We waren er wederom van aangedaan hoe gastvrij de mensen zijn, ondanks hun eenvoudige levenswijze. Breed had hij het niet, maar hij deed er alles aan om het ons naar de zin te maken.
Om negen uur reden we al wuivend de oprit af en zetten zeven kilometer koers naar Baldone. In het dorp lag de enige winkel die we volgens basecamp op drie dagen fietsen zouden tegenkomen. Ontbijt hadden we nog op zak, maar met twee maal lunch en avondeten zaten onze fietszakken na de inkopen boordevol. We hoopten dat we toch nog een winkel(tje) zouden treffen en anders zouden we iets zuiniger moeten omspringen met onze voorraad of ons noodrantsoen moeten aanspreken.
Net voor we het bos inreden konden we langs de kant van de weg nog vier appels plukken. Twee voor onmiddellijke consumptie en twee voor in de salade de dag erop. Het gigantische woud zouden we overigens voor de rest van de dag niet meer verlaten.
Het was mooi fietsen, maar de meer dan vijfenzeventig kilometer over halfverharde en onverharde paden putten ons uit. Daarenboven viel er een slachtoffer. Er kwam een tak tussen mijn wiel en spatbord terecht die dit laatste in twee stukken trok door de snelheid waarmee ik fietste. Even dachten we dat we niet meteen verder konden, maar met behulp van stevige tape plakten we de twee delen aan mekaar. Vermoedelijk een tijdelijke oplossing, maar het hield voor de rest van de dag zonder problemen stand.
We zochten lang naar een geschikte kampeerplaats en toen we op onze eerste stopplaats een kleine slang zagen wegglijden in het gras, besloten we toch maar nog even door te fietsen. Een paar kilometer verderop vonden we dan toch een plaatsje waar we onze tent kwijtraakten.
Het was serieus aanpassen na ons luxueus verblijf in Riga en onze ontmoeting met Janis. Hoe moesten we de tent ook alweer opzetten en hoe werkte het gasvuur? We hadden het relatief snel terug in de vingers, maar het ging toch wat moeizamer dan anders. De pasta met zelf versneden spek, wortelen en tomatensaus smaakte hoe dan ook en na het eten werd onze tent vlug onze vertrouwde stek van weleer.
Reeds om 20.15u zaten we in het donker. We konden toch niet elke dag om acht uur in bed kruipen en we besloten om nog wat aan de blog te werken. Met het geluid van een groot hert, een wild zwijn of een beer in de buurt van onze tent twijfelden we nog even om op excursie te gaan, maar veel zouden we niet meer gezien hebben.
Net voor het slapengaan kregen we een bericht van Frans en Jean-Pierre dat de campagne van de Lions er jammer genoeg opzat. Een zwaar verlies tegen Griekenland en boeken toe, net zoals onze ogen.