Een heerlijk bed, een donsdeken, goede kussens en dat alles in warme kamer… een garantie voor een geweldige nachtrust. 
Goed uitgeslapen zaten we dan ook om 9u aan het ontbijt. We hadden hoge verwachtingen vanwege de lovende commentaren op Booking, en werden niet teleurgesteld. Een overvloed aan lekkers stond op ons te wachten en wij hadden een uurtje de tijd om er op ons dooie gemak van te genieten. Spiegelei, worst, spek, gefrituurde cottage cheese (veel lekkerder dan het klinkt), aardappelpannenkoeken, (toast)brood, beleg, cornflakes, yoghurt, koekjes en fruitsap. Jammer dat we zo niet elke dag kunnen starten, maar dat zou wellicht nefast zijn voor onze gezondheid. Zonder twijfel hadden we onze calorieën voor die dag reeds tot ons genomen. 

In de tussentijd had mijn fietstas zich jammer genoeg niet zelf gerepareerd. Na wat zoek- en prutswerk slaagde ik erin om met de blikopener van het zakmes de schroef weer in te draaien. Dat bespaarde ons toch al een bezoek aan de fietsenmaker. We moesten pas tegen 12u uit de kamer en vermits het een regenachtige voormiddag beloofde te worden, besloten we effectief voor een late check-out te gaan. Wat een fantastisch verblijf in het Biplan Hotel en dat voor een prijs die lager lag dan onze duurste camping in de UK.

De weersvoorspelling zag er voor de namiddag een stuk beter uit en rond het middaguur konden we droog aan de fietsdag beginnen. Vooraleer we de laatste twintig kilometer naar de grens met Litouwen inzetten, passeerden we nog aan enkele van de mooie kerken die Daugavpils rijk is. Daarnaast viel het ons op dat in het centrum heel wat statige gebouwen met mooie gevels waren terug te vinden, maar dat de gloriejaren van de stad ondertussen geschiedenis waren. 

Temidden de velden staken we rond 15u de grens over en vervolledigden zo het lijstje van alle Baltische staten op ons fiets-cv. In een prachtig landschap waren we uiterst positief over onze eerste kennismaking met Litouwen. Soms deed het ons wat denken aan Toscane, terwijl we ons vijf minuten later in Lakeland in Finland waanden. De onverharde paden die ons recht door de wildernis stuurden waren net voldoende befietsbaar om, zeker in volle herfstkleuren, een bijzonder leuke afwisseling te bieden. 

Vermits we in Letland bij momenten onze beste gebarentaal moesten bovenhalen om een slaapplaats te versieren, waren we goed voorbereid naar de laatste Baltische staat afgezakt. ‘labas’ (hallo), ‘ačiū' (bedankt), ‘miegas’ (slapen) en ‘palapine’ (tent) behoorden tot ons vocabularium, maar op onze eerste avond strandden we in het midden van het bos, ver weg van enige bewoning. Niet evident om een goed plaatstje te vinden gezien het dichte struikgewas en de heuvelachtige omgeving, maar wie zoekt die vindt. 

We kozen voor een light diner van fruit en yoghurt en hoorden nog regelmatig auto’s de bospaden op- en afrijden. Vermoedelijk klonk de lokroep van de champignons zo luid dat menig Litouwer er ook op een woensdagavond niet aan kon weerstaan. Tijdens onze voorbereiding voor de volgende dagen concludeerden we dat we meer dan tijd genoeg hadden om tot in Vilnius te geraken tegen vierentwintig september en met een gerust hart kropen we de slaapzak in. 

Als we geen tent moeten opkramen ’s morgens, zijn we altijd een stuk sneller klaar, maar daar stak Wouters fietstas die ochtend een stokje voor. Een van de vijsjes was losgekomen en we hadden op onze multitool jammer genoeg net een stukje multi tekort. Half en half slaagden we erin de vijs opnieuw vast te draaien en met wat tape (weeral onze redding) vergewisten we ons ervan het niemendalletje niet kwijt te spelen onderweg. Tot het centrum van Daugavpils, de tweede grootste stad van Letland, moesten we namelijk nog een achttal kilometer fietsen. 

Het negentiende-eeuws fort waardoor we reden deed ons denken aan beelden van de oorlogsstad Sarajevo. Van de glorieuze verblijfplaats voor tsaren die het wellicht ooit was, bleef nog slechts weinig over. Grote, lege gebouwen zonder ramen en met afgebladerd stucwerk, lege straten met hier en daar een verlaten auto, bakstenen pilaren met brokken uit,… Indrukwekkend, dat wel. 

In de rand van de stad aten we ontbijt uit het vuistje en waren we tevreden met een klein stokbrood voor ’s middags. Aangezien we ’s avonds uit eten zouden gaan, was basic lunchen op onze rustdag een prima invulling.

In een café waar ze geen cola light, noch warme chocolademelk serveerden, zochten we bij een ‘Russchian Schweppes’ het hotel op dat ons door de toeristische dienst was aangeraden. Via booking.com stootten we er op een deal van €26, ontbijt inclusief en de kamer was dan ook snel geboekt op naam van D’Huys-Verriest.
Inchecken kon pas vanaf 14u en dus werkten we het deel ‘Riga’ in onze blog bij terwijl het buiten begon te regenen. 

Op goed geluk fietsten we rond 13u toch al richting hotel. Inchecken was geen probleem, als we ermee konden leven dat er tot 14u elektriciteitspannes waren. De kamer zag er verzorgd uit en had een goede, ruime douche met veel warm water. De simpele dingen, daar kunnen wij van genieten. 

Het was al een stuk in de namiddag toen ook het tweede deel van onze blogachterstand was weggewerkt en we de online zoektocht naar een restaurantje aanvingen. De charme van het window shopping verdween daar dan misschien wel mee, maar met het droevige weer hadden we allesbehalve zin om door de straten te slenteren.
Gubernators was een typisch Lets/Russisch restaurant met een waanzinnig uitgebreid aanbod aan vleesspecialiteiten. Wouter koos voor varken, ik voor kip en de bereidingswijze van de aardappelen was twee maal anders (in de oven en in room met champignons). Lekker en uitstekend bij een huisbiertje van de tap, volgens Wouter. 

Terug ‘thuis’, schreven we voor het eerst enkele hosts aan op WorkAway. Neen, de problemen met PayPal waren nog niet opgelost - integendeel, het was zelfs zo erg dat we de account niet eens konden verwijderen - maar gelukkig had Frans een account en had hij de betaling voor ons voorgeschoten. De eerste stappen voor de invulling van ons winterprogramma waren bij deze gezet. 

We sliepen ronduit slecht en dat had vermoedelijk te maken met de koude nacht waartegen we ons niet ten volle hadden gewapend. We lieten de matige nachtrust het begin van de dag echter niet verprutsen want we hadden iets te vieren! Exact zes maanden geleden stapten we in het huwelijksbootje en hadden we een onvergetelijke dag samen met onze families en vrienden.

Feestelijke outfits en glamour en glitter waren vandaag niet aan de orde en in ons alledaags fietspak reden we rond 9u15 het centrum van Akniste uit. Een wegwijzer gaf aan dat we slechts op twaalf kilometer van de grens met Litouwen waren, maar wij reden nog een stuk verder door Letland richting Daugavpils. 

De koude nacht bleef, ondanks de aanwezige zon, lang voelbaar en het was kil in de voormiddag. Dat Katrien haar beenstukken tot aan de lunch aanhield was niet verwonderlijk, zeker gezien de strakke wind die helaas nog niet van richting veranderd was. 

Net zoals de wind bleef ook de staat van de wegen onveranderlijk en we hoopten van harte dat we geen stoflongen zouden oplopen op het Letste platteland. Het viel ons overigens op dat er nergens grote landbouwbedrijven of boerderijen te bespeuren waren. Veeleer zagen we enkele verdwaalde koeien die tussen de fruitbomen of de aardappelplanten naar een pluk gras op zoek waren. 

Na dertig kilometer hadden we het gevoel dat we Parijs-Roubaix hadden gereden. Tegen twaalf uur ploften we dan ook totaal afgemat op ons picknickdeken neer en prezen ons gelukkig dat we een volwaardige lunch in de tassen hadden zitten. De tent lag goed te drogen en slechts twee uur later zouden we genoeg energie (en moed) verzameld hebben om ons ros terug te bestijgen. 

Gelukkig gaf niet enkel de wind, maar ook de zon het beste van zichzelf. We durfden zelfs de term nazomer in de mond nemen en hadden dan ook snel nood aan een stop om onze watervoorraad aan te vullen. Ook ditmaal kregen we water aangeboden uit de waterput en de andere certitude, de dolle waakhond (zo groot als een kleine ezel), blafte alsof zijn leven ervan afhing. De gammele ketting waarmee het monster werd tegengehouden knarste vervaarlijk, maar hield wonderwel stand tegen het brute geweld. 

In Ilukste waren er niet een, maar drie supermarkten te vinden. Het is duidelijk dat Basecamp nog lang niet over alle informatie beschikt. Beter zo dan omgekeerd! We vonden er ons avondmaal en zetten de laatste twintig kilometer naar Daugavpils in. 
Net voor we in de verstedelijkte rand van de stad belandden, belden we bij drie huizen aan om een tentplaatsje te versieren. Twee maal gaf niemand thuis en de derde keer werden we in Ests of Russisch (wie zal het zeggen) naar de tuin verwezen. De vrouw, gekleed in een luipaardpeignoir, troonde ons mee naar het tuinhuis en wij kraaiden reeds victorie vooraleer we beseften dat we haar verkeerd begrepen hadden. Het tuinhuis was bedoeld voor onze fietsen en de tent konden we in het gras opzetten. We toonden onze matjes en gaven daarmee aan dat we het meer dan prima vonden om de fietsen buiten te laten staan en zelf onze intrek in het tuinhuis te nemen. Voor haar was het allemaal goed en al snel trok ze terug naar haar woning. 

We lieten ons de gemakkelijke broodmaaltijd welgevallen en keken de rest van de avond vol verlangen uit naar de rustdag in Daugavpils die we ter gelegenheid van onze jubilee in een hotelletje zouden doorbrengen. 

Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant… 
Gelukkig waren we niet alleen, maar met twee op pad, want er was heel wat mentale weerbaarheid nodig om de uiteindelijke drieënzeventig kilometer van die dag af te leggen. Een strakke tegenwind die zowel uit het zuiden als het oosten kwam zat ons dwars, net zoals de onaangename ondergrond waarover we kilometers lang bolden. Daarnaast maakte de loopneus, waar we beiden last van hadden, van dertien september een weinig glamoureuze dag.

We ontwaakten in het bos met fluitende vogels en het hert of everzwijn dat zijn laatste kreten in het ochtendgloren slaakte. Het weer zag er goed uit - blauwe hemel met witte wolken - en dus trokken we optimistisch opnieuw onze sandalen aan. De frisse wind en opkomende verkoudheid noopten ons echter om tien kilometer verder halt te houden om ze om te wisselen tegen kousen in dichte schoenen. Aangezien de schoenen in de linkertas van Wouter zaten, zijn kousen in zijn rechter en mijn kousen in mijn linker, moesten zowat alle tassen los geklikt worden om deze eenvoudige kledijwissel te realiseren. 

We klaagden steen en been over de losse stenen, het mulle zand en de erbarmelijke staat van de wegen. Asfalt kwamen we enkel tegen op een brug of in een dorpskern (wat we dan nog toegeeflijk de term dorp gaven). Saaie stukken, lang rechtdoor, maakten de tocht er niet aantrekkelijker op. 

In Viesite vonden we, tegen de verwachtingen in, een winkeltje waar we brood en een stuk worst vonden om de lunch van de dag erop aan te vullen. We zouden dus toch niet op onze kin moeten kloppen tot in Daugavpils. De kans om eveneens een ijsje te kopen lieten we natuurlijk niet liggen.

In de namiddag was het een stuk mooier fietsen door een gevarieerder landschap (bos en velden) en op halfverharde wegen die beter aangelegd waren. Wat een verschil!

Tegen 16u40 waren onze batterijen leeg en ons lichaam schreeuwde om een energiestop. Aan een bushalte aten we op een welkom bankje wat koekjes en een appel, maar we merkten dat we ermee klaar waren voor die dag. 
Anderhalve kilometer verder, net voor Akniste, belden we aan en mochten we van geluk spreken dat de agressieve hond aan de ketting lag. De eigenaar verstond van ons, net zoals wij van hem, geen snars, maar uiteindelijk stond onze tent een kwartiertje later recht in zijn appelboomgaard.

Het weer was misschien wat aan de frisse kant, maar gehuld in fleece en lange broek konden we zonder probleem nog buiten eten. Onze koude pasta met zalm uit blik, noten en zaden, rucola, appel en tomaat was weer eens een ander gerecht dan wat we gewoon waren. Lekker, gemakkelijk en zeker voor herhaling vatbaar.

Gelukkig hadden we de tent niet onder de bomen gezet, want de ene na de andere appel plofte naast ons neer. We dachten nog even onze fietstassen strategisch buiten te plaatsen om ze op te vangen, maar aangezien de kans groot was dat we dan met een tas vol appelmoes zouden moeten vertrekken lieten we het idee toch maar varen. 

We hadden enkele snoozebeurten nodig, maar waren stipt om acht uur op het appel. Janis stond erop dat we nog zouden ontbijten voor vertrek en terwijl wij onze voeten onder tafel mochten schuiven, bereidde hij een heerlijke portie spek met ei op een oude stoof. 
We waren er wederom van aangedaan hoe gastvrij de mensen zijn, ondanks hun eenvoudige levenswijze. Breed had hij het niet, maar hij deed er alles aan om het ons naar de zin te maken. 

Om negen uur reden we al wuivend de oprit af en zetten zeven kilometer koers naar Baldone. In het dorp lag de enige winkel die we volgens basecamp op drie dagen fietsen zouden tegenkomen. Ontbijt hadden we nog op zak, maar met twee maal lunch en avondeten zaten onze fietszakken na de inkopen boordevol. We hoopten dat we toch nog een winkel(tje) zouden treffen en anders zouden we iets zuiniger moeten omspringen met onze voorraad of ons noodrantsoen moeten aanspreken. 

Net voor we het bos inreden konden we langs de kant van de weg nog vier appels plukken. Twee voor onmiddellijke consumptie en twee voor in de salade de dag erop. Het gigantische woud zouden we overigens voor de rest van de dag niet meer verlaten. 

Het was mooi fietsen, maar de meer dan vijfenzeventig kilometer over halfverharde en onverharde paden putten ons uit. Daarenboven viel er een slachtoffer. Er kwam een tak tussen mijn wiel en spatbord terecht die dit laatste in twee stukken trok door de snelheid waarmee ik fietste. Even dachten we dat we niet meteen verder konden, maar met behulp van stevige tape plakten we de twee delen aan mekaar. Vermoedelijk een tijdelijke oplossing, maar het hield voor de rest van de dag zonder problemen stand. 

We zochten lang naar een geschikte kampeerplaats en toen we op onze eerste stopplaats een kleine slang zagen wegglijden in het gras, besloten we toch maar nog even door te fietsen. Een paar kilometer verderop vonden we dan toch een plaatsje waar we onze tent kwijtraakten. 

Het was  serieus aanpassen na ons luxueus verblijf in Riga en onze ontmoeting met Janis. Hoe moesten we de tent ook alweer opzetten en hoe werkte het gasvuur? We hadden het relatief snel terug in de vingers, maar het ging toch wat moeizamer dan anders. De pasta met zelf versneden spek, wortelen en tomatensaus smaakte hoe dan ook en na het eten werd onze tent vlug onze vertrouwde stek van weleer. 

Reeds om 20.15u zaten we in het donker. We konden toch niet elke dag om acht uur in bed kruipen en we besloten om nog wat aan de blog te werken. Met het geluid van een groot hert, een wild zwijn of een beer in de buurt van onze tent twijfelden we nog even om op excursie te gaan, maar veel zouden we niet meer gezien hebben.
Net voor het slapengaan kregen we een bericht van Frans en Jean-Pierre dat de campagne van de Lions er jammer genoeg opzat. Een zwaar verlies tegen Griekenland en boeken toe, net zoals onze ogen. 

Na vier volledige rustdagen in Riga sliepen we zolang mogelijk uit bij Frans. Aangezien de Lions verhuisd waren naar Lille en wij op vierentwintig september in Vilnius een vlucht naar Brussel hadden, moest het er ooit van komen: aan alle mooie liedjes komt een eind.
Na vijf eerder korte nachten en een overvolle agenda was ons gerief zowat overal in het appartement verzeild geraakt en het duurde dan ook even vooraleer we alles bij elkaar hadden gesprokkeld. 
Gedrieën droegen we alle fietstassen van het vierde verdiep naar beneden en Frans en Wouter gingen opnieuw naar boven om de fietsen. Gepakt en gezakt stelden we het afscheid nog vijf minuten uit door een Belgische vlag, die we van Isabelle hadden gekregen, aan mijn fiets te tapen. 

Na een memorabele doortocht in de Letse hoofdstad, gaven we Frans een dikke knuffel en zochten we ons tegen 14u een weg door de verkeersjungle van Riga. Omdat er wegenwerken waren op enkele van de hoofdbanen - die overigens niet op fietsers waren voorzien -, was het geen evidentie om de stad uit te rijden, maar uiteindelijk slaagden we erin de rand te bereiken. Vanaf de brug kregen we als afsluiter nog een mooi zicht op de oude en nieuwe stad.

Na dertig kilometer lagen de drukke buitenwijken achter ons en vonden we dat we goed gefietst hadden. We moesten de lat niet te hoog leggen na de luxe van de voorbije dagen. We twijfelden of we zouden aanbellen of onze tent ergens wild zouden opslaan en we hakten de knoop door toen we iemand in zijn voortuin aantroffen. De zeventigjarige Janis gaf aan dat hij Engels begreep en een heel klein beetje sprak. Nog beter dan onze tent op te zetten, vond hij dat we bij hem binnen konden slapen. Hij was immers “one man, solo”. 
Waw, dat hadden we niet zien aankomen. Onze tent zou nogmaals moeten wachten om weer gebruikt te worden. In een van de kamers stond een divan waar we terecht konden. Janis ging zelfs nog speciaal terug naar buiten om bloemen af te snijden en zette een mooie vaas op tafel. Wat attent!

Nadat we onze broodjes opaten, kregen we lekkere thee van verse bloesems uit zijn tuin en probeerden zo goed en zo kwaad als het kon met elkaar te babbelen. Janis was nog leraar geweest en woonde in een vrij groot huis; nu alleen en vroeger met zijn ouders, broers en zus.  

Doodmoe van het levendige Riga en het Lions-supportersleven, kropen we al om 20u15 onder de veren en spraken we af dat we rond 8u zouden opstaan.

Onze laatste dag in Riga - we moesten hier toch ooit weg geraken - begonnen we met een uitgebreide brunch in het Innocent café tussen de bekende Letten. Wat een luxe om zo’n uitstekende gids full time ter beschikking te hebben die alle leuke plekjes kent en dan nog eens boordevol boeiende verhalen zit. 
We passeerden net iets te veel aan het buffet en besloten dat het een goed idee was om nog een stadswandeling te maken alvorens voor de laatste maal naar het basket af te zakken. 

Door een stuk van de stad dat we nog niet gezien hadden, gingen we naar de Academy of Science (een tip van Lubov). Het gebouw is een grote toren van waarop we driehonderzestig graden zicht hadden over Riga. Het weer was prachtig en het uitzicht adembenemend. 
Via de markthallen wandelden we langs het station, door de oude stad, langs het kanaal en door het park via een alternatieve route naar de wijk waar het stadion gelegen is. Op deze manier hadden we Riga op heel wat verschillende manieren gezien en het beviel ons keer op keer. 

In de cruciale match tegen Oekraïne schreeuwden we met succes de stem uit ons lijf. De Lions versloegen, niet met gemak, de tegenstanders waarmee ze zich plaatsten voor de achtste finale in Lille. 
In het dorp dat rond de arena was gebouwd, dronken we nog een pintje en trokken we in de overwinningsroes naar de plaats waar de spelers terug de bus opstapten. Na enkele high fives met o.a. Axelle Hervelle, Matt Lojeski en Pierre-Antoine Gillet zwaaiden we de bus uit en wandelden we (we hebben véél gewandeld) met Isabelle en Jean-Pierre naar hun hotel. In de lobby werd druk gespeculeerd tegen wie ze zouden uitkomen in Lille. De volgende twee matchen zorgden er uiteindelijk voor dat Griekenland, een van de schaduwfavorieten, uit de bus kwam.

In Riga dronken we stella, kleedden we ons zwart-geel-rood en voelden we ons op en top Belg. Het kon dan ook niet anders dan dat we ’s avonds frietjes aten vooraleer we naar de Bon Vivant trokken. Geen echte Belgische, hoewel het uithangbord anders deed vermoeden, maar best lekker.
Onderweg naar het café kwamen we zelfs nog - hoe groot is de kans - Kevin Tumba en Jean-Marc Mwema tegen en sloten we rond middernacht (toen de Bon Vivant zijn deuren sloot) het hoofdstuk ‘basket’ af.

Met enkele Belgische toeristen die we onderweg naar huis tegen het lijf liepen, trokken we naar de Kanepes waarmee we ons cafébestaan eindigden waar we het begonnen waren.
Frans, bedankt voor een onvergetelijk verblijf in Riga. Deze vier dagen waren groots en fenomenaal!

De dag begon atypisch met het bezoek van een kapster aan huis. Frans heeft over heel het Balticum uitstekende connecties en het hoefde dan ook niet te verbazen dat er na de vraag van Katrien haar kant in no-time een knipbeurt stond ingepland. 
Astrida kreeg carte blanche, gelukkig met succes. De nieuwe snit was bijzonder geslaagd en met een grote glimlach keerde Katrien terug van de spiegel in de hal. Ik profiteerde van de kapperspassage om ook mijn haar een klein beetje te laten bijwerken zodat ik met een ietwat deftige coupe de laatste rechte lijn richting tondeuse in België kon inzetten. 

De Belgian Lions stonden om 15u30 voor hun vierde groepsmatch en wij besloten ons supportersniveau nog wat op te krikken. Drie grote slogans werden in het nabije copycenter op A1-formaat geprint terwijl ik de lunch bereidde in de gemeenschappelijke keuken. Onze laatste hap pasta met zalm en champignons was nog maar net naar binnen gespeeld toen we dringend op pad moesten naar de basketbalarena. 

Onder een heerlijk zonnetje stonden we om 14u Jean-Pierre en Isabelle van de AWBB op te wachten aan de ingang. De federatie had nog een derde ticket kunnen regelen en het stadion leek ons de beste plek van afspraak. Na enkele telefoontjes over en weer bleek dat er wat verwarring was ontstaan rond ‘stadion’ en ‘station’, maar drie kwartier later konden we zonder problemen de security passeren en het supporterslegioen(tje) vervoegen. 
De mooie banketbaltempel zat verre van vol en de Lions speelden zonder veel overtuiging. Desalniettemin werd er hevig gesupporterd met schorre stemmen tot gevolg. Onze nationale baskethelden stonden zo goed als de hele match op achterstand, maar in het laatste quarter kregen we opeens de bovenhand. In een razend spannende laatste minuut trokken we uiteindelijk aan het kortste eind en verloren we de match met twee punten. Er was nog niets verloren voor de kwalificatie, maar dit was een gemiste kans. 

Ontgoocheld wandelden we terug richting centrum en we verwonderden ons over de hoeveelheid prachtige gevels die de stad rijk is. Geen enkele andere Europese stad heeft zoveel art-nouveau als Riga en zonder twijfel lagen er nog heel wat pareltjes niet op ons traject. 

In een gezellige koffiebar snoepte Frans enkele zoetigheden en degusteerden wij de lokale likeur. Naar onze bescheiden mening was de bessenvariant veel beter dan de originele Black Balsam.

Na een snelle hap in Terra gingen we naar de oude stad waar we hadden afgesproken voor een drankje met Lee, een Engelse vriend van Frans die ook in Riga werkt en woont. Vervolgens kuierden we naar de Bon Vivant, een Belgisch café, waar de supporters en staf van de Belgian Lions waren samengekomen.
Er werden gratis stella’s geserveerd (joepie!) en we maakten kennis met leuke mensen. Zo spraken we met de familie van Jacques Ledure, de manager van de ploeg, en met de ouders van Sam Van Rossom, die enthousiast vertelden hoe Sam in het basket was gerold. Als het van Sams mama afhangt en we volgend jaar in Valencia zouden passeren, hebben we meteen een stekje om te overnachten. Na een laatste drankje met twee journalisten ging het huiswaarts na wederom een overvolle en leuke dag Riga.

Het was een rustdag voor de Belgische basketbalploeg en bijgevolg ook voor ons. Na twee lange nachten werd het een lazy Tuesday en het was dan ook bijna half twee vooraleer iedereen goed en wel uit bed was. 

Tijdens een laat ontbijt - eigenlijk al een late lunch - overliepen we samen met Frans zijn opties voor de toekomst. In juni had hij zijn Baltic Sea Region studies afgerond, maar hij was de afgelopen twee jaar voornamelijk bezig geweest in de muziekwereld met het managen van enkele bands en de organisatie van een festival. Dit is de richting waarin hij wil verdergaan en de opties lagen open. Een (betaalde) stage in Berlijn, een job in een concertzaal in Vilnius of een terugkeer naar België voor een stage in de muziekindustrie. We zijn benieuwd wat het zal worden. 

In de loop van de namiddag liep er via Facebook een berichtje binnen van een vriendin van Katrien die ze tijdens Erasmus had leren kennen. Zij had gezien dat we de dag ervoor in de Arena Riga zaten en vroeg zich af of we effectief in Riga waren. Zij bleek in het centrum van de stad te wonen en een tweetal uur later zaten we samen met Lubov en haar tweejarig zoontje David ergens iets te drinken en honderduit te babbelen. Na zeven jaar een heel leuk weerzien voor Katrien en voor mij een leuke kennismaking met de enthousiaste Lets-Russische. 

Frans had een toneelvoorstelling buiten de stad en wij gingen mee naar het appartement van Lubov om bij een glas wijn en een afhaalpizza bij te praten. Herinneringen aan Forlì werden opgehaald en er werd volop gespeculeerd over de toekomst. De conclusie was dat het enerzijds leek alsof de erasmusperiode in Italië nog maar net voorbij was, maar dat er anderzijds in die zeven jaar tijd toch enorm veel veranderd was. 

Na een hartelijk afscheid namen we voor het luttele bedrag van €2,85 een taxi naar Stabu Iela zestien waar we net op tijd toe kwamen zodat Frans niet voor de deur van zijn eigen appartement hoefde te wachten.

We sliepen uit en vanaf het ontwaken keken we reikhalzend uit naar de topaffiche Litouwen - België. Op de website van de Belgian Lions spraken ze van een mission impossible, maar wij als supporters van het eerste uur - zou later blijken - geloofden rotsvast in een klinkende overwinning. Dat we twaalf uur later van Carl Berteele (de enige echte) zouden vernemen dat de Lions een echte stuntzege hadden behaald, konden we toen nog niet vermoeden. 

Na een mix van zoet en hartig in de koffiebar over Frans z’n deur, hadden we nog heel wat te regelen alvorens we richtig Arena Riga konden trekken. We printten de tickets en startten de zoektocht naar een rode outfit. Voor een tricolore vlag had Frans gezorgd en in een tweedehandswinkel stak voor €2,66 een rode blouse, trui en polo in onze zak. 

Van al dat werken hadden we honger gekregen en onderweg naar het stadion aten we lunch in het leuke adresje Vest. Frans gaat enkel waar de hipsters komen en met een lekker tweegangenmenu voor €7 volgden wij gedwee.

Hoe dichter we bij de arena kwamen, hoe meer groen-geel-rood het straatbeeld kleurde. Het was snel duidelijk dat de Belgische supporters die dag niet in de meerderheid zouden zijn. Met een vlag op ons gezicht geschilderd zochten we ons plaatsje tussen de Litouwers. Van in de nok van het stadion zagen we dat er ook een Belgisch vak was en net na het volkslied besloten we daar de vrije plaatsen te vullen. 
De sfeer zat er goed in en de twee eerste quarters waren zo voorbij. De Lions waren met een 35-35 tussenstand de evenknie van de Litouwse favoriet. Tot op het allerlaatste moment hielden beide ploegen het spannend. 74-74 met nog slechts luttele seconden te gaan… Van Rossom miste de laatste aanval, maar Lojeski was goed gevolgd en tikte met een buzzer beater de bal binnen. Consternatie bij vijfduizend Litouwers en kortstondige euforie bij een zestigtal Belgen.
De refs overlegden minutenlang en erkenden uiteindelijk de winnende korf. Terecht of onterecht, we zouden er enkele uren later nog lang over discussiëren met de Waalse bond, de manager en de verzamelde basketbalpers. 

Na de wedstrijd trokken we de mooie en levendige oude stad van Riga in en trakteerden we Frans op een etentje in de Thai om hem te bedanken. De regen viel ondertussen met bakken uit de lucht en het scheelde niet veel of we zaten na het diner meteen op de tram naar huis. 
Gelukkig overtuigden we mekaar om nog even een kijkje te nemen in het Belgian House, waar we een gouden tip kregen die de rest van ons verblijf in Riga zou bepalen. De spelers verbleven blijkbaar in het Mercure hotel en wie weet konden we nog een praatje slaan of zelfs tickets bemachtigen voor de volgende match. 

We waren nog maar net de lobby van het hotel binnengewandeld toen we werden aangeklampt door Jean-Pierre, de enthousiaste voorzitter van de Waalse en Brusselse basketbalbond (AWBB). Voor we het wisten stond er een fris getapte pint voor onze neus en had hij er de general manager van de ploeg en enkele mensen van de pers bijgehaald. Ze smulden van het verhaal dat Frans ondertussen al twee jaar in Riga woonde en dat wij helemaal tot ginder waren gefietst. Het resultaat: twee maal twee kaarten voor de matchen tegen Tsjechië en Oekraïne en een onvergetelijke avond tot in de vroege uurtjes in het gezelschap van Carl Berteele (sporza radio), Raf Bastiaenssen (HLN), Pat Ceulemans (Nieuwsblad), Stefan Garaleas (Sectretaris-Generaal Lions) en Nick Vande Lanotte (analist Lions en… jaja, zoon van).