We made it!!
Na 524 dagen, 33 landen en 17.690 kilometer zijn we met een aanzienlijke omweg van A(velgem) in Z(oersel) geraakt. 

Met fietstassen boordevol reisverhalen, ongelofelijke ontmoetingen en landschappen om U tegen te zeggen, beginnen we aan de volgende etappe in ons leven. Back to reality en in eerste instantie op zoek naar een interessante en leuke job. 

Voor een uitgebreide epiloog, wachten wij nog even tot alle impressies wat bezonken zijn, maar toch willen we via deze weg nu al onze trouwe lezers bedanken. Het deed ons enorm veel plezier dat onze verhalen anderen konden enthousiasmeren, inspireren en entertainen.

Vele groetjes
Wouter & Katrien

​Dag 524 en de allerlaatste dag van ons grote avontuur. Onder een stralend blauwe hemel stonden we met kriebels in de buik op. Wat zou het vreemd zijn om straks, na bijna anderhalf jaar Europa rond te toeren, de fietsen aan de haak te hangen.
Martien en Stefan zorgden ervoor dat we met een heel goed gevoel aan de dag konden beginnen. De stralende zon hadden zij dan wel niet geregeld, het ontbijt in een taverne wat verderop en de straffe reisverhalen van hun vakanties in Azië zorgden voor de perfecte start van de dag.
Rond 11u kropen we op de fiets, maar niet nadat we van het thuisfront een berichtje hadden gekregen dat we tijdens ons laatste traject onze ogen goed moesten openhouden. Nieuwsgierig sprongen we op de trappers en zetten we koers naar Zoersel, de finale eindbestemming.
Het mooie nazomerweer zorgde voor veel volk op de fietspaden en we sloegen zowel op als naast de fiets nog enkele babbels. Zo ontmoetten we Ria en Ronnie, afkomstig uit Limburg, maar woonachtig in Zweden. Ze waren onder de indruk van ons avontuur, maar we moeten toegeven dat wij het ook wel indrukwekkend vonden om de internationale CEO van Atlas Copco op de tandem tegen te komen.
Ook tijdens de lunch vertelden we trots ons verhaal aan vier krasse Antwerpenaren die met de fiets op fotozoektocht waren. Twee leuke en ongeplande ontmoetingen, helemaal in lijn met de afgelopen 523 dagen.
Met nog vijftien kilometer te gaan, kregen we een eerste verrassing op ons bord. Een foto van onze trouwdag kondigde de laatste bevoorrading aan en na enig zoekwerk vonden we de twee rijsttaartjes, een bidon met isostar en een eerste pintje die Korneel en Stefanie voor ons verstopt hadden.
Wat een geweldige verrassing en nu was de laatste rechte lijn naar De Doelen ingezet. De laatste tien kilometer werden superleuk aangegeven met foto’s vanop de reis en de boodschappen die in krijt op de weg geschreven waren, stuwden ons vooruit en over de laatste col, de brug van Pulderbos.
Om 15u zat het er helemaal op. Na 17.685 kilometer bolden we, aangemoedigd door een dertigtal enthousiaste supporters, over de finish. Wat een fantastisch weerzien met iedereen! De knuffels deden deugd, de sfeer was euforisch en de Belgische pintjes en frietjes smaakten als nooit tevoren. Een dikke merci aan iedereen om erbij te zijn en ons zo’n hartelijke ontvangst te geven. 

Met slechts vijftig te trappen kilometers tot Geel en de afgesproken aankomsttijd in late namiddag met Martien en Stefan, konden we ’s morgens op het gemak doen. Wouter had al een paar keer laten vallen dat zijn haar aan de lange kant begon te worden en daar had Karel een pasklaar antwoord op. Hij haalde schaar en tondeuse boven en zette een stoel op het terras. Een half uur later had Wouter weer een frisse coupe.

Via Herkenrode baanden we onszelf een weg naar het Albertkanaal dat we zouden volgen tot in Ham. Daar zouden wij rechts afslaan langs het kanaal Dessel-Kwaadmechelen. Dat alles met een flinke tegenwind. Daarnaast was het jaagpad aan het haventerrein van Beringen niet toegankelijk op weekdagen en moesten we een klein ommetje maken door het industriepark. Het werd ons niet gemakkelijk gemaakt de laatste twee dagen.

De laatste twintig kilometer liepen via stoffige zandpaden dwars door de velden en - water stond centraal - langs de Grote Nete. We genoten van de mooie en autovrije fietspaden dankzij het fietsknooppuntnetwerk. 

We zaten prima op schema en om 17u01 belden we aan bij Martien. Met een grote glimlach heette ze ons welkom in haar leuke en grote huis. Haar zoon was op vakantie en dus konden wij de benedenverdieping betrekken die als studio was ingericht.
Stefan kwam even later ook aan en omdat de lasagneschotel niet in Martiens oven paste, reden we een uurtje later naar Stefans appartement. Mmmmm, wat was dat lekker! Zeker bij hun inspirerende reisverhalen uit Indonesië en Cuba. Ons laatste avondmaal hadden we niet beter kunnen dromen.

Na een heerlijke nachtrust met zoete dromen zakten we af naar de ontbijttafel voor een stevige portie energie en een leuke babbel. Dankzij de hartelijke ontvangst van tante Mia en nonkel Jos voelden we ons al een beetje thuis en zo zou de aankomst in Zoersel best natuurlijk aanvoelen. 

Onze was was droog, de blog was geüpdatet en de omvang van onze takenlijst werd steeds kleiner. Mooi op schema om op zondag, na het aankomstfeestje, niet aan een volledige waslijst to do’s te moeten beginnen. 

Na het middageten trokken we ons fietspak aan en reden we de Heidestraat uit richting het centrum van Hasselt. Langs het Kolonel Dusartplein, het Begijnhof en de Fruitmarkt fietsten we naar de St.-Quintinuskathedraal waar we Karel ontmoetten. Enkel het stadhuis hadden we nog niet gezien, maar dat hielden we voor na het terrasje. 

Vanaf het stadhuis was het nog slechts een tweetal kilometer naar de Volderslaan waar Oma en Opa ongeduldig op ons zaten te wachten. Ook zij hadden op papier onze blog kunnen volgen, maar ze hadden onze bepakte fietsen nog nooit gezien. “Wat een machines,” zei Oma vol ongeloof en ook Albert van Familiehulp kon maar moeilijk geloven dat we daarmee door Montenegro, zijn bergachtige thuisland, waren gefietst. 

Op het terras praatten we bij en wisselden we verhalen uit. Een speciaal gevoel om met onze avonturen over generaties heen hun ogen te kunnen doen fonkelen. Omdat het Kermis Hasselt was, stond er kermiseten op het menu: hot-dogs en daarmee was Opa in de wolken. 

Rond 20u30 reden we samen met Karel de straat uit naar zijn appartement. Toen alle tassen boven stonden en de fietsen achter slot en grendel in de garage, reden we nog naar de Kermis om er samen met tante Mia en nonkel Jos de sfeer op te snuiven.
De smoutebollen en appelbeignets waren de perfecte afsluiter van een Vlaamse driedaagse in Tongeren en Hasselt, maar we waren toch blij dat we nog eens een stukje moesten fietsen de dag erop. Het zou anders snel gedaan zijn met onze strakke body.

De planning van de laatste dagen noopte ons allerminst tot haast en pas rond 9.30u ontbeten we samen met Moeke. Heel wat toespijs, een gekookt eitje en een volle fruitmand vulden de tafel en we moesten zeker niet twijfelen om nog een lunchpakketje te maken. 

Na het uitgebreide ontbijt was het weeral tijd om onze twaalf tassen weer op de fietsen te hangen. Onze stop in Riksingen was voorbij gevlogen, maar zo stopten we weer een heel mooi souvenir in onze rijkelijk gevulde lade met herinneringen. 

Alvorens we richting Hasselt fietsten stopten we nog even bij Tanteke. Ook de zus van Moeke, die iets verderop woont, volgde ons het voorbije anderhalf jaar via een geprinte versie van onze blog en zo kon ook zij ons eens in levende lijve aanschouwen. 

Door glooiende heuvels vol appel- en perenbomen ging het door kleine dorpjes en gehuchten ‘achterdoor’ naar de hoofdstad van de smaak. Sint-Huibrechts-Hern, Vliermaalroot,… namen die tot de verbeelding spraken, maar gelukkig geen drukke dorpskernen en zo reden we mooi door het groen. 
Het traject van een dikke twintig kilometer was snel weggetrapt en het meeste tijd besteedden we aan het zoeken van een winkel in de rand van Hasselt. We waren blijkbaar niet aan de juiste kant van de stad, want we deden nog wat extra kilometers om een presentje te zoeken voor Tante Mia en Nonkel Jos waar we die dag bij terecht konden.

Nonkel Jos troffen we in de tuin en we zaten nog maar net op het terras - leve de nazomer - toen tante Mia toekwam. We werden ontvangen met een grote glimlach en een stuk lekkere appelcake.
Met al het lekkers dat we overal kregen voorgeschoteld, hadden we een sterk vermoeden we dat we deze dagen meer calorieën opnamen dan verbrandden. We knepen gemakkelijk een oogje dicht; voor de laatste dagen van onze reis moesten we nog volop genieten. Eens terug zullen we iets vaker de weegschaal in het oog moeten houden.

In de late namiddag trokken we met z’n vieren naar de abdijsite van Herkenrode. De prachtig gerestaureerde hoevegebouwen temidden van 100 hectare natuurgebied waren meer dan de moeite waard. Aan de hand van de deskundig uitleg van onze twee gidsen kregen we heel wat info mee en zo leerden we dat in 1217 Herkenrode de eerste vrouwenabdij van de cisterciënzerorde in de Nederlanden werd. 

Terug in de Heidestraat konden we de was al op de draad hangen en doken wij de douche in. Niet veel later mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een overheerlijke spaghetti en vervoegden mijn nicht Hilde en haar vriendin Dana het gezelschap. 

We hadden een heerlijke familieavond en babbelden en babbelden. Wanneer het zo plezant is, gaan de wijzers van de klok razendsnel vooruit en het was al tegen 1u toen we naar de oranje slaapkamer trokken.

Over ons Airbnb-adres in Wandre konden we absoluut niet klagen. Het bed zorgde twee dagen op rij voor een perfecte nachtrust, de bus voor de deur bracht ons in ‘no time’ tot in het centrum van Luik en de perfect uitgeruste keuken in combinatie met een salon, terras en uitstekende wifi zorgde ervoor dat we alles voorhanden hadden.

Straf hoe snel de tijd de laatste weken en dagen voorbij was gevlogen. Op een zucht van de taalgrens bestegen we ons ros en na een kleine tien kilometer langs het Albertkanaal sloegen we linksaf voor vermoedelijk een van de laatste klimmetjes van onze reis. Van aan het water trapten we onszelf tot op het plateau van Houtain-Saint-Simeon, maar zo’n bultje temden we tegenwoordig met de ogen dicht. 
We kenden de regio nog van een van onze trainingstochten naar de Ardennen en waren toch blij dat we ditmaal van de andere kant kwamen. Een steile klim van 15% toen, zorgde nu voor een vlotte afdaling en zo bevonden we ons voor we het wisten in de vallei van Bassenge, Roclenge en Boirs. 

Over een perfect aangelegd fietspad ging het in de laatste rechte lijn naar Tongeren en een groot bord met het opschrift ‘Welkom in fietsparadijs Limburg’ leerde ons dat we terug in Vlaanderen waren. Nog een paar dagen (fiets)knooppunten aan mekaar rijgen en we zouden in Zoersel staan. 

We hadden echter nog een goed gevuld programma voor de laatste dagen en dat begonnen we in de binnenstad van Tongeren. Ook hier werden grote ogen getrokken toen we passeerden en een passant maakte zelfs gewag van twee wereldreizigers op de fiets. De wereld zou wat veel lof zijn, maar Europa hebben we toch redelijk goed gezien. 
We passeerden langs het begijnhof en konden niet naast de imposante basiliek kijken. Tot slot poseerden we op de Grote Markt met Ambiorix en rekenden we ons voor het gemak tot de categorie dappere Belgen.

Het hoogtepunt van de dag was het weerzien met Moeke, mijn grootmoeder. Samen met een nicht van haar (Ghilaine) stond ze ons al op te wachten en een zelf geplukte aankomstbloemekee en een dikke knuffel waren ons deel. Bij een goeie pint en een glaasje porto werden de reisverhalen bovengehaald en prezen we onszelf gelukkig dat we deze momenten mochten delen. 

Moeke had de voorbije dagen in de keuken het beste van zichzelf gegeven en had per uitzondering ’s avonds warm eten voorzien. We werden verwend en de lekkere gebakken aardappeltjes, de sappige kippenbillen en de perfect gegaarde worteltjes en witloof smaakten bijzonder goed. 

Na het avondeten installeerden we ons in de comfortabele zetels - dat hebben we toch wel wat gemist - en keken we samen naar een aflevering van Thuis. Behalve de acteerprestaties van Goossens en Hugaert als Frank Bomans en Eddy Van Notegem hadden we de indruk dat het vet van de soap was. 

Na een leuke en geanimeerde avondbabbel kropen we tegen 22.30u met een gelukzalig gevoel ons bed in. Tijdens onze voorbereidingstochten waren we hier al twee keer komen logeren; wat een nostalgie om er nogmaals onder de lakens te kunnen kruipen.

Aangezien we onze administratieve taken de vorige dag al hadden afgerond, konden we na het ontbijt met de bus naar het centrum van Luik trekken. Er werd geen regen voorspeld en dus waagden we het erop onze tent in de tuin te laten liggen zodat die verder kon uitdrogen. 

Na een kwartiertje stapten we af aan het Parc Saint-Léonard. Naar onze bescheiden mening geen al te boeiende plek, maar als startpunt van onze stadswandeling deed het prima dienst. Langs de Collégiale Saint-Barthélemy wandelden we naar Hors-Château, de mooiste verkeersader van het oude Luik, waar zich vroeger adel, kerkelijke instellingen en lakenhandelaars huisvestten in prachtige herenhuizen. Deze staan in harmonieus contrast met de eenvoudige ambachtshuizen die we terugvonden in de charmante doodlopende steegjes errond.

Er passeerden een kerk en een klooster, maar uitstellen kon niet langer. De 374 treden van de Montagne de Bueren lagen op ons te wachten. Vooruit met de geit en klimmen maar. Het zicht over de stad als beloning kon op een zonniger dag vast beter, maar we waren blij met het resultaat.

Na de afdaling trokken we met trillende benen verder naar de kloostergang van de minderbroeders en de voormalige Sint-Antoniuskerk om vervolgens aan het marktplein en het beroemde Sint-Lambertusplein met prinsbisschoppelijk paleis te komen.

De citytripper in ons riep ons vermoeid een halt toe en langs de Maas wandelden we terug richting de bushalte. Een mooie street-artgevel, het BAL (musée des beaux-arts de Liège) en het weelderig patriciërshuis Curtius lagen als mooie afsluiters nog op onze weg.

De school was uit en op een overvolle bus tuften we terug naar Wandre. Op het menu stond dit maal onze pasta uit Turijn met worst, provolone piccante en verse tomatensaus. Altijd een winner. 

Onze laatste nacht in ons tentje deed ons terugdenken aan vervlogen tijden in Wales, Ierland en Noorwegen. De regen druppelde ritmisch op ons tentzeil en het enige wat we konden hopen was dat het er tegen de ochtend allemaal zou zijn uitgevallen.
De weergoden moeten beseft hebben hoeveel regen we de eerste maanden van onze trip te verwerken hadden gekregen en godzijdank werden we tijdens het fietsen gespaard van zware regenval. Een beetje miezerregen, net genoeg om onze regenjas aan te trekken, maar zeker niet voldoende om de pret te drukken. 

Het water viel dan wel niet uit de lucht, toch stond het centraal vandaag. 90% van onze fietsdag bevonden we ons langs rivieren en we waren getuige van de ene samenvloeiing na de andere. In eerste instantie voegde de Amblève zich bij de Ourthe en een twintigtal kilometer verder was het de Ourthe die aan de rand van Luik met de Maas versmolt. 

Het eerste wat we van de Vurige Stede te zien kregen was de Pont de Fragnée. Een mooie brug gebouwd in de nasleep van de wereldtentoonstelling in 1905. We moeten toegeven dat de stad, ondanks het grijze weer, zeker geen slechte eerste indruk gaf.
Er was veel leven op beide oevers van de Maas en naast de glimp die we van het futuristische station Liège-Guillemins opvingen, was het vooral de Tour de Paradis die in het oog sprong. De hoogste wolkenkrabber van Wallonië: ultramodern en in schril contrast met de verouderde gebouwen die hem omringen. Over de Passerelle Saucy ging het ten slotte naar de zondagsmarkt (de langste markt van België) en naar het hart van de stad, de Place Saint-Lambert. 

Na een korte introductie bevonden we ons geruime tijd in de toeristische dienst op zoek naar een slaapplaats. Het was immers geen weer om te kamperen - laat staan in een doorweekte tent die bij gebrek aan zon niet droog te krijgen was - en we wilden graag nog een dagje in Luik blijven om de stad wat grondiger te bezoeken. Bovendien hadden we nog zeeën van tijd om tegen zaterdag in Zoersel te geraken. 
Uiteindelijk vonden we via Airbnb een betaalbaar stekje wat buiten de stad en nadat we ter ere van de Fêtes de Wallonie enkele fanfares en reuzen door het centrum zagen trekken, zetten we langs de Maas en het Albertkanaal koers richting Wandre.

Jammer genoeg was de winkel naast ons huisje gesloten en dus waren we genoodzaakt om een lekkere pizza uit te halen bij Pizzeria Cosentino iets verderop. De kebab over de deur verkocht zijn kebabs namelijk aan €6,5, en dat in de outskirts van Luik. Sind wanneer is fastfood zo prijzig?

We bleven dan nog wel een dagje hangen, Vlaanderen kwam nu wel heel dichtbij. Dra beginnen we bij mijn grootouders in Limburg aan onze welcome back tournee. Iets om naar uit te kijken!

Ik begin de blog met een herinnering aan een vakantie toen ik klein was. In het zuiden van Frankrijk kwamen we een vrouw en haar dochter tegen, vakantiefietsers. Ze waren helemaal uit Nederland naar de Languedoc gefietst. We vielen bijna achterover, want Frankrijk was best bergachtig. “Nou, jullie Ardennen zijn anders ook niet mals,” zei de vrouw.
Pfff, gelijk had ze. Na ons ontbijt verlieten we via een mountainbikepad de oevers van de Ourthe richting Cielle. Voor het eerst sinds maan-den moest ik van de fiets om boven te geraken. Onwezenlijk steil en de wielen draaiden door in de modder. Balen!

Gelukkig hadden we met die monsterklim het ergste van de dag meteen achter de rug. Niet dat het niet meer op en af ging, maar wanneer het steil was, was het ten minste op een geasfalteerde weg. 

Camping na camping werkten we de kilometers langs de Ourthe af. Na tien maal “bonjour” te hebben gezegd en “hallo” of “goeiemorgen” terug te hebben gekregen, gaven we het op. Teveel Hollanders en Vlamingen. 

In Hotton verlieten we de rivier en trokken we door de velden richting Durbuy. De zon kwam net op het juiste moment piepen, zodat we tijdens de lunch de tent konden laten drogen en van zodra we weer op krachten waren gekomen, was het kleinste stadje ter wereld nog maar een boogscheut van ons verwijderd. In Durbuy werd de Ourthe opnieuw onze leidraad en dat zou zo blijven tot in Luik, waar ze de Maas induikt. 

Een pak sneller dan de kayakkers op het water, fietsten we stroomafwaarts naar het noorden. In Hamoir bekeken we verschillende slaapopties, maar niets sprak ons in die mate aan om er te blijven. Na de avondinkopen - de regenwolken en het uur maakten de keuze voor een broodmaaltijd gemakkelijk - vonden we tien kilometer verder een wild kampeerplekje op de oevers. De start van onze allerlaatste nacht in de tent.

Het was al na 19u toen we naar binnen kropen en we hongerig de baguette aanvielen. Het stukje Côte d’Or als dessert smaakte zoals het moest: naar echte, Belgische chocolade. Belgisch bier, check. Chocolade, check. Nu nog frietjes… maar die zouden we houden tot 24 september #uitgesteldgenot.

Ons luxearrangement in Hotel Koener liep op zijn laatste benen, maar tijdens het ontbijt profiteerden we er nog een laatste maal optimaal van. In al mijn enthousiasme passeerde ik iets te vaak aan het buffet en hing ik tijdens de eerste klim uit de put van Clervaux aan de elastiek. Katrien nam mij gelukkig op sleeptouw en na een tiental kilometer ging het al iets vlotter. 
Het zomerse weer bleek verleden tijd en we waren al blij dat we droog konden vertrekken. De lange mouwen en dichte schoenen logen niet, de zomer was ten einde. Door een groen en heuvelend landschap ging het nu naar onze allerlaatste grensovergang. 

Best een speciaal gevoel; we waren weliswaar enkele keren met het vliegtuig teruggekeerd naar België, voor onze fietsen was het bijna 1 jaar en vijf maanden geleden dat ze op 21 april 2015 het Belgisch grondgebied verlieten. Straf!
Toch waren we wat teleurgesteld. Er stond geen grensbord - we hadden op z’n minst “welkom terug” verwacht - en we moesten zelf een papier knutselen om een foto te nemen op de grens. De teleurstelling maakte echter snel plaats voor een zeker gevoel van trots. We hadden het toch maar mooi klaargespeeld!

Toch bracht België ons niet meteen veel voorspoed. Na amper een kilometer in la Belgique kreeg Katrien een platte band. Zuur!
Vervangen maar en met vier volle banden vervolgden we onze weg over de RAVeL-fietspaden. Mooi fietsen in ‘onze’ Ardennen en in Houffalize staken we de eerste keer de Ourthe over. 

Wat naast de veelheid aan Nederlanders opviel was de erbarmelijke staat van de wegen. Ik dacht altijd dat het een huizenhoog cliché was dat in realiteit wel meeviel, maar het verschil tussen de kwaliteit van het wegdek in Luxemburg en België was frappant. Putten, bubbels, scheuren, gleuven,… Bij momenten simpelweg gevaarlijk en allerminst aangenaam.

Of we de oorzaak daar moesten zoeken weten we niet, maar niet veel later maakte Katrien gewag van weer een platte band, terug de achterste. 6-3 (Katrien-Wouter) en we hoopten dat het daarbij zou blijven. 
We hadden geen binnenbanden meer op overschot en dus zat er niets anders op dan ter plaatste te plakken. Gelukkig konden we onze vouwteil vullen in de Ourthe en zo stonden we iets later gaatjes te zoeken en banden te schuren, te plakken en te pompen. 

Na een wat langere klim volgde gelukkig ook een langgerekte afdaling naar La Roche-en-Ardenne. In het gezellige centrum trakteerden we ons op twee Choufkes van het vat. Vlakbij de bron en perfect getapt. It’s good to be back!

Ondanks de grijze dag bleef regen uit en we waagden het erop om inkopen te doen voor een verse spaghetti. Het enige wat ons restte was een plaats vinden om onze tent te stellen. We voelden er niet veel voor om tussen de caravans ergens op een onpersoonlijke camping te staan en gelukkig hadden we rond 18.30u meteen prijs bij het eerste huis waar we aanbelden. Vlak aan de fietsroute konden we ons installeren in de wei waar normaal de paarden stonden. Weeral goed geregeld. Het zal aanpassen worden wanneer we binnenkort terug elke dag weten waar ons bed staat.