Na vier geweldige, maar vermoeiende dagen in België verkozen we om uit te slapen in plaats van voor dag en dauw te vertrekken. Desalniettemin spraken we af dat Dalia ons zou wekken alvorens naar haar werk te vertrekken. We konden immers niet anders dan haar duizend maal te bedanken voor de onbegrensde gastvrijheid waarmee ze ons had ontvangen.

Het was al na twaalf uur toen we naar de Maxima trokken om proviand in te slaan. Het was even aanpassen, nu we weer rekening dienden te houden met gewicht en omvang van de aangekochte producten. Het einde van een deugddoende fietspauze kwam nu we heel dichtbij en een half uurtje later stonden de fietsen vertrekkensklaar voor de deur.

Meer dan tien dagen geleden reden we langs het water via een prachtig fietspad Vilnius binnen. Het contrast kon niet groter zijn. Via een drukke hoofdweg, in een wolk van uitlaatgassen, lieten we de stad achter ons. Nu er in gans Europa commotie was ontstaan over de uitstoot van de VW-auto’s, werd het misschien tijd om dit debat in Litouwen ook te starten. 

Het weer was mooi en op de fiets was het net warm genoeg, maar daarmee was ook het meeste gezegd over de eerste vijfentwintig fietskilometers na onze ‘reprise’. Het was wachten op Trakai, maar daar kregen we wel meteen een parel op ons bord. 
Het rode bakstenen, gotische kasteel badend in de zon en omgeven door water was meer dan de moeite. Met de fietsen aan de hand wandelden we over de loopbruggen tot op de binnenplaats. Ondanks het prachtige herfstweer, was het duidelijk dat het toeristische hoogseizoen achter ons lag. Op ons dooie gemak konden we ongestoord rond het kasteel wandelen.
Buiten het sprookjesachtige gebouw en zijn houten huisjes is Trakai een aanrader omwille van de Kibinai die er in zowat elke eetgelegenheid werden aangeprezen. Dalia had ons het beste adresje meegegeven en we proefden drie verschillende soorten op het bankje voor bistro Kibinine.

Het begon in de tussentijd goed af te koelen. We konden dan ook best zo snel mogelijk op zoek naar een geschikte slaapplaats alvorens de zon achter de bomen zou verdwijnen en de temperatuur razendsnel de dieperik zou induiken.
​De tent sloegen we op aan de oevers van een meer net buiten het stadje en we prezen onszelf gelukkig dat we voor een broodmaaltijd hadden geopteerd. 

We werkten de blog bij en merkten meteen dat de zomer nu wel degelijk achter ons lag. Vermoedelijk zou het die nacht niet veel warmer worden dan het vriespunt en de handen en voeten gaven als eerste signalen dat er extra bescherming nodig was. De boodschap was duidelijk: genieten van de zon overdag, ons goed inpakken ’s morgens en ’s avonds en zo snel mogelijk naar het zuiden fietsen.

Hoewel we pas ’s avonds naar België vlogen, was onze laatste dag in Vilnius snel voorbij. We sorteerden de spullen die we wilden meenemen en pakten elk een grote fietstas als handbagage. In de Maxima XXX (een supermarkt met de grootte van een klein shoppingcenter) kochten we avondeten en enkele cadeautjes vooraleer we de bus opstapten die ons naar de luchthaven bracht. €1 kostte een ticketje, een pak voordeliger dan de €5 die we enkele dagen later zouden betalen op de bus van Charleroi-Zuid naar het vliegveld.

Onze reis verliep vlot en zonder vertraging. In Charleroi stonden Marieke en Jürgen ons op te wachten en babbelden we honderduit in de wagen en op het appartement tot Jürgen opeens besefte dat hij nog slechts drieënhalf uur slaap voor de boeg had. Wij stonden heel wat later op en Marieke deed haar titel ‘uitmuntende host’ alle eer aan met een topontbijtje. Na een wandeling over de recentelijk autovrij gemaakte Anspachlaan gingen we met de wagen richting West-Vlaanderen. We waren nog maar half  bijgepraat, maar tegen 16u20 parkeerden we gedrieën in Avelgem voor bezoek nr. 2.

Iedereen was van de partij en met enkele lekkere hapjes en drankjes was het gezellig bijkletsen. Jammer dat Gwendolien nachtdienst had en er dus niet de hele avond bij kon zijn. Einsteins relativiteitstheorie bewees zichzelf want voor we het wisten was het 2u. Een bevreemdend gevoel dat terug thuis zijn eigenlijk heel vanzelfsprekend aanvoelde. 

Uitslapen was er niet bij op zaterdag. Enkele administratieve zaken moesten afgehandeld worden, er was een onverwachts blitzbezoek van Lise en Nicolaas en van tante Nelly en om 14u werden we bij Hermien en Felix verwacht om naar de kerk en het trouwfeest van Tom en Troyka af te zakken.
Het feest was, zoals het een trouwfeest betaamd, prachtig, heel leuk en lekker. De bruid straalde en de bruidegom was blij dat er o.a. frietjes op het menu stonden (net zoals wij). We gooiden onze benen helemaal los op de dansvloer. Neen hoor, wij lieten niets aan het toeval over: terug de fiets opkruipen zou ons na enkele dagen geen spierpijn opleveren. 

Zondag konden we gelukkig rekenen op taxi Verriest die ons naar Kortrijk bracht, waar we de trein naar Antwerpen namen. Daar nam taxi D’Huys het over en was het in eerste instantie een leuk weerzien met Korneel, Stefanie en Elise. In Zoersel vierden we met de hele compagnie enkele gepasseerde en toekomstige verjaardagen en smaakten de zelfgemaakte pizza’s van Viktor als nooit tevoren.

Maandag was misschien wel de drukste dag van de vijfdaagse. Om 10u10 stonden we al in Tongeren om Moeke een bezoekje te brengen. Wat leuk om haar na vijf maanden terug te zien en een dikke knuffel te kunnen geven. Tijd schoot ons te kort en net na de middag trokken we alweer verder naar Rocourt waar de kleine Mathis en zijn kersverse ouders Pieter en Elisabeth ons opwachtten. Van een perfecte timing gesproken; slechts vier dagen oud was hij.
Voor we het wisten diende de derde afspraak van die dag zich aan. Hoog tijd om verder te rijden naar Oma en Opa in Hasselt. Net zoals Moeke hadden zij onze (geprinte) blog op de voet gevolgd, maar waren ze blij ons eens in levende lijve te horen vertellen over onze fietsavonturen. Karel, tante Mia en toevallig ook tante Lieve en nonkel François passeerden eveneens de revue en na ‘frietjes van de frituur’ kwam ook hier het afscheid te snel. 
In Zoersel babbelden we nog even na met Griet, Viktor en Katrien en was Wouter blij dat er nog een stukje verjaardagstaart over was. We zouden eindelijk een volledige nacht kunnen slapen, dat was ook niet slecht.

De dag nadien had enkel reizen voor ons in petto: Zoersel - Antwerpen, Antwerpen - Charleroi-Zuid, Charleroi-Zuid - Brussels South Airport, Brussels South Airport - Vilnius Airport, Vilnius Airport - Dalia. Of dat dachten we tenminste. Dalia had in de keuken het beste van zichzelf gegeven en toen we binnenstapten kwamen heerlijke geuren ons tegemoet. Een lekkere quiche met zelf geplukte paddenstoelen kregen we meteen op ons bord en een cake met wortel, kruidnagel en noten stond nog in de oven. Na vier verwendagen in België, gingen we in Vilnius op hetzelfde elan verder.
​Plots ging de bel; een vriend van Dalia zou nog langskomen. Wij maakten van dat intermezzo gebruik om onze matjes op te blazen en verschoten ons een ongeluk toen Frans plots in de kamer stond. Wat een verrassing! Mr. Baltics was voor vertrek naar België nog even afgezakt naar de Litouwse hoofdstad om er afscheid te nemen van zijn vrienden… en van BlijvenTrappen.

Voor de derde dag op rij genoten we van het uitgebreide ontbijtbuffet. Gelukkig was onze hotelkamer niet uitgerust met een weegschaal want met de fietsen op stal, miste onze bourgondische levensstijl zijn effect vermoedelijk niet - een lijn die in België de daaropvolgende dagen hoogstwaarschijnlijk zou worden doorgetrokken. 
Terwijl we onze kleren bijeen zochten, maakten we de balans op over ons verblijf in het Ecotel. Naar onze mening zeker een aanrader met een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding.

Iets voor twaalf zetten we koers richting het Museum of Genocide Victims, wederom een tip van Dalia. Aan de ticketbalie wisten ze ons te zeggen dat een bezoek die dag gratis was; een meevaller. Het museum is gevestigd in het voormalige KGB-hoofdwartier, waar de misdaden van het Sovjetregime gedurende vijftig jaar werden gepland en uitgevoerd.
Aangezien er in België op de schoolbanken zo goed als geen aandacht wordt besteed aan (de geschiedenis van) de Baltische staten waren we nieuwsgierig naar het incidentrijke verleden van Litouwen. Zo is het voor ons moeilijk te vatten dat Litouwen na WOII tot 1991 (!) werd bezet door de Russen. Onderschriften bij foto’s van deportatieslachtoffers leerden ons dat sommigen onder hen pas terugkeerden naar hun vaderland in 1989. Toen waren wij al drie en twee jaar…  
Daar waar in België de generatie van onze ouders geen oorlog meer kende, hebben in Litouwen ook jonge mensen nog eigen herinneringen aan de onderdrukking door de Sovjets.
’s Avonds zouden we kennis maken met Jurate, een vriendin van Dalia, wiens oudere zus nog uren in de rij heeft gestaan om een rol toiletpapier of een elektriciteitscoupon te kopen. Onvoorstelbaar.

Na het imponerende museumbezoek fietsten we richting de Hale Turgus, de centrale markthal van de stad. We slenterden er even rond en aten, op aanraden van topgids Dalia, een lekkere bagel in de Hale Bistro. Bij het naar buiten wandelen stootten we op Justas, waar we de eerste avond ook mee hadden opgetrokken. Hij wees ons een kruidenwinkeltje aan waar we voor Dalia een cadeautje uitzochten en toonde ons zijn zelfgemaakte vierenhalf meter lange fiets aan. Daar konden wij nog een puntje aan zuigen. 

Op weg naar huis passeerden we bij de fietsenmaker waar we onze fietsen enkele dagen veilig weg konden zetten. Indirect konden we dankzij hem naar het trouwfeest van Tom en Troyka. Dalia had laten weten dat er die avond ook een andere vriendin van haar zou blijven slapen en zo maakten we kennis met de Duitse Hannah die in Riga woont. De dames stonden erop te koken, dus wij keken gedwee toe en vroegen meermaals of we konden helpen. Meer dan een paprika snijden lieten ze niet toe, maar helpen konden we des te meer bij het opeten van een heerlijke quiche met pompoen en broccoli en een smakelijke pasta met kruiden uit ons cadeautje. Ook in Vilnius werd er goed voor ons gezorgd. 

Spijtig genoeg had Dalia de late shift bij de jongerenlijn, maar we maakten er nog een gezellige avond van met Hannah, Jurate, waarover we daarstraks reeds schreven, en Justas die ook nog kwam binnenwaaien.

De wijn uit de Alsace vloeide misschien net iets te rijkelijk in Gunther Stub (hoewel), maar rond 9u zaten we toch aan het ontbijtbuffet. Ook vandaag was er geen haast bij en na het ontbijt namen we uitgebreid de tijd voor een warm bad. 

We hadden al heel wat van Vilnius gezien, maar besloten die dag om de ontbrekende stadsdeeltjes te voet te ontdekken, hetgeen resulteerde in een cirkelvormige beweging rond de binnenstad. 
We begonnen onze trip aan ‘de witte brug’, waar we een mooi zicht hadden op het businesscentrum met zijn wolkenkrabbers en over de andere bruggen die de Neris-oevers met elkaar verbinden. Vervolgens gingen we door het Lukiskiupark naar de Vilniausstraat, stootten we op de appeltegel, passeerden we het stadhuis, de Poort van het Morgenrood en het verdedigingsbastion met een laatste stukje stadsmuur waar we, vanuit het zuiden, een mooi zicht hadden over de stad. 
Na een stuk appeltaart, een bessensap en witbier ging de wandeling verder langs de St. Anne’s Church, de Bernardinetuinen en eindigden we onze rondtrip op de heuvel met de oude burcht en de de Gediminastoren. Eindelijk zagen we hem van dichtbij en keken we, nu vanuit het noorden, opnieuw over de daken van Vilnius. 

Ondertussen baadde de stad in de zon en we waren net op tijd terug beneden aan Cathedral Square voor de flashmob die werd georganiseerd door de jongerenlijn ter preventie van zelfmoord. Dalia werkt er als vrijwilliger en op haar uitnodiging nam Katrien enthousiast deel terwijl ik fotograaf van dienst was. Met een van de hoogste zelfmoordcijfers wereldwijd was dergelijke actie broodnodig en met honderden deelnemers en de vele aanwezige pers werd het doel om awareness te creëren hopelijk bereikt.

Na het event dronken we in een leuke bar een biertje alvorens we aan de moeilijke zoektocht naar een geschikte eetplek begonnen. Voor die avond mocht het iets eenvoudig en goedkoop zijn en uiteindelijk belandden we in de Vapiano. Katrien was hier lovend over na haar bezoek aan de keten in Stockholm. Mijn carbonara was effectief lekker, maar haar ravioli met rucola was jammer genoeg minder geslaagd. 

De stevige wandeldag had onze benen danig vermoeid en terug op het hotel ging het al snel, voor de laatste maal, ons comfortabele bed in.

Ondanks de gezellige zaterdagavond en de goede nacht bij Dalia op het appartement waren we blij met onze keuze om enkele dagen op hotel te gaan. De bedden waren heerlijk en met een ontbijtbuffet tot 10u konden we voldoende lang blijven liggen. 
Het ontbijt was met verschillende warme bereidingen, een brede selectie van koud beleg, yoghurt en platte kaas, cornflakes, fruitsla, cake,… uitgebreid en best lekker. Het enige minpuntje bleek, weeral, het matige brood en het gebrek aan een toaster om dit te maskeren.

Het weer was niet erg denderend en de regenwolken die de avond voordien waren komen aanzetten, waren nog niet weggetrokken. Gezien de ‘kwakkel' weersomstandigheden waren we dan ook allesbehalve gehaast om de stad in te trekken en werkten we liever wat aan de blog.

Het was al na 14u toen we in het hart van de stad het centrale gebouw van de universiteit indoken. Met zijn dertien binnenplaatsen en mooie fresco’s zeker de moeite, maar het hoogtepunt was letterlijk en figuurlijk de klokkentoren, tevens het hoogste gebouw van de stad. Na een tip van Dalia wisten we dat de toren ons een uniek zicht over stad zou geven. Ook de tocht met de glazen lift die mooi was ingewerkt in het houten gebinte was een belevenis op zich.
Geen uitstapje voor mensen met hoogtevrees, maar eenmaal boven stonden we versteld van het zicht. We keken uit over de oranje daken, de oude burcht, het presidentiële paleis, de ontelbare kerken en de vele andere monumentale gebouwen die het centrum rijk is tot aan de skyline met moderne wolkenkrabbers. Een absolute aanrader voor al wie in de toekomst overweegt om naar de Litouwse hoofdstad af te zakken. 

De regen was voltooid verleden tijd en af en toe kregen we zelfs een streepje zon te zien. De wind bovenop de toren had ons echter goed afgekoeld en we besloten om op te warmen in een van gezellige drink- en eetgelegenheden in de buurt van het stadhuis. 

Het was in de supermarkt op het plein aan het stadhuis dat een verrassende avond werd ingezet. Sinds het ontbijt hadden we niets meer gegeten en in de Rimi zochten we ons een koffiekoek uit als namiddagsnack. Aan de kassa merkten we dezelfde chefkok op die we de dag ervoor in de bar in Užupis hadden gezien -  niet moeilijk aangezien hij opnieuw zijn genaamtekend kokshemd aanhad. Christian Mathis herkende ons ook en en français raakten we aan de praat. 
Hij was gehaast want hij had twee restaurants te runnen, maar hij trakteerde ons graag op une tarte flambée. Gewoon opdagen, naar de chef vragen en dat zou in orde komen. Hij was nog maar net de hoek om toen we beseften dat we niet wisten in welk restaurant we moesten zijn. We liepen hem snel achterna en vanaf toen ging het in een stroomversnelling. 

Hij nam ons mee naar zijn nieuwste resto, Gunther Stub, dat slechts enkele dagen eerder zijn deuren had geopend. Voor we het wisten zaten we in de gezellige restaurantkelder achter een glas wijn uit de Alsace, lurkten we van een sisha met appeltabak en smulden niet alleen van de heerlijke tarte flambée die hij had laten aanrukken, maar evenzeer van de smakelijk verhalen die de 49-jarige chef uit zijn mouw schudde. Negentien jaar lang had hij in een van de beste restaurants van Oekraïne gewerkt alvorens naar Litouwen af te zakken. 
Vanzelfsprekend installeerden we ons na het voorgerecht in het restaurant zelf om van een hoofdgerecht en dessert te genieten. Katriens visgerecht en mijn lamsvlees smaakten voortreffelijk en ook de fondant au chocolat et sa crème anglaise en de panna cotta avec coulis de framboises waren delicieus.
In de keuken liep alles blijkbaar op wieltjes want Christian had veel tijd om een babbeltje te komen slaan en gaf reeds aan dat we na het diner terug in de kelder welkom waren. We babbelden honderduit en op een bepaald moment stond hij erop ons een van zijn favoriete films te laten zien. Misschien maar een geluk dat net toen Massimo, een Italiaanse vriend, kwam binnengewandeld. Tontons Flingueurs, een zwart-witfilm uit de jaren stillekes, zouden we een andere keer moeten bekijken. Iets later vervoegde ons nog een Koreaanse vriendin en was het hartelijke, internationale gezelschap compleet. We amuseerden ons kostelijk en deze belevenis grifte zich à la minute in ons geheugen!

We hadden uitstekend geslapen op onze matjes in het appartement van Dalia en waren blij dat er enkele dagen rust - zelfs anderhalve week met ons mini-verblijf in België erbij - voor de deur stonden. Omdat we haar niet vijf dagen op rij wilden storen, boekten we toch maar een hotel zodat we van daar uit Vilnius zouden kunnen bezoeken. Het gerief dat we niet nodig hadden, kon bij haar blijven staan.

Het was gezellig druk ’s morgens omdat ook de twee flatgenoten erbij waren komen zitten. Hoe we ertoe kwamen weet ik niet meer, maar plots haalde Dalia enkele komkommers boven om ons te laten proeven van de nationale lekkernij “komkommer met honing”. Voor ons een niet voor de hand liggende combinatie, maar fris en lekker bevonden. 
Dalia’s vader heeft, zoals bijna iedereen op het platteland, enkele bijenkasten en we staken veel op over het maken van honing en de verzorging van bijen. Van wat we tijdens het imkerbezoek in de lagere school hadden geleerd was duidelijk niet veel blijven hangen. 

Met twee in plaats van twaalf fietszakken, reden we naar het andere deel van de stad waar we tegen 12u gelukkig meteen op de kamer konden. In tegenstelling tot enkele reviews die we hadden gelezen, kregen we een mooie, ruime en rustige kamer met bad toegewezen. Wat een uitzonderlijke luxe dat we hier drie dagen zouden verblijven!

Met enkele koffiekoeken in de hand wandelden we de oude stad in en kuierden we over “the fair of nations” die ervoor had gezorgd dat we niet eerder een betaalbaar hotel hadden kunnen boeken. Er heerste een leuke sfeer, er was veel volk op straat en we proefden wat lokale specialiteiten: wortel- en rode bietenchips, cake met chocolade in de vorm van paddestoelen, kaas,… Na wat geslenter dronken we een glas bier terwijl we wachtten op Dalia die in de namiddag op een vlooienmarkt had gestaan. De avond ervoor had ze ons voorgesteld ons rond te leiden en tegen een privégids zeiden wij natuurlijk niet nee.
Niet alleen liet ze ons een leuke, Italiaanse binnenplaats, de tuin van het presidentieel paleis, Literatų gatvė en ontelbare hoekjes, plekjes, gevels en torens zien, maar zat ze tevens boordevol weetjes en anekdotes. Zo moest ik met mijn ogen dicht drie maal ronddraaien op een wenssteen, konden we een echo horen in het midden van het plein (zonder muren) en wist ze gehurkt de juiste hoek aan te tonen waardoor het standbeeld van de stichter van de stad zijn zwaard in het achterwerk van een engel op de kathedraal stak. 
We eindigden de rondleiding in Užupis, waar we in een leuk cafeetje napraatten bij een pint bier. Dit deel van de stad wordt vaak vergeleken met Montmartre, maar dan krijgt de wijk naar onze mening net wat te veel krediet.

Zij moest naar een meeting en wij hadden honger. Het diner wat verder in de straat was jammer genoeg geen voltreffer. De bediening was onvriendelijk - als ze drie woorden gezegd hebben zal het veel zijn - en tot twee maal toe kreeg ik het verkeerde gerecht, waardoor Wouter natuurlijk al lang klaar was met eten toen ik kon beginnen.
Ietwat misnoegd wandelden we door de regen terug naar de andere kant van de Vilniarivier, waar we hoopten een café te vinden om de finale van het EK basket te bekijken. Helaas lagen er geen geschikte bars op onze route en belandden we in ons hotel waar we het moesten stellen met een Duits gedubde versie van The Dark Knight Rises. 

In tegenstelling tot de vorige nacht koelde het ’s nachts goed af en we moesten ons in de morgen een stuk warmer aankleden om comfortabel aan de dag te beginnen. Na enkele kilometers beslisten we om onmiddellijk door te fietsen tot in Vilnius. Met slechts vijfenvijftig kilometer lag de stad binnen handbereik en er zou veel meer te beleven zijn dan in de dorpjes en de weinig aanlokkelijke stadjes die nog op ons traject lagen. 

De ochtendkou was maar een façade want al snel brak de zon door het wolkenpak. Met de zonnestralen op onze bol was het niet alleen aangenaam fietsen - zeker nu eindelijk de wind was geluwd -, maar was het blijkbaar ook goed weer om aardappelen te rooien. Hele families zagen we zwoegen op hun ‘patattenveld’. 

Tegen de lunch kwamen we terecht in drukker verkeer. Het was overduidelijk dat de hoofdstad niet meer ver weg kon zijn. Gelukkig vonden we - toch als we ons in de juiste richting oriënteerden - een plekje met zicht op het bos en twijfelden we onder een warme zomerzon of we ons niet beter in de schaduw zouden zetten. Voor de tent was dit natuurlijk ideaal. Op een-twee-drie was deze volledig opgedroogd; cruciaal aangezien ze waarschijnlijk voor meer dan een week in de rack-pack zou worden opgeborgen. 

Via een prachtig, autoloos fietspad langs de rivier reden we rond 15u de stad binnen. Eens de oude stad in zicht kwam, zagen we meteen de vele kerken, maar vooral de Gediminastoren sprong in het oog. 
De binnenstad was een drukte van jewelste en met enkele events op een stralende zaterdag konden we de mensen geen ongelijk geven dat ze massaal de straten introkken. 

We startten online de zoektocht naar een leuk ho(s)tel aangezien we normalerwijze slechts dinsdagavond bij Dalia, een vriendin van Frans, zouden arriveren. Al snel bleek dat Vilnius midden september een populaire bestemming is en met 97% van de hotels op Booking die waren volgeboekt, bleef er niet veel keuze over. We hadden dan wel goed gespaard de afgelopen maanden, maar de suite van de Radisson Blu was wat overdreven. 
We stuurden een last-minute berichtje naar Dalia of we die nacht misschien toch al bij haar terecht konden, maar kregen niet meteen antwoord. Een uur later stonden we op de drempel van een hotel waar nog een eenpersoonskamer van vijf vierkante meter beschikbaar was toen we op de valreep een sms’je ontvingen. We konden zonder probleem bij haar verblijven en wat later stonden al onze fietszakken in de kamer van de supervriendelijke vijfentwintigjarige Dalia. 

Na een verkwikkende douche werden we enthousiast door de straten van Vilnius geleid. We hadden een zeer positieve eerste indruk en met de vele pleintjes en statige gebouwen zag de stad er veelbelovend uit. De Libanese kebab met falafel onderweg was bovendien ook culinair een leuke kennismaking.

Op zaterdag 19 september vierden de Litouwers de overgang van zomer naar herfst. Dag en nacht zijn dan even lang. Dit jaar stonden het woud en de natuur centraal en dat werd duidelijk aan de hand van een leuk schouwspel met duizenden kaarsen, wensbalonnen en bootjes die met lantaarns over de rivier voeren. 
Samen met enkele vrienden van Dalia trokken we naar Cathedral Square waar een lokale band vrolijke muziek speelde en na het optreden naar een café. De eerste bar die we aandeden, grossierde in oude zetels en tafeltjes en viel met lekker lokaar bier, goedkope cocktails en goede rockmuziek best in de smaak. Wat later ging het naar een wat hippere tent, waar een dj iets te luide (we worden oud) reggaedeuntjes op het publiek losliet. 

Een geslaagde eerste avond, maar vanaf een uur of een nam ons energiepeil razendsnel af. Het sein om terug richting appartement te trekken, waar we nog tot twee uur napraatten met Dalia. 

De wereld is klein… hoewel dat met de fiets zou kunnen tegenvallen. Net voor het slapengaan las ik nog een berichtje van mijn vader. De dochter van een collega was thuis gekomen van een citytrip naar Riga en had enthousiast verteld over een koppel dat met de fiets rond Europa trok. Fien, een van de studentes uit Kasterlee, ging goed mee met ons verhaal en was geïnspireerd door de ‘reisspeech’ van Katrien in Kanepes op onze laatste avond. Leuk om te horen!

’s Ochtends begon de dag met een tegenvaller. De warme dag en nacht zorgden ervoor dat de melk zuur was geworden en dat we als ontbijt gedwongen waren te kiezen tussen droge muesli en fruit. Naast Murphy reisde dus ook Cruyf nog steeds met ons mee… elk nadeel heb z’n voordeel, maar ook het omgekeerde bleek wederom waar. 
We lieten het niet te veel aan ons hart komen. In korte mouwen begonnen we aan onze tweede zomerdag in Litouwen. Al snel bleek echter dat de wind wel eens roet in het eten zou kunnen gooien. We fietsten sinds de namiddag van de vorige dag richting zuidwesten, maar de wind was vrolijk met ons meegedraaid. Vanuit Riga hadden we reeds wind op kop en dat begon door te wegen. Elke helling was een kwelling en de afdaling kon bezwaarlijk een plezier genoemd worden.

Na Daugavpils hadden we er al twee fietsdagen opzitten en met de bijkomende twintig kilometer tot Labanoras was een rustdag gerechtvaardigd. Wegens gebrek aan campings hadden we ons oog laten vallen op een hotelletje in het centrum van het dorp. De ooievaar die zonder veel argwaan in de voortuin ronddoolde deed reeds vermoeden dat het hier niet meteen de zoete inval was en we kregen gelijk. We hadden nog slechts tien euro op zak en het hotel/restaurant aanvaardde geen bankkaarden. Bovendien vonden we vijfenveertig euro voor een kamer exclusief ontbijt een beetje veel. 
We reden terug de bossen in en passeerden enkele dorpjes die veel weg hadden van prehistorische nederzettingen. Aan een verlaten huis aten we op een bankje onze lunch op en vervloekten we de vele wolken die de zomerzon volledig hadden opgeslorpt. 

Nadat we onze flessen deze maal zelf vulden aan een waterput doken we het Labanoras Regional Park in. Dit was misschien wel het mooiste stukje Baltics dat we tot nu toe hadden gezien. In een prachtig merengebied was het over onverharde paden fenomenaal mooi fietsen. Onze snelheid ging de dieperik in, maar tegen het tempo van een sportieve wandelaar hadden we de mogelijkheid om onze ogen goed de kost te geven. Naast al het natuurschoon viel spijtig genoeg de afwezigheid van wildlife op… of toch de afwezigheid van wildlife binnen ons gezichtsveld. 

Tussen twee regionale parken in kregen we het door de wind en de pittige heuveltjes even knap lastig, maar een klein winkeltje bracht net op tijd redding. Een frisco met echte Belgische chocolade en karamel bracht ons er weer helemaal bovenop en twee biertjes, een lat chocolade als dessert en melk ter ondersteuning van de muesli de volgende ochtend, fleurden onze achtertassen op. 

In het Asvejos Regioninis Parkas gingen we op zoek naar een slaapplaats. Een eerste kampeerplekje lieten we wegens te veel zwerfvuil links liggen en onze charmes sloegen, ondanks ons perfect Litouws, nauwelijks aan bij de plaatselijke bevolking. Een ontgoocheling of drie later zetten we onze tent op aan een picknickbank.

De noedels die sinds Noorwegen als noodrantsoen in onze fietszakken zaten smaakten, in combinatie met de overschot van de noten en vruchten van de salade een paar dagen eerder, verrassend goed.

Met nog slechts vijfenvijftig kilometer en zes dagen tot onze vlucht in Vilnius hadden we tijd op overschot. We hoopten dan ook dat we de volgende dag op een leuk ho(s)telletje zouden stoten zodat we de spieren nog wat rust konden gunnen. 

Net zoals de vorige dag fietsten we opnieuw door een prachtig stukje Litouwen. Voor vertrek konden we ons weinig voorstellen bij de Baltische staten. Misschien oostblokachtig, vroegen we ons af, wellicht hier en daar enkele sovjetbeelden? In ieder geval hadden we niet het mooie, heuvelende landschap, de kleurrijke, houten huisjes op het platteland en de vele loof- en dennenbossen doorspekt met heldere meren verwacht. Dat de zon aan een blauwe hemel alles nog net iets mooier en intenser maakte, daar kon geen twijfel over bestaan. Daarenboven waren de wegen goed geasfalteerd en bolden we in de voormiddag vlot vijfendertig kilometer tot in Vidiskes waar we onze boterhammen aten. 

Vidiskes ligt net buiten het Aukstaitijos Nacionalinis Parkas. Vijf kilometer verder, reden we dit uitgestrekte nationaal park, het eerste van Litouwen, in via het stadje Ignalina. Bij het betalen in de supermarkt zeiden we voor de zoveelste maal op rij dat we toch eens in de blog moesten schrijven dat de mensen hier weigeren geld in hun handen te ontvangen. Alle briefjes en munten gaan in het plastieken schoteltje, zowel van klant naar kassier als van kassier naar klant. Ook in Letland was dat het geval. Zelfs Astrida, het meisje dat mijn haar knipte, vroeg me het geld op tafel te leggen toen ik het haar wou geven. Vreemde gewoonte. 
Een ander fenomeen - we hadden in de gsm genoteerd wat we moesten neerpennen in de blog - is dat koeien, geiten, schapen en paarden niet in een afgesloten wei staan, maar aan de ketting hangen. Eerst was het ons niet opgevallen, elke weide die we passeerden zag er namelijk van ver een zeer aangename verblijfplaats uit voor boerderijdieren. Toch stelden we keer op keer vast dat ze er niet van kunnen genieten; zowat anderhalve meter bewegingsruimte hebben ze, allemaal verspreid over het grote veld. 

We hadden nog zeeën van tijd om naar Vilnius te fietsen, dus deden we in de loop van de namiddag een terrasje. Het weer smeekte erom en de goedkope prijzen lieten het toe. Bovendien konden we de terrasjes tijdens deze trip op een hand tellen. Het was genieten van een halve liter lokaal bier en een multivruchtensapje op het schaduwrijke terras. 

Op de oever van het Lusiaimeer fietsten we door het bos richting het Ukojasmeer naar een schuilhut die we in Basecamp hadden aangeduid. Prachtig fietsen op dit pad dat meer voor wandelaars bedoeld was, maar waar onze Fahrradmanufakturs flink hun best deden. De temperaturen waren overigens zeer aangenaam in de schaduw van de bomen.

Spijtig genoeg moesten we ‘schuilhut’ in Litouwen interpreteren als ‘picknickplaats’. De drie hutten die we passeerden waren alle een overdekte bank aan een informatiebord over de regio.

Met goed zesentwintig graden waren de soms pittige hellingkjes op het einde van onze fietsdag een heuse uitdaging, maar we klaagden niet. Een paar kilometer verder zagen we de aanduiding van een picknickplaats en doorgaans zijn dit geschikte plekjes om je tent op te zetten. De picknicktafel moesten we verzinnen, tenzij een grote parking hiervoor moest doorgaan, maar het aanpalende smal en langgerekt stuk gras was meer dan voldoende voor onze Nordisk.

In de zon schreef ik de blog bij terwijl Wouter aan het avondeten begon. Het werd een pasta met rode ui, champignons, spek en kruidenkaas en ik beëindigde het verslag toen hij de pasta in het kokende water goot. Laten we er maar vanuit gaan dat het lekker was.

Een heerlijk bed, een donsdeken, goede kussens en dat alles in warme kamer… een garantie voor een geweldige nachtrust. 
Goed uitgeslapen zaten we dan ook om 9u aan het ontbijt. We hadden hoge verwachtingen vanwege de lovende commentaren op Booking, en werden niet teleurgesteld. Een overvloed aan lekkers stond op ons te wachten en wij hadden een uurtje de tijd om er op ons dooie gemak van te genieten. Spiegelei, worst, spek, gefrituurde cottage cheese (veel lekkerder dan het klinkt), aardappelpannenkoeken, (toast)brood, beleg, cornflakes, yoghurt, koekjes en fruitsap. Jammer dat we zo niet elke dag kunnen starten, maar dat zou wellicht nefast zijn voor onze gezondheid. Zonder twijfel hadden we onze calorieën voor die dag reeds tot ons genomen. 

In de tussentijd had mijn fietstas zich jammer genoeg niet zelf gerepareerd. Na wat zoek- en prutswerk slaagde ik erin om met de blikopener van het zakmes de schroef weer in te draaien. Dat bespaarde ons toch al een bezoek aan de fietsenmaker. We moesten pas tegen 12u uit de kamer en vermits het een regenachtige voormiddag beloofde te worden, besloten we effectief voor een late check-out te gaan. Wat een fantastisch verblijf in het Biplan Hotel en dat voor een prijs die lager lag dan onze duurste camping in de UK.

De weersvoorspelling zag er voor de namiddag een stuk beter uit en rond het middaguur konden we droog aan de fietsdag beginnen. Vooraleer we de laatste twintig kilometer naar de grens met Litouwen inzetten, passeerden we nog aan enkele van de mooie kerken die Daugavpils rijk is. Daarnaast viel het ons op dat in het centrum heel wat statige gebouwen met mooie gevels waren terug te vinden, maar dat de gloriejaren van de stad ondertussen geschiedenis waren. 

Temidden de velden staken we rond 15u de grens over en vervolledigden zo het lijstje van alle Baltische staten op ons fiets-cv. In een prachtig landschap waren we uiterst positief over onze eerste kennismaking met Litouwen. Soms deed het ons wat denken aan Toscane, terwijl we ons vijf minuten later in Lakeland in Finland waanden. De onverharde paden die ons recht door de wildernis stuurden waren net voldoende befietsbaar om, zeker in volle herfstkleuren, een bijzonder leuke afwisseling te bieden. 

Vermits we in Letland bij momenten onze beste gebarentaal moesten bovenhalen om een slaapplaats te versieren, waren we goed voorbereid naar de laatste Baltische staat afgezakt. ‘labas’ (hallo), ‘ačiū' (bedankt), ‘miegas’ (slapen) en ‘palapine’ (tent) behoorden tot ons vocabularium, maar op onze eerste avond strandden we in het midden van het bos, ver weg van enige bewoning. Niet evident om een goed plaatstje te vinden gezien het dichte struikgewas en de heuvelachtige omgeving, maar wie zoekt die vindt. 

We kozen voor een light diner van fruit en yoghurt en hoorden nog regelmatig auto’s de bospaden op- en afrijden. Vermoedelijk klonk de lokroep van de champignons zo luid dat menig Litouwer er ook op een woensdagavond niet aan kon weerstaan. Tijdens onze voorbereiding voor de volgende dagen concludeerden we dat we meer dan tijd genoeg hadden om tot in Vilnius te geraken tegen vierentwintig september en met een gerust hart kropen we de slaapzak in.