Wat een fantastische dag! Ontbijten in Hongarije, lunchen in Kroatië en avondeten in Servië. Geen unicum, want reeds op de tweede dag van ons grote avontuur speelde zich een gelijkaardig scenario af, maar dan in België, Frankrijk en het VK. Toch voelde het nu nog net iets specialer, flirtend met de kaap van tienduizend kilometer en op terrein dat voor velen onder ons nog een stuk onbekender is. 

Onder een stralende zon en na weer een geweldig ontbijt namen we hartelijk afscheid van Otto en Agnes, die ons steevast ‘Meine Kinder’ noemde. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat we afspraken om mekaar in België zeker terug te zien, wanneer zij bij gelegenheid nog eens afzakken om hun dochter Eszter te bezoeken.

Na een vijftiental kilometer zwoegen tegen de wind door uitgestrekte velden, zagen we voor het eerst tekenen van de vluchtelingencrisis. We naderden de grens tussen Hongarije en Kroatië en in een reactie op de massale instroom had Hongarije zijn landsgrens hermetisch afgesloten. Een dubbele afweergordel van grote hekken, prikkeldraad en hoge wachttorens… op zijn minst een bevreemdend beeld. 
Voor de eerste maal werden bij een grensovergang over land onze identiteitskaarten gecontroleerd. Geen probleem en luttele ogenblikken later fietsten we Kroatië, fietsland nummer zeventien, in. 

Net voor het middagmaal kregen we een pittig klimmetje op ons bord. Even slikken, aangezien Basecamp (ons gps-programma) ons hiervan niet op de hoogte had gebracht. Door de kale boomgaarden en wijnvelden zagen we in de verte de Donau reeds schitteren.
Enkele pistolets met Kolbacz later (opnieuw een typisch Hongaarse worst, nu meegekregen van Agnes en Otto), zetten we de afdaling naar de tweede langste rivier van Europa in. Op rechteroever werden we gecontroleerd door een vriendelijke Kroatische grenswachter, die maar niet kon geloven dat we uit België kwamen met de fiets. Ook op linkeroever weer controle en verbazing, deze maal vanwege zijn Servische collega. Land nummer achttien, check!

De daaropvolgende kilometers wipten we zes maal de grens over, van Servië naar Kroatië en omgekeerd. Zonder controles deze keer, maar met heel wat stille getuigen zoals een honderdtal herten en talloze roofvogels (wellicht enkele keizerarenden onder hen). We zagen zelfs twee wilde zwijnen (!!) de bossen induiken toen ze ons hoorden aankomen. 

Het onverharde pad door het prirode Kopački rit park lag er zwaar bij door de regenval de voorbije dagen. Gelukkig liep er een zandweg paralel met de modderstrook, die aan de diepe bandensporen te zien ook gebruikt werd door vrachtverkeer voor houtkap. 

We vorderden langzaam, maar het was genieten vol in de natuur. We vroegen ons af of we de route zouden aanraden aan andere fietsers. De condities zijn niet ideaal want zand keldert de snelheid, maar de overvloed aan wildlife en het gebrek aan andere mensen maakten het voor ons meer dan de moeite waard.

Afgepeigerd kwamen we in Apatin aan, onze eerste stop in Servië. Geen host deze avond, maar een appartementje met kookfaciliteiten. Dat betekende inkopen doen. In de Maxi Delhaize (ja ja, Louis is ook tot in Servië geraakt), liet het personeel alles vallen om Katrien te helpen. Met een grote glimlach en overenthousiast bracht ze buiten verslag uit van de eerste kennismaking met de lokale bevolking. Ook in het stadje zwaaiden mensen ons toe en hielpen ze ons maar wat graag op weg naar een bankautomaat. 

Het rijstgerecht met kip, paprika en Hongaarse saus smaakte en na het bijwerken van de blog stond nog iets spannends op ons te wachten. Wie zou deze keer uit De Mol gekegeld worden?

De twee jongste dochters waren al voor dag en dauw naar school vertrokken toen wij om 8u onze voetjes onder de ontbijttafel schoven met Eszter en Gabriella. Het ontbijt was heerlijk en helemaal anders dan wat we gewoon zijn. Zelfgebakken brood uit de houtoven, vers geplukte blaadjes wilde look, preischeuten, lekkere kaas, zelfgemaakte abrikozenconfituur,… We hadden allesbehalve te klagen!

Een dik uur later vertrokken we, typisch, in de regen. Aangezien we in april vertrokken waren met enkele dagen zon en daarna 80% regen hebben gehad, hoopten we vurig dat het voor deel twee net andersom zou zijn. 

Het parcours vertrok vanuit Szalka bergaf naar de Donau, de rivier die ons helemaal tot aan de Zwarte Zee zou brengen. De regen hield gelukkig niet aan, maar het was wel een stuk kouder. We hielden dan ook onze regenbroeken en -jassen aan als extra laagje. 
Pas na veertig km kregen we in Dunafürdo de Donau eindelijk te zien en reden we de brug over naar Baja, op linkeroever. De temperaturen lieten niet toe om buiten te eten en dus genoten we maar van een lekkere kom soep in het stadscentrum. 

De resterende veertig km fietsten we een pad langs de Donau weg, hoewel deze zich niet altijd liet zien. Het weggetje van de EV 6 (Atlantic - Black Sea) was gelukkig vlak en goed geasfalteerd want bij momenten kregen we wind tegen en dan was het zwoegen. Het was rustig, met nu en dan een voorbijrijdende wagen, en we zagen het potentieel van een landschap dat nog niet in bloei stond.

Op zeven km van onze eindhalte, namen we de ferry naar Mohacs op rechteroever. We waren net op tijd, want het veerpont meerde aan toen we in de remmen gingen. Aangezien nergens stond aangeduid dat je in een klein onzichtbaar loketje tickets moest kopen, moesten we noodgedwongen wachten tot de boot heen en weer terug was gevaren. Wat een tijdverlies! Een fiets ging trouwens in het zwart mee, want met onze allerlaatste forinten konden we slechts twee personen en een fiets betalen. 

Vanuit Mohacs fietsten we met een sterke tegenwind tot in Lanycsok waar we uiterst hartelijk werden ontvangen door de Duitse spraakwaterval Agnes en haar man Otto. Hun dochter Eszter had via CouchSurfing laten weten dat we daar konden overnachten. Zelf woont ze momenteel in Leuven en pendelt ze naar Antwerpen, waar ze muziek studeert.  

We dropten onze tassen in de slaapkamer en na twee palinka’s (een van abrikoos en van peer), smulden we van de lekkere kippenlevers met aardappelpuree. Het beste moest echter nog komen: palacsinta à la Agnes, ofte drie pannenkoeken in elkaar gerold waarvan een met noten, een met kaneel en suiker en een met marmelade was belegd. En dat alles overgoten met chocoladesaus. Man, man, man,… Lekker!

Op dinsdagavond dansen Agnes en Otto bij een volksdansgezelschap waar ze Hongaarse, Servische en Kroatische dansen aanleren. Nieuwsgierig gingen we mee en genoten we van de traditionele muziek en de groepsdansen. Een geweldige avond, om nooit te vergeten!

Eindelijk was het zover… we mochten terug de fiets op en we brandden van verlangen om de rest van Europa op onze tweewieler te ontdekken. 
Om 7.15u hadden we al afscheid genomen van Ferenc, maar toen we om 8.30u gepakt en gezakt de oprit wilden afrijden waren we aangenaam verrast dat hij nog even terug over huis was gekomen om ons samen met Gyöngyi uit te zwaaien. Wat een geweldige mensen… we kunnen hen echt niet genoeg bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan hebben!

Aan enthousiasme geen gebrek, maar toen het enkele minuten voor vertrek begon te regenen, moesten we toch even slikken. Hadden we in Deel I nog niet genoeg nattigheid over ons heen gekregen? We lieten het echter niet aan ons hart komen en de optimist in ons redeneerde dan maar dat dit meteen een uitstekende gelegenheid was om onze nieuwe Vaude regenjassen (model: Drop III) uit te testen.

Gelukkig waren we het fietsen nog niet verleerd, hoewel we eerlijkheidshalve moeten toegeven dat het stuurwerk in de eerste kilometers toch wat stroever verliep dan verwacht. Het was weer even wennen aan het logge gevaarte dat onze bepakte fiets nu eenmaal is, maar zonder kleerscheuren laveerden we richting platteland.

Ook voor BlijvenTrappen zijn er nog zekerheden. De hele voormiddag fietsten we in de regen door een, stevig heuvelend, grijs en grauw landschap. Het verdict wat betreft onze regenjas was jammer genoeg niet onverdeeld positief. Hoewel we het gevoel hadden dat de jas beter water afstootte, hielden we het niet volledig droog en dit voornamelijk door de condensatie die aan de binnenkant ontstond. Na enkele uren regen zijn conclusies misschien voorbarig, maar zou het dan echt zo zijn dat de combinatie van een waterdichte en ademende jas niet bestaat?

Het regende dan wel, maar dat weerhield ons er niet van om goed door te trappen. We weten niet of het aan de met Isostar gevulde drinkbussen lag (bedankt Korneel), maar toen we ons tegen lunchtijd in een bushokje installeerden, stond er reeds vijftig kilometer op de teller. De broodjes met typisch Hongaarse worst die we in Kaposvar hadden meegekregen waren dan ook meer dan welkom. 

Door de overvloedige regenval besloten we om onze route na het middagmaal licht te wijzigen. De kleine zandweggetjes waren herschapen in een grote modderpoel en we kozen ervoor om enkele kilometers om te rijden over geasfalteerde wegen. Die les hadden we tijdens het eerste deel van onze trip wel geleerd. Ook via dit traject aan hoogtemeters geen gebrek en even vreesden we ervoor dat we onszelf hadden overschat. Op de steile klim na Bonyhad kraakten we, maar we braken niet. 

Na een kleine acht uur, zevenhonderd hoogtemeters en zesentachtig kilometer, kwamen we rond 16.15u aan in Szalka waar we via CouchSurfing een adresje hadden geregeld. We konden het dus toch nog, wat een opluchting! 

Eszter, haar ouders en twee zussen verwelkomden ons met open armen. Meteen werd de houtkachel opgestookt voor warm water voor een deugddoende douche en voor we het wisten zaten we achter een bord dampende soep en smulden we van vers gemaakte ‘dumplings’ met pruimen. Na het eten speelden we nog enkele gezelschapspelletjes, maar al snel merkten we dat de stevige fietsdag zich niet onbetuigd zou laten. Ons gestel had nood aan rust en rond half tien kropen we met een gelukzalige glimlach in bed, klaar voor al het moois wat nog komen zou.

Het was een lange dag geweest en bijgevolg schoof iedereen laat aan de ontbijttafel aan. We lieten ons de verwennerij welgevallen, maar konden niet anders dan opnieuw onze fietsen van stal te halen. Ze konden namelijk duidelijk een poetsbeurt gebruiken. Ferenc en Gabor rukten allerlei sponsjes, vodden en borstels aan en keken geamuseerd toe terwijl ze hielpen waar ze konden. 

Als je denkt dat het werk er toen op zat, zit je mis. De fietstassen vullen was verrassend moeilijk en tijdrovend. Onze routine was - na vier maanden zonder fiets - ver te zoeken, maar gelukkig hielp onze schets. Op een tekening, bevestigd in onze stuurtassen, hadden we aangeduid waar alles weggepakt zat en zo gingen al onze spullen een voor een terug op hun plaats. Olijfolie, wasmiddel en Nesquick werden bijgevuld en tegen de lunch omstreeks 14u30 stond alles klaar voor vertrek. 

Wat voor lunch trouwens; Ferenc moest zeker niet onderdoen voor Gyöngyi. Als begenadigd kok schotelde hij ons sappig varkensvlees met puree en goulash met pasta voor… na een verplicht shotje palinka uiteraard. De klok had niet stilgestaan en Gabor en Veronika maakten zich na het dessert klaar om terug richting Budapest te treinen.

Time flies when your having fun… Voor we het wisten hadden we er een heuse wijnproeverij op zitten met Ferenc. De kers op de taart was een Tokaji wijn: the king’s wine, ook wel the wine of kings zoals de Hongaren grappen. Ideale drank om na te praten over het weekend en enkele van hun reizen en hen op het hart te drukken dat ze zeker een keer naar België op bezoek moesten komen.

Drie intense dagen hadden hun sporen nagelaten en moe maar voldaan gingen we een laatste keer slapen in Kaposvar. Ze moeten het hierboven geweten hebben dat we terug zouden beginnen fietsen, want we vielen in slaap onder het ritmisch getik van regendruppels tegen het raam.

Het ontbijt op zaterdag was al even luxueus en gezellig als het avondmaal de vorige dag. De ultieme eindspurt naar de optimale opbouw van onze winterreserves was bij deze ingezet. Dat we ons op maandagochtend terug in fietskledij zouden moeten wurmen, daar stonden we wijselijk nog niet bij stil.

In de fietsenwinkel vier km verderop kregen onze tweewielers een nazicht en groen licht om weer het beste van zichzelf te geven. De ideale gelegenheid om onze benen eens los te gooien… vooral op de slotklim naar casa Reffi. Puffen!

Iedereen heeft vast al eens twee Italianen met elkaar zien (en horen) praten. Soms lijkt het alsof ze elkaar de huid vol schelden en loeihard ruzie maken. Het viel ons op dat Hongaren daarentegen praten alsof er iets heel ergs aan de hand is. Toen de fietsenmaker uitlegde aan Gabor dat onze kettingen nog zeker 2000 km zouden meegaan, dachten wij dat de hele fiets de schroothoop op kon. 

In de namiddag bezochten we Pécs, de vroegere Romeinse nederzetting Sopiana en culturele hoofdstad van Europa in 2010. De imposante Ottomaanse moskee op de grote markt is het grootste gebouw in Hongarije daterend uit de Turkse bezetting in de zestiende eeuw.
​De weergoden waren ons goed gezind en gevieren kuierden we door de kleine straatjes naar de dom (de Sint-Pietersbasiliek). Via Kiraly utca (Koningsstraat) wandelden we vervolgens verder naar de Zsolnay cultuurwijk, waar industriële schoorstenen van de oude Zsolnay tegel- en porseleinfabriek mooi in harmonie staan met het moderne kleedje van het district.

Terug thuis werd een lekkere broodmaaltijd afgerond met een zelfgemaakte cheesecake en dito aardbeiensaus. Om duimen en vingers bij af te likken!
Twee kaartspelletjes en enkele biertjes later, wisten we wie Hongarije zou vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival en hield ik het voor bekeken. Wouter schaafde zijn Hongaars bij tijdens de gedubde versie van de film Shooter en vervoegde mij anderhalf uur later.

Om 11u30 werden we verwacht aan Keleti Pályaudvar, een van de vele treinstations die Budapest rijk is. Gabors zus Veronika zou er samen met ons de trein nemen naar Kaposvar. Het weerzien met onze fietsen kwam nu wel heel dicht bij!
Gedurende een drie uur durende treinrit babbelden we honderduit met de goedlachse Veronika die economie studeert in de hoofdstad. Gabor zou pas de trein kunnen nemen om 20u. 

Aangekomen in Kaposvar, kregen we een guided tour van Veronika. Haar moeder had haar op het hart gedrukt dat we langs alle bezienswaardigheden moesten passeren en niets werd aan het toeval overgelaten: de opera, de kerk, de markt, het shoppingcenter,… Daarnaast waren het de vele standbeelden in het straatbeeld die onze aandacht trokken. 
Om 16u hadden Gabor en Veronika een kappersbeurt voor mij geregeld. Het was dringend tijd dat de schaar er werd ingezet en voor, omgerekend, €8 kon ik er weer een tijdje tegenaan.

In de Gerle utca was het een uiterst hartelijk weerzien met Gyöngyi en Ferenc. In geen tijd stond de tafel gevuld met goulashsoep en Hongaarse pannenkoeken met vanillepudding en kaneelsuiker. Wat een gouden mensen!
Tegen 23u30 vergezelde Gabor ons. De fles palinka werd nogmaals bovengehaald en gelukkig zei hij op een bepaald moment “Let’s call it a day”, anders hadden we er ’s morgens vroeg waarschijnlijk nog gezeten.

Alles in een kleine reistas proppen die beantwoordt aan de afmetingen van Ryanair’s handbagage was makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig kregen we met een beetje duwen en trekken toch ons gerief in de ‘wegwerptas’ die we in Ostuni cadeau hadden gekregen van David en Leonie. 

Hoewel we pas tegen 18u20 hadden afgesproken met Wim, een vriend van Wouter waar we konden overnachten, namen we al tegen 15u30 de bus naar Antwerpen. Enkele kleinigheden mochten we namelijk zeker niet over het hoofd zien. Aan Gabors ouders hadden we bijvoorbeeld Belgisch bier en Belgische chocolade beloofd en Wim, daar waren we zeker van, wist eveneens een lekker biertje te pruimen. Daarnaast hadden we tijdens het eerste deel van onze fietsreis gemerkt dat de luidsprekers van onze ipod niet voldoende sterk waren. In de Mediamarkt deden we onszelf dan maar een portable speaker cadeau.

De treinrit naar Brussel-Zuid was zo voorbij en na tien minuten wandelen kwamen we aan op de Parvis de Saint-Gilles, het gezellige plein waar Wim samenwoont met zijn Duitse vriendin Katja. Ons ‘laatste avondmaal’ bestond uit - hoe kon het ook anders - een goed pak friet en een frisse pint. We hadden wel eindeloos kunnen doorbabbelen over het leuke huis dat ze huren, hun reis naar IJsland, ons fietsavontuur en hun geplande reis naar de Azoren, maar de wekker stond om 6u35 en dus bleef het slechts bij enkele lokale biertjes tijdens een gezellig cafébezoek. Vroeger dan gebruikelijk rondden we dan ook de avond af en met kriebels in de buik kropen we onder de dekens. 

Zo stil mogelijk trokken we de volgende ochtend de voordeur achter ons dicht en lieten we ons wekken door de Brusselse ochtendkou. De tickets voor de pendelbus naar de luchthaven hadden we al op zak, dus het was enkel een kwestie van de bushalte te vinden. We wandelden dezelfde route terug naar Brussel-Zuid, liepen het station door naar de voorkant en stipt op tijd verliet de blauwe bus haar standplaats in de Frankrijkstraat.

Een uurtje later ging onze bagage al door de security check op de luchthaven. Ons flesje iso-Betadine alarmeerde voor de tweede keer (ook in Brindisi) het veiligheidspersoneel, maar mocht meereizen naar Hongarije. Na een ‘drugs swab’ over onze ietwat stoffige wegwerptas, kregen we groen licht en mochten ook wij het vliegtuig op. Zonder vertraging deze keer. 

De regenachtige namiddag in de hoofdstad zaten we uit in een cafeetje waar we een regenprogramma in elkaar wilden steken. De cinema? Alle niet-gedubde films waren jammer genoeg enkel ’s avonds. Musea? Te ver om naartoe te wandelen in de regen. Een tentoonstelling die je liet ervaren hoe het is om blind te zijn? Anderstalige gidsen moest je een dag op voorhand boeken… Uiteindelijk hielden we ons bezig met Couchsurfers en Warmshowers aan te schrijven en probeerden we zo wat slaapplaatsen te versieren voor de eerste dagen. Met succes! In Szalka, Mohacs en Bac stond alvast een bed voor ons klaar. 

We waren ‘thuis’ in Budapest; ik was er voor de vierde, Wouter voor de derde keer. Het openbaar vervoer had dan ook geen geheimen meer voor ons en tegen 18u30 wandelden we de Karpat utca in, naar Gabors residentie. Altijd een enthousiast weerzien met één constante: Palinka, de nationale sterke drank. Vaak zelf gebrouwen en gebotteld, ook in dit geval. 

Zoals steeds bleef het niet bij een glaasje en tussen Buritto’s en pint werden de verhalen van de afgelopen maanden gedeeld. Naarmate de avond (en de palinka) vorderde, groeide ook ons enthousiasme. Twee weddenschappen rijker gingen we naar bed. Gabor zou zijn tickets boeken voor de erasmusreünie in Barcelona en wij engageerden ons om samen met hem in mei volgend jaar de twintig kilometer van Brussel te lopen. We waren nog niet eens begonnen aan onze tweede tienduizend fietskilometers… wat hadden we ons nu weer op de hals gehaald!

Om 05u34 was het na een korte nacht vroeg dag en reeds een paar uur later parkeerden we aan Gabors werk waar we de sleutels van zijn appartement overhandigd kregen. Wat een luxe! Nadat Gyöngyi en Ferenc ons de flat hadden getoond, trokken we met al onze bagage naar de Decathlon net buiten de stad - we wilden immers niet het risico lopen een rugzak te kopen die net te klein was. Bij aankomst terug, maakten we achtereenvolgens kennis met de sympathieke roommate Mate (Hongaarse versie van Matti), Gabors zus Veronika en enkele Hongaarse biertjes.

De volgende dag stond, zonder dat we het wilden, volledig in het teken van het vinden van verkleedkledij voor Wouters verjaardagsfeestje. Wat we in gedachten hadden vonden we niet, en volledige kostuums in verkleedwinkels waren onbetaalbaar. Uiteindelijk werd het een tweedehands ‘onesie’ van Superman (de cape en attributen voor Lois Lane zouden we later wel vinden). ’s Avonds trakteerden we Gabor op een etentje in Vapiano en vonden we een gezellige kroeg om over koetjes en kalfjes te praten. 

Op zeven november wachtten we, nadat we in een stoffenwinkel een grote, rode lap stof op de kop hadden getikt, Jeroen, Stefanie, Korneel en Elise op aan de metrohalte Blaha Lujza. Allen waren we aangenaam verrast door het ruime appartement dat we hadden geboekt. Omdat we pas tegen 19u hadden afgesproken om iets te eten met Gabor, vulden we de namiddag met een eerste sightseeing toer waarbij de opera, de basiliek, de kettingbrug en een goedkoop happyhourcafé de revue passeerden. De volgende dagen zouden we onze tijd verdelen over het parlement, het schoenenmonument en een wandeling langs de Donau (Pest) en het kasteel van Buda, het vissersbastion en de Matthiaskerk (Buda).

De citytrip was een uitstekende mix tussen cultuur, uitgaan, spanning (zie verder) en lekker eten. We gingen nochtans niet elke dag op restaurant. Op Wouters verjaardag bijvoorbeeld was elk koppel verantwoordelijk voor een gang: Korneel en Elise (Mario en Luigi voor de gelegenheid) schotelden ons heerlijke en originele Mario-hapjes voor, wij bereidden een volauvent met kroketjes en Jeroen en Stefanie (als Mickey en Minnie Mouse) zorgden voor een topdessert met verse pannenkoeken, ijs en Oreo. Het feestje nadien was er een om U tegen te zeggen en we amuseerden ons kostelijk in de bekende “ruin pub” Instant. 

Dat we pas om 5u45 gingen slapen, had zo zijn gevolgen voor het ontwaken op hun laatste dag. Tegen dat iedereen goed en wel wakker was, had ik samen met Elise al een dikke stapel pannenkoeken gebakken. Het was dan ook al tegen tweeën toen we enkele namiddagactiviteiten overwogen waarbij een “escape game” het won van de baden. We kregen een uur de tijd om raadsels op te lossen, codes te kraken, sleutels te vinden en de seriemoordenaar te ontmaskeren. Spannend en vooral heel plezant! 
Het laatste avondmaal was naar D’Huyse traditie een kaasplank met veel te veel kaas en worst. Niet erg, de overschot diende als reislunch de volgende dag. Na de obligate vier strofen van “Lang zal hij leven” blies Wouter de kaarsjes uit en kropen we moe, maar voldaan, kort voor middernacht ons bed in. 

Het gebrek aan slaap was ongetwijfeld recht evenredig met het gebrek aan activiteit op elf november. De familie was reeds om 5u15 met de taxi naar de luchthaven vertrokken en wij kraamden vier uur later op om te verhuizen naar een kleinere studio in een ander deel van de stad. ’s Avonds kwam Gabor bij ons eten en kraakten we het heerlijke flesje wijn dat we van zijn ouders hadden meegekregen. Een perfecte match bij de pasta met chorizo, kerstomaatjes, lente-uitjes en blauwe kaas die ons al het Italiaanse gevoel bijbracht. 

Voor we afscheid namen van Hongarije, bezochten we onder een stralende zon het Heldenplein en de Budapest Zoo. Een dagje dieren kijken bracht jeugdherinneringen terug en het was vooral leuk dat we heel dicht bij enkele exemplaren konden komen (we aaiden een kangoeroe, liepen in de kooi van de gieren, wandelden tussen de maki’s en voederden een giraf). Als kers op de taart gunden we onszelf een diner in een Vietnamees restaurantje, tegelijkertijd de perfecte afsluiter van een fantastische week in Budapest.

Op onze allerlaatste fietsdag in 2015 werden we niet getrakteerd op een zonnige, warme start. In tegenstelling tot de voorbije dagen baanden we ons ’s morgens een weg door dikke mist en waren onze dikke handschoenen zeker geen overbodige luxe. Gelukkig trok het later die dag open en werden handschoenen en beenstukken definitief verwezen naar de fietszakken.

Ordacsehi ligt net ten zuiden van Balatonboglar en dus bevonden we ons temidden de wijnregio. Toen wisten we nog niet dat we ’s avonds de lekkere, witte wijn zouden proeven die gemaakt wordt van de druiven uit de wijngaarden waardoor we fietsten. 

Het traject ging goed op en af en stond in contrast met de vlakke kilometers die we rond het Balatonmeer hadden getrapt. Het landschap was jammer genoeg weinig spectaculair en in gedachten waren we dan ook al in Budapest en Sicilië. Samen met Wouter friste ik zijn Italiaanse woordenschat en de vervoeging van de belangrijkste werkwoorden op zodat hij de week erop meteen kon slagen op zijn vuurdoop.

In de loop van de namiddag arriveerden we in Kaposvar, op een leuk centraal plein. We hadden afgesproken met Gabor om tegen 17u bij zijn ouders aan te bellen. Meer dan tijd genoeg dus om ergens iets te drinken en enkele presentjes te voorzien om Gyöngyi (lees: Junji) en Ferenc te bedanken. 

Gabor had ons haarfijn uitgelegd waar we het blauwe huis tussen twee gele konden vinden, maar hij had wel uit zijn wegomschrijving weggelaten dat zijn ouderlijke thuis zich bevindt op een heuvel. In het donker werkten we de slotklim af en bijna meteen zwaaide de deur open om hartelijk onthaald te worden door Gabors vader Ferenc. 
Onze fietsen parkeerden we - zelfs zonder pijn in het hart - in de garage en in Gabors vroegere kamer selecteerden we wat er mee moest naar Budapest en wat we in de tassen te Kaposvar zouden achterlaten. Ons leven werd herleid tot twee volle rack-packs. 

Tijdens het diner maakten we kennis met de moeder van Gabor, een hele lieve vrouw. Zoals de Hongaarse traditie het voorschrijft, begonnen we het avondmaal met een Palinka (nationale likeur, vaak zelf gestookt) gepaard gaande met een “egészségedre” wat zoveel betekent als “schol”. 
De boterhammen met heel veel soorten beleg smaakten ons meer dan ooit, zeker aangezien ze geserveerd werden met lekkere, witte wijn. We kregen zelfs nog een flesje cadeau dat we samen met Gabor zouden drinken voor we naar Sicilië vertrokken.

Het was een heel gezellige avond op basis van een vlotte babbel en veel gelach en voor we het wisten was het middernacht. Aangezien Gyöngyi en Ferenc de dag nadien naar Budapest moesten, stonden we ’s morgens met plezier mee op om 5u45 en waren we hen zeer dankbaar voor de lift die ons een lange treinreis bespaarde.

Met een uitermate goed gevoel (en onze gerecupereerde 10.000 HUF waarborg) verlieten we rond tien uur ons nagenoeg perfecte appartementje aan het Balatonmeer. We hadden een licht programma en de biljartvlakke rit van achtenveertig kilometer zuidwest langs het water mocht en zou geen problemen opleveren. 

De stralend blauwe hemel - we waren niets anders meer gewoon - was ons weer van dienst. Ondanks dit zonnige weer was er geen kat te zien in de dorpen op de zuidoever. Het enige wat het straatbeeld ‘kleurde’ waren gesloten bars, discotheken, hotels en hotdog- en ijskramen. Om van de echte Balatonsfeer te kunnen proeven zouden we in de zomer nog eens moeten terugkomen. 

In een herfstdecor, met onze snoet in de zon, aten we onze belegde pistolets alvorens in vliegende vaart de resterende kilometers langs het meer af te werken. De laatste vier gingen reeds richting zuiden, op weg naar Kaposvar. Op deze voorlopige eindbestemming zouden onze fietsen voor een paar maanden aan de haak worden gehangen, terwijl wij met de rugzak naar Zuid-Italië trekken. Hoewel we uitkijken naar het avontuur dat ons in Sicilië te wachten staat, zal het toch raar zijn om na zesenhalve maand onze trouwe tweewielers achter te laten.

Het appartement waar we belandden was minder modern en luxueus, maar een stuk ruimer. We hadden er gerust nog een aantal medefietsers kunnen in onderbrengen, maar met ons tweetjes was het ook gezellig. 
De lasagne draaide rond in de microgolfoven en met een stuk chocolade als dessert telden we tevreden de dagen af naar de D’Huysreünie in Budapest.