Onze succesformule “we liften er snel naartoe” legde ons ook deze keer geen windeieren. Hoewel de eerste auto’s die passeerden ofwel vol zaten ofwel slechts honderd meter verder moesten zijn, hadden we bij de zesde auto prijs. Petar reed ons helemaal naar boven en zei in gebrekkig Engels dat hij ingenieur elektrotechniek was en aan de lift had meegewerkt. We zouden zonder problemen boven geraken.
Voor €9 per persoon namen we - deze keer zonder snowboards - plaats op de zetellift. Gewapend met hoofdband, handschoenen en jas doorstonden we de trage, kille rit naar 2150m. We hoopten onderweg een wolf of beer vanop onze veilige plaats te kunnen zien, maar helaas.
De wandeling was eerder kort (een kleine zes kilometer), maar nam meer dan drie uur in beslag. Niet eenvoudig, op sneeuw wandelen waarin je soms kniehoog wegzakt. De uitzichten waren prachtig, maar de zeven meren kregen we niet in vol ornaat te zien. Zelfs de twee laagst gelegen meren Fish Lake en Lower Lake waren nog bijna helemaal bevroren en verpakt onder een dikke laag sneeuw.
Onze schoenen en kousen waren doorweekt en op de lift neerwaarts was het dan ook goed koud, maar we troostten ons met de gedachte dat we snel terug in ons guesthouse zouden zijn. Dat was, als we vlug een lift naar Sapareva Banya konden fiksen.
In het sales departement van Lidl Bulgaria werkten lieve mensen. Wat heeft dat nu in godsnaam met liften te maken? De eerste auto had twee zitplaatsen over en zette ons een paar kilometer verder af. Door een incentive zat de commerciële ploeg daar voor twee dagen in een vakantiehuisje. De volgende auto kon ons in het centrum afzetten. Waar hij werkte? Bij Lidl. Zijn collega’s wilden kaarten, maar hij wou liever lezen, dus reed hij even heen en terug naar de krantenwinkel. Joepie.
Nadat we waren opgewarmd trokken we terug het dorp in voor avondeten. Een weinig bevredigende activiteit. We waren al geleerd dat ze er in Bulgarije weinig belang aan hechten wanneer welke plat op tafel komt. Het wordt geserveerd wanneer het klaar is. We vroegen dan ook expliciet om de salade, de frietjes en de twee vleesgerechten tegelijkertijd op te dienen. “No problem,” zei ze nog.
Eerst kwam de salade, relatief snel gevolgd door de frietjes. Wanneer die zo goed als op waren, arriveerde Wouters varkensvlees en tien minuten later mijn kipgerecht. Niet meteen dineren in stijl, laat ons zeggen. Dat we maar snel terug in onze voortent op ons gasvuur konden kokkerellen!