Ons luxearrangement in Hotel Koener liep op zijn laatste benen, maar tijdens het ontbijt profiteerden we er nog een laatste maal optimaal van. In al mijn enthousiasme passeerde ik iets te vaak aan het buffet en hing ik tijdens de eerste klim uit de put van Clervaux aan de elastiek. Katrien nam mij gelukkig op sleeptouw en na een tiental kilometer ging het al iets vlotter. 
Het zomerse weer bleek verleden tijd en we waren al blij dat we droog konden vertrekken. De lange mouwen en dichte schoenen logen niet, de zomer was ten einde. Door een groen en heuvelend landschap ging het nu naar onze allerlaatste grensovergang. 

Best een speciaal gevoel; we waren weliswaar enkele keren met het vliegtuig teruggekeerd naar België, voor onze fietsen was het bijna 1 jaar en vijf maanden geleden dat ze op 21 april 2015 het Belgisch grondgebied verlieten. Straf!
Toch waren we wat teleurgesteld. Er stond geen grensbord - we hadden op z’n minst “welkom terug” verwacht - en we moesten zelf een papier knutselen om een foto te nemen op de grens. De teleurstelling maakte echter snel plaats voor een zeker gevoel van trots. We hadden het toch maar mooi klaargespeeld!

Toch bracht België ons niet meteen veel voorspoed. Na amper een kilometer in la Belgique kreeg Katrien een platte band. Zuur!
Vervangen maar en met vier volle banden vervolgden we onze weg over de RAVeL-fietspaden. Mooi fietsen in ‘onze’ Ardennen en in Houffalize staken we de eerste keer de Ourthe over. 

Wat naast de veelheid aan Nederlanders opviel was de erbarmelijke staat van de wegen. Ik dacht altijd dat het een huizenhoog cliché was dat in realiteit wel meeviel, maar het verschil tussen de kwaliteit van het wegdek in Luxemburg en België was frappant. Putten, bubbels, scheuren, gleuven,… Bij momenten simpelweg gevaarlijk en allerminst aangenaam.

Of we de oorzaak daar moesten zoeken weten we niet, maar niet veel later maakte Katrien gewag van weer een platte band, terug de achterste. 6-3 (Katrien-Wouter) en we hoopten dat het daarbij zou blijven. 
We hadden geen binnenbanden meer op overschot en dus zat er niets anders op dan ter plaatste te plakken. Gelukkig konden we onze vouwteil vullen in de Ourthe en zo stonden we iets later gaatjes te zoeken en banden te schuren, te plakken en te pompen. 

Na een wat langere klim volgde gelukkig ook een langgerekte afdaling naar La Roche-en-Ardenne. In het gezellige centrum trakteerden we ons op twee Choufkes van het vat. Vlakbij de bron en perfect getapt. It’s good to be back!

Ondanks de grijze dag bleef regen uit en we waagden het erop om inkopen te doen voor een verse spaghetti. Het enige wat ons restte was een plaats vinden om onze tent te stellen. We voelden er niet veel voor om tussen de caravans ergens op een onpersoonlijke camping te staan en gelukkig hadden we rond 18.30u meteen prijs bij het eerste huis waar we aanbelden. Vlak aan de fietsroute konden we ons installeren in de wei waar normaal de paarden stonden. Weeral goed geregeld. Het zal aanpassen worden wanneer we binnenkort terug elke dag weten waar ons bed staat.

Aaaahhh ‘rust in Clervaux’. Het zou een dagje heerlijk genieten worden, beginnend met een stevig ontbijt. Zoals voorspeld was onze appetijt teruggekeerd en we stortten ons dan ook vol overgave op de lekkere pistolets, chocoladebroodjes, yoghurt en toast. Het fruitsap, de warme chocolademelk en de bubbels maakten het helemaal af. Het beste was echter dat we er gewoon nogmaals naar konden uitkijken. 

Nadat we de buikjes rond hadden gegeten, regelden we enkele zaken voor onze thuiskomst. We stuurden o.a. een mailtje naar Stefan en Martien, onze nieuwe vrienden uit Geel, en kregen bijna meteen bevestiging dat we welkom waren op 23 september. Gewéldig dat we onze laatste avond konden doorbrengen bij mensen die we onderweg hadden ontmoet. Daar hadden we op voorhand willen voor tekenen! 
Dan nog een boodschappenlijstje voor de arrivée, een update voor de website en het tegen elkaar afwegen van verschillende routes om terug uit Clervaux weg te geraken.

Tijd voor ontspanning. Het stoombad, de sauna en het zwembad waren ideaal om onze stramme spieren terug in topconditie te krijgen. Het was rond het middaguur en we hadden het complex zowat voor ons alleen. Super!

De mooie en warme zomerdagen waren intussen spijtig genoeg tot hun einde gekomen en grijze wolken trokken over Luxemburg. Een prima excuus om de abdij van Clervaux aan ons voorbij te laten gaan. Erg veel voelden we er toch al niet voor om de heuvel waarop ze lag te beklimmen. Het deed ons wel beseffen dat de laatste fietsweek wel eens een natte en koude beproeving zou kunnen worden en laat dat nu het laatste zijn waarop we zaten te wachten. 
We stonden er nog maar niet te veel bij stil en concentreerden ons op Walter White die zich in Breaking Bad in allerlei bochten wrong om zijn geheime kostwinning voor Skyler verborgen te houden.

Rond een uur of zes hopten we nog even de lift in terug naar de wellness-faciliteiten en twee uur later zaten we paraat via Skype om met Griet en Viktor een en ander af te toetsen voor het terugkomstfeestje. Nogmaals bedankt voor de hulp en organisatie!

Ziezo, en Walter White gaf toe aan Skyler dat hij crystal meth maakt.

Na een heerlijke nachtrust verbaasden we ons erover dat we wakker werden in een kurkdroge tent. Geen druppeltje condens of klamme matjes. Luxe die in lijn lag met wat er de rest van de dag volgen zou. Anderhalf jaar getrouwd en de vooravond van het einde van onze reis, twee gelegenheden die we in stijl wilden vieren. Een kleine dertig kilometer verder hadden we, op aanraden van de Stijns, een arrangement geboekt in wellnesshotel Koener. Enkel nog wat klimwerk scheidde ons van de in-checkbalie. 

Traditiegetrouw namen we een afscheidsfoto met Ludo en Wis en zetten we koers naar het centrum van Consthum, waarna we afdaalden tot de Schüttbuergermillen. Prachtig fietsen op een autovrij baantje langs de Clerve, een riviertje met het karakter van een wilde beek. Had het zo warm niet geweest, we zouden haast denken dat het herfst was. De wind speelde met de gevallen bladeren en eekhorentjes renden de bomen omhoog toen ze ons in het vizier kregen. 

In Lellingen begon het echte werk. We begonnen op 300m en moesten naar, voor ons, het dak van Luxemburg. De wegen die we hadden geselecteerd waren een schot in de roos. Mooi door typisch Ardeense bossen en velden en heel erg rustig op een geschifte motard na.

Op twee uur hadden we het traject afgelegd en veel te vroeg stalden we onze fietsen in het centrum van Clervaux. Tijd genoeg om op het gemak te lunchen en op een bankje aan de fontein  te genieten van het zalig zomers weertje.

Onze kleurrijke, volgeladen fietsen trokken nog steeds aandacht en we werden aangesproken door Stefan en Martien uit Geel. Zij bleken eveneens te fietsen en speelden met het idee om volgend jaar een fietstrip door Portugal te maken. Een heel gezellige babbel later kwamen we tot de constatatie dat Geel wel eens onze allerlaatste stop zou kunnen worden voor Zoersel. Wie weet zagen we mekaar dus wel veel sneller terug dan verwacht!

Tegen 14u hingen we in de ondergrondse parkeergarage van Hotel Koener onze fietsen letterlijk aan de haak. Weliswaar maar voor twee nachtjes. 
Vanaf nu was het puur genieten geblazen. In de ruime kamer was er meer dan voldoende plaats voor al onze tassen - dat is ooit anders geweest - en na wat rust op het kingsize bed trokken we in onze badjas richting wellness. Een zwembad met jacuzzi, een Finse sauna, stoombad, infraroodcabine, een zoutgrot… Meer dan goedgekeurd!

Helemaal relaxt ging het rond 19.30u naar het restaurant voor een gastronomisch 6-gangendiner: foie gras, roomsoep met coquilles, zeebaars, aardbeiensorbet, kalfsvlees met truffelsaus en een zoete combo van aardbei en framboos. Dit in combinatie met een uitstekende en vriendelijke bediening. Een fantastisch diner om een prachtige dag af te sluiten. We waren meer dan voldaan en het ontbijtbuffet de volgende morgen leek op dat moment nog een hele opgave, maar na een nachtje slapen in ons luxueuze bed zouden we daar beslist anders over denken.

We waren dan wel al in Luxemburg stad geweest, aangezien we het traject op onze rustdag met de bus hadden afgelegd, zat er niets anders op dan het ’s morgens ook nog eens te trappen. Niet erg, het parcours was vlak en duizend maal mooier dan de drukke weg die lijn 192 volgde. 

Langs de Alzette, door een (bescheiden) kloofdal en tussen de rotsen, waren we voor we het wisten in Grund, een van de stadswijken van Luxemburg. Vanop onze fiets kregen we nogmaals een prachtig zicht op de oude stadsmuren en verbaasden we ons over de spectaculaire ligging van de stad. We moesten de hoofdstad van het Groothertogdom misschien toch nog een kans geven, hoewel we betwijfelden of dit de eerste plek zal zijn om naar terug te keren. 

De rest van de voormiddag fietsten we, onder een stralende zon, noordwaarts over de Piste Cyclable de l’Alzette. Ook in Luxemburg verkopen ze Frans brood en de baguette met ham en roomkaas kwam op het juiste moment. We moesten voldoende krachten opdoen, want de namiddag kondigde zich een stuk zwaarder aan. 

We merkten overigens dat België steeds vaker aan onze mouw kwam trekken. Tijdens de inkopen durfden al eens de gezichten van Wout Bru en Peter Goossens opduiken, we wachtten aan de slagbomen voor een Belgische trein en voor het eerst zagen we een bewegwijzering naar een plek in ons Belgenland, Sankt-Vith.

Na de avondinkopen - noodgedwongen reeds rond 14u - begonnen we aan het klimwerk. Eerst nog gezapig omhoog, onder wuivende bomenrijen en langs honderden koeien, vervolgens razend steil naar boven over een kleine asfaltweg die zich in haarspelden tot in Bourscheid slingerde.

Op bijna 500 meter hoogte overwogen we of we de volgende klim ook nog zouden aanvatten. Affirmatief en met vers gevulde drinkflessen stoven we naar beneden om geen tien minuten later weer tergend langzaam naar boven te kruipen. Nog steiler dan de eerste klim, maar met drie en een halve kilometer gelukkig iets minder lang. 
Onder een loden namiddagzon was het afzien, maar ook hier geraakten we boven. Tijd om een slaapplaats te zoeken.  

Na een introductie in het Frans en een poging in het Duits bleken de mensen waarbij we hadden aangeklopt gewoon Nederlands te praten. Reeds dertig jaar kwamen Wis en Ludo regelmatig naar Luxemburg en momenteel wonen ze meer hier dan in het Antwerpse. 

Na wat zoeken vonden we samen een vlak plekje op hun domein en onze tent stond met een mooi en weids zicht best idyllisch opgesteld. 
Het gerecht dat we deze maal uit onze hoed toverden maakten we reeds eenmaal op deze reis. Een tip van Korneel die ons ook in Ierland al goed had gesmaakt. Ook nu weer heerlijk smullen en de pasta met chorizo, geitenkaas, rucola en kerstomaatjes was een blijver. 

In sappig Antwaarps sloten we de avond af met een drankje bij Wis en Ludo. Niet zomaar een drankje, maar heerlijke, ijskoude zelfgestookte cointreau. Het recept reisde alvast mee naar België.

Gewekt worden door de zon die door de vensters van de hut binnensijpelde was geen slecht begin van de dag. De tent moesten we niet oprollen en aangezien we geen ontbijt hadden, waren we al vroeg op pad richting Alzingen. Daar lag de camping, die we daags voordien al voor ogen hadden gehad, op een vijftal kilometer van hoofdstad Luxemburg op ons te wachten.

De resterende kilometers waren een eitje en vooraleer we in-checkten stopten we bij de Delhaize voor een ontbijt uit het vuistje. Het was weeral lang geleden dat we nog koffiekoeken hadden gegeten. Achja, elk excuus is goed. 

De tent stond snel recht en om 10u30 zaten we al op de bus richting stadsdeel Kirchberg, waar zich enkele instellingen van de Europese Unie bevonden. Le quartier européen Nord, waarmee we begonnen, viel tegen. De meeste gebouwen stonden in de steigers - eufemistisch verwoord als “project d’extension et de mise au niveau des édifices” -, alle straten waren opengebroken en daarnaast waren de buildings niet eens zo mooi. Modern uit de jaren ’80 of ’90, dus noch modern, noch historisch.
Le quartier Sud was een stuk interessanter. De philharmonie en het MUDAM, waarin het fort Thüngen prachtig was verwerkt, gaven de wijk een hedendaagse uitstraling. Vanop de remparts van het fort kreeg je trouwens een mooi uitzicht op de historische stad aan de andere kant van de rivier Alzette. 

Ons busticketje was gelukkig nog geldig en na een eenvoudige lunch bezochten we de binnenstad of Ville-Haute. De kathedraal, de oude stadsmuren, de kazematten (Bock), het Neumünsterklooster,… Het was dan misschien een mooie dag om aan sightseeing te doen, Luxemburg-stad liet geen zinderende indruk op ons na. Geen architectuur om van achterover te vallen, weinig charme en iedereen loopt er rond alsof ze het warm water hebben uitgevonden. 

Terug naar de camping, want hoog tijd om uit te rusten: fotootjes kijken, wat administratieve rompslomp,… Goed dat onze benen op die manier toch een halve dag rust kregen, want vanaf de volgende dag zouden we ons stilletjes aan in de Luxemburgse Ardennen bevinden. Noch deze, noch de Belgische zouden ons een gemakkelijke afsluiter bezorgen.

Voor het avondeten hadden we een eenvoudige pasta voorzien. Heerlijk simpel met gerookte zalm, champignons en okkernoten. Mmm!!

Het was zondagmorgen en dus was het onthaasten geblazen. We moesten pas om 12u uitchecken - een stuk relaxter dan de Duitsers, die Fransen - en we maakten dan maar gretig gebruik van die mogelijkheid. 

Eens terug op de fiets, neusden we nog even rond in Thionville, maar het centrum bood minder dan wat we ervan verwachtten. We bevonden ons al snel weer langs de Moezel, maar het waren vooral de koeltorens van de kerncentrale van Cattenom die onze aandacht trokken. De reusachtige torens en witte rookpluimen zouden we bijna de volledige fietsdag blijven zien en waren regelmatig een doorn in het oog in het groene landschap. 

Na tien kilometer peddelen ging het linksaf. Na de Donau en de Rijn was nu ook de Moezel verleden tijd en landinwaarts ging het naar de grens met Luxemburg. Het biljartvlakke fietspad maakte plaats voor regionale wegen dwars door en over de heuvelachtige velden. Altijd weer even aanpassen, maar de vergezichten die in de plaats kwamen maakten veel goed. 

Per toeval hielden we halt op de grensovergang van ons 31e(!) fietsland. Op een veldweg stond een aanlokkelijke bank ons op de top van een klim op te wachten en een blik op de gps leerde dat we exact op de grens tussen Frankrijk en Luxemburg zaten. Prima locatie.

Het landschap in het Groothertogdom (best een ironische naam) veranderde niet drastisch, maar het Lëtzebuergesch was in ieder geval iets aparts. Dat moesten we nader uitzoeken de volgende dagen. 

Op een paar kilometer van het eindpunt van de route stootten we op een mooie schuilhut, maar het was niet meteen duidelijk of we er mochten slapen. We toetsten af bij twee passanten die er niet veel graten in zagen en besloten in de bossen te blijven hangen. Heel wat idyllischer dan de camping die we eigenlijk voor ogen hadden.
​Enig minpuntje: we hadden geen eten in de tassen zitten, want in de kleine dorpjes waar we door waren gefietst, was op zondag niets te vinden. 
Improviseren dan maar. We hadden nog een prinskoek, wat droge cornflakes, een paar schelletjes gedroogde ham en… bouillon. Katrien ging op expeditie om brandnetels te plukken en wat later pruttelde een ketel vers geplukte netels op ons gasvuur.

Nu de Robinson in ons helemaal naar boven was gekomen, konden we het niet laten nog een kampvuur te maken. Op en top avontuur en uiterst gezellig.