De tent was jammer genoeg niet op miraculeuze wijze opgedroogd en ’s morgens werden we dan ook wakker met nog steeds een sporadische druppel die van het zeil de tent binnen drupte. Het was de eerste keer dat we zelfs voor vertrek de binnentent moesten droogwrijven. 

We lieten er ons goed humeur niet door verpesten en na een zak bosbessenyoghurt - verandering van spijs doet eten - haalden we de tent leeg. Het regende niet, maar er hing weer heel wat mist, en onze overschoenen deden ditmaal dienst om het natte, lange gras te trotseren. Het laatste waar een gemotiveerde vakantiefietser op zit te wachten, is met natte kousen aan de fietsdag beginnen. 
Onze strategie werkte en droogvoets vingen we de tocht aan. We hielden onze Vaude-overschoenen voor de zekerheid nog even aan, gezien de dikke mist een hoge vochtigheidsgraad teweegbracht. 

We hadden spijtig genoeg, net als de nationale fietsroute, geen alternatief gevonden voor de drukke weg tot in Jõgeva. We zagen geen dertig meter ver en we stonden ervan versteld dat heel wat auto’s en zelfs vrachtwagens zonder lichten reden. Gevaarlijk en geen aangename situatie, maar het enige wat we konden doen was blijven trappen. 

Gelukkig trok de mist op net voor we de stad binnenreden en opgelucht staken we de regenjassen en overschoenen weg aan de supermarkt. We deden ditmaal inkopen in de discountwinkel Maxima. Zo goedkoop waren we ze nog niet tegengekomen: minder dan een euro voor een kilo druiven en negenentachtig cent voor een pak Milka-chocolade (daarvan wisten we ten minste zeker dat het eetbaar was). 

Een donut kreeg de hoofdrol in onze voormiddagsnack - het moet niet altijd gezond zijn - en we fietsten nog tien kilometer vooraleer we een stoppelveld zagen waar we konden picknicken. Een stuk ervan was platgereden waardoor het zacht zitten was en ideaal om de natte tent open te leggen. Enkele donkere wolken deden ons meermaals raden of het droog zou blijven, maar gelukkig trokken ze telkens over ons heen. 
Twee koffiekoeken elk, druiven, een banaan en enkele mini-sandwiches die Wouter op het einde nog in de zakken had gestopt, stelden het menu samen. Het was een verrassing toen de sandwiches gebakken spek bleken te bevatten en daarmee iets weg hadden van quiche. 
De tent moest drogen, dus bleven we verplicht lang uitrusten op het deken. Met trui toen de wolken voor de zon schoven, en zonder toen het blauw was. 

Na de middagpauze heuvelde het parcours meer, maar konden we gelukkig terecht op iets rustiger wegen en hier en daar halfverharde paden. Aan een oude man die zijn gras aan het maaien was, vroegen we zwaaiend met onze flessen of we ze konden bijvullen. Hij verwees ons in het Ests naar de waterput aan de overkant van de straat en het zou hem een worst wezen dat er geen emmer stond. Zonder succes fietsten we verder en bij poging twee slaagden we gelukkig wel in onze opzet.
De vrouw, die eveneens enkel het Ests machtig was, diepte water op uit hun put in de tuin en bleef maar ratelen. We konden haar bijbrengen dat we uit België kwamen en meer dan zevenduizend kilometer hadden gefietst, maar begrepen bitter weinig van wat zij allemaal vertelde. Plots nam ze ons mee naar de serre. Niet minder dan zeventien tomaten, een handvol kerstomaten en twee baby-komkommers kregen we mee!

Ze woonde niet ver van het Saadjärv meer en wat verder vonden ook wij er onze woonplaats voor een dag. In de zon schreven we aan de blog en genoten we van een heerlijke broodmaaltijd met tomaten die smaakten zoals ze roken: vers. Zonder twijfel de lekkerste die ik ooit at. 

We bleven aan het meer zitten zolang de zon het toeliet en keken naar de mensen die de laatste duik van de zomervakantie kwamen maken. Op twintig kilometer voor Tartu hadden we hier een prima plekje versierd.

Vertrekken op een lege maag is nooit een goed idee, maar vertrekken op een ontbijt dat je niet smaakt evenmin. De ontbijtgranen met stukjes banaan en chocolade die we in de Konsum hadden gekocht, hadden niets weg van de smakelijk crunchy die op de verpakking stond. Tonnen calorieën, hoewel we niet het gevoel hadden dat er suiker in zat, en een gekke textuur. Niet voor herhaling vatbaar, zoveel was zeker. 

Het veld waarin we stonden lag aan het huis waar we hadden aangebeld en bereikte je via een lange oprit. Er was zoveel mist ’s morgens dat we de straat zelfs niet konden zien. De tent was nat en onze kledij voelde klam aan, maar goed ingeduffeld met craft, t-shirt, lange mouwen en regenjas vlogen we erin. 

Na een kleine tien kilometer deden we inkopen in het shopping center van Rakvere - gelukkig ook op zondag al vroeg open. Straf dat alle grote supermarkten in de landen die we al aandeden ’s zondags de hele dag geopend zijn, en dat dat in België eerder zeldzaam is.
Nu we al in verschillende supermarkten inkopen hadden gedaan, konden we objectief over het prijsverschil met Noord-Europa praten. Vleeswaren en kaas zijn in Estland merkelijk goedkoper (€1,70 voor 350 gram gehakt en €2,19 voor 400 gram kaas), maar confituur is dan weer eerder aan de dure kant (€3,20).
Wat ons echter vooral blij maakte naast goedkoop shoppen, was dat Esten vers brood weten te appreciëren. Een lekker - dat hoopten we toch -, bruin brood stak meteen in ons winkelmandje. Daarnaast kochten we eveneens de ingrediënten voor spaghetti bolognese en kozen we voor yoghurt als ontbijt aangezien ze enkel hetzelfde merk hadden van de crunchy die we twee alinea’s geleden de grond inboorden.

Op plastic flessen zit leeggoed. Normaal kan je die flessen inwisselen in de supermarkt, maar hier was de automaat goed verstopt. Buiten, aan de achterkant van het shoppingcenter, was een hall waar twee automaten stonden. Niet erg praktisch aangezien we onze inkopen al hadden gedaan, maar blijven rondfietsen met een lege fles Nestea van twee liter was nu ook niet bepaald handig. Om een of andere reden werd de fles niet aanvaard en uiteindelijk verloren we veel tijd en lieten we de tien cent waarvoor ze was. Wat een gedoe!

Ondertussen was de mist opgetrokken en wisselden wolken en zon elkaar af. Snel verzonnen we een alternatieve route voor de saaie straat die we, tegen de wind in, volgden. Wat gemakkelijk dat je met een beetje in- en uitzoomen op de gps kan kijken hoe je anders kan rijden. De nieuwe weg was veel mooier en over een halfverharde landbouwweg fietsten we licht glooiend door velden, bos en struikgewas. 

“Is het aan het donderden?” vroeg ik, maar Wouter dacht dat het een auto was. De dreigende hemel met zwarte wolken deed nochtans iets anders vermoeden. En ik kreeg gelijk. We werden op de hielen gezeten door donderslagen en de wolken hadden veel weg van de Harry Potter-scène waarin dooddoeners het zwerkbaltornooi komen verstoren. 

Net op tijd diende een aftands bushok zich aan en konden we beschut tegen de regen lekker lunchen. Het brood was namelijk effectief zeer smakelijk - wat hadden we dat gemist, een goede, ouderwetse snee brood - en met champginonnenworst, kaas, tomaat en frambozenconfituur als beleg waren de combinaties legio. 
De bui duurde net zolang als we tijd nodig hadden om te eten en we stapten onze fietsen weer op om langs een iets drukkere weg het traject af te werken. Elf kilometer ging zo voorbij en we sloegen linksaf, een veldwegje in. Dreigende wolken, the sequel, kondigden zich aan en naast donder kregen we nu ook bliksem om het plaatje af te maken. Vanop een afstand sloegen we de regenvlagen gade en het was mooi om te zien, zolang we het droog hielden. Het was een liedje dat niet kon blijven duren. De regen haalde ons in en met een spurtje zetten we de laatste honderd meter naar een schuur in. 
We herinnerden ons maar half de berekening die je kan maken door de seconden te tellen tussen donder en bliksem. Een fractie was het slechts en de decibels bevestigden hoe dicht het onweer bij ons was. 

Toen het ergste voorbij was, stapten we na een half uur op de pedalen en net toen we onze regenjassen wilden uittrekken, begon het weer te druppelen. We stonden net op de hoek van een kruispunt en konden onze flessen bijvullen bij de bewoners van het huis waaraan we stonden. We maakten maar van de gelegenheid gebruik om een kwartiertje onder hun afdak te schuilen. 
Een uur verder herhaalde het verhaal zich opnieuw. Gelukkig troffen we net op tijd een bushokje en vermaakten we ons drie kwartier met het beluisteren van de ipod tussen het getik van de gietende regen op het golfplaten dak. 
Net toen we begonnen te overwegen onze tent achter het bushok op te zetten, zagen we in de verte witte wolken en blauwe lucht. We wachtten lang genoeg tot ze ons bereikten en fietsten droog de laatste kilometers van die dag. 

Onderweg voorzag een appelboom ons van kleine, lekkere appeltjes. We aten er eentje en plukten er nog vier voor de volgende dag. Een weide aan een zomerhuisje wat verder leek ons een geschikte bivakplaats. De eigenaar was thuis, sprak vloeiend Engels en zag er absoluut geen graten in dat wij daar zouden kamperen. Net voor de volgende regenbui - waar het water vandaan bleef komen weet ik niet -, zetten we de tent recht en schuilden we voor de vierde keer die dag. 

In de binnentent stonden plasjes doordat we ze ’s morgens zo nat hadden weggestoken en ze niet hadden kunnen uitleggen die middag. Druppels vielen van het zeil naar beneden en het was letterlijk dweilen met de kraan open. Waarom zou je ook op huwelijksreis gaan naar de Caraïben als je in een natte tent kan kamperen? 

Koken moest noodgedwongen in de voortent. Geen ideale situatie, aangezien de damp zich een weg naar buiten probeerde te banen tussen de binnen- en buitentent. De spaghetti was wel erg lekker en smaakte ondanks de povere middelen minstens zo goed als thuis. Bovendien was ons avondmaal voor de tweede dag op rij niet alleen noodzakelijk als voedingsbron, maar tevens als opkikker. 

Doordat het vroeger en vroeger donker werd, werden ook onze dagen korter. Nog voor 22u lagen we in onze slaapzak, klaar voor de nacht die aan het vallen was. 

In een warm bed, onder een zijdezacht donsdeken hadden we een comfortabele nacht. Fris als een hoentje zaten we om 8.30u aan het ontbijt en deden we ons tegoed aan de Estse specialiteiten. Geen typisch continentaal ontbijt, maar gitzwart zuurbrood met haringsalade, lookbroodjes met gesmolten kaas, omelet met kruiden en pruimensap. Niet voor elke morgen, maar voor deze keer best smakelijk. 

Het weer zag er al een stuk beter uit dan de dag ervoor, hoewel een spat regen volgens het weerbericht binnen de mogelijkheden viel. We waren in ieder geval hoopvol en rond kwart voor elf mistten we de eerste voorspelde spat net toen we de betaling in orde brachten. 

We volgden de kustroute langs de drie schiereilanden door het Lahemaa Rahvus National Park, in mooie herfstkleuren. We hadden slim besloten om de vorige dag de regen uit te zitten, want nu de zon door de wolken brak was het volop genieten van dit prachtige stukje Estland. 
De kustlijn werd getypeerd door de rotsen in het water en het immense dennenbos dat op veel plaatsen tot op het strand doorliep. De enorme wolkenformaties die door de strakke wind continu in beweging waren, gaven het decor nog wat extra cachet. 
De schiereilanden zorgden ervoor dat we regelmatig land aan de overkant van het water zagen. Ook in het kleine dorpje Viinistu zagen we in de verte dennenbomen, maar die bleken op een verdwaald eiland te staan. Buiten een kleine vissershaven, waar tevens een museum, hotel en restaurant waren, was er hier niets te zien en in geen van de voorgaande vernoemde etablissementen was er veel leven te bespeuren. 

Na vierentwintig kilometer waren we opnieuw op drie kilometer van ons beginpunt. De eerste ‘bult’ op de kaart was bij deze gerond. We lieten de kust even links van ons en door het bos reden we verder richting Vosu, waar we hoopten inkopen te kunnen doen voor die dag. Het was al na een uur toen we het kleine supermarktje binnenwandelden en ons mandje gretig vulden. We hadden honger en wilden ons er zo snel mogelijk vanaf maken. 

Vosu was een gezellig dorpje aan het strand en even buiten het centrum vonden we een leuke plek om te lunchen. Pal in de duinen, maar bovenal beschut tegen de strakke zeebries. Wat een verschil met de dag ervoor, toen we in zeven haasten en in de gietende regen onze stritsel naar binnen werkten. 
Na het middageten reden we nog een stukje verder langs de kust alvorens onze weg door bos en veld, landin- en zuidwaarts verder te zetten. De wind blies volop en aangezien we reeds in alle richtingen hadden gefietst, hadden we ze zowel mee als tegen. Langs het vlakke parcours zwiepten de toppen van de dennenbomen hevig heen en weer en de stammen kraakten dat het een lieve lust was.

De laatste tien kilometer zat de wind, duidelijk voelbaar, in de verkeerde richting. We reden nu door de akkers en hadden geen bomen die ons wat bescherming boden. Een zestal kilometer voor Rakvere, een stuk verder dan we ingeschat hadden en na een heerlijke en heel mooie fietsdag, gaven we er de brui aan. 
In het eerste huis waar we aanbelden was het meteen prijs. We konden onze tent opzetten in het veld, uit de wind en ietwat privé achter de struiken. De zon scheen nog uitbundig, maar de bomen die ons beschutting gaven, hielden ook de zonnestralen tegen. 

Het was wat frisjes, maar van regen was geen sprake en dus aten we buiten op het picknickdeken. Naar aanleiding van onze oproep hadden we van Lucie, de mama van Katrien, een goede tip gekregen voor het avondeten en we waren benieuwd naar het resultaat. De wortelstamppot met hesp- en kaasblokjes was een voltreffer! Het smaakte geweldig en warmde ons op. We sloten de dag af met enkele lekkere citroenwafeltjes (neen, geen chocolade) en hoopten vurig dat het ook de dag erop mooi weer zou blijven. 

Rond 1u werden we wakker door het ritmisch getik van regen op het tentzeil. Het klonk alsof het nog uren kon aanhouden en helaas werd onze voorspelling profetisch omgezet in realiteit. ’s Morgens regende het nog steeds en zo langzaam mogelijk werkten we onze ochtendtaken af. De matjes waren opgerold, de slaapzakken en liners staken in hun hoezen en de muesli hadden we opgegeten. Wouter schreef zelfs nog de blog van de vorige dag.
We hadden nog uren kunnen wachten, maar daar schoten we niets mee op. Tegen 11u braken we, getooid in regenkledij, de tent af. Dat mijn regenpak enkele weken ervoor een bierdouche had gekregen waren we vergeten, maar die herinnering kwam snel terug toen ik mijn broek en overschoenen uit de zak nam. 

Het seizoen was ’s nachts bruusk van zomer op herfst overgeschakeld. Het duurde niet lang vooraleer we uitgeregend waren en van het mooie bos en de kustlijn konden we niet genieten zonder dat koude druppels langs onze nek de jas binnen sijpelden. Slecht weer, daar kan men nu eens nooit aan wennen. 

In Loksa, slechts twintig kilometer verder dan onze kampplaats, hielden we verkleumd halt aan de Konsum om lunch te kopen. Het magere aanbod maakte ons er niet vrolijker op en na drie kwartier ijsberen door de vijf rayons die de winkel rijk was - het regende nog altijd - stelden we ons tevreden met een voorverpakte strudel. 
Aan de overkant van de straat aten we ons feestmaal onder het afdak van het busstation, onze opties wikkend en wegend. Verder fietsen en kamperen viel al snel af, zeker omdat onze tent sinds die ochtend was uitgerust met een vijver.

Toen het alleen nog maar harder begon te regenen, besloten we uitzonderlijk van ons we-rijden-niet-terugprincipe af te wijken en anderhalve kilometer rechtsomkeer te maken. De uitbater van een café had ons verteld dat daar een hotel was. Zijn omschrijving “nice in the woods but not renovated for a long time” zat niet ver van de waarheid af en de locatie leek ons meer geschikt voor bosklassen dan voor toeristen, maar we waren tevreden met de kamer die ze ons aanboden.

Na een warme douche hingen we onze tent uit over een balustrade en installeerden we ons, helemaal alleen, in de gigantische gemeenschappelijke ruimte die veel weg had van de eetzaal van een klooster. De internetverbinding was er een met gebruiksaanwijzing, maar eens we op de juiste plaats zaten, ging het best goed.

Korneel, de jongste telg van de D’Huyzen, hadden we sinds ons vertrek niet meer gezien en het was dan ook fijn om via Skype bij te praten. Stefanie, de vriendin van Jeroen - voor de niet-ingewijden, de tweede jongste - was ook van de partij en samen keken we uit naar het weerzien in september en in november. Griet en Viktor zwaaiden eveneens voor de webcam en toen het tijd was om te eten, spaghetti in Zoersel en yoghurt in Loksa, namen we afscheid. 

Terug op onze kamer kwam een nieuwe skype-call binnen. De tamtam had zijn werk gedaan en Sander - de derde van vier zonen - belde ons op van in Leuven. Leuk dat we anno 2015 ondanks de afstand zo gemakkelijk met iedereen in contact kunnen blijven.

Tegen 20u lokale tijd tuneden we onze vanilleyoghurt met een notenmengeling, sinaasappel en banaan. Het traditionele stuk chocolade viel voor de tweede dag op rij dik tegen. Moeilijk te omschrijven wat er deze keer was misgegaan, maar de smaak zat volledig fout. Een ezel stoot zich geen drie keer aan dezelfde steen; in Estland zouden we een ander dessert moeten verzinnen. 

Met het Estse bier en de Malibu-ananas die rijkelijk hadden gevloeid, permitteerden we het ons om wat langer in bed te blijven liggen. Het zou doodzonde zijn om niet van het heerlijke bed te genieten, vermits we vanaf nu weer voor even op de slaapmat zouden moeten liggen. 

We roosterden brood - wat een luxe - en rond 11u verzamelden we alle tassen en de fietsen aan de lift. We verlieten het appartement niet zonder een klein presentje achter te laten en hoopten dat Kadri van een glas rode wijn houdt. We zijn haar, en mijn neef Frans als fixer, in ieder geval heel dankbaar. We dropten de sleutel zoals afgesproken in postbus 188 en daarmee lag de eerste van drie Baltische hoofdsteden alweer achter ons. 

Na een vijftal kilometer deden we voor het eerst inkopen in het Balticum. Een nieuwe winkel, nieuwe taal, nieuwe producten,… dat is altijd even zoeken en aangezien ik aan de fietsen bleef, stond Katrien er op onontgonnen terrein alleen voor. Het nam iets meer tijd in beslag dan anders, maar met een mooi gevulde boodschappentas hadden we voor elf euro lunch, avondeten, een dessertje, fruit en melk voor het ontbijt. De prijzen liggen in ieder geval lager dan in Scandinavië en dat gaf ons weer wat meer flexibiliteit om een menu samen te stellen. 
Na een smakelijke nectarine - gelukkig kennen ze dat ook in Estland - volgden we over een vlak parcours de Eurovelroutes tien en elf (Baltic Sea Cycle Route en East Europe Route) die op dit stuk gelijk lopen. Het was leuk fietsen en in eerste instantie verlieten we het drukkere Tallinn en haar buitenwijken via mooie fietspaden. Vervolgens ging het over autoluwe wegen door de velden richting oosten, waar we nog een stuk van de kustlijn zouden meepikken.

Onderweg hadden we een nieuwe bezigheid gevonden: we stelden elkaar om de beurt de vraag “Hoe zou het nog zijn met…?” Illustere figuren zoals Ingeborg Marx, Margriet Hermans, Luc Steeno, Eva Pauwels, Donaat Deriemaeker,… passeerden de revue. Vragen waar we onmogelijk zelf het antwoord op konden geven, maar onze verbeelding deed goed haar best. Abonnees op Dag Allemaal mogen ons overigens altijd een verslagje opmaken. 

Onze lunch was die dag Noors getint: brood met appel, kaas en een beetje mayonaise. Jammer genoeg niet de lekkere, typische bruine kaas waar we bij Sivert en co zo van smulden, maar je kan niet alles hebben. 

In de namiddag wisselden zon en wolken elkaar af, maar aangezien we beiden nog in korte mouwen rondfietsten, was het weer meer dan behoorlijk. Met de ipod op luidspreker kregen we dan wel geen wildlife te zien - niet dat daar anders overschot aan is -, we amuseerden ons kostelijk en liedjes van Boudewijn de Groot, Bart Peeters, AC/DC en The Levellers werden luidkeels meegezongen.
Gelukkig was onze batterij net op tijd plat aangezien we in het nationaal park onze ogen en oren toch maar spitsten op zoek naar het eerste Estse wilde dier. We kregen nog niets te zien, maar het zeer zacht glooiende, bosrijke gebied en de autoluwe wegen maakten veel goed. 

Plots dook de zee op en snel hadden we een mooi plekje op het oog voor die avond. We hadden nog net voldoende water en tussen de bomen, met zicht op zee, hadden we het weeral goed getroffen. 
De Baltische Zee stond nog niet op mijn palmares en ik haalde mijn zwembroek meteen boven. De zon glinsterde uitbundig op het water en na een minuutje watergewenning was het heel aangenaam.

Terwijl ik opdroogde, begon Katrien aan het avondeten. Het pastagerecht met broccoli, kip en kruidenkaas met gorgonzola deed ons terugdenken aan onze laatste avond in Ierland bij Jerry thuis. Hoe zou het nog zijn met… Jerry? 

De keerzijde van inkopen te doen in een nieuw land is dat je al eens voor een verrassing kan komen te staan. De aangekochte chocolade bleek gemaakt op basis van koffie en we trokken allebei onze neus op na het eerste stuk. Gelukkig was het maar een lat van honderd gram.

Na het diner zagen we ons in de tent genoodzaakt om onze lampjes boven te halen. Dat was al een hele tijd geleden, maar rond 21u begon het akelig donker te worden. Met de steeds korter wordende dagen zouden we ons weer wat moeten aanpassen, maar ook dat ritme heeft zijn charme. 

Met een citytrip in Tallinn konden we bezwaarlijk van een rustdag spreken, maar geen van beiden had het moeilijk om op te staan toen de wekker aangaf dat het tijd was. Wat een luxe; precies of we hadden een appartementje gehuurd voor ons bezoek aan de stad, met dat verschil dat we er niet voor moesten betalen. Goed geregeld, Frans!

Zoals de Noorse website www.yr.no - die men ook in Zweden, Finland en blijkbaar Estland aanbeveelt om het weerbericht te consulteren - had voorspeld, kregen we een regenachtige voormiddag. Toen we de deur achter ons dichttrokken en naar de bushalte wandelden, waren onze verkreukte regenjassen dan ook geen overbodige luxe. 
Busje kwam effectief zo en aangezien alle bussen die passeerden naar het centrum reden, konden we niet missen. 

Door de regen wandelden we van de bushalte naar de toeristische dienst, waar we ons informeerden naar een goed adresje om te ontbijten. De medewerkster duidde Must Puudel (zwarte poedel) aan op de kaart en aangezien dit eethuisje ook door Lonely Planet werd aangestipt, trokken we met de verjaardagscadeau die ik van Griet en Viktor had gekregen naar de Müürivahe 20.
De yoghurt met notengranola en bananenpannenkoeken met vers fruit waren voortreffelijk en de bediening was uiterst vriendelijk. Of het nog wat te vroeg was om de wijnkaart aan te bieden? Toch wel; het was nog geen 11u dus hielden we het maar bij een warme chocolademelk en rode smoothie.
Vanaf 13u zou er meer zon te zien zijn, zonder regen. We namen dan ook alle tijd van de wereld om te genieten en het citytrip-gevoel naar boven te halen. Ontbijten op verplaatsing vinden we altijd leuk en dat was ditmaal niet anders. Bovendien gaven de regen buiten en de wifi binnen ons de gelegenheid om de blog bij te werken. Onder een aangenaam muziekje had mooi geweest, maar de eclectische muziekkeuze van de uitbaters stond in schril contrast met onze muziekvoorkeur.

Met een stadsplan in de hand wandelden we goedgemutst de kleine steegjes van het oude centrum in. Via het Vrijheidsplein en de kanonnentoren ‘Kiek in de Kök” - omdat er vanuit de ramen in de keukens van de benedenstad gekeken kon worden - kwamen we eerst in de upper town terecht. De prachtige Russisch-orthodoxe Alexander Nevsky-kathedraal met haar uivormige torens is een parel op de Toompeaheuvel waar de bovenstad zich bevindt. Wat verder, langs de Dom Saint Mary’s, krijg je een verbluffend zicht op de benedenstad met haar vele rode daken, de zesentwintig resterende torens van de stadsomwalling die er ooit zesenveertig had en de ontelbare spitse kerktorens.

Langs de stadsmuren begaven we ons naar beneden en struinden we door Pikk (lange straat) met Fat Margaret, het Broken Line Monument dat de slachtoffers herdenkt van een ferryramp in 1994, het voormalig hoofdkwartier van de KGB en de Sint Olafskerk met haar 124 meter hoge toren die we al vanop de boot zagen de vorige avond.
Raekoja Plats is het epicentrum van het lager gelegen gedeelde van het oude centrum. Toeristenkraampjes met spullen waarvan we ons afvroegen wie die ooit koopt, vullen het gezellige plein dat huis biedt aan het enige nog bestaande gotische stadhuis van Noord-Europa.

Meermaals prezen we onszelf gelukkig dat we onze fietsen op stal hadden kunnen laten staan in het appartement van Kadri. Met alle toeristen, de kasseien en het op- en afgaande straatbeeld was hier van fietsplezier geen sprake geweest. 

In een niet-toeristische bar die we eerder per ongeluk vonden dronken we een biertje en een malibu-ananassap (je kan wel raden wie wat dronk) en overliepen we de opties voor het diner. Iris, een eenzame vrouw op zoek naar gezelschap, deed haar best met enkele suggesties, maar toen ze McDonald’s voorstelde bedankten we haar voor bewezen diensten.

Onbewust moet ze ons toch geïnspireerd hebben, want uiteindelijk kwam de Estonian Burger Factory uit de bus. Op zevenhonderd meter van het cafeetje aten we de allerbeste burgers ooit: heerlijk vlees saignant gebakken met bacon voor mezelf en blauwe kaas voor Wouter. De frietjes waren teleurstellend genoeg geen frietjes, maar slappe, in reepjes gesneden aardappel in de schil uit de oven. Ook voor de bediening hoef je niet per se naar hier te trekken. We waren nog aan het eten toen ze al kwamen vragen of we de dessertkaart wilden zien. Gelukkig deed niets af aan de beleving van de uitstekende burgers. 

Op een woensdagavond was rond 21u niet veel beweging in het centrum en de cafés waren akelig leeg. In de Labor profiteerden we van een happy hour en serveerde men ons een cocktail en een bier in een maatbeker, maar bij gebrek aan ambiance trokken we terug naar de kroeg waar we eerder die avond waren geweest. Een goede keuze!
Een greep uit de taferelen waar we getuige van waren: Iris was nog steeds van de partij, al was ze niet meer eenzaam. We zagen haar een half uur later, gearmd met de gelukkige van die avond, waggelend het etablissement verlaten.
Zatlap 1 danste vrolijk en wild zwaaiend met armen en benen op de opzwepende muziek van een live-accordeonist die de Estse muziekgeschiedenis tot leven bracht. We hadden snel door wie van de gasten zich het meest aan hem stoorde en niet veel later zagen we hem door de kale kleerkast bij de schouders gegrepen worden om naar buiten begeleid te worden. De kleerkast die luidkeels alle liedjes meebrulde van begin tot eind kon zo weer rustig genieten van het repertoire.
De vriend van zatlap 1, laten we hem voor het gemak zatlap 2 noemen, vertoonde andere symptomen en viel met zijn hand nog rond zijn pintje in slaap aan de toog. Dertig minuten later - we vermoeden dat de vriendin van zatlap 1 de vriendin van zatlap 2 verwittigd heeft - kwam een in tijgerprintpyjama geklede vrouw hem bruusk wakker maken. Hij wist meteen hoe laat het was, zijn pintje bleef onaangeroerd staan en als de wiedeweerga volgde hij haar slaafs naar buiten. 

Het spektakel was over en na een derde malibu-ananas en halve liter besloten we karaokebar Helsinki een kans te geven. Helaas grepen zij met hun beperkte scala aan Finse, Estse en Russische nummers niet de kans om ons talent te aanhoren en namen we dan maar de bus terug naar het appartement. 

Tallinn was meer dan de moeite en een absolute aanrader voor iedereen die van een citytrip houdt. Voor ons was deze ‘reis op reis’ een welkome verandering in de fietsroutine en gelukzalig kropen we onder de lakens die we de dag nadien alweer zouden moeten achterlaten.

We sliepen beiden goed en ik herkende ’s morgens het opgewonden gevoel dat ik als kind had voor ik op schoolreis vetrok. Leuk dat die beleving ook na vier maanden nog steeds zo apart is! We stonden vroeg op aangezien ik niet meer te houden was voor het bezoek aan de twee hoofdsteden, die slechts door honderd ferryminuten van elkaar gescheiden zijn. Katrien ging vlot mee in mijn enthousiasme en al om kwart na acht zaten we op de fiets. 

Na een praatje met een vriendelijk Finse trokken we via bospaadjes en fietspaden naar deze hoofdstad die in 1550 werd opgericht door de Zweedse koning Gustav Vasa. We moesten de kelk in Finland blijkbaar tot op de bodem ledigen; ook de laatste twintig kilometer kregen we nog enkele bijzonder pittige klimmetjes te bedwingen. Door de hellingsgraad en voornamelijk als gevolg van het losse grind konden we niet anders dan een paar keer voet aan de grond te zetten. We kreunden, maar kraakten niet en rond kwart na tien reden we op goed gevulde fietspaden het centrum van de stad in. 

We weten niet welke offers we onbewust aan de Finse weergoden brachten, maar ze moeten er gediend mee geweest zijn. De zon brak ongeduldig door de wolken, net op het moment dat wij onze fietsen op het Senaatintori (Senate square) parkeerden. De imposante lutherse domkerk baadde in de zon en onze mini-citytrip kon niet beter beginnen. Erna trokken we in eerste instantie naar de toeristische dienst. Een stadsplan is immers altijd handig, maar we hoopten er voornamelijk onze tickets voor de ferry naar Tallinn te kunnen boeken en printen.
Met de tickets op zak ging onze hop-on-hop-off route - van onze fietsen wel te verstaan - verder via de orthodoxe Tuomiokirkko en de Kauppatori, een gezellig marktje aan de kade, geflankeerd door een oude markthal die nog steeds wordt gebruikt om (dure) koopwaar te slijten.

Onze tweede hoofdstad na Londen beviel ons en het was gezellig druk in het centrum. De zon was nu helemaal doorgebroken en gezien de langgerekte winters profiteren de locals optimaal als het warm en mooi weer is. We volgden hun voorbeeld en nestelden ons op de Esplanade, het langgerekte stadspark. Een getalenteerde violist maakte met gekende deuntjes het plaatje compleet en we genoten volop. De mensen keken even raar op toen ze ons de tent zagen uithalen, maar hun interesse ebde snel weg toen bleek dat ze enkel werd uitgehaald om op te drogen.

Na een uitgesponnen lunchbreak bezochten we een ander stadsdeel met als hoogtepunten de Chapel of Silence, een kerk uitgehouwen in de rotsen en enkele moderne musea omgeven door strakke parken.
Toen we ons op het plein aan het centraal station afvroegen op welk ander mooi gebouw we keken, werden we aangesproken door een uiterst vriendelijk man. Het bleek een Fin te zijn die op zijn negenentwintigste naar LA was verhuisd en nu in Helsinki op vakantie was. Onze kleurrijk beladen fietsen hadden zijn aandacht getrokken en we lichtten onze plannen toe. Het is altijd leuk als de mensen interesse tonen in onze tocht en deze maal kregen we er een leuk expatverhaal en enkele sightseeingtips bovenop. (Het mooie gebouw bleek trouwens het theater te zijn.)

Door de winkelstraat rondden we onze toer door de stad af en belandden we terug op het plein aan de kathedraal waar we in het begin van de dag onze rondtrip startten. Op een bankje in de zon en in onze gewone kleren zagen we eruit als doodnormale toeristen, weliswaar met ietwat speciale fietsen.
Dankzij het goede wifinetwerk vernamen we dat een D’Huys-delegatie reeds tickets geboekt had voor een trip naar Boedapest en dat ‘toevallig’ rond tien november. Dat wordt een verjaardag om naar uit te kijken. 

Tegen half zes begaven we ons naar de ferryterminal die pal in het centrum, een honderdtal meter van de markthal lag. We hadden voor de snelle Lindaline gekozen en in eerste instantie genoten we van het mooie zicht dat we vanop de boot kregen op de stad. Ook het zeefort Suomenlinna kregen we op deze manier nog te zien en zo hadden we in een dag de belangrijkste bezienswaardigheden kunnen afvinken.

Het brood dat in Helsinki gratis was uitgedeeld als marketingstunt diende perfect als avondeten met kaas en ham. Bij het afstappen honderd minuten later zagen we dat enkel eten en drinken dat in de bar werd aangekocht genuttigd mocht worden. Boetes tot honderd euro schreven ze ervoor uit. Overdreven, maar we zijn blij dat we onze engelengezichtjes niet hadden moeten bovenhalen.
Veel van onze snoezige aangezichten bleef trouwens niet over. We weten niet of het aan de snelheid van onze expresboot of aan de zee lag, maar er was verschrikkelijk veel deining. Het was zo goed als onmogelijk om deftig rond te wandelen in het schip en de zaken die op het tafeltje lagen moesten we wegsteken of vasthouden zodat we deze niet aan de overkant moesten gaan zoeken. Het duurde dan ook niet lang voor we last begon te krijgen van de wilde zee. Ondanks de overvloedige zon van de afgelopen week schoot er van Katrien haar bruine tint niet veel over en duizeligheid en een misselijk gevoel waren haar deel. Na enkele korte passages naar het buitendek - gelukkig enkel om frisse lucht te happen - ging het telkens iets beter. Veel plezier beleefden we deze maal niet aan onze overtocht.

Met een belabberd gevoel zetten we voet aan wal, maar de blikken die we al op het historische centrum van Tallinn konden werpen, deden het beste vermoeden voor de volgende dag. Vijf kilometer buiten het oude centrum lag het appartement van Kadri, een vriendin van mijn neef Frans. Wat vriendelijk dat we daar konden overnachten! Ze was er zelf niet, maar haar broer Raul ontving ons met open armen en overhandigde de sleutel. Met de lift stonden de twee fietsen en twaalf tassen in een wip boven in het appartement en trokken we onze ogen open voor een mooi zicht op de stad en de zee. Fantastisch! 

Als epiloog van een rijkelijk gevulde dag legden we ons in de zetel en terwijl ik de culturele citytrip van Tallinn voorbereidde - ik kan het niet laten -, keek Katrien enkele no-brains afleveringen van een MTV-show. 

De mist hing in dunne slierten over het meer en de tent stond er vanwege de rijkelijke dauw maar slapjes bij. Zolang er geen zaken de binnen- tegen de buitentent duwden, kon dit echter geen kwaad en de zon deed al aardig haar best om de waterdruppels te verdrijven. 
De eerste hindernis van de dag liet niet lang op zich wachten. Vol overgave hadden we een dikke twaalf uur eerder met behulp van onze hamer de piketten diep in de harde zandgrond geslagen. We stonden er toen niet voldoende bij stil dat we ze ook weer uit de grond zouden moeten krijgen. Het was een zware bevalling, maar zoals King Arthur in zijn gloriedagen toverden we al onze Excaliburs weer tevoorschijn. Ik heb het nooit in de verhalen gelezen, maar vroeg me af of Arthur ook bleinen overhield aan zijn prestatie. 

We hadden zware benen en vermoedden dat de zesduizendzevenhonderd getrapte kilometers begonnen door te wegen. Het nooit aflatende glooiende landschap hielp niet en we hadden een stevige banaan nodig om de voormiddag door te komen. 

De hoeveelheden bos en water namen af en we kregen weer meer koren op ons bord. Jammer genoeg begon naast de landschapswissel - zoals voorspeld - ook het weer zijn kar te keren. Uit het niets doken dikke wolken op en na een week helder, blauwe hemel moesten we terug wennen aan het feit dat de zon achter de wolken kon verdwijnen. 

Ondanks onze vermoeide benen legden we aardig wat afstand af. We trapten voor twaalf uur reeds vierenveertig kilometer bij elkaar en konden dan ook voldaan genieten van onze sandwiches, die een tikkeltje extra hadden met de resterende peterselie.

We zagen de figuurlijke bui al hangen en de namiddag was effectief zwaarder dan de voormiddag. De letterlijk bui bleef achterwege, het wolkenpak brak terug open en de zon was prominent aanwezig. 

Het was lastig fietsen. Elk heuveltje leek wel een tourcol en liefst van al stapten we van de fiets en zetten we ter plaatse onze tent op. De motivatie was ver te zoeken en onze kopjes hingen naar beneden. Ik trachtte Katrien en mezelf wat op te monteren met de belofte dat we in de eerstvolgende supermarkt een snackje naar keuze uit de rekken mochten halen, maar veel  zoden bracht mijn peptalk niet aan de dijk.
Net op tijd begonnen we te brainstormen over onze toekomst en met het verzetten van onze gedachten kwam, naast de zon, ook de kracht in onze benen terug. Voor we het wisten stonden we zestien kilometer verder aan de supermarkt in Sipoo en konden we de fietsen even laten voor wat ze waren. De beloofde snack had dan misschien toch zijn invloed gehad en de welverdiende Mars Ice Cream verrichtte wonderen. 

We zouden die dag tot op twintig kilometer van Helsinki fietsen aangezien we niet het risico wilden nemen om al in te verstedelijkt gebied te belanden. Althans, we hoopten dat we in de richting van de Finse hoofdstad aan het rijden waren. Geen enkele wegwijzer gaf ons op dat vlak bevestiging.

De laatste kilometers volgden we de Kuninkaantie aan de hand van bruine bordjes met een gouden kroontje. Er was bijzonder weinig te zien langs deze koningsweg en het was er trouwens aan te zien dat de koning zich liet ronddragen of -rijden, want anders zou hij wel een vlakkere weg hebben uitgekozen.

Aan een sportcomplex was er groen te over en na een korte check met enkele mensen aan de (outdoor) fitnesstoestellen was het snel duidelijk dat dit onze overnachtingsplaats zou worden. Er was plaats genoeg en naast ons picknickdeken spreidden we de tent open om ze helemaal te laten uitdrogen alvorens ze op te stellen. De tent moest nog wel heel nat zijn, minstens anderhalf uur luierden we onder een zalige zomerzon. 

Voor het avondeten hadden we ditmaal een eenvoudig eenpansgerecht voorzien. We haalden een zak diepvries nasi-goreng uit de tassen en zeven minuten later was het smullen geblazen. Knapperige groentjes, lekkere stukjes kip en met 100 kcal/100 gram best gezond voor een kant-en-klare maaltijd. 

Onze avondactiviteit bestond erin om nog eens door de Lonely Planet te ‘bladeren’ op zoek naar de highlights van Helsinki. De metropool aan de Baltische zee heeft wel wat te bieden en vol ongeduld kropen we voor de laatste keer in Finland de slaapzakken in. 

Onze platte rust behoorde tot het verleden, maar voor de rest van de campinggasten was het zondagmorgen en rond 7.30u was er dan ook nog niet veel beweging. We profiteerden van de kalmte in de sanitaire blok en namen nog een douche voor vertrek; je weet maar nooit hoe lang het zou duren vooraleer we terug op een camping of een wilde weldoener stootten. 

We besloten alsnog de laatste twee verslagen af te werken en waren trots op onszelf dat we weer helemaal up-to-date waren. Na het opbreken van ons kamp en met het ontbijt achter de kiezen was het kwart na tien toen we onze tocht verderzetten. 

Het eerste stuk fietsten we langs een iets grotere weg. Geen enkel probleem vermits Finland uitstekend werk heeft gemaakt van haar fietsinfrastructuur. In elk dorp en zeker in de steden is er een mooi aangelegd fietspadennetwerk; je kan zonder problemen naast mekaar fietsen en hoeft je geen zorgen te maken over het verkeer. Gelukkig maar, want op de wegen zonder fietsstroken werden we al meermaals rakelings voorbij gesneld door onvoorzichtige chauffeurs. Een groot verschil met de Noren en Zweden die altijd in een grote bocht om ons heen reden.

We konden in ieder geval op geen beter moment in Finland vertoeven. Het was wederom zomers warm en na een stevige klim trokken we onze craft uit - nog geen uur waren we weg. We vorderden goed, maar door het wat latere vertrekuur en de daginkopen was het al 14u voor we neerploften om te eten. We hadden wel al vijfenveertig kilometer gefietst en zaten dus goed op schema.

De groteren wegen lagen na de lunch ver achter ons en over prachtige, onverharde paden reden we, met enkel vlinders als compagnons, door het Finse binnenland. Uitgestrekte bossen, lage vegetatie, sierlijke rotspartijen, glooiende korenvelden, hier en daar een glinsterend meer… wat verwacht een mens nog meer?

Het was naar ons aanvoelen de warmste dag tot dan en ondanks het gebrek aan informatie over de exacte temperatuur zeiden onze rustpauzes in de schaduw voldoende. Het was puffen bij momenten en over de stoffige wegen slonk ons water zienderogen. De tractorsporen die gevormd waren in de natte julimaand waren intussen volledig verhard en zorgden voor een extra uitdaging en veel lawaai van rammelende tassen. 

Na achtenzeventig kilometer fietsen vonden we het welletjes en in Myrskylä vonden we een leuk plaatsje aan het meer. Ik val in herhaling, maar het duurde geen vijf minuten vooraleer ik verkoeling zocht in de aanlokkelijke plas. Het water was minder helder als elders, maar hier was de bodem dan weer niet bezaaid met grote rotsen. Katrien hield het bij pootje baden, maar had eveneens deugd van het frisse water. 

Onze passage op het wereldwijde web had ons de vorige dag geleerd dat het weer vermoedelijk slechter zou zijn de volgende dagen. Lagere temperaturen, meer bewolking - minder dan wolkenloos is dan ook niet mogelijk - en vanaf woensdag zelfs kans op een regendruppel. We profiteerden optimaal en ons picknickdeken klopte overuren. 

Terwijl ik de blog schreef - we lieten ons niet meer vangen en probeerden goed bij te blijven - begon Katrien aan het avondeten. De aardappelsalade met spekjes, ajuin, erwtjes, peterselie en mayonaise smaakte goed en het was eens iets anders. Na meer dan vier maanden kokkerellen op slechts een ‘kookplaat’ is het namelijk niet altijd gemakkelijk om origineel te blijven in de recepturen. Suggesties van ons lezerspubliek zijn via de blog, Facebook of per mail altijd welkom. 

Met nog honderd kilometer tot Helsinki waren onze dagen in het hoge Noorden bijna geteld. We stelden het programma zo samen dat we nog een volledige dag hadden om te fietsen en een dag extra om Helsinki te bezoeken. Tegen de avond zouden we vervolgens met de boot naar Estland oversteken. Wij waren in ieder geval benieuwd!

Ik was al vroeg wakker en reeds om 7u zat ik op het terras aan de receptie. Ik zorgde ervoor dat alle foto’s van de voorbij dagen geüpload waren en duidde daarnaast de highlights in Helsinki op onze gps-kaart aan.

Rond 10.30u vervoegde Katrien mij. Ze had lekker lang kunnen doorslapen door de uitstekende positie van onze tent tussen de bomen. De zon had geen vrij spel gekregen en zo bleef de temperatuur in de binnentent aanvaardbaar. 

Na het ontbijt wisselden we van positie en kroop Katrien achter de laptop om de blog verder bij te werken. Ik maakte mij in de tussentijd nuttig door de fietsen grondig te poetsen: eerst goed afspuiten, schoonmaken met een sopje met een focus op de ketting, tandwielen en velgen, een tweede maal afspuiten, droogwrijven en tot slot de ketting smeren. Een heel karwei, maar onder een zalig zonnetje geen opgave. 
Ook bij Katrien was het werk goed gevorderd en als beloning ‘trakteerden’ we onszelf op een smakelijke broodjeslunch op ons picknickdeken dat we voor de gelegenheid half in de zon, half in de schaduw hadden gelegd. 

Rond half drie trokken we naar het zomertheater van Heinola. Ter ere van het tweehonderdjarig bestaan van de plaatselijk fanfare stond er een concert ingepland van het blaasorkest onder leiding van Markus Johansson. Ook de Heinola Big Band gaf het beste van zichzelf en we lieten ons de sax- trompet- en gitaarsolo’s welgevallen. We sloten de muzikale namiddag af met een ijsje alvorens terug richting camping te trekken. 

Ik had het meer nog niet van dichtbij gezien en daar moest dringend verandering in komen. Terwijl Katrien verder aan ons reisverhaal werkte, zocht ik mij een weg tussen de rotsen die het opnieuw moeilijk maakten om te zwemmen, laat staan duiken. Er was op deze warme zaterdag veel leven op het water en de speedboten, jetski’s en andere vaartuigen zorgden voor een leuke golfslag. 

We hadden al goed geschreven en met nog twee dagen te gaan was het realistisch om de website te updaten tot en met twintig augustus. We wisselden opnieuw af en ik werkte het verslag van de laatste dag af. Katrien bereidde ondertussen de balletjes in tomatensaus en na het avondeten gooiden we alles online. Onze zucht van opluchting hoorden ze waarschijnlijk tot ver buiten de muren van de receptie. 
Net voor middernacht vonden we nog de tijd om enkele mailtjes te beantwoorden en het uurrooster van de ferry naar Tallinn op te zoeken. Luik drie, Scandinavië, lag op een paar dagen na volledig achter ons.