Astrida kreeg carte blanche, gelukkig met succes. De nieuwe snit was bijzonder geslaagd en met een grote glimlach keerde Katrien terug van de spiegel in de hal. Ik profiteerde van de kapperspassage om ook mijn haar een klein beetje te laten bijwerken zodat ik met een ietwat deftige coupe de laatste rechte lijn richting tondeuse in België kon inzetten.
De Belgian Lions stonden om 15u30 voor hun vierde groepsmatch en wij besloten ons supportersniveau nog wat op te krikken. Drie grote slogans werden in het nabije copycenter op A1-formaat geprint terwijl ik de lunch bereidde in de gemeenschappelijke keuken. Onze laatste hap pasta met zalm en champignons was nog maar net naar binnen gespeeld toen we dringend op pad moesten naar de basketbalarena.
Onder een heerlijk zonnetje stonden we om 14u Jean-Pierre en Isabelle van de AWBB op te wachten aan de ingang. De federatie had nog een derde ticket kunnen regelen en het stadion leek ons de beste plek van afspraak. Na enkele telefoontjes over en weer bleek dat er wat verwarring was ontstaan rond ‘stadion’ en ‘station’, maar drie kwartier later konden we zonder problemen de security passeren en het supporterslegioen(tje) vervoegen.
De mooie banketbaltempel zat verre van vol en de Lions speelden zonder veel overtuiging. Desalniettemin werd er hevig gesupporterd met schorre stemmen tot gevolg. Onze nationale baskethelden stonden zo goed als de hele match op achterstand, maar in het laatste quarter kregen we opeens de bovenhand. In een razend spannende laatste minuut trokken we uiteindelijk aan het kortste eind en verloren we de match met twee punten. Er was nog niets verloren voor de kwalificatie, maar dit was een gemiste kans.
Ontgoocheld wandelden we terug richting centrum en we verwonderden ons over de hoeveelheid prachtige gevels die de stad rijk is. Geen enkele andere Europese stad heeft zoveel art-nouveau als Riga en zonder twijfel lagen er nog heel wat pareltjes niet op ons traject.
In een gezellige koffiebar snoepte Frans enkele zoetigheden en degusteerden wij de lokale likeur. Naar onze bescheiden mening was de bessenvariant veel beter dan de originele Black Balsam.
Na een snelle hap in Terra gingen we naar de oude stad waar we hadden afgesproken voor een drankje met Lee, een Engelse vriend van Frans die ook in Riga werkt en woont. Vervolgens kuierden we naar de Bon Vivant, een Belgisch café, waar de supporters en staf van de Belgian Lions waren samengekomen.
Er werden gratis stella’s geserveerd (joepie!) en we maakten kennis met leuke mensen. Zo spraken we met de familie van Jacques Ledure, de manager van de ploeg, en met de ouders van Sam Van Rossom, die enthousiast vertelden hoe Sam in het basket was gerold. Als het van Sams mama afhangt en we volgend jaar in Valencia zouden passeren, hebben we meteen een stekje om te overnachten. Na een laatste drankje met twee journalisten ging het huiswaarts na wederom een overvolle en leuke dag Riga.