Sinds lang stond de wekker nog eens om 7u. De voorbije drie weken waren voorbij gevlogen en samen met Giorgia maakten we tijdens het ontbijt plannen om elkaar opnieuw te zien in Brussel. Zij begon aan haar werkdag op kantoor en wij aan de onze op de fiets. Maar niet vooraleer we op de Piazza Grande langs Silvano passeerden. In zijn legertenue kwam hij ons lachend tegemoet en ook hij zei “a presto”, tot snel. 

Via een eerder drukke weg vertrokken we achter elkaar richting de Italiaans-Sloveense grens twintig kilometer verderop. Geen controlepost deze keer, maar het blauwe Europese verkeersbord dat aangeeft dat je een nieuw land betreedt. Toch minder cachet zonder norse grenswachters.

Een pittige klim van zes kilometer herinnerde ons eraan dat het al even geleden was dat we in het zadel hadden gezeten. Het landschap maakte het de inspanningen echter meer dan waard en een vergelijking met Toscane was niet overdreven. Groene heuvels met wijnranken, tuffende tractors en dorpjes die zelfs amateurschilders naar het penseel zouden doen grijpen.

Op het middaguur vonden we in Lozice een ‘pekarna’ voor brood. Kaas en hesp hadden we al voorzien en op het eerste het beste bankje in de schaduw ploften we uitgehongerd neer. Het was erg warm en de pauze kwam geen moment te vroeg.

Langs een appelblauwzeegroene rivier fietsten we vervolgens via Kanal en Most Na Soci naar Tolmin, zoals Tihi had uitgetekend. “Het zal toch niet al te lang meer duren vooraleer ik een duik neem,” maar dat het water van de Soca zo koud zou zijn had Wouter niet verwacht. Hij hield het bij twee korte plonsjes.

Op een terrasje in Tolmin genoten we na van onze fietsdag. Inkopen voor de salade ’s avonds vonden we in de nabijgelegen supermarkt en rond 17u legden we de laatste loodjes af. We zaten nu tussen de bergen en met tientallen paragliders boven ons hoofd - we telden er op een bepaald moment achttien - namen we het landschap in ons op. 

Een ezel stoot zich geen twee keer (drie eigenlijk) aan dezelfde steen en we waren afgeleerd ons te forceren op een ‘eerste’ fietsdag. Zeventig kilometer was ruim voldoende en aan een man die zijn grasmaaier aan het repareren was vroegen we of we nergens onze ‘Šator’ (tent) kwijt konden. Een telefoontje later was het gepiept en konden we ons languit uitstrekken op het picknickdeken. Dat hadden we weeral goed gefikst.

We mochten nog een nachtje langer blijven van onze geweldige hosts en kregen zelfs permissie om onze fietsen en al onze bagage achter te laten in hun ruime appartement. We hadden nooit verwacht dat onze ultra last-minute request op maandagavond zo’n aangenaam vervolg zou krijgen. 

In de voormiddag regelden we enkele praktische zaken voor de Erasmus-reünie in Barcelona. We boekten een bus van Venetië naar Turijn en zochten naar een onderkomen in deze stad aan de voet van de Alpen. Hoe we dan van Turijn verder zouden reizen, dat waren zorgen voor later. 

Ook deze dag was het prachtig zomerweer en een tripje naar Grado, de voormalige badplaats van de Habsburgse royals, sprak ons wel aan. Tegen de middag sprongen we op de bus en konden ons tijdens de rit van achter het glas vergapen aan de oude Romeinse stad Aquileia. 
Grado zelf had een charmant oud centrum en na een korte verkenning trokken we richtig het strand. Op het warmste moment van de dag was het bakken aan het ‘lido’ en voor het kusttoerisme zouden we hier zeker niet terugkeren: een uitgestrekt zandstrand vol zonnekloppers, ondiep en warm water en amper schaduwrijke plekjes. 

Ondanks de strandmankementen hadden we een uitermate relaxte namiddag en die trend zetten we ’s avonds gewoon door. We haalden een pizza af bij Baffo en deelden die op het centrale plein van de stad. Vervolgens sloegen we een praatje met de mama van Giorgia - volop bezig met de organisatie van de wekelijkse schaakavond in een van de barretjes op het plein -, deden een passeggiata met Gabriele en Alice (de beste vriendin van Giorgia) en keuvelden nog een hele tijd gezellig na op het appartement. 

Veel te snel tijd om afscheid te nemen van Giorgia die de volgende morgen vroeg naar het werk vertrok. Gelukkig zouden we twee weken later weerral terug voor de deur staan om onze fietsen op te pikken.

Nadat we na het ontbijt kennis maakten met Giulia, de mama van Giorgia, nam Gabriele ons mee op sleeptouw door en vooral rond de stad. Hoewel afkomstig uit Milaan, kon hij ons best veel (historische) uitleg geven over de buskruitopslagplaatsen, de stadspoorten, het aquaduct,…
Rond de stervormige verdedigingsgordel loopt een beekje en we bevonden ons ver weg van alle verkeer, volledig in het groen. Grote reigers maakten zich uit de voeten toen we eraan kwamen en we hadden zicht op de bergen terwijl aan de andere kant een uitgestrekte ‘pianura’ tot aan de zee lag.

Op het appartement bereidde Gabriele een simpele maar lekkere pasta al pesto voor ons. “No, no, accomodatevi,” was het enige dat we te horen kregen toen we meermaals vroegen hoe we konden helpen.
Dan maar op onze manier! We stelden voor het avondmaal voor onze rekening te nemen en in de Eurospin en Coop vonden we alles voor een gezellige ‘apericena’.
​Met zelfgemaakte zalmbonbons, frittata, bladerdeeghapjes, crostoni,… bedankten we Giorgia en Gabriele voor hun uitstekende ontvangst en grenzeloze gastvrijheid. Heerlijk wanneer het aanvoelt alsof je nieuwe vrienden al jaren kent. 

Afsluiten deden we op het grote balkon dat ze delen met Giorgia’s ouders. Deze trakteerden meteen met een flesje koude prosecco en Giorgia had enkele Napolitaanse (baba) en Siciliaanse (cannoli) pasticceri meegebracht. En of we met ons gat in de boter waren gevallen!

Tomasso, de eigenaar van de B&B, had ons verteld over het trammetje naar Opicina. Deze tram/kabelbaan vertrok om de hoek van ons gebouw en stond een half uur later vijf kilometer verder en vooral 326 meter hoger. Onze fietsen werden vooraan op twee stalen pinnen geschoven en zo reden we comfortabel en zonder inspanning de heuvels rond Trieste op. 

In Opicina laadden we alle fietszakken terug op en fietsten we noordwest de FVG2 (Friuli Venezia Giulia 2) die onderdeel uitmaakt van de mediterraanse Eurovelo 8. Parallel met de Italiaans-Sloveense grens gleed een heuvelachtige weg door charmante dorpjes (lees: een kerk en vijf huizen) onder onze wielen. Zonder enorm speciaal te zijn, toch leuk fietsen door de wijnvelden. 

In Sistiano vonden we lunch in de vorm van enkele pistolets met beleg. De fietsroute verloor er zijn pittoreske karakter en langs drukke wegen met veel verkeer trokken we verder naar Monfalcone en Cervignano.
​Twee regenbuien lieten we passeren vanuit een bushokje en het overdekt terras van een failliet café en geleidelijk aan nam de verkeersdrukte af en bevonden we ons terug op aangename fietspaden door het groen. De FVG2 had plaatsgemaakt voor de FVG1, onderdeel van de Alpe Adria tussen Salzburg en Grado, die we verder zouden volgen naar Slovenië. 

Victor, de Spaanse fietser onderweg naar huis, had ons aanbevolen in Palmanova halt te houden. En wie zijn wij om deze raad in de wind te slaan? De toeristische dienst was enkel in de voormiddag geopend en dus besloten we een plan van aanpak op te stellen bij een biertje op de Piazza Grande van deze stervormige versterkte stad.

Op 7 juli wilden we in Barcelona zijn voor de Erasmusreünie. Dit was per fiets sowieso onhaalbaar en dus bekeken we twee opties. 1) blijven fietsen richting Slovenië zoals we van plan waren en enkele dagen uittrekken om te liften naar de Spaanse kuststad, of 2) fietsen richting Treviso of Bergamo en vliegen naar El Prat. 
De nadelen van beide scenario’s bleven ons doen twijfelen en uiteindelijk stelden we nogmaals onze beslissing uit. In plaats stuurden we een last-minute request naar fietsliefhebber Giorgia op CouchSurfing.
Met de boodschap “This is definitely the most last-minute request we ever sent, but we are in Palmanova (bar Il Muretto) and we were wondering if you have any plans for tonight (except watching Italy win from Spain of course).” wisten we haar en haar vriend Gabriele te overtuigen.

Ze zouden ons oppikken rond 21u, wat ons de tijd gaf om in een bar aan de overkant van het plein de wedstrijd Italië-Spanje te volgen. Een veertigtal medesupporters creëerden een enthousiaste sfeer en na de winst was er gratis pasta voor iedereen. Buon appetito!

Giorgia (29) en Gabriele (32) vonden ons snel en meteen was er een klik. Zij hadden net een week de CAAR (Ciclovia Alpe Adria Radweg) vanuit Salzburg gefietst tot in het grensstadje Tarvisio. Leeftijdsgenoten én cyclotoeristen. Geweldig!
We konden al ons gerief kwijt in hun grote appartement in het centrum en genoten van de passeggiata met een lekker ijsje in de koelte van de beginnende nacht.

Hoewel uitstekend geslapen in de heerlijke bedden van onze B&B, bleven de temperaturen mij ook hier parten spelen en dus was ik vroeg wakker. Reeds om 7 uur zat ik in het salon verslagen te schrijven en foto’s te selecteren, maar gelukkig kon Katrien wat langer uitslapen. 

De ontbijttafel gevuld met kraakverse producten zag er verleidelijk uit en tijdens en na het smullen, maakten we kennis met Joëlle. We praatten honderduit met deze vriendelijke, gepensioneerde leerkracht geschiedenis uit Luik en we prezen ons nogmaals gelukkig dat we de tijd konden nemen voor dergelijke ontmoetingen en gesprekken - iets wat wegens een overvolle agenda te vaak ontbreekt tijdens traditionele vakanties.

Het was al een stuk in de namiddag toen alle administratieve en huishoudelijke taken achter de rug waren en we de stad indoken. In eerste instantie gingen we op zoek naar lunch en na wat omzwervingen in het centrum, vonden we een klein barretje met lekkere piadine. 

We hadden het op voorhand niet verwacht, maar we waren danig onder de indruk van Trieste. Aan statige gebouwen geen gebrek en via het Canal Grande en de oude beurs belandden we op de majestueuze Piazza dell’Unita d’Italia. Het enorme plein, geflankeerd door pareltjes van palazzi, geeft een weidse indruk doordat het langs een zijde uitgeeft op de zee. 

Langs de kade vervolgden we onze route en zochten zonder succes naar een geschikt terrasje. Na wat zoekwerk en een leuke wandeling door autovrije straten en schaduwrijke parkjes installeerden we ons toch ergens onder een parasol, tot bleek dat er voor elk drankje nog een euro bij kwam omdat ze het op je tafel kwamen zetten. Die domme coperto’s ook… We vonden het wat overdreven en besloten dan maar om naar de winkel te gaan en het in de B&B gezellig te maken.

Bier in de frigo, check. Chips aangekocht, check. Alles in gereedheid voor de match van de Belgen. We hadden echter nog wat tijd over en die spendeerden we nuttig door een ijsje te eten in de beste gelateria van de stad. Heerlijk Italiaans roomijs en nu waren we helemaal klaar voor #HUNBEL. 
We genoten van het wervelend spektakelstuk dat de Duivelse wonderkinderen ons voorschotelden en konden ons geluk niet op toen na een resem aan kansen, uiteindelijk ook een geruststellende 0-2, 0-3 en zelfs 0-4 op het bord stond.
Met een uitstap naar Barcelona in het verschiet (zonder fiets) voor een Erasmusreünie van Katrien, zouden we misschien voor de halve finale even langs Lyon kunnen passeren. Eerst maar voorbij Wales passeren. We zullen zien!

In tegenstelling tot de vorige nacht koelde het tijdens de nachtelijke uren amper af en het was zweten in onze tent. Toen om zeven uur ’s ochtends de zon aan aan kracht begon te winnen, was het niet meer uit te houden. Zonder enige inspanning, helemaal bezweet de dag startten… Het dagdromen over een koude douche kon beginnen. 

Na enkele kilometers bollen stonden we plots aan de grens met Slovenië: fietsland nummer zevenentwintig. Stilletjes aan begon het toch te dagen dat we een serieuze prestatie aan het leveren waren. Bovendien zaten we op een zucht van 15.000 kilometer (!) en dus besloten we om in Trieste (Italië en daarmee fietsland achtentwintig) een leuke B&B te boeken en onszelf eens goed in de watten te leggen. 

We volgden nog steeds de Parenzana, maar ondanks de verzorgde fietspaden verloor het parcours hier zoals voorspeld wat aan charme. Iets vaker dan gewenst flankeerden drukke (autosnel)wegen de oude spoorlijn. 

Na een dikke vijftien kilometer fietsen verlieten we de route voor een kleine omweg naar Piran. Een juiste keuze, zo bleek. Het best bewaard gebleven culturele monument van Sloveens Istrië wordt vaak beschreven als ‘de parel aan de Adriatische Zee’. Met zijn nauwe Middeleeuwse straatjes, de Venetiaans-gotische gebouwen, het gezellige hoofdplein en de mediterrane sfeer, zouden wij er in ieder geval keer op keer voor omrijden. 

Onze détour leverde ons wel een hels stukje klimmen op. Een smalle kasseiweg bracht ons over achthonderd meter fietsen van 0 naar 100 meter hoogte, met uitschieters tot vierentwintig procent. De jus in de benen was voor even opgebruikt, maar ook dit varkentje werd - met enig duwwerk - gewassen.

Het was de warmste dag in de BlijvenTrappen-geschiedenis en na een kort rondkijkmoment in het eerder teleurstellende Izola vervolgden we onze weg langs de zee naar Koper of Capodistria. Op deze manier hadden we alle drie de kuststeden van Slovenië aangedaan en op luttele kilometers van de grens met Italië gooiden we ons in de schaduw op het gras voor het middagmaal. 
Met het prachtige weer op een zaterdag was er meer passage op de Parenzana en we zagen heel wat dagjesfietsers verrast kijken naar wat wij allemaal uit onze tassen toverden. 

Op het fietspad, onder een oude spoorwegbrug, staken we de grens met Italië over en nu restte ons juist nog het laatste stuk naar het centrum van de havenstad Trieste. We kregen nog enkele pittige heuvels te verwerken, maar die koude douche kwam nu wel heel dicht bij. 

In B&B Dai Muli werden we verwelkomd door de hartelijke Tomasso en na een uitgebreide toelichting over de te bezoeken quartieri, palazzi en monumenti draaiden we eindelijk de kraan open op zo’n 27°C. Aaahh!

15.000 kilometer, dat konden we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een aperitivo met Aperol Spritz en uitstekende hapjes in het hippe ghetto van Trieste was in ieder geval een schot in de roos. De aansluitende pasta met zeevruchten in een trattoria iets verderop eveneens. 
Ondanks het late uur was de warmte nog steeds erg laf en hadden we geen fut voor niets meer. De match waarin Portugal Kroatië letterlijk (jammer genoeg niet figuurlijk) naar huis speelde was nog net haalbaar vanuit de luie zetel in de B&B.