De laatste dag in maart was tevens onze laatste dag in Roemenië. Met nog slechts tien kilometer te gaan, lag Bulgarije binnen handbereik. Nog voor we op onze fiets kropen, liepen we echter al vertraging op. Tijdens het hobbelige parcours van de vorige dag, moet een vijsje van mijn fiets zijn losgeraakt waardoor de rechterkant van mijn achterbagagedrager los zat. Gelukkig had Stefan van Casa de Ciclistas (waar we onze fietsen kochten) ons een assortiment moeren en bouten aangesmeerd en dat kwam na al die maanden eindelijk eens van pas. 

Via de haven van Mangalia, met enkele mooie zeeslagboten en enorme kranen, reden we naar de Roemeens-Bulgaarse grens. Twee heren zaten in een barak (of container), elk onder de vlag van het land dat ze vertegenwoordigden. Onze identiteitskaarten werden onder strenge blik ingelezen en fietsland nummer twintig was een feit.

We hadden bewust niet gekozen voor de verbindingsroute tussen Mangalia en Dobrich, maar fietsten via kleine dorpjes (soms amper vier huizen rijk) het binnenland in. Na vijftien kilometer veranderde onze koers van zuid naar west / zuid-west. Vanzelfsprekend kwam de wind uit het westen en zat er niets anders op dan onszelf in het zweet te werken. Letterlijk, want het was praktisch zomer en we hadden het veel te warm in onze lange fietsbroek. Het leek wel alsof we in een skipak op het strand lagen. Onze winteroutfit zou snel - en hopelijk voorgoed - naar de fietstassen verbannen worden, zoveel was duidelijk.

De wegen waren zeer rustig en in tegenstelling tot de vorige dag alle geasfalteerd. Dat is, met de Franse slag. Overal zaten putten in de weg en moesten we soms links, soms rechts, soms in het midden van het wegdek rijden. Kwam er uit de andere richting een auto aan, dan zagen we van ver waar er putten waren door zijn slalommend rijgedrag. 

Doorheen velden, weilanden en akkers gingen we op en neer. Konstantin, onze host ’s avonds, moest lachen toen we vertelden dat het een moeilijke fietsdag was geweest. Volgens hem was het een vlak parcours. Nochtans toonden de ruim vijfhonderd hoogtemeters ons gelijk aan.

Rond 16u30 kwamen we aan in Dobrich waar een thermometer in de schaduw 20°C tekende. Hoe sommige mensen erin slaagden erbij te lopen alsof het putje winter was, was ons een raadsel. We geven toe dat de man in zwembroek in zijn tuin misschien wel heel optimistisch was, maar de fietser in dikke jas met handschoenen vonden wij toch vreemder. 

Konstantin vergezelde ons rond 18u en bleek vanaf de eerste minuut een uiterst gezellige kerel te zijn. Hij had enkele jaren geleden een Master behaald in Antwerpen en had een jaar lang op de Ossenmarkt boven Kassa 4 gewoond. “Hoe gaat het?” vroeg hij ons. Maar het hardst moesten we lachen toen hij zich herinnerde dat Antwerpen ’t stad was en al de rest parking. 

De vriendelijke ouders van onze CouchSurfing-host hadden een lekker diner voorbereid volgens de Bulgaarse traditie. We begonnen met een lenteslaatje, brood en tarama (roze mousse van visseneitjes) en een zelfgestookte rakija op basis van pruimen. Daarna volgde de warme schotel: varkensgebraad met een mediterraanse tomatenpaprikaworteldip van eigen oogst, begeleid door witte en rode, zelfgemaakte wijn. Tot slot proefden we de traditionele pastrama: gepekeld en gedroogd rundvlees met kruiden. 

Onze kennismaking met Bulgarije had niet beter kunnen starten. Een supervriendelijke ontvangst, de lokale keuken en zalig weer.

Een zonnebril, zonnecrème en fietsen in korte mouwen… wie had dat gedacht op 30 maart? Wij in ieder geval niet toen we ’s morgens om 9u16 op de startknop van onze gps drukten.
We verlieten Corbu door haar industriezone, maar hadden snel een lach op ons gezicht toen we onze trucker-makker opnieuw zagen voorbij rijden. De volgende keer moesten we toch absoluut naar zijn naam vragen.

Na een kleine twintig kilometer verlieten we in Mamaia de hoofdbaan om op de dijk te fietsen. Eindelijk zagen we de Zwarte Zee. Wie goed naar de kaart van Roemenië kijkt, ziet namelijk dat tussen Enisala en Mamaia enkel meren liggen, gescheiden van de zee door een grote zandbank.

Op het strand en op de dijk was geen kat te zien, maar in de straten zag je dat alles klaargestoomd werd voor het nieuwe zomerseizoen. Wij maakten van de rust gebruik om handje te baden; nog véél te koud voor een duik (dat moest zelfs Wouter beamen). 

Constanta verraste ons aangenaam met haar gezellige centrum. Het beroemde casino op de dijk (en symbool van de stad) is vergane glorie, maar was het decor van niet minder dan tweeëntwintig foto’s van Wouter en Katrien op de fiets. Aan een voorbijganger hadden we gevraagd of hij een foto kon nemen van ons beiden, en dat deed hij vol overgave. 
Terug in het centrum werden we aangesproken door Juliana en Cristina. Zij lanceerden onlangs een project ‘Visitors of Constanta’ en onze fietsen verraadden natuurlijk dat wij geen locals waren. ’s Avonds stond onze foto en een korte introductie al op hun Facebookpagina. 

Via de drukke Dn39 verlieten we de belangrijkste havenstad van Roemenië. Gelukkig lagen alle grote winkelketens langs deze weg en konden we in de Auchan lekkere koffiekoeken kopen als lunchpakket. Eens het Donau-Zwarte Zeekanaal overgestoken, ploften we uitgehongerd neer op een allesbehalve idyllisch bankje aan een carwash.

Het zou nog vijf kilometer duren vooraleer we de verkeersdrukte achter ons konden laten. Net voor we wilden afslaan op een aardeweg, zagen we twee grote vluchten pelikanen over ons heen vliegen. Wat voor machtige vogels waren dat toch. Sierlijk zweefden ze op de thermiek, zonder hun vleugels al te veel op en neer te slaan.

We stonden nog maar half op de trappers toen twee buurtbewoners ons terug naar de drukke weg wilden sturen. “Naar Mangalia? Dat kan niet langs dit padje. Jullie moeten rechtsomkeer maken.” Met de gps toonden we aan dat we liever rechtdoor reden, maar met een stokje tekenden zij in het zand dat dat niet de juiste route was.
Gelukkig hebben we voet bij stuk gehouden! Tweehonderd meter verder vloog een nog veel grotere groep pelikanen. Honderden zagen we er. Onbeschrijfelijk hoe we meemaakten dat ze helemaal vanuit Afrika aankwamen op hun Roemeense eindbestemming. 

Hoewel de twee heren gelijk kregen dat het geen gemakkelijke weg was - we hadden het trouwens kunnen weten: de Google Car was hier nog niet geweest en dat is meestal een goede indicatie -, was het tractorpad wondermooi.
Behalve met de pelikanen, deelden we het traject met een tiental hoppen (we werden kenners), een kudde schapen en hun herder, enkele koeien en meerdere roofvogels. Alleen vier agressieve honden zorgden heel even voor een grimas. Een van hen trok aan mijn linkerachteras waardoor ik tot stilstand kwam. Zoveel kracht had die hond dat hij een rijdende fiets kon laten stoppen! Liever mijn tas dan mijn kuit, maar toch… Zijn baasje riep hem uiteindelijk tot de orde en verder hadden we er geen last van. 

In het centrum van Constanta had een thermometer 85°C aangegeven. Dat was wat overdreven, maar het was wel warm genoeg om zonder trui te fietsen, zeker bergop en op de gekozen ondergrond. Tot een kilometer voor ons pension bleven we op aardewegen fietsen. 

70 lei lichter waren we gedoucht en geïnstalleerd en trokken we het centrum in. Geen kuststad zoals in België met mooi aangelegde dijken, verzorgde boulevards en een charmante pier. Mangalia zag er net uit zoals een dorp op het platteland, maar dan groter: afval op straat, kapotte wegen en overal brokstukken.
Na onze avondwandeling moesten we dringend gespijsd en gelaafd worden. We vonden onze gading in een pizzeria en prezen onszelf gelukkig met het feit dat de kostprijs van een dagelijks hotel en frequente restaurantbezoekjes hier geen gat in onze portefeuille hoefde te betekenen.

We sliepen heerlijk na al dat vogels kijken en fris als een hoentje keken we ernaar uit om na twee rustdagen terug op ons ros te kruipen. De tassen hingen al op de fietsen, maar er werd ons voor vertrek nog een lekker ontbijt aangeboden in de mooie eetzaal van de Safari Village (www.safari.ro). De kans is klein dat de boodschap hem ook op deze manier bereikt, maar toch willen we Gibi en zijn personeel duizend maal bedanken voor ons fantastisch verblijf op deze geweldige plek, en dit volledig kosteloos! 

Ondanks ons goede gevoel tot vlak voor vertrek, bleek al snel dat de rustdagen niet veel hadden opgeleverd. We hadden ons laten rondrijden- en varen, we hadden geen enkele meter getrapt, maar eens we op de fiets zaten, draaide het vierkant. Plots begreep ik de coureurs die in de Tour de France aangeven dat hun lastigste dag de rit is na de rustdag… en met de wind in ons gezicht, zou dat vermoedelijk vandaag voor ons niet anders zijn. 

Met de ruïne van het kasteel van Enisala en de uitgestrekte, felgroene weides was het decor nochtans meer dan OK. Maar met de zon die meer en meer achter de wolken verdween, vloeide ook de kracht uit onze benen. De wind bleef ons parten spelen en zelfs bergaf was het werken geblazen. Met amper twintig gefietste kilometers watertandden we al bij de gedachte aan een pension, maar we beten door. 

Veel vogels kregen we niet meer te zien en na vierenveertig kilometer zochten we de beschutting van een terras op om onze reeds gesmeerde pistoletjes naar binnen te werken. Net toen we terug wilden vertrekken, stapte de trucker die ons de vorige dag had meegenomen uit zijn wagen. Met een grote glimlach kwam hij ons tegemoet en keek hij bewonderend naar onze fietsen die hij natuurlijk nog niet te zien had gekregen. We zouden hem in de namiddag nog twee maal tegenkomen onderweg, steevast luid toeterend, met zijn lichten knipperend, zwaaiend en lachend. 

In de tussentijd bleven wij zwoegen, ploeteren, harken,… het leek wel alsof de wind steeds met ons meedraaide (en niet in de juiste richting). We bedachten ons dat het een hele leuke dag fietsen kon geweest zijn, met wind uit het noorden. Nu keken we vooral goed onze ogen uit naar uithangborden met ‘Pensiunea’ of ‘Cazare’. 
We moesten tot kilometer tachtig, in Corbu, wachten tot we uiteindelijk op een slaapplaats stootten. In Casa Cu Flori konden we voor 90 lei terecht. We hadden goesting, noch fut om op restaurant te gaan en we stelden ons tevreden met een gamel yoghurt met fruit en een Snickers als dessert. 

We hadden bovendien nog heel wat werk. Er moesten twee verslagen geschreven worden, heel wat foto’s geüpload en becommentarieerd, de rekening moest worden gecontroleerd (en aangevuld), we moesten onze route voor de volgende dagen maken en we mochten niet vergeten zowat al onze toestellen op te laden. 
Het was dan ook al snel na tien uur, en Katrien lag al te slapen, toen ik op de kaart bemerkte dat we nog een volledige fietsdag in Roemenië voor de boeg hadden, alvorens de grens over te steken naar Bulgarije, fietsland nummer twintig (!).

De wekker stond al om 7u, want een uurtje later stapten we de auto van Florica in om naar zijn bootje te rijden en aan de excursie te beginnen. Amper 4°C was het. Zelfs in onze craft, t-shirt, fleece, windstopper, regenjas, zwemvest en onder een dekentje, hadden we het niets te warm op het water. 

Het was het bibberen echter helemaal waard en we beleefden een fenomenale trip op een van de drie Donau-armen, de natuurlijke en artificiële kanaaltjes en de meren van de delta. De Donaudelta is een biosfeerreservaat. Dat betekent dat het gebied door UNESCO erkend wordt en dat de ecosystemen er beschermd worden. De totale oppervlakte is ongeveer 5.800 km2.

We zagen duizenden vogels tijdens de zeven uur durende rondvaart en het was al vanaf de eerste minuut duidelijk dat fotograferen een aartsmoeilijke opdracht zou worden. Wij waren in beweging, de vogels waren in beweging en als we te veraf waren, kregen we de camera niet snel genoeg scherp gesteld.
Niet erg, in onze herinnering kunnen we ons piekfijn voorstellen hoe een (zeldzame!) zwarte ooievaar overvloog, hoe verschillende soorten reigers (de blauwe reiger, de grote en kleine zilverreiger en de nachtreiger) verhuisden van boom toen wij eraan kwamen, hoe we hoog in de lucht drie pelikanen herkenden, hoe we een zwerm ibissen niet herkenden (maar er door de gids op werden gewezen) en hoe een reusachtige zeearend boven ons hoofd cirkelde. En dan hebben we het nog niet gehad over de mooie aalscholvers, de sierlijke zwanen, de wel zeer aanwezige kokmeeuwen, de tientallen futen (die op onze Duitse kaart een meer klinkende naam hadden, nl. Haubentaucher) en de kleine meerkoeten die niet graag vliegen en dus wegrenden over het water toen ons bootje naderde. 
Ongetwijfeld hebben we nog andere (al dan niet speciale) vogels gezien, maar vermits onze vogelkennis aan de beknopte kant is, moeten we de lezers meer info daarover schuldig blijven. Onze voorbereiding van de vorige avond leerde in ieder geval dat de grote afwezigen in ons lijstje de brandgans, scharrelaar, bijeneter en lepelaar waren. 
Behalve door onze gevederde vrienden, kenmerkt het gebied zich door mooie rietvelden en enorme meren. Van zodra we op de brede Donau-armen voeren, bevonden we ons in een prachtig natuurreservaat dat zijn UNESCO-status meer dan verdient en dat behalve enkele houten vissershutjes geen enkele vorm van menselijke activiteit vertoont. 

Bijna onderkoeld namen we afscheid van Florica en liften we terug naar Enisala. Lift nummer een van Murighiol naar Plopul, het volgende dorp, en lift nummer twee helemaal naar huis. Als Peking Express ooit nog eens wordt georganiseerd, moeten we zeker overwegen ons geluk daarmee te beproeven.
Op een paar kilometer voor Enisala riepen we onze vriendelijke vistransporteur een halt toe. Een grote groep pelikanen vloog over en dat wilden we niet missen. We zouden wel een andere lift fiksen, nu we toch bezig waren. Een magisch gevoel, die overvliegende zwerm die bestond uit minstens honderd exemplaren. 
Een trucker nam ons vijf minuten later mee voor de laatste kilometers en terug in de Safari Village van Gibi (die er zelf niet meer was), wandelden we met een verrekijker naar het einde van het domein om nog wat aan bird spotting te doen. Reigers, pelikanen, roofvogels en - niet met honderd procent zekerheid te zeggen - een zeearend sierden het luchtruim en de moerassen voor ons. 

Uitgeput en rood in ons gezicht schoven we onze voetjes aan tafel voor het avondeten: een heerlijk bord met vlees en vis, een grote augurk en enkele sneetjes brood. Hoewel we niet aan sport hadden gedaan die dag, lagen we al om 21u15 afgepeigerd onder de dekens. Nadeinend in bed waren we helemaal klaar om te dromen over reigers en futen en pelikanen en…

Het ontbijt was voorzien om 9u. Of was het om 10u? De omschakeling van winter- naar zomertijd zorgde bij heel wat gasten voor verwarring. Wouter was niet zeker of de gsm automatisch was overgeschakeld naar het nieuwe uur en was dus voor de zekerheid al opgestaan om 5u45 (nieuwe tijd, maar hij dacht oude tijd). Ik was er gerust in en stond op rond 8u30 (nieuwe tijd), mooi op tijd voor de eerste maaltijd van de dag.
Met ons tweetjes was het toch maar eenzaam aan de ontbijttafel. De rest schoof een uur later aan om 10u. Ook op tijd, in het oude uur. En ondertussen bleef Sonja zich maar afvragen hoe het kwam dat haar horloge niet correct was aangepast. Maar dat stond natuurlijk nog in haar Duitse tijd, 9u dus. 

We namen afscheid van het Duits-Roemeense gezelschap en bespraken met Gibi de mogelijkheden om de Donaudelta te bezoeken. In Murighiol kende hij iemand die ons per boot de delta kon laten zien. Waarom we er niet met de fiets naartoe gingen? Gibi dacht waarschijnlijk dat wij veertig kilometer per uur fietsten. We konden hem gelukkig aan het verstand brengen dat liften een beter idee was en mochten onze fietsen en zware tassen bij hem achterlaten. 

Op het Roemeense platteland maken de locals zelden verre verplaatsingen. Auto’s die we zien passeren, zijn meestal op weg naar het volgende dorp. We wisten dan ook dat we meerdere lifts zouden moeten zien te versieren, maar met vijf vlotte chauffeurs van dienst kwamen we al om 14u30 aan in het centrum van Murighiol. 

We stuurden een berichtje naar Florica en wachtten hem in café Girus op bij een drankje. Tien minuten later toonde hij ons, in redelijk Frans, op de kaart hoe we zouden varen de dag nadien. De excursie van een vijf- à zestal uur, een overnachting en een avondmaal in zijn pension konden voor 530 RON (ca. €125). Perfect!

We vulden de rest van de namiddag met een wandelingetje naar het Murighiol-meer en zochten op internet welke vogel we in de voormiddag hadden weten te kieken. Een hop, zo bleek. Vurig hoopten we de volgende dag pelikanen, zeearenden, bijeneters, scharrelaars en otters te zien, maar we legden onze boontjes er maar niet te veel op te week.

Voor het avondeten (snoek met de traditionele mămăligă) zagen we via FaceTime Moeke glunderen op het Paasfeest te Riksingen. Leuk om haar en de familie D’Huys - net zoals Oma en Opa en het thuisfront in Avelgem enkele weken geleden - te spreken en te vernemen hoe ze het allemaal stelden.

De wekker stond ruim een uur later dan de ochtend ervoor en met het besef dat er een uitgebreid ontbijtbuffet op ons stond te wachten was het heerlijk ontwaken. Na onze heldentocht van honderdzeventien kilometer deden we het kalmpjes aan en namen we de tijd om ons weer ‘fietsklaar' te maken. 

Het was al half twaalf toen we van het veerpont bolden aan de andere kant van de Donau, maar in de tussentijd was er heel wat gebeurd. In eerste instantie maakten we kennis met Ionut, een sympathieke jonge knaap die een paar woorden Engels sprak en ons op de juiste boot hielp. Deze ontmoeting was echter een stuk minder ingrijpend dan diegene die luttele minuten later volgde. 
Een man stapte op ons af en zonder al te veel introductie sprak hij kordaat: ‘You will be my guests tonight for an Easter dinner’. Gibi bleek de eigenaar van een vakantieresort en het Paasweekend was de opening van het seizoen. Uiteraard klonk dit ons als muziek in de oren, het enige probleem was dat we dan nog minstens vijfennegentig kilometer voor de boeg hadden. Even twijfelden we. Zou het ons wel lukken? Gingen we ons niet forceren? Toen we echter de ietwat verontwaardigde blik van Gibi en zijn Hongaarse vriend en fotograaf zagen, beloofden we dat we er alles aan zouden doen om er te geraken. 

Dit is wat deze trip zo onvergetelijk maakt. De spontane ontmoetingen, de verrassende gebeurtenissen en de flexibiliteit om in een-twee-drie je plannen en route aan te passen. In een handomdraai werd onze rustige fietsdag van tafel geveegd.

Eerlijk toegegeven, daar waren we achteraf niet rouwig om. Door een verbluffend en ontluikend landschap ging het richting Enisala, een dorpje aan de rand van de Donaudelta, op een zucht van het Razimmeer dat grenst aan de Zwarte Zee. 
Een aaneenschakeling van hoogtepunten, in combinatie met een heerlijke lentezon, maakte dit misschien wel de mooiste fietsdag tot dan in ons tweede luik. Een glinsterend zijriviertje van de Donau, uitgestrekte en glooiende grasvlaktes begrensd door grillige rotsen, imposant wuivende rietvelden en betoverende meren met zijn vele vogels… dit hadden we niet verwacht! 

We vergaten dat we de voorbije twee dagen ruim tweehonderd kilometer hadden gefietst en met de wind in de rug - gelukkig maar - rondden we ook nu weer de kaap van de honderd. 
Rond half zes arriveerden we aan de Safari Village, die gelegen was op een bijzonder mooie locatie. Onze gastheer Gibi was met de overige gasten naar het fort iets verderop op de heuvel, maar het personeel was op de hoogte van onze komst en ze toonden ons meteen onze kamer.

Nog voor we goed en wel geïnstalleerd waren, nam Marius ons mee voor een rondleiding op het domein. In het lager gelegen meer zaten al pelikanen meende hij; ongelovig zoomden we in met onze camera en ja hoor… de grote bek van de vogel was duidelijk waarneembaar. Consternatie alom toen we in de grote eetplaats na een verkwikkende douche vertelden over onze foto. “De eerste pelikaan van het seizoen!” Normaal komen ze pas terug uit Afrika tegen midden april, dus waarschijnlijk hebben we geluk gehad. 

We maakten kennis met de andere gasten en werden hartelijk verwelkomd door Gibi en zijn vrienden. Na een aperitiefje wachtte ons een smakelijk, typisch Roemeens diner als afsluiter. Mămăligă (een soort polenta), Sarmale (varkensvlees in koolbladeren), geitenkaas, verse vis, gevogelte, traditioneel gebakken aardappelen,… en pannenkoeken als dessert. Wat een verrassende en overheerlijke dag!

Deze ochtend werd nog maar eens bewezen dat de wind het meest bepalende element is voor een vlotte fietsdag. Als het regent trek je je regenbroek aan, als het bergop gaat weet je dat het binnen afzienbare tijd bergafwaarts zal gaan, maar als je in lijn fietst en je hebt wind tegen, dan zit je met de gebakken peren. 
De eerste elf kilometer van de dag beukten we ons een weg tegen de wind, en dat voor een schamele twaalf kilometer per uur. ‘A gentle breeze,’ dat zal wel! Gelukkig veranderden we vervolgens lichtjes van koers richting oosten, maar we bleven gedurende de hele dag noord, oost of noord-oost fietsen en de wind kwam allesbehalve uit het zuid-westen. 

Vanwege de felle wind kunnen we onmogelijk zeggen dat het aangenaam fietsen was, maar over het decor waren we meer dan positief. We fietsten door uitgestrekte weilanden over degelijk geasfalteerde wegen, vaak omzoomd door mooie bomenrijen. Het was bewolkt, maar de zon gaf toch voldoende licht om niet het gevoel te hebben in een zwart-witdecor rond te fietsen - hoewel onze gekleurde tassen en jassen daar gelukkig altijd een stokje voor steken.
Daarnaast was het rustig fietsen en die rust werd voor de lunch enkel verstoord door de opstijgende straaljagers op de (miltaire?) luchthaven van Boboc. We hebben geen idee of het een oefening was of dat deze krachtige vliegtuigen met een missie op pad trokken. In deze tijden weet je maar nooit.

De laatste dertien kilometer van de voormiddag waren de zwaarste. Na een voormiddagsnack in de vorm van een namaak-Oreo verlieten we de asfaltweg voor een halfverharde straat die niet in Basecamp stond. Katrien had deze weg via Google Maps opgespoord en zo vermeden we een omweg van een vijftiental kilometer. Tussen de kolen en met als getuigen enkele herders met hun kudde schapen was het dan wel idyllisch fietsen, het was zwoegen. 

We waren al vanaf 8.35u onderweg, maar pas om 12.45u kwamen onze fietsen onder het afdak van de minimarkt van Boldu tot stilstand. We waren al diep gegaan en na het middageten (geanimeerd door enkele luidruchtige jongeren die blijkbaar niets beter hadden te doen) besloten we om niet al te lang meer te wachten om een slaapplaats te zoeken.
We passeerden twee pensions, maar na zestig kilometer vonden we het net iets te vroeg om al te stoppen. Hadden we toen geweten dat we er nog bijna zestig moesten bijtrappen om de volgende slaapplaats tegen te komen, hadden we misschien anders besloten. 

Dorp na dorp informeerden we ons naar ‘cazare’ (accomodatie), maar steevast kregen we het antwoord dat we voor Braila niets zouden tegenkomen. Wegens de onmogelijkheid om duidelijk met de mensen te communiceren en eventueel een slaapplek te regelen bij particulieren, zat er niets anders op dan door te rijden.
Gelukkig hadden we onderweg wat afleiding. Zo passeerden we een mooi meer met sierlijke watervogels en kregen we voor even het fietsgezelschap van Mario, die met een rol ijzerdraad onderweg was naar het volgende dorp.

De kilometers begonnen door te wegen, maar we hadden nog steeds een dikke twintig stuks te gaan. Net toen we, na weer een stevige windvlaag, langzaam de moed begonnen te verliezen, bedachten we ons dat we maar beter wat muziek konden opzetten. Wat een gouden investering, onze box! Guns N’ roses, Vaya Con Dios, Clouseau, Bryan Adams, The Beatles en ABBA sleurden ons erdoor en voor we het wisten hadden we ons dagrecord van 103 kilometer verpulverd. 
Na 108 kilometer begaf de gps het en fietsen we zowel naar afstand als navigatie blind rond. Hopelijk zou een oplossing voor het defecte oplaadpunt zich snel aanbieden, want in tegenstelling tot de kaarsrechte baan naar het centrum van Braila, zal het niet altijd gewoon rechtdoor zijn.

Na een afgeketste poging in het eerste hotel wegens te duur, belandden we na 116,67 kilometer in hotel Orient. Ook boven onze prijsklasse voor een ‘gewone’ fietsdag, maar met €36 voor een kamer in een driesterrenhotel, inclusief ontbijtbuffet zeker niet onoverkomelijk. 

De batterijen waren leeg, maar we vonden nog net de kracht om een eindje verderop een pizza te eten. Eens terug op de hotelkamer ploften we afgepeigerd in bed en het was een kwestie van minuten alvorens onze ogen dichtvielen.

Iets vroeger dan anders stonden we op zodat we getooid in fietskledij (zonder helm welteverstaan) onze voeten onder de ontbijttafel konden schuiven. Niet zo energierijk als een kom muesli met yoghurt, maar we zouden er vast en zeker even tegenaan kunnen. 

De dame aan de receptie had speciaal op Google Translate opgezocht hoe ze “drum bun” in het Engels moest zeggen. Na de betaling volgde dan ook een schattige “farewell” en weg waren we.

Het drukke vrachtverkeer hadden we gelukkig achter ons gelaten toen we in Plopeni waren aangekomen. Wat een verademing! We konden naast elkaar fietsen, hadden niet constant een toeter op onze hielen en ademden een stuk minder vuile uitlaatgassen in.

Er lagen iets meer heuvels op het traject, maar ze konden ons niet deren. Ondanks de grijze dag, was het mooi fietsen en genoten we van de natuur. Wilde dieren lieten zich jammer genoeg niet zien, zwerfhonden des te meer. Over zwerf gesproken… in elke berm, in het bos, in de beekjes, overal waar we keken, lag er afval. Niet voor het eerst zagen we hoe een boer zijn flesje gewoon langs de kant van de weg gooide. Het kan hen niets schelen dat de weide vol vuilnis ligt. De honden malen er evenmin om, integendeel. Zij zoeken naar eten in de zakken afval die mensen achterlaten. Vandaag zagen we hoe een hond een dode soortgenoot opat. Een triestig zicht.

Net voor onze middagpauze kregen we een stevige klim te verteren. Het warme gevoel tijdens de inspanning verdween spijtig genoeg al snel toen we in het eerste dorpje na de top onze boterhammen aten. Beschut tegen wind en regen op het terras van een winkeltje, maar absoluut geen picknickweer. 

Net toen we weer wilden vertrekken werden de hemelsluizen opengezet. We wachtten tien minuten hopend dat het zou overwaaien, maar trokken uiteindelijk toch ons regenpak aan. Een goede beslissing, want we fietsten nog een uur in de regen. Ik weet niet of het daaraan lag of niet, maar we maalden ook in de namiddag flink onze kilometers. Om 14u30 hadden we er vijfentachtig op ons palmares en checkten we in bij Genny.
Zij was geen Engels machtig, maar belde onmiddellijk iemand op die wel de taal sprak. Hij vertaalde dat we graag een kamer voor twee wilden boeken en wat later ploften we neer op een mooi en verzorgd opgemaakt bed.

Een verkwikkende douche en een half dagverslag later, stapten we terug de trappers op om naar de winkel te gaan. Drie kilometer verderop was een gigantische discount-supermarkt waar we alle ingrediënten vonden voor het avondmaal en ontbijt plus lunch de volgende dag. Smakelijk aten we ons rijstgerecht met wortel, erwtjes, spek en gestolde eieren en stortten we ons op de afwas. Altijd snel gedaan aangezien nergens handdoeken voorhanden zijn maar enkel een afdruiprek.

Het was ons blijkbaar niet gegund om eens deftig uit te slapen. Ook deze morgen waren we bij gebrek aan degelijke gordijnen en door de wel zeer bedenkelijke kwaliteit van de matras vroeg uit de veren. 

We hadden met andere woorden een lange dag en konden niet meteen bedenken hoe we deze in het godvergeten Plopeni moesten doorbrengen. Het ontbijt was in ieder geval geen voormiddagvullend programma. De paar sneden brood, twee plakjes ham en kaas en een toefje confituur waren betrekkelijk snel weggewerkt en we besloten dan maar om wat kleren uit te wassen en de fietsen een broodnodige poets- en onderhoudsbeurt te geven. Het poetswerk deden we buiten in de regen, het onderhoud stelden we nog maar even uit tot de namiddag.

De vriendelijke manager van het hotel sprak meer dan twee woorden Engels en deed het daarmee een stuk beter dan de gemiddelde Roemeen die we reeds ontmoetten. Ze gaf aan dat er een grote zoutmijn in de buurt was die we normalerwijze met de trein konden bereiken. Jammer dat we bij nader onderzoek ontdekten dat de laatste lift reeds om 13u afdaalde en we daar met de eerstvolgende trein niet op tijd zouden geraken. 

Door de druilregen trokken we naar de supermarkt om eten en drinken in te slaan. Geen wandeling om vrolijk van te worden, maar eens terug op het hostel konden we wel een smakelijke salade in mekaar boksen. Het was al weken geleden dat we zelf nog eens iets konden fabriceren en de salade met tonijn, walnoten en mozzarella smaakte. 

We verzaakten niet aan onze plichten en na de lunch werden de banden opgepompt, de kettingen gesmeerd en remblokjes vervangen. We vonden dat we nu wel voldoende ‘werk’ hadden verricht voor een rustdag. Dringend tijd om ons te installeren en naar het vervolg van House of Cards te kijken, een intrigerende serie met prachtig acteerwerk van Kevin Spacey en Robin Wright.

​Het bleef overigens stevig regenen en we waren blij dat we op de juiste dag hadden besloten om een rustmoment in te lassen. Hopelijk zouden we de volgende dagen nog wat zon te zien krijgen!

We werden gewekt door tromgeroffel. De aankondiging van een majestueus ontbijt? Maak je geen illusies, de lente leek weer even heel ver weg en het regende pijpenstelen. 

Over onze fietsvoormiddag kunnen we met één woord kort zijn: vreselijk! Het weer was slecht, de wind zat tegen, er was niets te zien en onze route werd gekenmerkt door veel te druk verkeer. We begonnen ons bovendien meer en meer te ergeren aan de roekeloze Roemeense automobilisten. Waar de Serviërs recentelijk nog de prijs van - tot nu toe - vriendelijkste volk in ontvangst mochten nemen, solliciteerden de Roemenen openlijk naar de trofee voor gevaarlijkste chauffeurs. 

We hadden voor vandaag een kortere etappe (een dikke vijftig kilometer) in gedachten en rond half twee arriveerden we aan het Horia Hostel in Plopeni. Gelukkig hadden we na de check-in en de smakelijke pistolets nog iets achter de hand om de suspense ogenblikkelijk op te drijven. We hadden ons sinds de vorige avond rond 20.35u bewust afgesloten van websites en sociale media en dus keken we uitgesteld naar de finale van De Mol.
We bleven wat op onze honger zitten en waren teleurgesteld in de eerder saaie aflevering. Natuurlijk zaten we wel op het puntje van onze stoel toen bleek dat Gilles al wekenlang de hele boel belazerd had. Ere wie ere toekomt, al sinds aflevering twee had ik mijn centen op de sympathieke jongeman gezet, terwijl Katrien week na week haar Mol zag vertrekken. 

Luttele minuten later bleek hoe banaal een mindere dag of een spelprogramma zijn. Een bericht op Facebook van Gabor die bezorgd informeerde of alles in orde was met onze vrienden en familie bracht ons nu wel snel op de gemeden nieuwswebsites.
We werden er niet goed van en kregen koude rillingen bij het lezen van al die miserie. Onze aandacht werd volledig opgeslorpt door de verschrikkelijke gebeurtenissen in Brussel en in reflex stuurden we zo snel we konden berichtjes naar onze dierbaren. Wat een geluk dat we van iedereen positieve feedback kregen; je mag er niet aan denken dat voor anderen dat antwoord voor altijd uitblijft.

Na een matige douche aten we bij de buren in de Irish Pub een pizza en probeerden we de afschuwelijke taferelen een plaats te geven. Gek dat, zo ver van huis, België en premier Michel toch een vaste waarde zijn geworden op tv: vorige week met de arrestatie van Abdeslam, vandaag met de aanslagen in Brussel.