet meer accidenten gebeuren, alle zotten op de baan in acht genomen.

Nadat we onze benen een dikke twintig kilometer hadden losgetrapt, begon de eerste noemenswaardige klim. Tien kilometer in stijgende lijn, waarvan de eerste zeven gematigd en de laatste drie venijnig kuitenbijtend.
Het was nu en dan vloeken geblazen op de steile stukken, maar van zodra de afdaling was ingezet, vergat ik hoe zwaar ik het had tijdens het klimmen. Eigenlijk was dat toch een fluitje van een cent? Tot het weer bergop ging… 

Ons doel om de eerste top te halen tegen de middag was bereikt en in een bushokje zochten we beschutting tegen de wind. Ik trok alle mogelijke lagen aan (windstopper én regenjas) en had het nog koud. De tijd dat we lang en uitgebreid lunchten op ons picknickdeken lag duidelijk achter ons. Wat jammer.

Tijdens het vervolg van de afdaling hoorden we ergens op een boerderij een haan kraaien. Niet erg vermeldenswaardig, maar we horen ze vaak en daarom haalt dit gevogelte toch onze blog. Wie de mens ooit heeft kunnen inpeperen dat een haan enkel kraait bij het opkomen van de zon mogen ze de prijs geven voor ‘meest verspreide en geaccepteerde leugen’. 

In Sasa was het uit met de pret en lag de laatste heuvel van de dag voor ons. Gemotiveerd schakelden we terug en lieten we onze benen hun werk doen. Wel jammer dat de asfaltweg plots stopte en overging in een steil pad met grote, losse keien en veel modder. We beten op onze tanden, maar toen het pad zelfs geen pad meer was, maar een platgetrapt stuk gras in de wei, gaven we het op. Waarom ze de fietsroute per se daarlangs moesten sturen was ons een raadsel. Veel plezier beleefden we er in ieder geval niet aan.
Ook de afdaling liep nog een stuk door de wei vooraleer we terug op de gewone weg kwamen. Gelukkig konden we van toen af gewoon met onze vingers werken. De remmen toeknijpen in bochten zonder zicht en voor de rest naar beneden bollen. De leukste stukjes waren de kleine hellinkjes die we zonder bijtrappen meepikten. Heerlijk!

Omdat we aan de vroege kant in Krupina waren aangekomen, dronken we in een caféetje met gezellig interieur ons merk (warme choco en bier) terwijl we de blog bijwerkten. Marek had ons laten weten dat we welkom waren, maar we wisten niet vanaf hoe laat hij thuis zou zijn. 
Tegen een uur of 17 waagden we onze kans. In de hoofdstraat zochten we naar huisnummer 48. Verwarrend aangezien sommige huizen twee nummers hadden. Een straatnummer en een districtnummer, zo legde Marek achteraf uit. Hij liet net zijn hond uit en herkende ons (niet zo’n verwezenlijking, maar we waren blij dat we in het donker niet langer zelf moesten zoeken naar het juiste huis). 

Marek heeft, nog veel meer dan ons, gereisd met zijn fiets. Vooral in Zuid-Amerika, op de Canarische Eilanden en in Europa trok hij rond met zijn gitaar en enkele vrienden met accordeon en trompet om als straatmuzikant wat geld in het laatje te brengen. Heel boeiend. 
Op zijn initiatief bereidden we samen een rijstschotel met groeten en tofu. Hij is geen volledige vegetariër, maar koopt zelf geen vlees. Tofu is dan misschien niet meteen mijn ding, het resultaat mocht er best zijn. Voor we onze slaapzak - ja, die werden nog eens vanonder het stof gehaald - inkropen, kregen we nog een rondleiding in zijn atelier. Hij maakt zelf juwelen en met de kerstperiode die voor de deur staat heeft hij nog heel wat orders af te werken.

Er stond een kalme, relatief eenvoudige dag op het programma met het resterende deel van onze afdaling tot in het centrum van Banska Bystrica en vervolgens een eerder vlak parcours tot in Zvolen. ’s Morgens waren we dan ook allesbehalve gehaast en pas tegen kwart voor elf laveerden we door het drukke verkeer dat op weg was naar het geografische centrum van Slowakije. 

Het was zonnig en van zodra we de stad in ons kielzog hadden, parkeerden we onze fietsen om onze jas uit te trekken en achter op de rack-packs te binden. We werkten een mooi fietspad af langs de rivier Hron, een zijrivier van de Donau, en langs een spoorweg die we vijf keer kruisten.

Per toeval lag in Hronsek een UNESCO-kerk op de route. Het houten kerkje is de enige kerk in Slowakije met Scandinavische architecturale invloeden, zo lazen we ter plaatse, en werd gebouwd zonder een enkele spijker, zo lazen we achteraf. Niet bijzonder boeiend, maar we kunnen het toch op onze lijst ‘gezien’ zetten. 

In Sliac liep de fietsroute op de linkeroever van de Hron. Wouter zag gelukkig net op tijd een skeeleraar met grote vaart aan de overkant. De keuze was dan ook snel gemaakt. We bedankten vriendelijk voor het zandpad dat voor ons bestemd was en staken de brug over naar het geasfalteerde fietspad op rechteroever. 

In de stadsrand van Zvolen pikten we terug in op ons oorspronkelijk traject en installeerden we ons wat verder op een bankje in de zon om te eten. Een passage langs de toeristische dienst leerde al snel dat er niet bijster veel te zien was, behalve Pusty Hrad. Voor de ruïnes van dit ‘verlaten kasteel’ zouden we onszelf echter opzadelen met tweehonderd extra hoogtemeters. Daaag! We zouden wel eens kijken op Google Images hoe het eruit zag en fietsten onmiddellijk door naar het pension. 

Het kon niet altijd van de eerste keer goed gaan. Het pension was volzet en daar stonden we dan. We konden er wel iets drinken en van de wifi gebruik maken om een ander pension te zoeken en te boeken. Met €1 voor een halve liter konden we niet sukkelen. Aan de overkant was het dan wel nog vijftien cent goedkoper, maar aan het cliënteel te zien was dat zelfs naar Slowaakse normen goedkoop. 

In het andere pension, een halve kilometer terug, finaliseerden we beetje bij beetje ons winterplan. Onze fietsen zouden we tijdelijk stallen bij de ouders van Gabor, een Hongaarse vriend vanop Erasmus. Zij wonen in Kaposvar, tweehonderd kilometer ten zuiden van Boedapest. Aangezien we voor zaten op schema, was er tijd genoeg om die extra kilometers erbij te nemen en er zo zeker van te zijn dat onze fietsen kosteloos en veilig aan hun winterslaap konden beginnen. 

Het restaurant van ons eigen pension was gesloten en dus wandelden we naar onze goede vrienden van het eerste pension om in hun reštaurácia avond te eten. Ten minste, dat was het plan. Hun keuken sloot al om 19u - is dat nu een uur om de keuken te sluiten? - en dus waren we net te laat. We zetten dan maar onze queeste naar eten verder via de Lidl, wetende dat we daar onze gading niet zouden vinden. We konden er wel al ontbijt kopen. Toch dat. 

In een pizzeria op weg terug naar ons hotelletje bestelden we een pizza (voor Wouter) en een spaghetti bolo (voor mezelf). Niet de Slowaakse keuken waar we zin in hadden, maar beter dan niets.

We startten de dag met een heerlijk ontbijtbuffet, dat we na een klein beetje aandringen aangeboden kregen in de prijs. Dat was weeral even geleden en we profiteerden ervan om zoveel mogelijk krachten op te doen voor het klimwerk dat op ons lag te wachten. 

Eerste uitdaging: een langgerekte klim die ons van 500 meter naar 1100 meter zou brengen. We volgden een klein riviertje stroomopwaarts en wisselden regelmatig tussen linker- en rechteroever. Geen betoverende vergezichten deze keer, maar de weg was zo goed als autoloos en tussen de bomen, langs het kabbelende water was het aangenaam toeven. 
We bevonden ons nu in het nationaal park Nizke Tatry (Lage Tatra). De Lage Tatra is groener dan zijn hogere broer en een stuk uitgestrekter en behoort vreemd genoeg, ondanks zijn naam, niet tot het Tatragebergte. 

Het eerste deel van de klim fietsten we zonder problemen weg en het kon niet anders dan dat het venijn in de staart zat. De laatste drie kilometer was het effectief zwoegen en zweten; de stijgingspercentages flirtten met dubbele cijfers. 
Klokslag twaalf uur kwamen we boven en duffelden we ons in voor de afdaling. In het eerste stuk hadden we een mooi zicht op de groene vallei en de achterliggende bergen. Het tweede deel was jammer genoeg iets minder aantrekkelijk door de vele bebouwing langs de weg. Steeds verrassend overigens hoe snel je terug beneden bent, hoewel we hier toch meer dan tien kilometer daalden en vijfhonderd hoogtemeters opgaven. Het deed ons denken aan de lange wachtrijen in een attractiepark voor het minuutje plezier op de rollercoaster. 

Met een peer en twee koffiekoeken als lunch hoopten we voldoende energie verzameld te hebben voor uitdaging twee: de klim naar het skioord Donovaly. Jammer genoeg was het nu te doen op een drukkere weg die heel wat personen- en vrachtverkeer te verwerken kreeg. Ook nu weer werd het lastigste stuk tot laatste bewaard, maar we geraakten zonder enig probleem boven en met een totaal van 994 hoogtemeters waren we best trots. 

Omdat we onze routes hadden aangepast en we sowieso wat tijd over hadden om tot in Boedapest te fietsen, hadden we een hotelletje op het oog met appartementen en speelden we met de idee om twee nachtjes in Donovaly te blijven. Het skioord liet echter (zonder sneeuw) geen grootste indruk en aangezien het hotel in kwestie niet geopend bleek te zijn en er nergens een receptie was, begonnen we aan de afdaling. 

Heerlijk dalen was het! Over een perfect aangelegd wegdek zoefden we tegen 55 km/h naar beneden en genoten we volop van onze beloning. In Stare Hory gingen we in de remmen. Hier zouden volgens  een tip van twee mannen in Donovaly nog enkele betaalbare adresjes te vinden zijn. Het hostel waarvan ze spraken was, te zien aan de spinnenwebben op ramen en deuren, al even niet meer ‘the place to be’ en in de twee daaropvolgende pensions was de receptie onbemand.
Er zat niets anders op dan door te fietsen, maar het begon af te koelen en binnen minder dan een uur zou het donker worden. Gelukkig stootten we een paar kilometer verder op een klein pension, waar we een mooie kamer versierden. Wegens gebrek aan supermarkten en/of eetgelegenheden moesten we ons tevreden stellen met muesli als avondmaal, maar gelukkig zat er nog een Snickers in de tassen om het diner toch wat op te smukken. 

De invulling voor de komende anderhalve week was nog niet helemaal duidelijk en we tobden wat af over waar, wat en hoe. Wat een luxeprobleem!

Nog nagenietend van onze heerlijke wandeldag werd ik tegen zeven uur ’s morgens wakker. De wekker stond pas een uurtje later, maar ik voelde mij al helemaal uitgeslapen. De verklaring hiervoor vond ik iets later op de website van De Standaard die aangaf dat die nacht het uur was veranderd. 
In Slowakije waren ze blijkbaar ook om drie uur terug naar twee uur gegaan en de gsm en de laptop hadden zich geruisloos aangepast. Best aangenaam zo’n uurtje extra slaap, hoewel we snel beseften dat dit betekende dat voor het donker ‘thuis’ nu vijf in plaats van zes uur betekende. 

Rond iets na negen bolden we Strbske Pleso uit en kwamen we na enkele minuten sinds lang nog eens een vakantiefietser tegen. De Pool Szymon uit Gdansk was bezig aan een rondje Tatra. We hadden een leuke babbel en wisselden gegevens uit. Hij had trouwens geprobeerd om twee nachten ervoor in zijn tent te slapen, maar was proefondervindelijk tot de constatatie gekomen dat dat verschrikkelijk koud was. Gelukkig hadden wij ons die bedenking al enkele weken geleden gemaakt en ook hij nam nu zijn toevlucht tot goedkope accommodatie. Hij wilde met de fiets tot aan het meer rijden waar wij de vorige dag naartoe waren gewandeld en vervolgde dan ook zijn weg in de tegenovergestelde richting van die van ons. 

Er werden wolken voorspeld, maar die waren gelukkig in het dal blijven hangen. Wij maalden hier (voorlopig) niet om, het leverde ons een zonnige start en mooie beelden op. Het overgrote deel van de dag zouden we in dalende lijn van 1350 meter tot 500 meter zakken. 
Met de kilometers die vorderden doken er enkele mooie nieuwe toppen op en genoten we zowel links als rechts van ons van een mooi zicht op bergruggen, de ene al grilliger dan de andere. Naarmate we meer hoogtemeters prijsgaven kwamen de wolken dichterbij en rond half elf zaten we in de mist. De temperatuur ging meteen de dieperik in en onze vingertoppen werden gevoelloos.

Net buiten Pribilyna aten we een Snickers en vroegen we ons af hoe het gebergte er van daar zou uitzien. Alles was namelijk in een mysterieuze nevel gehuld en veel van het landschap kregen we niet te zien. Net toen we terug de fiets wilden opstappen beantwoordden enkele mooie bergen de zonet gestelde vraag. 
Over een glooiende, halfverharde weg zetten we onze tocht verder. We wisten niet waar eerst te kijken. Bergtop na bergtop verscheen achter ons, terwijl ook links en rechts heuvels en bergen het landschap tekenden. Panoramisch fietsen heet dat. Om de haverklap stopten we om met het fototoestel te proberen vast te leggen wat we zagen, maar geen van de foto’s kon het machtige gevoel dat we ervoeren vertalen. 

In Liptovsky Mikulas sloegen we een broodmaaltijd in voor ’s avonds en installeerden we ons in een klein restaurantje voor een kom kippensoep. Deze werd geserveerd per vijfentwintig centiliter en dat vonden we toch wat weinig voor een fietslunch. We bestelden dan maar vier porties en twee maal de kruidenbroodjes. Onze ogen waren bijna groter dan onze maag en maar net kregen we alles weggewerkt. Volgende keer toch maar iets kariger bestellen. 

In de namiddag daalden we lustig verder en kwamen langs het Liptovska Marameer nieuwe bergen tevoorschijn. We hadden ons laagste punt bereikt, maar wisten dat er nog een heuvel te verwerken was vooraleer we de poot van onze fiets konden uitklappen. Ter hoogte van Bobrovnik  hielden we de hoofdbaan aan in plaats van langs het meer te fietsen wat ons vijf extra kilometers zou opleveren. De klim was relatief verteerbaar en het uitzicht op de mooie, glooiende weiden een navenante beloning. 

In Besenova was in de Agrothermal nog een kamer vrij - de naam klinkt alsof het een vijfsterrenspa is, maar als je je een wegmotel inbeeldt kom je dichter in de buurt. Gelukkig. We boeken zelden of nooit via Booking omdat we geen pech onderweg kunnen incalculeren en bijgevolg niet zeker zijn of we de eindbestemming halen. Het is telkens opgelucht ademhalen als ze fronsend naar het computerscherm turen en bevestigen dat er nog ‘one room for two peoples’ beschikbaar is.

Als we eens geluk hebben met het weer, mogen we het ook zeggen. Wat een prachtige dag kregen we om van onze rust- en wandeldag in Strbske Pleso te genieten. De bergen tekenden zich haarscherp af tegen de blauwe hemel en Wouter was als eerste wakker om daar nota van te nemen. Even vreesde hij dat enkele wolken toch nog roet in het eten zouden strooien, maar gelukkig waren deze zo weer verdwenen. 

Terwijl ik nog lag te slapen, waren veel wandelaars al voor dag en dauw verzameld om in de ochtendvrieskou de bergen in te trekken. Wouter mengde zich kortstondig onder hen om ontbijt te halen en tegen dat hij terug was, was ook ik er helemaal klaar voor.
De uitgestippelde wandeling was elf kilometer lang en maakte een lus rond het Popradske bergmeer. Popradske Pleso is een van de meest bezochte plaatsen in de Hoge Tatra en dat zullen we geweten hebben. Het was dan misschien geen zomervakantie meer, in het begin van onze tocht was het rijtjes lopen. De drukte nam gelukkig snel af en toen we alleen op het wandelpad waren was het op en top genieten van het adembenemend mooie uitzicht. De herfstkleuren, de blauwe lucht, de besneeuwde bergtoppen, de rotsen onder onze voeten… alles was aanwezig en we hadden werkelijk geen betere dag kunnen treffen. 

Rond het middaguur waren we aan het meer waar we in de zon onze pistolets opaten en maar niet uitgekeken raakten op het driehonderdzestig graden zicht. De top drie van mooiste plaatsen tijdens onze reis werd instant gewijzigd. Popradske Pleso en omgeving stond nu zeker op nummer een, op de voet gevolgd door de Rallarvegen en the Gap of Dunloe. Bergen zijn duidelijk een constante in ons favorietenlijstje.
Tijdens de lunch speurden we de bergen af naar gemzen op de rotsen, maar we kregen er geen te zien. Een verrekijker had geen slecht hulpmiddel geweest, maar goed, je kan niet alles hebben.

We doken terug het bos in en bevonden ons aan de schaduwkant van de bergen. Het pad was er veel ijziger en voorzichtigheid was een must. Begrijpelijk dat veel van de trails niet toegankelijk zijn in het sneeuwseizoen dat een week later van start ging.

Langs Symbolicky Cintorin, de kapel voor slachtoffers van de Hoge Tatra, daalden we af. De gekleurde, houten kruisen zijn alle gemaakt onder het motto “To those who are dead for remembrance, to those who are alive for warning”. 
Niet veel later kwamen we op een geasfalteerde weg waarmee het einde van leuk wandelen getekend werd. Het was er veel drukker, o.a. met koppels met buggy’s en fietsers, maar het zicht bleef verbluffen. 

Deze dag zouden ze ons niet meer afnemen. We zijn heel blij dat we de omweg rond dit gebergte gemaakt hebben, zelfs al zijn we er zeker van dat we hier nog terug komen (zonder fiets dan). Aan alle wandelaars: het is een paradijs. 

In Strbske Pleso genoten we van een koude pint bier en een warme chocomelk. De choco was zonder tegenspraak de beste van de trip, en misschien wel de beste ooit. Wouter was tevreden over zijn blonde Saris, maar was toch minder lyrisch dan ik. 
In hetzelfde restaurant als de avond ervoor reserveerden we een tafeltje voor twee tegen 19u. Andere restaurants waren iets duurder en chiquer and why change a winning team? Op onze kamer pasten we in de tussentijd onze routes aan. Er zat niets anders op. Het gebied dat voor ons lag was zo desolaat dat er geen kans op overnachtingsmogelijkheden was. Tot mijn grote spijt moest ik tegelijkertijd vaststellen dat het einde van ons bezoek aan de Hoge Tatra niet per definitie gelijkstond aan het einde van serieus klimwerk. We zouden zakken tot op vijfhonderd meter, om daarna gewoon opnieuw te klimmen naar duizendhonderd. Pffff. En terug naar zeshonderd en daarna weer naar duizend. Pfffffffffff. 

Het eten ’s avonds was lekker en ik probeerde nog niet te veel te denken aan de volgende bergen. Mijn kippenfilet in kaassaus met kroketballetjes was meer dan degelijke kost en ook Wouter genoot van zijn varkensgerecht met frietjes. 

Als afsluiter lieten Oleg, Han en Sophie ons goed lachen in de laatste vier afleveringen van het eerste seizoen van 2 Broke Girls en we gaven onze benen de platte rust die ze verdienden.

We hadden onze wekker niet te vroeg gezet, aangezien de weersvoorspelling hadden aangegeven dat er 88% lage wolken zouden hangen in de voormiddag. Gelukkig was van regen geen sprake… in diezelfde voorspellingen. 
Groot was onze teleurstelling dan ook toen we nog voor vertrek, rond een uur of tien, toch onze rack-pack terug moesten open klikken om ons regenpak tevoorschijn te toveren. De dag toch met een positieve noot starten? Dat kan! Vertrekken deden we namelijk bergaf. 

In Tatranska Kotlina bevonden we ons op het meest oostelijke punt van de Belianske Tatra, onderdeel van de Hoge Tratra. Om rond het gebergte te fietsen - er is geen pas -, sloegen we rechtsaf en dat had twee gevolgen. Het ging weer bergop en het stopte met regenen. Een lichte vorm van beterschap, maar jammer genoeg bleven de bergen verscholen achter de wolken. We vroegen ons af wat er te zien zou zijn bij helder weer. Wie weet waren hier nog niet eens bergen en misten we dus niet zoveel? 

In Tatranska Lomnica informeerden we ons naar de kabelbaan die naar de tweede hoogste top van het kleinste hooggebergte ter wereld gaat. In Lonely Planet hadden we iets gelezen over vijftien euro, heen en terug. De werkelijke zesenveertig euro per persoon vonden we net iets te prijzig, zeker zonder garantie op mooi zicht. Het was snel beslist: in Tatranska Lomnica zouden we niet blijven en dus fietsten we een dikke twintig kilometer verder naar Strbske Pleso. Dit dorpje ligt op 1355 meter hoogte en stootte daarmee het Noorse plaatsje Finse van de troon (1222).

Plots dreven twee wolken uiteen en zagen we voor het eerst een mooie bergtop schitteren. Een prachtige combinatie tussen bos in herfstkleuren en besneeuwde bergen. Er was dus effectief iets te zien achter die dikke wolkensluier. Nu we ervan geproefd hadden, was de appel eens zo zuur te beseffen dat we er zo weinig van zagen. 

Onze vlotte cadans was misschien te danken aan onze multi-energiesnack (banaan, noten en Knoppers), maar wellicht ook aan het kleine hellingspercentage waarmee de eerste kilometers weggetrapt werden. Dat beloofde voor het einde van het traject. 
Rechts van ons lagen de Hoge Tatra en links een mooie vallei en iets lagere bergen aan de overkant daarvan. Het licht was niet perfect en we zagen niet alles, maar het trok gelukkig meer en meer open. Nu pas zagen we in wat voor prachtig landschap we rondfietsten. Rotsformaties om u tegen te zeggen en een groot massief waar National Geographic fotografen enkel van kunnen dromen. Onze monden vielen open en een ‘Amaaaiii’ à la Annemie Struyf was meermaals op z’n plaats. 

De laatste twee kilometer naar het dorpje waren de zwaarste en we waren maar wat blij dat we onze fietsen konden parkeren aan het hotel dat we voor ogen hadden. Gelukkig konden we even op adem komen tijdens het inchecken, want alle tassen moesten zonder lift naar de vierde verdieping. De wolken waren nu allemaal verdwenen en tegen een blauwe hemel zagen we vanuit onze kamer langs twee kanten de bergen wondermooi afsteken tegen een blauwe hemel. Room with a view? Dit kon tellen!

Een verkwikkende douche hadden we verdiend, de fietsbroeken waren uitgewassen en hoewel er een keuken voorhanden was besloten we toch het dorp in te trekken en op verplaatsing te eten. Nu we geen 92 euro hadden betaald voor die kabelbaan, kon het er wel van af. 
In Furkotka vonden we snel onze gading. Een gemengde vleesschotel voor twee personen met twee aardappelspecialiteiten en wat groentjes was precies wat we nodig hadden na onze stevige fietsdag. De pannenkoeken met confituur en slagroom voor mezelf en een ijscoupe met drie smaken voor Wouter waren de perfecte afsluiter van een perfecte dag.

Omdat er vanuit Makow Podhalanski slechts twee treinen per dag naar Zakopane rijden, moesten we snel beslissen. De eerste was namelijk al om 9u39 en uiteindelijk leek ons dat de beste keuze. De hoteleigenaar confirmeerde. De weg naar Zakopane was niet al te boeiend, laat staan met de grijze, dikke wolken die ons beletten ook maar een bergtop te zien. 

Voor 35,2 zloty of €8,40 rijden twee personen en twee fietsen anderhalf uur mee met een moderne trein met free wifi. De tarieven van de NMBS zijn ridicuul laag, meneer Cornu? In België zouden we voor een gelijkaardig traject 41 euro betalen. 

Rond kwart na elf laadden we in de regen onze fietsen uit de wagon. We hadden dan wel de afstand en enkele hoogtemeters gecoverd, het zicht was er zeker niet beter op geworden. Het sprankeltje hoop dat we hadden op zon in de namiddag, verdween als sneeuw voor de zon met de weinigbelovende woorden van de dame van de toeristische dienst. Pas vanaf zaterdag zou het weer misschien beter worden en de uitstap die we overwogen te doen naar Morskie Oko was niet mogelijk met de fiets omwille van twee redenen: er lag op dat stuk al vijfentwintig centimeter sneeuw en fietsen is er altijd verboden. 

Zakopane zelf is niet erg de moeite met meer hotels, hostels, accomodation, noclegi, rooms, pokoje,… dan wat anders. Gelukkig was er ook een supermarkt waar we onze laatste zloty konden opsouperen. Enkele kilometers verder was het alweer in euro te doen. 
Met goede moed vingen we de eerste klim van de dag aan. Dat de Tatra onderdeel zijn van de Karpaten, dat wisten we niet. We konden nu in ieder geval wel zeggen dat we in de Karpaten gefietst hadden. Dat doet niet iedereen ons na. 

De hellingsgraad was aangenaam en we gingen relatief vlot naar boven. Jammer genoeg - het zat eraan te komen - veranderde de motregen in regen en zat er niets anders op dan ons regenpak aan te trekken. Te warm om te klimmen, maar onontbeerlijk om niet doorweekt aan een afdaling te moeten beginnen. Dat je een brain freeze kan krijgen van snel fietsen in koude wind en regen, dat waren we vergeten. 

Uit het niets - we zaten wel al boven de duizend meter - dook onderweg de eerste, verse sneeuw op. De berm was wit en wat later zagen we - wazig, maar toch - besneeuwde bergtoppen. Ondanks het weer was het leuk fietsen en smaakte wat we te zien kregen van het berglandschap naar meer. De loofbomen tussen hun naaldbroeders hadden mooie kleuren in ontelbare tinten en het was voor ons beiden de eerste keer dat we een gebergte zagen in de herfst. 

We reden Polen uit met een fantastische afdaling (deze keer met hoofdband) en reden Slovakije in al klimmend. We genoten met volle teugen, maar beseften keer op keer hoeveel mooier het had kunnen zijn bij mooi weer. De zon probeerde er dan wel af en toe door te komen, langer dan twee minuten hield ze het zelden vol. We bleven in ieder geval onze vingers kruisen opdat we de daaropvolgende dagen meer geluk zouden hebben.

Onze etappe eindigde in Zdiar, de oudste Tatravestiging. In een guesthouse konden we terecht bij twee vriendelijke Slowaken en we kregen na het inchecken meteen een hartelijke lach, een schnaps en een stuk taart voorgeschoteld. Daar konden veel hotels nog van leren. 

We waren de enige gasten en maakten met plezier gebruik van de ‘gemeenschappelijke’ keuken. Ons plan om ergens een pizza te eten lieten we varen - dat was terug bergop fietsen -, en in plaats daarvan belegden we een breed stokbrood met tomatensaus, mozzarella, salami, ajuin en paprika. Dus toch een beetje pizza.