Het was zondagmorgen en dus was het onthaasten geblazen. We moesten pas om 12u uitchecken - een stuk relaxter dan de Duitsers, die Fransen - en we maakten dan maar gretig gebruik van die mogelijkheid. 

Eens terug op de fiets, neusden we nog even rond in Thionville, maar het centrum bood minder dan wat we ervan verwachtten. We bevonden ons al snel weer langs de Moezel, maar het waren vooral de koeltorens van de kerncentrale van Cattenom die onze aandacht trokken. De reusachtige torens en witte rookpluimen zouden we bijna de volledige fietsdag blijven zien en waren regelmatig een doorn in het oog in het groene landschap. 

Na tien kilometer peddelen ging het linksaf. Na de Donau en de Rijn was nu ook de Moezel verleden tijd en landinwaarts ging het naar de grens met Luxemburg. Het biljartvlakke fietspad maakte plaats voor regionale wegen dwars door en over de heuvelachtige velden. Altijd weer even aanpassen, maar de vergezichten die in de plaats kwamen maakten veel goed. 

Per toeval hielden we halt op de grensovergang van ons 31e(!) fietsland. Op een veldweg stond een aanlokkelijke bank ons op de top van een klim op te wachten en een blik op de gps leerde dat we exact op de grens tussen Frankrijk en Luxemburg zaten. Prima locatie.

Het landschap in het Groothertogdom (best een ironische naam) veranderde niet drastisch, maar het Lëtzebuergesch was in ieder geval iets aparts. Dat moesten we nader uitzoeken de volgende dagen. 

Op een paar kilometer van het eindpunt van de route stootten we op een mooie schuilhut, maar het was niet meteen duidelijk of we er mochten slapen. We toetsten af bij twee passanten die er niet veel graten in zagen en besloten in de bossen te blijven hangen. Heel wat idyllischer dan de camping die we eigenlijk voor ogen hadden.
​Enig minpuntje: we hadden geen eten in de tassen zitten, want in de kleine dorpjes waar we door waren gefietst, was op zondag niets te vinden. 
Improviseren dan maar. We hadden nog een prinskoek, wat droge cornflakes, een paar schelletjes gedroogde ham en… bouillon. Katrien ging op expeditie om brandnetels te plukken en wat later pruttelde een ketel vers geplukte netels op ons gasvuur.

Nu de Robinson in ons helemaal naar boven was gekomen, konden we het niet laten nog een kampvuur te maken. Op en top avontuur en uiterst gezellig.

Wat vliegt de tijd wanneer je je amuseert! Weeral tijd om afscheid te nemen en na het ontbijt sprongen Enzo, een verzamelaar, en dochter Cécile op de Vespa en wij op de fiets. Afscheid nemen is nooit leuk, maar van nieuwe vrienden toch net iets aangenamer. 

We pinden ons eindpunt voor die dag vast in Thionville, een kleine veertig kilometer verderop. We mochten immers niet te snel fietsen want dan zouden we nog te vroeg in Zoersel arriveren. Ons traject leidde ons door het centrum van Metz naar de oevers van de Moezel, vanwaar het noordwaarts ging richting Luxemburg. 

De route was niet meteen om duimen en vingers van af te likken. Iets te vaak bevonden we ons namelijk langs het kanaal tussen de industrie. Het fietspad was wel uitstekend bewegwijzerd, autovrij en de Franse wielertoeristen of andere passanten waren zoals steeds hoffelijk en vriendelijk. 

Iets na de middag installeerden we ons in het Parc Wilson met onze net aangeschafte lunch en we hoopten stiekem dat het prachtige zomerweer nog een tweetal weken zou aanhouden. De komende dagen zou het in ieder geval nog warm en zonnig worden, maar je wist natuurlijk nooit. 

Na een nuttige passage in de toeristische dienst vonden we een betaalbare kamer in Hotel du Parc. Bijna de volledige namiddag besteedden we aan het updaten van de blog, het finaliseren van de routes en het zoeken naar slaapplaats in Luxemburg stad. Niet meteen een droomnamiddag- en avond, maar het hoort erbij en zo kregen de benen na een viertal dagen trappen eindelijk weer wat rust.

Stipt om 8.30u stonden we gepakt en gezakt aan de overkant van de straat voor onze ontbijtafspraak. Bernard was ons toen al op het hart komen drukken dat we zonder problemen eerst nog een een douche konden nemen en zo geschiedde dat we fris als een hoentje onze voeten onder de ontbijttafel schoven. Vers stokbrood, een briochetaart, heerlijke zelfgemaakte confituur van Monique (aardbei, mirabelle en rode bes),… smullen geblazen! 

Bernards enthousiasme was eindeloos, maar veel sneller dan gehoopt moesten we al afscheid nemen toen hij zijn kleinkinderen naar school moest brengen. Aangezien we ’s avonds bij hun dochter terecht konden in Metz gaf hij ons al te kennen dat ze misschien ook wel eens zouden durven afzakken voor de geplande bbq. “A ce soir,” en weg was hij.
De vlotte babbel met Monique ging onverstoord verder en daarbovenop kregen we nog een rondleiding door de groentetuin. De generositeit van de familie Cuvillier kende werkelijk geen grenzen en vlak voor vertrek werden onze tassen nog gevuld met een klein flesje (huisgemaakte) mirabellenschnaps, een stokbrood, ham, kaas en een vijftal net geplukte tomaten.

De kleine vijftig kilometer tot Metz waren dan weer een stuk minder boeiend. De velden leken wel eindeloos en ook hier bleef het goed heuvelen. De wind was gelukkig gaan liggen en rond een uur of twee arriveerden we au centre ville.
De hoofdstad van de regio Lotharingen (Lorraine), gelegen aan de oevers van de Moezel, verraste ons met zijn mooie kathedraal, zijn levendige centrum, zijn kleurrijke parken en zijn eigen Centre Pompidou. Na Straatsburg was het ook hier goed toeven en de vriendelijke Fransen maakten de ervaring alleen maar beter. 

Tijdens ons toertje door de stad werden we aangeklampt door twee land- en leeftijdsgenoten. In stadskledij en zonder stalen ros moeilijk te herkennen, maar ook zij waren met de fiets op pad. Han en Charlotte waren onderweg van Leuven naar Venetië en hadden een kleine maand om hun trip te volbrengen. 

Rond een uur of zes fietsten we naar de Rue Laurent Charles Maréchal waar we hartelijk verwelkomd werden door Sabine (dochter van), Enzo en de kinderen Cécile en Lukas. Ook hier was niets te veel en Cécile stond haar kamer af zodat we onze tent niet hoefden op te zetten. 
Toen ook Monique en Bernard even later arriveerden was het gezelschap compleet, werden de flessen wijn bovengehaald en de bbq aangestoken. Wat een geweldige familie en een fantastische avond. Het leek wel of we mekaar al jaren kenden en het eten en de wijn waren voortreffelijk.

Deze momenten zullen we het hardst missen eens we terug in België zijn, maar vooralsnog genoten we met volle teugen. De avond werd afgesloten met enkele kleine glaasjes marillenschnaps en Waldmeister en nu ook een (nieuwe) Franse familie aan ons lijstje was toegevoegd kon het niet anders dan dat we met een grote glimlach en een gezonde blos op de wangen indommelden.

Het uitgekozen stuk boomgaard bleek ’s nachts toch wat minder vlak dan gehoopt en tijdens de nachtelijke draaisessies was het zaak om niet van de matjes te rollen. Al bij al hadden we toch nog een degelijke nachtrust en rond een uur of acht konden we dan ook uitgerust aan de dag beginnen. 

Een stralend blauwe hemel, maar wel nog verdomd fris en de eerste kilometers daalden we bibberend af. Niet gedacht dat we dat ooit nog zouden zeggen, maar gelukkig ging het al snel weer omhoog en warmden we vliegensvlug op.
Volgens Basecamp stonden er slechts een zestal heuvels geprogrammeerd, maar in realiteit waren het er een pak meer - dat moest nu ook weer niet. Continu ging het op en af en de wind zat lelijk tegen.

Het werd al snel duidelijk dat we de geplande vijfenzestig kilometer niet cadeau zouden krijgen. Er moest stevig gewerkt worden, maar het landschap was - zeker in de voormiddag - mooi en afwisselend. Bovendien konden we regelmatig stoppen voor een handvol vers geplukte bosvruchten, jummie!

Vlak voor lunchtijd sloegen we een praatje met een groep Duitsers die ook met de fiets onderweg waren… voor een week. Ons verhaal begint steeds meer op ongeloof onthaald te worden en dus beseften ook wij dat we iets surreëel aan het realiseren waren. 
Net als de dag ervoor namen we een uitgebreide lunchpauze - de tent moest toch kunnen uitdrogen - en lieten we ons allesbehalve opjagen. Onze ogen vielen opnieuw voor even dicht en met het bijna tropische weer was de schaduw van een berk welgekomen. 

De namiddag was minder interessant: de wind nam in sterkte toe en de bossen maakten plaats voor eindeloze velden waar zo goed als geen beschutting te vinden was. Tot overmaat van ramp was onze enige winkelbuit een groot blik ravioli aux 6 légumes en keken we dus niet meteen uit naar de avond.
Op dit eigenste moment wisten we echter nog niet wat Guessling-Hémering voor ons in petto had. Na links en rechts wat te hebben nagevraagd, belandden we op de oprit van de burgemeester. Die gaf jammer genoeg niet thuis, maar zijn buurman kwam net aangereden, de oude burgemeester. Het was geen probleem om onze tent op te zetten en als we iets nodig hadden, moesten we het maar komen vragen.

De ravioli smaakten zoals we het ons hadden voorgesteld - gelukkig is dat niet voor alle dagen - en een princekoek bracht enigszins soelaas als dessert. Net toen we ons in de tent geïnstalleerd hadden, informeerde Bernard (onze gastheer) nog eens of we echt niets nodig hadden: water, het toilet, een douche, een glaasje rosé? Dat laatste klonk meer dan aanlokkelijk en niet veel later zaten we met Monique, Bernard en kleindochter Liza op het terras.

Een glaasje rosé voor mij, een glaasje wit voor Katrien en dan… kletsen maar. De ex-bankier en ex-burgemeester van het dorp en zijn vrouw babbelden honderduit en ook wij lieten ons in het Frans van onze beste kant zien. Een geanimeerd gesprek was het gevolg en voor we het wisten hadden we ook een slaapplaatsje geregeld bij hun dochter in het centrum van Metz de volgende dag.

Pas tegen 22u ging het, in het donker en met een invitatie voor het ontbijt, terug naar de tent. Het cliché kon voor eens en voor altijd weerlegd worden: West-Europeanen zijn zeker niet minder gastvrij. Wederom een geweldige avond en een superervaring.

We startten de dag met een aanpassing van jewelste. We aten onze muesli immers niet met natuuryoghurt, maar met platte kaas. Verandering van spijs doet eten, zegt men weleens, en dat kunnen we bij deze bevestigen. 

Het weer was ronduit fantastisch en na een hartelijk afscheid van Laure vertrokken we in korte mouwen. Het hogedrukgebied mocht wat ons betrof in ieder geval nog een dikke twee weken boven onze regionen blijven hangen. 

De fietsdag bracht afwisselend mooie en afgrijselijke stukken. Het ene moment bevonden we ons op lieflijke fietspaden in groene wouden, het volgende moment langs een veel te drukke weg met verkeer dat rakelings voorbij scheerde. 
Bovendien maakte de wind het ons niet altijd gemakkelijk. In eerste instantie kregen we de stevige windstoten frontaal te verwerken, later op de dag steeds meer in de zij en uiteindelijk zelfs lichtjes in het voordeel. 

Net voor Haguenau installeerden we ons voor de lunch en als echte studenten haalden we wat slaap in overdag. Het picknickdeken bewees ngo maar eens haar veelzijdigheid en bleek zowaar een comfortabel bed. Onder een strakke zon dommelden we beiden voor een klein half uurtje in. 
Met slaperige ogen trapten we de namiddag op gang en al snel realiseerden we ons dat het vlakke gedeelte achter ons lag. Het ging nu steeds vaker op en af en hoewel we nooit lang omhoog fietsten, zorgden de percentages voor voldoende uitdaging. 

Het landschap werd op deze manier wel een stuk aantrekkelijker en door de eindeloze fôrets domaniales baanden we ons een weg door La douce France. We bleven maar trappen en na vijfentachtig kilometer sloten we de fietsdag af bovenop de Col de Puberg. We hadden daarmee onze laatste pijlen verschoten en dus prezen we ons gelukkig dat we het fiat kregen van de eigenaars van een kleine appelboomgaard om ons tentje op te zetten. 

De rijstsla met zalm zou niet de geschiedenisboeken ingaan, maar met een voldaan gevoel gooiden we ons bij het vallen van de avond op onze nog te schrijven blogverslagen. De Alsace kon ons met haar mooie natuur, rijke cultuur en charmante dorpjes zeker bekoren en dus mocht dit zeker toegevoegd worden aan ons lijstje “nogmaals te bezoeken”.

We begonnen onze rustdag in Straatsburg op z’n Frans, met een zoet ontbijt samen met de  studenten. Croissants, chocolodabroodjes en een stokbrood met zelfgemaakte confituur. We konden weer niet klagen en bedachten ons dat het in onze tijd heel wat minder was. 

We waren ondertussen gezond nieuwsgierig naar het centrum van de stad en gingen uiteraard in op het voorstel van Laure om samen een fietstocht te maken en enkele zaken te bezichtigen. De drukke, toeristische binnenstad zouden we in de namiddag te voet ontdekken en dus peddelden we in eerste instantie naar het Parc de l’Orangerie. Vervolgens reden we langs het enorme Europees Parlement en naderden we via een van de kanaaltjes de historische monumenten. Zo zagen we de nationale bibliotheek (de tweede grootste van Frankrijk), de kerk van Saint-Paul, het hoofdgebouw van de universiteit en maakten we een cirkelbeweging rond de oude stad. 

Laure dropte ons vakkundig aan de impressionante kathedraal en van daaruit ging onze ontdekkingstocht met z’n tweetjes verder. En of het een ontdekking werd! We waren meer dan aangenaam verrast door Straatsburg. De groene rand met z’n vele parken en waterwegen, de ‘joie de vivre’ die er zeker op een mooie dag als deze vanaf droop, de prachtige oude gebouwen met hun houten structuren en gedetailleerde afwerking, de rijke eet- en drinkcultuur,… een stad naar ons hart en naar onze bescheiden mening een aanrader voor iedereen die er nog nooit geweest is. 

Na een eerste toertje in het centrum zochten we ons een stekje voor de lunch. Na een tip van de toeristische dienst, belandden we in Au Brasseur. Een aanrader voor Flammekueche, met zoals de naam doet vermoeden een eigen brouwerij. De tartes flambées spéciales (spek, ajuin, champignon en kaas) waren misschien wat aan de flauwe kant, maar de chaud-froid als dessert (tarte flambée met geflambeerde appel en een bol kaneelijs) was werkelijk geweldig. 

Voldaan bezichtigden we de rest van de binnenstad en pas in de late namiddag trokken we terug richting ‘ons kot’. Daar vonden we goed nieuws in onze mailbox. We hadden via Airbnb een bevestiging van een appartementje voor de maand oktober in de leuke wijk Saint-Gilles in Brussel. Een belangrijke to-do die we van onze lijst konden schrappen en zo moesten onze ouders zich alvast niet te veel zorgen maken dat we te lang zouden ‘blijven hangen’ in Zoersel of Avelgem. 

Toen de zon begon te zakken trokken we terug richting de kathedraal. Om 21.15u begon immers een groots klank- en lichtspektakel en dat wilden we niet missen. Het verhaal van de reis door de tijd kwam er dan misschien niet helemaal uit, de effecten waren wonderlijk en bij momenten zaten we samen met honderden andere toeristen met open mond te staren naar al dat moois. Wat een afsluiter van een heerlijke dag Strasbourg!

Van zodra we waren ingecheckt werden de hemelsluizen nog een graad extra opengezet. Onophoudelijk viel het met bakken uit de lucht en we waren maar wat blij dat we niet in de regen onze tent hadden moeten opzetten. Van slapen zou er in dat geval al helemaal niet veel terecht gekomen zijn. 

Rond half acht namen we de lift naar de ontbijtverdieping. Bij een tas warme chocolademelk deden we ons uitgehongerd te goed aan de pistolets, de muesli, de croissantjes, de yoghurt,… Amai, dat was nodig!

Het was dan misschien nog wel grijs, het regende niet meer en dat was veel waard. Na vier kilometer fietsen kwamen we aan de Rijn, de natuurlijke grens tussen Frankrijk en Duitsland. Met veel reigers, aalscholvers en zwanen in het vizier en de Vogezen aan onze linker- en het Zwarte Woud aan de rechterzijde, was het mooi fietsen, maar we genoten vooral van het vlakke parcours.

In Kehl staken we na een kilometer of vijfendertig de voetgangers- en fietsersbrug over naar onze zuiderburen. Jammer dat er geen grensovergang stond aangeduid, maar na een dikke 680 Duitse kilometers waren we eindelijk in het Franse Strasbourg.

De energie die we tijdens het ontbijt hadden opgedaan was intussen uitgewerkt en vooraleer we naar onze WarmShowers-hosts trokken, stopten we aan de supermarkt voor een snelle lunch in de vorm van enkele croissants en bananen. Meteen maakten we kennis met de vriendelijke Fransen. Een gepensioneerd man vroeg naar onze reis en begon zeker vier maal opnieuw te babbelen nadat hij had gezegd “Allez, je vous laisse. Bonne continuation.”

We werkten de laatste vijfhonderd meter af naar 31, rue Sleidan en werden in een mooi studentenhuis verwelkomd door Gaspard (18, drummer). Een half uur later vervoegde Laure ons (23, saxofoniste) en ’s avonds maakten we nog kennis met Noe (19, pianist) en een vriend van de groep, Julien (29, verpleger). 

Met zelfgemaakte pizza’s en bananes flambées werd het een heel gezellige avond. De mama van Gaspard brouwt eigen verveine (likeur op basis van citroenverbena) en wij trakteerden met een groot pak Leffe ter ere van onze 17.000 km. Eerlijk is eerlijk, er ontbraken ons eigenlijk nog drie kilometer om echt van kaapoverschrijding te kunnen spreken, maar daar leek niemand zich echt aan te storen.

De tweede dag van ons grote avontuur begon wederom onder een stralende lentezon. Wat een heerlijk gevoel om zo wakker te worden. Tijdens het ontbijt werd ons ‘zonnig enthousiasme' wel even getemperd toen we op de thermometer zagen dat het slechts 5 graden was buiten. Geen probleem, Katrien trok haar beenstukken en een warme windstopper aan en ik redeneerde dat de zon mijn blote benen wel snel zou opwarmen. Onze tocht richting Calais en oversteek naar Engeland was ingezet. 

Met 85 km voor de boeg tot aan de terminal van de ferry waren we toch niet helemaal gerust dat we op tijd ginder gingen zijn. Je weet immers nooit; meestal komt Murphy net op deze momenten even langs. De eerste fietsdag bleek echter goed verteerd en de wind blies nog steeds in de goede richting. We vorderden dan ook goed en als snel kreeg onze trip ook een internationaal karakter. Ondanks het feit dat we nergens een grenspaal of een bordje hebben gezien, op het café ‘A La Frontière Belge’ na, bolden we probleemloos Frankrijk binnen. Langs kleine, autoluwe wegen fietsten we door uitgestrekte velden richting zuidwesten. We voelden ons de koning te rijk en waren stiekem fier op onszelf. We hadden het toch maar mooi voor mekaar gekregen! 

De fierheid werd met de vlot weggefietste kilometers echter vergezeld door honger. We hadden goed ontbeten, maar na dik anderhalf uur begon onze maag al te grommelen. Een beginnersfoutje om geen voormiddagsnack in de stuurtas te hebben zitten - deze fout zouden we later niet meer maken - en iets vroeger dan gepland haalden we ons picknickdeken boven. Het opgespaarde stuk cake dat we van in Avelgem hadden meegekregen voor de eerste dag was dan ook meer dan welkom naast de pistoletjes met kaas en confituur. Er stonden op dat moment al 52 km van de 85 op de teller. De deadline voor de ferry om 17.55u zou dus geen probleem vormen. We begonnen dan ook te beseffen dat we ons serieus onderschat hadden en dat we vermoedelijk enkele uren te vroeg daar zouden zijn.
De namiddagetappe was er één met twee gezichten. Het eerste stuk langs het mooie Canal de Calais en vervolgens langs een klein zijriviertje met heel wat watervogels die ons enthousiast kwetterend aanmoedigden. Het tweede deel, tijdens het binnenrijden van Calais, ging langs een drukke weg met voorbijrazende (vracht)wagens. Al een geluk was dit tweede luik significant korter en reeds om 14.30u stonden we met onze paspoorten in de hand voor de British border control. Toen de vriendelijke dame van P&O ons enkele minuten later tijdens de check-in meegaf dat we kosteloos reeds met de eerstvolgende ferry meekonden, zeiden we nog maar eens tegen onszelf dat onze fietsvakantie niet beter had kunnen beginnen.

De overtocht naar Dover op de ‘Spirit of Britain’ verliep probleemloos. Weliswaar even zoeken hoe we al die fietstassen - zes elk - over onze schouders konden hangen, maar eens geïnstalleerd genoten we van de uitzichten en de rust voor onze benen. We wisten immers dat, eens aangekomen, de eerste steile klim tot boven op the white cliffs of Dover stond te wachten.
Best wel speciaal, samen met al het vrachtverkeer als twee petieterige verstekelingen het vrachtruim uitfietsen. "Just follow the red line" gaf één van de stewards mee… zo gezegd, zo gedaan. Piece of cake om zo de haven uit te rijden. Eens de rode lijn verdwenen, bleek het niet zo eenvoudig om op eigen houtje links te fietsen en rechts te kijken, maar zonder kleerscheuren vingen we de klim naar Dover Castle aan. Met 13% stijgingspercentage geen cadeau en de windstoppers gingen dan ook snel terug in de fietstas. Vanaf hier volgenden we Route 1 van het National Cycle Network. Glooiende, groene weiden, mooie vergezichten over de Noordzee en af en toe een glimp op de kliffen. Onze eerste kennismaking met Zuid-Engeland was ronduit fantastisch.

Een kleine 10 miles (ca. 16 km) later arriveerden we in Deal, waar we op 200 meter van de zee en met zicht op Deal Castle werden ontvangen door onze host Sam. Een jonge kerel van 23 jaar, gepassioneerd fietser en volop in voorbereiding van zijn eigen grote trip van een jaar door Centraal-Amerika. Na een welverdiende douche na 103 km fietsen, toverde hij in geen tijd een pittig Indisch gerecht op tafel. Heerlijk! Na een heel gezellige avond rolden we onze matjes uit in de woonkamer en een tweetal minuten later ging het licht uit.