Ons twee weken durende avontuur “senza bicicletta” begon met een hartelijk afscheid van de uiterst attente en immer goedlachse Gabriele. Hij zou tien dagen later zelf aan de start staan van zijn camino naar Santiago de Compostela en pikte nog vlug enkele reistips mee. 

Met twee achtertassen, onze kleine rugzak en twee vellen papier met opschrift ‘Venezia’ en ‘Grazie mille’ trokken we naar de oprit van de autostrade. We stonden er nog geen tien minuten toen de sympathieke maarschalk Silvano zich aan de kant zette. Hij besefte te laat dat hij geen zetels achterin had staan, maar dit werd snel verholpen. Na een omweg langs de civiele bescherming van Palmanova zetten we koers richting het station van Mestre, op een boogscheut van Venetië. 
Wat een leuke rit en babbel. Silvano ratelde honderduit en nodigde ons bovendien uit voor een diner bij hem thuis wanneer we onze fietsen zouden oppikken. Met veel plezier en grazie mille!

Vanuit Mestre stonden we met de trein op nog geen tien minuten in Venezia Santa Lucia. We lieten onze bagage achter aan het station en trokken de wirwar van straatjes en kanaaltjes in. Drie euro voor een stadsplan vonden we wat prijzig en na het oversteken van het Canal Grande, volgden we dan maar de bordjes richting Rialto en San Marco. Een goede gok want op deze manier zagen we bijna de hele stad alvorens we aan de absolute hoogtepunten van Venetië belandden. 
Hoewel de stad bij allebei al op het reis-CV stond, waren we danig onder de indruk van de pracht en praal die voor onze ogen werd tentoongesteld. Venetië is zonder twijfel ‘one of a kind’ en we waren blij dat we dit pareltje op deze manier in onze huwelijksreis XXL konden integreren. 

Om 19u ten laatste moesten we terug aan het bagagedepot staan en jammer genoeg maakten we de fout om nadien onmiddellijk richting het busstation te wandelen. Daar was bitter weinig te zien en op een abnormaal duur barretje aan de cruiseterminal na was hier ook niets om te eten of te drinken. 
We vloekten een paar keer goed en namen dan maar een kleine tram terug richting het Piazzale Roma. We trakteerden onszelf op een betaalbare Aperol-Spritz en na een weinig tot de verbeelding sprekende snack (rotolini) keken we op de trappen van een brugje naar Polen-Portugal op een tv-scherm dat aan een stalletje stond. 
Geen idee hoe het afliep, want alvorens we Cristiano voor de vijftigste keer door zijn haar zagen strijken, moesten we vertrekken richting de busterminal.

Stipt om 23.59u vertrok de Megabus richting Turijn en zonder pech of file zouden we daar de volgende morgen rond 6.30u arriveren.

We mochten nog een nachtje langer blijven van onze geweldige hosts en kregen zelfs permissie om onze fietsen en al onze bagage achter te laten in hun ruime appartement. We hadden nooit verwacht dat onze ultra last-minute request op maandagavond zo’n aangenaam vervolg zou krijgen. 

In de voormiddag regelden we enkele praktische zaken voor de Erasmus-reünie in Barcelona. We boekten een bus van Venetië naar Turijn en zochten naar een onderkomen in deze stad aan de voet van de Alpen. Hoe we dan van Turijn verder zouden reizen, dat waren zorgen voor later. 

Ook deze dag was het prachtig zomerweer en een tripje naar Grado, de voormalige badplaats van de Habsburgse royals, sprak ons wel aan. Tegen de middag sprongen we op de bus en konden ons tijdens de rit van achter het glas vergapen aan de oude Romeinse stad Aquileia. 
Grado zelf had een charmant oud centrum en na een korte verkenning trokken we richtig het strand. Op het warmste moment van de dag was het bakken aan het ‘lido’ en voor het kusttoerisme zouden we hier zeker niet terugkeren: een uitgestrekt zandstrand vol zonnekloppers, ondiep en warm water en amper schaduwrijke plekjes. 

Ondanks de strandmankementen hadden we een uitermate relaxte namiddag en die trend zetten we ’s avonds gewoon door. We haalden een pizza af bij Baffo en deelden die op het centrale plein van de stad. Vervolgens sloegen we een praatje met de mama van Giorgia - volop bezig met de organisatie van de wekelijkse schaakavond in een van de barretjes op het plein -, deden een passeggiata met Gabriele en Alice (de beste vriendin van Giorgia) en keuvelden nog een hele tijd gezellig na op het appartement. 

Veel te snel tijd om afscheid te nemen van Giorgia die de volgende morgen vroeg naar het werk vertrok. Gelukkig zouden we twee weken later weerral terug voor de deur staan om onze fietsen op te pikken.

Nadat we na het ontbijt kennis maakten met Giulia, de mama van Giorgia, nam Gabriele ons mee op sleeptouw door en vooral rond de stad. Hoewel afkomstig uit Milaan, kon hij ons best veel (historische) uitleg geven over de buskruitopslagplaatsen, de stadspoorten, het aquaduct,…
Rond de stervormige verdedigingsgordel loopt een beekje en we bevonden ons ver weg van alle verkeer, volledig in het groen. Grote reigers maakten zich uit de voeten toen we eraan kwamen en we hadden zicht op de bergen terwijl aan de andere kant een uitgestrekte ‘pianura’ tot aan de zee lag.

Op het appartement bereidde Gabriele een simpele maar lekkere pasta al pesto voor ons. “No, no, accomodatevi,” was het enige dat we te horen kregen toen we meermaals vroegen hoe we konden helpen.
Dan maar op onze manier! We stelden voor het avondmaal voor onze rekening te nemen en in de Eurospin en Coop vonden we alles voor een gezellige ‘apericena’.
​Met zelfgemaakte zalmbonbons, frittata, bladerdeeghapjes, crostoni,… bedankten we Giorgia en Gabriele voor hun uitstekende ontvangst en grenzeloze gastvrijheid. Heerlijk wanneer het aanvoelt alsof je nieuwe vrienden al jaren kent. 

Afsluiten deden we op het grote balkon dat ze delen met Giorgia’s ouders. Deze trakteerden meteen met een flesje koude prosecco en Giorgia had enkele Napolitaanse (baba) en Siciliaanse (cannoli) pasticceri meegebracht. En of we met ons gat in de boter waren gevallen!

Tomasso, de eigenaar van de B&B, had ons verteld over het trammetje naar Opicina. Deze tram/kabelbaan vertrok om de hoek van ons gebouw en stond een half uur later vijf kilometer verder en vooral 326 meter hoger. Onze fietsen werden vooraan op twee stalen pinnen geschoven en zo reden we comfortabel en zonder inspanning de heuvels rond Trieste op. 

In Opicina laadden we alle fietszakken terug op en fietsten we noordwest de FVG2 (Friuli Venezia Giulia 2) die onderdeel uitmaakt van de mediterraanse Eurovelo 8. Parallel met de Italiaans-Sloveense grens gleed een heuvelachtige weg door charmante dorpjes (lees: een kerk en vijf huizen) onder onze wielen. Zonder enorm speciaal te zijn, toch leuk fietsen door de wijnvelden. 

In Sistiano vonden we lunch in de vorm van enkele pistolets met beleg. De fietsroute verloor er zijn pittoreske karakter en langs drukke wegen met veel verkeer trokken we verder naar Monfalcone en Cervignano.
​Twee regenbuien lieten we passeren vanuit een bushokje en het overdekt terras van een failliet café en geleidelijk aan nam de verkeersdrukte af en bevonden we ons terug op aangename fietspaden door het groen. De FVG2 had plaatsgemaakt voor de FVG1, onderdeel van de Alpe Adria tussen Salzburg en Grado, die we verder zouden volgen naar Slovenië. 

Victor, de Spaanse fietser onderweg naar huis, had ons aanbevolen in Palmanova halt te houden. En wie zijn wij om deze raad in de wind te slaan? De toeristische dienst was enkel in de voormiddag geopend en dus besloten we een plan van aanpak op te stellen bij een biertje op de Piazza Grande van deze stervormige versterkte stad.

Op 7 juli wilden we in Barcelona zijn voor de Erasmusreünie. Dit was per fiets sowieso onhaalbaar en dus bekeken we twee opties. 1) blijven fietsen richting Slovenië zoals we van plan waren en enkele dagen uittrekken om te liften naar de Spaanse kuststad, of 2) fietsen richting Treviso of Bergamo en vliegen naar El Prat. 
De nadelen van beide scenario’s bleven ons doen twijfelen en uiteindelijk stelden we nogmaals onze beslissing uit. In plaats stuurden we een last-minute request naar fietsliefhebber Giorgia op CouchSurfing.
Met de boodschap “This is definitely the most last-minute request we ever sent, but we are in Palmanova (bar Il Muretto) and we were wondering if you have any plans for tonight (except watching Italy win from Spain of course).” wisten we haar en haar vriend Gabriele te overtuigen.

Ze zouden ons oppikken rond 21u, wat ons de tijd gaf om in een bar aan de overkant van het plein de wedstrijd Italië-Spanje te volgen. Een veertigtal medesupporters creëerden een enthousiaste sfeer en na de winst was er gratis pasta voor iedereen. Buon appetito!

Giorgia (29) en Gabriele (32) vonden ons snel en meteen was er een klik. Zij hadden net een week de CAAR (Ciclovia Alpe Adria Radweg) vanuit Salzburg gefietst tot in het grensstadje Tarvisio. Leeftijdsgenoten én cyclotoeristen. Geweldig!
We konden al ons gerief kwijt in hun grote appartement in het centrum en genoten van de passeggiata met een lekker ijsje in de koelte van de beginnende nacht.

Hoewel uitstekend geslapen in de heerlijke bedden van onze B&B, bleven de temperaturen mij ook hier parten spelen en dus was ik vroeg wakker. Reeds om 7 uur zat ik in het salon verslagen te schrijven en foto’s te selecteren, maar gelukkig kon Katrien wat langer uitslapen. 

De ontbijttafel gevuld met kraakverse producten zag er verleidelijk uit en tijdens en na het smullen, maakten we kennis met Joëlle. We praatten honderduit met deze vriendelijke, gepensioneerde leerkracht geschiedenis uit Luik en we prezen ons nogmaals gelukkig dat we de tijd konden nemen voor dergelijke ontmoetingen en gesprekken - iets wat wegens een overvolle agenda te vaak ontbreekt tijdens traditionele vakanties.

Het was al een stuk in de namiddag toen alle administratieve en huishoudelijke taken achter de rug waren en we de stad indoken. In eerste instantie gingen we op zoek naar lunch en na wat omzwervingen in het centrum, vonden we een klein barretje met lekkere piadine. 

We hadden het op voorhand niet verwacht, maar we waren danig onder de indruk van Trieste. Aan statige gebouwen geen gebrek en via het Canal Grande en de oude beurs belandden we op de majestueuze Piazza dell’Unita d’Italia. Het enorme plein, geflankeerd door pareltjes van palazzi, geeft een weidse indruk doordat het langs een zijde uitgeeft op de zee. 

Langs de kade vervolgden we onze route en zochten zonder succes naar een geschikt terrasje. Na wat zoekwerk en een leuke wandeling door autovrije straten en schaduwrijke parkjes installeerden we ons toch ergens onder een parasol, tot bleek dat er voor elk drankje nog een euro bij kwam omdat ze het op je tafel kwamen zetten. Die domme coperto’s ook… We vonden het wat overdreven en besloten dan maar om naar de winkel te gaan en het in de B&B gezellig te maken.

Bier in de frigo, check. Chips aangekocht, check. Alles in gereedheid voor de match van de Belgen. We hadden echter nog wat tijd over en die spendeerden we nuttig door een ijsje te eten in de beste gelateria van de stad. Heerlijk Italiaans roomijs en nu waren we helemaal klaar voor #HUNBEL. 
We genoten van het wervelend spektakelstuk dat de Duivelse wonderkinderen ons voorschotelden en konden ons geluk niet op toen na een resem aan kansen, uiteindelijk ook een geruststellende 0-2, 0-3 en zelfs 0-4 op het bord stond.
Met een uitstap naar Barcelona in het verschiet (zonder fiets) voor een Erasmusreünie van Katrien, zouden we misschien voor de halve finale even langs Lyon kunnen passeren. Eerst maar voorbij Wales passeren. We zullen zien!

In tegenstelling tot de vorige nacht koelde het tijdens de nachtelijke uren amper af en het was zweten in onze tent. Toen om zeven uur ’s ochtends de zon aan aan kracht begon te winnen, was het niet meer uit te houden. Zonder enige inspanning, helemaal bezweet de dag startten… Het dagdromen over een koude douche kon beginnen. 

Na enkele kilometers bollen stonden we plots aan de grens met Slovenië: fietsland nummer zevenentwintig. Stilletjes aan begon het toch te dagen dat we een serieuze prestatie aan het leveren waren. Bovendien zaten we op een zucht van 15.000 kilometer (!) en dus besloten we om in Trieste (Italië en daarmee fietsland achtentwintig) een leuke B&B te boeken en onszelf eens goed in de watten te leggen. 

We volgden nog steeds de Parenzana, maar ondanks de verzorgde fietspaden verloor het parcours hier zoals voorspeld wat aan charme. Iets vaker dan gewenst flankeerden drukke (autosnel)wegen de oude spoorlijn. 

Na een dikke vijftien kilometer fietsen verlieten we de route voor een kleine omweg naar Piran. Een juiste keuze, zo bleek. Het best bewaard gebleven culturele monument van Sloveens Istrië wordt vaak beschreven als ‘de parel aan de Adriatische Zee’. Met zijn nauwe Middeleeuwse straatjes, de Venetiaans-gotische gebouwen, het gezellige hoofdplein en de mediterrane sfeer, zouden wij er in ieder geval keer op keer voor omrijden. 

Onze détour leverde ons wel een hels stukje klimmen op. Een smalle kasseiweg bracht ons over achthonderd meter fietsen van 0 naar 100 meter hoogte, met uitschieters tot vierentwintig procent. De jus in de benen was voor even opgebruikt, maar ook dit varkentje werd - met enig duwwerk - gewassen.

Het was de warmste dag in de BlijvenTrappen-geschiedenis en na een kort rondkijkmoment in het eerder teleurstellende Izola vervolgden we onze weg langs de zee naar Koper of Capodistria. Op deze manier hadden we alle drie de kuststeden van Slovenië aangedaan en op luttele kilometers van de grens met Italië gooiden we ons in de schaduw op het gras voor het middagmaal. 
Met het prachtige weer op een zaterdag was er meer passage op de Parenzana en we zagen heel wat dagjesfietsers verrast kijken naar wat wij allemaal uit onze tassen toverden. 

Op het fietspad, onder een oude spoorwegbrug, staken we de grens met Italië over en nu restte ons juist nog het laatste stuk naar het centrum van de havenstad Trieste. We kregen nog enkele pittige heuvels te verwerken, maar die koude douche kwam nu wel heel dicht bij. 

In B&B Dai Muli werden we verwelkomd door de hartelijke Tomasso en na een uitgebreide toelichting over de te bezoeken quartieri, palazzi en monumenti draaiden we eindelijk de kraan open op zo’n 27°C. Aaahh!

15.000 kilometer, dat konden we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een aperitivo met Aperol Spritz en uitstekende hapjes in het hippe ghetto van Trieste was in ieder geval een schot in de roos. De aansluitende pasta met zeevruchten in een trattoria iets verderop eveneens. 
Ondanks het late uur was de warmte nog steeds erg laf en hadden we geen fut voor niets meer. De match waarin Portugal Kroatië letterlijk (jammer genoeg niet figuurlijk) naar huis speelde was nog net haalbaar vanuit de luie zetel in de B&B.

We hadden vernomen dat het zo mogelijk nog warmer ging worden. Dat betekende gevoelstemperaturen tegen de 40°C en zweten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. 

Na een snelle afdaling naar het Lim Fjord, klommen we naar ons startpunt van de Parenzana in Vizinada - het eerste en steilste stuk gelukkig in de schaduw. 
Deze oude spoorweg (een gouden suggestie van Bertie) liep van Porec (Parenzo) naar Triëste en is vandaag een aantrekkelijk fietspad. 123 kilometer, het laagste punt op 2 meter, het hoogste op 293, negen tunnels, elf bruggen, zes viaducten en 604 bochten… En dat allemaal op een traject dat voor het overgrote deel verboden is voor gemotoriseerd verkeer, gewéldig!

Onze eerste dag Parenzana ging over een prachtige, perfect aangeduide halfverharde weg door het binnenland van Istrië. Zo ver het oog reikte zagen we wijnvelden, olijfgaarden, bossen en kleine dorpjes op heuveltoppen die werden gekenmerkt door hun karakteristieke kerktorens. Een absolute aanrader voor iedereen die geen schrik heeft voor wat grint en stenen!

Voor de optimale beleving hoefde het wel geen 40°C te zijn. Frank Deboosere zou onze zware inspanningen bij dergelijke temperaturen vermoedelijk niet goedkeuren, wij redeneerden “beter zo, dan 15°C en regen”. 
We hielden voldoende halt en zeker op de zware en lange klim na de lunch probeerden we zo goed en zo kwaad mogelijk verkoeling te zoeken. De schaduw bracht maar matig soelaas en ons water, dat we nochtans zo vaak mogelijk probeerden te verversen, werd quasi instant warm. We vonden wat afkoeling toen we een klein beekje passeerden, maar het leek wel of ons lichaam dat na tweehonderd meter trappen alweer vergeten was. 

Het landschap en het pad bleven wondermooi en net na het hoogste punt ter hoogte van Groznjan konden we gelukkig onze flessen nog eens vullen. We zagen er blijkbaar helemaal uitgedroogd uit want we werden getrakteerd op een kan ijskoud water met citroen. 
Koud water - voor even dan toch - en een licht dalend traject tot in Buje. Stilletjes aan kwamen we weer bij positieven en de King Coco en de Chocolate Obsession-ijsjes die ‘per ongeluk’ mee in de winkelkar belandden, zorgden ervoor dat we weer helemaal op snee waren. 

De oude spoorweg zou nu meer en meer in de bewoonde wereld terecht komen en hoewel de kustroute er ook wel leuk uitzag, hadden we volgens ons het leukste en authentiekste stuk achter de rug
Na nogmaals een refill van onze waterflessen konden we ons tentje opzetten tussen de olijfbomen achter een hotel-restaurant. We maakten lekkere hot-dogs met de laatste druppels lampolie in onze omnifuel en besloten om nog iets te drinken in de bar. 

Deze laatste stap hadden we beter overgeslagen want deze keer konden we moeilijk spreken van een perfecte afsluiter. We zweetten ons te pletter en we betaalden ons blauw (14,2 euro) voor 4 drankjes.

We hadden niets om ons voor te haasten en dus deden we het rustig aan voor vertrek. Om 10.30u reden we met gepoetste fietsen de camping af en over een te drukke weg werkten we de eerste twaalf kilometer richting Pula af. 

Op de fruitmarkt vulden we onze tassen met lekkers en via de autovrije winkelstraat belandden we met de fiets aan de hand aan de oude stadspoort. Het gezellige stadje had heel wat in de aanbieding: leuke pleintjes, smalle steegjes, een tempel à la Maison Carrée en een prachtig amfitheater. 

De temperaturen waren nog wat verder opgelopen en bij 35°C was het puffen op de fiets. Gelukkig werden onze flessen in Fazana gevuld met ijsblokjes zodat we op z’n minst tijdens de lunch konden genieten van een koele slok water. Verfrissing vonden we daarnaast in de Adriatische Zee, net na onze middagpauze.

Van bij het middageten tot aan de rand van Rovinj - onze volgende toeristische stop - ging het over half- en onverharde paden. Dat was weeral een eeuwigheid geleden en we beseften hoe hard we het hadden gemist om autoloos te kunnen fietsen. 
Het holderdebolder-gehalte moesten we erbij nemen en de zeldzame auto die passeerde zorgde ervoor dat zowel wijzelf als onze fietsen getooid waren in een laag stof, maar dit traject zorgde er wel voor dat het fietsplezier weer helemaal naar boven kwam. 

Het oude centrum van het visserstasje Rovinj bleef grotendeels onontgonnen. Steile straatjes en trapjes maakten het ons moeilijk, maar zo goed en zo kwaad als het kon, probeerden we een goede indruk op te doen. 
Net buiten de stad trakteerden we onszelf op een King Caramel Adventure. Een fantastische frisco die net genoeg energie bevatte om de klim tot op 150 meter nog te kunnen ronden. 

Na Rovinsjsko Selo doken we het platteland in en gingen we op zoek naar vers water en een slaapplaats. Behalve water kregen we een upgrade naar een verkoelend glas overheerlijke en zelfgemaakte witte wijn en daarnaast verzekerden de mensen ons dat het geen probleem zou zijn als we ons tentje opzetten aan het minimale speeltuintje aan de rand van het dorpje (een tiental huizen groot). 

In het gezelschap van overenthousiaste Billy en Jean, twee geitjes van vijf dagen oud, zetten we de tent op en bereidden we een heerlijk avondmaal. Pasta met broccoli, roomkaas, gember, look en lokale chipolata. Een gerecht dat zonder twijfel een plaatsje verdient in het BlijvenTrappen-kookboek.

Bij het vallen van de avond werden we door een vriendelijke buurman, en eigenaar van de geiten, nog getrakteerd op een potje frambozen en een bosje lavendel tegen de muggen en zo ging het zorgeloos de tent in voor een rustige nacht.

Met temperaturen die rond 8u ’s morgens al tegen de 30°C gingen, was het vroeg warm in de tent. Gelukkig stonden we ietwat beschut onder de bomen en kon ik op deze rustdag toch uitslapen. Wouter die daar anders ook al moeite mee heeft, hield het niet langer dan 7u uit. 

Nadat hij in zijn pen was gekropen voor de verslagen van de voorbije dagen en we onze fietskleren ingezeept en uitgespoeld aan de wasdraad hadden gehangen, aten we op ons oranje picknickdeken voor ons tentje een lekkere gamel volkoren cornflakes met yoghurt en een banaan. 

We waren benieuwd naar Kaap Kamenjak, onze geplande daguitstap naar het zuidelijkste punt van Istrië. Het onbewoonde natuurpark is niet alleen een van de hoogtepunten van dit schiereiland, maar van Kroatië tout court. De verwachtingen van dit fietsparadijs - volgens meerdere sites en Lonely Planet - lagen dan ook hoog.

Al bij het inrijden van het reservaat waren we aan het vloeken op de paden die amper te fietsen waren. Overgroeide weggetjes, losse stenen, soms steile stukken en onduidelijke richtingaanwijzers. Grrrrr! Ergens hadden we gelezen dat zelfs ongeoefende fietsers er makkelijk hun hart kunnen ophalen… Met een gemotoriseerde mountainbike misschien.
“Dat we hieraan een rustdag verspelen,” dacht ik bij mezelf. Gelukkig beleefden we wat meer plezier aan onze excursie toen we aan de kaap arriveerden en ons op de rotsen konden installeren.

In de hitte duurde het niet lang vooraleer we met duikbril en snorkel de onderwaterwereld voor de kust bewonderden. Zee-egels, vissen, schelpen,… Het heldere water maakte het een plezier om overal om ons heen te kijken. 
Voor de lunch zochten we een schaduwrijk plekje op en vervolgens fietsten we verder naar de westkant van het schiereiland waar we opnieuw het water indoken. Heerlijk verfrissend. We dachten maar niet te veel aan de terugrit die ons nog te wachten stond. 

Opgelucht dat we terug de camping hadden bereikt, keken we alvast uit naar de pizzeria waar we ’s avonds zouden eten. Die bleek een succes: de boscaiola en crudaiola met een litertje huiswijn smaakten voortreffelijk. 

De bedenkelijke fietservaring in het park buiten beschouwing gelaten, hadden we nog slechts een ding nodig om van een perfecte dag te spreken: winst voor België tegen Zweden. Helaas zond de Kroatische nationale zender Italië-Ierland uit en ondanks Wouters oproep via Facebook naar mogelijkheden om te streamen, vonden we geen enkele manier om de Belgen live aan het werk te zien. 
Peter Vandenbempt dan maar via Radio 1.

Bertie lag nog te slapen, maar we hadden gelukkig de vorige avond afscheid genomen en een bedankbriefje deed de rest. De stralende zon en een prachtige, blauwe lucht resulteerden in een mooi zicht over de Adriatische kust en Cres en we begonnen met een heel goed gevoel aan de fietsdag. 

Even leek het na een dikke vijf kilometer toch (weer) mis te gaan. We hadden blijkbaar een mountainbike route genomen en na een afdaling waarin we al onze hoogtemeters prijsgaven, kwamen we al snel tot de constatatie dat het onverharde pad, recht tegen de berg omhoog, niet haalbaar was met onze bepakte fietsen.
We lieten ons echter niet kisten en maakten de juiste keuze door met een kleine omweg en wat extra hoogtemeters voor de geasfalteerde optie te kiezen. 

Na een tweede klim net voor de lunch hadden we het zware werk achter de rug. We opteerden voor een leuke, alternatieve route door groene velden en over rollende heuvels. De zee kregen we dan wel niet te zien, het was zalig rustig fietsen en we trapten goed door. 

In een grote supermarkt in Medulin vonden we alles voor een lekker avondmaal en in Premantura, aan het begin van het nationaal park Kamenjak, zochten we een slaapplaats.
Aan campings geen gebrek, maar het waren niet meteen het type campings dat wij verkozen. Daarnaast bleken de kleine wegjes die de campings moesten verbinden niet te bestaan en dus was het geen gemakkelijke opgave om uiteindelijk op Kranjski Camping te belanden. Geen topper, maar het was een goede uitvalsbasis, het personeel was vriendelijk en de ligging aan de zee was een plus. 

Aan ons tentje bereidden we nog eens een lekker gasvuurdiner. Spaghetti met rucola, kerstomaatjes, gedroogde ham, walnoten, mozzarella en de lekkere homemade olijfolie van bij Niko en Angelika. 
Het internet was dan wel niet eerste klas - we naderden duidelijk West-Europa - we sloegen er toch in enkele tekst- en beeldverslagen te uploaden en terwijl we de computer en het fototoestel konden opladen aan de receptie keken we naar de tweede helft van de voetbal, met verrassende winnaar en groepsleider Kroatië.