Vroeg uit de veren! Om vijf voor acht stonden we al op de trappers aangezien we nog maar eens van tijdzone zouden veranderen. In Roemenië werken ze volgens Greenwich +2 en vermits we onze trein naar Baile Herculane (het kuuroord waar we onze huwelijksverjaardag zouden vieren) wilden halen, konden we maar beter op tijd vertrekken. 

Jammer genoeg was op dit vroege uur de bakker al (of nog?) zo goed als leeg. De snelle hap in de vorm van een smakelijke koffiekoek konden we dus op onze buik schrijven en een brood hadden we nog in de tassen zitten. We besloten om eerst wat te fietsen, maar na een dikke zestien kilometer waren de batterijen leeg. Twee dikke sneden meergranenbrood met confituur en een slok Isostar deden wonderen en we konden er weer tegenaan. 

Voor de tweede dag op rij geen regen en het landschap werd mooier en mooier. Het ging al een stuk meer op en af en toen we na een korte klim een tunnel uitkwamen, keken we onze ogen uit. Dit was waarvoor we gekomen waren! Het smalste punt van de Donau is ronduit indrukwekkend en onze eerdere vergelijking met de Noorse fjorden was hier zeker niet overdreven. Steile rotswanden kwamen loodrecht uit de rivier naar boven en hier was het heerlijk fietsen. 

Onze inspanningen werden beloond en na een langere klim tot op driehonderdvijftig meter met stukken tot +10% genoten we van een weids uitzicht. Als surplus kregen we het gebeeldhouwde gezicht van Koning Decebalus perfect te zien. Dit veertig meter lange beeldhouwwerk is uitgehouwen in de rotsen en brengt hulde aan de laatste koning van Dacia, die met zijn strijd tegen de Romeinse keizers Domitian en Trajan het moderne Roemenië vormde. 
Aan bezienswaardigheden overigens geen gebrek aangezien aan de overkant van de rivier ook het Roemeense Mracuna klooster lag te pronken.

Het gebrekkige ontbijt in combinatie met de hoogtemeters en de vierde fietsdag op rij zorgden ervoor dat we rond iets na 11u onze fietsen weer langs de kant moesten zetten. Twee bananen, een pak granenkoekjes en twee Lions werden ingeslagen en voor de helft meteen verorberd. De suikers werkten blijkbaar niet instant, want de laatste tien kilometer tot de grens met Roemenië waren de lastigste van de dag. 

Fietsland nummer negentien kwam nu wel heel dichtbij en hoewel Roemenië al drie dagen aan de overkant van de Donau naar ons lag te loeren, moesten we wachten op de Djerdap stuwdam om het water over te kunnen. Na een (norse) paspoortcontrole aan de twee zijden van de rivier konden we ons traject verderzetten. 

De eerste twee wagens die ons passeerden toeterden ons vrolijk toe en met een gerust gemoed namen we afscheid van de uitermate vriendelijke Servische bevolking. Een (letterlijk) laatste terugblik op dit verrassende land leverde ons een beeld op van de voormalige vlag van Joegoslavië met daarboven de naam Tito. Doorheen de gesprekken met onze nieuwbakken Servische vrienden kwam steevast naar boven dat het, in de periode dat Joegoslavië een was, eigenlijk allemaal beter was. De levensstandaard was hoger, het leven een stuk gemakkelijker en over Tito geen slecht woord. In ieder geval iets om over na te denken en we waren benieuwd hoe de mensen in andere ex-Joegoslaviëlanden hierover dachten.

Om 14.20u lokale tijd - 13.20u op ons Servisch horloge - kwamen we toe aan het station van Orsova. We hadden al achtenzestig kilometer achter de kiezen en waren ruim op tijd voor de trein van vier uur. De vriendelijke dame, goed verstopt in het aftandse gebouw, gaf mee dat Baile Herculane slechts een zeventiental kilometer verder lag en dat er zo goed als geen klimwerk aan te pas kwam. Onze spieren pruttelden wel wat tegen, na enig wik- en weegwerk besloten we om toch te blijven trappen. 

Het kuuroord lag dan wel mooi gelegen tussen de rotsen, onze aankomst liep niet meteen van een leien dakje. De twee geselecteerde pensions hadden de beste scores op Booking, maar beantwoordden voor deze speciale gelegenheid niet aan onze verwachtingen. Toen we daarnaast vernamen dat de thermale baden eigenlijk niet veel voorstelden, zakte de moed ons in de schoenen. We hadden zo goed gefietst en hadden er zo hard naar uitgekeken!

Na enig opzoekingswerk vonden we toch wat we zochten. In het driesterrenhotel Afrodita konden we voor een, naar Westerse normen, zeer gunstige prijs genieten van een mooie kamer, een uitgebreide wellness en een afgewerkt ontbijtbuffet. Meer hadden we niet nodig en na tweeënnegentig kilometer ploften we voldaan neer in bed.

De grand chique spaarden we op voor de dag erna en met een eenvoudig, maar lekker avondmaal rondden we deze formidabele fietsdag af. Onze portemonnee voelde overigens een stuk beter dan onze vermoeide benen. Een grote pint bier en een Nestea, een schnitzel en een cordon bleu vergezeld van frietjes en een salade en een gedeelde pannenkoek als dessert was ons deel voor omgerekend 9,5 euro. Dat wordt aanpassen als we terug richting Westen fietsen.

De wekker ging en in tegenstelling tot de eenmalige ‘snooze’ waar ik normaal recht op heb, stond Wouter meteen op want hij had een blauwe hemel gezien. Zouden we dan eindelijk eens geluk hebben met het weer? 

Tegen 9u stonden onze fietsen al gepakt en gezakt en reden we de oprit van het pension af naar het fietspad langs de Donau. We genoten van de zon en Wouter had zelfs spijt dat hij zijn lange niet voor zijn korte fietsbroek had gewisseld. Helaas was haar aangename aanwezigheid slechts van korte duur. Nog voor we het fort van Golubac bereikten, zagen we heel wat laaghangende wolken in en boven de kloof waardoor we zouden fietsen.

Een drietal kilometer voor de vestiging, ontmoetten we Hannah en Ian, twee wandelaars uit Manchester. Zij liftten naar de Zwarte Zee nadat ze in negen maanden van Londen naar Ankara waren gewandeld. Ze bestaan dus, grotere zotten dan wij. Nog twee maal zouden we hen opnieuw zien die dag. 

Ontsteld zagen we dat de burcht volledig in de steigers stond. Postkaartfoto’s konden we dus wel vergeten. Achja, we waren al lang blij dat we het droog hielden. Het bouwwerk markeert het begin van het kloofdal van de IJzeren Poort en wij waren benieuwd want in heel wat blogs hadden we hier lovende woorden over gelezen.

Een beetje teleurgesteld passeerden de eerste kilometers. De bergen bleken heuvels en de rivier was nog steeds erg breed. Gelukkig veranderde dat naarmate we vorderden en we een voor een de zeventien tunnels op de route doorfietsten. 

Net voor de eerste tunnel stopten we langs de kant van de weg om te lunchen. Restaurants, cafés of andere etablissementen waar we eventueel binnen konden zitten waren er niet. Mijn warme windstopper zat niet in de tas waar hij moest zitten en ik zag als het ware de camera inzoomen op de stoel waarover mijn jas hing in het pension vijfendertig kilometer terug. Ik weet niet wie de pechvloek over mij heeft uitgesproken, maar het mocht beginnen ophouden.
We aten snel een pistolet met smeerkaas en hesp en besloten verder te rijden naar Donji Milanovac. Daar zouden we een pension zoeken, de fietsen achterlaten en terugliften naar Vinci.

Ik vloekte nog wat op mezelf, maar Wouter monterde mij op en en we klommen en daalden op de Donau-oevers. De hoogtemeters die we te verwerken kregen stemden niet echt overeen met de hoogtegrafiek die we de dag ervoor bestudeerd hadden. Behalve een stevige korte en pittige lange klim, viel het traject veel beter mee dan gevreesd.
Op het hoogste punt (225m) keken we precies neer op een Noors fjord. De afdaling was fris, maar snel en een vijftal kilometer voor we het stadje Donji Milanovac konden afvinken, toeterde een voorbijrijdende auto ons vrolijk toe. Hannah en Ian hadden een lift gevonden!

Ook in het centrum kwamen we hen opnieuw tegen en vertelden we hen dat we noodgedwongen terug moesten. De moed zakte ons even in de schoenen toen ze vertelden dat zij vrij lang op een lift hadden moeten wachten, maar achteraf bekeken waren zij waarschijnlijk gewoon niet zo getalenteerd (ons fietspak incl. helm zat daar misschien wel voor iets tussen).

We vonden een pensionnetje en probeerden met gebarentaal uit te leggen dat we er zouden overnachten, maar eerst terug moesten naar Golubac. Het was niet zo’n succes, maar uiteindelijk lukte het met Google Translate. De eigenaar was zelfs zo lief om eerst naar de Servische 1207 te bellen om het telefoonnummer van het vorige pension op te zoeken, en hen daarna te telefoneren om te vragen of ze thuis waren en wij mijn jas konden oppikken. 

‘All set’ en na vijf minuten versierden we een lift bij trucker Slavas. Engels of Duits sprak hij niet, dus het was een stille rit, maar wel helemaal tot in Golubac. Op een rit naar Vinci moesten we moesten eveneens niet lang wachten, de volgende auto diende zich meteen aan en reed ons helemaal tot ons adresje van de vorige dag. Op nog geen uur tijd hadden we de drieënzestig gefietste kilometers overbrugd.
Ook de terugweg verliep zonder problemen: de zoon van de eigenaars voerde ons terug tot de hoofdweg in Golubac en daarna pikte een jongeman ons op. 

Uitgehongerd vonden we in de supermarkt een diepvriespizza en kwamen we terug op krachten. Hoog tijd om op te zoeken hoe we onze eerste huwelijksverjaardag zouden vieren. Agnes en Otto (uit Mohacs) hadden ons aangeraden naar Baile Herculane te gaan. Een wellnessarrangement in de thermische baden klonk ons alvast als muziek in de oren.

Hoewel verschillende websites geen regen berichtten, vertrokken we in ons regenpak door dikke druppels. Het hotel bood vreemd genoeg geen ontbijt aan voor 10u, dus stopten we onderweg bij de bakker voor een snelle koffiekoek. We kochten nog een rozet van zeven pistolets en betaalden voor dat alles 135 SRD of een dikke euro.

De regen hield jammer genoeg de hele voormiddag aan en opnieuw moesten we de verkeersvrije zandwegen langs de Donau inwisselen tegen geasfalteerde drukke en minder drukke wegen zonder zicht op de rivier. Zicht op water nochtans meer dan genoeg. Ilija stuurde ons zelfs nog een berichtje dat er in Golubac - daar zouden we de volgende dag passeren - blijkbaar veel wateroverlast was en dat we voorzichtig moesten zijn. 

We trapten vijfenveertig kilometer tot aan de ferry in Stara Palanka. Nu en dan werden we, zoals eerder wanneer we door het platteland fietsten, voorbijgestoken door kleine, old school Lada’tjes. Wanneer ze toeterden, leek het alsof er tot zeven paar handen uitbundig naar ons wuifden. Het begrip carpooling was duidelijk goed ingeburgerd.

Aan de ferry vertelde ons een voorbijganger dat die pas om 14u uit zou varen. Perfecte gelegenheid om ons in de Čarda op de hoek, een typisch visrestaurant dat je geregeld op de oevers van de Donau vindt, voor een lunch te installeren. We kozen voor baars en karper en werden dikke vrienden met Sasa Nikolic, de uitbater van het restaurantje. Hij kwam ons zelfs uitzwaaien toen we met de boot naar de overkant voeren.

Nu ja, boot… dat is misschien iets te veel krediet voor het vlot waarop we het traject aflegden. De Donau is redelijk breed op dit punt (ong. 3 km), maar ze frappeerde ons vooral door de vele flesjes die overal dreven. Spijtig genoeg lijdt Servië onder heel wat sluikstorting, merkten we al in de berm ook. Zetels, autobanden, kledij, tv’s, plastiek,… je kan het zo gek niet bedenken of het ligt wel ergens in de graskant. 

In Ram wierpen we een snelle blik op de Ottomaanse burcht en startten we de steile klim naar boven. Het vlakke stuk langs de Donau kwam stilaan op zijn eind en in de verte zagen we de bergen opdoemen. Gelukkig bleef het droog in de namiddag, maar grijze lucht en laaghangende wolken beletten ons door en door van het landschap te genieten. 

Rond 17u kwamen we aan in Vinci, op een zevental kilometer voor Golubac, waar de Iron Gates beginnen. Het was een leuk adresje met alles erop en eraan voor twintig euro. We waren gelukkig de enige gasten, dus er was niemand die ons rakija kon aansmeren. Geen gedubde Servische stemmen op de tv overigens, maar de originele Amerikaanse. Lekker relaxen en uitrusten voor de pittige rit die de dag erop op het programma stond.

Gezien de aanhoudende regenval en de nieuwsberichten over zware overstromingen in het zuiden van het land waren we bij het slapengaan nog niet zeker of we wel zouden vertrekken de volgende morgen. 
Toen het om 10u nog steeds niet aan het druppelen was, hakten we de knoop door en een uurtje later lieten we na een hartelijke knuffel met onze superhost Ilija het comfortabele appartementje achter ons.

We waren blij dat we weer op de fiets zaten, maar al na vijf minuten voelden we nattigheid. Typisch. Al snel viel het met bakken uit de lucht en zat er niets anders op dan ons regenpak aan te trekken. Met ons hoofd tussen de schouders reden we de Sava over en stortten we ons in het drukke verkeer van de binnenstad.
Van onder hun paraplu’s keken vele mensen ons met grote ogen aan, zich schijnbaar afvragend waarom we het in ons hoofd haalden om ons in deze omstandigheden op de fiets te heisen. Eerlijk toegegeven, plezant was anders, maar toen we langs de Generalštab reden, relativeerden we snel de regen snel. Dit ooit majestueuze gebouw huisvestte het ministerie van Defensie en werd in 1999 gebombardeerd door de NAVO.

Aan het andere eind van de stad aangekomen, draaiden we onze fietsen de brug over de Donau op. Eens te meer zagen we ons genoodzaakt om onze route aan te passen. Het geselecteerde pad was niet meer dan een veldweg en was met dit weer zeker geen optie. Het was even zoeken naar een alternatief, maar gelukkig was de grote weg naar Pančevo voorzien van een brede busstrook. Ondanks het drukke verkeer was het op onze luxueuze rijstrook dan ook geen enkel probleem om met twee naast mekaar te fietsen. Een memorabele fietsdag zou het dan wel niet worden, met de wind in de rug en de nieuwe asfalt schoten we op zijn minst goed op.

Ook over onze lunch kunnen we kort zijn. Met twaalf minuten op de klok (we hadden onze pistolets al gesmeerd) en een verloederde bushalte als setting was het deze middag geen grote stoef. 
In de namiddag bleven we de molen vlot ronddraaien en ondanks het late vertrekuur, kwamen we reeds om 16u in Kovin aan. Bij het eerste het beste pension informeerden we ons naar de kostprijs en toen we vernamen dat we voor een dikke twintig euro een privékamer met douche en een avondmaal konden versieren, moesten we geen twee keer nadenken. De rakija die obligaat werd opgediend bij de kip met frietjes namen we er graag bij, hoewel we ons voornamen om de komende dag te proberen de geniepige glaasjes voor een keer af te zweren.

De knie deed het nog niet voor honderd procent en ook de hoest was nog niet volledig verdwenen, maar de Zwarte Zee was toch weer een zeventigtal kilometer dichterbij gekomen. Voldaan kropen we onder de dekens en prezen we onszelf gelukkig met de lage prijzen die het hier toelieten om niet elke dag in onze tent te moeten kruipen.

Onze geweldig dag sightseeing in Belgrado sloten we af met een serieuze ‘bummer’. Net voor het slapengaan wilde Katrien onze laptop opladen. Op het eerste zicht geen schokkende gebeurtenis, ware het niet dat er een serieuze vonk ontstond toen de stekker werd ingestoken. Het stopcontact bleek bij nader inzien helemaal geen regulier contact te zijn en het kwaad was geschied. De oplader gaf geen kik meer en er zat niets anders op dan ’s morgens richting shoppingcenter te trekken. 

Gelukkig kenden we ondertussen onze weg in het kluwen van bussen dat zich een weg baande door (Novi) Beograd. Eerst de 709 tot in Zemun en vervolgens overstappen op de 78 richting centrum. 
In het hypermoderne USCE konden we op de tweede verdieping terecht bij een official Apple reseller. Het heeft ons wat tijd en vooral veel geld gekost (110 euro), maar we wilden het risico niet lopen dat we de trouwe lezers niet op de hoogte konden houden van onze beklijvende avonturen in de Balkan. 

Zo snel mogelijk zochten we de uitgang van het gigantische complex - shoppers zullen we wel nooit worden -, maar toen we ergens een lange rij mensen zagen aanschuiven was onze nieuwsgierigheid toch gewekt. Een handtekeningensessie van een een beroemde filmster? De opening van de eerste Servische Primark? Niets was minder waar! De mensen stonden rijen lang aan te schuiven om… geld te wisselen! 
Borislav had in Novi Sad al het succes van de wisselkantoren uitgelegd. In Servië worden namelijk veel werknemers volledig of gedeeltelijk betaald in euro’s of dollars. Niettegenstaande kan je met die vreemde valuta niets uitvreten en dus is het voor de lokale bevolking geen vreemd gegeven om naast de bakker en de beenhouwer ook het wisselkantoor met een bezoek te vereren. 

Meermaals schreven we reeds over de warme en hartelijke Serviërs. Dag in dag uit werd dat imago bevestigd door wildvreemde mensen. Dragan, de buschauffeur op lijn 78, was geïntrigeerd door onze fluojassen en zijn enthousiasme ging crescendo toen hij ons verhaal te horen kreeg. Niet alleen wij deden onze babbel, Dragan leuterde lustig mee en zo kregen we te horen dat hij al in Duitsland, Zwitserland, Australië en België had gewoond. We trokken pas echt grote ogen toen hij toelichting gaf bij zijn gezinssituatie: hij was er eenenzestig, zijn tweede vrouw eenendertig en hij had vier kinderen van veertig, achtendertig, elf en acht. 

Ilija liet ons weten dat we in de late namiddag welkom waren voor een lunch bij zijn moeder en stiefvader. Hij gaf meteen aan dat het een eerder karig maal zou worden aangezien hij zijn moeder pas laat had ingelicht over onze komst. Na een hartelijk welkom, verontschuldigde ook zij zich want het zou slechts een alledaagse lunch worden.
Na de verplichte (maar smaakvolle) rakija, werd de tafel gedekt en kwam de ene na de andere schotel uit de keuken. Eerst verwende Anja ons met een bord overheerlijke groentesoep met spek en daarna volgden vier soorten gegrild vlees, speciaal bereide aardappelen, een ruim assortiment aan warme en koude groeten, sauzen en brood… en dit allemaal huisbereid. We lieten het ons welgevallen, maar vroegen ongelovig wat er dan wel niet allemaal wordt klaargemaakt voor speciale gelegenheden. We moesten maar eens terugkomen voor de Slava of het orthodoxe Kerstmis (7 januari), zeiden ze lachend.

’s Avonds in het clubhuis was het een gezellige bedoening met veel rakija (we geraakten er zelden onderuit) en Grimbergen. Milos en Ilija zijn grote Belgische bierliefhebbers en zorgen er dan ook steevast voor dat er blonde en donkere Grimbergen en Hoegaarden aanwezig zijn. Hoewel we zelf meestal de voorkeur geven aan een lokaal biertje, moesten we toegeven dat het  geïmporteerde bier toch veel beter was dan de Servische Jelen.

Rond 2u rondden we af, want het zou de dag erop hard regenen. Daardoor waren we nog niet zeker of we zouden vertrekken, maar als we zouden fietsen wilden we toch liefst van een paar uur slaap genieten. De taxi zette ons veilig af en zonder moeite vielen we als een roosje in slaap.

De weersvoorspellingen zagen er goed uit en op dinsdag trokken we naar het centrum van Belgrado voor een dagje sightseeing. Het treinstation van Zemun lag een dikke drie kilometer van Ilija’s appartement, dus begonnen we de dag met een wandelingetje tegen de tijd. Vijf minuten voor de trein toekwam, klommen we gelukkig naar het perron en hopten we de trein op richting stadscentrum. 

“Is this the main station?” vroegen we aan een andere passagier. Toen ze beamend knikte en wij de trein verlieten, bedachten we ons net te laat dat we waarschijnlijk toch niet helemaal waren waar we moesten zijn. Bij de benoeming van de stations is er niet echt aan toeristen gedacht: het station waar wij waren noemde “Beograd Centar”, het échte centraal station was “Glavna železnička stanica”. Glavna betekent namelijk centraal, weten we nu. 

We moesten van hier een heel stuk verder wandelen naar Kalemegdan. Gelukkig nam een vriendelijke buschauffeur ons mee naar een andere halte, waar hij ons aanduidde welke bus we aansluitend konden nemen tot aan het fort. 
Weetje voor meneer Decroo: niet voor het eerst pikt onze gsm een wifi-signaal op in (soms zelfs redelijk aftandse) bussen. Ook in Litouwen, Polen en Hongarije viel deze gratis moderniteit ons op. In België spreekt u over een testproject bij de NMBS, met de kans dat het om een betalende dienst zal gaan. Iets om over na te denken?

De zon scheen, steeds meer bomen stonden in bloei en de versterkte burcht was dan misschien zelf niet echt een betoverend bouwwerk, de ligging des te meer. Vanop de heuvel zagen we de Sava de Donau instromen en was het tussen de schakers aangenaam wandelen door het park. 

Lonely Planet vermeldde daarnaast twee kleine kerkjes als ‘hidden gem’. Ernaartoe wandelend grapten we dat die toch niet heel erg verstopt konden zijn, op het domein van de grootste toeristische trekpleister in Belgrado. Achteraf dienden we ons ongelijk toegeven toen we letterlijk op onze passen moesten terugkeren om de Kerk van Sint Petka en de Rozenkerk te vinden. De eerste was vooral binnenin indrukwekkend, met miljoenen mozaïeksteentjes die allerlei taferelen uitbeeldden. De tweede was meer ‘hidden’ dan ‘gem’, aangezien zij vooral in de zomer opvalt door de bloeiende klimop die haar dan helemaal overwoekert. 

Via de winkelstraat, Knez Mihaila , doken we het centrum opnieuw in en zochten we een lunchadresje. Gezond deze keer: broodje tonijn en bruschetta’s. De toeristische dienst lag vlakbij, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om een plannetje te scoren.
​Hoewel de vrouw erg haar best deed, kunnen we haar onmogelijk omschrijven als intelligent. “It’s like there is something wrong with this map. Everything is upside down.” Waarschijnlijk, als je het plan ondersteboven legt om aan toeristen te tonen waar de highlights van de stad zijn. 

Het bleef zonnig en via het parlement wandelden we naar de Sint-Markuskerk en de Kathedraal van de heilige Sava. Twee enorme Servisch-orthodoxe bouwwerken in byzantijnse stijl met ontelbaar veel koepels. Het grootste verschil met onze katholieke kerken is het gebrek aan stoelen. Tijdens een viering, staan de mensen een uur lang recht om te luisteren naar de liturgie. Verder staan er overal grote kaders met afbeeldingen van heiligen. Iedereen kust deze iconen, maakt kruistekens en steekt geld in het offerblok.
Er is een sterk geloof in deze iconen. Ook thuis heeft iedereen een patroonheilige. Wanneer diens naamdag gevierd wordt is het groot feest: Slava, een Servisch orthodoxe traditie. 

Het liep tegen vijven toen we uitdokteren hoe we terug op Ilija’s appartement zouden geraken. Aan de Heilige Sava vertrok bus 78, helemaal tot in Zemun. Vanzelfsprekend was dat net de bus die iedereen moest hebben en als sardienen stonden we vijftig minuten lang te hopen dat er meer mensen van dan op de bus moesten.

We smulden van de pizzabaguettes later die avond en keken uit naar de volgende aflevering van De Mol. We wisten dan wel al wie het niet was (lang leve Facebook, Maureen), dat nam niet weg dat we op het puntje van onze stoel toekeken hoe Bruno zich tòch verdacht maakte met zijn broodje.

Iets na tien verlieten we de Bore Stankovića nummer 19 en namen we afscheid van Borislavs moeder. Van hem en Tamara konden we op het perron afscheid nemen aangezien Tamara dezelfde trein nam.

Voor 388 dinar elk (in totaal zo’n goeie €6) hadden we ticketjes op zak naar Novi Beograd, het nieuwe stadsdeel waar we Ilja zouden ontmoeten. Ilja leidt een volksdansensemble waarmee hij o.a. aan internationale festivals deelneemt. Driemaal vond zo’n festival plaats in Hasselt en werden hij en zijn broer Milos er gehost door Wouters tante Mia en nonkel Jos. 

Toen we onze fietsen de grote trap naar de sporen moesten hijsen, keken we bedenkelijk rond om een gemakkelijkere manier te vinden. Een gootje om de fiets omhoog te rijden was er niet, laat staan een lift. Een oudere vrouw die wat Duits sprak zag ons aan de klus beginnen en riep “Das ist schwer”, druk wijzend naar de uitgang van het station. Ze nam ons aan de arm mee naar buiten en wees naar het einde van de straat waar het gemakkelijker zou zijn om de fiets naar boven te krijgen. 
Op de aangeduide plaats vonden we een trap. Wat er aan die trap minder ‘schwer’ was dan aan de andere wisten we niet goed, maar we kregen alles gelukkig boven waar intussen ook Tamara en Borislav waren aangekomen.

Toen we de fietsen naar binnen rolden, knikte de treinconducteur heftig van nee onder een resem Servisch waaruit we begrepen dat onze fietsen onder geen beding de trein op konden. Nochtans stond er duidelijk een fietssymbool op de deuren. Volgens hem konden enkel plooifietsen mee en - daar moeten we eerlijk in zijn - daar konden de onze zelfs met een beetje fantasie niet voor doorgaan. 
We lieten hem wat razen, maar tilden toch onze tweewielers de wagon in. Toen hij zag dat we voet bij stuk hielden, zei hij “OK, for 100 dinar”. Het rook wat naar corruptie, maar hij haalde een boekje boven met fietsfiches. Opgelost!

De rit verliep zo’n tachtig km/h vlotter dan per fiets en we waren snel op onze bestemming. Tamara reed verder naar het centrum en wij daalden de trappen af. Drie kilometer verder was Ilja’s clubhuis, waar we enthousiast verwelkomd werden door hem, zijn broer en enkele vrienden.
“Ik zal voorrijden naar mijn appartement,” stelde hij voor. Ik denk dat hij wat onderschat had hoe traag wij vooruit gaan en wij zwoegden om hem achterna te gaan tijdens zijn waarschijnlijk traagste rit naar huis ooit.

In zijn appartement was alles wat we nodig hadden en tijdens de rondleiding genoten we van de passie in Ilja’s stem die we al ervoeren toen hij eerder over zijn dansgroep babbelde. Om 18u45 zou hij ons oppikken om een danstraining bij te wonen. Deze begon pas om 21u, maar zo hadden we de tijd om in de buurt iets te eten. 

Met een lekker bord pasta achter de kiezen, haastten we ons terug naar de danszaal. Na de opwarming maande hij iedereen aan om te zitten, want hij had twee gasten voor te stellen. Ons verhaal vond hij zo inspirerend dat hij ons gevraagd had of we het zagen zitten voor een zestigtal jongeren een kleine motivatiespeech te geven. Of course! Leuk dat, na de oefensessie, verschillenden onder hen met ons kwamen babbelen over hun dromen en toekomstplannen. 

We waren danig onder de indruk van de dansformaties en waren van een ding zeker: zoveel verschillende stapjes per minuut, dat konden we hen niet nadoen. Tussen pot en pint vernamen we nadien in het clubhuis dat de meesten onder hen als kind in de groep zijn gerold en er intussen meer dan vijftien jaar het beste van zichzelf gaven. Dat verklaart natuurlijk veel!

Het was voor iedereen zondag, dus de dag startte laat, maar wel goed. Borislav had een lekker ontbijt voorbereid en iedereen smulde van het lekkers dat op tafel stond. Vooral de ‘tapenade’ van gegrilde paprika en aubergine was nieuw voor ons. 

De rest van de dag was een combinatie van rust- en werkdag. Borislav had enkele meetings voor te bereiden en wij schreven onze blog bij en plozen uit hoe we het liefst Belgrado zouden verlaten: via linker- of rechteroever. We waren er nog altijd niet uit en vonden verschillende voor- en nadelen aan beide zijdes. 

Om 14u30 maakten we ons klaar voor een late lunch op verplaatsing. Tegen een traditionele kalfssoep en dito mixed grill (kip, merguez, varkensvlees, brochette van kip in spek, gebakken patatjes en een lekkere tomatenkomkommersalade) konden wij namelijk geen neen zeggen. Een uitstekende vertolking van vleesland Servië. 

Ik probeerde ’s avond mijn verkoudheid het mes op de keel te zetten, maar moest teleurgesteld toezien hoe mijn keel het onderspit delfde. Wijselijk besloten we dan maar om op het traject tussen Novi Sad en Belgrado vals te spelen en de fietsen de trein op te tillen. Wouters knie kon er maar deugd van hebben, ik zou van de inspanning in weer en wind alleen maar zieker worden en het parcours tussen de twee grootste steden was wellicht toch niet het mooiste van onze reis. Vroeg onder de lakens dan maar.

De dolle nacht met Zoran en zijn vrienden liet toch wat sporen na bij Wouter. Veel minder dan gewoonlijk stond hij ’s morgens te popelen om te vertrekken. Pas om 11u30 zaten we in het zadel. Gelukkig was het mooi weer, we durven zelfs de term ‘warm’ in de pen te nemen, en blies de wind in de juiste richting. 

De eerste tien kilometer was er helaas geen alternatief voor de drukke baan richting Novi Sad. Op zaterdag was er dan misschien minder verkeer dan op een weekdag, we waren toch blij wanneer we rechts konden afslaan op een rustig pad langs de Donau. Na Backa Palanka stroomt de rivier echt Servië in, daar waar zij voorheen de grens vormde met Kroatië.
Het eerste deel was leuk rijden op een half verhard pad met zicht op uitlopers van de Karpaten. Jammer genoeg transformeerde het parcours zich in een veldweg met veel plassen. Tot overmaat van ramp speelde Wouters knie hem parten, net zoals in april vorig jaar, en het gebrek aan asfalt deed daar zeker geen goed aan. Tot twee maal toe ging zijn fiets onderuit. Lag het aan de rakia, zijn knie of aan een povere evenwichtsoefening? We zullen het nooit weten.

De laatste achttien kilometer gingen vlot over oude, maar geasfalteerde rivierdijken. Borislav, een vriend van onze Baltische fixer Frans, woonde net buiten de stad en kon ons twee nachten van een bed voorzien. De familie Robert, met bij uitstek Frans, verdient zeker en vast een bekroning met felicitaties van de trappers. Niet alleen in Novi Sad, maar ook in Belgrado wisten zij ons aan overnachtingsadresjes te helpen.

Borislav zijn grommende hond weerhield ons ervan aan te bellen - hij had zich namelijk op de drempel, onder de bel gepositioneerd en was duidelijk geen fan van fietsers -, maar gelukkig kwam onze gastheer net door de achterdeur naar buiten. 
Hij en Tamara, een vriendin van hem, namen ons mee op sleeptouw naar Petrovaradin, de versterkte militaire burcht die vanop de andere oever Novi Sad overschouwt. Aan de dronken klokkentoren ontmoetten we de Belgische Stef en Stef, twee schermers die deelnamen aan het Europees Jeugdkampioenschap Schermen. Wij duimden alvast voor hun teammatch op dinsdag. 
Dronken klokkentoren vraag je je waarschijnlijk af? De wijzers zijn omgekeerd: de grote duidt de uren aan, de kleine de minuten. De reden hierachter is dat schippers zo van ver konden zien hoe laat het was. 

We verlieten de burcht en reden terug naar linkeroever waar Borislav ons veel uitleg kon geven over de geschiedenis van de stad en de oorlog in de jaren ‘90. In de zomer kluste hij bij als gids, en daar pikten wij mooi ons graantje van mee. Telkens doet het ons iets wanneer jonge mensen (hij is net zoals ik van het gouden jaar ’87) vertellen over bombardementen, verloren familieleden en angst. 

Na een lekkere Pljeskavica, de balkanvariant van een hamburger, gingen we iets drinken en trokken we terug naar zijn ouderlijke thuis om nog stevig na te babbelen over van alles en nog wat.

Omdat we nog geen rustdag genomen hadden, deelden we het traject tussen Bac en Novi Sad op in twee. Met slechts drieëndertig kilometer te fietsen, konden we het ’s morgens dus rustig aan doen. Het kind in ons kwam boven toen we de kleine Anja en Andrej gelukkig maakten met twee balletjes die we van Agnes en Otto hadden meegekregen. Ze waren er de hele voormiddag zoet mee en wij hoopten maar dat er geen al te grote brokken zouden vallen.

Net voor vertrek toonde Zoran ons zijn fietsatelier en niet veel later stonden we buiten in een ijskoude 2°C. Medelijden stond op Milana’s gezicht af te lezen. Het miezerde de hele voormiddag en hoewel we in de plassen geen druppels zagen vallen, waren we na een paar uur goed nat. 

We hadden tijd genoeg en in Mladenovo lag een cafeetje op onze weg niets te vroeg. Twee warme chocomelken om op te warmen en we konden er weer tegenaan. Ook in het centrum van Backa Palanka gingen we op zoek naar een warme drank. Met de fiets aan de hand liepen we voorbij enkele eetgelegenheden, en meteen sprak iemand ons aan “How can I help you?” Heel vriendelijk, dat wel, maar soms zou je zelf eens twee seconden willen nadenken in plaats van halsoverkop ergens mee naartoe te worden getroond.

Na een lekkere soep zochten we het adres van Zoran op die ons die dag zou hosten. Zijn moeder Mira was op bezoek en ontving ons met open armen. Alsof we haar kinderen waren die ze in geen jaren had gezien, kuste ze ons welkom. 

Toen Zoran na zijn werk thuiskwam, zette hij onmiddellijk bier en Rakya (de lokale schnaps) op tafel. We trokken ogen toen hij - net zoals Zoran de dag ervoor en Borislav de dag erna - vertelde over de Balkanoorlog. De ene dag had hij alles, de andere dag niets. Toen wij dertien waren, wisten we niets van de wereld. Hij had een brute oorlog overleefd.
​
De shotglaasjes waren nooit leeg en zijn weekend was duidelijk begonnen. De trend voor de avond was gezet. Op de WarmShowers website hadden we in verschillende reviews gelezen dat er geen ontsnappen was aan een cafébezoek. Graag! En met 9999 kilometer op de gps hadden we iets te vieren! We beleefden een gezellige (en stevige) avond in het gezelschap van Zoran en zijn vrienden. Gelukkig was de dag erop eveneens een korte fietsdag.