Met de mooie weersvoorspellingen in ons achterhoofd, vertrokken we ’s morgens al in sandalen en zonder ons thermisch ondergoed. Heerlijk. Er stond een lange dag op het programma, want we hadden 175 kilometer over twee dagen te fietsen tot in Veles, waar we een CouchSurf-contact hadden aangeschreven. Hoe meer kilometers we afwerkten, hoe zekerder we waren dat we die bestemming op de afgesproken datum zouden halen.

Het menu de avond ervoor hadden we zodanig uitgekozen dat we nog 3,20 leva overhadden om lunch te kunnen kopen in de kruidenierszaak van Rila. We hadden voor de twee belegde broodjes  en een koek eigenlijk nog wat te kort, maar dat werd door de vriendelijke winkelier kwijtgescholden.

Na een zeventiental kilometer begonnen we aan een lange, maar prachtige klim naar de grens met Macedonië drieëntwintig kilometer verder. Meestal vinden we wel een aantal redenen om tijdens dergelijke uitdaging enkele korte pauzes in te lassen: foto’s nemen, drinken, insmeren,… De Zwitserse Sämy en Sabine zorgden dit keer echter voor de eerste en onverwachte pauze. Op hun fiets zijn ze onderweg naar Nepal waar ze eind dit jaar hopen aan te komen. Knap!

We namen afscheid van Bulgarije in schoonheid. Gedurende tweederde van de klim hadden we een formidabel zicht op de Rila en Pirin Mountains en wat er nog tussen lag was een mooie groene vallei met hier en daar een dorpje en een meer. 

Op de top van de berg konden we uiteindelijk fietsland eenentwintig aanvinken: Macedonië. “Passports please,” begon een van de vriendelijkste grenspolitiemannen ooit ontmoet. “Documents for the bike please,” ging hij verder. Hij moest lachen toen we er toch voor twee seconden waren ingetrapt. 
“There’s a problem, you’re not valid,” ging hij plots verder. We zagen aan zijn gezicht dat het geen grapje was dit maal. Not valid… we waren niet die hele berg omhoog gereden om te horen dat we niet geldig waren. We legden uit dat we in Servië, Roemenië en Bulgarije geen problemen hadden gehad. Hij trok zich terug met onze passen en kwam een tergend trage tien minuten later terug. Oef, we mochten het land in. 

Met onze sandwichen achter de kiezen zetten we de afdaling naar Delchevo in. Macedonië kon ons meteen bekoren: altijd goed weer en altijd bergaf.
In de supermarkt kochten we avondeten in, want de kans was groot dat we zouden kamperen. Jammer genoeg vonden we van de ingrediënten op ons lijstje enkel tonijn en ontbijt, groenten en fruit waren er niet op zondag. Geen idee waarom. 

Op kilometer 64 begonnen de vijf lastigste kilometers van Deel II. De gevoelstemperatuur - zei Accuweather - was 34°C en het gemiddelde stijgingspercentage van minstens 10% was moordend, zeker de stukjes waarvan de hellingsgraad het gemiddelde naar omhoog trok. Toch niet altijd bergaf.
Net voor de top werden we aangesproken door een bewoner die zich afvroeg waarom we het in ons hoofd haalden die straat te fietsen. In het Italiaans sloegen we een praatje en werden we voor de tweede keer die dag gewaarschuwd voor Albanië en haar inwoners. Sämy en Sabine hadden ’s morgens namelijk verteld dat ze er soms door kinderen met stenen bekogeld werden. 

Na het harde labeur volgde een heel plezant stuk door verbluffend mooi Macedonië. Wijngaarden, enorm hoge bomen, beboste bergen, wild kabbelende riviertjes, tjirpende krekels, overstekende hagedissen,… Als deze trend aanhield zou dit kleine landje best kunnen concurreren met Bulgarije. 

In Vinica ondernamen we een tweede poging om groenten en fruit te vinden. De supermarkt was gesloten, dus vroegen we aan de buurvrouw waar we terecht konden. Ze haalde haar dochter erbij die Engels sprak en voor we het wisten overhandigde Veronica ons een zak met zeven appeltjes, een gigantisch pak koekjes, drie bananen, een appelsien, een komkommer en een zak gezouten party snacks. Van gastvrijheid gesproken. 

Met 95 km op de teller vonden we dat we flink ons best hadden gedaan. In een dorpscafé informeerden we of er nergens een plaatsje was om onze tent op te slaan. Twee oude rakkers spraken wat Duits en plots stond het halve dorp mee te luisteren. Er kwam een voetbalveld uit de bus en vijf kinderen werden opgedragen ons ernaartoe te escorteren. Dat was ook weer eens iets anders. 

Het was te denken dat we bij het opzetten en koken heel wat bekijks hadden. De vijf kinderen waren er plots twintig en wie wat Engels sprak zette zijn beste beentje voor. Of ze niet konden helpen? Of we zin hadden om mee te voetballen? Waar we vandaan kwamen?

Bij zonsondergang kropen we in onze tent en gingen zij huiswaarts. “Hello?” hoorden we tien minuten later. “A gift from my parents,” zei Blagoja en hij gaf ons een groot pak koeken, twee appels en wat snoepjes. Zelfs al zaten onze tassen al propvol met Veronica’s gulle donatie, we konden de lieve en trotse kinderogen niets weigeren. 
Al lachend zeiden we dat we aan de Belgen zouden vertellen dat Macedoniërs de besten zijn. “Macedonia is little New York,” zei zijn vriendje beamend.

We hadden de luxe om ’s morgens wat langer in bed te blijven liggen. Niet omdat het zaterdag was, wel omdat we maar 43 kilometer voor de boeg hadden tot Rila en we niet te vroeg in ons hotelletje konden toekomen. 

Tijdens het uitrijden van Sapareva Banya maakten we nog een korte stop aan de warmste geiser van de Balkan. Jammer genoeg zagen we hem niet in actie, maar het continu opborrelende water van 103 °C (!) creëerde wel een heuse stoomwolk. 

De eerste vijfentwintig kilometer gingen volgens de grafiek in Basecamp in dalende lijn. We schrokken ons dan ook een hoedje toen we ons in het centrum van Dupnica even op de Muur van Geraardsbergen waanden. Een verschrikkelijk steil stuk kasseien deed ons op de tanden bijten, maar we kunnen wel wat hebben tegenwoordig. 

Pas na een kleine dertig kilometer was het echt mooi fietsen. We verlieten de grote weg en over een rustige landweg klommen we door het groen tot op 650 meter hoogte. Tijdens de klim hadden we een mooi zicht op het onvermijdelijke Vitosha-massief, de Rila Mountains en de Pirin Mountains in de verte. Over de kronkelende weg zigzagden we door het landschap en rond 13u arriveerden we in Hotel Centaur aan de rand van Rila. 

Voor onze laatste nacht in het prachtige Bulgarije belandden we in een uiterst verzorgd en leuk familiehotel. Alvorens richting het Rilaklooster (een van de nationale hoogtepunten) te trekken, genoten we nog van een frisse douche en profiteerden we van het zomerweer om meteen onze fietsbroeken uit te wassen en te drogen te hangen. 

Wanneer we niet op onze fiets zaten, waren we tegenwoordig te vinden in de wagen van een of andere Bulgaar. Ook nu weer liftten we met succes naar het klooster en hadden we tijdens onze tweede lift een plezierige conversatie met de bijna zesjarige Pepi op de achterbank. 

Onze keuze om tot hier te komen was de moeite meer dan waard! Het ‘klooster met de zebrahuid’ was prachtig en had zijn plaats op de Unesco werelderfgoedlijst niet gestolen. Na een lange periode van bezetting en onderdrukking door de Turken, stond het Rilaklooster symbool voor de Slavische cultuur en werd het een bedevaartsoord voor de Bulgaren. Het wordt dan ook beschouwd als hét religieuze centrum van de Bulgaarse orthodoxe kerk.
Na anderhalf uur hadden we alle hoekjes en kantjes van het enorme bouwwerk gezien en maakten we aanstalten om terug naar Rila te liften. Deze maal moesten we zelfs onze duim niet opsteken. De eerste mensen die we op de parking aanspraken om te vragen of ze niet toevallig onze richting (er was er maar een) uit moesten, vonden het geen probleem dat we de achterbank vulden. благодаря Pawel, Borislava en Svetina! 

Op het terras van het hotel hadden we een leuke babbel met een Hongaars koppel dat de laatste van hun vier weken durende vakantie inzette. Straf hoe vier weken voor ons zo kort lijken. Dat wordt aanpassen eens ons grote avontuur erop zit!

We sloten een succesvolle dag af met een heerlijk Bulgaars stoofpotje, klaargemaakt door de mama zelf. Smullen geblazen en de ideale gelegenheid om terug te blikken op twee topweken in dit land. Nog veertig kilometer en we zouden de grens naar fietsland nummer eenentwintig oversteken: Macedonië.

Fietsdag, noch rustdag op deze aprilse vrijdag. Vanuit Sapareva Banya hadden we een uitstap gepland naar de Seven Rila Lakes. Om aan de wandeltocht te kunnen beginnen, moesten we wel eerst aan de skilift zien te geraken. Deze lag ongeveer dertien kilometer verder en achthonderd meter hoger.

Onze succesformule “we liften er snel naartoe” legde ons ook deze keer geen windeieren. Hoewel de eerste auto’s die passeerden ofwel vol zaten ofwel slechts honderd meter verder moesten zijn, hadden we bij de zesde auto prijs. Petar reed ons helemaal naar boven en zei in gebrekkig Engels dat hij ingenieur elektrotechniek was en aan de lift had meegewerkt. We zouden zonder problemen boven geraken. 

Voor €9 per persoon namen we - deze keer zonder snowboards - plaats op de zetellift. Gewapend met hoofdband, handschoenen en jas doorstonden we de trage, kille rit naar 2150m. We hoopten onderweg een wolf of beer vanop onze veilige plaats te kunnen zien, maar helaas. 

De wandeling was eerder kort (een kleine zes kilometer), maar nam meer dan drie uur in beslag. Niet eenvoudig, op sneeuw wandelen waarin je soms kniehoog wegzakt. De uitzichten waren prachtig, maar de zeven meren kregen we niet in vol ornaat te zien. Zelfs de twee laagst gelegen meren Fish Lake en Lower Lake waren nog bijna helemaal bevroren en verpakt onder een dikke laag sneeuw.  
Onze schoenen en kousen waren doorweekt en op de lift neerwaarts was het dan ook goed koud, maar we troostten ons met de gedachte dat we snel terug in ons guesthouse zouden zijn. Dat was, als we vlug een lift naar Sapareva Banya konden fiksen. 

In het sales departement van Lidl Bulgaria werkten lieve mensen. Wat heeft dat nu in godsnaam met liften te maken? De eerste auto had twee zitplaatsen over en zette ons een paar kilometer verder af. Door een incentive zat de commerciële ploeg daar voor twee dagen in een vakantiehuisje. De volgende auto kon ons in het centrum afzetten. Waar hij werkte? Bij Lidl. Zijn collega’s wilden kaarten, maar hij wou liever lezen, dus reed hij even heen en terug naar de krantenwinkel. Joepie.

Nadat we waren opgewarmd trokken we terug het dorp in voor avondeten. Een weinig bevredigende activiteit. We waren al geleerd dat ze er in Bulgarije weinig belang aan hechten wanneer welke plat op tafel komt. Het wordt geserveerd wanneer het klaar is. We vroegen dan ook expliciet om de salade, de frietjes en de twee vleesgerechten tegelijkertijd op te dienen. “No problem,” zei ze nog. 
Eerst kwam de salade, relatief snel gevolgd door de frietjes. Wanneer die zo goed als op waren, arriveerde Wouters varkensvlees en tien minuten later mijn kipgerecht. Niet meteen dineren in stijl, laat ons zeggen. Dat we maar snel terug in onze voortent op ons gasvuur konden kokkerellen!

’s Morgens om vijf voor negen met de fiets aan het hostel vertrekken, acht uur later de trein nemen in Sofia-Centraal op twee kilometer van onze startplaats en ’s avonds om 20.30u met de fiets toekomen op het initiële einddoel… Wat een dag!

Laat ons beginnen bij het begin. We waren nog geen vijfhonderd meter ver toen we beiden al enkele malen stevig door onze splinternieuwe Shimano Deore-XT ketting waren gegaan. De fietsenwinkel zou pas anderhalf uur later de deuren openen en we susten ons dan ook met de gedachte dat de nieuwe ketting en cassette waarschijnlijk wat aanpassingstijd nodig hadden.

Negen kilometer, en een drukke ochtendspits in Sofia, later kwamen we stilletjes aan tot het besef dat het zo niet verder kon. We konden geen kracht zetten op onze ketting en dit leverde gevaarlijke situaties op bij het oversteken van grote kruispunten. Bovendien hadden we bijna tweehonderd euro betaald voor alle nieuwe onderdelen en hun plaatsing. 

Na een kleine discussie besloten we met de metro terug te gaan naar de Bike House Shop op de Lomsko Shosé. We konden het risico niet nemen om met een half opgelapte fiets het binnenland van Macedonië en Albanië in te trekken. Ons plan was echter buiten de norse dame aan de toegangscontrole gerekend. Fietsen mochten enkel op de metro op zaterdag en zondag (wat een domme regel!) en ondanks verwoede pogingen met “Our bikes are broken, we cannot cycle” bleef de kloeke vrouw onvermurwbaar. Een politieagent schoot te hulp en gaf aan dat er een kilometer verderop een fietsenwinkel was.

De winkel was er wel degelijk, maar Murphy hield natuurlijk de deuren gesloten tot 14u. We trachtten het telefoonnummer te bellen dat we op de deur vonden, maar belandden wonder boven wonder bij Kiril, de eigenaar van de Bike House Shop. Blijkbaar had ik aan Katrien het verkeerde nummer gedicteerd en dat zorgde voor een bijzonder verwarrende conversatie. Eens we doorhadden wie we aan de lijn hadden, kregen we aan Kiril uitgelegd waar we ons bevonden en hij zou ons ter plekke uit de nood komen helpen. Het was ondertussen bijna 11u en het begon te dagen dat we de geplande fietsdag op onze buik konden schrijven. 

Een dik uur later bleek dat er niet veel anders op zat dan de fietsen in de bestelwagen te laden en terug te rijden naar het atelier. Het middelste blad van de voorste tandwielen was te versleten waardoor geen enkele nieuwe ketting erop zou blijven draaien. Jammer dat ze dit de vorige dag niet hadden opgemerkt, maar wel sympathiek dat hij ons was komen oppikken.

Terwijl onze fietsen onder handen werden genomen, keuvelden we wat met Kiril die samen met zijn vader de fietsenwinkel runt. Hij droomt van een lange fietsvakantie, maar met een zoontje van een jaar en drie maanden en een vrouw die een stuk minder avontuurlijk was aangelegd, zat dat er niet meteen aan te komen. Telkens we zo’n verhaal horen, beseffen we hoeveel geluk we hebben dat ons kompas zo goed in dezelfde richting staat. 

Na een testrit - dat zullen we in de toekomst ook niet meer overslaan - waren we rond 16u klaar voor vertrek. We zagen het niet zitten om een tweede maal meer dan tien kilometer druk verkeer te trotseren en besloten de trein te nemen naar Dupnica. De laatste zestien kilometer naar Sarapeva Banya zouden we trappen.

De treinrit was zonder meer hels te noemen en dat had niet alleen te maken met het zware karwei om onze fietsen op (en van) de trein te krijgen. Het traject van een dikke zestig kilometer werd op een uur en achtenveertig minuten (!) afgelegd en wegens plaatsgebrek zagen we ons genoodzaakt de fietsen op twee verschillende plaatsen te stallen. Ik stond continu bij Katriens fiets zodat die niet zou omvallen en de mensen nog konden passeren bij het op- en afstappen en Katrien liep regelmatig over en weer naar mijn fiets zodat er zeker niets zou verdwijnen uit onze tassen. Er werd overigens op geen enkele manier gecommuniceerd wat het volgende station was, dus hadden we er het raden naar wanneer we moesten uitstappen. De conducteur schudde telkens heftig van nee toen we hem vroegen of hij ons wilde verwittigen en of hij ons kon helpen met de fietsen eraf te krijgen. En plots viel onze frank… in Bulgarije doen ze zoals de Grieken: nee knikken betekent ja. 

Zelden zijn we zo opgelucht geweest als toen we rond 19u weer op onze tweewielers zaten. We bolden zoals het moest, het was nog lekker warm en dat de zestien resterende kilometers in stijgende lijn gingen, kon ons op dat moment niet veel schelen. 
De wind blies gelukkig in de juiste richting - met de trein hadden we een fietsdag tegen de wind verdoezeld - en een half uurtje nadat de zon achter de horizon verdween, kwamen we aan in Sarapeva Banya. Dit werd onze uitvalsbasis om de dag erna een wandeling te maken naar de alom geprezen ‘Seven Lakes’ in de Rila Mountains.

Zoals in elke Bulgaarse hotelbadkamer was ook in dit hostel geen douchescherm of -gordijn te vinden. Hoog tijd dus dat we hier een alinea aan wijdden. Als je geluk hebt, is er een tien cm. hoge boord gemetseld waar zich normaal de douchecabine bevindt, zo wordt de plas water toch ietwat in ruimte beperkt. Vaak echter is er gewoon een sproeikop aan de muur bevestigd en zet je tijdens het douchen de hele badkamer onder water. Proberen om niet alles nat te maken is onbegonnen werk. Eerder vervelend als je het ons vraagt. 

Mooi op tijd vertrokken we met de metro naar het centrum van Sofia. Afspraak aan het justitiepaleis waar gids Martin zijn troepen opwachtte. De twee uur durende rondtoer bleek een absolute aanrader. Met leuke anekdotes en hier en daar wat geschiedenis kregen we een prima beeld van de hoofdstad die oorspronkelijk Serdika heette. 
Door tijdperken en religies heen loodste Martin ons van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. Joodse, katholieke, orthodoxe en islamitische kerken staan er vreedzaam naast elkaar en Romeinse, Byzantijnse, communistische en hedendaagse bouwwerken wisselen elkaar af. 

Na een snelle hap, nestelden we ons in de namiddag achter een bier en cocktail in het park. Hoe zou het nog met onze fietsen gesteld zijn? Only one way to find out! Tegen een uur of vijf namen we de metro terug naar de andere kant van de stad waar we onze rijwielen terugvonden. Voorzien van een nieuwe ketting en cassette (zelfs een nieuw spatbord in Wouter zijn geval), konden ze er hopelijk weer een paar duizend kilometer tegenaan. 

Aangezien we in de kleine dorpjes waar we de voorbije maand overnacht hadden meestal typisch Roemeens of Bulgaars hadden gegeten, kozen we ’s avonds voor wereldkeuken. Op wandelafstand van het hostel en op aanraden van diens eigenaar deden we onszelf te goed aan een grote schotel Chinees. Groot als in overdadig, enorm, gigantisch.
Een standaardportie was 800 gram - in Oost-Europa staat het aantal grammen altijd aangeduid op de menukaart - en op onze vraag of we ook halve porties konden bestellen werd negatief geantwoord. 
In steeds meer restaurants is het de gewoonte om vlees, groenten, saus en andere bijgerechten allemaal apart te bestellen en aan te rekenen - een verschrikkelijke trend, naar onze bescheiden mening. Zo  kwam het dat we na een lekker voorgerecht 800 gram noedels en 800 gram rundvlees met zwarte champignons voorgeschoteld kregen.
​Gelukkig konden we de rest meenemen en hadden we zo nog wat plaats over voor een gedeelde portie gefrituurde banaan. Over lunch voor de volgende dag moesten we in ieder geval niet meer wakker liggen.

We sliepen wonderbaarlijk genoeg veel beter dan verwacht in de gammele beddenbakken van de paters. De vorige avond hadden ze ons laten weten dat de poort sloot om 21u en negen uur later terug openging. Vertrekken om 6u was misschien wat te veel van het goede en dus zetten we onze wekker om 7u. Tijd zat om de zestig kilometer naar Vlado Trichkov af te werken, waar we de trein naar Sofia zouden nemen om de drukke toegangswegen te vermijden. 

Eerste job van de dag: de gordijnen openen om te zien of we de juiste keuze hadden gemaakt. Oef! Een blauwe hemel verzekerde ons van mooie panorama’s in de kloof. Rond 8u lieten we onze goddelijke slaapplaats achter ons en klommen we uit het gat waarin het klooster lag, terug naar de hoofdweg. De indrukwekkende rotspartijen aan de overkant van de Iskar kwamen onwaarschijnlijk goed tot hun recht bij de ochtendzon en tegen een blauwe achtergrond. Fantastisch!


Aangezien we stroomopwaarts fietsten, wisten we dat er wat klimwerk aan te pas zou komen. We startten op 265 meter en klommen geleidelijk naar 600. Jammer dat de wind tegen stond, maar zo gingen we zeker niet te snel en konden we ten volle genieten van de prachtige kloof, haar wild stromende rivier en het goede weer.


Bij twintig graden was het zeker warm genoeg om bergop te fietsen en tegen de middag was het zelfs voldoende opgewarmd om zonder jas op ons picknickdeken te lunchen. De ‘afstand tot bestemming’ zoals de gps aangaf bedroeg nog slechts 8,65 km en het was duidelijk dat we de trein van 14u09 met gemak zouden halen. 


Uiteindelijk beslisten we de resterende twintig kilometer naar de hoofdstad toch te fietsen. Het verkeer zag er OK uit en schrikte ons niet af. Opnieuw de juiste keuze. Bijna meteen kregen we zicht op het besneeuwde bergmassief Vitosha, net buiten Sofia. Tien van haar bergtoppen zijn hoger dan tweeduizend meter. 
Niet veel later beseften we dat we aan de linkerzijde ook al de Rila Mountains konden zien. Deze waren onze volgende en laatste Bulgaarse bestemming. 


Na Novi Iskar werd het verkeer merkelijk drukker. Nochtans hadden we niet het gevoel dat we een hoofdstad inreden. Eerder een grote stad. De gps loodste ons foutloos naar het geboekte 10 Coins Hostel (€30 voor twee nachten in een privé-kamer met gedeelde badkamer), waar we onze tassen loosden en vervolgens linea recta verder fietsten naar de fietsenmaker een kilometer verderop. 


Groot onderhoud. We gaven een hele waslijst aan de eigenaar die gelukkig wat Engels sprak. Cassettes en kettingen vernieuwen, het spatbord van Wouter vervangen, de spaken controleren, het oplaadpunt van de gps testen, remblokjes bestellen,… Een flink karwei waarvan we blij waren dat we het voor een zacht prijsje uit handen konden geven. 


In de BILLA vonden we alles wat we nodig hadden om een lekker avondmaal samen te stellen. Pasta, blauwe kaas en champignons. Hesp en okkernoten hadden we nog in onze tassen. Niet hetzelfde als wanneer je het gerecht maakt met spekblokjes, maar zeker verdienstelijk. 


Het verkennen van de stad lieten we voor de dag nadien. Free Sofia Tour startte om 11u en komen opdagen was het enige wat je ervoor moest doen.

De weersvoorspellingen konden haast niet accurater geweest zijn; het was grauw en druilerig. We voelden ons dan ook allesbehalve schuldig dat we lang in bed bleven liggen en we profiteerden optimaal van de late check-out. Niet dat we langer sliepen - of tout court veel geslapen hadden. Voor de kwaliteit van de bedden moest je zeker niet in het Rodina Hotel verblijven.


Om tien voor twaalf stonden we beneden en deden we inkopen in het kleine winkeltje om de hoek. We hadden geen haast, integendeel. We waren niet helemaal tot hier gefietst om in laaghangende wolken en motregen door de Iskarkloof te fietsen. In een reisverslag hadden we gelezen dat je in het Cherepishkiklooster kon overnachten en dat lag slechts op veertien kilometer van Mezdra. Om niet te vroeg op de dag reeds op de poort aan te kloppen - aan telefoneren deden de paters niet mee - deden we het dan ook op het gemak. 


We aten een salade in het centrum van het stadje en moesten (gelukkig) erg lang wachten op onze bestelling. De vijf tafeltjes die na ons ingenomen werden aten eerder, betaalden eerder en vertrokken eerder dan dat wij aan onze salade konden beginnen.
Tegen kwart na een trokken we in regenpak richting Iskarkloof, benieuwd naar al het goeds wat we hierover reeds gehoord en gelezen hadden.


Eens we de drukke verbindingsweg tussen Vraca, Botevgrad en Sofia verlieten, kregen we meteen waar voor de omweg die we tot hier getrapt hadden. Diep uitgesneden rotsen, de wild stromende Iskar en een decor om U tegen te zeggen. We hadden nog maar een klein stukje gezien, maar vonden deze kloof meteen mooier dan de Iron Gates op de grens tussen Servië en Roemenië. Dat beloofde voor de dag erop, hopelijk inclusief de voorspelde zon. 


Het klooster stond goed aangeduid en op vijfhonderd meter van onze route reden we onder een grote poort, gewijde grond op. Er was geen teken van leven en even vreesden we dat we zouden moeten doorrijden tot Zverino, waar volgens onze info eigenlijk ook geen overnachtingsmogelijkheden waren. 
Toen we na een zevental pogingen op de laatste deur aanklopten, werd er opengedaan door een bebaarde, in het zwart geklede pater die enkele woorden Engels sprak. Overnachten was geen probleem en voor twintig lev konden we terecht in een klein kamertje dat veel weghad van een cel. Prima!


Tussen twee regenvlagen door liepen we nog eens rond het klooster en verbaasden ons over de spectaculaire ligging, vlak aan de rivier en tussen de steile rotswanden. Het zal misschien niet de laatste keer zijn dat we in een klooster overnachten - ook in het bekendere Rilaklooster is er blijkbaar die mogelijkheid - maar de eerste keer was in ieder geval een succes.

We sliepen onder het dak en een of ander object maakte daar door de regen enorm veel lawaai. Het klonk alsof iemand met een schop over beton schraapte.  In ieder geval twee maal slecht nieuws: onnodig vroeg wakker en regen. Daar hadden we niet om gevraagd. Ongelofelijk hoe snel je went aan goed weer (en hoe je maar niet gewoon raakt aan haar slechte variant).

We talmden zo goed en zo kwaad als we konden, maar rond 9u30 zat er niets anders op dan ons regenpak aan te trekken en ons een weg te banen uit Teteven. Hoewel we de laatste dertig kilometer hiernaartoe bergaf waren gefietst en we het tegenovergestelde verwachtten bij vertrek, verliepen de eerste veertien in licht dalende lijn. 

Het kon niet blijven duren, enkele kuitenbijters sierden ons traject tussen Glozhene en Yablanitsa. Een verkeersbord met hellingspercentage stond niet langs de weg, maar het moet meer dan 10% geweest zijn. Mijn kuiten voelden het ’s avonds nog.  
Het landschap was mooi en gelijkaardig aan de panorama’s van de voorbije dagen: beboste heuvels met hier en daar indrukwekkende rotsen. We hadden er door de regen maar weinig genot van. 

Ons plan om in Yablanitsa middageten in te kopen lieten we varen. Buiten eten zou sowieso uit den boze zijn. We fietsten dan maar zo ver mogelijk door tot we iets geschikt vonden om binnen te eten. Het was in Roman dat we uiteindelijk na zevenenveertig kilometer strandden.
Binnen kan geïnterpreteerd worden als ‘onder een dak’, want behalve de toog en ons tafeltje stond al de rest buiten. Zo ook de pot bonensoep waaruit twee kommen voor ons werden geschept. Lekker, dat wel. 

In de namiddag was het droger. Gelukkig, want de lange klim van Roman tot iets voorbij Kalen in de regen afwerken had ons zonder twijfel grimmig gestemd.
Om de focus te verleggen van “amai, dit is een lastig parcours” naar “wat vliegt de tijd vooruit”, speelden we een spelletje. Bij elke letter van het alfabet probeerden we tien dieren te verzinnen. Dat lukte voor alle letters op de c, j, q, u, x en y na. En toen kon de afdaling naar Mezdra worden ingezet. 

Tot slot heeft de aandachtige volger van onze blog misschien opgemerkt dat onze route Teteven - Sofia niet erg logisch is. Dat komt omdat we graag de Iskarkloof omhoog willen fietsen. We lazen erover in een artikel in ‘Op Weg’ en ook de receptionist van het hostel in Veliko Tarnovo was laaiend enthousiast.
De weersvoorspellingen voor 11 april waren jammer genoeg niet denderend, dus besloten we die dag slechts een stukje te fietsen. Zo konden we de dag nadien, bij hopelijk beter weer, het resterende deel ontdekken.

Omdat een rustdag voor mij gelijk staat aan uitslapen, sliep ik uit. Heerlijk! Wouter slaagt daar om een of andere reden zelden in en was dan ook al om 7u aan het bloggen. Goed voor hem. Toen ik uiteindelijk ook het land der wakkere zielen betrad, namen we samen onze routes door voor de drie volgende dagen richting Sofia en bevestigden we er onze afspraak bij de fietsenwinkel.

Op een zaterdagochtend was elke inwoner van Teteven te vinden in het centrum. Het marktplein bruiste van leven en het was erg aangenaam wandelen tussen buggy’s en volle terrassen. Een beetje vergelijkbaar met een Belgische braderiesfeer.
Onze queeste naar de toeristische dienst kwam sneller tot een eind dan verwacht. “Turist bureau kaput,” daarmee wisten we genoeg. Op de markt aten we dan maar een Bulgaarse hot dog en volgden we de pijltjes naar de Skoka waterval. Op Booking.com hadden we namelijk gelezen dat ons hotel daar drie kilometer vandaan lag. Heel ver kon het dus niet zijn. Hoewel…
Hoe verder we wandelden, hoe meer we ons afvroegen of we wel juist zaten. Aan verschillende voorbijgangers vroegen we “Skoka?” en telkens was het nog slechts een kilometer verder. Toen het ook nog eens begon te regenen twijfelden we toch of we niet beter terug zouden liften. 

Uiteindelijk kwamen we aan een kleine parking en een uithangbord met foto van de waterval. Het zou nog een kwartier wandelen over een bospad zijn vooraleer we de rivier een dertiental meter de dieperik in zagen storten. Het weggetje was gelukkig mooi en ook de waterval leverde enkele leuke foto’s op. Niets in vergelijking met haar Noorse broeders en zusters, maar goed. 

De dalende terugweg ging sneller dan de heenweg en van regen was niet langer sprake. Toen we de dorpskern naderden viel eens te meer de speciale ligging van Teteven op. Ingesloten door de hoge rotswanden, leek het wel alsof we er nooit meer zouden weg geraken.
Rond een uur of 16u rustten we even uit op de hotelkamer. Het zou zonde zijn als we het nooit over rust hadden op een rustdag, niet waar? 

Twee uur later braken we ons het hoofd over het avondmaal en besloten we ons geluk te beproeven bij een eerste café. Als er iets interessants op de menukaart stond bleven we, indien niet namen we er enkel een aperitiefje. Het werd een gezellige avond op het terras van diezelfde bar en met een assortiment aan fingerfood stilden we de honger. Het leven hoeft niet altijd moeilijk te zijn.

We hadden heel wat afgelachen de voorbije avond met George en Svetla en ’s morgens bij het ontbijt werd de draad meteen weer opgepikt. We maakten kennis met hun goedlachse zoon, die net als zijn vader regelmatig een aanstekelijk salvo afvuurde. De familie had er blijkbaar heel wat pret in dat wij bij hen aan de ontbijttafel zaten en kon maar niet geloven dat wij met de fiets tot daar waren gekomen. Zij namen de fiets enkel om naar het centrum driehonderd meter verder te gaan.

In de tussentijd zorgde Svetla ervoor dat alles tot in de puntjes was verzorgd en ze verraste ons met een typisch Bulgaars recept dat het ontbijt heel wat specialer maakte. De naam was ons niet helemaal duidelijk, maar het klonk als ‘boechte’. Boecht was het allesbehalve want de gebakken pasteitjes op basis van bloem, boter en kaas smaakten bijzonder goed.

Nadat we ook nog onze pistolets mochten beleggen was het echt wel tijd om de fiets op te kruipen. Jammer genoeg onder een grijze hemel, maar het was relatief warm, regen bleef uit en al na vijf minuten bleek onze keuze voor de jas te pessimistisch. 
Langs de rivier ging het tien kilometer licht stijgend door een bosrijk landschap. George had ons verteld dat er hier nog beren in de heuvels leven en we hielden onze ogen dan ook goed open. We kregen de hele dag geen grote viervoeters te zien, maar alleen al het idee dat ze er ergens moesten rondlopen, maakte het interessant.

Onze benen werden stevig aan het werk gezet. Vertrek op 300 meter hoogte, stijgen tot 535, dalen tot op 400 en dan een langgerekte klim naar 1270. Hoewel de route drieëntachtig kilometer lang was, lag ons mikpunt op de pas na drieënvijftig kilometer. De laatste dertig kilometer gingen namelijk in dalende lijn tot Teteven waar we voor twee nachten zouden halthouden.

Rond 11u begonnen we aan de lange klim en meteen buiten het centrum van het weinig interessante Troyan ging het steil omhoog. De eerste en de laatste kilometers zouden de zwaarste blijken en gelukkig zwakte het hellingspercentage in het tussenstuk wat af. We deelden de klim overigens goed in door halverwege in een bloemenweide te lunchen.

Toen de weg na Shipkovo weer begon te slingeren en de haarspeldbochten mekaar opvolgden, wisten we dat we ons slotoffensief moesten inzetten. Het was wachten tot enkele kilometers voor de top op een mooi uitzicht, maar tout court was het landschap de moeite. We merkten daarnaast dat onze benen meer en meer gewend raken aan het klimmen. Gemakkelijk zal het wel nooit worden en je zal ons niet snel horen zeggen dat we fluitend de berg opreden, maar al bij al viel het best mee.
In de laatste kilometer bergop staken we nog een tandje bij, omwille van de aanwaaiende dreigende wolken. Het laatste wat we wilden was in een onweer terecht komen op het hoogste punt van de dag en we treuzelden dan ook niet te lang voor we, na het aantrekken van onze truitjes met lange mouwen en de jassen, de afdaling inzetten.

De eerste tien kilometer in dalende lijn waren bijzonder technisch. Geconcentreerd reden we naar beneden en in de bochten was het opletten geblazen. Op korte termijn gaven we onmiddellijk heel wat hoogtemeters prijs, maar toch konden we in de laatste achttien kilometer op lange, rechte stukken voornamelijk uitbollen. We lieten de uitlopers van het Centrale Balkangebergte dan wel achter ons, het landschap bleef spectaculair en onze eindbestemming Teteven lag mooi ingesloten tussen de rotsen. 

Een uitgebreide verkenning van het centrum spaarden we voor de rustdag, maar het grootste deel kregen we eigenlijk al te zien toen we op zoek gingen naar een eetgelegenheid. Het perfecte restaurantje vonden we niet, maar de pasta’s in La Piazza zagen er veelbelovend uit. Toen we twee verschillende spaghetti’s bestelden, waren die jammer genoeg niet verkrijgbaar en na een zware dag moesten we ons  tevreden stellen met een wel zeer matige salade. We kochten dan nog maar een doos pralines als dessert en niet veel later kropen we helemaal uitgeteld ons bed in.